U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hoe begeleid ik mijn (jonge)kinderen?
De verdeling van de kinderen is 60% bij mij, 40% mij hun vader. Nou heeft vader het op het moment moeilijk met zichzelf en vooral met de rest van de wereld en is daardoor wat onstabiel. Vorige week zat zoonlief (5) hier op de bank te vertellen dat hij samen met papa gehuild had. Dus ik stel open vragen aan hem en hij begint weer te huilen. Het hele verhaal uit de doeken doen gaat waarschijnlijk wat te ver, maar het kwam erop neer dat papa verdrietig is om 'iets', in huilen is uitgebarsten en daarna het hele verhaal aan de kinderen had verteld. Dat 'iets' hoort absoluut niet bij jonge kinderen thuis, net zo min als de details. (euhm , als ik het zo lees lijkt het misbruik, maar dat is het niet) Zoonlief vond het allemaal zo erg dat hij er ook van moest huilen en toen hij het aan mij vertelde zat hij weer in tranen. Ik zat in ieder geval wel even met mijn mond vol tanden zeg.
Uiteindelijk heb ik hem natuurlijk getroost. Toen besloten de situatie maar wat minder zwaar voor hem te maken door nog wat dingen te vertellen. Daarnaast heb ik benadrukt dat papa daar best verdrietig om mag zijn, maar dat zoonlief dat niet hoeft te zijn. Daarna leek hij wel opgelucht.
's Avonds heb ik mijn ex gebeld om in eerste instantie duidelijk te krijgen wat er nou voorgevallen was. Hij wilde het me eigenlijk niet zeggen, maar uiteindelijk kwam het er inderdaad op neer dat het gegaan was zoals zoonlief het verteld had. Hij noemde het zelfs een bijzonder moment tussen hem en zoonlief. Daarna werd hij heel boos over de dingen die ik eraan toegevoegd had en hebben we uiteindelijk nog flinke ruzie gehad. Ik kan dus niet van hem verwachten dat hij dit soort dingen niet meer bij de kinderen zal doen. Het was ook niet de eerste keer trouwens.
Vandaag wisten de kinderen mij te vertellen dat mama er niks van wist, want ze was er niet bij geweest. Tja, ik ben niet echt van plan dit over de rug van de kinderen uit te spelen, dus heb ik het maar in het midden gelaten.
Deze specifieke situatie is nu dus wel klaar, maar hoe wapen ik mijn kinderen (5, 4 en 1 jaar) in de toekomst voor dit soort dingen? Hoe bescherm ik ze tegen groot verdriet wat niet bij hun thuis hoort? En hoe geef ik ze handvatten om dit soort situaties aan te kunnen?
Okee
Er valt dus niet al te veel aan te doen, behalve hopen dat mijn stabiele basis hier genoeg is om de situatie daar aan te kunnen. Eventueel via de huisarts, maar ik betwijfel of dat nog wat uithaalt.
Het brengt me automatisch wel naar de volgende vraag: Hoe schadelijk is dit voor kinderen?
Paradijs
ik sluit me aan bij Didi68, kinderen hebben grote veerkracht en er zijn maar weinig kinderen die opgroeien in een probleemloos leven. Gelukkig maar. het paradijs is nog niet aangebroken, we hebben nog wat te doen.
Ik denk dat je kind meer schade ondervindt als dit soort dingen uitdraait op ruzies tussen jou en je ex of als het kind merkt dat je hun vader hierom afkeurt.
Ik zou dus niet direkt na zo'n weekend ex opbellen voor een gesprek, waarin hij moet gaan uitleggen wat er is gebeurd. Ik zou ook vermijden dat je je kind gaat 'uithoren' over wat er gebeurd is. Als je kind ergens mee zit kun je het gesprek daarover wel openen, maar de enige insteek is dat het je kind raakt en dat je mee kunt denken hoe het kind daar anders mee om kan gaan -als dat al nodig is. 'Fijn dat je pappa kon troosten, het komt wel goed met pappa, maar daar moet hij zelf voor zorgen' kan ook een reactie zijn. Daarmee geef je het kind geborgenheid, veiligheid en waardering.
Je kunt niet over de scheiding heen je ex gaan opvoeden. De ruzies die daardoor komen zijn echt schadelijk voor de kinderen.
Tsjor
Reactie
Didi, ik vind het heel fijn om te horen dat je dochter het zo goed doet. Dat dus ook in de praktijk blijkt dat kinderen die veerkracht wel hebben. Het zou zoveel fijner zijn als ze hun levenslessen uit allerdaagse dingen konden halen. Alhoewel ik weet dat ik daar niks in te kiezen heb, vind ik dat nog vaak lastig. Daarnaast is het niet alleen dat hij zijn verdriet bij hun neerlegt, maar het ook gebruikt om ze te manipuleren en ze bang te maken. Bang voor dingen die helemaal niet gaan gebeuren(wat ik natuurlijk meteen duidelijk gemaakt heb), maar het zaadje zit in hun hoofd. Snap je wat ik bedoel? En dan zie ik niet drie kinderen die moeten leren om te gaan met een moeilijk persoon, maar drie kinderen die nog veel te jong zijn dat soort gedrag te handelen. Daar word ik heel verdrietig van.
Tsjor, natuurlijk heb ik mijn kinderen niet uitgehoord, laat ik dat meteen even rechtzetten. Zoonlief was enorm verdrietig en daar heb ik met hem over gepraat. En mijn vraag is dus juist wat ik tegen ze kan zeggen waardoor dit soort situaties beter voor ze te bevatten zijn. Want wat kan een kind met de melding dat pappa zelf moet zorgen dat het goed komt, als pappa bij hun komt uithuilen? Mijn ex opvoeden is mijn doel niet. Ik bel om ook zeker niet om elk wissewasje op om verhaal te halen. De reden dat ik hem zelf gebeld heb was om het verhaal compleet te krijgen. Hij is niet verplicht het uitleggen, maar mag de dingen nuanceren. Misschien had zoonlief het wel helemaal verkeerd begrepen. Misschien had hij wel het een en ander opgevangen zonder dat ex dat door had. Je weet pas wat er aan de hand is, als je het vraagt. Bovendien, gezien de woede uitbarsting die volgde ben ik blij dat ik zelf gebeld heb. Mijn ex heeft totaal geen zelfbeheersing, dus als hij via de kinderen gehoord had wat ik had toegevoegd, hadden zij dit allemaal mogen aanhoren.