U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Herkennen jullie dit? Gevoel van wanhoop en onmacht
Begin maart 2012 verteld mijn echtgenoot dat hij niet meer mij verder wilde.
Nu zijn we bijna twee jaar verder. De scheiding is nog steeds niet rond. De verstandhouding tussen mij en mijn ex is nog steeds niet goed.
Van mijn dochter hoor ik regelmatig dat mijn ex mij overal de schuld van geeft, terwijl ik juist probeer om haar er zoveel mogelijk buiten te houden.
Soms weet ik het gewoon even niet meer. Dan vreet de onmacht een me. Ik heb niet gekozen voor deze scheiding, hij al al bijna een jaar een verhouding met zijn huidige vriendin en wilde met haar verder. Ik probeer aan alle kanten mijn dochter buiten onze discussies te houden. Mijn ex laat haar mailtjes lezen, waarin hij mij uitscheldt. Verteld haar dat ik hem geen keuze laat, als hij een gezellig weekend van mij en mijn dochter wil verprutsen door geen toestemming te geven voor een reisje (lang weekend bezoek vrienden) naar het buitenland. Alles verdraait hij zo, dat ik de schuldige ben.
Aan de andere kant, ik investeer in een goede band met mijn dochter. We gaan samen wandelen, doen bordspellen en koken samen. Ik weet dat de band tussen mij en mijn dochter goed zit. Ik zou zo graag voor haar willen dat haar vader het ook op deze manier oppakt. Dus dat hij investeert in een goede band. Hij laat haar aan haar lot over. Hij investeert meer tijd in de kinderen van zijn vriendin. Daarnaast probeert hij aan alle kanten mij zwart te maken.
Ik word er soms zo wanhopig van, de onmacht is echt verschrikkelijk. Ik weet dat ik het los moet laten, maar makkelijk is het niet.
Blijf op je eigen niveau
Hou je eigen normen en waarden aan.
Laat je niet verleiden tot een discussie hierover met je dochter.
Je dochter weet het wel maar twijfelt, en zodra je jezelf gaat verdedigen voed je haar twijfel.
Haal je schouders op bij elke aantijging van zijn kant.
Hij heeft zijn leven waar hij verantwoordelijk voor is, jij hebt het jou leven de inhoud te geven die jij waardevol vindt. Gun hem geen macht over het jouwe. Je kunt hem niet sturen en controle over hem uitoefenen. Je kunt er alleen voor zorgen dat niets van dit alles tussen jou en je dochter komt te staan.
je zou
dit aan je dochter wel kunnen zeggen: dat jij haar niet wil mengen in het gedoe met haar vader.Dat jij het belangrijk vindt dat zij daarbuiten gehouden wordt omdat het iets is tussen jou en haar vader. En hou vol, want je doet het goed!
Hoe moeilijk ook: jij kan alleen maar doen wat jij doet. Jij kan je ex niet veranderen.
Zijn acties zeggen alles over hem, niets over jou.
Het enige dat jij kan doen is je dochter steunen als zij er moeite mee heeft hoe haar vader doet.
Bedankt voor het hart onder de riem
dat had ik even nodig.
Bij mezelf blijven, laten weten dat ik van mijn dochter houd.
Als zij mij een verhaal verteld van iets dat gebeurt is, wat zij niet leuk vond, dan geef ik advies alsof het niet mijn eigen kind is. Klinkt misschien raar, maar bijvoorbeeld als dochter aangeeft dat haar vader zo weinig met haar doet, dan geef ik het advies: Vraag of je vader een keer met je gaat koken, dat vind je toch leuk om te doen?
Af en toe hier mijn verhaal vertellen en door jullie gesteund worden, voelt goed. Het is moeilijk, maar ik weet dat ik haar moet loslaten als zij bij haar vader is. Het belangrijkste dat ik haar moet meegegeven is dat zij weet dat ik enorm veel van haar houd en altijd voor haar klaar sta.
lieve paddington
je doet het goed! Je advies geven zoals aan een ander kind is prima, je houdt zo je eigen emoties (moeilijk!!!) erbuiten.
Geloof me als ik zeg dat je kinderen zelf gaan aanvoelen hoe het daadwerkelijk zit.
Ze weten veel meer dan je denkt en voelen veel meer aan. Jouw neutrale advies zorgt ervoor dat je geen hetze creeert voor je kinderen. Als hij dat wel wenst te doen krijgt hij dat zelf weer terug op zijn bord als ze ouder zijn.
Tot die tijd ben jij hun veilige haven met neutraal advies en de steun om ze weer op te rapen als hij ze laat vallen.
Kinderen moeten geen volwassen problemen hebben, hun wereld is vaak al ingewikkeld genoeg.
Wees maar trots op jezelf.
Ja hoor
Dat gevoel herken ik maar al te goed. En ik ben al een tiental jaren gescheiden.
Mijn kinderen hebben het er nog steeds moeilijk mee dat er constant negatief over hun moeder door hun vader wordt gesproken. Mijn ex grijpt alles aan om mij te beschuldigen en nare worden te zeggen. Het verdriet van mijn kinderen hierom, vind ik erg, vooral omdat zijn woorden en beschuldigingen mij persoonlijk niet (meer) raken.
Ik ben heel ver gegaan om een betere verstandhouding te krijgen met ex, maar het zit er niet in. Daarvoor in de plaats doe ik nu alles wat in mijn eigen macht ligt, om zoveel mogelijk de praatjes van mijn ex tegen de kinderen te voorkomen. En verder is het inderdaad loslaten.
Onmacht
Jij voelt je onmachtig maar het is natuurlijk de onmacht van je ex om harmonisch met jullie dochter om te gaan. Ik benoem dat bij mijn kinderen wel als onmacht van hun vader. Maar hier is het ook zo dat hun vader niet alleen mij negatief benoemd maar ook zijn kinderen.
Het is niet anders en we gaan er maar zo goed mogelijk mee om. En inderdaad loslaten, ook voor de kinderen.
Soms gaat het heel goed en dan genieten we er zo veel mogelijk van, soms gaat het ineens niet meer goed en dan houden we maar zoveel mogelijk afstand. Gelukkig zijn mijn kinderen nu op een leeftijd dat ze niet meer verplicht naar hun vader hoeven te gaan.
poeh
Ik hoopte dat het van tijdelijke aard zou zijn. Als ik het zo lees is dat ijdele hoop.
Dat is dan duidelijk, ik zal mijn uitlaatklep (boze mailtjes schrijven, om die vervolgens weer te deleten) nog een tijdje nodig hebben. Word werkt daar prima voor.
Één ding blijft, voor de kinderen is het belangrijk om neutraal te blijven.
neutraal
Wel ik ben hier niet neutraal. Net zo goed als ik rekening moet houden met hun vader moeten zij dat ook. We kunnen van elkaar leren.
Maar ik kan zijn gedrag niet negeren en de kinderen ook niet. En als ik dat niet met ze bespreek wordt het onhandig.
Ex had hier een flip toen hij dochter op haar mobiel zag met een vriendje. Vriendje mag pas als ze 16 is en ze is nog 15. Dochter is kalm weggegaan en gemeld dat ze later even opbelt als hij gekalmeerd is. Helaas is ze toen onjuist gaan zeggen dat ze het uitgemaakt had. Dat is niet de bedoeling. Je moet je niet laten chanteren.
Nu weet vader dat het wel aan is en werd er weer geflipt irl en over de tekstmessages op whatsapp. Schandalige taal. Dan formuleer ik samen met dochter een neutrale boodschap waarin we hem bevestigen en kalmeren en niet ingaan op de rotzooi.
Het hele sinterklaasfeest bij hem dreigde in het water te vallen terwijl de surprises en gedichten al 2 weken klaar zijn.
Gaan we ook niet doen. Ik erger me al kapot dat ik nu toch rekening moest houden dat we het feest, al dan niet zonder cadeaus, bij mij thuis zouden doen. Daar moet ik dan weer rekening mee houden met inkopen en koken voor kinderen en aanhang, de inwonende student. Gedoe. Maar vanmorgen was er geen vuiltje aan de lucht. Feest gaat door bij ex. Alleen niet met dochter. Dat op eieren lopen is haar teveel geworden.
Dochter is inmiddels uitgenodigd bij de oma van haar vriendje voor sinterklaas en daar is ze al naar toe.
Zal mij benieuwen wat er straks dan weer flipt als ex ziet dat we er niet allemaal bij zijn.
Altijd is er een alternatief scenario nodig met ex en als je meegeeft dan wordt het alleen maar erger.
Nee, neutraal houden is hier niet handig. Er wordt al genoeg op eieren gelopen met ex. Het is fijn als het goed gaat en hij bedoelt het goed, hij is een goede vader, hij houdt van zijn kinderen en zijn kinderen zijn door hem zo gewenst, maar slecht gedrag kun je niet accepteren. Van niemand.
En compassie. Hij kan het niet anders. Je moet leven zoals hij dat bedenkt en dat gaat nou eenmaal niet. En als je meegeeft dan kan hij zelfs je 'aanmoedigen' met pestgedrag als je spullen weggooien en chanteren. Dus die weg ga je niet op. Je maakt direct verschil wat zijn zaak is en wat jou zaak is want anders ben je zuur.