U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Help! Wat doe ik niet goed? Sorry het is een lang verhaal :(
ik ben moeder van een dochter van 6 jaar. Ik werk drie dagen per week en op die dagen gaat mijn dochter naar de BSO. Sinds een jaar heb ik een relatie met de liefste man die ik ooit ben tegengekomen, we passen perfect bij elkaar. Hij is alleenstaande vader van 3 dochters, waarvan de twee oudste niet van hem zijn, maar van zijn ex. Hij zorgt wel voor hen en ze wonen alle drie bij hem. Zijn jongste dochter, die hij met dezelfde ex heeft gekregen is wel zijn biologische dochter en ze is tien jaar. De moeder van de kinderen is niet gediagnosticeerd, maar vertoont veel gedrag van een borderline patiënt. De jongste ziet haar moeder nog regelmatig, de oudste ziet haar moeder amper en de middelste ook steeds minder, wegens moeders problematisch gedrag. Mijn vriend werkt 4 dagen in de week en is vaak laat thuis en de dochters zorgen deels voor elkaar (de oudste is 21, de middelste is 16), maar sinds kort gaat de jongste ook naar de BSO, omdat de jongste en de middelste zo weinig mogelijk met elkaar geconfronteerd moeten worden ivm oplopende spanning en ruzies, door problematisch gedrag van de jongste en het onbegrip van de middelste betreffende dit gedrag.
Toen ik mijn vriend een jaar geleden leerde kennen, vertelde hij dat zijn jongste dochter moeite had met schakelen en dat heeft mijn dochter ook, dus we herkenden elkaars problematiek hierin en konden elkaar hierin steunen en zien. Mijn dochter heeft overigens goed contact met haar vader, die veel van haar houdt en zijn uiterste best doet om goed voor haar te zorgen en als ze daar eens per twee weken in het weekend is, hebben ze het heel fijn samen. Gelukkig, want ze is in het verleden regelmatig blootgesteld aan zijn - ook - borderline gedrag, waarbij hij alles en iedereen uitschold (behalve mijn dochter, zo ver is hij nooit gegaan). Ik probeer haar dus in het dagelijkse leven in de omgang met andere kinderen en mensen te leren dat dit gedrag niet normaal is, ook al is haar papa heel erg lief voor haar. Mensen die van elkaar houden, gunnen elkaar iets en kunnen best eens ruzie hebben, maar wel in verhouding. Het gaat goed met mijn dochter, ook op school en tot nu toe heeft ze een stabiel karakter en gedrag, afgezien van het feit dat ze een pittige tante is en lekker eigenwijs, wat vaak ook echt wel voor de nodige vervelende problemen zorgt. De jongste dochter van mijn vriend blijkt in mijn ogen meer problematiek te hebben dan alleen het schakelen. In de loop van onze relatie heeft mijn vriend steeds meer openheid gegeven; zijn dochter is, toen ze twee of drie jaar was, gediagnosticeerd met een emotie regulatie stoornis binnen het autistisch spectrum. Ze hebben daar destijds hulp bij gehad en ze ging toen naar speciaal kleuteronderwijs. Met die therapie ging het steeds beter en mocht ze naar een 'gewone' basisschool, maar wel met een rugzakje en extra begeleiding. Thuis drukte de jongste meestal een stempel op de sfeer, het was vermoeiend en vervelend voor iedereen en ze had dagelijks woedeaanvallen. Maar na de scheiding, nu ongeveer 3,5 jaar geleden, is dat gelukkig steeds minder geworden. Het ging/gaat dus steeds beter, ook al vertoont ze nog steeds afwijkend en ongewenst gedrag. Vanuit het perspectief van mijn vriend gezien, is er nu echter nog weinig aan de hand, ook al heeft ze soms nog woede-uitbarstingen, doet ze het op school niet goed qua resultaten en laat ze soms gedrag zien wat afwijkt van de norm, zoals dingen niet begrijpen, niet praten en jaloezie. Hij is veel erger ‘gewend’. Ze is wel een leuke meid, in die zin dat ze een opgewekte inborst heeft en gek is op haar vader, zussen, mij en mijn dochter; ze vind het leuk om samen te spelen en dingen te doen.
Toen mijn vriend en ik elkaar steeds beter leerden kennen, hebben we de kinderen aan elkaar voorgesteld. In het begin ging dat redelijk goed; ik ging er toen nog steeds vanuit dat zijn dochter enkel moeite had met schakelen, dus ik stopte veel energie in het ontwikkelen van een gezonde relatie tussen onze jongste dochters. In de loop van het jaar echter, bleek het steeds lastiger te worden en valt het voor mij niet altijd meer op te brengen om er constant zoveel positieve energie in te steken, simpelweg omdat ik ook maar een mens ben. Zijn dochter zoekt meestal de strijd op met mijn dochter, wil altijd gelijk hebben + de eerste zijn, vind het lastig mijn dochter iets te gunnen en is altijd bezig met het afwegen van situaties en of ze wel genoeg krijgt en niet tekort wordt gedaan. Mijn dochter gaat hierin bijna volledig mee en stelt zich nu ook zo op, terwijl ze dat thuis. op school en met vriendinnetjes stukken minder doet. Toch, ook al is zijn dochter 3,5 jaar ouder, spelen de meiden op een leuke manier met elkaar, echter ook op een manier die je als gelijkwaardig zou kunnen bestempelen qua leeftijd. Het ontbreken van dat 'verschil' maakt het ingewikkelder vind ik. Mijn dochter kijkt ontzettend tegen zijn dochter op, omdat die in theorie ouder is en stoerder en interessanter. Ze vind haar fantastisch. Maar ik merk dat mijn dochter er soms echt niet tegenop kan en dat ze dan moet huilen. En natuurlijk is mijn kind ook zeker geen heilig boontje. Ik ervaar het gedrag van zijn dochter ondertussen meestal wel als een altijd aanwezige en nog mogelijk te ontploffen bom, die de ene dag wat meer op scherp staat dan de andere. Je moet steeds goed opletten en eigenlijk constant bijsturen om enerzijds ervoor te zorgen dat ze luistert en anderzijds te voorkomen dat ze een woede uitbarsting krijgt. Na haar tweede woede-uitbarsting tijdens een gezamenlijke vakantie - die overigens verder heel erg leuk was - heb ik bij mijn vriend aangegeven dat ik voorlopig niet wil samenwonen en dat ik eerst wil weten wat er precies met haar aan de hand is. Ze is nu aangemeld bij een GGZ-instelling, maar het duurt nog zeker een half jaar tot een jaar voordat er zekerheid is over wat er nu precies aan de hand is en wat we er aan kunnen doen. Zelf vermoed ik iets in het autistisch spectrum (wegens het ontbreken van wederkerigheid, het niet snappen van situaties en het lijkt wel of ze niet leert van haar fouten). Maar iets met borderline zou ook nog kunnen (gezien het feit dat ze haar moeders gedrag kopieert en ook zo sluw kan zijn, door situaties naar haar hand te zetten). Ik wil mijn dochter niet structureel confronteren met het problematisch gedrag binnen een thuissituatie, met name omdat mijn dochter sommig gedrag ging kopiëren (het stoïcijns tientallen keren herhalen van het woordje 'Nee' en daarbij het hoofd en bovenlichaam naar voren schudden). Ik heb hier wel meteen een stokje voor gestoken en mijn dochter krijgt van mij dus niet de kans om dit verder te ontwikkelen, maar ik ben bang dat als we gaan samenwonen ik het kopieergedrag niet meer kan handhaven. Ik baal ervan. Ik heb het gevoel dat ik door een meisje van 10 jaar oud wordt gedwongen om mijn toekomstplannen en hoopvolle verwachtingen op een fijn leven samen drastisch bij te stellen – en dat wist ik van te voren niet. Ik wil zo graag samen zijn met mijn vriend en zijn gezin, om samen gelukkig te zijn en het leven te hebben wat we altijd wilden hebben, maar wat mij eerder niet gelukt is. Straks lukt het nu weer niet! Ik snap heus wel dat zijn dochter hier niks aan kan doen, maar ik ben hier ook boos en teleurgesteld over. Heb ik eindelijk de man van mijn leven gevonden, kan ik nog niet voluit met hem leven.
Mijn vriend vond dit helemaal niet leuk en ook heel heftig van mij, terwijl ik mij van geen kwaad bewust ben. Is wat ik voel/constateer dan zo overdreven? Ondertussen hebben zich situaties voorgedaan waarin zijn dochter moedwillig dingen heeft gedaan om mijn dochter te benadelen, zoals het verstoppen van spullen van mijn dochter, omdat ze die zelf ook wilde hebben en het bang maken om alleen te slapen, om te voorkomen dat mijn dochter in haar slaapkamer/bed slaapt. Vorige week kreeg zijn dochter een enorm agressieve woede-aanval, waarbij die jaloezie tot uiting kwam en ze hele nare dingen heeft gezegd over mijn dochter. Dat het altijd weer mijn dochter is die alles verpest bijvoorbeeld; het is eigenlijk altijd mijn dochter die de schuld heeft aan alles in plaats van haar en ook heel denigrerende dingen, bedoeld om mijn dochter te kleineren, waarbij ze o.a. zei dat ze mijn dochter haat en dat het een domme peuter van 2 jaar is. In haar agressie sloeg en schopte ze zo vaak en zo hard tegen de deur van de badkamer waar wij in zaten, dat ik bang was dat ze er dwars doorheen zou komen. Voor mij is er nu een grens bereikt en dat vind mijn vriend heel moeilijk.
Ik heb aangegeven bij hem dat ik het steeds lastiger vind om zijn dochter aardig te vinden en om nog meer van haar te gaan houden, omdat haar persoonlijkheid en wie ze is, vaker wordt overschaduwt door het problematische gedrag. Misschien is dit ook het verschil tussen je eigen kind, waar je onvoorwaardelijk van houdt – en het kind van een ander, waarbij je niet die biologische liefdesdrang voelt. Bovendien kennen we elkaar nog maar kort. Mijn vriend is daar heel boos over en hij zegt dan dat mijn dochter ook niet altijd makkelijk is. En hoe zeer dat ook klopt; voor mij is er een verschil tussen normaal ongewenst gedrag en structureel problematisch gedrag, van een geheel andere orde. Ik heb naar aanleiding van deze badkamersituatie met mijn dochter gesproken en uitgelegd dat dit niet normaal is. Ik heb ook uitgelegd dat zijn dochter het waarschijnlijk niet meende; ze was gefrustreerd over iets wat in haar klas gebeurde en reageerde dat af op mijn dochter. Maar ik heb ook uitgelegd dat mensen zo niet met elkaar om moeten gaan en dat ik dat niet goed keur. Dat ze eerst eens goed sorry moet zeggen en dat we erover moeten praten voordat we weer kunnen spelen. Ook mocht ze van mij de - een uur van te voren gegeven speelgoedjes - niet mee naar huis nemen. Ik ben hier zo strikt in; om mijn dochter te leren dat ze in haar leven mag kiezen voor mensen op basis van hun gedrag; iets wat haar vader niet kan door zijn borderline, want die blijft maar slechte relaties opzoeken en onderhouden. Mijn dochter was tijdens deze badkamerescalatie namelijk ontzettend bang en was aan het huilen en ze vroeg zich af of zijn dochter haar ooit nog wel aardig zou vinden.. Ik heb haar later uitgelegd dat het andersom moet zijn; zijn dochter zou bang moeten zijn of mijn dochter háár nog wel aardig moet vinden hierna. Een paar dagen later, toen mijn vriend, mijn dochter en ik met z'n drieën waren, kwam zijn dochter ter sprake en was het commentaar van mijn dochter dat ze een kruis erdoor had getrokken (door zijn dochter). Dit is manier van kinderlogica die voor mijn vriend heel pijnlijk was. Hij liet me achteraf weten dat dit als een mes in zijn rug voelde. Maar de badkamersituatie met zijn dochter was voor ons méér dan een mes in ons rug. Echter hebben we het daar nog steeds niet over kunnen hebben; mijn vriend doet dit voor mijn gevoel af door te zeggen dat zijn dochter het niet meende. Maar ik weet niet of ik dat moet geloven, omdat het volgens mij een uiting was van de jaloezie die ze vaker uit.
Het lijkt erop dat mijn vriend en ik niet meer normaal kunnen praten over zijn thuissituatie, omdat hij zich constant aangevallen voelt en steeds boos wordt op mij. Hij verwacht van mij dat ik het gedrag van zijn dochter weliswaar niet goedkeur, maar wel accepteer. Want dit is hoe ze is en daar mogen geen consequenties aan zitten, omdat ze er ook niks aan kan doen. Mijn dochter en ik moeten haar dat vergeven en hij wil de situatie waarschijnlijk houden zoals hij is, waarbij we elkaar zo vaak mogelijk zien als samengesteld gezin. Wat ik echter wil voorkomen is dat mijn dochter té negatief beïnvloed wordt; in het verleden was het een drama tussen zijn jongste en de middelste dochter vanwege deze problematiek - en dat gaat tussen hen sinds mijn dochter in het gezin komt langzaam beter, omdat de focus is verschoven. Maar ik ben bang dat mijn dochter nu het lijdend onderwerp wordt binnen deze gezinsdynamiek - en dat de spanning zich verplaatst richting mijn dochter en dat wil ik niet.
Ik ben echter ook bang dat mijn mening teveel wordt voor mijn vriend. Hij heeft al aangegeven dat als ik zijn dochter een rotkind vind, hij de relatie niet meer ziet zitten. Ik hou echter zielsveel van mijn lieve vriend en wil hem nooit meer kwijt. Ook ben ik mij echt gaan hechten aan al zijn kinderen, waarmee we het over het algemeen altijd heel erg leuk hebben.
paar stappen terug
Ik zou even wat stappen terug zetten. Ik denk dat jullie een beetje te snel gegaan zijn in het willen samenvoegen van de twee gezinnen. Dus: doe beide vooral beiden dingen alleen met het eigen gezin, en spreek samen af op kinderloze-momenten.
Ik denk dat je goed aanvoelt dat het niet verstandig is om de gezinnen nu nog meer samen te voegen.
Ik zou dus zeker voorstellen om tijdelijk ietsje meer afstand te nemen. Met als positief doel dat 'gedoe' met de kinderen niet tussen jullie in komt.
Valt niet mee
"zijn dochter is, toen ze twee of drie jaar was, gediagnosticeerd met een emotie regulatie stoornis binnen het autistisch spectrum".
Ik denk dat het handiger is als vader en mogelijk ook jijzelf je wat meer op de hoogte stelt van de omgang met kinderen met autisme. Hoe je zelf je houding kunt gebruiken om zaken in goede banen te leiden.
Het klinkt als een kind dat meer hand in hand begeleiding nodig heeft om haar tijd op een goede manier te vullen. En emotieregulatie is eigenlijk per definitie een probleem bij mensen met autisme, sommigen uiten het heftiger dan anderen, maar er is geen of weinig greep op emoties die heel snel hoog kunnen oplopen. Met name als ze inderdaad iets vervelends meemaken op school of anderszins te veel stress oplopen. Je kunt kijken waar je stress kunt zien te voorkomen.
En haar meer rust en alleentijd bieden. En bij slecht gedrag even rustig samen puzzelen hoe je dit weer goed krijgt. Wat is er aan de hand, waar is ze bang voor, wat doet ze, en hoe kan ze hier beter mee om gaan. Eigenlijk dagelijkse zaken die heel intensief zijn maar waar de GGZ je ook niet bij kan helpen want dat gaat gewoon de hele dag door, ook als jij moe bent.
Je kunt er over lezen, bij de GGZ kun je soms goede uitleg, psycho educatie, krijgen. Met name wat er omgaat in het hoofd van een kind.
En er zijn soms goede begeleiders die jou en je kind kunnen leren hoe je die situaties beter kunt leren aangaan. Met meer inzicht, geduld, luisteren, concreet, zonder emoties.
Jullie zijn met twee, dus als er een situatie ontstaat zou een dit meisje even apart kunnen nemen en niet wachten tot het zich verder ontwikkelt, en dat gaan heel snel.
En alleen samen laten spelen met jou kind als je er bij kunt blijven om samen een goede manier van omgaan met elkaar te vinden.
Hoe meer tekst je zelf en samen met dit kind vind, des te meer greep krijgt ze er op.
Omgaan met emoties kun je ook leren. Bij mijn kinderen hielp haptotherapie, paardrijden, samen boekjes lezen en spelletjes doen met het onderwerp emoties.
De Disneyfilm Inside Out is wat dit aangaat ook een eye opener, voor jijzelf en in elk geval mogelijk ook voor de tienjarige.
Ik word altijd een beetje wiebelig van huis- tuin- en keukendiagnostiek. Jouw ex borderline, zijn ex borderline, zijn kind óók borderline (wat overigens niet mogelijk is op je tiende). Ja iedereen die een beetje rancuneus kan zijn en wispelturig overkomt noemen we lekker een borderliner. Zo makkelijk stellen artsen die diagnose niet hoor. Maar dat even terzijde. Ik zou gewoon eerst eens rustig het GGZ-traject afwachten en dan pas verder kijken. Hoewel ik je zorgen om je eigen dochter begrijp, begrijp ik ook de verontwaardiging van je vriend. Het is zijn kind en woont bij hem. Aan een boodschap als 'gaat niet lukken zo met die dochter van je' (ik zeg het even plat) heeft hij helemaal niks en er is ook weinig wat hij op dit moment kan veranderen. Dus wat wil je eigenlijk? Je zegt alleen dat het zo niet kan maar niet hoe jij het dan wel voor je ziet en wat er dan zou moeten gebeuren om het te verbeteren. De dochter van je vriend heeft hulp en begeleiding nodig en die gaat ze als het goed is krijgen en ik lees nergens goede hoop wat dat betreft. Ik hoop dat je dat wel hebt en dat je je vriend en zijn dochter hierin kunt bijstaan zodat de situatie verbetert voor iedereen.
Aanvullend
een samengesteld gezin is erg veeleisend. Mijn vriend en ik zijn pas gaan samenwonen na een relatie van 4 jaar. Als mijn vriend zijn kinderen vaker zou hebben dan 1 weekend in de 14 dagen, had het zeer waarschijnlijk nog langer geduurd, gewoon omdat het zwaar is.
Ik merkte het weer met de vakantie, ik ben altijd aan het schipperen, proberen iedereen tevreden te houden. Dat vreet energie. Ik houd heel veel van de kinderen van mijn vriend, maar het is toch echt niet hetzelfde als de band die ik heb met mijn eigen kind.
Waarom schrijf ik dit. Ik probeer je te vertellen dat je best kunt beslissen om nog niet te gaan samenwonen met je vriend, zonder een vinger te wijzen naar zijn jongste dochter. Zelfs met relatief makkelijke kinderen is het hard werken (al heeft mijn vriend ook 2 zorgenkinderen). Ga je eens inlezen in de problematiek van samengestelde gezinnen. Wijs de vinger naar jezelf. Het zou namelijk jammer zijn als jullie relatie hierdoor kapot gaat.
je komt op mij
nogal krampachtig over.
Oud zeer mbt gedrag van je ex?
Je doet erg je best je dochter te leren wat *normaal* is. Heb wat meer vertrouwen in haar!
Verder: broers en zusjes kunnen elkaar flink het leven zuur maken. Wat dat aangaat zijn jullie dus al behoorlijk een gezin....
Ik heb zelf een *moeilijk* kind. Zou ik scheiden en een nieuwe partner krijgen, zou ik rationeel echt snappen dat er weerstand ontstaat.
Echter zou zo'n relatie toch tot mislukken gedoemd zijn. Ik zou willen dat partner gewoon geeft om mijn kind, hoe dan ook. Anders zou de relatie geen kans hebben.
my 2 cents
Annie, volgens mij geeft TO wel om de dochter van haar vriend (ze schrijft er allerlei positieve dingen over) maar vindt ze het gewoon moeilijk met die dochter om te gaan, ook in verband met haar eigen dochter.
TO, waarom moet je nu al gaan samenwonen? Dat is sowieso hartstikke moeilijk ook als er geen bijzondere kinderen zijn.
Is het voor jou een optie om voorlopig te blijven latten?
En voor je vriend?
En misschien zelfs af en toe wat minder met elkaar ls kinderen op te trekken?
En misschien wat vaker alleen met zijn tweeën?
Je bent er kennelijk nog niet aan toe. Wie weet wel nooit. Maar je vriend wil je niet missen en dat hoeft zo toch ook niet.
Er zijn mensen die blijven latten tot alle kinderen het huis uit zijn.
Maar wel zoveel mogelijk fijne tijd met zijn tweeën doorbrengen en af en toe (niet: Zoveel mogelijk) tijd met de kinderen erbij.
En ik zou niet het kind van je vriend de schuld geven. Zij kan er ook weinig aan doen dat ze is zoals ze is. Je kunt wel zeggen dat samenwonen JOU ingewikkeld lijkt dus dat je dat niet te snel wilt gaan doen.
Larissa, ik lees niks over 'geven om'. Ja, haar positieve kanten worden gezien. Dat is niks bijzonders.
Vooral bij mijn moeilijke kind zou ik willen dat een nieuwe partner zich echt openstelt en er van leert houden als van een eigen kind. No matter what dus. Onvoorwaardelijk. Er alles voor willen doen opdat het met dat kind ook goed gaat etc. (Heeft uiteraard NIKS te maken met grenzeloos)
Waarschijnlijk te hoog gegrepen, snap ik ook wel. Ik vermoed dan ook dat ik geen nieuwe relatie aan zou gaan. Of pas weer als moeilijk kind ouder is. Moeilijk kind staat voor mij nog veel meer dan 'gewoon' kind voorop.
Als beste alternatief lijkt me dan het advies afstand houden idd.
beetje krom
Voor de duidelijkheid: gewoon kind staat natuurlijk ook voorop. Maar heeft dit minder hard nodig.
inderdaad voorlopig latten
Ik sluit me aan bij de vorige reacties; voorlopig blijven latten en minder met de kinderen samen doen. Gewoon jullie samen als partners. Ik ken mijn vriend nu ruim 2 jaar en we hebben nog geen vakantie met de kinderen samen gedaan. Als ik zo optel hebben ze elkaar hooguit 2 of 3 keer gezien bij een etentje, verder niet.
Mijn kinderen zijn 18 en 21 en die van hem 12, 15 en 19 en ik merk dat ze wederzijds helemaal geen behoefte aan elkaar hebben, hoe lief de kinderen ook zijn. Ze hebben hun eigen leventje met vrienden en familie. Qua samenwonen wachten wij zeker nog een aantal jaren.
Ik zou dus minder hard van stapel lopen, samen wonen gaat niet makkelijk als de kinderen zo jong zijn, misschien als je 5 jaar verder bent? Zie het gewoon met de tijd nog eens, je kunt ook een prima, leuke relatie hebben als je blijft latten, echt. Misschien soms zelfs wel leuker, je blijft verlangen naar elkaar, komt niet in de dagelijkse sleur van jullie gezamenlijke huishouden enzo.
@Annie
Ik denk dat je daar een fout inmaakt. De liefde die jij voelt voor jouw moeilijke kind (en hopelijk ook de vader) kan iemand anders niet 'leren'. Met een beetje geluk kan het groeien. Als het niet groeit, dan is het niet vanwege onwil. Je kunt namelijk als mens niet van elke soort mens evenveel houden.
Ik houd van de kinderen van mijn vriend, met hun eigenaardigheden en hun leuke dingen. De liefde voor mijn eigen kind is toch anders, het zal nooit hetzelfde zijn. Al zou mijn vriend eisen dat ik het dan maar leer, dat maakt echt geen verschil.
duh 2
Paddington, tsja...
Ik zou gewoon als ouder iets anders verwachten dan ts nu geeft..
Ze lijkt de dochter zo te beoordelen, langs een meetlat te leggen. Hoe begrijpelijk ook, dat zou ik dus van een nieuwe partner niet willen voor mijn kind.
Verder gaat er natuurlijk niets boven ouderlijke liefde, uiteraard.
Maar je kunt als je wilt best ook van andere mensen leren houden! Dat is net zo goed een keuze. Openstellen, mooie dingen zoeken, leren begrijpen, steunen. Bij je eigen kind gaat zoiets meer vanzelf. Bij een ander moet je daar over het algemeen meer moeite voor doen.
Ik schrijf deze postings ook zeker niet om te oordelen. Maar misschien ts kun je er iets mee.
Eerst 2 alinea's
Het verhaal is echt te lang om door te komen, na twee alinea's ben ik gestopt. Waarom zou je je dochter in hemelsnaam bloot willen stellen aan een gezin met zoveel problematiek? Die kinderen zijn door hun moeder, en de oudste 2 ook nog door hun vader, verlaten. Die dragen een bagage mee van heb ik jou daar. Dat is in-en intriest. Maar niet jouw dochters probleem, die wil gewoon lekker kind zijn en dat kan ze maar 1 keer.
Blijf gewoon lekker latten tot de kinderen het huis uit zijn.
spijker op zijn kop Paddington
Vooral deze zin: "Ik probeer je te vertellen dat je best kunt beslissen om nog niet te gaan samenwonen met je vriend, zonder een vinger te wijzen naar zijn jongste dochter."
dankbaar voor alle reacties
Wat fijn om zoveel reacties te krijgen op mijn verhaal. Ik voel me hierdoor gesterkt en begrepen - ook al is het soms confronterend - het doet me goed. Ik merk dat ik hierdoor meer begrip krijg.
Nu ik alles gelezen heb realiseer ik me ook een aantal dingen, zoals over het waarom ik boos ben. Ik voel me niet begrepen door mijn vriend, daar zit de angel. Echter begrijp ik ook door sommige reacties nu nog beter ook dat het logisch is, omdat hij ook met zijn eigen emoties over de situatie zit.
@ Jippox : paar stappen terug
dankjewel dat je schrijft dat jij denkt dat ik het goed aanvoel. Daar twijfelde ik even over en je hebt me gesterkt. Ik vind dit wel moeilijk, want wat betekent het nu voor mij? Voor ons? Maar dat komt wel als mijn vriend en ik samen een nieuw plan gaan maken over hoe we er mee om moeten gaan.. Hoop ik.
@ AnneJ : valt niet mee
dankjewel voor je praktische en zeer bruikbare tips. Het klopt dat bij stress het gedrag erger wordt. Zijn dochter had in de weken ervoor echt meer stress te verwerken gehad dan normaal. Wij kwamen tijdens de avond van de badkamer escalatie ook onverwachts langs (wel in overleg met vader), dat was achteraf toch niet zo slim. Dit betekent dan echter wel dat er dus zelden of misschien wel nooit iets 'spontaans' gedaan kan worden en dat vind ik een beklemmend idee richting de toekomst. Ik wil Inside out van Disney zeker gaan kijken en als mijn vriend het geschikt vind, kunnen we deze film misschien ook samen met zijn dochter kijken. Jij gaf zoveel goede tips dat je er ervaring mee hebt he? Het lijkt me wel heel moeilijk om altijd zo bezig te zijn met alles precies goed te begeleiden - en ook vermoeiend. Ik snap echter wel dat als je het zo grondig aanpakt zoals jij dat voorstelt, je daar de beste resultaten uit krijgt. Ik ben alleen bang dat ik dat niet volhoud, volgens mij kost het heel erg veel energie.. Ik heb zelf ook nog een dochter die haar aandacht nodig heeft. Hoe doe jij dat en hoe houd jij dat vol? Wanneer zijn er voor jou rust en ontspanningsmomenten als jij constant op die manier met je kinderen bezig bent?
@Jackie : Tja
"Aan een boodschap als 'gaat niet lukken zo met die dochter van je' (ik zeg het even plat) heeft hij helemaal niks en er is ook weinig wat hij op dit moment kan veranderen."
Jackie, je hebt gelijk. Wat ik wel mag verwachten van mijn vriend - en wat hij dus wellicht wel kan veranderen - is dat hij begrijpt dat het voor mij moeilijker en lastiger is om hiermee om te gaan dan voor hem, dat wil zeggen, op de momenten dat mijn dochter en ik geconfronteerd worden met het problematisch gedrag. Ik ben hier namelijk niet aan gewend en ik heb hier ook niet om gevraagd en mijn dochter ook niet. Ik ben uiteraard wel bereid om samen met mijn vriend een oplossing te zoeken, omdat ik van hem houd en omdat ik om zijn dochter geef, want ze is naast uitermate vervelend, ook lief en opgewekt. Waar ik vooral van ben geschrokken denk ik, is dat het veel erger blijkt te zijn dan ik dacht (het is veel erger dan alleen moeite met schakelen hebben) en dat wist ik niet van te voren. Maar dat ziet mijn vriend misschien over het hoofd? Ik realiseer me nu, na een jaar, dat die toekomst die ik graag wilde, voorlopig misschien wel helemaal niet in het verschiet ligt. Daar was ik niet op voorbereid. Ik ben zelf dus wellicht een beetje autistisch 
Hij is veel meer gewend aan haar problematiek en hij houdt van haar als een biologische ouder. Maar ik ben haar ouder niet, dus ik voel niet de diepgaande liefde voor haar zoals ik die voor mijn eigen kind voel. Een vriendin zei laatst tegen mij - en ik las zoiets ook in de reactie van Annie, dat als ze een kind met gedragsproblematiek zou hebben, ze er niet eens over zou nadenken om de kinderen voor te stellen, omdat ze een ander niet zou willen belasten met deze problematiek! Dat vind ik wel erg ver gaan, maar het is in deze context van belang, omdat ik het idee heb dat mijn vriend de situatie enerzijds heeft onderschat en anderzijds teveel van mij verwacht. Ik denk dat mijn vriend en ik het daar eerst over moeten hebben. Verwachtingen. En natuurlijk wil ik mijn vriend bijstaan, ik wil hem steunen waar ik kan, als me dat lukt, graag. En zijn dochter wil ik ook helpen, want dat is ze wel waard, zeker. Maar hoeveel energie heb ik?
@Paddington: Aanvullend
Ik denk dat ik onderschat heb hoe veeleisend het is. Zou het kunnen dat mijn vriend en ik verschillende ideeën hebben over hoeveel je van een ander kind kan houden? Hij heeft immers twee niet biologische kinderen die hij als 'eigen' beschouwd. Misschien moet ik hem eens vragen op welk punt hij net zoveel van die kinderen is gaan houden als zijn biologische dochter. Ik ken zijn kinderen nog maar een jaar, hij kent hen al langer dan 10 jaar. Jouw tip over de vinger naar mezelf wijzen; daar ben ik nog niet aan toe, al doe ik dat volgens mij al wel, deels. Ik voel mij ontzettend onbegrepen door mijn vriend, omdat hij hier niet normaal over kan praten met mij, zonder mij voor de voeten te gaan gooien dat mijn kind ook van alles 'fout' doet. Is het zo raar dat ik moeite heb met de situatie? Mag ik van mijn vriend niet verwachten dat hij mij een soort begeleiding en begrip biedt in het omgaan met zijn dochter?
@Annie : je komt op mij
Wat goed dat je zegt dat ik meer vertrouwen moet hebben in mijn dochter. Dat is zo. En ik ben inderdaad krampachtig door de ervaringen met mijn ex. Borderline is echt ver-schrik-ke-lijk 
@Larisse : my 2 cents
dankjewel dat je het voor me opneemt. Ik geef inderdaad om haar. Anders zou het mij wellicht ook niet zo raken.. Ze heeft ook leuke kanten. Echter worden die steeds vaker overschaduwt door gedrag waar ik moeite mee heb. Daar voel ik mij ook schuldig over, omdat dat not-done is. Soms krijg ik het idee dat het absoluut verboden is om je te irriteren aan het kind van je partner!!! Maar ik irriteer me ook aan sommige kinderen in de klas van mijn dochter, buurtkinderen en vooral soms aan mijn eigen kind haha Maar ook aan mensen die voordringen bij de kassa en troep op straat gooien ipv in de vuilnisbak. Etc.
Zijn we hier misschien op een taboe gestuit?
Mag je een kind een rotkind vinden en zoja; hoe vaak dan? De hele tijd? Soms? Vaak?
Jouw vragen aan mij gaan vooral over; hoe sta ik erin. Dat is fijn. Ik probeer het ook zoveel mogelijk bij mezelf te houden, maar soms is dat lastig. Ik moet geloof ik eerst nog bijkomen van de schrik dat samenwonen voorlopig inderdaad helemaal geen optie is. Een romantisch plaatje aan diggelen, welcome to the world. We kunnen elkaar alleen zien in de weekenden, eens per twee weken, als de kinderen naar hun andere ouder zijn. Daar ben ik verdrietig over. Ik mis mijn vriend zo als hij er niet is.
@Annie : duh en beetje krom
Dit is waarschijnlijk de gedachte die mijn vriend ook heeft en daarom hebben we nu een moeilijke situatie. Als hij mij ruimte zou geven en begrip dan had ik niet op dit forum gezeten. Wat vind jij van mijn reactie hierboven op @Jackie : Tja ??
@Jasmijn : inderdaad voorlopig latten
dank voor je positiviteit. Hoe vaak zien jullie elkaar precies? En baal jij er nooit van dat je geen gezin meer vormt met 2 partners en kinderen? Ik wel namelijk. En ik kan mijn vriend dan maar eens per twee weken gaan zien, een weekend. Hoe houdt jij het latten vol? Bellen jullie veel?
@Paddington : @ Annie
de liefde voor alle drie van de kinderen van mijn vriend groeit. Bij mij en ook bij mijn dochter. En ik merk dat dat voor hen ook geldt. Dat is zo fijn!
@Annie : Duh2
ik doe echt mijn best om positieve dingen te zien tussen het problematische gedrag door. Wat maakt dat jij vind dat je dat van je partner zou mogen verwachten?
@Yura : Eerst 2 alinea's
Omdat ik zielsveel van mijn vriend houd, omdat ik om zijn kinderen geef en omdat hun gezin ook niet om al deze ellende uit het verleden heeft gevraagd. Het is hem en de kinderen 'overkomen', maar als je ziet hoe ze iets van hun leven proberen te maken, kun je daar alleen maar respect voor hebben. En dat heb ik! Ik heb zelf ook het één en ander meegemaakt, dat schept ook een band. Mijn vriend is een fantastische man; ik ken er niet zoveel die zouden doen, of kunnen doen wat hij doet; voor drie kinderen zorgen, een goede baan hebben, het huishouden doen en dan ook nog liefdevol met zijn omgeving omgaan. Ik leer nog elke dag van hem. Ook al is de situatie nu pijnlijk, moeilijk, heftig en vervelend. Dat we voorlopig blijven latten is echter wel duidelijk!
Bedankt
voor je uitgebreide reactie.
Je geeft daarin aan dat je dan je vriend maar 1 weekend per 14 dagen kan zien. Dat hoeft natuurlijk niet. Zeker niet als jullie zorgen voor regelmaat en duidelijkheid kunnen moeilijke kinderen ook heel veel aan. Je kunt bijvoorbeeld elke woensdagavond gezellig met elkaar eten en elke andere zaterdag bij elkaar komen. Daardoor krijgen de kinderen de ruimte en is het duidelijk voor zowel jouw dochter als voor de zijne.
Wat ik al aangaf. Ik houd van de kinderen van mijn vriend. Van zijn oudste zelfs alsof mijn eigen kind is. De twee jongsten zijn een ander verhaal. Die hebben wat karaktertrekken waar ik moeite mee heb. Dat stukje ligt bij mij. Ik ben degene die de volwassene is, ik ben degene die er een probleem mee heeft. Dat is in mijn ogen de vinger naar jezelf wijzen. De jongste van je vriend kan er niets aan doen, het is onmacht, geen onwil. Jij bent nog niet zover dat jij zijn dochter kan geven wat zij nodig heeft. Wellicht over een paar jaar, maar misschien nooit.
Ik wens je heel veel sterkte in deze zoektocht naar evenwicht. Staar je niet blind op de voor de hand liggende oplossingen, maar kijk naar de mogelijkheden en misschien als jullie het stap voor stap op bouwen (niet binnen een maand proberen, maar maak er een jarenplan van) komt jullie droom uit.
@ overbezorgde moeder
Mijn tante heeft kinderen geadopteerd. Deze kinderen waren/zijn ook lastiger dan andere. Toch wordt er zielsveel van hen gehouden. Ik denk dat biologisch of niet er niets mee te maken heeft.
Ik denk dat het verschil er eerder in zit dat mijn tante heel erg graag kinderen wilde en ze op deze manier heeft gekregen. Jij was niet op zoek naar kinderen maar naar een partner. Die heb je gevonden maar je hebt er een lastig kind bij gekregen.
Daarnaast is zijn dochter al tien en heeft ze ook nog een moeder die ze nog regelmatig ziet. Mijn tante kon alleen een kind onder de 7 adopteren. Omdat na die leeftijd de hechting anders/minder verloopt. Het is voor een kind belangrijk dat ze aan hun ouders hechten anders kunnen ze later in hun leven allerlei problemen krijgen.
Ik vermoed dat de je vriend in het leven van zijn niet biologische kinderen is gekomen toen deze jonger dan 7 waren. En dat hij in een andere levensfase zat dan jij nu bent.
Wat ik hier mee wil aangeven is dat je niet kan verwachten dat de band tussen jou en de dochter van je vriend net zo verloopt als die tussen je vriend en zijn niet biologische kinderen.
Dat neemt niet weg dat er toch een warme liefdevolle band kan gaan ontstaat tussen zijn dochter en jou.
Wat betreft samenwonen zou ik ook een aantal stappen terug doen. En lekker blijven latten. Geef jezelf ook tijd om te wennen aan het idee dat het totaal pakket (vriend en kinderen) er anders uit ziet dan je dacht. Probeer de tips die je je hebt gekregen in de omgang met zijn dochter uit. En plan niet te ver in de toekomst.
Duidelijke afspraken
Paddington schrijft wat ik meteen dacht: maak duidelijke afspraken, schijf ze op de gezinskalender, goed zichtbaar voor zijn jongste, en hou jullie eraan. Dat werkt trouwens voor alle kinderen goed. Jullie hebben een weekend per 14 dagen met zijn tweetjes, maar je kunt elkaar best opzoeken in het andere weekend. Liefst wel op een vaste plaats (zijn huis, zou ik zeggen, dan heeft zijn jongste minder stress) en en een vaste periode, bijvoorbeeld woensdag en/of zaterdag van 16 tot 20/21 uur. Jullie moeten het natuurlijk invullen zoals jullie willen, maar zulke duidelijkheid zal rust in de tent brengen, en rust betekent minder uitbarstingen.
Verder denk ik niet dat je je schuldig hoeft te voelen over je gevoelens naar zijn jongste toe. Het is gewoon gemakkelijker om van sommige kinderen te houden dan van andere. Een kind dat altijd vrolijk is, doet wat er nodig is en interesse in jou toont, dat is een makkie. Dit meisje is een ander verhaal. Jij ben er niet in meegegroeid en je vriend kan ook niet van jou verwachten dat je die jaren die hij vanaf haar geboorte met haar heeft gehad ineens even "inhaalt". Maar ik denk dat de liefde voor haar ook zal groeien, zeker omdat je zegt dat ze in principe een vrolijk en lief kind is. Besteed dan ook maar veel positieve aandacht aan haar, zeker op momenten wanneer ze zo lief en vrolijk is.
hier ook regelmaat
Ik zie mijn vriend iedere dinsdagmiddag (dan is hij vrij) en komen zijn kinderen langzaam binnendruppelen vanuit school. Om 17.00 uur vertrek ik weer naar mijn eigen huis en eet ik met mijn eigen kinderen. Iedere woensdagavond zien we elkaar en blijf ik slapen en ga donderdagochtend vroeg weer naar huis (mijn kinderen zijn 18 en 21, dus ik kan ze wel een nachtje alleen laten) En dan het ene weekend zijn we samen en ben ik er al vroeg en het andere weekend zijn zijn kinderen er en kom ik wat later op de zaterdag, of soms pas zondagochtend. Wil ook mijn kinderen niet teveel alleen laten.
We zijn altijd bij hem omdat mijn kinderen altijd thuis zijn (hebben geen regeling met hun vader) dus voor de privacy is dat handiger.
Ik vind de combi prima, natuurlijk missen we elkaar wel, maar die avondjes alleen, of met eigen kinderen zijn ook wel weer relaxed. Ik spreek dan af met vriendinnen of ga een of andere serie kijken die vriend toch niet leuk vindt.
Qua contact appen we veel, overdag en 's avonds of we skypen. We hebben ook wel eens 'samen' een film gekeken, hij bij hem thuis en ik bij mij thuis en dan via app commentaar geven op de hoofdpersoon 
Intensief
Begeleiding was inderdaad heel intensief. Ik had ook veel last van gebrek aan ontspanningsmomenten of momenten voor mijzelf. Ik was blij dat ik werkte want dat was een stuk minder intensief, zeker emotioneel.:-)
Maar het waren wel mijn (beide) kinderen en wel begeleiden zorgde meteen voor ontspanning dus dat motiveerde wel. Het wende. En eenmaal op de middelbare school bleek het veel beter te gaan. Zoon ging inmiddels naar speciaal onderwijs en dochter in haar derde jaar op de middelbare school eindelijk ook. En dat gaf zoveel meer rust dat het thuis ook veel beter ging.
Overigens wilden mijn kinderen in de bovenbouw van de basisschool op een gegeven moment niet meer naar de BSO. Dat was veel te druk en chaotisch nadat ze al een dag op school op hun tenen hadden gelopen.
Ik heb ze ingeprent om dan thuis even wat te eten en drinken te halen in de keuken en dan verplicht naar je kamer tot het avondeten om te landen. Iets voor jezelf doen.
Bij elkaar wegblijven en niet storen. Je eigen kamer is prive en niemand mag daar zomaar naar binnen. Ik ook niet. Je klopt en wacht tot de ander antwoord geeft en toestemming. Dat was wel even een project.
Ze konden mij altijd bellen en ik werkte gelukkig vlakbij als er een noodgeval zou zijn. En het was niet alle dagen.
Op sommige dagen gingen ze naar hun vader of mijn ouders waren bij mij thuis.
Kort door de bocht
Ik was misschien wat kort door de bocht. Ik vind het ook bewonderenswaardig wat je vriend doet en ik kan me voorstellen dat dat juist een reden is om van hem te houden. Het zegt wel wat over hoe hij als mens is.
Echter ligt jouw verantwoordelijkheid bij jouw dochter en zij wordt er ongelukkig van en voelt zich onveilig, maar je hebt zelf ook al begrepen dat Latten beter is.
Jullie zijn twee mensen met een groot hart en dat is prachtig. Ik wens jullie heel veel geluk toe op wat voor manier dan ook.
even kort
Ik vind jouw vraagstelling in de titel van je eerste post een hele goede: 'wat doe ik niet goed?' vraag je. Ik werk met groepen kinderen en hoewel dat anders is, pas ik het vaak ook bij mijn eigen kinderen toe. Als de groep totaal niet goed reageert en het gaat niet, vraag ik me als eerste af: wat doe ik niet goed? Want vaak ligt het aan de volwassenen en ik vind dat je eerst bij jezelf moet kijken en meestal levert dat ook het meest op. Jij bent volwassen en zij is (zijn) een kind. En bij jezelf kan je veel doen, een andere houding aannemen, iets ander proberen. Dus ik zou daarnaar terug gaan: Wat doe ik fout? en dan dus niet retorisch maar kijk eens echt heel kritisch naar jezelf alsof je een ander was en probeer te zien wat je niet goed doet en wat je kan veranderen.
Tweede wat ik je wil vertellen: maak onderscheid in het kind en het gedrag van het kind. Als je zegt dat je van het kind houdt: hou dan van het kind. En hou niet van het gedrag. Soms vertoont het kind gedrag waar je je aan irriteert; dan hou je nog steeds van het kind maar hou je niet van het gedrag van het kind. Het gedrag van het kind is niet het hele kind, stel het niet gelijk. Ik vind dit moeilijk om in tekst te zeggen maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. In de communicatie naar kind toe vind ik dit ook belangrijk: laat zien dat je van haar houdt maar dat je haar gedrag niet accepteert. Twee verschillende dingen.
Ik heb met éen van mijn kinderen ook heel wat te stellen (gehad hoop ik). In het verleden hadden we vaak conflicten. Telkens hetzelfde. Tot ik probeerde iets heel anders te doen. Als een conflict er aan zat te komen en kind naar mijn idee duidelijk op oorlogspad was en de boel op een escalatie uitliep, ging ik tegenover gesteld reageren. Dus in plaats van heel boos worden en te 'vechten' en gelijk te krijgen -opvoeden-, ging ik naar haar toe en pakte ik haar beet en knuffelde ik haar. En dat bleek precies wat zij en wij nodig hadden.
Dus, ik zou zeggen, probeer: kijk naar jezelf, ze is meer dan haar gedrag, probeer een andere aanpak. Stel jezelf open.