Help! Probleem met zoon van vriend

Hoe oud is de jongen?

Waarom zeg jij niets tegen hem?

wijste

Hoe oud is die jongen?
Ik denk dat jij als volwassene de wijste moet zijn en dat rare gedrag gewoon moet negeren. Niet meer zeggen dat hij normaal moet doen, echt negeren en gewoon af en toe belangstelling tonen.
Veel kinderen hebben er moeite mee als de ouder een nieuwe partner heeft. Of ben je niet meer zo nieuw?

Concreet zijn

Ik vind het redelijk normaal gedrag van een kind tegenover een nieuwe partner. Het is aan jou als volwassene om desondanks vriendelijk en belangstellend naar hem toe te blijven. Desnoods heel lang. Vertrouwen winnen kost bij de een nou eenmaal meer tijd dan bij de ander.
Ik herken het tenminste van mijn zoon. Hier was na een ruim jaar het contact koeltjes vriendelijk geworden en nu is het zelfs ronduit warm. Soms kost het gewoon veel tijd.

Wat mij echt stoort: hoe kun je nou tegen een kind zeggen dat hij "normaal moet doen"? Daar kan ik dus echt wild van worden, als ik dat hoor. Normaal bestaat niet. Wat voor jou normaal is, is voor mij compleet abnormaal. Wees concreet. Zeg tegen zoon wat je WEL wilt wat hij doet. Wil je dat hij je begroet als je binnenkomt en zo ja hoe? Wil je dat hij met twee woorden spreekt? Wil je dat hij je aankijkt? Wil je dat hij altijd glimlacht? Wil je dat hij vraagt hoe het met je gaat? Wees duidelijk!

Uit de hand lopen?

De jongen negeert je, is onbeleefd en praat liever niet met je.

Weerbarstige puber?

Laat lekker los, je geïrriteerdheid. Gewoon vriendelijk en neutraal blijven en zo min mogelijk zijn humeur op jou van invloed laten zijn.
Blijf hem overal bij betrekken en als hij daar geen zin in heeft dan maar niet. Grote kans dat er dan af en toe een leuke knul tevoorschijn komt. Zijn houding is alleen de buitenkant.

Dit hoeft helemaal niet uit de hand te lopen, hij is niet agressief toch naar jou of wie dan ook?
Adem in, adem uit en tel tot 10.

Niki73
Dat zijn we hebben. Meerdere malen met hem gepraat en gezegd wat we van hem verwachten naar ons allemAal biet alleen naar mij naar naar iedereen.
Het is nu ruim 2 jaar aan de gang...

En met normaal doen bedoel ik gewoon normaal gedag zegen en lkkr spelen in d ex-kamerleden of boven.
Maar niet als ik voorbij loop stoppen met praten stoppen met plezier maken.

@mijntje natuurlijk stel ik hem vragen ik heb hem zelfs meegenomen om samen wat te gaan doen.
Zodat hij mij niet als concurrent hoeft te zien.
Maar het gaat om het gezamenlijke totaal. Als we met zijn alle zijn is het rara zegt ie niks .
Pruil lip...

We gaan iig samen nu naar een vrouw toe die ervaring heef tmet samengestelde gezinnen en hopelijk kan die ons helpen.

Wil40; hij uit die woede bij zijn moeder thuis.
Hij slaat en schopt zijn moeder en haar vriend.
Haar vriend heeft haar zoon dus mijn stiefzoon ook paar x al geslagen in het gezicht.

Hij word in maart 5.
We weten ook dat het gedrag waarschijnlijk daarvan Daan m

Maar hoe moeten we ermee omgaan?! tis echt heel
moeilijk

Bijna 5!

Hij wordt 5?? Verwacht je niet te veel van hem? Hij zit in een ontzettend moelijke situatie en heeft gewoon heel veel liefde en begrip nodig.
Hoe kun je van een kind van bijna 5 in deze situatie verwachten dat hij zich voorbeeldig gedraagt?

Wat betreft die gewelddadige stiefvader zou je de huisarts en de wijkagent eens om advies kunnen vragen.

Eén keer een klap krijgen hoeft een kind niet te traumatiseren ofzo. Maar voortudrend ruzie, agressieve praat en slaan en schelden, dat is natuurlijk een ander verhaal.

Nog jonger

Sterker nog, hij is 4,5, ik zie nu dat hij in maart pas 5 wordt. Een kleutertje! Alsjeblieft, bied hem een warm nest in de tijd dat hij bij jullie is. Laat hem een beetje met rust en leg niet op alle slakken zout. Kleine stapjes, niet alles tegelijk. Werk ondertussen, ver buiten zijn blikveld, aan de onderliggende problemen.

ruim 2 jaar?

Dus vanaf dat hij 2,5 was? Zijn jullie dan niet gewoon te snel gegaan? Ik neem aan dat zijn vader en moeder dan nog niet heel lang uit elkaar waren?
Ik zou heel erg in gaan zetten op tijd apart voor vader en zoon. Zonder jou en eventuele andere gezinsleden. Laat ze eerst bouwen aan een goede relatie samen. En dan af en toe met z'n allen wat doen. Maar vooral niet te veel en te snel.
En ondertussen blijf jij als je hem ziet altijd even aardig en lief en geïnteresseerd (maar niet opdringerig) reageren. Accepteer dat dit zijn manier van dealen met een lastige situatie is. En dat dat dus niet fout of verkeerd is, maar gewoon de enige manier die hij nu kent.
Dus: niks verwachten of 'eisen' van hem, maar begrip tonen en accepteren. Dat moet het uitgangspunt zijn.

Zijn ouders zijn na geboorte al uit elkaar gegaan.
We zijn juist heel langzaam gegaan.
Pas na 2 jaar gaan samenwonen.
Juist tijd voor hem en zijn vader gemaakt.
Eerst samen eten daarna wat op de zaterdag extra gaan doen langzaam de zondag erbij...

Veel energie in gestoken en toch gevraagd zich zo naar mij

oke

Ik denk dan dat het des te belangrijker is dat jij uit blijft stralen dat hij oké is zoals hij is. Dat je hem toch lief vindt hoe onmogelijk hij zich ook gedraagt.
Hoe gaat het op school met hem? En hoe is het contact met de moeder? Het klinkt nogal loyaliteitsconflict-achtig, en dat ga je alleen oplossen als je als ouders samen een goede manier vindt om allemaal met elkaar om te gaan. Daar zal je vriend dan dus mee aan de slag moeten.

Re jippox

Ik ga al vaak met mijn dochter samen wat doen zodat hun samen thuis zijn.
Omdat dat het belangrijkste is.

We krijgen iig hulp straks erbij

persoonlijk

Dat hij zich zo gedraagt moet je niet persoonlijk nemen.
Hoe moeilijk dat ook is.
Hij is een heel jong kleutertje nog en enorm gekwetst. En thuis bij zijn moeder heeft hij het kennelijk ook al niet zo makkelijk.
Laat zijn vader veel 1 op 1 met hem spelen of erop uit trekken.
En houd jij je nu eerst nog wat op de achtergrond en wees gewoon lief, complimenteer de dingen die hij goed doet (bv netjes wachten, mooie tekening, veters strikken voor de eerste keer), wees niet te streng.
Kan idd geen kwaad hier hulp bij in te schakelen.

Arm kind

Ik lees dat je er hulp bij gaat krijgen en dat lijkt mij de hoogste tijd. Het jochie heeft een moeder en moet een tweede vrouw ook een beetje als moeder zien. Hoe verwarrend kan dat zijn? Wat begrijpt zo'n jong kind van gesprekken waarin gezegd wordt dat hij normaal moet doen? Wat is normaal?

Bij het lezen van je beginverhaal, dacht ik dat het om een jongen van zo'n 17 jaar ging, een puber die dwarsligt of psychisch in de war. Maar nee, een kleuter. Als iedereen nu zijn best doet om het tij te keren, komt het hopelijk nog goed, maar dan moet je wel afstappen van het idee dat stiefzoon al kan overzien wat zijn gedrag doet.

Tjee zeg

Hij is pas 4.

Neem het niet zo zwaar op.
Hoezo heeelllll Probleem en gaat de situatie thuis uit de hand lopen??
Ik vind de vraag ook apart.

Die zou toch moeten zijn: Help kind van vriend heeft het moeilijk. Wat kan ik doen om hem te helpen?
Van alle problemen die er zijn lijkt dat van jou me wel het kleinst.

Re ginny

Het moest zijn heeeeelp
De vraag is niet apart
Heeft niemand van de samengestelde gezinnen hier dan last van is alles dan overal koek en ei?!

En een kind van 4 weet heel goed hoe hij zijn vader kan inpakken
En dat hij de gevolgen ervan dan niet begrijpt Tsja..
Maar hij moet leren dat hij wel gewoon normaal tegen iedereen moet doen en niet iemand in huis dus gewoon maar kan negere als hij dat wil.

En een voor de duidelijkheid
Ik ben nooit onaardig geweest naar hem hij heeft echt geen reden om zo te doen.
Hij krijgt net zoveel als mijn. Dochter van mij krijgt.
En ja het is een moeilijke situatie want de sfeer word gedempt als hij binnenkomt en de sfeer helemaal naar beneden haalt....
Niet alleen voor mij maar voor ons allemaal

Email je alles leest ginny zie en merk je ook dat wij hem allemaal willen helpen.
We komen er alleen niet meer uit omdat niks lijkt te helpen.
Vandaar dat we hulp erbij hebben ingeschakeld

Re mijntje

Dat klopt ook zeker hoor wat je zegt.
Tis gewoon heel erg moeilijk allemaal
We willen ook gewoon dat hij zich hier thuis voelt en gewoon vrolijk is en blij
We laten het er ook nie bij zitten en gaan ermee aan de slag.

En idd je trekt het je persoonlijk aan en dat moet ik zeker niet doen maar tis echt heel moeilijk.
Dat en weet als je binnen loopt er een doodse stilte valt gestopt word met lachen etc etc etc..
Dat doet pijn

O wat erg

Hier ook een samengesteld gezin. Stief was twee toen wij bij elkaar kwamen. Is nu puber. En nee, het is zeker niet altijd makkelijk geweest. Ik vind de rol van stiefouder geregeld heel moeilijk.

Mijn advies is; probeer er zelf anders naar te kijken. Je stiefzoon is niet expres zo moeilijk. Hij doet zo uit onmacht en onvermogen om met de situatie om te gaan. Daar kan hij niks aan doen, hij is te klein. Jullie kunnen hem helpen door te accepteren dat het moeilijk voor hem is, hem de ruimte te geven dat te uiten, het te bevestigen zodat hij zich veilig en gezien voelt. Van daaruit kun je hem helpen ander gedrag te laten zien. Door liefdevolle coaching. Snap je wat ik bedoel?

Moederdochter 6

Ik ga er vanuit dat je het allerbeste wilt voor het jongetje. En ik kan mij ook heel goed voorstellen hoe hij de sfeer bepaalt met zijn gedrag. Misschien moeten jullie minder op eieren gaan lopen. Als jullie ergens om moeten lachen, doe dat dan.

Je weet zonder onderzoek niet wat er aan de hand is. Wie weet heeft hij 'gewoon' echt veel moeite met de situatie door hoe hij is. Ik weet ook niet hoe zijn moeder over de situatie praat bij hun thuis, maar als dat altijd negatief is, altijd 'dat mens' als ze het over jou heeft en dergelijke, dan is dat geen lekkere basis om het leuk te vinden bij jullie. Geen idee of ze zo doet natuurlijk, maar ik ken een gezin waar dit wel gebeurde. De kinderen hadden grote moeite met de nieuwe vriendin van vader, omdat moeder nou niet bepaald positieve gevoelens aanmoedigde.

Wij hebben ook jaren getobd met de nukken van een dochter. Als ze bijvoorbeeld van een kamp thuiskwam, waren wij blij om haar weer te zien en hadden de standaard vragen. Hoe was het? Hebben jullie leuke dingen gedaan? Reken maar niet dat ze dan opgewekt aan het vertellen sloeg. Ze keek boos, deed boos, liep niet gezellig naast ons, ze had op het oog zwaar de pest in. Op een gegeven moment, dat ging niet van de ene dag op de andere, constateerden we dat we haar inderdaad niets meer moesten vragen en haar met rust moesten laten. De verhalen kwamen wel, maar in haar tempo. Ze moest het eerst zelf verwerken. Toen ze zo rond de 18 jaar was heeft ze de diagnose ADD gekregen. Niet dat nu elk wangedrag onder het tapijtje van ADD geveegd moet worden, maar ik kon me nu wel iets beter voorstellen dat haar gedrag niet altijd door onwil werd veroorzaakt.

Onbegrip

Ik denk niet dat met teleurstelling, onbegrijpelijke eisen als 'normaal doen' en zelfs slaan, een kind ten goede verandert.
Ik begrijp wel dat het om onmacht van de volwassenen gaat.
Ik denk dat je het te persoonlijk neemt. Het raakt je persoonlijk maar het heeft met dit kind te maken en niet met jou.
Dat hij weet hoe hij zijn vader moet inpakken gaat jou niet helpen. Alsof het kind daarmee wat fout doet, manipuleert, of weet ik wat.
Het is een kind. Jij geeft het goede voorbeeld en helpt hem om zich beter te gedragen.
Het zou handiger zijn om je eens te verdiepen in hoe hij zich voelt en drama te voorkomen. Wat meer observeren dan veroordelen. En dat te bespreken met de hulpverlening.

Re Anne j

Als je goed leest is dat slaan bij zijn moeder omdat die hem niet thuis kan hanteren.
Daar is hij erg boos als hij iets niet krijgt gaat hij helemaal los.
Deed hij dat hoer maar , werd hij maar is boos
Maar totaal emotieloos..

En we hebben hulp ingeschakeld

Kaaskopje en Steef bedankt voor jullie reactie

We hebben zeker het beste met hem voor het doet ons ook zeer hoe het gaat

Deze bedoel ik

"Haar vriend heeft haar zoon dus mijn stiefzoon ook paar x al geslagen in het gezicht."

Dat kind om zich heen slaat en schopt is ook niet fijn maar je kunt het dat kind niet verwijten. Zijn emoties nemen de overhand en hij weet nog niet hoe hij dat kan voorkomen. Een kind kiest er niet voor om zich zo overweldigd met emoties te voelen.
Het zou fijn zijn als de volwassenen wat meer begrip en vooral ook geduld met dit kind zouden kunnen opbrengen. Rustig en vriendelijk met hem omgaan

Kleuter

je geeft aan dat jij nooit onaardig bent geweest en dat hij hetzelfde krijgt als je dochter. Wat ik mij dan afvraag is wat heb jij werkelijk geprobeerd om contact te krijgen met het jochie. Je kent hem al 2 jaar! Dan zou ik dus verwachten dat jij dus allerlei zaken hebt geprobeerd om het contact op te bouwen. Houdt hij van bouwen met blokken, dan ga je samen bouwen. Als hij je toren omgooit, dan begin je weer opnieuw. Hij is je aan het uitproberen en heeft nog steeds niet het vertrouwen dat jij er voor hem bent. Laat dat zien. Zijn wereld is ingestort. Papa en mama die er voor hem moeten zijn, die zijn steunpilaren zijn in het leven zijn onberekenbaar gebleken. Hij probeert nu aan alle kanten tegen je aan te duwen om te kijken of jij ook weggaat, of jij ook onbetrouwbaar blijkt te zijn.

Geef dus je grenzen aan: als hij je schopt dan ga je door je knieën, kijkt hem aan en zegt dat jij het niet goed vindt dat hij jou schopt. Wat natuurlijk het allerbelangrijkst is, dat jij echt leuke dingen met hem gaat doen. De band die je hebt met je eigen kind is er, die is ontstaan bij de geboorte. Dat heb je niet met hem, daar moet je aan werken. Dat vergt investeren, heel hard werken voor jou.

Dat jij er hulp bij krijgt vind ik fijn om te lezen. Het feit dat jij het als een probleem ziet vind ik ook fijn om te lezen. Dat betekend namelijk dat jij de situatie wil verbeteren. Ik hoop voor jullie allemaal dat het lukt.

Antwoord op je vraag: nee, bij mijn samengesteld gezin gaat het ook niet vlekkeloos. Wij hebben op dit moment 4 pubers rondlopen, waarvan 2 'zorgen kinderen'. Tussen de kinderen gaat het best goed, daar ben ik blij mee. Het botsten is vooral tussen mij en 1 van de zoons van mijn vriend en tussen mijn vriend en mijn dochter. Dat is hard werken, voor ons allemaal. Bewustwording is de eerste stap. Mijn vriend trapt bij mij op de rem (ik wil alles te snel uit praten) en ik trap bij hem op de rem (mijn dochter is een stuk vrijer dan zijn jongens, daardoor vergeet hij weleens dat ze pas 14 is). We overleggen veel en proberen andere wegen als blijkt dat 'iets' niet werkt. 1-op-1 tijd is daarbij een goed hulpmiddel. Vooral als je dan ook echt dingen gaat doen samen.

Veiligheid

"Daar is hij erg boos als hij iets niet krijgt gaat hij helemaal los.
Deed hij dat hoer maar , werd hij maar is boos
Maar totaal emotieloos.."
Het kan zijn dat dit kind zich thuis bij moeder en stiefvader veilig genoeg voelt om zich zo heftig te uiten, of hij is er lang genoeg dat hij zich echt niet meer kan inhouden want hij is overweldigd door opgelopen frustratie en emotie.
En ergens anders houdt hij zich extreem in, omdat hij zich met de situatie geen raad weet, en dat kost heel veel energie.