U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Help! Ik ben een stiefvader...
Er is veel te lezen over de rol van stiefvaders en stiefmoeders. De valkuilen, hoe lang het duurt eer er acceptatie kan zijn. Nee, als je het allemaal leest is het geen pretje om onderdeel van een samengesteld gezin te zijn. Jezelf wegcijferen ter faveure van de kids is het devies.
Maar zelden lees ik over de rol van de biologische moeder of vader. Alle artikelen lijken een soort onmogelijke taak voor de stiefouder te beschrijven. Maar wat zijn de do's en don'ts voor mama of papa die besloot een partner in huis te nemen.
Ik loop er zelf tegenaan dat de moeder mij nauwelijks een rol wil toedichten bij het opvoeden van de kinderen (ze hebben al een vader). Maar naar het voetbalveld, kaartjes voor wedstrijden of voorstellingen kopen en helpen met huiswerk mag wel. Oh wee, als er wat over het gedrag wordt gezegd. Wel de lasten, maar niet de lusten in extremis.
Naar mijn idee ligt een groot deel van de problemen in samengestelde gezinnen (en misschien wel het grootste deel) in de houding van ma of pa zelf. Het is namelijk niet logisch iemand deel uit te laten maken van het gezin, maar aan de die rol geen rechten te verlenen. Tuurlijk zijn de punten in de artikelen over het stiefouderschap in theorie waar, maar zeer eenzijdig. Ik denk dat veel ouders de insteek hebben: het zijn mijn kinderen, dus daar houdt jij je verre van. Maar hoe kan je dat vragen als je met elkaar onder een dak leeft. Een stiefouder is geen bezoeker. Toch?
Een voorbeeld dan van iets wat zich op verschillende manieren en regelmatig voordoet.
Jongen (8) roept zijn moeder naar boven en vraagt waar zijn voetbalshirt is. Als die in de wasmand blijkt te liggen, scheldt hij haar de huid (letterlijk). Wat doet moeder? Snel shirtje wassen en te droge leggen in de tuin. Zoonlief is weer tevreden. Op dat moment zeg ik nog niets (wat ik voor iemand die al jaren deel is van het gezin) eigenlijk al raar vind. Dezelfde avond bij het eten, is er weer commentaar naar moeder. Niet zo heftig als die middag, maar toch. Nu word ik wel boos. Vanuit mijn gevoel van liefde naar mijn partner. Moeder zegt nog steeds niets tegen kind over wat hij heeft gedaan. En ra ra, wie is uiteindelijk de kwaaie peer omdat hij niks had mogen zeggen?
Opvoeden is zo moeilijk dat niemand kan zeggen dat hij of zij het helemaal begrijpt. Ik dus ook niet. Maar ik begrijp wel dat dit opvoedtechnisch helemaal niet goed is.
Er kunnen toch gewoon moeders of vaders zijn die het niet snappen. Is dat nou een opmerking die zoveel weerstand oproept? Of doen alle moeders (en vaders) het van nature altijd goed.
En ja (@Evanlyn) ik heb me in het begin afzijdig gehouden, leuke dingen met ze gedaan (nog steeds) en 's avonds op de bank een advies of vraag gesteld (letterlijk zoals je het schrijft). Maar als situaties als deze zich steeds blijven herhalen en het advies wordt totaal in de wind geslagen? Los van wat ik moet doen met de gehele situatie. Je kan dan tch niet blijven stellen dat ik me passief moet opstellen en lijdzaam aan moet zien?
Mijn uitleg / perspectief
Met je pogingen haar kinderen te corrigeren in hun gedrag naar haar, begeef je je op onbevoegd terrein. Dat is namelijk aan haar.
Jij hebt nu wel het idee, dat je partner niet goed voor zichzelf kan opkomen; uit haar bejegening van jou blijkt echter het tegendeel. Zij accepteert het niet, dat je tussen haar en haar kinderen komt.
Hulp waar niet om is gevraagd, valt wel vaker in slechte aarde. Hulp waarmee onwillekeurig het gezag van de vermeend hulpbehoevende wordt ondergraven, zal logischerwijs vrijwel altijd niet als hulp worden ervaren, maar eerder als tegenwerking.
Mijn advies luidt dan ook: zie haar reacties niet langer als een aanval op jou, maar als een verdediging van haar eigen positie.
Haar klagende woorden over haar kinderen zijn kennelijk anders bedoeld, dan jij het opvat. Goede kans, dat zij niet alle inmenging met de opvoeding afkeurt. Waarschijnlijk is ze juist heel blij met wat je voor de rest voor het gezin betekent.
Rode krullenbol
Tsja III
Ik zou dat gedrag als moeder niet pikken nee, en dat shirt had hij mooi zelf mogen wassen, of vies aantrekken (we zijn hier niet zo van de hygiëne). Maar soms is het vioor een moeder ook een kwestie van "pick your battles". Dat is een lastige afweging die je niet helemaal kan beredeneren, en die ook te maken heeft met hoe je zelf in je vel zit (tijd van de maand en zo).
Maar kennelijk gedragen ze zich tegenover jou niet zo, want dit zijn voorbeelden die vooral over hun moeder gaan. Ze snappen waarschijnlijk heel goed dat ze daar bij jou niet mee wegkomen. Daarmee heb je ze toch wat geleerd.
En verder met ik het helemaal met RK eens.
Mijn uitleg.....
...ingaand op het voorbeeld dat jij hier geeft.
Als moeder het moeilijk heeft met haar zoon en jij reageert daar op een bepaalde manier op, dan heeft moeder ineens twee problemen: het gedrag van jou en de partner die zich op een bepaalde manier gedraagt en die eisen stelt. Moeder komt daar dan tussen te staan. In plaats van te helpen compliceer je zaken.
Ik zeg niet dat het zo gebeurt, maar stel, zoon is boos op moeder (wat ook gewoon kan natuurlijk) en doet lelijk tegen moeder (is minder). Moeder zoekt daar haar weg in. Dat kan zijn door vanuit de gedachte dat het in de kast had horen liggen idd het shirtje te wassen zodat zoon kan gaan voetballen. In principe is het daarmee opgelost. Vervolgens krijgt zoon eten voorgeschoteld wat hem niet aanstaat. Hij wordt opnieuw boos. Moeder zoekt daar weer haar weg in. Ze negeert dit keer het gedrag, zegt dat dit het eten voor vandaag is en laat wat zoon zegt langs zich heen gaan. Zoon eet al dan niet zijn eten op en daarmee is het afgedaan. Maar dan kom jij door de bocht. Jij spreekt zoon aan dat hij zijn moeder *piep* eens goed moet behandelen, hij woont onder jouw dak, wat denkt hij wel niet. Zoon wordt kwaad, nu op jou. Roepen, schelden. Niet normaal wat die jongen allemaal uitkraamt. Je roept op een gegeven moment dat hij zijn bek moet houden en dat hij anders een pak slaag kan krijgen. Het gaat van kwaad tot erger en op een gegeven moment vallen de stoelen op de grond, stampt zoon kwaad weg en ga jij lopen klagen over hoe'n etter dat joch wel niet is. En moeder moet maar zien hoe ze dat weer opvangt. Je wil een gesprek aan over de opvoeding. Het moet anders. Maar meoder heeft al taak genoeg aan zoon zelf, zonder een man die daar nog eens overheen komt. Want met je gedrag, heb je het zojuist erger gemaakt. Had je gezwegen, dan was het gestopt bij het al dan niet leeg eten van het bord. Nu zit er een te mokken (zoon) en loopt er een te zeuren (man). Zou jij er blij van worden? Ik niet.
situatie die je beschrijft
Waarom wordt je boos in die situatie? Dat vind ik nu weer ongepast.
Je kunt ook echt op andere manieren iets duidelijk maken. Kinderen moeten/mogen leren, daar past boos worden mi slecht in. Dus dat zou voor mij ook lastig liggen, als een *buitenstaander* dat zou doen. Al helemaal als hij zich op dat moment bemoeit met iets tussen kind en mij.
Hoe je dan wel kunt reageren, dat luistert echt heel nauw. Dat heeft puur met jouw communicatieve vaardigheden te maken, of dat goed valt of niet. *Blijkbaar* loopt dat niet, dus zou ik daar heel voorzichtig in zijn. Als ik alleenstaande moeder was, dan zou ik geen zin hebben in ook nog een dreinende man die zich tekort gedaan voelt. (ik mag ook niks) Ik zou mijn handjes vol hebben aan mijn eigen kinderen....
Boos worden is een emotie die niet past. Je kunt bij kinderen wel *een boze toon opzetten*. Dat is iets anders, werkt misschien best bij sommige kinderen. Bij die van mij absoluut niet!!
Of het bij deze kinderen past weet ik natuurlijk niet. Maar als je echt boos wordt, heb je een probleem waarbij het zaak is naar jezelf te gaan kijken. Je hebt dan wrs een weerbaarheidsprobleem. Je hebt moeite om je eigen grenzen op een assertieve manier aan te geven. Hebben we allemaal, zo nu en dan.
Vraag is, wat doe je ermee. Antwoorden liggen in jezelf, niet bij partner.
(Je voorbeeld illustreert dat ook. Je vreet je wrs al op over dat shirt incident, en de spanning bouwt zich op...)
Deurmat
Mijn oudste kan ook vreselijk mopperen over bijv een ongewassen shirt. Schelden doet ze niet, dat accepteer ik niet, maar ze noemt me gerust een slechte moeder of huisvrouw. Ik hoor dat aan, zeg hooguit dat ze voortaan even tijdig moet zeggen dat ze dat shirt nodig heeft, en dan doe ik een wasje. En dan is de bui weer over en gaat alles weer gezellig. Gooi ik op zo'n moment olie op het vuur, dan blijven we bezig.
Ik herken wat je zegt
Martinho,......
Ik herken wat je zegt,
Ook herken ik de reacties,...
Ik heb hier eens iets trachten te posten, omdat ik eigenlijk tegen hetzelfde aanloop als jij.
En ik kreeg verschrikkelijk veel bagger over mij heen,.... omdat men hier denkt dat ik afkeur wat ze doet, en haar kinderen afkeur,.. etc,...
Het was niet zo, en is niet zo,... maar ik begrijp denk ik als geen ander, waar je op doelt.
En dat denken te begrijpen, doet me even reageren, en dit te plaatsen.
Maar het is zwaar, en kl.... als je hier tegenaan loopt.
Ik hoefde geen gelijk te hebben, ik hoefde geen mededogen,....
Ik wilde iets plaatsen en vragen hoe men hier tegenaan kijkt.
Ik had er enkele voorbeelden bij geplaatst,...
Ik was er snel van genezen,.... en heb niet eens de moeite genomen,..... wat jij wel hebt gedaan,... om er op te reageren.
Ik denk dat als je hier een dergelijke vraag deponeert, je in denken en doen al wel zooooooo veel hebt overwogen,....
Dit is dan geen vraag, om door een ieder in je gelijk bevestigd te worden.
En wat de meeste mensen,.... ook de extremere reacties bedoelen,. ik denk dat we dat wel begrijpen,...
Maar het lijkt er soms wel op dat men niet begrijpt wat hier aan vooraf gaat, en waarom iemand dan er toe komt dit hier neer te leggen?!?
Het is een onprettige situatie, en ik hoop dat je er je weg in kunt vinden.
IK inmiddels denk er sterk over na, om te gaan,.....
Maar goed,.....