Goede advocaat voor vechtscheiding

Wow....

Tsjor, geweldig hoe jij het allemaal weet dat ik huis en bed voor hem geopend heb... Denk jij nu echt dat ik met hem was gaan trouwen dat hij vanaf begin zo geweest was????!!! Natuurlijk, achteraf zie je de red flags wel die er waren, maar gezien hij nogal een erg goede acteur is en het zelfst voor elkaar kreeg om professionals zoals psychologen en zelfstbenoemde geitenwollensokken-mediatoren om de tuin te lijden, kan ik mezelf hierover geen verwijten maken.

Dier in kwestie is nu trouwens nog bij ons, zijn persoonlijke goederen heeft hij allang uit huis mogen halen, hem is aangeboden dat hij de andere dieren zo kan afhalen. Huis is door voorlopige voorzieningen aan dochter en mij toegesproken en ex uit het huurcontract. Zijn meubels staan bereid om afgehaald te worden, veilig en droog, maar uit zicht van dochter en mij.

Verder heeft dochter allerlei mogelijkheiden om met hem in contact te komen als zij dat zou willen - MAAR ZIJ WIL HET NIET.

En nee, ik voel me ook niet schuldig dat ik na jaren van isolement en door hem gekozen vrienden (zijn vrienden) de keuze gemaakt heb om tegen zijn wil buitenshuis te gaan werken en eigene vrienden te vinden.

Toen begonnen de problemen namelijk. Toen ik niet meer compleet in zijn macht stond en ook dingen begon op te eisen. Niks groots hoor - gewoon dingen zoals toegang tot de gemeenzame bankrekening en de mogelijkheid om met een vriendin koffie te gaan drinken na werk. Wat slecht van mij zeg, natuurlijk heb ik hiermee zijn mishandelingen volledig verdient! En nee, hij is geen allochtoon, hij is gewoon van nederlands komaf.

En zeker is de vechtscheiding die nu lopende is ook mijn fout omdat ik uiteraard opstapte en de politie ging inlichten toen de situatie uit hand dreigde te lopen. My bad dat ik dan nog steeds tijd verspild heb om dingen via een mediator proberen te regelen inplaats van meteen een advocaat te nemen die hem het laatste shirt nog afpakkt.

In dit plaatje van superbitch past natuurlijk ook dat dochterliefs vader en zijn vriendin nu mijn closeste vrienden zijn. En dat ik met haar vader altijd mijn best gedaan heb om de verstandshouding goed te houden.

Poeh

Ik geloof echt dat je een vreselijke rottijd achter de rug hebt met je ex, maar veel reacties hier komen ook uit eigen ervaringen dus we weten echt wel waar we het over hebben. En met hard tegen hard kom je echt minder ver dan als je de coöperatieve (zakelijke) tegenpartij speelt. Waarom lees je niet de bruikbare dingen die genoemd zijn? Als je ex geen gezag heeft over je dochter is de kans minimaal dat er een omgangsregeling opgelegd gaat worden. Het huisdier van je dochter is van haar, dus in de regel wordt dat dan helemaal niet meegenomen bij de boedelscheiding. En hélemaal als dat beest nog gewoon bij jullie in huis woont. Prijs je gelukkig dat jullie een huurhuis hadden, dan heb je na je scheiding i.i.g. een dak boven je hoofd.

Ik ben ook verwikkeld in een vechtscheiding

en mensen in mijn omgeving vinden mijn advocaat te vriendelijk. Zelf heb ik het volste vertrouwen in haar. Het gaat allemaal niet snel. Ik ben al vanaf mei bezig en tot nu toe ligt alleen het echtscheidingsverzoek bij de rechtbank.
Wat er ook gebeurt en gebeurt is, uiteindelijk zijn er alleen maar verliezers. Er is geen winst te halen bij een scheiding. Ik vecht, ja, en mijn advocaat met mij. Ik vecht om ervoor te zorgen dat hij mij niet helemaal kapot maakt. Als ik geen kind met hem had gehad, had ik gewoon mijn boeltje gepakt en alles achtergelaten, behalve wat kleding en een paar hele persoonlijke spullen, zoals foto's van mij jeugd.
Wees zeker blij dat je een huurhuis hebt. Wij hebben een koopwoning dit op dit moment nog maar 2/3 waard is van de lopende hypotheek. Mijn ex wil mij uit het huis hebben, zodat hij het kan verhuren. Hij wil er niet in wonen, omdat mijn ouders in het huis ernaast wonen.
Ik weet ook het belang van dieren. Wij hadden twee honden en twee katten. Ik heb de honden gekregen en ik heb tegen hem gezegd, neem jij dan de katten. Op die manier heeft onze dochter bij beide huizen dieren om zich heen. Dat heeft wel 3 dagen geduurd. Toen werden de katten naar het asiel gebracht. Ik mocht ze nog wel terug hebben, maar financieel ging mij dat natuurlijk nooit lukken.
Nog steeds heeft onze dochter verdriet over de katten, ze was gek op ze. Dat is het gene dat mij het meeste verdriet doet. Haar verdriet. Het was niet mijn keuze om te scheiden, het was zijn keuze. Hij had al ruim een half jaar een verhouding met een ander en wilde met haar verder. Ze zijn nu dan ook al verloofd.

Op dit moment is de onzekerheid hetgene dat het meeste aan mij vreet. Mijn advocaat zie ik als een ijsbreker. Heel rustig en subtiel gaat ze op haar doel af. Haar doel is voor mij het beste eruit te halen. Het is bij ons ingewikkeld, vanwege de torenhoge schulden en het feit dat mijn ex zijn inkomsten haalt uit een eenmanszaak. Natuurlijk kan ik mij boos maken om alles wat mijn ex eist bij de rechtbank. Natuurlijk kan ik het liefste willen dat mijn advocaat er hard tegenin gaat. In mijn ogen kan je het beste redelijke eisen stellen. De kans dat de rechter kiest voor de redelijkheid is vele malen groter dan dat hij kiest voor de onredelijke eisen van mijn ex.
Bijvoorbeeld over de schulden, mijn ex eist dat ik de helft van de schulden ga afbetalen en dat hij de andere helft voor zijn rekening neemt. Dit is logisch, maar hij eist ook dat hij geen partneralimentatie hoeft te gaan betalen, omdat ik een inkomen heb. Dit zou kloppen als onze inkomens overeen zouden komen. Zijn bruto jaarinkomen is bijna 10x zoveel als dat van mij. Kijk, nu valt de redelijk van eis in één keer in twijfel te trekken. Ik ga ervanuit dat rechters redelijke mensen zijn, die kijken naar de wet, maar ook kijken naar de omstandigheden.

Als ik jouw verhaal zo lees ben je nog steeds heel erg boos, dat herken ik, dat ben ik ook. Vertrouw op je advocaat, die heeft vaker met het bijltje gehakt. Dit weet hoe het spelletje gespeeld moet worden. Als jij uiteindelijk in de rechtbank staat zal het in jouw voordeel spreken dat jullie steeds bereidt waren tot onderhandelen. Tenminste dat heb ik uit de verhalen hier begrepen. Neem een stapje terug, probeer het hele beeld te zien. Wat is voor jou het belangrijkste? Ik denk dat je van hem af bent, dat is het voor mij wel. Probeer dat voor ogen te houden, de rest is bijzaak.

Jaren isolement

"na jaren van isolement en door hem gekozen vrienden (zijn vrienden)" Dat is oa jouw deel aan de verantwoordelijkheid. Jaren lang isolement accepteren, waarom deed je dat? Verdiende jij en je kind niet beter?

Niemand is hier je vijand. Iedereen wil het beste voor je, kalmeer en luister naar de goede adviezen.

Nieuwevrijheid

Bekijk het eens door een ander bril. Je bent van die vent af! Dus dank eerst god op je blote knieën dat je met hem geen kinderen hebt gekregen en dat je dus echt niks meer met hem te maken hebt. Wikkel vervolgens die scheiding zo snel mogelijk af, kijk wat je eruit kan slepen, lukt het niet, jammer dan. Jouw grootste winst is dat je klaar bent met die man en jij en je dochter hem nooit meer hoeft te zien of te spreken.
Voor wat betreft Fikkie, of hoe het betreffende beestje mag heten. Het is heel verdrietig, maar als je afstand van het beestje neemt, dan is het chantagemiddel weg. Hoe harder je er voor gaat vechten, hoe beter je ex zijn best gaat doen Fikkie bij hem te houden, hoe langer je met die man bezig bent. Dat is die vent helemaal niet waard! Natuurlijk is voor je dochter geen dier liever en leuker dan Fikkie, maar er zijn nog honderden andere baasloze beestje die minstens zo lief zijn en therapeutisch werking kunnen hebben voor haar, dus als je dochter het echt nodig heeft, geef een van hen een thuis bij jullie. Wellicht dat je ex toch nog een menselijke kant heeft en Fikkie later alsnog aan haar teruggeeft, als de gemoederen zijn gaan liggen en hij inziet wat voor achterlijke actie het van hem is geweest het beest te houden.
Veel sterkte en wijsheid toegewenst.

Ik ben het er in grote lijnen mee eens, maar...

Ik schat hier, vanaf de zijlijn, wel in dat in het kader van de traumabeperking van Nieuwevrijheids dochter een gevecht voor Fikkie weleens de moeite waard kon zijn. Dan heb je het in ieder geval geprobeerd.

En voor de rest: tel je verlies, huil een keer goed uit, en begin aan een glanzende nieuwe start voor jou en je dochter.

Overigens wordt hier ook duidelijk gesteld dat dier van dochter niet in de boedel valt. Daar zou ik dus gewoon aan vasthouden. Beest is van dochter en blijft van dochter. Punt.

Slecht gedrag

Vanwege slecht (paniek) gedrag en bedreigingen van ex bij onze scheiding werd ik door de vrouwenhulpverlening door verwezen naar een advocate die gelijk begon uit te pakken. Dat leek me niets. Ik had niet het idee dat kooltjes op het vuur nou zo handig zou zijn bij ex die toch al in alle staten was. Via een studievriend heb ik toen een advocaat gevonden die in vorige leven psycholoog was. Daat heeft de gemoederen aanzienlijk kunnen bedaren. Advocaat snapte in elk geval waar ik het over had. Ik heb zelf een convenant opgesteld en naar redelijkheid zaken verdeeld en rekening houdend met ex afspraken voorgesteld. We kwamen alleen niet uit de omgangsregeling en dat is voor de rechter geweest.
In die tijd had ik meer aan de wijkrechercheur die mij kon kalmeren om de zaak niet zo hoog op te nemen en die ex kon bezoeken zodat die wist dat er iemand meekeek. Het was een angstig jaar maar we zijn er uit gekomen.

Dier

Het dier is nu toch gewoon bij Nieuwevrijheid thuis? Op wiens naam staat hij geregistreerd?

Dier thuis?

Als het beest gewoon thuis is, dan snap ik het helemaal niet meer. Dan gewoon doorleven met je dochter en het beest, afwachten waar hij mee komt en dan verweren. Het onder geen beding meegeven voordat er een rechterlijke uitspraak is dat het beest voor hem is en voor de rest zie je het wel. En moet je het afgeven, dan ligt daar jouw ouderlijke taak om dochter daarin te begeleiden.
Dan zal dat verdrietig zijn, maar denk je echt dat dat het is waar ze op lange termijn problemen mee gaat krijgen? Zou ze er over een jaar nog om huilen? Denk het niet. Waar ze op de lange termijn wel problemen krijgt is als jij je kapot vecht en zij mogelijk gaat denken dat zij hiervan de oorzaak was want zij wilde immers het dier.

Ik denk dat als je rustig afwacht en redelijk blijft het wel goed komt. Maar als je zo fel bent zoals hier tegen Tsjor, dan gaat de rechter je bij voorbaat al niet serieus nemen. Dan ben je een krijsende moeder en ex die het allemaal neit trekt en niet al te serieus genomen moet worden.

Vechtscheiding

1 hele grote tip die hier al vaker is langsgekomen: Ga niet met hem de strijd aan.
Kijk naar feiten, niet naar emoties. Een rechter kijkt ook naar feiten! Huisdier woont bij jullie.
Juist een advocaat die aandringt op gezamenlijk gesprek kan positief zijn. Als je bij rechter komt, dan wil deze ook weten wat jullie samen geprobeerd hebben en daar alsnog op aansturen. Als jij/jouw advocaat dat hebben gedaan en hij wijst af, dan sta jij sterker.
Rust bewaren heb je meer aan, dan dat jij meegaat in zijn rancuneuze acties!

Lees het boek: Pesten en treiteren van M. Hirigoyen. Misschien dat je dan meer komt te weten over achtergrond van ex en hoe jij ermee om kunt leren gaan.

Succes!!! En echt waar: blijf rustig en feitelijk!!!!

En, al gekalmeerd?

En dan zitten hier niet eens je vijanden. Door je boosheid kun je niet meer zien wat mensen tegen je zeggen, welke adviezen ze geven om het allemaal rustiger te laten verlopen en hoe belangrijk het is om het rustig te laten verlopen.

Ik vroeg me af waardoor je zo bos wordt. Wat ik zie is dat als ik praat over eigen verantwoordelijkheid, dat jij dat vertaalt met 'schuld aan de mishandeling'. Die vertaling klopt niet.
Wat je wel tegen jezelf kunt zeggen is, dat je een fout gemaakt hebt met deze man, een foute inschatting. Dat is niet 'schuld', maar dat is een fout. Dergelijke fouten komen voor in een mensenleven, niet alleen bij het kiezen van partners. Een foute opleiding kiezen, een verkeerde auto kopen, een papiertje niet goed gelezen hebben. Door bij jezelf het besef toe te laten dat dit een foute keuze was komt de weg vrij om te bedenken dat je het beter gaat doen.
Je beschrijft de ontwikkeling in jullie relatie. Ik denk dat je hem leerde kennen toen je gescheiden was, een kind had en geen baan. Ridder op het paard komt langs, gaat overal voor zorgen, huis, inkomen etc. Voor hem was jij wellicht een afhankelijke vrouw waar hij goed voor zou gaan zorgen. Dat is misschien de vrouw waar hij mee getrouwd is. Maar dan verandert er iets. Jij wil meer invloed op je leven, niet meer afhankelijk zijn, toegang tot de rekening, zelf gaan werken. Jij bent dus veranderd. Dat is niet schuld, het is iets waar je trots op mag zijn dat je dat bereikt hebt, dat je zover gekomen bent.Alleen, dan ben jij niet meer de vrouw waar hij mee getrouwd is. Je kunt er boos over worden dat hij die verandering niet mee wil maken, dat hij je daarin niet kan waarderen, dat het hem boos maakt. Maar als je heel zeker bent van jezelf en weet dat dit het leven is dat jij wil leiden en dat dit de keuzes zijn die jij hebt gemaakt en nog maakt, dan kun je ook heel sterk tegenover hem staan: jij accepteert niet dat ik mijn leven zo ga leiden, maar ik ga het wel doen. En dan maar zonder hem. Je bent dan vrij, onafhankelijk van hem, ook al zijn er nog allerlei procedures die afgewikkeld moeten worden. Je kunt je dan richten op je eigen toekomst in plaats van het verleden.
Ondertussen heb je wel het huis, het kind, de dieren en de spullen nog en blijkbaar heb jij ook al een keuze gemaakt over wat je wil houden en wat hij mee mag nemen. En je hebt een eigen inkomen, dat is niet onbelangrijk. In feite kun je dus gewoon verder leven. Alleen de papieren afwikkeling kost nog tijd. Een rustige advocaat die steeds de gekke eisen weerlegt helpt je daarbij, je hoeft dat gevecht dus niet alleen aan te gaan. Alleen wel zelf rustig blijven, je prioriteiten helder hebben en je niet door je eigen boosheid in de luren laten nemen.
Je kunt ver uitstijgen boven die vechtscheiding, als je ervoor zorgt dat het je eigenlijk emotioneel niet raakt. En dat hoeft ook niet, want op dit moment heb je eigenlijk alles al wat van belang is om door te gaan met je leven.

Tsjor

Je gaat steeds verder tsjor

Hier zitten niet eens je vijanden..
Zo, zo zeg..
Heeft zij gezegd, beweerd, gesteld dat er in dit draadje vijanden zitten? Of denk jij dat? Of vul jij dat in? Ik kies zelf voor de laatste twee, Tsjor. Mijn indruk is dat je gedachten net als je met je 'twee colleges' de loop met je nemen. Ik dacht eerst dat slechts je compassie voor je medemens wat dun was, maar dat neem ik, denk ik maar, terug.

Overigens vind ik zeer zeker het aanmeten van een gedachten bij een ander, zoals 'vijanden', een vorm van (passieve) agressie.
Ik snap niet waarom je dat doet. Lijkt me iets om bij stil te staan, bij jezelf.

Overigens vind ik

Judith-t, jij vindt iets en dan moet ik daarbij stil staan?
Misschien moet ik het beter uitleggen: mijn diepste beweegreden is de desastreuze ellende die ik om me heen zie van vechtscheidingen. Dat vreet jarenlang door tot in de kleinste details van een mensenleven. En van het leven van kinderen. Als ik iets kan doen om te voorkomen dat iemand in die ellende terecht komt, dan doe ik dat. Daar heb ik het dan voor over, dat ik wellicht niet populaire dingen zeg, geen algemeenheden gebruik, niet meehuil, en niet altijd begrepen wordt.
Jij mag de meetstok voor de mate van compassie gebruiken, dat zegt mij eigenlijk niet zo heel veel.

Tsjor

Dank je wel..

Jij lijdt onder het feit dat andermans scheidingen zo vreselijk verlopen. Ach arme toch. De eerste tekst in dit draadje, ging over jou en over wat jij vindt. Ja, dan snap ik wel waarom jij reageerde zoals je deed. Maar dat was de vraag, intentie niet. Jij bent helemaal niet begaan met de andermans leven, jij bent begaan met jouw leven. En je bent arrogant genoeg om als een regent het vingertje te wijzen en te reclameren hoe het hoort (volgens Tsjor, maar dat zeg je er niet bij).

Wat een onzin, he?
Weet je Tsjor, het is jouw zaak niet om te vinden dat iemand iets moet aan pakken zoals het jou goeddunkt. Dat is arrogant. Wie ben jij dan wel niet dat jij weet hoe het hoort of hoe het goed is, in de algemene dingen (zoals scheiden). Vervolgens, wie ben jij wel niet om dat aan een ander te vertellen (in specifieke, in scheiding X). En wie ben jij om vervolgens jouw indruk, mening, brainwave, wat het ook zijn mag, ongevraagd een ander op te leggen en daar vervolgens om veroordelen.

Ik zie hier niets aan doorleefde ervaring, wijsheid, manieren terug. Het heeft er alle schijn van dat het iets dat vanzelf, zonder dat je er bij stil hoefde staan, naar voren kwam. En dat zeg je ook.

Iedereen mag zijn eigen fouten maken. Het was hun huwelijk en zij kent haar ex en de situatie het beste. Zij vraagt om een specifieke advocaat. En de rest van haar vraag zoekt zij met die advocaat uit. En daarin mag iedereen zijn eigen fouten maken. Daar leer je namelijk wel van. We leren niets van een opgelegde manier van en het maken van andermans fouten. Als het al fout is.. want stel dat iemand wel blij is met iets wat jij als fout zou zien, wie ben jij om te bepalen dat het fout is voor een ander? En al helemaal dat je instelling er een is van 'we weten zijn verhaal niet, dus we nemen haar verhaal met een korrel zout'. Ik weet ook niet hoe het verhaal van jouw ex' kant is, maar dat heb ik niet naar voren gebracht en getwijfel gezaaid omdat het er niet toe deed. We horen nooit op dit forum het verhaal van twee kanten! En dan nog.. als je op de scheidsrechtersstoel gaat zitten en vanalles uitkraamt, zegt dat wat over de scheidsrechter. Maar niet iedereen heeft dat altijd door.

Dat compassie jou niet heel veel zegt, is an sich veelzeggend. Lag in de lijn der verwachtingen.
Dus, ja, dit zegt heel wat over jou.

Applaus!

Tsjor, wat een ontzettend goede bijdrage! (Ik zou willen dat ik dat op die manier kon ;-)

Ik bedoelde

Dat eerste stukje, waarover Judith-t (om onverklaarbare redenen) helemaal uit haar dak gaat.

"Dat eerste stukje, waarover Judith-t (om onverklaarbare redenen) helemaal uit haar dak gaat."

Dank je, maar dat valt wel mee, Vic .
Kennelijk spijker op z'n kop.

Hoezo?

Spijker op zijn kop, hoezo? Ik begrijp juist helemaal niet waarom jij Tsjors bijdrage zo opvat zoals je doet.

Inderdaad

Inderdaad, ik begrijp het ook niet, vooral Judith en de topicstarter die graag mee wil gaan doen met vechtscheiden, waarom ze zo'n rood waas voor hun ogen krijgen bij die paar prachtige bijdragen van Tsjor. Vast is niet alles bruikbaar voor haar, maar het lijkt me dat er toch bruikbare tips/ manier van mee omgaan in zit? Niets om (ook al) boos over te worden?
Eerder dankbaar!
Hoe dan ook topicstarter, sterkte met de scheiding en hopelijk krijgt je dochter de evt volgende keer een fijnere stiefvader.

Omstanders

Die zelf geen ervaring hebben reageren nog al eens met ondoordachte flinksigheid (net opvoeding, kan ook malle praatjes opleveren). Ik zou, ik zou, en je hebt recht, en laat je niet de kaas van je brood eten, dat soort. Misschien denk je dat zelf ook wel. Dat is de kortste weg naar een vechtscheiding. En inderdaad verlengt dat de strijd, kost geld en emoties en brengt geen vrede. Maar het kan wel. Je zit nu in de onzekerheid, je weet niet hoe het afloopt en je bent bereid om voor jezelf en je kind op de barricades te gaan. Dat kan. Heb je aangifte gedaan van mishandeling? Heb je daar bewijzen van? Dan kun je dat ook meenemen en aanvoeren. Als er kinderen bij betrokken zijn komen er in sommige rechtzaken automatisch kinderbeschermers bij, die daar ook het fijne van willen weten. Dat kan voor een hoop extra zittingen zorgen en voor bemoeienis met jou gezin vanwege de opgelopen onveiligheid voor je dochter in termen van huiselijk geweld. Jou visie is niet per definitie de leidende visie op de zaak. Hoe meer mensen zich er mee gaan bemoeien hoe meer visies er ontstaan en er wordt partij gekozen. Mensen projecteren er allemaal hun eigen verhalen en ervaringen in, in jou zaak. En willen allemaal met goede bedoelingen jou zaak hun 'goede' kant uitduwen. Daar kun je jaren en jaren mee bezig zijn, dat kan. Je hoopt natuurlijk dat er een rechter is die ziet dat jij gelijk hebt en dat het zo moet als jij wil. Dat kan ook, het is spannend maar het kan. Je hebt met mensen te maken die allemaal hun eigen visie hebben, dat kan ook de visie zijn die jij zelf hebt. Hoe meer details en belangen hoe meer mensen en visies.
Ik denk dat de kunst is om het klein te houden en praktisch, inderdaad ook al is het een hufter, elkaar wat te gunnen, je moet allebei je leven weer alleen oppakken, niet op je strepen te staan maar er op een redelijke manier proberen uit te komen. Feitelijk en zakelijk. En laat je niet gek maken door omstanders. Denk zelf na over het belang van jou en je kind om zo kalm mogelijk jullie leven weer in rustiger vaarwater te brengen zodat er ruimte is voor leukere dingen.

Strijdende ouders

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/01/bjz-ziet-ouders-graag-strijden.html#comment-form
En laat je niet op de kast jagen. Kies voor je rust en voor je dochter en inderdaad, zoals Emine zei, desnoods geef je het idee van het huisdier van je dochter op. Speel blufpoker, ga er vanuit dat het dier gewoon bij je dochter blijft, maar wees bereid om dat op te geven. Laat je dochter desnoods een tijdje naar haar eigen vader vertrekken, ga niet in op verzoeken om omgang of wat ook. Maar beschuldig je aanstaande ex niet. Omgang is niet aan de orde. Ze heeft een eigen vader. Ze wil niet op voorhand in de strijd gooien is al teveel. Het spreekt vanzelf dat ze niet met hem omgaat. Ze heeft een eigen vader.

Kiezen

De rechter hoeft niet te weten waarom jullie gaan scheiden. Maar wel hoe de zaken feitelijk afgewikkeld gaan worden.
En echt waar, justitie kan niets met dit soort ervaringen van mishandeling en bedreiging. Zorg goed voor jezelf en je dochter. Want bjz gaan des te meer met dit soort ervaringen.

Judith-t

Waarom word je zo boos? Tsjor zegt heel zinnige dingen, die voor TS heel waardevol kunnen zijn. Ik snap werkelijk niet dat je een ander ervan beticht arrogant te zijn en geen inlevingsvermogen te hebben, terwijl jij degene bent die hier tekeer gaat. Misschien iets om over na te denken bij jezelf?

Ik snap iets niet + ontopic

Judith: Eerst vertel je Tsjor ergens bij stil te staan, bij zichzelf en vervolgens schrijf je dit:

'Weet je Tsjor, het is jouw zaak niet om te vinden dat iemand iets moet aan pakken zoals het jou goeddunkt. Dat is arrogant.'

Jij deed toch daarvoor hetzelfde? Trouwens de gekopieerde posting klopt op zich al niet, jij vertelt Tsjor daarin toch net zo goed wat te doen, ook al is het iets niet doen?
Of snap ik het nou niet?

Ontopic: wat mij nuttig lijkt is me afvragen wat je doel is: wil je je ex een koekje van eigen deeg geven, een poepie laten ruiken, een keer flink op zijn falie geven zodat hij zelf ook een keer voelt wat het is? Dan is een vechtscheiding wellicht een optie. Waar ik voor de volledigheid wel bij wil zeggen dat ik bang zou zijn dat je en je dochter er een hoge prijs voor zullen moeten betalen. Namelijk een hoop negativiteit en spanning om te beginnen.
Of wil je de boel zo goed mogelijk regelen en zo snel mogelijk van hem af zijn en je eigen leven opbouwen? Dan zou ik een manier zoeken om je boven je emoties uit te stijgen of op een andere manier te verwerken (hoe raar dat ook nu lijkt) en zou ik koelbloedig en strategisch de strijd aangaan.
Dat lijkt mij, vanaf mijn plek, nu, hoe ik ernaar zou kijken. En of ik in jouw schoenen het zou kunnen zullen we nooit weten want geen twee situaties zijn hetzelfde. Hoe dan ook succes.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Impact op het kind

Ik snap de motivatie van Nieuwevrijheid voor een vechtscheiding wel, maar sta ook even stil wat de impact daar van op het kind kan zijn.
Op 12-jarige leeftijd heb ik zelf zo'n vechtscheiding mogen meemaken toen het tweede huwelijk tussen de ouder waarbij ik woonde en een stiefouder mis ging.
Het resultaat was dat ik compleet overspannen een paar maand thuis heb gezeten bij een ander familielid om me ver uit die omgeving weg te halen en de citotoets heb gemist. Daarna ben ik tot dat ik het huis uit ging bij mijn andere ouder gaan wonen.
Het is ongelofelijk wat mensen elkaar met een vechtscheiding aan kunnen doen en als 12-jarige was ik niet tegen al die gniepigheid en moedwillige pesterijen van twee niets ontziende volwassen bestand.