U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Gezinshereniging wel of geen goed plan?
Hoi,
Na ruim 8 jaar te zijn gescheiden geweest en alleen te hebben geleefd met mijn 2 zoontjes (van 9 en 10) hebben mijn ex-man en ik overwogen het opnieuw samen te proberen. Immers zijn we beiden wat ouder geworden en konden we wellicht volwassener omgaan met elkaar. Niet alleen vooral omwille van de kinderen, ook omdat we toch een zekere respect hebben voor elkaars betrokkenheid bij de kinderen. We staan beiden altijd klaar voor onze kinderen en dat is misschien hetgeen ons band weer versterkte en leek het ons een geweldig idee om weer samen te wonen. De kinderen vonden het natuurlijk geweldig nieuws.
Maar het ging na 3 dagen dat ie weer bij ons was al mis: ik kon zijn aanwezigheid niet verdragen. Vind 'm een veel te brutale man, of misschien is dominant, héél erg dominant het juiste woord. Op zich zegt hij geen hele rare dingen, vloeken past niet in zijn straatje en is verder gewoon beleefd in zijn bewoordingen. Het is meer de manier waarop hij zijn punt maakt. Hij eist zowat dat ik bepaalde taken in huis snel voldoe anders heeft ie volgens hem het alle recht tegen mij uit te vallen. Ik mag nooit een keer lui zijn en een keertje wat uitstellen. Alles móet op tijd geregeld zijn anders wordt meneer boos. Omdat ik nooit zin heb in zijn gezeur deed ik mijn dingen maar gauw op tijd. Maar de dominantie in hem blijft, het is niet dat ie aardiger wordt als ik mijn dingen op tijd heb gedaan, en dat haat ik. Ik pas me aan voor hem maar word niet ervoor beloond. Ik krijg nog altijd die strenge blik van hem toegeworpen. Wat ik ook doe om hem tevreden te proberen te stellen. Hij is geen lief persoon, na 8 jaar alleen wonen met kids en bepaalde ellende van dien pik ik het niet om zo behandeld te worden. Ik eis respect. Heb ik al die 8 jaren als alleenstaande mezelf zo sterk gehouden om eindstand met wéér zo een vent te eindigen? No way.
Na ongeveer een week heb ik het hoge woord eruit gegooid en hem verzocht te vertrekken. De kinderen vonden het niet leuk en huilen dat ze deden. Het brak m'n hart. Moest er ook van huilen. Want ze zijn dol op hun pa, hij is met hun namelijk wel superchill, gewoon een leuke vader die er altijd voor hun is, en ze van alles bijleert in het leven. Voetbalt zo nu en dan met ze en al die dingen die vader en zoon horen te doen. Kortom een redelijk goede vader, maar geen ideale echtgenoot voor mij.
Omdat de kinderen er zo kapot van waren en hun pa en ik heel veel hebben bijgepraat, besloten we het toch voor de allerlaatste keer weer te proberen. Dat was al heel snel, 2 dagen na zijn vertrek. Toen hij dus weer terug kwam. Hij beloofde me immers wat zachter naar me toe te zijn zodat ik het wellicht meer kon verdragen. En gaf aan dat hij niets slechts bedoeld met de toon waarop hij spreekt, dat dat eenmaal zijn manier van spreken is en hij dat niet kan veranderen zo makkelijk. Maar was toch bereid zich aan te passen. Dus ik dacht laten we het aankijken.
Maar ik kon het na 3 dagen alweer niet meer aan. Hij is geen steek veranderd. Nog altijd erg brutaal naar mij toe, met al zijn stomme verzoekjes om in huis te doen. En al zijn stomme eisen en zijn stomme regeltjes qua voedsel, we mogen veel dingen niet meer eten en drinken omdat daar troep in zou zitten. Hij zal vast gelijk hebben daarin maar soms kan het mij even niks schelen en wil ik gewoon lekker knabbelen wat ik wil. Maar goed.
Hij is ook nog eens niet iemand die gezellig eens samen met zijn vrouw buiten drankje gaat doen of samen gaat winkelen of iets. Hij heeft daar een hekel aan en van hem mag ik dat alleen doen. Ik kan hier niet mee leven want dat is niet mijn kijk op een gezonde relatie. Je hoort samen te genieten en samen soms gek te doen. Maar hij is zo über-serieus en maakt zich veel te veel zorgen altijd over bijv zakelijke dingen ed en is simpelweg gewoon saai en loop continu op mijn tenen voor hem. Gewoon niet mijn ding. Maar wat moet ik doen? Mijn kinderen zijn dol op hem. Eigenlijk wil ik hem anderzijds ook helemaal niet kwijt, want ondanks alles biedt hij toch wel enig structuur in huis. Door zijn aanwezigheid en al zijn stomme eisen was het wel een stuk schoner in huis ed. Daarvoor was het namelijk nogal chaotisch. Niet extreem, m'n kinderen kwamen al nooit wat tekort, maar ik deed zeg maar meer waar ik zin in had. Toch was ik gelukkiger dan als meneer thuis is en van alles verzoekt.
Ik word gek van mezelf en weet niet wat ik wil. Ik zat wel te denken, dat als de kinderen er niet zouden zijn geweest, ik alláng klaar was met hem. 100%. Het zijn de kinderen die mijn hart breken en wie ik alle geluk van hun leven wens. Maar samenwonen met hun pa kan ik gewoonweg niet aan. Mijn geest kan het niet aan. Ik wil wel bij elkaar blijven, maar dan ben ik geestelijk langzaam zelfmoord aan het plegen. Kan er niks aan doen dat ik me zo voel. Ben ik dan zo een slechte moeder? De kinderen zien het zelf ook wel, ze gaven gister aan dat sinds papa bij ons was komen wonen ik er als een zombie bij loop. Dat ik aldoor moe ben en nergens zin in heb. Terwijl ik voorheen gewoon redelijk spontaan was en genoot van het leven. Oke dan ben ik ook weleens suf lusteloos en ongelukkig, maar met hun vader erbij is het allemaal net iets erger. Alsnog hebben ze maar 1 wens: dat mama en papa samen gelukkig zijn. Ik weet niet hoe ik tot ze doordring dat dat niet gaat lukken? Of moet ik mezelf veranderen en ervoor zorgen dat ik op 1 of andere manier met de moeilijke/strenge karakter van hun vader kan leven?
Waarom
Waarom niet latten?
Elk je eigen huis en af en toe bij elkaar.
Ik snap dat je je kinderen blij wilt maken maar je doet nu 3 x het tegenovergestelde.
Dat is geen beschuldiging, maar kijk waarom je elkaar niet ligt en besef dan dat dat dus ook in de toekomst niet zal werken en handel ernaar. Latten of gescheiden blijven maar wel als betrokken ouders.
Mijn vriendin liet zich door haar ex bijna overhalen. Puur voor dochter en omdat ze "op" was. Ze hoefde zichzelf maar 2 dingen af te vragen: de kern van mensen blijft altijd hetzelfde; wat was de reden van de scheiding en waarom zou dat nu anders zijn?
Doe maar niet
Sommige mensen zijn niet geschikt om mee samen te wonen. Dan is het beter om een gepaste afstand te houden. Des te beter dat het jullie wel lukt om er allebei voor de kinderen te zijn en goede ouders te zijn. Dat is winst.
Mogelijk dat het voor je exman ook beter is om niet in de drukte van een gezin te leven. Met al die regeltjes wordt het voor hem zelf dan ook steeds stressvoller. Daar heeft hij waarschijnlijk ook veel pauze van nodig om te voorkomen dat hij nog meer achter jullie vodden gaat zitten om jullie in het gareel te houden.
Zolang je over hem spreekt/denkt
als 'meneer' zou ik niet overwegen om weer met hem te leven. Het lijkt maar iets kleins, maar in mijn ervaring gaat er achter zo'n manier van spreken een enorme irritatie schuil.
En je bent ook wel duidelijk: jij hebt in de afgelopen jaren een manier van leven gevonden waar jij je goed bij voelt en die bij jou past omdat je jezelf wilt zijn. Je merkt al na een paar dagen dat zijn manier van omgaan met jou daar niet bij past. Hij wil verder in het oude patroon dat jij achter je hebt gelaten.
Je zou hooguit nog kunnen kijken of er wederzijdse concessies mogelijk zijn. Maar als ik het zo lees heb jij het gevoel dat je de enige bent die concessies moet doen. Dat lijkt me geen gezonde relatie.
Aagje
Of eraan gaan werken
Je man vervalt in het oude patroon, maar jij ook.
Je kunt er ook aan gaan werken. Verzamel eens alle regeltjes en 'eisen' die je man aan je stelt en leg hem dat op een gegeven moment eens voor, zodat hij ziet wat er bij jou allemaal oploopt. Het lijkt erop dat hij het niet in de gaten heeft.
Ga zelf oefenen met een andere wijze van reageren, zodat je je eigen ruimte wat meer bevecht. Misschien heb je daarvoor hulp nodig van een deskundige. je laat het nu weer over je heen komen en verwacht dat hij zomaar spontaan anders gaat doen. Maar jij moet ook anders gaan reageren.
Of misschien willen jullie samen wel in therapie. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat jullie hernieuwde samengaan op een bredere basis is geweest dan alleen maar de kinderen.
Beschouw deze tijd als een proeftijd, waarin jullie beiden kijken of je relatie stand kan houden, ook als de kinderen er niet meer zijn. Mocht je na verloop van enige tijd tot de conclusie komen dat je ook voor elkaar weer kunt kiezen, vier dat dan. Mocht je tot de conclusie komen dat het zo niet werkt, ga dan weer op een rustige manier uit elkaar, niet plotseling en direct. Als de kinderen zien dat het voor jullie beiden een goede keuze is, dan zullen ze ook wat rustiger reageren. Misschien kun je wel nieuwe afspraken maken over de vorm van gescheiden wonen. latten, birdnesting etc.
Tsjor
houding naar kinderen toe
kun je samen iets formuleren naar de kinderen toe waardoor jullie hen vertrouwen kunnen geven dat het nooit slechter wordt dan het is, maar misschien anders? Want je moet waken ervoor - denk ik - dat het nu 'slecht' zou zijn en dat de enige 'goede' manier is om een standaard gezin te vormen.
Ik vind ze wat jong voor dit soort gesprekken, maar als jullie het echt willen proberen zou je daarmee kunnen beginnen.
Maar ik zou plan B zelf beter vinden voelen: leg je kinderen uit dat jullie graag voor hen en voor elkaar een stabiele situatie willen waarbij het makkelijk is om elkaar te zien en afspraken te maken. En dat het voorlopig niet in het zelfde huis is maar wel dicht(er) bij elkaar. En dan kunnen jullie als de kinderen ouder zijn alsnog kijken of samenwonen fijner is.
Al met al zou ik zelf nu afstappen van het streven om weer 'bij elkaar in 1 huis' te wonen.
Zie het in het grotere geheel, straal rust en liefde uit naar de kinderen en zorg dat je hen niet lastig valt met de exacte vorm ervan.
gr Angela
herkenning
Oei, veel herkenning.
"loop continu op mijn tenen voor hem. Gewoon niet mijn ding."
Wiens ding is het wel om op je tenen te lopen voor je partner in je eigen huis?
Is het niet zo dat je je veilig moet voelen in je eigen huis. Het lijkt me dat je dat nu niet voelt.
Als ik je verhaal zo lees denk ik een paar dingen: jullie zijn beide heel anders (hij van de vaste ideeën hoe dingen moeten en van de vaste structuren en jij meer richting het ongestructureerde, misschien zelfs wel een beetje richting het chaotische. Dat gaat gewoon heel moeilijk samen. Kan het zijn dat samenwonen, en dan ook nog eens kinderen (met zorg en rotzooi erbij), hem stress bezorgen (want die door hem gewenste structuur is met jou en met kinderen moeilijk te bereiken)?
Je kunt in relatietherapie, maar de vraag is zeer of dat wat oplost (been there done that), want karakters/eigenschappen van mensen veranderen niet.
Verder lijkt de beweging erg van jou te moeten komen, want hij verandert niet.
Hoe lang denk je jezelf geweld aan te gaan doen?
Ik denk met anderen dat jullie op afstand als ex-partners een veel betere relatie hebben dan samenwonend.
Waarom waren jullie eigenlijk gescheiden?
En tot slot: ik lees in jouw verhaal meer een rationele reden om weer samen te gaan wonen, niet omdat je weer verliefd op hem bent of zo veel van hem houdt. Dat maakt het extra moeilijk.
Ik zou kijken naar een vorm waarin jullie misschien wat meer dingen samen doen (datgene wat wel goed gaat zonder op eieren lopen voor jou) of hem meer tijd met de kinderen te laten doorbrengen.
Sterkte ermee.
weer samenwonen
Volgens mij kan er maar 1 reden zijn om weer samen te gaan wonen met iemand waarvan je jaren geleden gescheiden bent: namelijk dat je er samen achter bent dat je zoveel om elkaar geeft dat het leven apart jullie ongelukkig maakt. Dat je liever dan wat ook gewoonweg bij elkaar wilt zijn. Puur om het samen zijn.
Daar lees ik helemaal niets over in je bericht. Dus het lijkt mij een kansloze missie.
Je hoeft niet in 1 huis te wonen om samen ouder te kunnen zijn. Misschien dat af en toe een gezamenlijke vakantie/weekendje weg wèl goed gaat. Maar ga niet samenwonen met iemand wiens gezelschap je niet eens prettig vindt. Daar schiet toch niemand iets mee op??
Jezelf zijn
Nog een aanvulling.
Wat je wilt in een relatie is dat je jezelf kunt zijn.
En dat je partner in die relatie zichzelf kan zijn.
Het lijkt erop dat dat niet gaat als jullie samenwonen. Omdat jullie gewoon niet matchen.
Hij wordt daar geïrriteerd, bozig en bazig van. Jij gaat je best doen en op je tenen lopen en bent er niet gelukkig onder.
Ik zou er echt snel mee stoppen en het beste alternatief voor jullie vinden. Meer in de vorm van vaker iets met zijn allen doen, weekendjes samen, vakanties samen.
Eens met Jippox
Ik lees vooral praktische redenaties waarom jullie weer samenwonen. Als jullie weer zo goed met elkaar overweg kunnen dat je dit avontuur weer wilde aangaan voor het geluk van de kinderen, dan kan dat ook vanuit aparte huizen. De kinderen leven al zo lang in die situatie, dat ik het denkbaar vind, dat deze lijmpoging eigenlijk kwalijker is dan dat jullie de situatie laten zoals hij is.
Als jullie nieuwe verbond ook inhoudt dat jullie weer intiemer met elkaar willen zijn, dan kan dat ook bij een gescheiden huishouding. Jullie zijn volwassen mensen, het maakt niet uit in welke vorm je dat giet. Maar om eerlijk te zijn straalt je verhaal niet uit dat je weer helemaal in vuur en vlam voor ex staat.
Dank
voor alle reacties.
Ik heb inderdaad ervoor gekozen om gescheiden verder te gaan. De kinderen zien hem elke dag dus ze hoeven hem gelukkig niet al teveel te missen. Al balen ze wel en hadden ze ons liever samen gezien. Ik gun hen alle geluk van de wereld toe en deed het voor de kinderen, ik wilde dat ze opgroeien met hun vader thuis. Ik dacht om misschien door te kunnen bijten als mijn kinderen maar gelukkig zijn. Maar het was zwaar, als ik 1 dag langer bij hem bleef zou ik zelfmoordplannen bedenken. Want het was dodelijk zwaar om te leven met iemand waar je niet van houdt en ook nog intiem mee moet zijn. Ondanks dat ik het gevoel heb dat ik er niks aan kan doen dat ik het zo voel, voelt het alsof ik heb gefaald als moeder en echtgenote. Zoveel stellen hebben weleens ruzie, maar gaan nooit uit elkaar. Waarom kan ik het dan niet? Als ik kon toveren had ik ervoor gezorgd dat we samen waren en wel gelukkig, voor de kinderen. Maar dat kan niet.
Nu ben ik een paar weken verder zonder hem. Zo rooskleurig is het ook niet nu hij weg is. Ik moet het opnieuw verwerken en het is slopend. Ben uitgeput en wil alleen maar in bed liggen. Dood en doodongelukkig. De kinderen merken het en vragen elke keer of het nou al beter met me gaat. En dan zeg ik dat ik gewoon slecht heb geslapen vannacht. Maar in werkelijkheid haat ik mezelf en heb geen zin meer om te leven. Ik geloof niet meer in een mooie toekomst. Heb er geen vertrouwen meer in. Dit is mijn lot en die van m'n kinderen. Als gebroken gezin door het leven gaan en elke dag weer overleven, ondanks we niet gelukkig zijn. Het leven is overleven.
Verstandig
denk ik. Wel sneu dat je je zo ongelukkig voelt. Ik las om mijn geheugen op te frissen je openingspost weer even door en heb 3 punten: 1. Terecht dat je niet mee bent gegaan in zijn dominante gedrag. Was je dat vergeten in de afgelopen 8 jaar? 2. Blijkbaar ben je niet iemand die graag alleen is, althans zonder partner. Je vindt het leven zwaar in je eentje met de kinderen. Is het nooit bij je opgekomen om verder te kijken en op liefdesvlak in feite door te gaan met je leven? En 3. Waarom ben je precies zo ongelukkig? Ja, je zegt dat je het gevoel hebt dat je gefaald hebt, maar we kunnen toch concluderen dat je niet gefaald hebt wat je ex-man betreft. Hij heeft gefaald door zijn dominante gedrag gewoon weer voort te zetten. Je kunt je afvragen of het verstandig was om te geloven dat samenwonen nu wel een succes zou kunnen worden, maar ik vind het dapper dat je het omwille van de kinderen wilde proberen. Nu nooit meer doen! 
Wat ik me alleen wel afvraag na je verhaal opnieuw gelezen te hebben, is of je verwachtingen voor wat je samen hoort te doen met een partner niet wat te hoog gespannen waren. Natuurlijk is het leuk en normaal om dingen samen te doen, maar als er een ding is wat ik in de afgelopen 30 jaar geleerd heb, is dat het ook héél gezond is om af en toe iets apart te doen. Als de ander geen zin heeft in lol maken en een terrasje pakken, dan moet je dat lekker met een vriendin doen. En winkelen kun je heel goed alleen, ook al is het gezellig met z'n tweeën. Mijn man vindt een terrasje pakken in de eigen stad vreemd om te doen. Ik heb dat nooit begrepen, maar zo is het nu eenmaal. En aan winkelen heeft hij een bloedhekel. Tja, dan kun je dromen van een prins met een winkelkar, maar dat is dan niet realistisch.
Ik heb een aantal adviezen: als je moeite hebt om weer op te krabbelen uit dit dal, ga dan naar de huisarts en vraag een verwijzing naar een psycholoog o.i.d. zodat je het van je af kunt praten en de tweede is: probeer je op nieuwe dingen te richten. Zoek mensen die iets met je samen willen doen. Margriet bijvoorbeeld, van het blad dus, heeft door het hele land vriendinnenkringen. En voor over een paar maanden... kijk eens rond op datingsites. Stel je verwachtingen van een nieuwe liefde wel wat bij. De eventueel nieuwe liefde mag het vervelend vinden om te winkelen en uit te gaan. Gun elkaar, dus ook jezelf, de vrijheid om af en toe ook apart van het leven te genieten. Sterkte.