Geschiedenis die we niet delen

Confronterend

Confronterend, maar de werkelijkheid lieverd. Ja, het was netjes geweest als er een klein beetje aandacht voor jou was geweest, maar de familiegeschiedenis, dat is zij. Wat het etentje betreft begrijp ik je ook, maar ik denk dat ze nu nog echt het eigen cluppie doen en daar hoor je nog niet bij. Maar als jullie relatie stand houdt, komt dat vast nog wel.

Hoe lang?

Hoe lang zijn jullie al samen? Het duurt natuurlijk wel een paar jaar voordat je samen ook weer 'geschiedenis' hebt, en sommige dingen haal je nooit meer in (trouwen, kinderen krijgen).

De tijd

Het groeit naar elkaar toe denk ik, ook al is het soms ongemakkelijk. Maar wel veel beter dan vroeger toen je na scheiden elkaar ook makkelijk geacht werd helemaal uit je leven te bannen.
Als de zoon van mijn broer kinderen krijgt weet ik al dat zijn stiefmoeder, de vrouw van mijn broer, meer oma wordt dan zijn eigen moeder die gewoon veel te ver weg woont en waar hij het grootste deel van zijn leven niet opgegroeid is. Zo gaan die zaken. De andere kinderen zullen zijn ex oma maken. Maar ook dan kunnen de kinderen met aanhang bij beiden terecht. Nog net niet als een grote gelukkige happy family, daarvoor is het in het verleden teveel een vechtscheiding geweest, maar ze ontlopen elkaar niet en de verhoudingen worden goed naarmate de kinderen volwassen worden en inderdaad er een gedeelde geschiedenis ontstaat, vooral de dagelijkse geschiedenis.

Natuurlijk wil jij niet degene in de foto's zijn

Want blijkbaar is ze zijn ex . En jij bent zijn lief. Nu. En wanneer leef je? Nu. En daar gaat het toch om? Om vandaag? En niet om gisteren. Jij bent nu geschiedenis aan t svhrijven met je lief, herinneringen aan het creëren. Zorg dat jullie het nu fijn hebben, dan volgt het moment dat jij deel bent van zijn verleden (als het goed is) vanzelf.
Ik herken het hoor, mijn man heeft ook bagage en in het begin vond ik het ook moeilijk. Wat bij mij ook wel hielp is er met hem over praten. Niet hem erop aanvallen maar gewoon zeggen dat je het jammer vindt. Meestal kreeg ik dan daarna toch wel iets liefs te horen wat veel goedmaakte :)

Het meest grote nadeel van een nieuwe relatie

Dat is dat gemiste stuk geschiedenis. Nooit een toegeeflijke blik naar elkaar van 'weet je nog' als er iets komt van uit de tijd dat de kinderen klein waren. Die vakantie van lang geleden. Iets over de zwangerschap, bevalling, babytijd. De familiegebeurtenissen die ondertussen allemaal zijn geweest. Die heeft nieuwe lief allemaal gemist. En dat mis ik ook het meest. Hoe goed we het samen, als samengesteld gezin, ook hebben.
In mijn sprookjeswereld waren we hun leven lang al bij elkaar en al dan niet genetisch verwant. Maar helaas.. dat is niet de realiteit. Maar dat verlangen van jou, dat begrijp ik zeker... Ik kan wat dat betreft ook nu wel meer begrip op brengen voor mensen die aan een 'tweede leg' beginnen. Iets van 'samen'. Stukje gedeelde geschiedenis.
Daar zijn wij al te oud voor en we moeten het 'doen' met de kinderen die we hebben. Ik zie wat dat betreft een beetje uit naar de toekomstige kleinkinderen. Dan zijn we direct gewoon opa en oma. Zonder 'gedoe'.

arawen

Dat laatste stukje van jouw posting, toevallig had ik het daar vanmiddag met ex-echtgenoot over.
Wij gaan goed met elkaar om en er zijn nog geen nieuwe partners, dus daarover van mij geen tips.
Maar vanmiddag kon ik me ineens zo voorstellen dat we (allebei of één van ons) een nieuwe partner zou hebben.
Dat bv hij, omdat hij dat financieel kan, minder zou gaan werken en met nieuwe vrouw op onze kleinkinderen gaan passen.
Nu kan ik me best indenken dat dat voor kleinkinderen leuk is hoor, extra opa's en oma's, maar heel diep in mijn hart vind ik dat ik de oma van die kleinkinderen ben. (in mijn situatie zijn mijn kinderen volwassen maar hebben (nog) geen kinderen, dus de nieuwe vrouw zou er nog niet lang zijn voor er kleinkinderen kwamen of misschien zelfs wel erna)
Ik dacht er over na hoe dat zou zijn als mijn kleinkind op de nieuwe partner zou afrennen omdat die helpt oppassen en ik me dat financieel niet kan veroorloven maar zo graag zou doen.
Ik geloof dat dat bij mij best zou steken. Niet omdat ik het anderen niet gun, maar omdat ik het mezelf ook gun, van mijn eigen kinderen.
Ik geloof meteen dat jij en je man meteen opa en oma zouden zijn en dat vol liefde doen. Maar het houdt niet in dat er geen (stil) gedoe is denk ik. Hoeft niet te ontaarden uiteraard, maar er kan best wat zeer zitten.

Ja maar....

....het een sluit het ander toch niet uit??????

Emine

Het is puur een gevoel, rationeel kan ik me er alles in het goede bij voorstellen en zal onze kinderen/kleinkinderen/nieuwe partners daar denk ik nooit mee lastig vallen.

banoli

Je bent nog aan het fantaseren over iets wat er totaal niet is en daar heb je nu al moeite mee? Ik zou de fantasie dan ombuigen en denken dat je ex en zijn vrouw dan opvoeders worden en jij de leuke oma waar alles mag (want je hoeft niet op te voeden, als ze eens langs komen om te logeren). Misschien hebben jouw kinderen vooral in het weekend oppas nodig en kun jij dat doen?

even offtopic en ontopic

Ik wil het draadje niet vervuilen, alleen uitleggen dat er gevoelens kunnen zijn die niets met de ex-echtgenoot te maken hebben, dan wel met hetgeen je samen hebt opgebouwd, waar een ander bijkomt. Dat het ook niets te maken heeft met het je (klein)kinderen iets misgunnen of zelfs je ex-partner iets misgunnen; dat het puur een diep gevoel is.

Zit ik daar nu al over te denken? Ja, dat komt omdat alles nog zo kort geleden is en nog pijn doet.
Zal het zo gaan? Vast niet of misschien wel en dan kan ik daar vast wel mee leren omgaan. Prikt het? Ik zou liegen als ik zei dat zoiets niet zou prikken.
Het voelt alsof ik weken aan een puzzel zou hebben gezeten, er iemand komt die het laatste stukje legt en zegt: kijk wat WE voor elkaar hebben gekregen.

Ik hoop dat Arawen lekker opa en oma mogen zijn zonder gedoe. Maar er kan best wel eens pijn zitten aan een of andere kant.
Daar ging het me eigenlijk om, niet dat ik de kinderen geen extra opa of oma zou gunnen, dat zeker niet.

Ontopic: je geschiedenis komt vanzelf. Ik denk dat de familie wel meer rekening met je had kunnen houden als je daar al een tijdje rondhangt. Het is soms moeilijk binnenkomen in iets dat al bestaat. Dat is makkelijker als je jong bent. Ik merk dat nu ook met nieuwe vriendschappen opbouwen. Sterkte

omgekeerd

Hier gebeurt het omgekeerde.

Voor mij heeft mijn partner een andere langdurige relatie gehad (zonder kinderen). Vanaf dag 1 is er gedaan alsof er voor mij nooit iets is geweest. De tijd voor mij wordt letterlijk doodgezwegen. Ik heb nog geen halve foto gezien. Wat opzich al raar is want ik kende mijn partner ook in die tijd al. Het is dus niet dat ik van niets weet.

Ik heb dat altijd naar gevonden. Alsof er hele geheime dingen in die tijd zijn gebeurd. Dingen die ik niet mag weten. Voelt ook alsof je buitengesloten wordt. Terwijl het vaak gewoon over vakanties gaat waar ik indertijd de foto's al van gezien heb.

Na 15 jaar zwijgen blijkt nu dat verhalen soms in elkaar over zijn gegaan. Ze weten het echt niet meer. En krijg je ineens de vraag of je nog weet hoe we zus of zo hebben gedaan tijdens 'dat leuke reisje naar Londen' waar ik helemaal niet bij was.

Ook omgekeerd, maar dan anders...

Ik herken het erg... van die gedeelde geschiedenis. Het is niet anders. Wat helpt, is om te bedenken dat je vanaf nu samen jullie geschiedenis opbouwt.

Eerlijk... ik vind persoonlijk niet leuk dat er voor het jarige kind een etentje wordt geven met vader, moeder, opa en oma. Ik vind dat jij daar ook bij hoort met je zoon, net als de partner van zijn ex-vrouw (als die er is). Ook al heb je er eigenlijk geen zin in. We zitten in een soortgelijke situatie als jongste zijn eindmusical heeft op school. Ik vind echt dat mijn vriend daar (ook) bij moet zijn.

Andersom komt trouwens ook voor. Toen ex en ik zo'n twee jaar uit elkaar waren, gaven mijn ex-schoonouders een feest. Uiteraard waren onze kinderen daar ook bij. Ik kende iedereen die daar kwam... dus na het feest heb ik aan mijn kinderen gevraagd of-die-en-die er ook was, en hoe het met ze ging. Achteraf stom van mij, maar ik kon het niet laten: ik heb ook aan mijn kinderen gevraagd of er iemand naar mij had gevraagd. Maar nee, niemand. Dat vond ik best erg... want ik heb toch 18 jaar in die familie rondgelopen en achteraf blijkt dan dat ik kennelijk werd 'gedoogd'. Alsof het niet al pijnlijk genoeg was.

Leanne

'Maar nee, niemand. Dat vond ik best erg... want ik heb toch 18 jaar in die familie rondgelopen en achteraf blijkt dan dat ik kennelijk werd 'gedoogd'. Alsof het niet al pijnlijk genoeg was.'

Vreemde conclusie. Ik zou nooit aan kinderen naar hun moeder vragen die op dat moment niet op een feest was. Ik zou denken dat dat te pijnlijk is en ik zou gewoon vragen naar hoe het met ze op school of sport gaat!

dat is wel pijnlijk

Ik krijg heel soms nog wel eens: de groetjes van iemand via mijn ex.
Heel grappig detail is dat de meeste van die iemanden in dezelfde wijk wonen, twee zelfs in een flat naast de mijne.

Leanne in feite had je dat misschien beter aan je ex kunnen vragen, maar ik snap je daarin wel. Ik heb 31 jaar in een familie "gezeten" die niets meer van zich laat horen, maar goed..het zij zo

Gedoogd

Als er niet naar je gevraagd is dan verbind jij daar de conclusie aan dat je 18 jaar gedoogd bent? Je kunt het drama ook opzoeken hè.

Misschien leek het de andere familieleden pijnlijk voor je kinderen om ernaar te vragen.

Tip: als er twee manieren zijn om iets uit te leggen, een nare pijnlijke en een mildere, kies dan de mildere. Dat bespaart jezelf een hoop verdriet en rancune .

(Moet ik aan mezelf soms ook adviseren hoor ;-)

Houding

"Vreemde conclusie. Ik zou nooit aan kinderen naar hun moeder vragen die op dat moment niet op een feest was. Ik zou denken dat dat te pijnlijk is en ik zou gewoon vragen naar hoe het met ze op school of sport gaat!"

Ik denk dat het eerder pijnlijk is dat hun moeder wordt doodgezwegen... en daar maak ik ze dan ook nog eens bewust van, door ernaar te vragen. Dus ja, het is inderdaad dom! Maar weer de andere kant van wat Contessa aangeeft. Het is ook gewoon lastig voor buitenstaanders, want hoe gevoelig ligt het verleden bij een nieuwe partner en de gevolgen bij de ex? Waarschijnlijk was niemand zich ervan bewust dat het op Contessa pijnlijk overkomt. Ik maak er inderdaad zelf van dat ik werd 'gedoogd'. Maar het feestje is maar een voorbeeld... het was nogal abrupt uit het oog uit het hart. Terwijl me niks verweten kon worden en mijn ex daar gelukkig eerlijk in was.
Ik heb zelf ook ooit eens een flinke fout gemaakt door de overspelige ex te negeren nadat ik heel veel nare verhalen had gehoord. Eind van het liedje was dat de vrouw in kwestie het op een gegeven moment een plek had gegeven en weer 'normaal' met hem omging en ik me geen raad wist met wat voor houding ik aan moest nemen.

het zal best allemaal gevoelig liggen hoor.....

Maar ik heb zo maar het idee dat de volwassenen, in het algemeen, zichzelf, zijn haar gevoelens, te veel centraal zet. De kinderen lijken een soort bijkomstigheden. Want er wordt aan ex gevraagd of het niet te pijnlijk is om trouwfotos te laten zien, een ander vindt dat dan zelfs weer een impertinente vraag; maar niemand vraagt zich wat de kinderen vinden en willen. Want het gaat nog altijd om hun moeder!

Gevoelig

Dank voor alle reacties, vooral die over dat wij inderdaad nog onze eigen geschiedenis op te bouwen hebben. Natuurlijk is dat ook zo. Logisch! En ja, dat heeft tijd nodig. Ook logisch.
Erover praten helpt zeker en dat kan ook. Lief vond het etentje met opa, oma, ex en de kinderen niet zo leuk, zei hij, maar heeft er wel wat gezelligs van gemaakt voor de kinderen. Dat vind ik alleen maar te prijzen.

In het weekend dat ik met mijn zoon naar het huis van ex ging om daar het verjaardagsfeest met de (héle) hele familie te vieren, ben ik niet de hele tijd gebleven. Voor het eten ben ik gegaan, was het genoeg. Er zat geen wrok of rancune bij, het heeft alleen een boel energie gekost om het allemaal zo gewoon mogelijk te vinden, en te doen. Net als Banoli wil ik er verder niemand mee lastig vallen en net als Theekopje kies ik voor de milde variant. Daarbij heeft het inderdaad gescheeld om er een paar nachtjes over te slapen. De ergste 'steken' zijn wel weer gladgestreken.

Tante Sidonia, zou het voor de kinderen ook niet gek zijn geweest om trouwfoto's van hun gescheiden ouders te zien?

Contessa

mijn dochter vind die foto's alleen maar heel leuk om te bekijken en om er samen over te praten. Ze heeft er 1 in haar kamer hangen, omdat ze ons er zo mooi uit vind zien. Ik vind het vooral confronterend, voor haar is het gewoon een foto van haar ouders. Ze weet heel goed dat zij het product is van dat huwelijk, van die feestdag. Ze vind het ook heel leuk om oude vakantiefoto's van ons te bekijken.

Ze legt er geen emotionele waarde overheen zoals wij volwassenen wel doen.

contessa

Nee!
Dat hoort bij het leven, toch?
wij kijken ook naar foto's van mensen die overleden zijn. Het is de geschiedenis waar je naar kijkt en die geschiedenis kan en mag jij niet uitvlakken. juist niet!