U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
geen contact
Ik ben een moeder van 45 jaar en sinds december 2016 gescheiden. Ik heb een dochter van bijna 15 jaar waar ik al ruim een jaar geen contact meer mee heb. Mijn huwelijk zat al ruim 6 jaar niet goed en ik ben tijdens mijn huwelijk verliefd geworden op mijn huidige vriend. En vreemd gegaan, kon mijn verliefdheid helaas niet tegenhouden, dit overkomt je plotseling. Mijn ex wilde nooit scheiden en vroeg mij of ik het zag zitten op een flatje 4 hoog te gaan wonen. Dit heeft hij heel vaak herhaald, waardoor mijn dochter, na de scheiding met tegenzin de trappen op kwam. ik woon nu namelijk op een flatje 4 hoog met geen lift. Mijn dochter is een aantal malen gekomen, ging moeizaam, maar ze kwam. Ik vond het logisch dat het moeizaam ging want een scheiding is niet leuk voor een kind en heeft tijd nodig om aan de nieuwe situatie te wennen. Mijn ex heeft heel snel, via een datingsite, een nieuwe partner ontmoet. Hij wilde niet alleen achter blijven. Hij is vrij snel met haar een weekendje weggeweest en na dit weekend mocht ik plots mijn eigen huis niet meer in. Wij hadden een koopwoning, wat nog op mijn naam stond, waar nog spullen van mij stonden. Maar zijn nieuwe vriendin vond het niet fijn als ik nog binnen kwam. Ze woonde nog niet met hem samen en mijn ex en ik waren officieel nog niet gescheiden. Ik ben toen best boos geworden en na die tijd is alles verandert. Mijn dochter wilde niet meer naar mij toe komen. Er waren omgangsregelingen vastgelegd bij de notaris, maar mijn ex man stimuleerde mijn dochter niet naar mij toe te gaan. Zij wilde niet en ik moest dit maar accepteren. Ik heb geprobeerd met mijn ex man te praten, maar dit was niet mogelijk. Hij was van mening dat ik mijn dochter haar mening moest respecteren en hij was/is van mening dat ik alles in bijzijn van mijn dochter moet bespreken. Zelf ben ik het daar niet mee eens en wilde weleens bepaalde zaken alleen met mijn ex bespreken. Ondertussen is mijn dochter zo beinvloed, doordat mijn ex erg negatief over mij is gaan praten. Dat mijn dochter nu dezelfde mening deelt. Ze is mij gaan zien als een schuldige en wil mij niet meer zien. Wel heb ik het via mijn ex geprobeerd, maar hij wilde volledige rust. Ik mocht niet meer mailen, alleen op de 10 de van iedere maand. Op die datum zou hij dan terug mailen om te laten weten hoe het met mijn dochter gaat. Ik kon hier niet mee omgaan en heb besloten het contact met hem te verbreken. Wel probeer ik via mail en kaartjes mijn dochter te bereiken, maar geen bericht terug. Heb het een tijdje laten rusten en twee weken terug nog gemaild, maar nog geen reactie. Ik zou zo graag contact willen, mis haar iedere dag opnieuw. Weet dat het een puber is en hoop dat ze na de puberteit wel weer contact wil. Maar liefst natuurlijk eerder. Wie heeft er tips wat ik zou kunnen doen? Ik weet het echt niet meer. heb naar mijn mening, anderhalf jaar er alles aan gedaan contact te krijgen. Eind vorig jaar nog gevraagd of we eens met zijn dieeen kunnen praten, maar niets. Naar mijn mening heeft de nieuwe vriendin van mijn ex erg veel invloed en zij vind het denk ik, wel prima dat er geen contact is met een ex. Hopelijk heeft er iemand tips? Bedankt alvast.
Maar
Dit was een reactie op paddington
REACTIE
Wat het nemen van mijn verantwoordelijkheid als moeder, die neem ik zeker, nog steeds, ondanks dat ik geen contact heb. Mijn huwelijk zal al jaren niet goed. Mijn ex man wist dit ook maar wilde niet scheiden vanwege financiële redenen. Degene die hele dagen voor dochter heeft gezorgd, ben ikzelf. Mijn ex was vaak weg vanwege werk en laat thuis. Na de scheiding was de afspraak dat onze dochter ook bij mij zou komen, maar vader heeft teveel negatieve dingen verteld richting onze dochter. Ik was en ben van mening dat er bepaalde dingen zijn die niet met een kind besproken moeten worden. Mijn ex dacht daar anders over en betrok haar overal bij. Echt overal, ze werd bijna beschouwd als een 'ouder' en kreeg/krijgt teveel op haar dak. Dit vind ikzelf niet goed, maar er viel niet over te praten. Ik wilde eens een apart gesprek met mijn ex maar was en is nog steeds, niet mogelijk. Naar mijn mening heeft zijn nieuwe vriendin erg veel invloed op hem. Ik ben ruim 20 jaar getrouwd geweest en zou nooit zomaar mijn huwelijk opgeven. Ben zeker een aantal jaren bij mijn ex gebleven vanwege mijn dochter. Maar dit hield ik op den duur niet meer vol. Mijn gevoel voor mijn ex was weg door alles wat we hebben meegemaakt. Mijn dochter voelde ook dat er iets niet goed was. Zij zei achteraf dat ze wel achter onze beslissing staat qua scheiding. Ze heeft mij vorig jaar geschreven dat ze mij vergeven heeft. Vergeten zal ze het echter nooit. Dat begrijp ik best, is ook niet niets. Ik weet dat ik fout ben geweest, daarvoor heb ik vele malen excuses aangeboden.
Hoop dat als ze ouder wordt, zelf een vriend krijgt, ze beter gaat begrijpen hoe liefde voelt en wat een relatie inhoudt.
Ouderverstoting heb ik over gelezen, overigens. Lijkt veel op mijn verhaal.
Zorgen voor.
"Degene die hele dagen voor dochter heeft gezorgd, ben ikzelf. Mijn ex was vaak weg vanwege werk en laat thuis."
Ik heb dat altijd gevoeld als een enorme luxe. Ik kon thuis zijn omdat mijn man dat mogelijk maakte qua financiëen.
Wat een verantwoording was dat voor hem. Ik vond zijn aandeel in "zorgen voor" misschien wel groter dan mijn aandeel.
Wat ontzettend jammer als juist die verdeling je mede uit elkaar drijft.
Ik ben het met je eens dat niet alles besproken had moeten worden met je dochter door je ex-man. En jou zwartmaken was en is onnodig.
Anna
Ik snap dat je probeert uit te leggen dat je echt niet anders kon. En dat zal ook zeker zo zijn geweest, maar.... precies daar zit wat ik bedoel met keuzes en gevolgen. Ik zeg het nog maar eens: 'voor je eigen geluk gaan' is een keuze. Niemand wordt blij van een slecht huwelijk. Maar ook niemand wordt blij van een scheiding zoals die waar jij nu doorheen gaat. Precies hierom zijn er dus echt mensen die er nooit aan zouden beginnen - zoals Kikki39 het ook stelt. (Waarom reageert @Emma daar trouwens op met 'We (??) weten dat'. Wie 'we'? De goedgekeurde OO-diehards?? Maargoed, da's OT). Dat je gevoel weg is, ja, dat gebeurt. Maar niemand heeft jou met het mes op de keel gedwongen om je gezin te verlaten, toch? Ik stel het zwart-wit hoor, maar ik hoop dat je zo uit je slachtofferschap komt. Het was en is je eigen keuze geweest.
Ik vind je heel erg negatief over je ex-partner. Wat je schrijft over hem en over je kind bezorgt mij echt kippenvel. Ook vind ik je niet bepaald zuiver in het 'niet willen belasten' van je dochter. Hoezo 'stond zij achter de scheiding'? Welke mafkees vraagt zoiets aan een kind?
Ik kan je eigenlijk alleen maar aanraden om eens goed met iemand te gaan praten. En ik hoop voor je dochter van 15 (die echt allang oud genoeg is om te begrijpen wat liefde is) dat ook zij bij iemand terecht kan.
REACTIE
Ik begrijp deze reacties. Misschien komt het over als negatief richting mijn ex maar dat is zeker niet zo. Ik ben hem zeker dankbaar voor wat hij gedaan heeft om te zorgen dat er voldoende inkomen was. Maar om hiervoor bij elkaar te blijven...? Heb dat wel lang gedacht hoor. Wordt niet mishandeld, is geen sprake van alcohol etcetera. Maar dit werkt op den duur niet meer. Het is niet voor niets dat we zolang bij elkaar zijn gebleven.
Na de scheiding is er teveel gebeurd en er is niet aan afspraken gehouden waardoor het misschien negatiever is geworden richting mijn ex. Teveel gebeurt om hier te vermelden.
Ik weet dat het mijn eigen keuze is. Daarmee bedoel ik dus ook dat ik geduld heb. Mijn dochter een kans geef de scheiding en alles erom heen te verwerken. Het is niet niets voor een kind. Liever had ik haar dit bespaard. Maar haar vader en moeder waren uit elkaar gegroeid en dan blijf je niet bij elkaar voor je kind. Dat voelt een kind en daar wordt de sfeer niet beter van in huis.
Scheiden doe je niet zomaar, dat is een bewuste keuze.
10e van de maand
Wellicht is het een optie om dan toch maar elke 10de van de maand een berichtje te sturen. Ik snap dat je het een bizar voorstel vindt, maar als je erover nadenkt toch iets te laten horen, dan zou dat wellicht een optie zijn. Hopelijk komt er dan een reactie.
Blijkbaar is er geen omgangsregeling afgesproken bij de scheiding?
Binnenkort heeft je dochter enkele mijlpalen: diploma, 18 worden. Wellicht kun je op de achtergrond iets voor haar doen, bijvoorbeeld geld sparen, zodat ze op die dag kan zien dat je altijd met haar bezig geweest bent en op een bepaalde manier voor haar gezorgd hebt, zij het op een afstand.
Tsjor
Vind jij dat als je uit elkaar gegroeid bent niet bij elkaar blijft en dat een kind dat voelt. Ik ben van mening dat dat beter is als een scheiding. Daarbij had je uit elkaar moeten gaan en niet vreemd moeten gaan.Is dit goed voor een kind? Heeft ze hier niks van gevoeld? Je schrijft dat je haar dit liever bespaard had.????
Misschien ligt hier ook wel een deel van haar gevoel.
Persoonlijk
ga ik ervan uit dat een scheiding niet zomaat gebeurt. Zelfs vreemd gaan in een huwelijk heeft redenen. Dat is ook de reden dat ik aangaf dat je erover kunt twisten of het allemaal de schuld is van TS. Als een van beide of beide eigenlijk al niet meer hun best willen doen om het huwelijk te laten werken, zal er een einde aan komen. Ja, natuurlijk had ts eerst moeten scheiden en dan pas een relatie met een ander moeten beginnen, maar dat weet ze zelf ook en heeft ze haar excuus voor aangeboden.
Juist dit allemaal is voor mij het bewijs dat deze zaken niet bij een kind terecht moeten komen. Als volwassenen al moeite hebben om te begrijpen hoe een scheiding tot stand komt (is het namelijk überhaupt wel mogelijk om een schuldige aan te wijzen?) hoe kan een kind dat begrijpen...
Het vreemdgaan en de keuze van TS heeft daarom niets te maken met haar moederschap. Het is een gevolg van de relatie met haar toenmalige man, niet met de relatie met dochter.
Wat er nu gebeurt heeft veel meer gevolgen voor dochter dan de scheiding zelf. Dit meisje loopt er in haar volwassen leven bijna zeker tegenaan dat ze moeite heeft om relaties en een baan te houden. Dan nog niet te spreken over een depressie waar ze zeer waarschijnlijk mee te maken krijgt. Dit komt doordat de onvoorwaardelijkheid van de liefde van haar ouder nu ineens wel voorwaarden heeft. Daarnaast het probleem dat dochter een deel van zichzelf nu niet durft te laten zien, namelijk het deel dat ze van haar moeder heeft.
De veroordeling van ts dat zij dit op haar geweten heeft vind ik erg ongepast. TS heeft nooit haar dochter afgewezen. Zij heeft alleen na vele jaren liefdeloos huwelijk gekozen voor de liefde.
Anna
Wat verdrietig voor je! Ik hoop voor jou en je dochter dat er zo snel mogelijk weer contact komt. Ik heb geen tips helaas.
En natuurlijk is deze situatie niet eigen schuld dikke bult of een aftreksel daarvan. Ook de ouders van jouw dochter zijn gewoon feilbare mensen. De loyaliteit van dochter ligt niet volledig bij vader, inderdaad heel schadelijk voor haar dat ze in deze positie gebracht is en zichzelf misschien we gedwongen voelt de loyaliteit richting jou te onderdrukken. Gevoelsmatig denk ik dat het idee van Tsjor, om geld voor haar studie / toekomst te sparen heel goed bedacht is. Dan laat je zien dat je altijd aan haar gedacht hebt en ook, in de tijd dat ze niet in je leven was, dingen voor haar gelaten hebt. Dat heb je altijd al gedaan natuurlijk, maar een dergelijk gebaar zou dochter kunnen helpen en troosten. Heel veel sterkte gewenst!
@Kiki: nou, dan heeft Anna, als we jouw visie op moederschap volgen, in ieder geval wel een medaille verdiend. Geen gouden denk ik, daarvoor moet je dan levenslang in een slecht huwelijk zitten. Maar een bronzen plak zijn die lange zes jaren wel waard, toch?
Bij heel veel ruzie vind ik het een ander verhaal. Dus ligt aan de situatie. Ik denk dat het in heel veel gevallen niet nodig is en er meer aan de kinderen gedacht moet worden.
REACTIE
Mooi verwoord Paddington. Heb het met tranen in mijn ogen zitten lezen. Zelf had ik liever goed omgegaan met mijn ex en willen praten. Daar ben ik nog steeds toe bereid. Maar ik kan mijn ex niet dwingen.
Verder vind ik dat ieder zijn eigen mening heeft. En ik begrijp dat mensen reageren dat zij vinden dat het beter is bij elkaar te blijven vanwege het kind. Maar in mijn geval (en in meerdere gevallen die ik ken) werkt dit niet. Heb echt gevochten voor mijn huwelijk, ben niet voor niets ruim 20 jaar samen geweest. Relatie therapie geprobeerd... Maar helaas... We leefde meer als broer en zus naast elkaar en niet meer als geliefden... En het idee om dit nog jaren vol te houden... Nee, dat lukte mij echt niet.
Onze dochter stond volledig achter onze beslissing. Maar ze worstelt teveel met haar gevoelens. Ze heeft genoeg aan zichzelf als puber. Haar de ruimte geven en hopen dat ze weer contact zoekt over een paar jaar. Wel laat ik haar via kaartjes/berichten weten dat ik er nog steeds voor haar ben. En het voorstel om wat geld te sparen voor haar, vind ik een prima idee. Ga ik zeker doen.
Goede keuze
Als het jouw keuze is, dan is dat een goede overwogen keuze. Sommige mensen tarten onbewust hun kinderen door bij elkaar te blijven.
Ik dacht ook dat ik er goed aan deed. Maar daarin heb ik mijn kinderen gevangen gezet en gedwongen onze ellende over wat jaren uit te smeren om alsnog te scheiden.
Dat hebben ze me verweten. Ook dat ik me ter wille van hen heb opgeofferd; wat een voorbeeld gaf ik ze daarmee.( Hun woorden)
Ga niet uitleggen waarom en je verantwoorden.
In de slachtofferrol? Dat vind ik een vreselijk niet kloppend woord.
Had ik ook niet verwacht hier te lezen.
En dan heb ik het over scheiden.
Ook mensen die kiezen om te scheiden missen hun kinderen.
Herhenbaar
Heel herkenbaar Marg. Bij elkaar blijven voor de kinderen lijkt mij niet goed. Mijn dochter heeft mij dit ook verweten. Dat ik te lang heb 'doorgetobt'.