U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Geconfronteerd worden met onverwachtse scheidingswens. Help !
Sinds een week of 3 zit ik aan de grond. Mijn echtgenote gaf na 10 jaar huwelijk aan dat ze wilde scheiden. Samen hebben we 3 prachtige kinderen van 5,7 en 9 jaar oud.
Zoals alle ouders weten is het niet alleen maar rozengeur en maneschijn om 3 jonge kinderen op te voeden en tegelijkertijd een perfect huwelijk te onderhouden. Ik heb gefaald om mijn vrouw te geven wat ze meermaals aan gaf te willen ontvangen van me. De laatste jaren draaide mijn leven om mezelf,mijn kinderen en mijn werk. Voornamelijk het deel dat ik teveel met mezelf bezig was doet me nu de das om. Ik heb mijn lieve,mooie vrouw voor lief genomen en geen extra energie gestoken om ècht naar haar te luisteren en daar iets mee te doen. Ik schaam me ook daarnaast dat ik als volwassen vent vele malen heb gelogen over dat ik rookte. Dit punt is door ons beide dusdanig op de spits gedreven dat het het begin was van een vertrouwensbreuk. Het besef dat ik zou stinken naar rook zorgde er ook voor dat ik fysieke afstand nam, bij thuiskomst en in bed. Deze issue sluimerde door de jaren heen en zorgde er uiteindelijk voor dat ik mijn vrouw van me vervreemde.
Nu zijn we aangekomen op een punt dat zij ècht niet meer verder wil. Het opgedane wantrouwen is nu de oorzaak van dat ze niet meer open wil staan voor welke bemiddeling dan ook. In de eerste week van haar besluit ben ik uit huis vertrokken en op mijn oude slaapkamer bij mijn ouders beland. In de weekenden ben ik thuis bij mijn kinderen en is zij op haar beurt bij haar ouders. Tot gisteren ging alles op vriendschappelijke basis in goed overleg tussen ons best goed. We maakten goede afspraken en hielpen elkaar met alles. Ik heb me naar de buitenwereld groot gehouden en mijn beste beentje voor gezet.
En toen kwam het breekpunt, in de zoveelste nacht van verdriet en gepieker de stomme beslissing genomen om naar de fles te grijpen wat resulteerde in acute depressie. Mijn vrouw gesommeerd om direct haar huis te komen voor de kinderen,telefoon op de deurmat gegooid en de deur achter me dichtgetrokken. Na het in de straat zien rijden van mijn vrouw het op een fietsen gezet op zoek naar een locatie om er een einde aan te maken.
Het idee dat ik niet meer in de hand heb dat de kinderen de dupe zijn van ons scheiden en de voor mij uitzichtloze huisvestingsuitdaging werden me teveel. Gelukkig kwam ik op tijd bij zinnen en keerde op het laatste moment huiswaarts met gebogen hoofd. Na een kort emotioneel gesprek met mijn vrouw en toegesnelde schoonouders besloten dat ik direct zou vertrekken naar mijn eigen ouders.
Na mijn roes te hebben uitgeslapen contact gezocht met 113online. Na een lange sessie de tip gekregen om met lotgenoten in contact te komen op onder andere deze site.
Mijn grootste zorgen zijn de kinderen, wat moeten ze wel niet van me denken? Ze weten overigens alleen dat ik niet goed genoeg ben geweest voor mamma en verder zijn ze de overige drama bespaard gebleven. Een bijkomend probleem is de huisvesting voor straks. Er zullen 2 "huizen" moeten komen en daarmee de uitdaging hoe dat financieel allemaal rond te breien is.
Ik ben nu op zoek naar hoe ik hier mee om moet gaan, heb op de site inmiddels al soortgelijke dingen gelezen. Wilde dit toch van me af schrijven en hoop dat er nieuwe tips en inzichten op komen.
Hoezeer ik ook besef dat het voorbij is kan ik het maar niet accepteren. Alles in me schreeuwt dat ik moet vechten voor haar, voor ons huwelijk en voor de kindjes. Mijn ogen zijn geopend en kijk totaal anders tegen het leven aan nu. Helaas wil mijn vrouw hier ook niets van weten en is ze sterk in haar besluit. Mijn tweestrijd is nu dat ik de situatie zo goed en volwassen mogelijk wil oplossen in het belang van iedereen. Aan de andere kant blijft er hoop sluimeren op een verzoening. Diezelfde hoop zorgt er wel voor dat ik mijn emoties duidelijk niet de baas ben. De concrete en formele start van de scheiding zouden we vanavond aftrappen in een eerste gesprek over 'hoe verder'. Na afgelopen nacht stellen we dat even uit.
Ik zou graag meningen van anderen lezen over wat ik het beste kan doen met mijn emoties,houding,verdriet en depressieve gevoel.
Uiterraard is dit niet het complete verhaal en zal wellicht vragen oproepen bij de lezer. Alle hulp is welkom, ben het echt even kwijt zo in mijn ééntje.
Heftig
Klinkt heftig Chris. Ik kan me ook voorstellen hoe het je aangrijpt dat je vrouw de relatie en je vanzelfsprekende leven samen opbreekt.
Misschien helpt geduld je wel. Nu is alles vers en loopt hoog op en het lijkt dat je er weinig greep op hebt. Maar na een tijdje zakken meestal alle stormen en komt er weer wat licht en blauw aan de hemel en kun je puin ruimen en verder gaan. En tel je zegeningen.
Het is al fijn dat jij en je vrouw allebei terecht kunnen bij de eigen ouders, dan heb je voorlopig een voorziening en blijven de kinderen op hun eigen plek. Je hoeft dan niet alles in een keer op te lossen maar neem de tijd. En het is toch fijn om elkaar, ook bij scheiding, toch te blijven helpen.
Tijd
De tijd nemen is nu inderdaad een uitdaging die ik mezelf tot nu toe niet heb op kunnen leggen. Uit goede wil en onmacht wilde ik alles te snel verwerken en gelijkertijd herstellen. Een hulpverlener drukte me op het hart dat tijd een belangrijk aspect is voor mijn situatie. Nu nog een plekje vinden om het toe te laten
Tijd
Je hebt de dreun van je leven gekregen. Daar herstel je niet 1-2-3 van. Neem je tijd. Gun jezelf dat. Het kost de meeste mensen zo'n 2 a 3 jaar voordat ze de zon weer echt zien schijnen. Deze dingen hebben hun tijd nodig.
Je leest het hier wel vaker op het forum: je hoeft niet meteen de scheidingsprocedure in gang te zetten. Het is beter eerst de emoties wat te laten zakken, dan heb je minder kans op een vechtscheiding. Ga nu eerst eens door zoals jullie het nu doen: om en om bij de kinderen. Kijk of jij je tijd bij de kinderen wat kunt uitbreiden, want nu is het wel scheef verdeeld. Kijk hoe dat bevalt. Als alles weer een beetje tot rust gekomen is (over een maand of 3 misschien?) kunnen jullie hopelijk samen naar een mediator om de zaken te regelen.
Voor jezelf zou het goed zijn een praatpaal te hebben bij wie je al je emoties en twijfels kwijt kunt, zodat je de zaken weer op een rijtje kunt zetten en prioriteiten kunt stellen. Is er een praktijkondersteuner bij je huisarts die zoiets kan doen? Anders een maatschappelijk werker/psycholoog/therapeut? Ik kan je ook van harte aanraden te bewegen. Sport je? Vooral mee doorgaan. Zo niet, begin eens met elke dag een halfuur wandelen of fietsen. Dat is erg belangrijk voor je lichemalijke en geestelijke veerkracht.
Sterkte!
Dank maria
Over het scheve verdelen van de tijd met de kinderen heb ik geen rancune. Is gebaseerd op werk en schooltijden van ons 5en. Afgezien van komende week zie ik ze tussendoor vaak genoeg. Het toeval wil dat kijn ouders op een steenworp afstand wonen van mijn eigen woning. Het is minder dan 200 meter. Het gevaar schuilde daarin dat ik 's nachts ging dwalen in de woonwijk om maar een glimp van mijn grote liede op te vangen, dat punt ben ik inmiddels voorbij gelukkig, de kinderen zie ik doordeweeks normaal gesproken vaker rondom de sporttijden, voetbal,ballet en zwemles pik ik zo vaak mogelijk mee. Dit ook zodat mijn vrouw dan uit gemak bij de andere 2 kan blijven. Mijn eerste praatpaal is nu dit forum. In een later stadium ga ik mijn schoonouders benaderen. De enige mensen om me heen met wie ik op niveau en onpartijdigheid (hoe gek ook) kan praten. Sporten doe ik sinds de break veelvuldig. Hardlopen en fietsen zijn zeker 3 à 4 dagen in de week mijn uitlaatklep. Op termijn misschien oo zoek naar iets socialers? De stap naar mijn huisarts probeer ik nig even uit te stellen wegens zakelijk belang.
hoop op verzoening
Wat me opvalt is dat je slecht luistert naar je ex. (anderen?)
Je nam haar toen niet serieus en nu in feite ook niet. (hoop op verzoening)
Zie het als een (harde) les: hoe leer je luisteren naar de ander.
Verder: blijf (lange tijd) weg bij schoonouders en stel andere sociale contacten niet langer uit maar begin daar morgen mee.
Sterkte!
Die komen wel even binnen saar. Je hebt grotendeels gelijk ook nog. Nu ik erbij stil sta is het inderdaad zo dat ik haar niet serieus neem/nam. Zeer zeker niet bewust, maar wel een keihard feit. Mijn eigen gedachten en gevoelens heb ik altijd voor waarheid aangenomen en dat van anderen ondergeschoven. Als ik straks weer in het reine kom met mezelf zal dat het eerste zijn waar ik mee ga starten. Heb inmiddels via een andere thread een mooi stuk gezien van van een britse filosoof die die lading dekt en uitlegd.
Hoe pijnlijk en confronterend ook deze reacties zijn, zijn ze wel waar ik naar op zoek ben. Objectieve inzichten die me helpen te zien. Bedankt!
Rowwen heze
Een harde leerschool, dat is het zeker. Ik hoop dat je niet ten onder gaat aan spijt en verdriet, maar dat je jezelf weer opnieuw kunt vinden, met heel wat meer inzichten dan eerder. Ik hoop dat je vrouw na de scheiding een goede kameraad zal blijken te zijn; en dat jij dat zult zijn voor haar.
Het omzetten van liefde naar kameraadschap (met hele diepe wortels) is pijnlijk. Misschien helpt de wijsheid van Rowwen Heze je door de pijn van de eerste tijd heen:
Op zijn Limburgs, maar vertaald:
De heilige Anthonius die moest het weten.
Hij schreef me terug, beste vriend wist je dat.
Het beter is iets moois te verliezen.
Beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad.
Tsjor
Het beste voor elkaar
Toch nog één advies voor de periode daarna: zie een scheiding niet als het einde (en de afrekening) van een relatie, maar als het opzetten van een nieuwe start voor jullie beiden. En probeer dat te doen op basis van zo neutraal mogelijke, zakelijke afspraken. je moet twee dingen verdelen: de pijn en de verliezen; en de bouwstenen voor een nieuw begin. Je zult hier vaak draadjes vinden, waarin mensen op basis van emoties regelingen maken, soms de ander heel veel gunnen, maar dat laat onbetaalde rekeningen achter, die later toch vereffend willen worden en dan alsnog tot boosheid, woede, zelfs haat leiden.
Voor beiden de best mogelijke nieuwe start, met een scheiding, waarin de pijn verdeeld is en ieder de best mogelijke nieuwe opties krijgt is ook het beste voor de kinderen.
Let wel: als het om de kinderen gaat moet je er rekening mee houden, dat je werk nu niet meer voorop staat. Je zult moeten gaan combineren: werk en zorg; zoals je vrouw dat ook zal moeten doen.
Tsjor
Ten eerste
Wat een vervelende situatie voor jullie gezin.
Verder, persoonlijk vind ik dat je erg hard bent voor jezelf. De verklaring die naar de kinderen is gegeven lijkt mij dan ook echt niet goed. Jij bent dan misschien niet goed genoeg in jou eigen ogen, maar je vrouw heeft toch met jou samen 3 kinderen op de wereld gezet. Toen was je blijkbaar dus goed genoeg. Ik zou kiezen om de kinderen aan te geven dat jullie erachter zijn gekomen dat jullie toch niet zo goed bij elkaar passen, maar dat jullie allebei heel veel van de kinderen houden. De melding dat jij als vader niet goed genoeg was is voor kinderen veel te ingewikkeld. Als papa niet goed genoeg is voor mama, zijn de kinderen dat dan wel?
Wees je daarnaast bewust dat het leven van jou en je vrouw vanaf nu niet meer volledig verweven is. Zij zal keuzes maken die voor haar het beste zijn en daarbij geen rekening meer houden met jou. Je geeft aan dat jouw ouders dichtbij wonen. Willen zij jou helpen? Dan zou ik kiezen voor een gelijke verdeling van zorg en kosten. Wellicht dat je kunt regelen dat je de week dat je kinderen bij jou zijn minder werkt en de week dat ze bij hun moeder zijn meer. Je kinderen gaan naar school, dus dat scheelt al een hoop.
Als jullie het op die manier inrichten kan je vrouw wellicht ook meer gaan werken en zo zorgen dat de financiële last niet voor het grootste gedeelte bij jou komt te liggen. Wellicht klinkt het hard, maar staar je niet blind op wat er nu allemaal mogelijk is met betrekking tot je kinderen. Wat als je vrouw een nieuwe relatie krijgt en wil verhuizen? Met alleen een weekendregeling voor jou, heb je kans dat een rechter het goedkeurt. Als de zorg gelijk verdeelt is, dan wordt dat verhaal heel anders.
Nu gaat het nog in redelijke harmonie, maar blijft dat zo als jullie op een punt komen waar jullie het niet over eens zijn? Veel vrouwen (en ik zie veel gescheiden stellen) gaan dan wraak nemen door de kinderen bij hun vader weg te houden. Dat zou in jouw geval dus betekenen dat zij jou niet meer toestaat om met je kind naar een sport te gaan, maar dat ze daarvoor 'iets' anders heeft geregeld.
Wees je verder bewust dat jij een rouwproces door moet. Voor mijzelf heb ik dat vertaald als het rouwen om het verlies van mijn toekomstbeeld met mijn gezin.
Kortom, ik wil je niet bang maken, maar wel bewust maken van dat de situatie heel erg snel kan veranderen. Natuurlijk hoop ik dat jullie op een normale manier met elkaar kunnen blijven omgaan.
Wie heeft eigenlijk die verklaring aan de kinderen gegeven?
@tjor, mooie woorden.
Het beste voor elkaar is altijd het streven geweest, vooralsnog kwam dat helaas niet genoeg van mijn kant. Door de tips en trucs die ik aan het oppikken ben zal dat zeker minimaal gelijkwaardig worden. Het leren luisteren en communiceren genoemd door saar is mijn eerste speerpunt daarin. Begrip en acceptatie van anderen zijn basisbeginsel voor het beste kunnen bieden voor elkaar.
@paddington
In het vokgende stadium zal er gesproken gaan woorden over ouderschapsplan en convenant. Hierbij ga ik jouw punten zeker overwegen. Ik ben nu eerst nog op korte termijn aan mezelf aan het werken zodat ik als een volwassen vent die tijd tegemoet kan gaan. De reden waarom ik hard ben voor mezelf is omdat mijn ogen zijn geopend en ik mijn fouten tot in het recente verleden nu zie.
Het brengen van het slechte nieuws naar de kinderen was in de eerste dagen gebracht als een wederzijdse mening. Eigenlijk was dat ook zo, in een momentopname bevestigde ik mijn vrouw haar voorstel om "de volgende stap te gaan nemen" Binnen 24 uur had ik daar spijt van. Realiseerde niet dat ik daarmee ècht en onomkeerbaar de deur had dichtgetrokken. Mijn fout is dat ik mijn veranderde mening (lichtjes) liet doorschemeren aan de kinderen. Onbewust een manier van strijdpartners zoeken om mijn vrouw haar hart terug te winnen. Dit was uiteraard niet slim en zelfs potentieel schadelijk. Inmiddels ben ik van het idee af dat er hoop moet zijn op verzoening en ben ik op zoek naar HET ALLEBESTE om alles draagbaar en juist in te gaan vullen.
Je genoemde en vertaalde rouwproces dekt precies de lading van mijn gevoel. Dit proces begint pas net bij me, vanwege dat ik tot voor kort ervan overtuigd was dat ik haar wel even terug zou winnen.
Mede door de reactie van saar ben ik de kant van mijn vrouw gaan bekijken door alle uitspraken terug te halen. Noem het, luisteren met terugwerkende kracht.... Hierdoor besef ik inmiddels dat er geen strijd moet zijn voor haar hart, maar voor onze toekomst als ouders van onze kinderen. Overduidelijk is het dat ze mij niet meer terugwilen dat krijgt langzaam een plekje nu.