Gaat ons gezin kapot?

Lezen

Laat je bericht eens lezen aan je man. Je hebt het ontzettend helder opgeschreven dus ik denk dat hij hier iets mee kan.

Voor mij persoonlijk zou het simpel zijn, of hier wordt heel snel hulp bij gezocht en dingen veranderd of ik trok mijn consequenties en ging apart wonen.

Het kind kan er niks aan doen. De verantwoordelijkheid hier in ligt bij je man. Die moet nu stappen zetten om zijn gezin bij elkaar te houden of de consequenties ervaren.

Heel veel succes

Plusmama

Die shit is al moeilijk genoeg als je nog bij elkaar bent met twee kinderen met een verschillend karakter. Als je daar dan ook nog eens de hele mijn kind/jouw kind tegenstelling bijkrijgt wordt het helemaal moeilijk.

Sterkte, en ja, misschien is 'latten' wel de beste oplossing...

Moeilijk

Het opvoeden van een kind met zo'n lastig karakter is echt wel ingewikkeld. Ik denk dat het wel kan maar dat je voorlopig aan elkaar echt niet teveel ingewikkelde eisen moet gaan stellen.
Het lijkt me uiteraard handig dat er regels zijn voor alle kinderen maar in dit geval ben je daar niet zomaar en zou ik de regels gewoon apart houden en uitleggen aan je kinderen dat je stiefzoon geboren is met een wat lastiger karakter als zijzelf en daar meer aandacht en sturing bij nodig heeft van zijn vader voor dat goedkomt en dat laten we dan aan hem over.
Want dat zou ik vooral doen, over laten aan zijn vader.
Misschien is het handig als de stiefzoon een eigen taak krijgt en dat vader hem daarbij helpt. Veel samen doen kan goede routines inslijten.
Kijk goed hoe het wel kan en stel geen ingewikkelde 'normale' eisen zoals het zou 'moeten' kunnen. En verder lijkt het me echt knap ingewikkeld inderdaad.
Heeft stiefzoon wel een eigen kamer waar hij naartoe kan?
Zijn er mogelijk teveel gezinsactiviteiten die je samen wil doen die niet zo handig meer zijn om samen te doen?
Je kunt ook eerst wat afstand in het gezin inbouwen voor je besluit om toch maar te gaan latten.
En vraag vader of hij niet samen met zoon kan gaan koken, dan hebben ze een taak samen en heb jij er een minder.
En een werkster voor de poets? Kan dat?

Afstand

Ik denk dat je je van de schoonfamilie en anderen niet veel aan moet trekken. Het opvoeden van een kind met een lastig karakter wekt in de omgeving nou eenmaal altijd veel commentaar op.
Wat je wel kunt doen is er samen goed contact over houden en samen, ook met deze zoon, oplossingen voor zoeken.
Ik vind het herkenbaar dat zoon huiswerk maakt in de woonkamer. Dat heb ik met mijn kinderen ook gedaan. Je moet nou eenmaal veel samen doen omdat ze het alleen niet kunnen en in een kamertje alleen komt er niet veel van terecht.
Wij hadden een open keuken zodat ik tussen het huiswerk door ook de keuken op kon ruimen en de was doen, er stonden ook een wasmachine en droger.
Zo praktisch mogelijk oplossen.
Vervelend als de afspraak was dat zoon huiswerk zou maken in zijn kamer, maar je hebt er meer aan om te proberen te begrijpen waar dat dan vandaan komt en hoe je dat zo praktisch mogelijk op kunt lossen.
Misschien kun jij in die tijd je eigen kinderen douchen en voorlezen en wat op hun kamer doen. Of samen even ergens anders televisie kijken want hier ging dan ook de tv niet aan.
Mijn kinderen hadden tv en computer op hun kamer.
Als ze uit school kwamen waren ze tot etenstijd op hun kamer om even tot rust te komen
Samen eten ging ook niet altijd, dan at iemand op zijn kamer en dat komt hier nog weleens voor nu de kinderen ouder zijn.
Dat is afstand. Niet alles samen willen doen en fysiek afstand scheppen in huis. Net wat er nodig is en niet wat men 'normaal' of 'wenselijk' vind.

Kastje

Zoon had aanvankelijk ook een kastje met zijn schoolspullen bij de eetkamertafel staan zodat er geen gesleep en gedoe was en hij meteen kon beginnen.

Verwennen

Is een gangbare term als je niet snapt dat een kind niet mee kan komen. Het zal wel verwend worden. Echter het heeft gewoon meer uitleg, voorspelbaarheid, rustige concrete neutrale niet-emotionele, aandacht van jou nodig en dat is geen verwennen.
Als je hem steeds laat merken dat hij tekort schiet gaat het ook bergafwaarts, dus je maakt kleine stapjes samen in het opbouwen van een goede routine.
Daarom is het handig om zaken elke dag aan te bieden op een vaste tijd en dat samen te doen tot het goed ingesleten is en vanzelf gaat.
Niet een keer vragen om te helpen maar iets samen gaan doen en het dan ook elke dag op dezelfde tijd gaan doen. En niet 1 keer in de week, dan valt het kwartje niet.

Privacy

Ook dat heb ik mijn kinderen expliciet moeten aanleren.
Je stormt niet zomaar bij een ander de kamer binnen. In de periode tussen school en avondeten laat je elkaar al helemaal, absoluut met rust.
Anders kun je even aankloppen. Je wacht rustig op antwoord. Vraagt wat je wil, binnengaan of antwoord op een vraag, en gaat pas naar binnen als je toestemming hebt. Dat wil je voor jezelf toch ook dat je een veilige plek voor jezelf hebt?
Als ouder vraagt dat ook stricte hantering, niet naar binnen zonder toestemming van je kind want je geeft zelf ook het goede voorbeeld.
Al die voor anderen 'kleine' dingen vragen een projectplan waar je mee bezig blijft tot het goed ingesleten is.

Hoe oud?

Hoe oud is deze jongen en hoe lang heeft hij al niet fulltime bij zijn vader gewoond? Je spreekt over zijn begeleiding, wat is dat voor een begeleiding?

Ik denk dat jullie nu even moeten focussen op praktische oplossingen. Ik vind het persoonlijk niet gek als een kind met "iets" anders wordt behandeld dan de rest. Ik zou wel met de andere kinderen bespreken dat er "iets" is (en globaal wat). Mijn zoon heeft ook "iets" en dat weet zijn kleine broertje ook, dus die weet dat hij zich af en toe moet aanpassen. Al is het maar dat hij snapt dat hij af en toe naar de achtergrond moet om escalatie van een situatie te voorkomen. Maak het bespreekbaar! Maak een lijstje met de taakjes die van iedereen verwacht worden, dan kan je daarnaar verwijzen als er discussie over is. Ook je stiefzoon moet zijn rommel kunnen opruimen, lijkt mij. Als je stiefzoon gelijk de aandacht van je man opeist waardoor jij voor het keukenwerk opdraait, zou ik daar ook praktisch mee omgaan. Ze kunnen toch samen in de keuken gaan zitten, of stiefzoon helpt mee met koken? Je stiefzoon wil natuurlijk aandacht van zijn eigen vader, dat is ook logisch, alles is veranderd voor hem en de verandering komt bij hem waarschijnlijk harder aan. Dus die aandacht is prima, maar dan moet dat op een iets "huishoudelijker" manier gaan lijkt mij. Of even een kwartiertje stoeien met papa en dan gaat papa koken.

Vaste taken

Ik zou toch vader vragen vaste taken op zich te nemen en niet wie eerder thuis is, dat is te verwarrend voor de zoon.
Kan hij niet boodschappen doen en koken? Gewoon elke dag doorde week. In het weekend kan het wel anders gaan, dan heb je meer tijd.
De zoon kan er aan wennen als vader gewoon rustig en geduldig blijft doorzetten en als jullie niet op je strepen staan omdat het eten nog niet op tijd klaar is. Dat kan even duren voor het op de regel is.
Vaste taken, zoon doet al dan niet mee, zijn voor zoon voorspelbaar en kan hij dan makkelijker invoegen en meedoen omdat het steeds zonder al teveel nadenken doorgaat.
Vergelijken is altijd tricky, maar zelf moest ik alles doen, in mijn eentje met een fulltime baan, en twee kinderen met een extra begeleidingsnoodzaak.
En dat is natuurlijk de andere kant, het is echt emotioneel maar ook fysiek uitputtend. Maar als het je eigen kind is ga je door.
Voor jullie is het teleurstellend omdat je toch veel inlevert aan spontaan leven.

Spullen opruimen

Ook daarvoor kun je een vast moment nemen. Als ik uit mijn werk kwam controleerde ik of de sleutelbossen en telefoons bij de huistelefoon lagen en of de schoenen in de gang onder de kapstok stonden en de jassen aan de kapstok en de schooltassen in de keuken om uitgeruimd te worden.
Zo niet dan haalde ik het kind er bij en liep samen even een rondje.
Elke dag, consequent. Geduldig. En als het echt niet ging dan liet ik het uiteraard los en deed het zelf maar door er elke dag op terug te komen werd het een vast gebaar waar ik op een gegeven moment geen omkijken meer naar had.

Routine opbouwen

Jullie zullen een nieuwe routine moeten vinden. Wat belangrijk is voor kinderen met bepaalde problemen, dat deze routine blijft. Het onderscheid dat er nu is, als jou kinderen er wel zijn en als ze er niet zijn, is erg lastig. Daarbij zal zoon ook moeten leren dat er nu eenmaal dingen gedaan moeten worden in huis en dat zijn vader daar een taak in heeft, maar hij ook.
Samen koken is wellicht een goede oplossing. Het scheelt jou heel veel werk en is voor vader en zoon een mooi moment om samen iets te doen.

Sommige zaken zijn heel goed uit te leggen aan kinderen. Bij ons thuis heeft mijn dochter elke dag huiswerk. Dat is voor de kinderen van mijn vriend moeilijk om te bevatten, vooral de middelste. Die vind het maar stom (14, zit op speciaal onderwijs) want het gaat af van de tijd dat mijn dochter wat met hem kan doen. Hij kan daar echt heel moeilijk over doen. Nu hebben we als oplossing dat hij op dat moment wat met zijn vader samen gaat doen.

Wat wel heel erg belangrijk is, is dat jij met je man erover gaan praten. Als hij dan boos reageert, kun je ook gewoon aan hem vragen waarom hij boos reageert. Ik heb een flinke rugzak (hele vervelende dingen meegemaakt in mijn leven), vaak kan ik er goed mee omgaan, maar soms even niet. Als ik dan erg heftig reageer, heeft mijn vriend geleerd om heel duidelijk tegen mij te zijn en aan te geven dat hij niet degene is die het mij aandoet. Dat werkt voor ons erg goed.
Persoonlijk heb ik het idee dat het je man erg tegenvalt en dat hij ook niet precies weet hoe hij dingen moet aanpakken met zoon. Misschien is er een soort begeleiding voor hem, waaraan hij zijn vragen kwijt kan en die hem tips en advies geven. Het beste zou zijn als jullie daar beide terecht kunnen.
Ga met elkaar praten en wees niet bang voor een heftige reactie. Het is menselijk. Het lijkt mij dat jij enorm van je man houdt en het liefste een oplossing vindt die voor iedereen werkbaar is. Dat betekend helaas dat je allemaal wat moet inleveren, dus ook zoon. Nu is dat de moeilijkste in het geheel, maar hij kan ook inleveren, door bijvoorbeeld te leren dat zijn vader moet koken voor het gezin.
Vader zal de regels die er gelden ten alle tijden moeten handhaven, maar jullie moeten wel met regels komen die ook voor zoon haalbaar zijn.
Ga in gesprek met je man, blijf hier niet mee rondlopen. Het zou zo jammer zijn als hierop jullie gezin kapot gaat. Een samengesteld gezin is hard werken en veel overleggen.

plusmamma

Zou je ex man full time voor de kinderen kunnen zorgen zodat jij alle tijd hebt om er te zijn voor je vriend en zijn zoontje? Dus de regeling die je nu met ex hebt precies omdraaien, jij de kinderen om het weekend, als kind van vriend er niet is.
Hoe zouden je kinderen op zo'n voorstel reageren? Zijn ze graag bij hun vader? Krijgen ze van jou in de huidige situatie genoeg aandacht?
Denk je dat als je kinderen niet meer bij je wonen dat je een betere partner en bonusmoeder kunt zijn? Zal het een goede levensvervulling voor je zijn om samen met deze man zijn zoontje proberen op de rit te krijgen?

Niet doen

Ik zou zeker niet jouw kinderen naar hun vader 'doen' ten faveure van je stiefzoon. Dat zou voor hen als een gruwelijke afwijzing voelen, ook al zeggen ze dat te begrijpen. Jouw prioriteit hoort bij je eigen kinderen te liggen, en je kunt hen best uitleggen dat voor stiefzoon soms wat andere regels gelden ivm zijn problematiek. Ongelijke monniken...
Ik herken wel wat van het claimende gedrag, en dat is zelfs in een gezin met 'echte' brusjes soms al niet makkelijk. Mijn kinderen hebben elk hun eigen aanpak nodig en vinden over en weer ook al dingen oneerlijk (en waarschijnlijk is dat zelfs zo in gezinnen met NADH-kinderen).
Zo'n jongen met toch al de nodige problemen moet je niet gaan achtervolgen over rondslingerende spullen. Het is voor hem waarschijnlijk al een uitdaging om de gewone dagelijkse dingen te doen, zonder herhaaldelijk gezeur over details.
Voor de rust lijkt het mij eigenlijk het fijnst als jullie weer gaan latten. Dan wordt er niet zo naar elkaar gekeken en kun je het als jullie samen zijn ook wat meer loslaten qua opvoeding, en het gewoon gezellig laten zijn.

Zou je dat

ook doen als het echte brusjes waren? Dus dat moeder met de 'gezonde' kinderen ergens gaat wonen en vader met het moeilijke kind ergens anders? Het is best een grote stap, maar wellicht voor jouw kinderen beter. Net zoals dat ik denk dat het voor sommige echte brusjes beter is als het moeilijke kind niet meer dagelijks om hen heen is.

Aan de andere is het natuurlijk ook zo dat stiefzoon in zijn latere leven ook niet altijd 1 op 1 aandacht zal kunnen krijgen. Is er misschien een mogelijkheid dat stiefzoon af en toe een weekend bij een gespecialiseerde instelling gaat 'logeren'?

Wat ik je verder mee wil geven is dat het niet zo hoeft te zijn dat je gezin kapot gaat op het moment dat jij besluit om ergens anders te gaan wonen met je kinderen. Zie het meer als een pauze in het belang van je kinderen.

Wat misschien ook een idee is (ik weet natuurlijk niet of die mogelijkheid bestaat) als jullie een grote tuin hebben dat vader en zoon samen daar een huisje hebben. Of een studio maken van de zolder.

Grote taak

Door stiefzoon in huis te nemen hebben jullie er een grote taak bijgekregen. Het zal helaas niet zo zijn, dat je vervolgens je oude leven op dezelfde voet voort kunt zetten. Daarvoor is het te gecompliceerd en heeft het teveel impact. Gelukkig komt er nu gezinsbegeleiding, ik hoop dat je daar wat aan hebt, zodat jullie samen, als volwassenen de veranderingen kunnen doorvoeren die nodig zijn.
Wat ik wel steeds door je verhalen heen lees is, dat er een soort opvoedingsoptimisme heerst, zowel in positieve als in negatieve zin. Daarmee bedoel ik het optimisme, dat moeilijk gedrag gekeerd kan worden door een goede opvoeding. En omgekeerd: dat moeilijk gedrag voortkomt uit een slechte opvoeding. In dat laatste zitten de stille verwijten over moeder; in het eerste zit de teleurstelling van je man. Ik denk dat er meer inzicht nodig is in de aard van de problemen van het kind en wat dat vraagt van de volwassenen om ermee om te gaan. Wellicht vraagt dat ook bijstelling van je doelstellingen: zal het vervelende gedrag ooit over gaan; of is het voldoende als je een vorm vindt om ermee te leven als gezin; waarbij je helaas je eigen ideaal van een gezin even opzij zult moeten schuiven.
Je huidige man had al een kind en dat kind is geen gemakkelijk kind. Tot nu toe konden de gevolgen daarvan voor jullie relatie onderbelicht blijven, omdat moeder grotendeels de zorg voor het kind op zich nam. Maar het kind is er; en het hoort bij jouw man.
Het zou mooi zijn als je moeder als partner in de opvoeding van deze stiefzoon kunt krijgen. Ze heeft niet voor niets de zorg over moeten geven aan jullie; en het kan best zijn dat jullie na een tijdje gevloerd zijn en de zorg weer terug moeten geven (als moeder het dan weer aan kan). Als je op goede voet met elkaar bent kun je samen, met zijn drieën, de zorg voor dit moeilijke kind dragen. Daarvoor moet alles in de sfeer van stille verwijten wel de deur uit en zou er een open sfeer moeten komen, waarin de problemen erkend worden (zonder verwijten), waarin ook erkend wordt dat er geen gemakkelijke oplossingen zijn en dat de zorg voor de toekomst van het kind voorop staat, zonder dat iemand de gouden sleutel heeft die vertelt of en hoe een voorspoedige toekomst mogelijk wordt.

Tsjor

stiefzoon niet elk weekend naar zijn moeder?

Hoe oud zijn jouw kinderen?

Lijkt me van belang want ik krijg het idee dat jouw kinderen veel te vertellen hebben. Logisch als ze puber zijn maar een 10-jarige heeft wat minder te willen.

anders zijn = anders behandelen

als je stiefzoon een iets-aan-de-hand-kind is dan kun je 'm niet gelijk behandelen als een niets-aan-de-hand-kind.

En dat kun je niets aan de hand kinderen al vanaf jonge leeftijd prima bij brengen. Geeft ook aan dat je aan hun speciale noden aandacht geeft.

Daar ligt een taak voor jullie als ouders. Veel gedrag is geen onwil, maar onmacht van kinderen. Kinderen willen het goede gedrag laten zien maar kunnen dat niet. Alsof je een invalide vraagt zonder rolstoel de trap op te lopen of een blinde uit zijn doppen te kijken. Dat doe je ook niet.

Ik heb zelf 38 jaar ervaring met een gehandicapte zus mogen hebben. En mijn ouders hebben altijd er voor gezorgd dat we gelijkwaardig maar niet gelijk behandeld werden. Het waarom is mij vanaf klein bijgebracht en zelfs mijn vrienden van lagere en middelbare school was het waarom duidelijk. Dat moet jullie toch ook kunnen lukken.

Mager

'Zijn begeleiding lijkt wel te geloven dat als zijn zelfbeeld verbetert, het met zijn gedrag ook vanzelf zal beter gaan. Tsjor, ons opvoedingsoptimisme is dan ook in die zin te interpreteren.'
Dat is wel een erg magere analyse van de problemen: de jongen heeft gewoon een te laag zelfbeeld, dat kun je opkrikken en dan komt alles goed.
Ik hoop dat jullie een begeleider vinden die iets verder wil kijken, want zo'n visie kan er inderdaad toe leiden dat je ontwricht raakt als de problemen blijven bestaan.

Tsjor

Een aanknopingspunt

'Hij lijkt te denken dat hij niet bestaat als hij niet in het middelpunt van de belangstelling staat, en doet vanalles om de aandacht te krijgen die hij nodig heeft.'
Ik hoop dat jij en je man het allemaal niet te licht hebben opgevat. Dat risico zat erin als je denkt dat de stressvolle situatie bij moeder de oorzaak was en dat het zou helpen als je hem nu maar eens even goed ging opvoeden. Dat de problemen al bestonden voor de echtscheiding lijkt er eerder op te wijzen, dat het kind een van de oorzaken van de echtscheiding zou kunnen zijn. In die zin is het belangrijk dat je samen met je man op een lijn komt en zorgt dat het niet opnieuw gebeurt dat het kind twee mensen uit elkaar drijft (zonder dat het kind er iets aan kan doen)
Als je nu even de standaardetiketjes los laat en puur gaat kijken naar het gedrag van je zoon, dan denk ik dat je een mooie beschrijving geeft in het stukje da tik van je citeerde: hij lijkt te denken dat hij niet bestaat als er geen aandacht voor hem is. Mentaal gezien kun je iets dergeliijks wel terug vinden bij kleine kinderen, misschien is het wel een van de dingen die de hersenen moeten leren door de goede verbindingen te maken: ik besta ook zelf, zonder dat iemand op mij reageert. Als je vanuit het brein denkt, dan zou je kunnen vermoeden dat er ergens iets niet goed is aangelegd, bepaalde verbindingen niet goed zijn gemaakt en dat er daardoor bepaald gedrag is ontstaan.
Het verwennen is een bevestiging van het probleem dat je schetst: mensen laten zo zien dat hij wel degelijk bestaat. Maar het is geen oplossing (als die er al is).
Het zou een mooie puzzel zijn: hoe kun je hem nog leren dat hij bestaat, zonder dat anderen direkt op hem reageren. Het is de vraag of door bepaald gedrag de hersenen anders gaan functioneren, ik ben daar niet optimistisch over, maar er zijn hele industrieën op gebaseerd, dus wie weet kom je ergens iets tegen, waardoor je iets kunt doen wat echt helpt. Het kan in elk geval al helpen als je het probleem misschien met die woorden eens op tafel legt, zowel onder elkaar, als in je eigen hoofd, als met de begeleiders: hoe kun je iemand leren dat hij bestaat, zonder dat anderen op hem/haar reageren? Zoek het eens uit, bespreek het ook eens met je pubers, maak er een filosofische, psychiatrische en pedagogische zoektocht van. Betrek daar zoveel mogelijk mensen bij.
Als je gezinsbegeleiders het opvoedingsoptimisme vast blijven houden en denken dat het omhoog prijzen van zijn zelfbeeld de oplossing zal brengen, dan kun je hen op basis van jouw observaties in elk geval vertellen dat dat het paard achter de wagen spannen is: dat gaat niet helpen.
Ondertussen moet je er wel rekening mee houden dat het echt uitputtend kan zijn. Je schreef dat je eigen kinderen om de week bij jou zijn en dat het beter met hem gaat als hij alleen is (je kunt zelf nu ook verklaren waarom.)
Als iedereen accepteert dat je stiefzoon echt een bijzonder kind is, dan kan het zijn dat de beste oplossing voor iedereen om het vol te houden is, dat hij in de weken dat de kinderen bij jou zijn bij zijn moeder is. Vader en moeder delen dat de smart. Maar het zou mooi zijn als de gezinsbegeleider en moeder mee zouden willen gaan in je zoektocht en dat er een uitwisseling komt van observaties (zonder enig verwijt), zodat je samen het plaatje beter kunt inkleuren, het kind beter kunt begrijpen en van elkaar leert wat wel en niet werkt.
Ik wens het je toe, ik wens het vooral je stiefzoon toe.

Tsjor

klinkt toch als

Ass.
In ieder geval zou ik ernstig rekening houden met mogelijkheid dat hij de aandacht opzoekt uit een gebrek aan (interne) structuur. Extreem veel verduidelijken kan dan heel goed helpen.
Als hij bijv iedere minuut komt vragen wanneer je tijd hebt, kan het helpen om een duidelijke tijdsafspraak te maken, veel meer structuur. Misschien zelfs echt concrete activiteiten opdragen in de tussentijd. (je kijkt nu dat programma en daarna..)
Ook bij zijn claimende gedrag naar de andere kinderen. Heel duidelijke en concrete regels lijken me noodzakelijk. Bijv dat hij gewoon niet op hun kamer mag komen, of alleen als er een bordje ophangt, en zo laat gaan we met zn allen iets leuks doen.

Verder hier een kind met speciale zorg en eentje zonder.
Hier ook lastig. Wil de speciale zorg ook niet altijd benadrukken, eea is hier ook minder zichtbaar en niet zo evident. Er zijn zeker verschillen maar ik kies er ook vaker voor om de zachtere (verwennende) hand ook bij de ander toe te passen. Die gaat daar niet dood van en het vermindert wel de jaloezie. Ook probeer ik op andere manieren wel altijd degene zonder extra zorg extra serieus te nemen en goed naar haar te luisteren.

Ik denk dat het heel goed mogelijk is dat hij overprikkeld raakt als de anderen erbij zijn. Teveel chaos, onvoorspelbaarheid. Maar daar kun je wel een heleboel mee doen. Ik hoop dat het jullie lukt hier samen een positieve uitdaging in te gaan zien!