Fantaseren over alleen wonen

Ach ja, schone droom

"Het lonkt me soms zo om een eigen huisje te hebben waarin ík de baas ben, waar ik me niet druk hoef te maken of alles wel netjes genoeg is, waar ik zelf kan uitmaken wat ik doe en wanneer, hoe ik de kinderen opvoed, hoe ik het weekend invul, hoe ik het huis inricht en wat ik \'s avonds doe als ze slapen...."
Nouja, via omgangsregelingen enzo blijft je ex je leven beinvloeden. Problemen met alimentatie, met paspoorten, met gedeelde vakanties, met verjaardagen in het 'verkeerde' weekend, schoolkeuze, etc etc etc

Nou...

... het klinkt wel luxe, dit soort mijmeringen. Voor mij is het de bittere werkelijkheid. Soms is die best moeilijk, zoals op dit moment nu de kinderen op vakantie zijn met pappa. Het went wel... maar vooral in het begin had ik het er vreselijk moeilijk mee om mezelf van 't ene op 't andere moment alleen te moeten vermaken. Het voelt wel erg 'alleen', als je opeens afspraken moet plannen terwijl je de vanzelfsprekendheid van het gezin gewend was... dan is 'n zaterdagavondje niks 'n verademing. En als je kinderen het volgende weekend weer bij jou zijn, zul jij de kar moeten trekken en dus loop jij op zondag in je uppie met je kinderen tussen de gezinnetjes door 't bos... :-(
Met 'n eigen huisje ben je zelf de baas, maar je bent er ook zelf verantwoordelijk voor. Dat is soms best 'n last, net zoals altijd verantwoordelijk zijn voor de zorg, de financiën, het regelwerk, etc. belastend is...

Neuh, ik vind mezelf bepaald geen bofkont. Alhoewel ik ook echt vind dat die scheiding me goed heeft gedaan. Maar goed, we zijn niet voor niks gescheiden natuurlijk...

Bezwaar? reclame!

Natuurlijk zou het ook nieuwe problemen geven, daar heb ik eveneens genoeg over gehoord. Aan de andere kant bemoeit hij zich nu bv. ook niet met de schoolkeuze; ik ga op pad en moet 'm erover aanspreken voor hij zich ermee bemoeit. Dus dat zal dan wel zo blijven ook, lijkt me. En de vakanties zijn eerder nú een probleem; elk apart op vakantie met de kinderen lijkt me veel relaxter. Om verjaardagen geef ik niets, dus dat wordt ook geen punt. Alimentatie, ja, daar huiver ik voor, ik denk niet dat hij daar soepel mee zal zijn.
Maar mezelf vermaken als ik alleen ben, jemig nee, daar heb ik geen moeite mee! Ik ben helemaal niet zo'n fan van meegeklotst worden op de activiteiten van het gezin, ik deel liever zelf mijn tijd in, ik kan me niets voorstellen bij Leanne's verzuchting wat dat aangaat. En alleen met de kinderen een boswandeling, ja, dat trekt me wel. Doen we nu bijna nooit, namelijk. Of iedereen behalve ik hangt thuis voor de buis, of we moeten weer per sé 100 km verderop wandelen omdat het hier niet interessant genoeg is.
Ach jee, en ik ben lang genoeg vrijgezel geweest, ik had mijn financiën toen stukken beter op orde dan nu we getrouwd zijn en alles op één hoop ligt. Dat zal me dan dus ook wel weer lukken.
Ergo, de bezwaren die jij en Tinus aanvoeren zijn eerder lokkers dan problemen. Maar desondanks lijkt met me een schrik voor de kinderen, om ineens in twee huizen een kamertje te hebben, nooit meer echt thuis te zijn. En mijn man zou er ook niet om juichen denk ik. Maar ja, hij maakt anderzijds ook niet de indruk blij te zijn. Misschien is hij ook wel opgelucht dat hij de boosdoener niet is. Maar ik doe niets, voorlopig. Ik weeg af.

je bent in de idealiseerfase. Een soort verliefdheidsroze bril, maar dan anders.

Tja...

Als je het gescheiden wonen al zo idealiseert (want ik vind net als Tinus ook dat je dat doet), vraag ik me af of je je man zo nog wel 'n eerlijke kans geeft. Er hoeft maar dít te gebeuren, of jij ziet dat als 'n bevestiging dat je alleen toch echt beter af bent. En misschien ben je dat wel... blijkbaar leven jullie nu al erg langs elkaar heen. Dat je man het wellicht niet leuk zal vinden om uit elkaar te gaan, vind ik geen reden om een huwelijk in stand te houden. Je kinderen zijn wel een goeie reden, maar je kunt je afvragen in welke situatie zij beter af zijn.
Misschien ben je wel een onafhankelijk persoon die als vrijgezel meer tot haar recht komt. Net als ik 't juist fijner vond om thuis te komen in een leeg huis, als gezin dingen samen te doen, met m'n partner naar feestjes gaan, etc. Maar ook al verlang je er nu soms naar om alles alleen te doen, als je het alleen móet doen, is het echt 'n ander verhaal.

Ideaalsituatie

"Graag hoor ik eens van vrouwen die na jaren twijfelen de knoop hebben doorgehakt en nu alleen wonen, hoe het ze achteraf bevalt, of ze spijt hebben, hoe de kinderen erop gereageerd hebben etc."

Ik woon sinds 2 jaar deels alleen. Mijn man woont nog in ons huis, zo'n 2 kilometer bij mijn huurappartementje. De kinderen zijn de helft van de week bij mij, en de andere helft bij hem. De weekends zijn om en om.

Het enige negatieve aan dit verhaal is eigenlijk dat we het beide wat minder goed financieel hebben. Voor de rest doet het ons allemaal goed. Mijn man en ik komen niet meer bij elkaar, dat weten de kinderen. Maar we heben veel respect en ook nog liefde voor elkaar. Aldus, we overleggen alles samen, zowel praktisch (school, voetbal etc.) als opvoeding. En regelmatig gaan we nog met z'n vieren op pad. Ik kom helemaal tot rust als de kinderen bij hem zijn en hij als ze bij mij zijn. We zien elkaar eigenlijk bijna dagelijks. Ik ga langs als ze bij hem zijn en als ze bij mij zijn gaan zij wel eens bij huis 1 langs.

Al met al, bij ons is alles in perfecte harmonie en dat was wel anders toen ik nog "thuis" woonde. Mensen kijken raar tegen onze situatie, maar ook wel eens jaloers. Geen geruzie, irritaties of spanningen. De kinderen doen het uitstekend op school, en ieder heeft zijn privéleven, maar de kinderen staan op de 1e plaats bij ons.
Het deed pijn in het begin, voor allemaal, maar altijd met het hele gezin erover te praten, heeft ertoe geleid dat het met iedereen goed gaat.

Ik ben me ervan bewust dat onze aanpak en situatie redelijk uniek is. Staar je er dus niet op blind. De basis van onze verstandhouding is wederzijds respect en onvoorwaardelijke liefde waardoor we elkaar konden loslaten en verder gaan met ons leven. Klinkt tegenstrijdig maar voor ons werkt het. Nieuwe partners staan vooralsnog buiten ons gezin en die hebben dat te accepteren. Gelukkig doen ze dat ook.

Dit is dus mijn ervaring.

Groetjes,
Happy

Oei!

Heb een belangrijke zin in je eerste posting gemist :"ik heb wel eens het idee dat ik mijn beste jaren verpruts aan dit humeurig dominant stuk chagrijn".

Dat strookt natuurlijk van geen kanten met mijn verhaal. Een scheiding is altijd ingrijpend voor de kinderen en richt het minst schade aan als vader en moeder één lijn trekken en samen de kinderen hierin begeleiden.

H.

Uhm....

Als je je gevangen en ongelukkig voelt in je relatie is het toch niet vreemd dat je fantaseert over alleen zijn? Ik zie dat niet als idealiseren.... eerder als een verlangen.

Er alleen voorstaan

Al ben ik het met Tinus eens dat je wel degelijk voor de opvoeding ook je ex nodig blijft hebben (je bent tenslotte samen verantwoordelijk) vond ik het een enorme opluchting om er 'alleen voor te staan'. De realiteit was namelijk al dat ik er in mijn relatie ook alleen voorstond. Dit met een man die alleen kwam eten en slapen en zich met gezucht en gesteun (en dwang van mij) even tegen de kinderen aan bemoeide alvorens gauw achter zijn pc te duiken en met zijn liefje te chatten. Alle belangrijke beslissingen, alle inzet voor school, clubjes, alle zorgen als ze ziek waren, alle zorgen als er iets mis ging op school ofzo... Het lag allemaal al bij mij. Het was voor mij dan ook heerlijk dat ik me niet langer hoefde te ergeren aan die zoutzak die niets bijdroeg en mijn energie alleen opsoupeerde! Laat mij er maar lekker alleen voor staan, ik wist al jaren dat ik dat kon ;)

Geen spijt.

Ik woon nu bijna 10 jaar alleen en het bevalt me goed. Gescheiden voordat mijn kinderen de puberteit ingingen en deze periode had ongetwijfeld heel veel problemen gegeven tussen mijn zoon en ex-man. Tot een aantal jaren geleden redelijk contact gehad met ex, maar nadat beide kinderen hebben aangegeven niet meer naar hun vader te willen, is het contact verslechterd. Wat betreft huur: die was in het begin goed te betalen, maar door een forse huurverhoging door de jaren heen, betaal ik inmiddels maandelijks zo'n 60 procent van mijn salaris aan de verhuurder. Ik red het door maandelijkse toelagen naast mijn salaris: kinderalimentatie en belastingtoeslagen. Het klinkt misschien allemaal negatief, maar ik sta positief in het leven en prijs me gelukkig dat ik niet op een flatje op 10-hoog ben terechtgekomen.

Reactie

Ben niet gescheiden dus geen idee hoe dat is, maar deze uitspraak herken ik totaal niet:

"En als je kinderen het volgende weekend weer bij jou zijn, zul jij de kar moeten trekken en dus loop jij op zondag in je uppie met je kinderen tussen de gezinnetjes door 't bos... :-("

De kar trekken vind ik nou echt weer een typische 'ik ben gescheiden en wat is dat zwaar' opmerking. Maar vooral: als ik door het bos loop zie ik echt niet alleen gezinnen. Ik zie jonge stellen, oude echtparen, opa en oma met kinderen, een vader alleen met kinderen, een moeder alleen met kinderen, drie moeders met acht kinderen (feestje?).

Misschien niet hetzelfde bos, misschien een andere perceptie?

Liora

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Vergelijkingsmateriaal liora

Liora, ben je ooit getrouwd geweest met de vader van je kinderen? Weet jij hoe het is om 'de kar' samen te trekken? Het verbaasd me enorm dat zelfs nu, na je mislukte vakantie, je niet het inlevingsvermogen hebt om de posting van Leanne op waarde te schatten. Want als je eerst niet alles zelf hoefde te bepalen en daarna ineens wel, dan kan dat heel zwaar vallen. De constante verantwoordelijkheid, altijd alles zelf moeten bedenken. Hoe dat voelt weet ik ook niet, want ik had een waardeloze man die ik liever niet alleen liet met de kinderen, maar sommige mensen hebben dat wel gehad.

Als je aan een kind die het thuis niet al te leuk hebt vraagt of het zwaar is, zal deze nee zeggen. Als je datzelfde kind een paar jaar in een leuk gezin plaatst en daarna weer terug, zal het kind het als een stuk zwaarder ervaren. Bovendien vind ik een vakantie waarbij de kinderen een aantal weken aaneengesloten bij mij zijn een stuk minder zwaar dan de normale weken, waarin gewisseld wordt. De kinderen moeten telkens weer wennen en omschakelen en ik ook. Jij hebt geen vergelijkingsmateriaal en blijkbaar niet genoeg inlevingsvermogen, dus kan je ook niet werkelijk zeggen of het voor een ander zwaar is. Gescheiden zijn is heel wat anders dan bewust alleenstaand.

Hangt ook een beetje van je huwelijk af

Ik vond het na de scheiding een verademing om alleen te wonen. Na jarenlang elke dag stress, uitgescholden worden, gekleineerd en wat andere dingen die nog erger waren. Daarnaast deed mijn man ook niets in het huishouden maar leverde wel heel veel werk op, én hij had een gat in zijn hand. Dus zowel qua rust als financieel ben ik er door de scheiding niet op achteruit gegaan. Het enige wat enigszins tegenviel was dat ik niet zomaar 's avonds even weg kon gaan. Dat moet je dan altijd plannen en oppas regelen.

Helemaal mee eens! Mijn humeurig dominant stuk chagrijn zit lekker ver weg in zijn eigen huisje. Af en toe belt hij voor wat geneuzel en de opluchting om de telefoon neer te kunnen leggen (of niet op te pakken!) is toch wel zo heerlijk. Of de sfeer in huis die niet meer door hem verpest wordt, of de kinderen die niet meer in de stress schieten elke avond vlak voor het eten omdat papa bijna thuis komt. Nee, vooral vooruitgang hier. Gek genoeg vind ik juist het switchen zwaarder dan toen ik full-time voor ze zorgde. Voordeel is dat ik niet meer voor hem hoef te zorgen. Hopelijk went het switchen in de toekomst nog.

Trouwens

"Het lonkt me soms zo om een eigen huisje te hebben waarin ík de baas ben, waar ik me niet druk hoef te maken of alles wel netjes genoeg is, waar ik zelf kan uitmaken wat ik doe en wanneer, hoe ik de kinderen opvoed, hoe ik het weekend invul, hoe ik het huis inricht en wat ik \'s avonds doe als ze slapen...."
Eigenlijk zijn de meeste van jouw eisen heel normaal in een relatie toch? Dat je je niet al te druk hoeft te maken over jouw standaard van schoonmaken/opruimen. Dat je 's avonds kan doen waar je zin in hebt, hoe je het weekend invult. Dat de opvoeding van de kinderen grotendeels is zoals jij daar achterstaat. Kan je niet eerst kijken of dat binnen je relatie niet haalbaar is? Weggaan kan altijd nog.

De kar alleen trekken als je gewend dat te doen met een man van wie je niet meer houdt, lijkt mij een opluchting.

Je beschuldigt mij van gebrek aan empathie, maar jouw vergelijking met het ongelukkige gezin vind ik eerlijk gezegd ook niet zo fijngevoelig. Alsof ik het nu wel heel zwaar heb maar dat niet weet omdat ik niet weet hoeveel leuker het zou zijn met man?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Alleen de kar trekken

Vaak moeten vrouwen die nu over echtscheiding denken al járen alleen de kar trekken, dat is nou juist het probleem.....

Liora

"De kar trekken vind ik nou echt weer een typische 'ik ben gescheiden en wat is dat zwaar' opmerking."
Het is deze opmerking die mij tegen de borst stuit Liora. Waarom moet dat nou zo? Waarom mogen wij, gescheiden vrouwen, het niet soms zwaar vinden, terwijl jij, bewust ongehuwde moeder, er vrijwillig voor gekozen hebt. Jij zal gewoon wel heel veel beter zijn dan wij. Voor alle duidelijkheid, ik vind je postings over het algemeen prima en waardevol, maar deze houding dus niet.

En om op het tweede deel in te gaan. Ja, ik denk, dat met de juiste man, jouw leven en dan vooral het stukje kinderen opvoeden en verzorgen een stuk makkelijker zou zijn. Waarmee ik dus niet zeg dat je het nu onevenredig zwaar hebt, maar wel dat het makkelijker zou kunnen. Blijkbaar is dat niet de keuze die je gemaakt hebt en dat is prima. Maar het kan niet zo zijn dat iedereen het maar prima en makkelijk moet vinden alleen te zijn met kinderen omdat jij deze keuze gemaakt hebt.
De vergelijking met een kind in een moeilijk gezin kwam trouwens uit mijn eigen leven. Je kent vast wel het gezegde: Je weet pas wat je hebt als je het mist. Andersom geldt dat ook vaak: Je weet pas wat je mist als je het gehad hebt.

Nou ja, ik denk dat mijn reactie vooral over het bos ging, en ik heb gewoon een enirme allergie over de kar alleen trekken.

Ik zeg helemaal niet dat je het nooit zwaar mag vinden, dat vul jij in, zie ook mijn zware vakantie. En voor de duidelijkheid: ik houd gewoon niet van slachtoffergedrag, ook niet in andere contexten.

Ik reageerde vooral op het bos omdat ik toch interessant vind hoe iemand in een 'ik moet de kar alleen trekken state of mind' ook de werkelijkheid anders ziet.

En natuurlijk zou mijn leven veel leuker zijn met een geweldige vent! Ook met een kast van een huis, heel veel geld, veel meer vrije tijd, een dikke vette auto met airco, en dertig kilo minder!

Zo kan ieders leven wel leuker maar de vergelijking tussen alleen twee prachtige zoons opvoeden en een heel naar gezin gaat niet op.

Liora

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Gezinnetjes in het bos

Het zal niet het zien van die gezinnetjes op zich zijn, maar meer het verdriet van de mislukte relatie. "Het had zo mooi kunnen zijn"
En helaas voel je dat gemis inderdaad als je ooit in een relatie je kinderen hebt gekregen. Zelf ben ik al ruim 10 jaar alleenstaande moeder. Bijna altijd ervaar ik dat als een zegening, echter af en toe steekt dat oude verdriet weer een beetje de kop op. Op die momenten kun je inderdaad even het gevoel hebben dat de kar die je aan het trekken bent je wel heel zwaar valt.

Gr. Poezie.

Slachtoffers

"maar de vergelijking tussen alleen twee prachtige zoons opvoeden en een heel naar gezin gaat niet op."
je mist mijn punt, het gaat niet om het 'nare' gezin, het gaat om het gevoel erachter. Het verlies, het besef wat sommigen pas hebben als het weg is. En vooral dat iets wat je nooit gehad hebt, moeilijk voor te stellen is. Ik had net zo goed de vergelijking met chocoladetaart kunnen maken. Als je het nooit geproefd hebt, weet je niet hoe lekker het is. ( Ik weet alleen niet of je van chocoladetaart houdt zoals ik dat doe ) Ik denk trouwens dat jouw zoons het heel leuk hebben met jou. Juist omdat je er bewust voor gekozen hebt.
Vanwaar je afkeer van 'slachtoffer gedrag'? Ieder mens is wel eens slachtoffer, iedereen is wel eens verdrietig om een verlies of een ander verloop van het leven dan verwacht. Daar aan toe geven is niet persee slachtoffer gedag als wel een realistische kijk op het moment waarin je staat. Het opent deuren tot verandering en nieuwe mogelijkheden. Het maakt ook duidelijk waar de schoen wringt. En toegeven dat het leven even niet leuk is, vind ik niet zwak, maar juist sterk. Niet een slachtoffer, maar iemand die weet waar ze staat. Soms sta je nou eenmaal niet op de plek die je eigenlijk voor ogen had. Veel beter dan altijd maar de schouders eronder en doordraven.
Leanne geeft aan dat ze het niet leuk vind, de confrontatie met stelletjes. De volledige verantwoordelijkheid afgewisseld met totale stilte (betreffende de kinderen). En dat mag. Juist in een draadje waar iemand het alleen wonen idealiseert is het voor de starter misschien wel heel goed om te weten dat het ook zo z'n down-sides heeft, dat huisje om de hoek.

Morganafata, enigszins in filosofische bui.

Praten

"Maar ik doe niets, voorlopig. Ik weeg af. "

Misschien een heel naieve opmerking van mij, maar waarom praat je hier niet over met je man?
Desnoods in relatietherapie (lees: onder begeleiding van een derde die kan helpen om het gesprek te structureren).

Ik hoor zo vaak van mensen die al jaren in hun up doormodderen. Weet jouw man wel (echt weten dus) dat jij het gevoel hebt dat jij hem zo dominant vindt? Misschien denkt hij wel dat zijn wensen overeenkomen met de jouwe. Is hij stomverbaasd als hij hoort dat jij je nu steeds aanpast? Wat zou er gebeuren als je gewoon nee zegt als hij iets wil? Of als je het huis idd. niet opruimt?

Waarom laat je hem niet lezen wat je hier schrijft?

Tihama

Morgana

Ok, dank voor je heldere uitleg!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Morgana

Mooi gezegd!

Gr. Poezie.

Praten?

Fijn om te lezen dat er wel degelijk ook veel vrouwen zijn die opgelucht zijn dat ze gescheiden zijn en het nu juist meer ontspannen vinden.
Wat Tihama zegt, klinkt heel logisch, maar praten met mijn man is niet zo makkelijk als het klinkt. Dat ik nu alweer maanden depressief ben en totaal niet van de vakantie heb genoten (omdat dat zíjn vakantiewens was, buitenland kamperen), daar heeft hij oog nog begrip voor. Gisteren opperde hij, aan een tafel vol -schoon-ouders, dat hij volgend jaar wel daar-en-daar heen wil, waarop mijn moeder zei: "Nou, dat moeten we nog maar afwachten."Die begreep ook wel dat ik het ook wel weer eens leuk mocht hebben op vakantie. Mwoh, volgens hem was de vakantie geslaagd en daarmee basta.
Toen ik hem een paar dagen geleden vertelde dat ik weer met medicijnen was begonnen tegen de depressie, kwam er alleen even 'Oh'uit en werd er verder gezapt. En gisteren, toen ik bekaf was van verjaarsvisite en somber en moe op d bank zat, duwde hij zijn voet weer tussen mijn benen: meneer had wel zin.
Waarmee ik maar zeggen wil dat het hem in feite geen barst interesseert wat ik wil of voel of denk. Praten heeft dus geen enkele zin.
En dat is ook de reden dat ik vaak fantaseer over een eigen huisje. Het lijkt me heerlijk die dagelijkse teleurstellingen en ergnernissen te missen. Al maak ik me over financiën wel zorgen, natuurlijk, want ik heb geen werk en misschien zou hij door de alimentatie het zich niet kunenn verorloven in dit huis te blijven wonen en dat zou hij me zwaar aanrekenen. En voor de kinderen zou dat ook jammer zijn, ineens 2 vreemde huizen.
Hoe ging dat bij jullie, hebben jullie allemaal een volledige baan? Woont je man nog in de echtelijke woning of niet?
Bedankt voor het meeleven. En nee, ik ga niet zomaar weg. Ik twijfel al 10 jaar, daar kunnen er nog wel 10 bij.