Ex wil gesprek (vermoedelijk over kinderalimentatie)

Evenzo

Je beweert dus dat TS in feite met een 3-jarige is getrouwd. En de nieuwe partner ook. Er zou een verbod moeten komen op dergelijke huwelijken.
Bedenk verder dat er heel wat ouders zijn die kinderen hebben met autisme. Ooit worden die kinderen volwassen en willen ze wellicht een relatie aangaan. Bedenk dat als je dingen schrijft over geen recht hebben op coulance. Mag TS dan vrijuit iemand het vel over de oren trekken, omdat die in het verleden geen empathie heeft vertoond, wat achteraf ook nog eens verklaarbaar is?

'De gedachte dat hij zijn kind met veel minder moet doen nij hij geen inkomsten heeft, is waarschijnlijk niet echt langsgekomen of als die wel langskwam, niet zijn probleem. De oplossing ook niet. Dat kunnen mensen met autisme moeilijk.' Nu heb je geen autisme. En het UWV stopt toch, om een of andere duistere en onterechte reden, de uitkering. Hoe ga je dat oplossen? Ook voor je eigen voedsel. Er zijn genoeg mensen die daardoor in de problemen komen, ik heb er zelf heel dichtbij gezeten. Nogmaals: als je als vrouw dat overkomt kun je op allerlei dingen een beroep doen: bijstandsuitkering, voedselbank, tweedehands kleding, laptop van de gemeente etc. Hij kan niet naar de voedselbank gaan om eten voor zijn kind te halen. Hij kan niet naar de gemeente gaan om een laptop te regelen. Hoe zie je dat toch allemaal voor je? Stel dat hij zich wel gerealiseerd zou hebben dat er dan een probleem komt met het kind (wat hij wel heeft gedaan, anders had hij niet om een gesprek gevraagd) zou dat dan een argument voor het UWV zijn geweest om een andere beslissing te nemen. Ken je het UWV? Weet je hoe dat werkt?

Het gaat er nu niet om dat TS therapeut moet zijn. Het gaat er wel om dat er bepaalde rechtsregels zijn, waar TS ook aan gebonden is. Waarschijnlijk verwacht ex dat er al heel wat juridische procedures aankomen met het UWV en heeft hij geen zin in nog een procedure over de alimentatie. Voor een rechter zou het plaatje er anders uit hebben gezien.

Waarom zo fel? Ik vind het werkelijk schokkend wat voor redeneringen er tevoorschijn komen, alleen maar om geld. Nergens enige blijk van sympathie, medeleven of wat dan ook.

Vader is provider, zegt Gustavo Fring in 'BReaking BAd' en dat besef stimuleert de hoofdrolspeler om heel erg ver te gaan. Maar ik dacht dat we in deze tijd zo'n ouderwetse visie al achter ons gelaten hadden.

Tsjor

Coulance

Als je zelf het gevoel hebt dat het leven je slecht bedeeld is het soms moeilijk om coulance te hebben met een ander. En het is ook echt wel een enorme omschakeling als je beseft dat je partner maar ook je kind een vorm van autisme hebben. Je ziet het niet aan de buitenkant en anderen maar ook jijzelf kunnen het soms moeilijk geloven. En het gooit toch ook echt veel in je leven overhoop wat anderen ook vaak niet zien. Je deelt in de marginalisatie van je partner en je kinderen. En dat is echt wel hard. Terwijl je dagelijks de reclames van leuke kinderen en gezinnen in relaxte of humorvolle situaties op de buis voorbij ziet komen is het voor jou altijd afwachten en afstemmen en altijd een gedoe wat veel van je denkkracht en je flexibiliteit vraagt.
Maar ik zou toch proberen het om te draaien. Proberen begrip op te brengen in de hoop dat je zelf soms onverwacht ook op wat zachtheid kunt rekenen. En die ervaringen dan koesteren.

geldkraan

'In plaats van dat hij op de stoep gaat zitten bij het UWV en ze dwingt het tot op de bodem uit te zoeken en recht te zetten. Nee, maar het is makkelijk korten bij je ex, want als hij naar de rechter zou gaan zou die ook alleen dat rekensommetje maken.' Hij gaat toch procedures starten? Dat heb je zelf geschreven. Denk je werkelijk dat het helpt als je op de stoep gaat zitten? Waar wil je het geld vandaan halen als je niks hebt? Jij hebt nog geld en jij bent toch ook niet bereid om het aan hem te geven nu hij geen geld heeft?

Verder vind ik je beschrijving wel erg vreemd: 'Toen wij getrouwd waren was hij, ondanks zijn beperkingen, in staat om een ruim twee keer modaal inkomen te vergaren. In ruil daarvoor fungeerde ik als boksbal en incasseerde ik dagelijkse scheldpartijen, en nam ongeveer 99% van de zorgtaken voor mijn rekening (naast mijn eigen 0,8 baan).'
Met andere woorden: jij hebt je voor geld in elkaar laten slaan?

'Hij wist al dat hij het leven in een gezin zwaar vond en toch koos hij ervoor om nog een stel kinderen te krijgen.' En hoe heeft hij die kinderen dan gekregen?

Je positioneert jezelf en je kind erg als slachtoffer en dan vooral op het moment dat de geldkraan dichtgedraaid wordt.

Ik zie hem niet als slachtoffer, behalve dan van het UWV. Het is gewoon een mens, met ups en downs, met mogelijkheden en onmogelijkheden. Ik zie hem alleen niet als een geldkraan die open moet blijven staan.

Tsjor

geldkraan

Natuurlijk is ex wel een geldkraan. Ze zijn uit elkaar!! Het enige dat samen nog geregeld hoeft te worden is hoe financieel gezorgd wordt voor kind. Als er meer mogelijk is, meer samen gewerkt wordt is dat mooi mee genomen. Als dat niet kan kan dat niet.
Prioriteit lijkt me dat goed voor kind gezorgd wordt. Fijn en mooi als er begrip voor ex kan zijn. Zou ik persoonlijk wel naar toe proberen te werken, fijner voor iedereen. Maar ts aanvallen vanwege het (vermeend) gebrek aan begrip vind ik ongelooflijk. Ze is geen zorgverlener van ex. Ze moet opkomen voor de belangen van kind. Dat maakt haar geen inhalige ex, ik vind het stuitend dat dat beeld geschetst wordt. (neemt niet weg dat het in deze situatie verstandiger kan zijn je verlies te nemen.)
Iemand met autisme neerzetten als iemand met een se iq van een 3 jarige vind ik ook stuitend.

Ik ben in shock

Over de generalisatie van Evenzo over autisten. Alsof je alle autisten over één kam kunt scheren. En alsof die mensen er zelf voor gekozen hebben. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Ik ken ook mensen met autisme en geen van hen verdient deze uithaal. Zeer, zeer pijnlijk om een hele groep mensen zó weg te zetten. Hoe gekwetst je ook bent door iemand, het geeft je niet het recht een hele groep zo neer te zetten.
Autisme is -net als bv ADHD of iets anders- geen zelfgekozen afwijking. En bovendien, we hebben allemaal wel wat of het nou een stempel heeft of niet.
Schofterig om zo te generaliseren, je zet jezelf wel te kijk zeg, pfffff.

shock?

Ik vind het wel verfrissend dat Evenzo even een beeld neerzet dat wel gegeneraliseert is maar toch ook herkenbaar. En ja, ieder mens met autisme is anders, maar je mag best een keer de scherpe kanten wat uitvergroten, want het valt echt niet mee. En hoe het werkelijk zit met de ex van Mara weet niemand maar het is nou eenmaal de gewoonte om het 'licht' autisme te noemen als het niet direct zichtbaar is en dan is zo'n scherpe tekening van evenzo ook weleens heel duidelijk.

AnneJ

Wat betekent dat dan voor de relatiekansen van een kind (zoon) met autisme? De kans op scheiding is groot en wat overblijft is voor geldkraan spelen. Ik zou voortijdige sterilisatie aanvragen. Dat gun je toch niemand?

Blom, er hóeft geen begrip te zijn, maar het gebrek aan begrip is wel tekenend.

Tsjor

Generalisatie Tsjor

Het is een generalisatie Tsjor, je hoeft het niet meteen te betrekken op iedereen met autisme al kan het zeer herkenbaar zijn. Ook heb je te maken met een partner die pas recent een diagnose heeft, dat is een stuk lastiger dan als je als kind al weet hoe het balletje rolt en jezelf en je wereld beter leert kennen en meer zelfinzicht en realiteitsdenken opdoet.
Dat vind ik soms wel een beetje sneu voor mijn ex. Zijn ouders hebben gezien dat er wat was en echt alles uit de kast gehaald maar in zijn tijd was er nog te weinig bekend over autisme. Mijn kinderen hebben, ondanks tegenwind van hulpinstellingen, veel betere kansen op een goed leven door een beter begrip, ook dat ze zelf verantwoordelijk zijn maar ook hoe ze hulp kunnen krijgen en zichzelf helpen en elkaar.
Maar ook volwassen mensen met autisme kunnen veel bereiken als bij hen het kwartje valt.
Dat neemt niet weg dat het een zeer lastige zaak is voor iedereen met scherpe zorgelijke kanten.
Ik denk ook dat als dat niet goed begeleidt wordt er veel huiselijk geweld en dreigende situaties kunnen zijn met volwassenen en kinderen, door onbegrip, echt ernstiger dan je soms vermoedt.

Tsjor en Maan

Kinderen, en misschien in mindere mate volwassenen, met autisme zijn wel leerbaar: er is wel een leercurve. Die is wat vlak doorgaans. Deze kinderen kan je met veel geduld en de juiste begeleiding leren maar ze leren er geen empathie of flexibiliteit van. Wat ze kunnen leren is afhankelijk van de begeleiding die ze krijgen en de vaardigheden die ze hebben. Wat heel erg bij autisme kan horen zijn de eeuwig durende gesprekken over wat waar is en wat niet, wat volgens welke regels en wat niet. Ik weet niet of dat ook leerbaar is? Zou veel discussie en energieverspilling schelen. Niet iedereen krijgt dat mee in de opvoeding en daarbij komt dat autisme vaak genetisch bepaald is.

En Maan, vervelend dat je er van gaat huilen, je kan het je heel erg aantrekken maar mijn vader huilt niet hoor. Niet van de keren dat hij mij, onterecht, beschuldigde van iets dat ik niet gedaan had en ik kreeg het hem niet uitgelegd. Hij werd dan nog bozer, nog agressiever en kon opeens zo hard gaan slaan. Als er wel een gesprek mogelijk was, ging het over de regels, niet over het verdriet en de pijn. Tussen ons twee, hij en ik, heb ik mij altijd de volwassene gevoeld, al heel jong. Verantwoordelijk dat hij rustig en emotioneel kalm was. Voor jezelf opkomen resulteerde in zijn agressie, hoe vriendelijk of rechtvaardig het ook was.

Dus, als mijn vader zou huilen, zou het om zichzelf zijn maar niet om zijn kinderen. Mijn moeder huilde dan wel eens. En dat was waar ik het mee kon doen, vwb empathie. De rest van de wereld reageerde als jij. Dat was heel eenzaam maar dat zag (en ziet) niemand. Misschien ben ik hard maar ik vind het autisme van mijn vader echt een enorme handicap, meer dan dat zelfs. Niemand kan je hiertegen beschermen.

Zijn veel mensen met autisme zo? niet perse, sommigen wel, sommigen niet maar er is wel veel stilzwijgend leed in de omgeving van zo iemand.

Dat mijn vader autisme heeft, daar heb ik meer last van dan mijn vader zelf (die natuurlijk niet vindt dat hij het heeft). Wat?? hij heeft geen probleem, de rest heeft een probleem. En weet je, daar heeft hij groot gelijk in, dat geef ik toe. Verdrietig genoeg.

Het is het generaliseren

Wat mij zo tegenstaat. Je doet niemand een plezier (nou ja AnneJ uitgezonderd) met deze generalisatie. Ik vind het heel naar te lezen hoe je behandeld bent door je vader maar daar kunnen al die andere autisten niks aan doen. Natuurlijk begrijp ik dat jij je zorgen maakt als je leest over een kind met een autistische vader maar je kunt niet jouw (nare) ervaring daar 1 op 1 op plakken. Daarmee doe je iedereen tekort. Ook dochter van TS.

En ik snap dat het wellicht verfrissend kan zijn om eea zo scherp neer te zetten. Maar ook dat kan anders, ofwel meer gespitst op de ervaring met die ene persoon ofwel met meer nuance. Zo generaliserend en scherp als combinatie vind ik kwetsend. Dat geldt trouwens niet alleen voor dit vlak, ook voor andere generalisaties die op die manier worden gedaan.

Nou moe?

Het generaliseren staat je tegen terwijl ik een verhaal uit de eerste hand vertel, mijn eigen ervaring?!
En dan begin je met "je doet niemand een plezier (nou ja AnneJ uitgezonderd). Nou moe? De tweede zin die je spreekt is generaliserend *en* je vult even voor een ander (in dit geval AnneJ) in? Waarmee je haar gelijk in een hoek zet. Waarom eigenlijk? Welke behoefte vervul jij hiermee?

Ik doe niemand te kort met mijn verhaal. Het enige dat ik zeg is dat er veel onzichtbaar leed is in gezinnen waar autisme speelt. Je vindt het niet leuk, prima, dat mag maar daar blijft het bij. Je zou eens een bijkomst van dochters/zoenen van of partners van moeten bijwonen. Ik vraag me af of je er zoveel van weet want de keerzijde van autisme is groot en dof. Nu ik erover nadenk, wat is glanzend aan de goede kant van autisme? Natuurlijk zijn er dingen op te sommen maar dat zijn geen eigenschappen waarvan je zegt, hela.. laat ik een bustour naar Spanje voor een maand doen met mensen met uitsluitend autisme. Adhd daarentegen, tja dat is kan vermoeiend en spannend zijn: never a duld moment. Autisme is dan ook een aandoening die alles doordringend is. Op z'n best is er mee te leven, niet *met* maar *mee*. Het is geen schande om dat hard op te zeggen. Het wordt tijd dat er ook eens aandacht uitgaat naar de omgeving van iemand met autisme. Laten we in elk geval wel realistisch blijven.

pardon?

Evenzo, ik vind het echt afschuwelijk wat je zegt. Ik heb veel ervaring met autisme. Ik wil op dit moment niet eens ingaan op wat je allemaal zegt, ben er veel te boos over. Heb nog nooit eerder zo'n vreselijke en ongenuanceerde opmerkingen over autisme gehoord. Bah.

Nou moe?

Lees je eigen post #50. Daarin heb je het nou niet bepaald alleen over je vader, je scheert alle autisten over één kam.

Enne.... Heb je misschien heel toevallig zelf ADHD? Toevallig? Misschien? Eventueel?

onzichtbaar leed

Er is ook veel onzichtbaar leed in gezinnen zònder autisme. En de gezinnen met autisme waar het goed gaat, kom je niet tegen in die praatgroepen. Die gaan daar natuurlijk geen kostbare tijd in steken.

Het helpt wel dat er tegenwoordig al vroeg diagnoses gesteld worden en begeleiding kan plaatsvinden. KAN, want het gebeurt vaak nog niet.

Ooit vroeg ik mijn man wat hij nou vond van die hype dat er teveel diagnoses zouden zijn, want "vroeger had je die niet". Hij zei dat hij het veel makkelijker zou hebben gehad als hij en zijn ouders vanaf zijn vroegste jeugd hierin waren begeleid, of als hij tenminste maar had geweten wat er met hem was. Hij werd thuis weggezet als een achterlijke gek (zoals evenzo dus ook doet) en dat doet echt wat met je. Pas na jaren leerde hij ermee omgaan.

Mij zie je dus niet bij zo'n praatgroep, en de kinderen ook niet. Die vinden dat ze het thuis prima hebben, zeker als ze om zich heen kijken naar hoe het bij klasgenootjes vaak toegaat. Zo'n relatie is niet iets voor iedere niet-autist, en de ene autist is de andere niet, maar een liefdevolle relatie is zeker mogelijk.

evenzo

Citaat: Natuurlijk, geld geven aan je ex voor de opvoeding van je kinderen is lang niet de enige verantwoording die een vader of moeder heeft maar is vaak het weinige wat iemand met autisme wil en kan. Meer kan je niet verwachten van iemand met het sociaal-emotionele niveau van een 3 jarige. Alles wat meer is, een uitschieter hier of daar, is mooi meegenomen. Knijp maar in je handjes in dat geval. Het probleem is wel dat een volwassen man of vrouw, met het niveau van een 3 jarige, voor vol aangezien wordt, ook in de wet, maar het feitelijk niet is. Dat is namelijk het euvel bij ASS!

Iemand met autisme, kent het begrip coulance niet en wederkerigheid evenmin. En elk persoon met autisme voelt zich onder druk gezet als die aan de regels gehouden wordt terwijl het niet in zijn voordeel is. De gedachte dat hij zijn kind met veel minder moet doen nij hij geen inkomsten heeft, is waarschijnlijk niet echt langsgekomen of als die wel langskwam, niet zijn probleem. De oplossing ook niet. Dat kunnen mensen met autisme moeilijk.
Einde citaat.

Ik heb toch werkelijk nog nooit zulke beledigende en stupide onzin gelezen. Heb jij wel enig idee wat autisme inhoudt? Als autistische moeder voel ik me echt beledigd door deze ongefundeerde en onzinnige tekst.
Het zou je sieren als je dit soort dingen nooit meer ergens schrijft want dit is echt te erg voor woorden.

Autist

Evenzo heeft een moeilijke jeugd gehad en dat gooit ze nu op het feit dat haar vader autisme heeft, terwijl er toch echt wel meer zal hebben gespeeld dan dat. Zo lang ze daarin blijft hangen, gaat ze die jeugd niet verwerken, ben ik bang.

En ja, autisten zijn net mensen hè....er zijn aardige en minder aardige. Als je één autist kent, ken je één autist. Meer niet. Ik ben dagelijks blij dat de "mijne" op mijn pad gekomen is...

moeder aarde

Als moeder van een autist ben ik erg geschrokken van de teksten van Evenzo. Jouw reactie #67 (je laatste zin)maakt veel goed, dank je wel.

Mooi zo! :-)

Ik heb zelf trouwens ook een hele lieve autistische zoon...lijkt precies op zijn lieve autistische vader.

Maar daar doe je het voor

Het is denk ik toch wat naief om het verhaal van evenzo maar af te doen als een geval. Ik ben er van overtuigd dat er veel leed is achter de voordeur als kinderen met autisme, maar ook volwassenen, niet de kennis en begeleiding krijgen die ze nodig hebben, van mensen die echt snappen waar het over gaat. En daar doe je het ook voor.
Ja, mensen met autisme en een goed verstand zijn leerbaar en daar maken ze graag zelf gebruik van en daar kun je een beroep op doen.
Maar te vaak wordt er met een etiketje gegooid en vervolgens mag iedereen vrolijk verder leven?
Ik ken langzamerhand de verhalen van partners waarvan men blijft denken dat het een hufter is terwijl je ziet dat het een kwestie is van onbegrip en gebrek aan kennis om zichzelf beter te hanteren.
In plaats van die onzincampagnes 'het houdt niet op' zou het veel beter zijn om meer te investeren in deskundige begeleiding.
Ik viel van mijn stoel dat de zogenaamde deskundige hulpverlening op het gebied van autisme geen idee had hoe dat uitwerkt in een gezin en in plaats van hulp geneigd is om te smijten met 'de baas' of 'niet accepteren' alsof dat werkelijk bruikbare perspectieven zijn zonder dat je snapt waar het over gaat.
Als je echt om mishandeling en kindermishandeling zou geven dan zou je meer je best doen om mensen met autisme een betere begeleiding te bieden en bijvoorbeeld geen straf- en detentie.
Ik ken inmiddels ook een groot aantal 'lieve' mensen, vooral ook kinderen, met autisme, maar die zitten allemaal onderweg in een behandeltraject, waar ik soms ook kromme tenen van krijg, maar waar wel openingen zijn om hun emotionele leven en hun omgang met anderen in beeld en handelbaar te krijgen. En dat is gewoon echt goed. Voor minder moet je het niet doen.
Het komt vaak niet vanzelf goed. En dat wil niet zeggen dat alle mensen met autisme anderen slecht behandelen maar door het onbegrip is er vaak wel schrijnend leed achter de voordeur, en dat hoef je ook weer niet te ontkennen.
Vooral niet als je het aan den lijve hebt ondervonden. En voor je neus ziet gebeuren.

Moeder Aarde

Ik wilde eigenlijk niet meer meepraten, maar ben echt benieuwd hoe jouw man zich redt in het gezinsleven. Ik vermoed dat het met mijn ex misschien wel te doen was geweest als we hadden geweten van zijn autisme, en als ik hem in het hele gezinsleven buiten de hectiek had gehouden. Zodra er iets mis ging (huilend kind, overkokende melk, een riempje van een autostoel dat niet dicht ging met huilend kind) schoot hij direct in de stress en ging tieren, schelden of met dingen gooien. Misschien, als we het hadden geweten, had ik daar enorm begripvol mee om kunnen gaan en erin kunnen berusten dat ik altijd de kar min of meer alleen zou moeten trekken. Wat ik dus al deed en waar ik eigenlijk altijd over klaagde, met heel veel drama als gevolg. En dat dus elke dag, jarenlang.
Hoe doe jij dat?

Mara

Inderdaad houd ik hem voor zover mogelijk buiten de hectiek. Onze relatie is daardoor ook wel eens minder goed geweest in de tijd dat de kinderen klein waren, omdat het zwaar voor me was. Maar toch altijd minder zwaar dan helemaal alleen, denk ik. Als ik ziek was bracht hij wel de kinderen naar de creche en zo. En ik had altijd een paar vaste momenten voor mezelf, en omdat ze vast waren, ging dat goed. Nou moet ik ook wel zeggen dat hij eerder de neiging had te vluchten dan te vechten, of hij raakte gewoon heel gestresst en angstig. Dan moet jij wel de boel sussen, maar het is makkelijker te doen als je ziet dat iemand het echt niet meer trekt, dan als hij boos op je wordt. Nu doet hij vaste dingen in de huishouding op vaste tijdstippen. Voorspelbaar dus.

Nu zijn we zelfs zover dat we grappen kunnen maken over autisme, we hebben het echt geaccepteerd. En ik ben wel een type dat de kar graag trekt (en dus ook bepaalt hoe).

AnneJ

Niemand doet het 'verhaal van EvenZo af als een geval' maar het is ook niet zo dat iedere autist is zoals zij beschrijft en/of jij ervaren hebt. Ik kan me voorstellen dat het gezinsleven met een autist wellicht gemiddeld pittiger is dan met een gezin met shiny healthy people (ken jij ze?) maar ik ken ook genoeg gezinnen die het bovengemiddeld pittig hebben met een ADHDer in het gezin (om maar een willekeurig voorbeeld te noemen). Sterker nog, ik ken ook gezinnen waar er geen aanwijsbare oorzaak is en men het pittig met elkaar heeft. Wat ik daarmee bedoel te zeggen is dat ik begrijp dat erkennen van persoonlijke uitdagingen (autisme, ADHD of iets anders) heel verhelderend kan werken maar dat ik het zwaar onterecht vind om een hele groep mensen zo kansloos en zwart weg te zetten. Dat verdient niemand en niemand schiet er wat mee op.
Ik wil echt niet afdoen aan jouw ervaringen en die van evenzo maar het geeft geen pas jullie ervaringen zo negatief op alle autisten te projecteren.

Toch

Overal is wel eens wat maar mijn ervaring is dat als het mis gaat bij autisme dat het dan ook wel extreem mis kan zijn en heel moeilijk vat op te krijgen, in goede banen te lijden, of in rustiger vaarwater.
Je hebt overwegend niet genoeg aan de 'normale' adviezen als mediation, gesprekstherapie, agressiehanteringstherapie en dergelijken. Zolang het autisme niet serieus genomen wordt kunnen er extreme zaken spelen.
En dat is ook heel jammer dat dat niet herkend wordt en het hoofd geboden. Dat je daarvoor jaren aan de bel kunt hangen en dat er eigenlijk weinig mensen een antwoord voor je hebben.
Maar wel vaak een veroordeling.
En ja, de meeste mensen met autisme lijden daar zelf ook onder als het niet goed gaat en de omstanders lijden mee.
Generaliseren is natuurlijk onzin, mensen komen in soorten en maten, maar de relatievalkuil bij autisme is een realistische zaak.