ex verbiedt contact met zijn familie

Wat zijn de risico's?

Ex verbiedt iets aan jou en de kinderen. In principe zou ik zeggen: jammer voor hem, maar de tijd dat je elkaar iets kunt ge- of verbieden ligt achter hem: jullie zijn gescheiden en jij (mocht je altijd al) je eigen keuzes maken.
Ik zou wel kijken naar wat de risico's zijn. Als je dat in kaart hebt en je laat je niet bang maken, dan zou ik naar de verjaardag van opa gaan en de gevolgen ervan accepteren. Ex is toch al boos, dus daar zal weinig in veranderen. Het zou erg zijn als die boosheid de relatie tussen opa en kleinkinderen zou belemmeren. Opa accepteert blijkbaar eventuele gevolgen, dus als je het kunt zou ik het ook doen.

Tsjor

wel gaan....

Is makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe groot schat je agressieve reacties als hij het weet?

Dat is één vraag

En de tweede die daar onmiddellijk bij hoort is: in hoeverre wil je je daardoor laten bepalen. Tsjor

Hmmm

Ik zou zelf niet terugdeinsen voor een agressieve ex, maar zou niet willen dat de kinderen geconfronteerd worden met een dramatisch ruzietafereel. Als dat risico erin zit zou ik opa een keer thuis uitnodigen.

precies

Het punt is dat je voor jezelf geen agressie wilt, maar voor je kinders nog minder...

verbieden

Is dit het enige wat je agressieve ex jou verbiedt? Of heeft hij een heel eisenlijstje?

En gaat het hem er inderdaad alleen om dat jullie niet daar komen, of wil hij sowieso geen contact tussen jou/de kinderen en zijn vader (of hele familie)?

En wat voor ervaringen heb je tot nu toe qua agressiviteit van je ex?

vervolg

Agressie behoorlijk. Politie is er eens bij geweest. Het is inderdaad de afweging. Wel erheen en daarna familie agressie misschien met de kinderen erbij, wat voor hun erg is of wel gaan. Hij kan mij niet verbieden. Zat al te denken om misschien hierover een gesprek met de wijkagent? Maar volgens mij is hier niet de wijkagent voor?

Ik zou een uitstapje regelen met Opa

ter gelegenheid van zijn verjaardag.
Dan loopt iedereen minder risico, heb je een jaar de tijd om te kijken hoe het verder gaat, en heb je een leuke dag in plaats van veel spanning.

Josje

Wil je nog antwoord geven op deze relevante vraag:

En gaat het hem er inderdaad alleen om dat jullie niet daar komen, of wil hij sowieso geen contact tussen jou/de kinderen en zijn vader (of hele familie)?

Daarnaast

....is het natuurlijk ook wel belangrijk WAAROM ex dat niet wil. En hoe het voorheen was.

Ik kan mij omstandigheden voorstellen dat ik pislink zou worden als ik zelf geen contact had met mijn ouders en mijn ex ging er met de kinderen heen op een manier van nahnahnahnahnaaaah.........

Ik bedoel ermee te zeggen dat ik vind dat je vader wel serieus moet nemen. Dat wil niet zeggen dat je perse moet doen wat hij zegt, maar ik vind dat je wel serieus moet luisteren en niet zomaar over zijn bezwaren heen mag walsen.

Dat hij agressief is doet daar niet aan af.

Kinderen op #1...

Wat weinig info inderdaad; het ligt er helemaal aan waarom ex agressief is en tegen wie.
Hoe is het contact verder, dat agressieve: is dat tegen jou alleen, jou en de kinderen of ook tegen zijn familie, collega's, buren enz.

Een slepende ruzie of af en toe een uitbarsting die eigenlijk wel te begrijpen is? Opa's en oma's, en exen kunnen ook het bloed onder je nagels vandaan halen. Jullie zijn niet gescheiden omdat het zo goed ging tenslotte, frustraties kunnen hoog oplopen en men vergeet nogal eens het welzijn van de kinderen op de eerste plaats te zetten.

Ik zou behalve de vragen die hierboven al gesteld zijn ook willen weten waarom ex ruzie heeft, agressief doet en zelfs wat je onder agressief verstaat, is dat zijn stem verheffen, gaat hij schelden of vliegen de meubels en het glas door de kamer en vooral: zijn de kinderen daar getuige van (geweest)?

Waarom overweeg je een gesprek met de wijkagent? Ik vind dat nogal wat! Zo kan een 'gewone' ruzie enorm escaleren maar als hij geweld gebruikt, verslaafd is of serieus met geweld dreigt of al geweld gebruikt heeft snap ik heel goed dat je zo'n gesprek overweegt maar dat vind ik nergens terug in je tekst.

Soms gebeuren er zaken bij en na een scheiding waar iedereen agressief van zou worden. Je verteld echt te weinig naar mijn idee om een goed advies te kunnen geven.

Je ex is hoe dan ook de vader van je kinderen en is belangrijker voor je kinderen dan een opa die momenteel boos is op pappa en v.v., zoveel is zeker uit je verhaal.

Respecteer het feit - hoe moeilijk ook als je boos bent - dat het wel hun vader is en ze zich vast af zullen vragen waarom pappa niet op opa's verjaardag is.
De rest van de familie is ook gebrouilleerd met je ex begrijp ik; grote kans dat er op een nare manier over hun vader wordt gesproken die dag.
Vinden kinderen echt vreselijk, hoe oud ze ook zijn.

Ik zou denken: wat is het beste voor de kinderen? Welke boodschap geef ik ze mee als ik ga, of juist niet? Ze hebben maar 1 vader en een goede band met beide ouders is zó belangrijk..
Dan maar een kaartje naar opa, misschien even bellen en verder geen aandacht aan zijn verjaardag besteden.
Hoe oud zijn de kinderen eigenlijk?

Een goed contact met vader en moeder die, als het even kan, hun ruzie's samen uitpraten om het zo min mogelijk moeilijk te maken voor de kinderen is belangrijker dan (de verjaardag van) opa..

Maar ik wil nog een keer benadrukken dat de vragen die Evelien en Emine gesteld hebben ook direct door mijn hoofd schoten en uiterst relevant zijn!

en opa?

Waarom wil opa het? Om zoon dwars te zitten over de rug van de kleinkinderen? Hij is ook bekend met de agressie, neem ik aan, dus het komt niet heel handig of onschuldig op me over zo.

vervolg

Hij wil het liefst dat er helemaal geen contact is tussen schoonfamilie en ons. Hij heeft zelf ruzie met zijn familie over geld. Verder vind hij dat ik daar niks te zoeken heb, ik wou immers scheiden?
De kinderen wil hij daar niet hebben puur om partijen te treiteren.
Opa vindt het belachelijk dat ik niet zou komen.

Geweldadig bedoel ik ramen inslaan, schelden en bedreigen en alcohol verslaving.
Kinderen zijn 15 (vind dat we gewoon moeten gaan, maar is natuurlijk niet volledig op de hoogte) en 7.

Pijnlijk

Alcohol verslaving is wat mij betreft een ziekte, die niet wil zeggen dat iemand niet meer meetelt. Dat je het daardoor alleen zult moeten doen is een feit, maar het is niet zo dat je zondermeer 'een tikje over mag slaan' aan een ouder die deze ziekte heeft.

Dat hij de kinderen daar niet wil hebben om te treiteren kan bijna niet anders zijn dan een aanname, een conclusie. Of heeft hij dat zo gezegd? Maw hoe keihard kun je de conclusie trekken dat het is om te treiteren?

Dat opa het belachelijk vindt, zegt veel over opa. Opa zou ook kunnen begrijpen dat je in spagaat staat. Of proberen vader niet zo af te wijzen/buiten te sluiten. Ik kan mij toch niet aan de indruk onttrekken dat vader gewoon het zwarte schaap van de familie is. En door vrolijk door te gaan met de ex-schoonfamilie wordt dit nog eens benadrukt. Pijnlijk.

Lastig

Een agressieve ex is altijd moeilijk en alcoholisten zijn helaas vaak niet echt voor rede vatbaar. Tegelijk heb je geen zin in een agressieve situatie. Je oudste heeft echter een punt dat jullie gewoon moeten gaan als je daar zin in hebt. Jullie zijn zelfstandige individuele mensen en beslissen zelf wel met jullie omgaan. Over een 7 jarige hebben de ouders nog wel wat te zeggen maar een 15 jarige mag zelf beslissen of hij wel of niet naar opa en oma gaat. Dat constante rekening houden met een alcoholist waardoor je grenzen steeds weer verder opschuiven krijg je ook wel eens genoeg van. Bij agressieve alcoholisten ben je toch al erg geneigd om steeds maar toe te geven om verder gedoe te voorkomen. Ik vind het een lastige beslissing. Moreel gesproken zeg ik gewoon gaan. Laat je niet op de kop zitten. Je neemt je eigen beslissingen. Tegelijk als je weet dat er agressieve situaties ontstaan dan is het ook geen fijn feestje. Maar misschien is het belangrijk om duidelijk te maken dat je grens hier is in hoeveel invloed hij kan hebben op je leven.

veilig

Veiligheid gaat voor alles. Een onberekenbare ex met een ziekte en een agressieprobleem en wat nog meer is dat niet. En zeker niet waar kinderen getuige van kunnen zijn. Ik zou met opa ergens anders afspreken want zo' n ex is geen reden om het contact te verbreken.

Toch kinderen op #1

Zelf ook gescheiden van een agressieve alcoholist, ik weet waar ik het over heb geloof me, ik hoop dat je mijn reactie serieus onder de loep wil nemen.

Ook hoe (schoon)familie olie op het vuur kan gooien. Deze opa denkt er allemaal wel erg makkelijk over, tenminste zo komt het op mij over.
Een wijze opa zou proberen te bemiddelen i.p.v. de zaak op de spits te drijven.

Een kind van 15 mag je hier niet mee opzadelen, de pubertijd is al moeilijk genoeg en ik denk niet dat opa alleen maar vol goede bedoelingen zit. Hoezo 'belachelijk' om niet te komen als je daardoor weer wat rust kan creëren.
Ook om in de toekomst wellicht wat beter met elkaar om te gaan?

Het is maar een verjaardag tenslotte. Het lijkt meer op een wedstrijdje 'wie wint deze slag'? Deze slag heeft opa - als je gaat - dan wel gewonnen maar je kinderen en wellicht jij ook verliezen de oorlog.

Niet eerlijk nee, en het zou anders moeten. Maar een alcoholist die agressief wordt als je hem gaat lopen tarten en uitdagen, en dat doe je m.i. door naar die opa te gaan kan je zo wel over de rooie jagen.
Wil je dat meemaken? Je wéét dat hij door kan draaien, dat is al eerder gebeurd tenslotte.

Ik zeg het nog maar een keer: ik ben gescheiden van een zéér agressieve alcoholist, gesprekjes met de wijkagent waren niet aan de orde; hij werdt 's ochtends vroeg door een arrestatieteam van zijn bed gelicht om de dingen die hij deed.
Een keer terwijl mijn zoon van toen net 11 jaar oud bij hem sliep(!!)

Mijn ex wilde me echt dood hebben, dat was bijna gelukt; vandaar de inval, zelfs de wijkagent was doodsbang voor hem zo langzamerhand.

Kon ik niks aan doen, dat hij bij die inval van het AT was, ik wist niet dat dat ging gebeuren en dan nóg had ik er niks aan kunnen veranderen. Toen ik mijn zoon nog weleens bij mijn ex langsbracht en weer ophaalde, 11 jaar oud stonden er 2 rechercheurs in burger voor de veiligheid. (wist mijn zoontje niets van.. ex ook niet maar zo gevaarlijk was hij nadat ik bij hem weggegaan was).
Die kant wil je toch niet op?

Laat ze allemaal maar even, las een contactpauze in naar schoonfamilie en leg uit aan je ex én opa waarom. Zeg dat je dit niet doet omdat hij het zo graag wil maar dat je je kinderen een fijne vader gunt. Ondanks alles.

Klinkt alsof je hem 'zijn zin' geeft en ook al is dat zo; so what?
Het gaat niet om jou, je ex en je schoonfamilie maar om je kinderen.
Die moeten alles wat er nu gebeurd hun hele leven met zich meedragen en wat zou je zelf liever hebben, een moeder die over zichzelf heenstapt en haar kinderen wat RUST in hun leven probeert te geven of een moeder die lekker tóch naar opa ging en die &^%$* van een vader van ze mooi liet kletsen..

Nu lijkt het misschien alsof je buigt voor zijn agressie maar als je heel duidelijk zegt: ok, ik wil even helemaal geen contact meer met je familie zolang het daar onrustig is MAAR dan wil ik daar wel wat voor terugzien: jij toont respect voor mij, net als ik nu doe want: ik wil het beste voor de kinderen en daar hoort een fijne vader bij.

Een nuchtere vader ook, dus als ik niet naar die verjaardag ga wil ik dat ze die in ruil daarvoor te zien krijgen; kom je dronken of agressief herrie schoppen bel ik meteen politie want je moet niet denken dat je alles voor ons kan (blijven) bepalen.

Dus als we afspreken dat we anderen erbuiten laten en eerst eens wat afspraken maken v.w.b. ons contact zoals: jij drinkt niet als je de kinderen ziet, geen agressie meer van jouw kant en dát goed loopt kijken we wel weer verder hoe dat moet met je vader; het is hun opa en ze hebben ook recht op contact met elkaar MAAR ik vind een vader belangrijker dan een opa, tante of vriendin.

Kortom respect tonen voor het FEIT dat hij wel degelijk belangrijker is dan opa, en je kan erbij zeggen dat de oudste van 15 wel naar zijn opa wil en het fijne van de ruzie niet weet en niet begrijpt wat het probleem is OMDAT JE JE KINDEREN ERBUITEN WIL HOUDEN, jij dus niet praat over die ruzie's met je kinderen én dat een kind van 15 wel de vrijheid moet hebben om zelf opa te bellen of een kaartje te sturen als hij of zij dat wil.

Ik denk dat je op zo'n manier het meeste bereikt op de lange duur.
Moeilijk en om razend van te worden maar voor je het weet zijn je kinderen pionnen in jullie ruzie's.

Denk bij alles gewoon: waar hebben mijn kinderen baat bij en het kan helemaal geen kwaad om daar hulp bij te zoeken, er zijn instanties die je verder kunnen helpen. Soms moet je zuchtend, vloekend en tegen je zin in dingen doen of juist laten als moeder.
Maar dat doe je toch ook bij een pasgeboren baby die honger heeft terwijl je uitgeput nét even in slaap dommelt??

Ik heb echt heel erg met je te doen maar mijn inmiddels jong-volwassen zoon is me heel dankbaar voor het feit dat ik zijn vader nooit heb lopen pesten/uitdagen en me neutraal opstelde in dit soort zaken.

Hij zegt nu zelf ook - nu hij wél weet wat er precies speelde destijds: mijn oma, tantes ooms e.d. bekijken het maar, ik hoef ze niet meer te zien. En ziet ze ook nooit, noemt zijn oma (van vaderskant uiteraard) een 'manipulerende bitch'.
Toen hij 15 was vondt hij haar geweldig, ging er met feestdagen naartoe, logeerde er soms wekenlang.

Nu kan de schoonfamilie het dak op en vindt hij maar 2 mensen interessant: mij en op een bepaalde manier ook zijn vader.
Begrijp me goed ik heb zijn vader al jaren niet meer gesproken, wil dat ook niet al ben ik niet meer direct bang voor hem en laat hij mij verder met rust.
Wel ben ik trots op mezelf dat ik vaak knarsetandend en jankend van woede mijn zoon tóch heb laten gaan en hem zelf heb laten ontdekken hoe zijn vader in elkaar steekt.

Hij weet nu zelf ook wel dat hij alcoholist is én agressief kan worden, zo erg dat de politie hem meeneemt en zoon alleen naar huis moest..
Dat leverde uiteindelijk het meeste op. Zijn vader is een stomme alcoholist vindt ook mijn zoon inmiddels, zoekt problemen en doet alles fout. Een loser noemt hij hem.

Maar het is wel zijn vader, en hij houdt onvoorwaardelijk van hem.
Onderschat dat a.u.b. niet!!

Heel veel sterkte met de hele situatie, en bedenk dat er een keer een einde aan komt.. je kinderen worden vanzelf ouder en dan hoef jij geen schakel meer te zijn tussen je ex en jullie kinderen.
Tot die tijd kiezen op elkaar, als je kinderen je later verwijten dat je ze weg hebt gehouden bij hun vader ben je nog veel verder van huis, leg dan maar eens uit waarom je toch naar opa's verjaardag bent gegaan met ze. Waarom dat zo belangrijk was.

Als vader dan zegt: dat was weer typisch iets waarmee ze me uitdaagde, en hij zal ongetwijfeld een andere versie hebben over het waarom van de ruzie met opa kan het zomaar zijn dat ze JOU kritische vragen komen stellen.

En als je dan zegt ja nou, ik wist wel dat het vreselijk uit de hand zou kunnen lopen en dat jullie daarbij zouden zijn; ik ging niet opzij voor je vader, o nee! Dus ook om te laten zien dat ik maling aan hem had ben ik gewoon gegaan en ja hoor, het is een drama geworden. Ik was er vantevoren al bang voor, maar ik dacht ik ga hem laten zien dat we met zijn allen maling aan hem hebben.

Ik weet niet of je - dan volwassen - kinderen je een schouderklopje geven en zeggen: in dát geval was het de moeite waard allemaal.
Want wie weet wat er gaat gebeuren als je wel gaat. Straks sta je in de krant met je verhaal en zeggen mensen hoofdschuddend: wie doet zijn kinderen dit aan om zijn/haar gram te halen t.g.o. je ex!?!?

Of ze zien hun vader jaren niet meer, tot ze hem ooit weer eens spreken en dan kan die hele verjaardag jaren later nog ontploffen in ieders gezicht.
En dat zou opa ook moeten bedenken, ook hij leert je kinderen op deze manier dat vader een nobody is waar geen rekening mee hoeft te worden gehouden.

Heel veel wijsheid, ik leef echt met je mee en ik zou zeker hulp zoeken om te voorkomen dat het steeds verder escaleert.

sarah

Met tranen in mijn ogen heb ik je stuk gelezen. Dank je wel! Je hebt hele goede dingen gezegd.
De rest van de reacties ook bedankt natuurlijk.
Ik reageer even in etappes door elkaar gezien mijn tijdgebrek op dit moment. Je zegt als laatste; zoek hulp. Daar zit ik vast. Eigenlijk heb ik geen hulp nodig maar hij. Maar hij vindt zelf van niet ( narcistisch), dus gebeurt er niks. Instanties kunnen hem niet dwingen.
Ik heb gesprek gehad met maatschappelijk werk maar dat is niet aan mij besteed. Het enige wat zei zegt is: geef je grenzen aan. Dat is makkelijk gezegd. Wat voor instanties bedoel je?

Ik zie 'm anders

Iedereen reageert natuurlijk vanuit zijn/haar eigen situatie c.q. verleden. In die van mij zit een ex die altijd een hele moeizame relatie met zijn eigen (goed-bedoelende) familie heeft gehad en behoorlijk geestesziek maar niet agressief is. Toen het uiteindelijk tussen ons klapte heb ik mijn (inmiddels ex) schoonfamilie een tijdje niet gezien, maar door omstandigheden kwamen we elkaar weer tegen. Toen bleek dat ze hun zoon/broer al heel lang niet meer hadden gezien, sterker nog, hij had zich volledig van hen af gekeerd. Vooral zijn ouders maar ook zijn broer had hij altijd al de schuld gegeven van zijn geestelijke gesteldheid en dat was voor hem reden met hen te breken.

Ze waren volledig onthutst en vreselijk verdrietig. En mijn hart bloedde voor hen, lieve mensen die niets verkeerd hebben gedaan (ex heeft echt geen traumatische jeugd gehad) en altijd voor ons klaar hebben gestaan tijdens ons huwelijk. Ook maakte hij ze het af en toe flink moeilijk. Mijn hart bloedde ook voor onze kinderen, die eigenlijk via hun vader opa en oma van zijn kant zouden moeten zien, maar dus nu ook niet meer zagen. Zijn ouders/broer waren niet alleen hun kind/broer kwijt, maar ook hun kleinkinderen.

Langzaam hebben we het contact met elkaar weer opgepakt. Zoals ik al schreef, mijn ex is niet agressief, dus de kinderen liepen geen risico. . Dat is anders dan bij jou. Het was hooguit heel vreemd voor ze, om hem te vertellen dat ze bij opa en oma waren geweest. Zijn ouders. Hij hoorde dat alleen aan en reageerde verder niet. De kinderen hebben er nooit geheimzinnig over gedaan dat we inmiddels weer volop contact hebben, met zowel schoonouders (die ik nog steeds zo zie) als zwager en zijn gezin. Ze zijn aan de situatie gewend, hoe 'raar' deze ook is. Ze hebben zo wel een stuk familie terug. En ik vond dat ze daar recht op hebben, net zoals hun grootouders recht hebben op (contact met) hun kleinkinderen. Ik vond dat mijn ex niet het recht had ze allemaal dit (extra) verdriet aan te doen.

En zo zijn we nu, een aantal jaren later en zelfs nadat ik hertrouwd ben, niet alleen een samengesteld gezin maar een grote samengestelde familie geworden. Mijn huidige man wordt volledig geaccepteerd door mijn ex-schoonfamilie. Ja, we zijn heel modern..;-)

indruk

Sarah, ik ben onder de indruk van je verhaal.
En super mooi dat je er zo mee om kunt gaan. Ik zou dat moeilijk vinden, je wil niet zwichten voor agressieve druk.

Dat is ook de langspeelplaat die instanties afspelen en blijven afspelen, in die zin is hulp zoeken lastig. Ze geven je al snel het idee dat je zelf bijna vraagt om de agressie, als je ernaar ' luistert'.

Andere kant

Mijn vader lijkt op jouw ex. Ook hij is een alcoholist en kan soms heel agressief zijn. Ik heb het mijn moeder juist best kwalijk genomen dat ze altijd (ook na de scheiding) maar toegaf aan hem om problemen te vermijden. Ik wilde dat ze haar grenzen beter had aangegeven en hem haar niet meer had laten manipuleren. Niet alleen omdat hierdoor wij als kinderen soms in gevaarlijke situaties terechtkwamen of dingen niet mochten of niet mochten vertellen maar ook omdat wat ze ons heeft meegegeven door steeds maar toe te geven niet goed is. Het is niet ok iemand steeds maar over je grenzen heen te laten onder de bedreiging van geweld of gedoe. Mijn moeder wilde ook altijd gedoe vermijden maar hierdoor zette zichzelf heel zwak neer en dat heb ik haar best wel kwalijk genomen.

Ik snap dat je agressie wilt vermijden maar tegelijk laat je zo iemand bepalen wat je wel en niet doet en dat is ook best fout. Je 7 jarige krijgt er nog niet veel van mee maar voor je 15 jarige is dat wel een heel fout beeld. Ik vind ook sowieso dat wat je ook voor jezelf en voor je jongste beslist je de 15 jarige zelf moet laten beslissen. Hem verbieden om te gaan alleen omdat zijn vader anders agressief wordt zou ik niet doen. Hij is oud genoeg om dit zelf te mogen beslissen en het is best fout om iemand het idee mee te geven dat door agressie en geweld iemand maar zijn zin moet hebben. Op een gegeven moment moet je de grens aangeven en je eigen autonomie terug claimen.

Ik reageer natuurlijk erg vanuit mijn eigen ervaring maar ik had echt graag gewild dat mijn moeder haar grenzen veel duidelijker had gemaakt en ook naar ons toe ons duidelijk had gemaakt dat toegeven aan agressie en geweld nooit goed te praten en dat ook als het moeilijk is het goed is om op te komen voor je eigen principes.

Della

Snap ik, maar hulpverlening kijkt vaak ongenuanceerd.
Uit het verhaal van Sarah spreekt juist kracht vind ik, geen zwakte. Geen aanpassen alleen maar, maar rekening houden met en tegelijkertijd krachtige grenzen stellen. Meer onderhandelen, proberen samen te komen en niet al te star met de agressie om te gaan. (Zo van óf er heel bang voor zijn óf er flink tegenin gaan.

Agressie wordt vaak gezien als manipulatie, maar is dit niet altijd. Het is ook vaak onmacht. Juist door situaties te creëren waarin je agressie voorkomt, kun je ervoor waken dat agressie ingezet wordt als machtsmiddel.
Het blijft altijd ingewikkeld, lijkt me zwaar.

Natuurlijk is het ingewikkeld

...maar door te gaan en een lange neus naar vader te trekken, drijf je de boel wel op de spits. Daarnaast heb ik de stellige indruk dat opa probeert jullie te gebruiken om pa te treffen.

Ik persoonlijk vind het maar goed dat het plan van het cda om opa's en oma's meer rechten te geven is afgeknald. Waarom? Omdat kinderen daardoor in een spanningsveld gebracht worden. En ouders en kinderen geleefd worden door eisen van grootouders.

Grenze

Met hulpverlening hebben wij nooit te maken gehad als gezin (mijn vader wel individueel net zoals politie, justitie en andere instanties) dus daar heb ik geen commentaar op. Ik snap ook dat het voor mijn moeder niet eenvoudig was om nee te zeggen maar ik vind het echt jammer dat ze dat niet vaker heeft gedaan. Ik vind het jammer dat ze door geen grenzen aan te geven ons soms in moeilijke situaties bracht maar ook gewoon het voorbeeld wat ze gaf. Dat als je een bully bent dat je dan dus maar je zin moet krijgen omdat als je letterlijk om je heen gaat slaan dat iedereen dus maar naar je moet luisteren. Geeft een slecht voorbeeld.

En zeker een 15 jarige heeft dat door. Tegen een 15 jarige zeggen we gaan niet naar opa omdat vader dat niet wil vind ik echt zo'n foute boodschap geven. Je neemt een 15 jarige zijn eigen autonomie af omdat iemand anders loopt te dreigen. Je geeft hem mee dat wat hij wil niet belangrijk is. Dat zijn wensen er niet toe doen. Dat hij geen onafhankelijk en autonoom persoon is. En dat als je maar genoeg om je heen slaat je vanzelf je zin wel krijgt.

Het gaat me niet om de rechten die opa/oma hebben maar wel om het recht van Josje en haar kinderen om zelf te mogen beslissen met wie ze om gaan en wat ze doen in hun leven. En nee daar heeft de vader niks over te zeggen. En als opa dat allemaal expres doet om te manipuleren dan is het alsnog aan Josje zelf om te beslissen niet naar opa te gaan. Dat is haar beslissing en die van de kinderen.

Ik zou me niet meer laten vertellen door mijn ex wat ik wel en niet mag doen. Als ik nu terugkijk op vroeger ben ik zo dankbaar dat ik mijn vrijheid heb en niet meer gegijzeld ben door anderen. Het was echt beter geweest als mijn moeder wat meer er tegen in was gegaan en wat vaker voor haarzelf en voor ons had gekozen ipv altijd maar voor hem te kiezen (en ja, ik weet dat moeilijk ligt, dat de schuld uiteindelijk bij mijn vader ligt en ik neem hem dan ook veel meer kwalijk)