ex betaalt kinderalimentatie niet

apart

Zodra het hier over betalen gaat wordt de man vaak in bescherming genomen. Heeft dat te maken met eigen ervaringen van dierbare ex-echtgenoten, zonen misschien? (oprechte vraag).
Ik heb namelijk zelf de ervaring dat mijn ex-man echt veel werd opgevangen en in de watten werd gelegd.
Vrouwen die voor hem gingen koken, schoonmaken, boodschappen doen.
Alsof het iemand was met ineens een ernstige lichamelijke en/of geestelijke beperking door zijn scheiding.
Hij werd gezien als zielig, ik werd gezien als de heks.
Terwijl hij toch echt degene was die de oorzaak was en daarnaast van mij huis en de hele inboedel mocht houden plus 9 x maal zoveel te besteden had als ik. En dat interesseert me niet, maar ik begrijp werkelijk niet waar het vandaan komt.

Verschil in perceptie

Een scheiding lost de problemen uit een huwelijk niet op. Vaak worden deze problemen alleen maar groter, zeker op het gebied van geld en opvoeding van kinderen. Een knop omzetten naar een ander leven is voor veel mensen erg moeilijk. Vaak blijven mensen hangen in een bepaalde competitiestrijd met de andere ouder. Deze moet er eigenlijk niet zijn, uiteindelijk heb je allemaal hetzelfde doel: de kinderen een fijne jeugd te laten hebben en te laten opgroeien tot fijne volwassenen.

Zelf ben ik daarom een groot voorstander van gelijkheid van beide ouders. Dat betekent dat beide ouders voor de helft van de tijd zorgen en daarnaast de kosten op zo'n manier verdelen dat er rekening wordt gehouden met het inkomen van beide ouders. Hierdoor hebben beide ouders namelijk ook evenveel 'last' van de moeilijkheden die elke ouder tegenkomt bij het opvoeden van kinderen.

Als ik kijk naar mijn situatie, dan zal de vader van mijn kind overal verkondigen dat zijn ex (ik dus) niets bijdraagt. Zo ziet hij het. Wij hebben namelijk een gelijkwaardige verdeling van de tijd, maar onze dochter woont officieel bij haar vader. Daarbij betaal ik geen kinderalimentatie. Hierdoor vind hij dat alle verblijfsoverschrijdende kosten ook 50/50 verdeelt zouden moeten worden.
Bij het beter kijken zie je ineens een heel ander beeld ontstaan. Ik betaal namelijk niet een vast maandelijks bedrag aan mijn ex-partner, maar wel de kosten van de mobiele telefoon, schriften/pennen/rugtas voor school en meer dan de helft van het kleedgeld. Daarbij komt dat het inkomen van mijn ex ongeveer 4x mijn inkomen is (een heel goed boerende ZZP-er). Een 50/50 verdeling van alle kosten is dan ineens minder rechtvaardig.

Wellicht heb je daar nog een mogelijkheid Karin*. Dat de vader niet bijdraagt in harde euro's, maar bepaalde kosten van jou overneemt. Op die manier zal zijn weerstand misschien minder worden.

Tris

Je begrijpt iets verkeerd. Het is niet 'de man in bescherming nemen' maar de vrouw (vragenstelster) in bescherming nemen tegen onoplosbare onvrede die je leven behoorlijk kan verzieken. Het is een poging om onafhankelijkheid te bewerkstelligen, niet meer afhankelijk te zijn van je ex., niet verwachten dat na een scheiding zaken die voorheen onoplosbaar bleken wel opgelost kunnen worden. Een andere insteek nemen, waardoor er voor jezelf meer lucht vrij komt en je je eigen leven weer in eigen handen hebt.
Bijvoorbeeld: Paddington heeft last van het onterechte (naar haar mening) gezeur van haar ex over geld, ze doet genoeg, vindt ze. Maar dat is blijkbaar niet zichtbaar. Hoe kun je dat zichtbaar maken dan, zodat duidelijk wordt wat ze doet en het gezeur van ex ophoudt? Daar kun je over nadenken. Dat kan bijvoorbeeld een kindrekening zijn, waar ze elke maand wat geld opzet om daar vervolgens de kosten die ze toch maakt van te betalen. Of iets soortgelijks.
Ik vind haar tip erg goed: 'Dat de vader niet bijdraagt in harde euro's, maar bepaalde kosten van jou overneemt. Op die manier zal zijn weerstand misschien minder worden.' Als hij dan geen geld heeft, omdat er geen opdrachten zijn, wordt in elk geval duidelijker wat er niet meer kan voor de kinderen. Dan kan hij zelf daarover nadenken of en hoe het anders kan.
Wees gerust, mijn zonen zijn nog in de fase van verliefdheid en nestjes bouwen. Maar toen een kind in aantocht was merkte je wel, dat de vriendin meer behoefte had om zich thuis in te nestelen en zoon onrustiger werd over zijn verdiencapaciteiten. Ze hebben het uitstekend opgelost overigens: beiden werken 4 dagen en hebben 1 dag, waarop ze voor hun kind zorgen.

Tsjor

oma Tsjor

"Ze hebben het uitstekend opgelost overigens: beiden werken 4 dagen en hebben 1 dag, waarop ze voor hun kind zorgen."

Ja, je hebt die opvoeding er natuurlijk ingerámd, hij durfde niet anders! ;-)

Zeker

Hij is opgevoed door een vader en een moeder die beiden werkten en zorgden. Maar ik heb zeker met hen gesproken over hoe belangrijk het is dat vader ook minstens 1 dag alleen voor het kind zorgt en moeder ook de verantwoordelijkheid neemt voor de financiële basis. Ik vind het erg mooi om te zien hoe sterk zijn band is met zijn dochter en hoe goed ze samen de problemen van het drukke leven aanpakken.
Nog bepalender is overigens mijn eigen ervaring: mijn vader overleed, toen ik 6 was en ik was de oudste van 5 kinderen. Mijn moeder was huisvrouw, zoals gebruikelijk in die tijd (werkverbod voor getrouwde vrouwen). Dan houdt het ineens op. Er is niks meer te onderhandelen over alimentatie etc. Je krijgt een weduweuitkering en daar moet je het mee doen. Toen de jongste 4 was is mijn moeder gaan werken, eerst parttime, daarna fulltime met een MBO- en HBO-opleiding daarnaast. De noodzaak om economisch gezien zelfstandig te kunnen zijn zit erg diep bij mij dus. En ook de noodzaak om het te doen met de mogelijkheden de er zijn. Het kan wel, ook al kost het je wellicht meer moeite dan andere mensen of moet je meer investeren dan andere mensen. Dat maakt niet uit, je leeft je eigen leven en niet dat van andere mensen.
Toen ik ging scheiden werd er nog een berekening gemaakt door een boekhouder: ieder de helft van de verdiencapaciteit. Daar kwam een klein beetje partneralimentatie uit en een bedrag aan kinderalimentatie, we verdienden beiden ongeveer evenveel. Om mijn ex uit te kopen heb ik een tweede hypotheek moeten nemen (wat toen gelukkig nog wel kon). spaargeld was er niet. Korte tijd later kwam ik in de WAO terecht, een inkomensdaling van 30%. Ik ben nooit teruggekomen op eerdere berekeningen: het was zoals het was, de scheiding was achter de rug, de rest moest ik zelf klaren. Ik ben nog steeds blij dat de berekeningen toen volgens zo'n boekhoudkundige formule gingen en dat er geen behoeftelijstjes aan ten grondslag lagen of dingen die we elkaar 'gunden'(om later de rekening ervan te presenteren). Het was een zakelijk proces. Gelukkig.

Tsjor