U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
even in de knoop
Beste forumleden,
zo'n 5 maanden geleden hebben mijn ex en ik de stekker uit onze relatie getrokken na 8,5 jaar samen te zijn geweest. We hebben een lieve zoon van 5. De eerste jaren waren geweldig en we hadden het al over een groot gezin. Na de geboorte zijn bij mijn ex de scheurtjes ontstaan in haar gevoel. Ik ben van nature iemand die veel uit handen neemt qua huishouden en andere zaken bijv. belastingen en betalingen. Ik dacht dus dat ik het goed deed. Mijn ex kwam enkele jaren geleden met het gegeven dat ze zich alleen voelde in de relatie, terwijl ik juist veel met hem deed (dacht ik). Ze verwijt me dat zij hem altijd aankleedde, haartjes kamde en nageltjes knipte. Dat deed ik inderdaad wat minder, maar ik ging er wel iedere nacht meerdere malen uit, ging op pad, regelde vakanties, haalde hem eerder op van KDV, kocht kleren in de stad enz.
Vier jaar geleden werd ze prompt verliefd op een collega en ze hebben elkaar heel veel appjes en mailtjes gestuurd die allemaal verwijderd zijn. We zijn in relatietherapie gegaan en na 10 sessies kwam ik erachter dat het contact er nog steeds was met die man. Ik heb gezegd dat ik het nog 1 kans wilde geven, maar dan moest ze hem vergeten. Nou, lang verhaal wat kort makend, in de tussentijd heb ik nog zo'n acht keer moeten vragen wanneer dit nou eindelijk kon stoppen, want het contact bleef met een flesje wijn kopen, een drankje doen op het werk, zondagavond vragen naar elkaars weekend, elkaar veel opzoeken enz. Ook had ze voor zichzelf teksten opgeschreven als: ik wil het liefste bij jou zijn, je zit de hele dag in mijn hoofd en ik haat je omdat ik je zo leuk vind. Dit heb ik op onze laatste vakantie moeten lezen en toen was ik er ineens klaar mee. Bij thuiskomst zijn we gaan praten en toen vlogen de verwijten over en weer. Hoewel ik zelf twijfelde (we hebben een zoon!) heb ik toch besloten om ermee akkoord te gaan om te stoppen. Zij wilde dat we samen zouden stoppen. Ik kon het niet meer verdragen om voortdurend iemand naast ons te hebben, haar mail te controleren, telefoon te checken enz.
Nu na die maanden gaat het aan me knagen en krijg ik er meer moeite mee. We hebben co-ouderschap en alles is goed geregeld. Toch mis ik mijn gezin en ik mis mijn ex ook. Ik weet dat ik heel vaak heb moeten vragen om ermee te stoppen, maar dat is haar niet gelukt. Mijn vrienden zeggen dat ik twee jaar geleden had moeten stoppen met mijn relatie, omdat ze een loopje met me nam. Toch voel ik me erg schuldig naar mijn zoon toe. Waarom is het me niet gelukt om haar bij me te houden? Waarom is het haar niet gelukt om te stoppen? We zijn ook best andere types: ik ben bourgondisch, zij niet, ik vind werk leuk, zij vindt werk enorm belangrijk, ik ben sociaal, zij niet zo enz.
Toch kan ik het moeilijk loslaten. Had ik na de 2e keer moeten zeggen: het is over? Ze heeft mijns inziens gedacht: hij stopt er toch niet mee (en dat was ook zo...)
Ze appt me nu dagelijks hoe het gaat en als ik niet reageer, krijg ik weer een app. Het is een lang verhaal, maar ik heb soms spijt dat ik ben meegegaan in de keuze. Wat als ik gezegd had dat ik niet wilde stoppen? Maar ja, een leven lang alles controleren kan ook niet. Wie komt er met een visie op dit hele gebeuren? Alvast bedankt voor jullie reacties!
reactie
Is er niemand die een goede reactie kan geven?
Toch maar Martijn
Ik weet niet of je er wat aan hebt. Ik kom uit een lastige relatie die totaal uit de hand liep. Maar ik vind het soms ook heel jammer dat het mij niet gelukt is. Het kan ook even duren voor je afscheid hebt genomen van je ideaalplaatje van je gezin. Ik vind het voor mijn kinderen ook jammer dat ze niet in een gewoon gezin opgroeien met een vader en moeder.
En ik vind het ook weleens jammer dat ik nooit een zoveel jarig huwelijk ga meemaken.
Het is niet anders. Ik ga van zijn levensdagen niet terug.
Ik denk dat het bij jou ook een vorm van rouw is. Zorg dat je eigen leven leuk is en ga niet zitten wachten op de appjes van je exvrouw.
Zoek andere contacten, met vrienden, met familie, een sport, een club, een avondje met vrienden.
Ik wens je heel veel sterkte. Ik kan me goed voorstellen dat je je gezin ook mist. Dat denk ik ook wel eens. Maar dat was toen leuk, dat zou het nu niet meer zijn.
goed besluit
Ik denk dat je een goed besluit hebt genomen uit elkaar te gaan. Het heeft ook geen zin om erover te denken,war als ik eerder de stekker eruit getrokken had en wat als ik er niet mee akkoord was gegaan.
Je hebt ertoe besloten omdat het al jaren vreselijk was met die man op de achtergrond. Dat trok je niet meer er daarom heb je toen besloten dat je dat niet meer wilde.
Misschien is het goed om te proberen wat meer los van haar te komen dus niet dagelijks contact. Dan kan je wat meer je eigen leven opvouwen en wat meer rust ervaren zonder haar continue (whatsapp) aanwezigheid.
Misschien helpt het als je haar uitlegt dat je graag goed co tact met haar wil in het belang van jullie zoon, maar dat je iets minder contact wil om wat meer een eigen leven op te bouwen. Dus alleen contact als het nodig of nuttig is i.v.m. jullie zoon.
En dan kijken of ze je -eindelijk - wel respecteert. Zo niet dan misschien nog een keer waarschuwen (laatste verzoek en waarschuwing, stop ermee) en anders blokkeren (maar hoop dat dat niet nodig is). Maar op deze manier blijft zij met je spelen. Voelt voor mij niet goed.
Hier
Ik was degene die het initiatief heeft genomen en na 3 weken op mezelf had ik er genoeg van, ik zou zo terug willen. Maar het gevoel verdween en ik wist dat het rouw was. Ik ben nu 4 jaar verder en heb die momenten geaccepteerd en dacht daarna aan Dé reden waarom ik niet meer wilde.
Dus zelfs mensen met het initiatief hebben deze gevoelens van missen en rouw, van een soort spijt en verlangen naar het vertrouwde, zelfs al was het niet goed.
Geef het tijd
Je weet voor jezelf heel goed waarom je huwelijk niet werkte. Hou dat voor ogen op moeilijke momenten. Meestal kost en anderhalf of twee jaar om los te komen van je ex, geef het die tijd. Als je via de app steeds contact met haar hebt, vertraag je het procesvan loskomen. Negeer haar appjes gewoon en antwoord alleen op dringende, praktische vragen over jullie zoon. Hoe het met jou gaat, is haar zaak niet meer.
Wees vriendelijk en beleefd tegen je ex, maar beschouw haar als een kennis, niet als een vriendin. Tegen een kennis ga je ook niet uitwijden over je zieleroerselen. Tegenover je ex moet je dat ook niet doen.