U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Even heel kort...
Even heel kort vanwege herkenbaarheid bij een langer verhaal.
Hier drie kinderen in leeftijd tussen de 8 en 13. Alle drie hebben ze dezelfde vader, maar de vader heeft geen gezag en er is geen sprake van een omgangsregeling. Vader is sinds 2 jaar mijn ex en hij woont inmiddels op meer dan een uur reisafstand. Ik probeer het contact tussen de kinderen en vader zo veel mogelijk te stimuleren, gewoon omdat ik ze een vader gun.
Probleem voor mij is echter dat er van vader maar maximaal 1 kind tegelijk mag komen. In de eerste instantie was de reden dat ze anders ruzie met elkaar konden krijgen en dat vond hij niet gezellig. Inmiddels is er bij ex geen ruimte meer om 2 (laat staan 3) kinderen tegelijk.
Persoonlijk heb ik daar mijn bedenkingen bij, maar als ik die benoem, ben ik de zeurpiet. Het kan gewoon niet is zijn mening.
Ex haalt of brengt de kinderen nooit, maar verwacht dat ik dat doe of dat de oudste zelf komt. Voor mij is dit bijna niet te doen, zeker niet als er geen twee tegelijk mogen komen en daar zit hem dus het probleem.
Ik kan hier aan toe blijven geven, kinderen om de beurt laten gaan en zelf steeds 2 a 3 uur kwijt zijn als ik een kind moet halen of brengen. Dat zal nog om een paar jaar gaan en eigenlijk wordt dat me gewoon teveel.
Ik kan ook het andere uiterste kiezen en zeggen dat ze gewoon voortaan alleen samen komen of als hij ze haalt en/of brengt. Dan komen ze maar niet is dan de reactie van mijn ex en dat houdt hij rustig maanden vol en dat wil ik liever niet voor de kinderen.
Tot nu toe kies ik voor de tussenweg. Er gaat er af en toe een. En dan alleen op momenten dat het mij uitkomt. Tot nu toe brengt dat de meeste rust, maar voor de kinderen vind ik dit niet ideaal. Ze zien hun vader op deze manier heel weinig en nooit samen.
Misschien staar ik me blind en zijn er nog meer mogelijkheden waar ik nu niet aan denk? En eigenlijk zou ik ook graag horen of ik inderdaad zo moeilijk ben dat ik dit vervelend vind. Ex is er namelijk een kei in om mij het gevoel te geven dat het allemaal aan mij ligt en dat ik gewoon te moeilijk ben.
maar.....
Wellicht kun je halverwege afspreken, dus dat jij het betreffende kind halverwege brengt en hij het kind daar komt halen.
Of je vraagt of hij af en toe op bezoek wil komen, dan ga jij even naar de buren en is hij alleen met jullie kinderen.
Of je brengt de kinderen bij familie.
Of je vraagt aan je kinderen wat ze willen.
Ikzelf zou echt hem meer verantwoordelijkheid geven. Als hij zegt ik haal ze niet op en je kinderen willen hem graag zien, dan moet je je kinderen maar uitleggen waarom jij ze niet kunt brengen (jij vindt het teveel werk) en dat ze dan hun vader even moeten bellen of hij hen wil komen halen.
Zo'n vader die niks kan, wil, moet of doet.....
.....ben je lekker mee, als kind en als moeder in het verhaal. Ik denk dat hiervoor geen goede oplossing is. Want het boeit hem niet. Dan komen ze niet....Ik vind het heel goed van je dat je doet wat je kunt en voor jou nog haalbaar is, maar je kunt de kar niet trekken tot het resultaat wat je eigenlijk zou willen hebben. Je zult zien, al breng je er elke week 1, dan nog draait vader zich eruit.
Ik denk dat je naast wat je doet (een beetje een tussenweg) meer moet gaan inzetten in het ondersteunen van je kinderen dat vader is wie hij is en doet zoals hij doet. Wees zelf het vertrouwde veilige punt. En intussen idd wat schipperen.
Goed
Je doet het goed.
Eens met Emine.
Opties van Ik weet het ook niet kan je nog proberen, maar ergens ben ik bang o.b.v. wat je schrijft, dat vader dat ook niet wil. Allemaal te moeilijk, te veel moeite voor hem. Verdrietig voor de kinderen (en moeilijk voor jou) maar waar. Maar jij hoeft niet alles op te lossen.
Je doet wat je kunt, je stelt wat voor en that's it.
Als de kinderen wel graag willen en oud genoeg zijn om met OV te gaan is dat misschien ook nog een optie.
In je huwelijk heb je het vast moeilijk genoeg met hem gehad. Je hoeft niet na je scheiding je nog steeds in alle bochten te wringen om het hem helemaal naar de zin te maken (ik zie dat ook bij een gescheiden vriendin).
Bedankt
Bedankt voor de reacties. De hierboven geopperde dingen heb ik inderdaad al gedaan of voorgesteld, maar ex wil gewoon totaal geen moeite hoeven doen. Deze vakantie mocht er zelfs geen één komen logeren en juist met dit soort dagen doet me dat best verdriet, al probeer ik dat richting de kinderen niet te laten merken.
Kinderen zelf beginnen steeds meer weerstand tegen hun vader te krijgen en zelfs diegene die er altijd het liefst heen wilde, lijkt de moed nu op te geven. Het hoeft niet meer voor ze en dat doet mij best pijn. Ze houden namelijk echt wel van hun vader
Anoniem
Misschien kan je de inhoud van je laatste alinea nog aan hem laten weten?
Of heb je dat al gedaan? En doet dat hem niets?