U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
eindelijk rust in de tent en dan nu bij vader weer niet...
Het is zo lastig dat wat allemaal bij vader afspeelt, op afstand te beoordelen. En wij (mijn nieuwe partner en ik) vinden ook niet dat je dat kunt beoordelen, omdat je er niet bij bent. Hoewel mijn ex dat andersom wel doet, wanneer er bij ons iets 'speelt'. Maar daar gaat het nu niet om.
Mijn dochter 'hoort' nu bij haar vader te zijn, maar zij botst enorm met zijn huidige vriendin. Na een week bij ons te zijn geweest, gaat ze altijd een week weer die kant op. Vorige keer ook het geval en toen escaleerde het ook en nu dan weer, met als gevolg dat mijn dochter niet meer naar haar vader wilt.In haar ogen uitte de huidige vriendin zich over mij en accepteert dat niet. Nogmaals, ik weet niet exact wat gezegd is en hoor het uiteraard maar van één kant.
Ga maar lekker bij je moeder wonen en laat haar lekker doen wat ik allemaal voor je regel. (lees: geld, materialistische zaken....) Wij hebben op ons beurt nu zoiets van... ik ga mijn dochter niet opleggen bij haar vader te zijn, wanneer ze aangeeft daar niet te willen zijn. Ze moet weten dat ze hier welkom is en ze is nu dan ook bij ons.
Maar dan nog... dit gaat toch niet goed zo. Ik heb merendeel aangegeven aan mijn ex dat mijn dochter behoefte heeft aan haar vader en zij heeft dit zelf ook aangegeven bij hem. Tuurlijk alle begrip dat zaken wel eens tussendoor kunnen schieten, maar de aandacht die er hoort er zijn, of althans, die mijn dochter aangeeft graag te willen, is er niet.
Ik wil zo graag dat het goed gaat, maar het gaat daar in huis dus fout en ik krijg alleen maar het wijzende vingertje naar mij met wat ik niet goed doe. Ik heb gevraagd of het wellicht toch zwaar valt dat zijn dochter bij hem is en hij wellicht terug wilt naar het oude (vrijdag t/m zondag), maar daar krijg ik geen antwoord op. Alleen maar melden dat hij zijn dochters goed heeft ondersteund in alles en ik dat niet heb gedaan.... verwijten dus...
Kortom, mijn dochter is bij ons... ik kan er alleen maar zijn voor haar, maar verder weet ik totaal niet hoe dit nu als beste op te lossen.... maar ben ik degene die dit moet oplossen??
Blijft lastig allemaal...
Laat los
Ik zou niet weten hoe je dit kunt oplossen. Behalve loslaten en kalm blijven.
Ik weet ook niet hoe oud je dochter (dochters?) zijn, maar op een gegeven moment kun je daar wel bij aansluiten maar ze zullen het toch zelf moeten doen met hun vader.
En vader zal zelf zijn beste beentje moeten voorzetten.
Het is anders dan in een gezin met vader en moeder waar iedereen vanzelfsprekend bij elkaar is. Dat wreekt zich op dit soort momenten. Het is niet anders.
Lastig dat vader nu in een positie zit dat hij moet kiezen tussen vriendin en dochter. Maar dat is toch echt zijn opgave, niet die van jou.
Bespreek het in elk geval ook heel goed met je dochter want mogelijk denkt zij nu ook dat zij, door het afwijzende van vader, de schuld is dat ze nu gedoe heeft met haar vader. Maar het is nu eenmaal zo, en ze mag voor zichzelf kiezen zonder schuldgevoel.
Hoe oud?
Hoe oud is je dochter? Ik vind dat je vanaf een jaar of 12-14 wel mag verwachten dat ze zaken zelf oplost met haar vader. Ik zou in ieder geval niet steunen dat ouders tegen elkaar uitgespeeld worden. Je zou eventueel met vader afzonderlijk kunnen bespreken hoe om te gaan met dit soort ‘verwijten’ van het kind.
Welkom
Zo'n vader ga je niet veranderen. Ik heb de indruk dat veel vaders toch meer voorwaarden stellen dan moeders. Daar kun je in een gescheiden situatie last van hebben want de energie van de meeste mensen en zeker van pubers gaat naar het laagste punt, dus als ze er moeite voor moeten doen is de keus al snel gemaakt.
Zo werkt het nou eenmaal. Wat moet je er mee.
Misschien kun je met je dochter overleggen hoe ze het contact met vader, dan maar beperkter, toch kan onderhouden.
Inderdaad, alleen het weekend gaan, als dat nog een optie is.
Of anders een keer in de week gaan eten bij vader. Het liefst een vaste afspraak.
Maar ik zou mijn eigen deur echt onvoorwaardelijk open zetten. Een kind heeft een eigen plek nodig zonder gedoe.
Alimentatie
Het kan een reden zijn om de alimentatie aan te passen.
puber-leeftijd
Ik heb twee dochters, waarvan één dochter al op zichzelf woont, maar tegen hetzelfde aan loopt. Mijn jongste dochter is 16. Ik weet dat lastige leeftijd is, maar ze is niet gelukkig met de situatie hoe die er nu is. Heeft dat ook aangegeven bij vader. Vader zegt alleen dat ze normaal moet doen tegen vriendin, omdat vriendin ook alles voor haar doet.
Verder uit vader ook dat hij niet het gelukkig zijn gevoel met die vriendin heeft en dan denk ik.... kies dan voor je kinderen... maar nee, ook voor hem wordt veel geregeld en dat bevalt hem denk ik wel.
Ik vind sneu voor mijn dochter/dochters, maar ik wil me niet teveel mengen in hun beslommeringen, het kost me veel energie... en ik kan daar niets in veranderen. Ook uit ik niet teveel hierin, omdat ik ook weet dat het volgende week zo ook weer anders kan zijn.
Ik snap je met de alimentatie, maar dat is voor nu nog even op een laag pitje. Er zijn immers nog geen concrete afspraken gemaakt. Kan alleen maar hopen dat het goed komt en goed blijft gaan.
Maar voor nu gaat het de verkeerde kant op...
overigens...
bedankt voor jullie reacties :-)
Sneu?
'k vind sneu voor mijn dochter/dochters, maar ik wil me niet teveel mengen in hun beslommeringen,'
Sneu? ik weet het niet. Het belang van kontakt houden met beide ouders is dat kinderen beide ouders ook echt kennen en er een eigen relatie mee kunnen opbouwen. Dat hoeft helemaal niet het ideaalplaatje van een ouder-kind-relatie te zijn. Integendeel. Het mag het levensechte plaatje zijn van ouders die eerst heilig verklaard worden, daarna de grond in worden geboord, om uiteindelijk gewaardeerd te worden alsof het echte mensen zijn.
Vraag is voor een kind elke keer weer: wat ga je daarmee doen? Dat hangt natuurlijk ook af van de leeftijd. Vanaf 16 jaar zijn kinderen vrij om daarin een eigen weg te bepalen. Het kan best zijn dat het betekent dat ze enige tijd geen kontakt hebben met een van de ouders. Is dat sneu? Nou nee, het is dan een voordeel dat er twee huizen zijn. En het is een experiment: wat doet het met je als je (als kind) zo met conflicten omgaat. Je kunt opperen of er ook andere wegen zijn en vragen waarom ze die niet kiest. Je kunt voorbeelden van andere wegen noemen, bijvoorbeeld dat zij een gesprek organiseert met vader; of met vader en vriendin; of met vriendin. Je laat het allemaal bij haar liggen: het is haar levenservaring, het is haar experimenteerruimte.
De grens zou voor mij liggen op: definitief de deur dichtgooien. Dat doe je niet. Je weet neit wat er verder nog in het leven gebeurt en er zullen nog genoeg momenten zijn waarop je je ouder(s) graag erbij wil hebben.
Je zegt dat je je niet teveel wil mengen in de beslommeringen van je dochters. Maar door het sneu te vinden geef je al een bepaalde kleur. Je kunt ze ook helpen om van deze levenservaring te leren, zoveel mogelijk te leren: hoe ga je om met conflicten, hoe ga je om met niet-ideale ouders (die bestaan), hoe ga je om met de liefde, met nieuwe liefdes etc.Genoeg om belangrijke dingen te leren dus.
Tsjor
Tsjor
Sneu was een op dat moment gekozen woord. Ik vind het idd jammer dat het nu zo loopt, nu er echt rust in de tent leek te komen voor de kinderen, maar nu weer op nul staat door de aanvaring met de vriendin. Ik vergoeilijkte ook steeds de nieuwe vriendin van vader, maar ik zeg er nu niets meer over.
Onze dochter is nu bij ons, had zelfs haar vader geblokkeerd maar heb daarin wel gemeld dat dit ook niet de juiste weg is... kan ik dit voor haar beslissen?
Het was meer om haar te behoeden voor handelswijze van vader. Kwamen al appjes binnen in de vorm van dat hij de politie zou bellen om te bellen dat zij zoek is.
Ook dat zij de telefoon moet opnemen, want dat hij haar anders zou opzoeken en dan zou hij echt nog niet klaar zijn met haar. Wellicht woorden uit onmacht, maar absoluut geen woorden die je zou moeten uiten naar een kind van 16.
Mijn dochters zien de relatie van hun vader niet als serieus maar meer als raar.
Hij zegt niets met haar te hebben, voor haar te voelen... ze woont in het huis, heeft al meermalen haar de deur gewezen, maar krijgt haar niet weg. yeah right
Maar goed, dat is mijn pakkie aan niet.
Mijn dochters ervaren het nu dat hij een relatie met haar (waarvan hij zegt niets voor haar te voelen/geen geluksgevoel te hebben) verkiest boven zijn kinderen.
Wat je zegt Tsjor, ik moet het hun laten ervaren... ik en mijn partner horen het aan, want de verstandhouding kan over een maand idd zomaar weer anders zijn.