U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
eigenlijk voel ik me alleen en ongelukkig
Sinds 1,5 jaar ben ik gescheiden. Ik heb altijd gedacht dat ik me prima in mn eentje kon redden en op zich is dat ook wel zo maar het alleenstaande moederschap (met 4 pubers en een baan) valt me zwaar. En als ik eerlijk ben voel ik me ook gewoon alleen.
Ik val ook op de verkeerde mannen in de zin dat ze emotioneel niet beschikbaar zijn. Ik heb kort gedate met een getrouwde man (niet doen!) en nu heb ik iets met een man die volgens mij bindingsangst heeft en tegen een burnout aan zit. Inmiddels heb ik hem maar losgelaten omdat ik er diep ongelukkig van werd. Ben een beetje klaar met die kerels ook.
Kortom: het is klote 
En ik ben tot de conclusie gekomen dat ik het heel moeilijk vind om gewoon in mn eentje gelukkig te zijn. Alsof ik er iemand (een man) voor nodig heb. Ik vind het vooral moeilijk als ik mensen samen zie: gelukkige stellen die samen de hond uitlaten, samen fietsen, boodschappen doen, dat soort simpele dingen.
Dat wil ik ook! En de man in mijn leven is te druk met zichzelf en laat soms dagen niks van zich horen. Daar heb ik dus ook geen donder aan..
Ik heb totaal geen zin in sociale dingen en ga dat ook uit de weg. Wandelen in het bos vind ik nog wel een soort therapeutisch maar dan word ik vaak zo overmand door emoties...
Het voelt eigenlijk zo leeg (zeker als de kinderen er niet zijn) en ik zou zo graag weer happy zijn. Gewoon vanuit mezelf...
Weer alleen
Na mijn huwelijk van 17 jaar en mijn relatie van 7 jaar ben ik sinds kort weer alleen. Ik vind het een dubbel gevoel geven; ervaar vrijheid aan de ene kant maar vind het "eng" aan de andere kant...
Ik kan goed alleen zijn en mezelf goed vermaken en heb nog twee van mijn drie kinderen thuis (16 en 14 jaar), die voor de nodige reuring zorgen. Daarnaast werk ik 28 uur per week en heb ik een uitgebreid sociaal netwerk. En toch voel ik mij af en toe alleen en een beetje zielig.
Toen ik nog in mijn ( niet zo gelukkige) relatie zat kon ik echt genieten van het af en toe alleen zijn, in de wetenschap dat er weer iemand thuis kwam na een tijdje. Nu voelt dat toch anders....
Maar wat hierboven werd gezegd is waar, eerst moet je weer gelukkig met jezelf zijn voor je aan een nieuwe relatie begint. Achteraf ben ik na mijn stukgelopen huwelijk te snel in een nieuwe relatie gedoken met op zich een schat van een man. Maar uiteindelijk bleken we toch te verschillend en werkte het niet.
Nu eerst alles maar eens op een rijtje zetten, uithuilen en opnieuw beginnen. Want de rest van mijn leven alleen lijkt me niks... Maar voorlopig even niet; een tweede (of derde, of vierde) relatie geeft ook weer heel wat haken en ogen en daar ben ik nog lang niet aan toe!
En ondertussen denk ik na over een nieuwe invulling van mijn vrijgezelle leven: eetclub/leesclub/vrijwilligerswerk/veel sporten, enz. Alles ligt weer open, voor zover mijn vrije tijd dat toelaat. Dat is ook wel weer een nieuwe uitdaging....
herkenbaar
Hoe herkenbaar allemaal. Ik ben ook en hele tijd depressief d'r van geweest. Nu gaat het gelukkig weer. Lukte me niet om op de 'normale' manier in contact te komen met leeftijdsgenoten omdat ik geen stapper ben en omdat ik niet meer opzoek ben naar een relatie. Heb nu een paar leuke vrienden gevonden op (link verwijderd door forumbeheer) Daar ondernemen we nu geregeld leuke activiteiten mee. Had ik een paar jaar geleden niet meer gedacht ;-)
Alleen
Roos, je gevoelens zijn herkenbaar!
Ik ben sinds eind juni officieel gescheiden na een huwelijk van 25 jaar. Ex-man had stiekem een ander, en het was niet de eerste keer.
Nu woon ik alleen in een nieuw huis, samen met een studerend kind, de 2 anderen zijn het huis uit, maar komen wel geregeld aanwaaien.
Ik mis niet zozeer mijn ex, als wel het niet meteen kunnen delen van allerlei kleine gebeurtenissen. Ook mijn toekomstbeeld heb ik ernstig moeten bijstellen.
Ik ga ruim de tijd nemen om te rouwen en om weer helemaal 'mezelf' te worden. Om mij heen heb ik diverse gescheiden vriendinnen zich in no time in relaties zien storten met mannen die totaal niet bij hen passen en/of zelf zware probleemgevallen zijn. Eén was zelfs binnen 6 maanden na scheiding van man 1 zwanger van de nieuwe man en zit nu vast in een 2e huwelijk met een vreselijke man. Met deze voorbeelden voor ogen zie ik mezelf de komende paar jaar sowieso alleen doorbrengen. Gelukkig heb ik wel een groot sociaal netwerk en lieve collega's. Ik moet persoonlijk niet denken aan een andere man, sta er ook helemaal niet voor open. En daten? Lijkt me afschuwelijk! Ik ben tevreden met mezelf en doe voorlopig gewoon waar ik zelf behoefte aan heb. En of dat nou in een museum rondstruinen is, naar de bios, op de bank hangen en kijken naar Netflix, borrelen met collega's of whatever.....Wat de toekomst brengt weet ik niet. Ik zie mezelf in ieder geval niet trouwen of snel gaan samenwonen. Misschien in de verre toekomst een latrelatie met iemand. Of gewoon niet.
Sterkte in ieder geval!
Ik heb hetzelfde
Wat een herkenbaar berichtje. IK heb hetzelfde. Heb het nog heel moeilijk met het feit dat mijn huwelijk gestrand is. (mijn keuze, maar toch). Daarna heel erg misbruikt door een foute man. Nu heb ik een hele hele hele lieve vriend. Hij doet alles voor me, houdt oprecht van me alleen heeft ie een probleem met kinderdingen, verjaardagen, burgerlijke gezelligheid. Het staat tussen ons in als een huis, hij woont ver weg, dus door de lange afstand is het ook moeilijk. Ik heb ook het gevoel dat ik alleen niet gelukkig kan zijn, wil hem niet kwijt, maar ben nu ondanks dat we het samen heel goed hebben ook niet gelukkig ;-(