een minnares erbij- wat moet ik er mee?

Overigens

Voor de duidelijkheid, ik vind lichamelijk geweld wel erger dan geestelijke mishandeling, kleineren of het gedrag dat deze meneer vertoont. Mocht het komen tot een scheiding, dan is de kans echter best groot dat je nog last gaat houden van de 'emotionele mishandeling' (= groot woord, dat weet ik). Ik heb mezelf wel afgevraagd, en verweten, waarom ik het zo lang door heb laten gaan. Toen kwam er iemand met het verhaal over de kikker in het kokende water, en dat klopt wel. Je ziet het niet als je erin zit.

ik zou

eens google-en op stockholmsyndroom en relaties.

nounounou

Ineens zit Els in een misbruikrelatie, met Stockholmsyndroom en al. Beetje overdreven jongens.

Eh, 1 keer is wel genoeg

2 x is een beetje overdreven :-)

tja

Op mij komt het wel zo over. Ik vind Els niet heel gelukkig klinken. En het (voor de lieve vrede) niet aangeven van de eigen grenzen vind ik meer overkomen als angst en zwakte, dan als kracht. Maar dat is natuurlijk ook maar gewoon mijn mening...

Ik heb net dit hele onderwerp doorgelezen. Het is duidelijk dat jij heel van hem houdt. Het is minder duidelijk dat hij heel veel van jou houdt. Het vreemdgaan op zich hou ik nog even buiten beschouwing.
Ik lees hier echter een paar dingen die ik erg zorgwekkend vind.
Ten eerste hij houdt niet van ruzie maken en dus hebben jullie afgesproken dat hij het laatste woord heeft. Fijne afspraak. Hij kan ergens niet tegen en dus moet jij inbinden. Bovendien geeft het ongelijkheid weer: waarom mag hij altijd het laatste woord. Jij hebt nooit gelijk? Bovendien maak jij (volgens hem) vileine opmerkingen en dat is zo gemeen van je en daarom wil hij niet dat je meer ruzie maakt en mag hij het laatste woord hebben want hij heeft gewoon gelijk. Dat zit scheef.
Ten tweede de dingen die hij tegen je zegt: jij bent zo sterk jij kunt dit wel aan, het hele verhaal over de wolf die je wel of niet gaat voeden... komt allemaal erg badinerend over.
Ten derde: bij alle opties die hij noemt over wat jullie kunnen gaan doen is zijn maîtresse betrokken. Bij niet alle opties die hij noemt bij jij betrokken. Hij wil dus wel afscheid nemen van jou als het niet anders kan maar niet van zijn maîtresse. Daarmee lijkt de maîtresse inmiddels hoger in de rank te staan dan jij. Ongetwijfeld overigens ook nog een heel eind onder nummer 1 want wie dat is wel duidelijk.

Uit al deze dingen spreekt voor mij een respectloze, zelfs minachtende houding naar jou toe. Het klinkt mij weinig liefhebbend en al helemaal niet gelijkwaardig.

Dan heb ik het nog niet eens gehad over zijn regelmatige vreemdgaan en het jou opdringen van zijn maîtresse. Maar zelfs dat buiten beschouwing latend vind ik al dat er heel wat redenen zijn om nog eens zeer ernstig na te gaan denken over de toekomst van deze relatie. Ik denk namelijk dat hij helemaal niet zo van jou houdt. Anders zou hij je niet zo respectloos behandelen. Je schreef zelf hier ergens (of was dat iemand anders) over de titel van een boek van Yvonne Kroonenberg: zij houdt van hem. hij ook.
Dat gaat nav wat je hier allemaal schrijft zeker op voor je man. Hij staat op nummer 1,2,3 en zo nog een eindje door en daarna komt op dit moment zijn maîtresse (en als zij te veeleisend wordt zal ze ook worden ingeruild) en daarna pas jij.

Amen

Jaina, wat jij nu schrijft is precies wat mij zo stoort aan de relatie van Els met haar man. Dat Els aangeeft dat ze nog zo van elkaar houden en er zoveel liefde aanwezig is, terwijl ik die liefde van zijn kant echt niet zie. Maar liefde maakt kennelijk blind, want Els gelooft heilig in hun diepe verbondenheid. Als ik dan lees in haar posting #190, hoe blij ze is met de berichtjes die hij haar stuurde terwijl hij op vakantie was met zijn maîtresse en hoe haar dat het gevoel gaf dat ze er nog toe doet dan snap ik er haar echt niet. Hij zet de bloemetjes buiten met een andere vrouw en appt wat lieve woordjes in een verloren moment en Els is al tevreden met de kruimeltjes. Els heeft zichzelf na al die jaren echter zelf in deze positie laten manouvreren en nu kan ze geen kant meer op. Of ze gaat akkoord op zijn voorwaarden of hij gaat verder met zijn maîtresse. En dan nog denkt Els dat hij van haar houdt...
Els, waar is je eigenwaarde. Je bent toch meer waard dan dit?

Antje

Bedankt dat je zo serieus en uitgebreid op mijn vraag bent ingegaan.

ik weet niet meer wat ik moet zeggen

Het verhaal is niet af-het ontwikkelt zich. En ik leef in dat verhaal. Misschien heb ik inderdaad niet helemaal goed aangepakt- het is mij overkomen en ik had geen stuur in handen. Dat begin ik nu te krijgen en dat wil ik uit liefde en vrede doen. Ik ben blij dat er ook een paar mensen zijn die in me geloven.

Els

Het gaat er niet om 'dat er mensen in je geloven', het gaat erom dat jij in jezelf gelooft! En het gaat er vooral ook om wat jij vindt dat je waard bent. Hier en daar een kruimeltje, of misschien toch wel een beetje meer?

einde

Beste en lieve allemaal, ik denk dat het voor mij nu even beter is om hier niet meer te verschijnen. Ik deelde mijn gevoelens en ik kreeg heel veel terug. Ik heb van een aantal mensen inzichten gekregen waarvoor ik dankbaar ben (Mirreke, Antje en meer).
Ik wens iedereen veel geluk en wijsheid in zijn of haar eigen leven en ook een beetje mildheid!
Els

Graag gedaan

Je noemt mij wel niet in je bedankje, maar ik denk dat je vooral ook de wat meer kritische reacties ter harte moet nemen. Die schrijven we niet om jou af te zeiken.
Sterkte ermee.

Precies

Els, je hoeft inderdaad niet meer te schrijven, je hoeft je niet naar ons toe te verantwoorden.

Realiseer je wel dat iedereen zijn/haar best doet jou te laten zien hoe het verhaal op ons overkomt, zodat jij daar over na kunt denken en iets mee kunt doen. Zoals Vesper schrijft, juist de kritische reacties zou je goed ter harte kunnen nemen, omdat daar mogelijk nog maar in zit om je verder in te ontwikkelen, dan in de reacties die meer aansluiten bij hoe jij je nu in je relatie gedraagt.

We willen het beste voor jou, vanzelfsprekend wel vanuit ons perspectief en o.b.v. de info die jij gegeven hebt.

Het belangrijkste is dat jij gelukkig bent (en dat dus niet alleen zegt, maar ook zo voelt), in jouw relatie/situatie.

Wel jammer dat je niet meer gereageerd hebt op vragen die ik je eerder gesteld hebt over wat jij *voelde* toen hij bepaalde dingen tegen je zei of reageerde op wat jij zei.

Ik ben daar oprecht benieuwd naar, omdat ik denk dat als je je gevoel weet te bereiken, je uiteindelijk ook weet hoe je verder wilt in deze situatie.

Veel sterkte, het lijkt me niet eenvoudig.

Dat is het risico van het noemen van namen, helaas. Er hebben toch wel wat meer mensen hun best gedaan dan alleen bovengenoemde die meer denken zoals jij

Ik ben niet iemand die vind dat alles maar moet kunnen omdat het nu eenmaal kan of mogelijk is.
Daarom probeer ik je weer een andere invalshoek te laten ziek die wel binnen mijn mogelijkheid ligt.
Afzeiken vind ik zelf onplezierig, dat doe ik dus bij een ander ook niet. Hard zijn ook niet, nergens voor nodig. Duidelijk wel, omdat je de intonatie niet kunt lezen en mijn non-verbale communicatie niet kunt zien.

Ik hoop van harte dat je in een eigen spiegel kunt gaan kijken in plaats van in de spiegel waar zijn foto op geplakt is. Dat laat je zien hoe waardevol jij bent en dat je NEE mag zeggen tegen wat je tegen staat. Zodat jij geen genoegen hoeft te nemen met toegeworpen kruimels, wat knuffels om je "koest" te houden en dan vindt dat dat voldoende is om de rest dan maar te accepteren.
Maar als dat is wat jij wilt: ik snap dat je jezelf niet steeds wilt verdedigen, dat hoeft ook niet. Maar blijf goed kijken naar wat er plaats vindt en houd je ogen open. Het ga je goed.

Els gelooft in haar aanpak

Het lijkt een beetje alsof jullie niet goed lezen. Els is zoekende. Zij is zich bewust wordende. Het is een proces. Ze is aan het aftasten wat ze voelt bij deze ontwikkelingen, ze is aan het nagaan of het voor haar op deze manier leefbaar is. Ze is aan het bekijken wat ze hiermee wil, wat de mogelijkheden zijn.

Els is niet voor niets hier gaan schrijven. Ze heeft vragen en zoekt antwoorden, die bij haar passen. Ze wil recht blijven doen aan iedereen, en uiteindelijk niet in het minst aan haarzelf. Uiteindelijk slaan je acties ook op jezelf terug, en op alles wat je samen hebt opgebouwd.

Los daarvan is het ook nog eens echt niet onmogelijk om in deze configuratie een goede relatie te hebben. Je kunt je inderdaad afvragen of de man van Els dit handig heeft aangepakt. Dat doet Els ook. En je kunt je afvragen of dat consequenties heeft voor hun verdere relatie, voor hoe ze hem ziet of wil zien.

Maar om nou aan te komen met het Stockholmsyndroom... Dan spreek je echt over een abusive relationship.

Zo komt het mij niet over hoor, meer als een relatie die op sommige fronten niet alledaags is, en waarbij iemand probeert uit te vogelen waar zij staat en of ze die ontwikkelingen wel wil, en wat ze eventueel kan doen.

Wie weet komt Els er wel achter dat ze dit uiteindelijk toch niet zo wil. Of komt haar man erachter dat dit geen goede manier is...

Oh Els,

ik was al even bezig een reactie te schrijven, dus het venster stond open en ik had jouw reactie nog helemaal niet gelezen. Ik snap je wel.

Ik wens je veel wijsheid en liefde.

mirreke

Waarom denk je dat we niet goed lezen of het niet goed begrijpen??

Alle begrip dat je je terugtrekt. Neem je tijd om na te denken en te voelen, zonder dat je je hier hoeft te verdedigen. Ik heb nog wel een boekentip voor je. Verslaafd aan liefde en Bevrijd door liefde van j. Geurtz (en nee, de titel duid niet op een evt verslaving aan seks/liefde bij je man.)
Veel vertrouwen in de toekomst gewenst, met of zonder man.

Overkomen ?

Els, dat je troost put in uit sommige, in mijn ogen wat zalvende bijdrages in deze draad, is je van harte gegund in deze beroerde situatie. Ieder zijn meug. Maar het is je natuurlijk niet overkomen. Een ongeluk overkomt je,een ziekte overkomt je, ontslag kan je overkomen maar dat jij in deze mooiprater je soulmate blijft zien is je eigen keus.

Einde discussie

Ik denk dat ik ook maar stop met mijn bijdrage voor Els, ze zijn aan dovemansoren gericht. Het feit dat Els zich hier terugtrekt uit de discussie past namelijk precies in haar houding ten opzichte van haar relatie met haar man. Als het moeilijk wordt dan trekt ze zich terug, steekt ze de kop in het zand en vecht ze zeker niet terug.
Er is naar mijn idee niet echt een hele nare discussie hier gevoerd, wel kritisch maar bijna altijd met respect naar Els. Harde kritiek, maar wel opbouwende kritiek. Het zou natuurlijk kunnen dat het te pijnlijk werd voor Els, omdat er misschien wat zenuwen zijn geraakt? Omdat het ook betekende dat Els zelf in de spiegel moest kijken naar haar rol in de relatie? Bij dat zelfinzicht hadden onze reacties kunnen helpen, maar kennelijk kijkt Els liever weg. Het lost haar probleem voor de toekomst echter niet op. Haar man blijft alleen maar nemen binnen hun huwelijk, Els blijft alleen maar geven maar krijgt er nauwelijks wat voor terug. Totdat er niks meer over is. Waarschijnlijk trekt hij er dan alsnog de stekker uit.

Andere tijden

Gunst, een paar jaar gelden zou men een twijfelaar geadviseerd hebben samen dingen te ondernemen en een week op vakantie te gaan om zo te werken aan je huwelijk.
Vandaag de dag wordt menig draadje gevuld met het vermoeden van het bestaan van een ander of het belang van zelfredzaamheid. Er is veel veranderd in korte tijd. Zo ook de aantallen reacties; vroeger 25 in een week, nu 220 in een maand tijd. En als en TS niet snel genoeg antwoord geeft, wordt haar ook nog dovemansoren verweten.

Nu, we weten niet of de dip in haar betrekkelijk lange huwelijk gevoed is door een ontkennende midlife crisis. Als de man van Els hoort hoeveel een scheiding hem gaat kosten, kan hij abrupt genezen zijn. Geen ideale basis voor herstel, maar niet ondenkbaar.
Sommige keuzes dienen overdacht te gebeuren, ook al wordt je dat verweten je kop in het zand te steken zelfs als je twee dagen geleden nog hebt gereageerd. Oef wat heeft men een haast.

Flanagan

Al wat ik zeg is een reactie op Els eigenlijk, die zelf niet weet wat ze er mee aan moet. Ik heb (als ik het me goed herinner) Els enkel gezegd dat ze beter verdiend. Daarmee zeg ik niet dat ze meteen moet rennen, alleen wel haar grens kenbaar "moet" maken.
Els is zelf degene die beslist waar ze gelukkig mee is en helaas lijkt dat met weinig.
De verbondenheid klinkt als iemand die wanhopig probeert een koek te zien in kruimels. Ik zie dat vaker bij vrouwen met een niet gelijkwaardige/slechte relatie, evenals woorden: sterker dan ooit (die Els niet noemde).
Ik denk dan altijd aan wat ons aller dr. Phill vaak benoemt: wat is erger dan een jaar in een slechte relatie zitten? Een jaar en een dag in een slechte relatie zitten. Als je niets doet en alles slikt en aanvaard geef je de ander de ruimte om nog meer te nemen totdat slechts de geur van koekjes overblijft.

Jojo,

Ik reageerde meer op de post van Mika.
Ik vind het ook triest hoe Els door haar man wordt gekwetst.
Als ze zou kiezen voor een beëindiging van haar huwelijk, moet ze dat wel zeker weten.

Polyamorie

https://nl.wikipedia.org/wiki/Polyamorie

Een deel eruit gekopieerd

"Communicatie en onderhandelen

Omdat er geen standaardmodel bestaat voor een polyamoreuze relatie, kunnen deelnemers aan zo'n relatie verschillende ideeën hebben hoe zo'n relatie zou moet werken. Als dit niet besproken wordt, kunnen deze uiteenlopende verwachtingen bijzonder schadelijk worden voor de relatie. Daarom zijn veel polyamoreuzen er voorstander van om expliciete basisregels van een relatie te definiëren met iedereen die er in betrokken is. In tegenstelling tot sommige andere vormen van onderhandelde relaties (bijvoorbeeld huwelijkse voorwaarden), zien polyamoreuzen deze onderhandelingen als een dynamisch proces gedurende de levensloop van de relatie.

In meer conventionele relaties kunnen deelnemers een gemeenschappelijke reeks van verwachtingen hebben, zonder er bewust over onderhandeld te hebben, simpelweg door het volgen van sociale standaarden. (Een man en vrouw worden verondersteld om elkaar financieel te steunen, bijvoorbeeld). Omdat polyamoreuze relaties niet op sociale standaarden kunnen steunen als uitgangspunt, kan men veel minder uitgaan van veronderstellingen en moet men gaandeweg veel meer overeenkomen door met elkaar te praten en door wederzijds respect en begrip.

Polyamoreuzen benaderen hun relaties meestal pragmatisch. Zij aanvaarden dat zijzelf en hun partners soms fouten zullen maken en niet altijd aan het ideaalbeeld zullen kunnen voldoen. Wanneer dit gebeurt, is communicatie een zeer belangrijk middel om eventuele schade die hierdoor ontstaan is, te repareren.

Niet elkaars bezit

Mensen in een conventionele relatie zijn vaak akkoord om onder geen enkele omstandigheid een andere relatie te zoeken, omdat dat de primaire relatie zou bedreigen, verdunnen of vervangen. Polyamoristen geloven dat deze beperking in feite niet in het belang is van de relatie, omdat ze bezitterige verboden in de plaats stelt van vertrouwen en de relatie in een structuur van eigendom en beheersing plaatst: “Jij bent van mij”. Dit weerspiegelt de culturele veronderstelling dat beperkingen nodig zijn om de partners te beteugelen en bij elkaar te houden, en dat een bijkomende nauwe relatie een serieuze bedreiging zal zijn of een verzwakking van de huidige band zal veroorzaken.

Polyamoreuzen zien in hun partners partner eerder de verbetering voor hun partners leven dan een bedreiging voor henzelf. Het oude gezegde “Wie je lief hebt, laat je vrij. Als ze terugkomen dan zijn ze van jou, als ze weggaan dan waren ze dat nooit”, beschrijft een gelijkaardige manier van denken. Daarom zien veel polyamoreuzen de bezitterige kijk op een relatie als iets dat vermeden moet worden. Dit vraagt veel vertrouwen. (Een simpele test van succes: Als je geliefde een andere partner vindt, zal dat als resultaat geluksgevoel geven (compersie) of een alarmbel doen rinkelen?)

Monogamisten daarentegen hanteren ook het oude gezegde “Wie je lief hebt, laat je vrij." Echter gaat deze groep ervan uit dat de vrije wil weg te gaan ook mag. "Blijven ze dan zijn ze van jou, als ze weggaan dan waren ze dat nooit”. Hierbij is geen bezitterige kijk op een relatie en ook dit vraagt vertrouwen.

Hoewel niet-bezitterig zijn een belangrijk aspect is van veel polyamoreuze relaties, is dit niet zo universeel als de andere waarden die hierboven beschreven zijn. Alternatieven zijn bijvoorbeeld relaties waarbij een op bezit gebaseerde hoofdrelatie gecombineerd wordt met niet-bezitterige tweede relaties (gebruikelijk in open huwelijken), en asymmetrische relaties waarbij “bezit” alleen in één richting geldt."

Wat vooral duidelijk wordt als je dit goed leest, is dat een polyamoureuze relatie een continu proces is waarin telkens weer nieuwe ontwikkelingen zich kunnen voordoen en dan besproken moeten worden. Een relatie niet gebaseerd op bezit van de ander en ook niet op onuitgesproken standaard sociale waarden.

Els zit in een nieuwe ontwikkeling van haar relatie (die toegegeven haar overkomt en waar ze niet zelf voor kiest, maar ja, zo gaat dat vaak in het leven) en vraagt zich af wat ze ermee moet. Vervolgens wordt ze zo onderhand gebombardeerd met berichten waarin men stelt dat zij in deze relatie de minderwaardige is, dat ze niet genoeg van zichzelf houdt, dat ze toch niet luistert, dat berichten aan haar aan dovemansoren gericht zijn, dat haar man een manipulator is, alleen uit op zijn eigen geluk die haar kruimels toewerpt, dat zij last heeft van het Stockholmsyndroom, dat ze vooral de kritische berichten moet lezen... De berichten waarin zij aangeeft dat zij wel degelijk warmte, respect, liefde, saamhorigheid en dergelijk ervaart, tja, die worden genegeerd of neergezet als berichten van iemand die met kruimels genoegen neemt.

Wat ongenuanceerd vind ik dat...

Mirreke

Jij vindt het ongenuanceerd. Ik vind de toon van Els enorm klinken als iemand die doodongelukkig en gekwetst is, slachtoffer van omstandigheden en die vervolgens uit alle macht probeert om er vooral maar iets positiefs in te vinden. En daar dan in doorslaat (want hoe geweldig kan een man zijn die zo over iemand met wie hij zo lang samen is heen walst, waarom was die vakantie op dit moment, in deze fase van dat proces nou perse nodig? Hij had dat toch ook anders aan kunnen pakken, als hij daadwerkelijk betrokkenheid voelde bij Els, en haar gevoelens niet minder belangrijk zou vinden dan zijn eigen?)

Helemaal prima als je voor zo'n vorm van relatie kiest. Maar dan moet het wel een keuze van alle betrokken partijen zijn. Waar denk ik de meesten hier over vallen is de 'slikken of stikken' houding van de man, en de gelatenheid daarover van Els. We wensen haar wat beters.