Dochter wil niet met pa op meivakantie

Albana, tot je 16e, dus....

Albana, je schrijft dat je naar je vader moest. Tot je 16e. En daarna? Want als dochter met vader op meivakantie zou gaan is ze 16. Wil je zeggen dat ze volgens jou dan niet meer persé hoeft?
En Maylise, jij zegt dat dochter ook mee zou moeten als vader en ik nog bij elkaar zouden wonen. Nou dat weet ik nog niet zo net. Twee à drie weken op zomervakantie misschien nog wel, maar die paar dagen...Zoals eerder gezegd, vorig jaar is zoon ook al niet meer met mij meegegaan in de meivakantie. Niet omdat we ruzie hadden, maar gewoon omdat hij een puber is die niet alles meer leuk vindt. Ik kan me zo voorstellen dat als ik nog bij vader zou wonen en zoon of dochter wil echt niet mee, dat ik ze dan ook niet mee ga slepen.

Nog niet uitgekristaliseerd

Ernesta, het heeft niet zoveel met leeftijd te maken. Soms ben je als ouder en kind 'klaar' met elkaar, dan weet je wat je aan elkaar hebt en kan het kind zijn eigen gang gaan. Maar je dochter is nog niet 'klaar' met haar vader, ze kan met heel veel dingen van hem nog niet omgaan en laat jou dat doen. Ze heeft nog geen eigen relatie met hem, maar gedraagt zich als een kind dat (Albana is tamelijk scherp hierin) haar zin niet krijgt en dan bij de andere ouder gaat klagen. Daar wordt je niet volwassen van.
Het wordt tijd dat jij haar gaat behandelen als een 16-jarige die zelf moet gaan leren hoe ze op een goede manier vorm geeft aan relaties met mensen om haar heen (ook met haar moeder, want ze moet haar moeder niet voor haar karretje spannen), die nog niet op een goede manier voor zichzelf op kan komen, die nog niet weet hoe ze enerzijds haar vader informatie kan geven en anderzijds duidelijk kan maken dat hij nu wel genoeg heeft gevraagd. Maak haar tot een volwassene, die zelf haar eigen boontjes moet doppen. en zorg dat ze in kontakt blijft met haar vader, zodat ze al haar onvrede daar uitvecht of leert om ermee om te gaan.
Dan pas kan ze zelfstandig en alleen op vakantie.

Tsjor

Tot je 16de

Tot je 16de was meer een 'vage richtlijn' dan werkelijkheid. Er werd van ons 'verwacht' dat we dan zélf op een fatsoenlijke manier een en ander konden onderhouden en bespreken. Zoals je ook met de ouder waar je woont overlegt dat je eventueel niet meegaat op vakantie en dus thuisblijft. En er moesten ook wel redenen zijn. Ging ik b.v. dat weekend uit naar voor mij part Amsterdam en het was vaders weekend dan moest ik dat met vader bespreken of ik mocht en hoe ik ging en of ik dan nog wat zakgeld meekreeg en hoe ik bij de trein kwam. Ook al woonde ik door de week bij mijn moeder en had ik misschien van mijn moeder best gemogen. En mijn moeder was ook wat makkelijker eigenlijk dan mijn vader, vader die was meer 'strenger' en van afspraak is afspraak.Eigenlijk waren de afspraken zo dat tot ons 16de onze ouders bepaalden en dat na ons 16de wij zelf meer inbreng hadden. Maar er moést overlegd worden en wel met de ouder waar we volgens de omgangsregeling waren op dat moment. Wij gingen niet alleen 1 weekend om de 2 weken, maar ook op woensdagavond naar mijn vader (uit school, eten en huiswerk maken). Wilden we die woensdag naar een vriendin of kwamen we later eten dan moesten we mijn vader bellen. En niet mijn moeder want die zou daar toch niets over zeggen/beslissen. En als ik dan belde en vroeg of ik later thuis mocht komen en mijn vader zei nee omdat dat hem slecht uitkwam dan was het einde van het verhaal. Ik hoefde dan écht niet alsnog om 19.00 uur zielig bij mijn moeder aan te komen om alsnog te eten, want die zou daar écht nooit in meegegaan zijn.
Een afgesproken vakantie met vader, zou mijn moeder zich zeker niet mee bemoeid hebben. Wil jij niet mee? Nou bespreek het maar zelf. Ook na ons 16de.
Het kwam wel eens voor dat ik 3 weekenden niet kwam, zeker toen ik ouder was. Maar mijn vader liet dan wel zeer duidelijk doorschemeren dat hij 'verwachtte' dat ik dan wél tussendoor kwam. Hij zei gewoon als ik belde : "En wanneer heb je dan wél tijd voor mij?" Ooh...ahum tsja...
Zelfs toen ik allang studeerde en wel eens een weekendje thuiskwam, was het toch echt én naar moeder en naar vader. Eerst naar moeder (de was laten doen natuurlijk:) en dan zei die vanzelf of ik nog wat met vader had afgesproken? 'Thuiskomen' was vanzelfsprekend naar allebei. Zo simpel was het. Zolang als ik ongeveer thuiswoonde.
En misschien zeg ik het wat cru. Maar ik heb veel profijt gehad van mijn eigenwijze gescheiden ouders die toch per sé ons 'samen' wilden blijven opvoeden en altijd zelfs als ze het niet met elkaar eens waren faliekant achter elkaar bleven staan in dit soort opvoedgedoe. Dat kostte ze heel wat slikken zo nu en dan. En ik weet dat ze soms dingen uitvochten met elkaar per telefoon omdat ze het zeker niet altijd met elkaar eens waren. Maar naar ons toe, waren ze 1 blok en hielden ze dan alsnog de schijn op. Er was geen speld tussen te krijgen. Alles wat ook maar enigzins belangrijker dan doorgaans was over ons werd ook door hun besproken. Bijna elke beslissing die we mijn moeder voorlegden daarvan zei ze: "Dat moet ik eerst met je vader bespreken." En na ons 16de werd het : "Overleg het maar even met je vader wat die ervan vind." En werden wij geacht dat zelf dan weer retour naar mijn moeder te brengen.
Wij hadden gewoon 'ouders' een vader en een moeder en dat die in 2 huizen woonden daar hadden we gewoon amper last van. Eerder profijt, wij zagen ook zeker het voordeel ervan in. We gingen vaker op vakantie, we hadden meer (stief)ouders die we konden bellen als we met een lekke band stonden en meer expertise om ons te helpen bij huiswerk ofzo.
Ik vind het altijd erg als ouders zich zo laten uitspelen en snap niet dat ze dat zélf niet zien.
Dat is denk ik wat me zo scherp maakt in mijn bewoordingen. Ik denk ook dat het voor het kind in kwestie écht niet goed is. Het is slecht voor een kind als ze de kans krijgt haar ouders zo uit te spelen. Ik denk dat dat haar veiligheid en zekerheid enorm aantast. En dat het een kind enorm kwetsbaar maakt. En wie wil dat nu voor z'n kind?
Toen ik kind was zag ik dat zelf heus niet. Maar nu, nu ik wat ouder ben overzie ik het meer. En ik ben ik dankbaar voor die inzet die ze toch maar geleverd hebben, want dat heeft ze heus wel de nodige zweetdruppels opgeleverd.
groeten albana

Verder ben ik het erg met tsjor eens

Ook al is ze 'officieel' 16 als ze op vakantie gaat. Ze gedraagt zich er bepaald niet naar. En zolang 'moet' ze in mijn ogen. En ik denk dat mijn ouders er ook zo over gedacht zouden hebben. Mijn eigen moeder zei wel eens: "Zolang je thuis woont gelden ónze (vader en haar dus) regels en afspraken en daar heb je je maar aan te houden." Daarmee doelde ze heel vaak om de omgangsregeling en de afspraken die ze samen hadden. En daarmee bedoelde ze ook zeker dat we met mijn vader een band moesten opbouwen en onderhouden.
Dat van die lekke band is een leuk voorbeeld. Wie belt jouw dochter als ze écht niet verder kan en ook nog's ver weg is? Ik belde eerst mijn moeder (op werk) dan mijn eigen vader (ook op werk maar kan makkelijker weg) en pas als dat allebei niet lukte mijn stiefvader (bij moeder inwonend en dus zag ik die zelfs vaker dan mijn vader) en als laatste mijn stiefmoeder.
Dat is ook de volgorde die een kind van niet gescheiden ouders aan zou houden w.s.
En ik ken talloze kinderen die door de slechte omgang van hun ouders niet eens zouden durven te bellen op zo'n moment naar hun eigen vader of moeder. Want dat staat niet in de met veel gedoe en ruzie in stand gehouden omgangsregeling. En wie weet krijgen ze dan wel weer ruzie daardoor...
En áls mijn vader dan wel weg kon, haalde hij ons op en dat was vanzelfsprekend. Want hij wás mijn vader toch? Zo logisch en natuurlijk als wat.
groeten albana

Verschil

Het verschil is, dat de dochter van Ernesta niet met vader mee hoeft en onder moeders vleugels mag blijven; terwijl het verhaal van Albana gaat over de ontwikkeling van niet-meer-met-ouders mee en zelfstandig op vakantie gaan of alleen thuis blijven.

Verder vind ik de beschrijving van Albana over haar ouders erg mooi, ik heb het jarenlang zelf ook zo gedaan, tot het door redenen buiten mij om niet meer kon, wat ik jammer vind.

Tsjor

Meeslepen en met hangen en wurgen

Wat ik ook opvallend vind in je berichtjes is dat er meerdere malen wordt gezegd dat je je kinderen niet wil 'meeslepen' of met 'hangen en wurgen' wil dwingen mee te gaan. Dat gebeurd schijnbaar niet alleen bij vader, maar ook bij jou. En ook nog 's op het laatste moment als alles al gepakt en bezakt en geboekt is. Zie je dan zelf niet dat doordat jullie 2 onduidelijk zijn in waar jullie voor staan, wat de regels en afspraken zijn en hoe jullie willen dat er geleefd/geluisterd wordt, die kinderen niet meer weten waar ze aan toe zijn? Dat ze dus grenzen zoeken? Ik vind het niet meer dan normaal dat als een kind/jongere in dit geval niet meer mee zou willen op vakantie dat dat kind/jongere dat al in een zeer vroeg stadium aangeeft. En ook duidelijk aangeeft, niet met mitsen en maren, maar écht overtuigend. En op het laatste moment aan komen zetten met :"Ik heb geen zin.." dat doet meer denken aan kleutergedrag. Daar is een oorzaak voor, die moét er zijn want ik ga ervan uit dat je kinderen verder 'gewone kinderen' zijn met een een normale ontwikkeling. Een normaal kind van bijna 16/17 kan zelf ook wel bedenken dat zo'n vakantie geld kost, geregeld moet worden en dat er op hem/haar gerekend wordt en de anderen ook van zo'n omslag teleurgesteld zijn. En dat alleen daarom al er niet op het laatste moment nog van plan veranderd kan worden...Dat dat tóch gebeurd is tekenend voor jullie beider situatie als ouders zijnde.
Voor jullie eigen rol als ouders, die jullie nu aan het ontglippen is. Niet alleen hem, maar dat zal ook jouw rol beïnvloeden. En weet maar zeker dat op den duur...als je kinderen volwassen zijn, je de gevolgen hiervan zal ondervinden. Dan zien ze zelf ook hoe het ging en zullen ze het analyseren en jouw verwijten maken. Is dat wat je wil?
groeten albana