dochter wil moeder niet zien...

Wat opvalt

Je schrijft;
Mijn vriend gaf aan dat het ons totaal niet in de weg zal staan, wanneer ik alleen ga... en daarmee glijdt wel meteen weer een last van mijn schouders. Ik wil geen keuzes maken, maar wordt hiertoe toch weer verplicht gezien de situatie. Gelukkig kunnen we dit goed bespreken.
Ik had het gevoel dat ik hem daarmee weer zou kwetsen.

Wat hier naar voren komt is dat jij het zien van jouw dochter, afhankelijk maakt van de gevoelens jouw vriend. Voelt jouw dochter dat niet haarfijn aan? Zo kies je natuurlijk nooit echt voor je kind. Dit is voorwaardelijke liefde. Daar voelen kinderen zich absoluut niet veilig bij. De sms die jij haar stuurde, zegt iets als 'ik heb het moeilijk op jouw glorieuze dag, maar het gaat om mijn aanwezigheid, niet om of ik bij jou ben, op jouw glorieuze dag: met mij dient rekening gehouden te worden, ik kies nu (eventjes) voor jou en laat mijn vriend -met zijn toestemming- thuis en daar verwacht ik wat voor terug. Dit is de rol en het verantwoordingsgehalte van een kind. Wie is hier nu volwassen?

Het zou mij een rotzorg zijn of ik mijn partner zou kwetsen, ik zou gaan. Ik zou er zijn. En partner zou daar begrip voor moeten hebben. Heeft hij dat niet, dan corrumpeert hij de liefde van en naar mijn kind en dan kan hij gaan. En daar heb ik zeker niet zijn goedkeuring, toestemming of begrip voor nodig.
Wil jij jouw dochter eigenlijk wel onvoorwaardelijk zien?

Jij, als volwassen vrouw, geeft nu vorm aan de relatie met jouw dochter. Ga je niet naar haar examen, 1 van de mijlpalen in haar leven, en stel jij je als een kind op, dan zal zij later zeggen, als zij, staand voor een volgende mijlpaal (bijv haar bruiloft) terugkijkt naar de vorige mijlpalen; 'tja, mijn moeder was er toen ook niet (echt) bij, ik kan het zonder haar ook af.'.

Wil jij je zo opstellen dat zij dat zo zal zien?!

Jouw gedrag

Dit ga je vast niet leuk vinden, maar ik vind echt dat je je gedrag moet aanpassen, en je gedachtengangen ook. JIJ lijkt hier wel de puber. Je dochter zit middenin de puberteit, haar ouders zijn gescheiden, er spelen vast allemaal andere puberdingen in haar leven die ingewikkeld zijn, en jij gaat zo verongelijkt zitten doen. Je probeert steeds je punt te maken naar je dochter, ook weer in die laatste app, zo de nadruk op 'WE hebben besloten'.
Zelfs ík krijg er de kriebels van, het is zo opgedrongen en bedillerig.

Mijn advies: laat de relatie met je vriend buiten de relatie met je dochter. Bouw aan een moeder-dochter relatie, niet aan een 'nieuw gezinnetje' of zoiets. Geen andere boodschappen meer in je communicatie, niks meer over hoe JIJ vindt dat zij zich moet gedragen en voelen. Open en zonder oordelen. Laat het pubernukkige gedrag langs je heen gaan, glimlach bij jezelf erover en realiseer je dat het hoogstwaarschijnlijk niet persoonlijk is. Reageer met humor, of een digitale kus. Haal de spanning eruit door zelf de volwassene te zijn.

Succes.

Helemaal eens met Amsterdamse

Ik vind inderdaad dat je in je communicatie naar je dochter erg veroordelend doet. En waarom in dat laatste appje nou weer je vriend erbij halen? Je dochter wil niets over hem horen, laat dat dan! En dat je ergens moeite mee hebt gezien de laatste keer...blabla, echt, vermoei je dochter daar nou niet mee, ze is een puber en heeft daar dus per definitie geen belangstelling voor. In haar functieomschrijving staat dat ze als puber alleen aan zichzelf moet denken en dat doet ze prima zo te zien. Ga daar nou niet tegenin, maar laat alleen maar ZIEN dat je haar belangrijk vindt, door er te ZIJN. Dat is voor nu het belangrijkste. En dan kun je, als de verhoudingen hopelijk iets versoepelen, van daaruit verder bouwen.
Maar vriend dus uit de buurt van dochter houden, niet meer over hem hebben, ook niet via een omweg of verwijzingen, alleen maar belangstellend communiceren met je dochter. Het alleen maar over haar hebben dus, ook niet over jezelf, je trubbels, je zorgen, je wensen. Die doen er nu even niet toe, niet voor haar.

mee eens

Helemaal eens met de woorden van Roze Bloem. #6
Het gezin is weg, en mn ouders leefden ineens een eigen leven. God wat val je als kind in een gat zeg.

Er werd nog wel voor mij gezorgd in de zin van bad/brood/bed, maar de leuke dingen, hun vrije tijd en het plezier was met de nieuwe partners. Werd er net als jouw dochter opstandig en vervelend van, en niemand die daar doorheen prikte. Moeder-dochtertijd, het is nooit meer teruggekomen. De nieuwe partner gedoog ik nu inmiddels, 30 jaar later, met die persoon is in principe niks mis, maar mij destijds zo opgedrongen, mijn moeder was gewoon geen individu meer. Laat het los, dan komt het naar je toe. Vergeet niet dat jíj verliefd op hem bent, je kinderen niet.

Kan het wel uitschreeuwen zeg, hoe verzin je het om zo door te drammen over je vriend mee naar de diploma-uitreiking van je dochter. Ga er heen in je mooiste jurk, grote bos bloemen, ga wél naast je ex zitten. Mijn ouders zaten in beide hoeken van de zaal, ik werd als kind van binnen letterlijk uit elkaar gescheurd bij die aanblik. Je bestaat genetisch gezien ook uit die 2 mensen, en als die zo met elkaar omgaan voel je dat tot in het diepst van je ziel.

nog een aanvulling

Ik begrijp ook niet zo goed dat je je wel druk maakt om de reactie van je vriend (bang dat je hem kwetst) maar niet om je dochter, terwijl het haar diploma uitreiking is. Post 29 en 30 beschrijven heel goed hoe pubers er in staan.

Mijn moeder kon ook alleen nog maar in de "wij/we" vorm praten, als ze haar zin al zo begon stond ik al op mijn achterste benen, ongeacht de inhoud of strekking van haar verhaal.

Pluis

'Mijn ouders zaten in beide hoeken van de zaal, ik werd als kind van binnen letterlijk uit elkaar gescheurd bij die aanblik.'
Oh, wat kan ik me dat goed voorstellen! Wat vreselijk pijnlijk voor een kind om dat te moeten aanzien.

Nou ja, het is natuurlijk voor al die gescheiden ouderparen ook vreselijk moeilijk en pijnlijk, dat snap ik, maar jouw tekst zouden alle ouders in die situatie ter harte moeten nemen. Op dat soort momenten telt het kind, en alleen het kind.

Just-me

Wat een fijn bericht! Een mooie stap voorwaarts voor jullie allebei.
Gr Angela

Wat fijn

Wat fijn dat de eerste stap is gezet. Je hebt het goed aangepakt, zo te lezen. Je dochter klinkt als een lieve meid.

Super!

Wat fijn voor jullie beiden. Blijf eraan werken, dan gaan jullie een fijne toekomst tegemoet.

Fijn!

Goed om te horen!
Jullie zijn samen een nieuwe weg ingeslagen.

Klinkt goed

zo doorgaan