U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Dochter van 2,5 jaar geeft aan dat ze bij pappa wil zijn
Ik heb een dochter van 2,5 jaar oud. Haar vader en ik zijn tijdens mijn zwangerschap uit elkaar gegaan. Hij en ik gaan moeizaam met elkaar om. Communicatie vindt vooral per e-mail plaats, omdat het mondeling vaak escaleert.
Mijn dochter woont bij mij. Er is altijd contact geweest tussen mijn dochter en haar vader. Via de rechter is de volgende omgangsregeling getroffen: ze is iedere woensdag met 1 overnachting bij haar vader en verder is ze om de week een weekend bij hem (zaterdag 8:30 uur - zondag 18:30 uur).
De laatste maanden is ze ontzettend blij hem weer te zien wanneer ik haar naar hem toe breng. Ze rent op hem af en heeft geen aandacht meer voor mij.
Wanneer haar vader haar terugbrengt, klampt ze zich aan hem vast en geeft aan dat ze bij pappa wil blijven. Soms zegt ze dan ook dat ze niet bij mij wil zijn. De eerste nacht dat ze weer bij mij slaapt, is ze altijd onrustig. Ze wordt vaak na 2 uur slapen krijsend wakker, badend in het zweet. Kan dan niet goed aangeven wat er is. Overdag is ze, na een bezoek aan haar vader, één dag makkelijk geprikkeld als ze iets niet mag. Ze schiet dan direct in zo'n typische woedeaanval zoals peuters die kunnen hebben. Na 2 dagen keert de rust weder en is het een vrolijke peuter die zich laat corrigeren en die goed kan accepteren dat sommige dingen niet mogen.
Ik heb gezocht op internet, maar ik kan eigenlijk niks online vinden over deze situatie. Ik lees wel over kinderen van 10+ jaar die bij de andere ouder willen zijn, maar niks over een peuter die aangeeft dat ze bij haar vader wil zijn.
Wat betekent dit gedrag van mijn dochter? Komt het vaker voor? Moet me er zorgen om maken of is dit een normaal verschijnsel? Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
schakelen
ik denk dat je het schakelen voor je dochter onderschat.
Zij moet binnen korte tijd steeds schakelen: woensdag, donderdag, zaterdag, zondag. Het is steeds heel kort achter elkaar.
Hoe gaat de overdracht bij jullie, doen jullie dat altijd direct?
Wij zijn uit elkaar gegaan toen onze dochter 11 maanden was en hebben de eerste jaren de overgangen op 1 na altijd via het kinderdagverblijf, school of bso gedaan. Pas toen ze een jaar of 9 was zijn we daar wat makkelijker in geworden.
Ook heeft dochter in het weekend meer tijd om rustig bij papa te zijn. Je hoeft niet gelijk naar een co-ouderschap te gaan maar misschien de weekenden uitbreiden naar vrijdag na kdv tot maandag naar kdv.
Ons ritme was als volgt: maandag papa bracht naar kdv, mama haalt op. Dinsdags was ze bij mij, woensdags bracht ik haar, papa haalde op en bracht haar donderdags bij mij (dat koste dan ook wel een uur om haar te laten schakelen dan moest ik haar vooral met rust laten en even haar kamertje weer laten ontdekken, haar speelgoed bekijken en dan kwam ze wel naar me toe voor een kus en een knuffel). Dan was ze dat weekend bij mij tot woensdag. Ik bracht haar naar het kdv papa haalde haar op en kregen we het donderdag ritueel.
Ik bracht haar vrijdag bij het kdv en papa haalde haar op voor het weekend. Ze wist als ik mijn koffertje mee heb komt papa me ophalen.
De onrust 's nachts kan heel goed van het schakelen komen als ze daar overdag te weinig tijd voor heeft gehad.
Wij deden week om week
Schakelen is lastig voor kinderen. Best wel begrijpelijk, ik zou het zelf ook niet prettig vinden als ik om de paar dagen van woonplek moest wisselen.
Wellicht zouden jullie de bezoekregeling kunnen wijzigen naar eens in de twee weken een langer weekeinde, van vrijdagmiddag tot maandagochtend?
schakelen kan
Maar hoeft natuurlijk niet de oorzaak te zijn.
Kinderen van die leeftijd kunnen erg eenkennig zijn, en erg aan één ouder hangen, of er eentje afwijzen, of ze allemaal bij elkaar willen hebben. (ik bedoel dus ook binnen een intact gezin)
Het kan zijn dat juist wat frequenter contact kan helpen. Of haar wat meer regie geven in contact met papa. Bijv door haar tekeningen te laten maken voor hem, of samen een liedje maken voor papa, of wat ook maar bij haar past of voor haar werkt.
binnen gezin
Ik denk dat je heel goed voor moet houden dat dit soort taferelen ook gebeuren binnen een gezin. Ik heb rond die leeftijd heel vaak gehad dat mijn dochter (mijn zoons minder) mij heeft gezegd dat papa veel liever is en dat ze hem wilde en niet mij. Ik haal dan mijn schouders op en zeg dat ik dat jammer vind, maar dat ik haar wel heel lief vindt en ze het nu even met mij moet doen.
Mijn dochter had vooral last als mijn man in het buitenland was voor werk, elke paar weken zeker een aantal dagen of meer. Nu ze 5 is gaat ze er veel beter mee om. Hoewel ze wel elke avond vraagt hoeveel nachtjes nog voor haar vader er is. Ik denk doordat ik er heel rustig over ben, en doe alsof het heel normaal is, het heel geruststellend voor haar is.
Als je in je achterhoofd houdt dat het niets te maken heeft met hoeveel ze van jou houdt, dan is het veel makkelijker om er rustig mee om te gaan. Het is nogal wat voor haar om of de ene of de andere ouder niet te zien, en ze heeft nog geen tijdsbesef, dus geen controle over hoe lang het duurt, geen besef of het komt doordat ze iets doet, en nog niet de woordenschat om erover te praten.
Ik zou kijken of je een soort kalender met haar kunt maken en elke dag een kruisje kunt zetten hoelang het nog duurt. Als ze eenmaal beseft dat er een logica achter zit, dan wordt het al makkelijker. En geef haar als ze bij jou komt een ritueeltje waar ze naar uit kan kijken. Samen een warme chocolademelk drinken ofzo.
omschakelen
Mijn kinderen zijn inmiddels 7 en 9 (5 jaar gescheiden) en moeten zelfs ook nog omschakelen als ze bij hun vader zijn geweest (andersom niet). Bij papa is het altijd feest (weekend, vakantie) en bij mama moet er veel (school, goed eten, op tijd naar bed.....) en mijn vakanties/weekenden vallen minder op tussen alle verplichtingen. Het telkens afscheid nemen van iemand die je al niet zo vaak ziet en bij wie het altijd feest is, en dan op die leeftijd van je dochter....ik kijk er niet van op hoor. Wat je m.i. het beste kunt doen is doorgaan zoals je nu doet. Stel je erop in dat ze zo thuiskomt en pik gewoon jouw regels van jouw huis weer op. Dat wordt dan ook een vertrouwd gegeven en zal op den duur minder strijd geven.
Het zou beter zijn als ze misschien meer dagen bij hem zou zijn. 3 dagen bij hem en de rest bij jou. In de toekomst zou het dan ook goed uitkomen. Dan zou hij ook kunnen helpen met hun schoolwerk.
Bedankt!
Bedankt voor jullie reacties!
Ik voel me wat gesterkt. Ik ga door zoals we het nu doen. De tip om iets leuks aan te bieden bij terugkomst (zoals een kop chocolademelk) heb ik doorgevoerd. Dat lijkt te helpen.
Alles komt wel goed
Zoals ik jouw verhaal lees is je dochter vaker bij jou dan bij haar papa. Uiteraard doet papa dan leukere dingen met haar dan jij kan doen. Jij hebt immers de constante zorg voor haar en kan haar hoogstwaarschijnlijk de aandacht niet schenken die haar vader aan haar schenkt. Dus dat ze graag bij haar papa is, is dan normaal. Een kind van 2,5 jaar duidelijk maken dat ze volgende week weer naar haar papa mag is uiteraard nog niet mogelijk. Kinderen van die leeftijd hebben nog geen besef over dagen of weken of zo. Heb je het er al eens met haar papa over gehad. Misschien reageert hij bij hem net zo. Misschien vindt ze het ook erg om de eerste nacht bij hem te slapen, zonder jou. Verandering is voor kinderen van die leeftijd helemaal niet makkelijk. Toch zou ik me er niet al te veel zorgen in maken. Tips? Ja, inderdaad iets lekkers geven als ze weer bij jou is, wat extra aandacht en veel geduld. Als ze wat ouder wordt, zal ze hierin een zekere routine vinden. Alles komt wel goed.