U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Dochter (10) accepteert mijn relatie niet. Meegeven of niet?
Hallo, mijn ex en ik zijn 8 jaar geleden gescheiden. We hebben een dochter. Ze is nu 10 jaar en groeit op in een co-ouderschap (week om week). Sinds een half jaar heb ik (moeder) een relatie -- de eerste in al die jaren. De relatie is serieus en stabiel. Mijn dochter heeft mijn nieuwe partner al vrij snel ontmoet. Alles leek goed te gaan. Ze hadden een leuke klik.
Twee maanden geleden bleek ineens dat mijn dochter veel verdriet en angsten heeft opgekropt, en ze mijn nieuwe partner totaal niet accepteert. Ze is onrustig in haar hoofd, is snel emotioneel, slaapt slecht. Sindsdien praten we er veel en goed over. Ze geeft aan dat ze bang is mij te verliezen, en ze heeft het gevoel dat haar hele wereld (die door het co-ouderschap toch al onrustig is) op zijn kop staat door zijn komst.
Mijn vriend en ik hebben daarop besloten dat hij op 2 vaste doordeweekse dagen bij ons is. De rest van de week (ook het weekend) zijn mijn dochter en ik samen. We hoopten haar hiermee rust en regelmaat te geven. Jammergenoeg werkt het niet voor mijn dochter. Ze vertelt me dat ze niet wil dat hij er elke week is. Ze vindt dat wij elkaar moeten zien in de week dat ze bij haar vader is. Ik heb haar verteld dat we dat niet doen. Haar onrust en verdriet worden steeds heviger. Ze voelt zich niet gehoord en zet zich nu totaal tegen hem af.
Wat meespeelt is dat de relatie met mijn ex partner erg slecht is, en het co-ouderschap al 8 jaar slecht loopt voor onze dochter. Haar vader spreekt al jaren kwaad over mij tegen mijn haar, en hij laat zich nu ook openlijk negatief uit over mijn vriend en de manier waarop ik hem (volgens hem te snel) introduceer. Mijn dochter was altijd heel graag bij mij, maar trekt sinds ik een vriend heb plotseling enorm naar haar vader toe. Komt haar weerstand misschien voort uit loyaliteitsgevoel naar haar vader? Want in het begin was ze werkelijk enthousiast over mijn relatie en áls mijn vriend er is kan ze het prima met hem vinden.
Wat kan ik nu het beste doen?
- doorgaan met het 2-dagen ritme, zodat ze langzaam inziet dat ons leven niet zo heel veel verandert (maar geeft dit haar niet teveel pijn?)
- mijn dochter haar zin geven, en hem niet of veel minder zien samen met mijn dochter (maar geef ik haar dan niet teveel haar zin?)
Ik hoor graag jullie reacties!
Natuurlijk staat hier een en ander over op internet. Maar meestal gaat het dan om kinderen die tijdens of kort na de scheiding al moeten wennen aan een nieuwe partner. Bij ons is dat niet het geval. Mijn dochter kan zich niet eens herinneren dat ik ooit met haar vader samen ben geweest. Ik was altijd alleen maar mama. Mijn dochter en ik zijn altijd intens samen geweest. Mogelijk zelfs te veel op elkaar gericht - want dat gaat snel als je met z'n tweeën bent. Vandaar dat ik ergens voel dat het goed is dat ze zachtjes leert dat ik ook 100% mama kan zijn als ik niet 100% op haar gefocust ben.
Alvast bedankt.
Anna
Zo denk ik
Ok ik zie t echt niet als dubbelleven.
Dubbelleven
En dat andere, van die tussenweg. Kan je je daar iets bij voorstellen?
Ja hoor
Ja hoor man zien slapen sex etc als kind erniet is. Als kind er wel is dan niet en als kind op bed ligt kan je bellen of appen. En uiteraard ook tussendoor.
Zo zou ik t doen
Ik vind dat er vaak, te vaak gedacht wordt door gescheiden ouders: nou ben ik aan de beurt, ik ben verliefd, kind moet maar bijdraaien en zich aanpassen.
Hoe alleen moet het voelen, vooral als je enig kind bent, als er een verliefd stel op de bank zit waarvan je de ene heel goed kent en de ander totaal niet?
Ik heb gewacht totdat mijn kinderen boven de twaalf waren tot ik ging daten en toen ik eenmaal verkering kreeg, heb ik die de eerste jaren alleen maar gezien als de kinderen er niet waren. Heel langzaam introduceren daarna Op de thee, paar weken later pas samen eten. Op die manier.
Ik ben het -deze keer- dus met MVP eens. Kies voor de kinderen.
Er zijn wat mij betreft geen regels hiervoor.
Je kunt denk ik prima een nieuwe relatie opstarten waarbij iedereen happy blijft.
Maar goed, in dit geval is dochter overduidelijk niet happy.
Dan is er iets in de afstemming niet helemaal soepel verlopen.
Voor mij zou dat een duidelijk signaal zijn even een flinke stap terug te gaan.
Hetgeen overigens zeer tijdelijk kan blijken te zijn.
Hetzij omdat je wel een ingang vindt (maak vooral de ontmoetingen voor haar extra leuk) hetzij omdat ze haar eigen leven begint op te bouwen en je voor jezelf meer ruimte krijgt.
Mooi
Mooi geschreven Marly zoals jij het doet zou ik elk kind gunnen..
Nee ik ben het eens met Eva
Er zijn geen regels hiervoor. Schipperen en streven naar harmonie met je meest dierbaren is niet altijd de makkelijkste keuze, maar voor mij wel de enige waar ik mee kan leven. Dat krijgt mijn dochter mee.
"Nu ben ik aan de beurt" vind ik net zo kortzichtig. Je bent helemaal niet aan de beurt, kom nou!
Ik snap ook nooit de uitdrukking van
Ik ben naast moeder ook vrouw
Komt zo kinderachtig over.