De situatie is zo scheef! Verdeling zorg

We zijn elf jaar geleden gescheiden. Mijn ex had graag de volgende omgangsregeling gewild: ik doordeweeks. Hij de weekends. Dat vond de mediator gelukkig niet fair… Er werd toen afgesproken dat de kinderen de ene week van donderdagmiddag na school t/m maandagochtend (naar school brengen) bij hem zijn. En de andere week van vrijdagavond tot zaterdagochtend. De rest van de tijd zijn de kinderen bij mij.

Inmiddels zijn onze kinderen pubers. En is de omgangsregeling langzaam aan een beetje gegroeid zoals hij het in zijn hoofd had. De donderdagen vallen af omdat dat niet handig is met school (vinden de kinderen). Op zich is dat gemakzucht, want we wonen op loopafstand van elkaar. Het is wel zo dat de kinderen daar geen eigen plek hebben. Mijn ex heeft een extra kamer, waar hij ooit voornemens was iets van te maken voor de kinderen, maar de kamer wordt al sinds hij er woont gebruikt als ‘tijdelijke’ opslag. Ik denk niet eens bewust, maar het is nooit zijn prioriteit geweest om het geregeld te hebben voor de kinderen. Door de week is hij bij zijn vriendin, dus hij vindt het prima zoals het nu gaat.
Ze gaan dus vrijdagavond pas naar hun vader. En komen zondagavond weer terug, omdat ze anders al hun spullen mee zouden moeten nemen voor school, maandag. Het andere weekend gaan ze er vrijdagavond heen en dan krijg ik 9 van de 10 keer een app’je op zaterdag dat ze graag langer willen blijven. Want: we zien pappa al zo weinig. De ‘regeling’ wordt ook steeds meer beheert door mijn kinderen zelf. Die komen wanneer het hen uitkomt, met hén is nooit een afspraak gemaakt! Maar hun vader zal dat ook niet sturen. Het komt regelmatig voor dat we tot drie uur zitten te wachten (13.00 uur is de afspraak) voor ze komen. Dat is dan een kostbare vrije zaterdag.

Zolang ik me kan herinneren is de zorg op mijn bord gekomen. Zelfs als ze daar het weekend heen gaan, nemen ze een tas met kleren mee… en een tas met was mee terug. Bij pappa is het leuk. Hij zit niet achter je broek aan (huiswerk), daar hoef je niet je kamer op te ruimen, het is een stuk relaxter omdat er in de weekends geen moetjes zijn.

Ik vind het best pijnlijk. Het is gewoon een feit dat hij ze door de week niet hoeft. Dat ze in de vakanties ook altijd hier ‘hangen’. We zijn allebei aan het werk, maar bij hun vader is weinig voor ze, zelfs de koelkast is steevast leeg omdat hij bij zijn vriendin is. Dus zijn ze bij mij. Een tijd terug hadden we veel problemen met onze oudste en stelde ik voor dat hij een tijdje bij zijn vader ging… om de druk wat van de ketel te halen. Dat ging natuurlijk niet door, want dan zou hij niet bij zijn vriendin kunnen zijn. Zit ik met een puber die z’n bed niet uitkomt voor school, die spijbelt, brutaal is, me negeert… en hij neemt dan de telefoon niet op.

Ik klink niet leuk, besef ik me… maar ik ben het gewoon zo zat dat ik de voetveeg ben, geen erkenning krijg. En het doet me pijn, dat ik stank voor dank krijg, zo lijkt het. Want oudste slingerde ook naar mijn hoofd dat hij bij mij zijn problemen niet kwijt kan. En bij pappa wel. Ik weet niet wat mijn ex daarin voedt of dat ik mijn zure inzichten deze situatie op me afgeroepen heb. Ik denk dat mijn ex suggestieve vragen stelt, maar bewijzen kan ik niks. Het voelt zo scheef allemaal. Of zie ik het verkeerd?