De situatie is zo scheef! Verdeling zorg

Poeh Leanne

Volgens mij voer jij de verkeerde strijd.
Het zijn pubers, daar moet je bovenop zitten. En toch ook weer niet.

Per dag allebei een klus en ze voor de rest hun gang laten gaan. Ik verwacht dat ze de hun kamer opruimen, en hun rommel opruimen en voor de rest stuur ik gericht aan. Je moet dit los zien van je ex. Dit is iets tussen jou en je kinderen. Wie z'n probleem is het als de weekendwas niet gedaan wordt? Ik zou stoppen om daar jouw probleem van te maken. En ze wellicht voor de rest allebei een doordeweekse kookdag toebedelen?

leanne

ik denk - en hoop - dat je inderdaad gewoon puber-last hebt, en dat het los staat van jou(w gevoel over je) ex. Want hoe het daar is en wat hij wel/niet doet kun je niets mee dus hou je energie voor datgene wat je wel kunt beïnvloeden.

Stap 1:
Moet er echt gestofzogen worden? Als het alleen jouw eigen kamer/keuken/plekje is waar je het gestofzuigd wil hebben zou ik dat fijn zelf doen en de rest laten.
Maak voor je zelf een lijstje van dingen die écht moeten voor jullie allemaal en de rest doe je of zelf of niet. Geef opdracht tot koken bijvoorbeeld, en als dat niet gebeurt neem jij een boterham en ga je daarna naar een vriendin. Dat soort dingen.

Stap 2;
tegen einde vakantie strakkere regels met sancties zodra school begint? Of hopelijk levert stap 1 al gespreksstof op waardoor stap 2 al eerder kan plaatsvinden?

gr Angela

Ja daarom eten koken.....

Want daar hebben ze zelf ook last van. Dat stofzuigen zal ze verder niet zo boeien denk ik.

En heel gauw stoppen met strijken, dan. En het loslaten als ze er dan voor kiezen om met gekreukte kleren rond te lopen.
Als je hotelservice biedt hou je ook afnemers....

En wat de schoenen betreft: als zij niks voor jou doen, jij ook niet voor hun?

toch nog even

Snap het echt niet!
Dat soort dingen, daar loop ik ook tegenaan. En met mij vast de meeste puber- ouders.
Waarom zie je niet -ook- de voordelen van je situatie?
Ik zit non-stop in de puberzooi en - strijd.
Lijkt me echt voordelen hebben; geregeld uit de strijd en zooi. Lekker even alles schoon en opgeruimd en met frisse moed er weer tegenaan. Op een manier waar je een heel weekend rustig over na hebt kunnen denken.

appen ;-)

Bij het stofzuigen app ik ze een paar keer op die dag: "heb je al gestofzuigd?" Net zolang tot ik een 'ja' krijg. Argument 'vergeten', daar komen ze dan niet mee weg, en trouwens, zodra je thuis bent en hij heeft het nog niet gedaan, dan kan hij net nu meteen alsnog toch doen?
En met die schoenen; goede actie. Het heeft inderdaad niet direct iets met elkaar te maken maar als hij niets voor jou doet, hoef jij niets voor hem te doen.
Nu doe ik hier thuis ook wel 80% van het werk, maar er zijn ook wel dingen die zij echt moeten doen. Dat is iedere dag na het eten de tafel afruimen en de keuken opruimen en de vaatwasser vullen (en soms ook nog uitruimen) vaste prik, al jaren, en dat moeten broer en zus samen doen, ze komen er niet mee weg om dat niet te doen. We eten ook altijd gezamenlijk.
Op hun kamers kom ik niet, die moeten ze zelf schoonhouden, soms geef ik wel wat tips of instructies en het is aan hun om daar wat mee te doen. Goor bed? Eigen probleem? Geen kleding in de wasmand gedaan, het raakt vanzelf een keertje op. Eten en drinken nemen ze ook wel eens mee naar boven (mocht van mij vroeger nooit maar is er toch ingeslopen) dan moeten ze het zelf ook weer mee naar beneden nemen. Heel soms mis ik wat glazen, maar ik heb er voldoende, dus ga ze niet halen, het komt eigenlijk altijd in de loop van de weken weer naar beneden.
Maar goed, dus ongeveer dezelfde dingen die jij hebt, maar over het algemeen is het hier verder gewoon gezellig en weinig strijd (ik zeg er namelijk niets over, over die kamers, dus verder gewoon gezellig ) Soms doen we een film avondje met cola en popcorn,vinden ze altijd wel gezellig (zoon 19, dochter 21)

realy!

Bellen om half 8 omdat je kind zijn bed niet uit komt? Ik lees het met verbazing. Ik zou als het vaker gebeurd voor dit soort, in mijn ogen, onbenulligheden ook niet meer opnemen.

Je bed niet uitkomen is niet mijn probleem zeg ik al tegen mijn 11 jarige.
Ik rammel aan haar bed om kwart voor 8 en daarna moet ze maar zien dat ze optijd op school komt. Ik wil best haar boterham smeren, (pure luiheid van ons beiden) maar aankleden en op tijd weg zijn toch echt haar verantwoordelijkheden. Basisschool hier is bijzonder streng. Om 8:25 gaan beide deuren dicht en om 8:30 begint de les.
Ben je te laat dan blijf je op woensdag verplicht een uur na.
Tuurlijk kunnen ze later binnenkomen na bv een bezoek aan de dokter, maar dat moet wel met een briefje of mailtje van de ouders, bijvoorkeur vooraf. Kortom niet mijn probleem als ze dan dus op woensdag niet kan afspreken omdat ze na moest blijven.

Ik bel op dat soort 'vreemde' tijdstippen alleen als er echt iets dringends is: kind naar SEH dat niveau.

Jeetje, ik weet niet wat ik lees Leanne! Dat zijn wel hele erge pubers, je negeren en gewoon niets doen in huis. Pfff, dan ik heb ik echte brave kinderen, bij die van jou vergeleken.
Zijn ze nooit eens gezellig? Want ik weet van hier ook wel,dat ik in een boze bui (van mij of van de kinderen) ik minder gedaan krijg, dan wanneer we op een gezellig moment eens praten over van alles en nog wat. En dat ik dan ook aangeef dat ik graag veel voor ze doe, met liefde, maar niet álles en dat ik het zeer waardeer als ze ook een iets doen. En omdat ze dat ook doen, kan ik ze weer complimenteren daarover waardoor het een redelijk positive cirkel wordt.
In jullie geval lijkt het allemaal alleen maar neerwaarts te gaan, hoe lang zijn de jongens al zo? Sinds de scheiding, of zijn het altijd al pittige types geweest?

Ik zou toch blijven zeggen, zonder proberen een ruzie-achtige toon aan te slaan (dan komt het toch niet meer binnen) dat je graag wil dat ze helpen in huis, dat jullie hier samen wonen en het samen rooien moet, dat niet alles door jou alleen gedaan hoeft te worden, dat is toch niet eerlijk? Meestal kan ik mijn kinderen met dit soort redelijkheden wel bereiken. En uiteraard springen ze echt niet altijd meteen in de houding (bij wijze van spreke dan) maar uiteindelijk komt de boodschap wel aan, als het even kunnen laten bezinken.

Veel sterkte ermee in ieder geval!

ik kan me er wel wat bij voorstellen

Als je er alleen voor staat en er lopen een paar onwillige pubers rond, snák je wel eens naar een partner (tevens de andere ouder) die inspringt en je steunt. Met mijn verstand kan ik het nog wel recht beredeneren, maar mij staan die eindeloze dagen met muitende pubers en een huis vol troep waar ik in mijn eentje voor opdraaide, nog erg sterk bij, ook al zijn ze inmiddels de deur uit.

Dus ja, ik snap de klaagzang goed.

Maar je schiet er zo weinig mee op. Je ex om half 8 bellen helpt echt niet, net zo min als je "hij de lusten, ik de lasten" kunt veranderen.

Het is niet de leukste periode, die puberteit, maar het helpt je ook niet om als een martelaar papa dan maar te bellen, of zuchtend en klagend rond te lopen.

Goed, mijn 2 centen over hoe je een puberhuishouden kunt overleven.

Kleding niet in de was = geen kleding wassen (wat lastig is als je kind net zo makkelijk een vies, stinkend shirt aantrekt, maar ik heb begrepen dat de meeste pubers wel beginnen te piepen).

Grote mond? Afspraken niet nakomen? Verwacht dan van mij even geen gunsten.

Verslapen? Jammer joh. Niet mijn probleem (het werd wel mijn probleem met een kind dat met leerlingenvervoer moest reizen, maar daar is hier gelukkig geen sprake van volgens mij).

Wat ik ook heb geleerd: zeg niet "wil je straks stofzuigen" maar "straks na school stofzuig jij". Als je "wil je..." zegt, geef je ruimte om "nee" als antwoord te krijgen.

Kamer een zooitje? Deur dicht, dan merk ik er weinig van.

Stel er ook regelmatig iets positiefs tegenover. "Jij stofzuigt straks, dan zorg ik voor een pizza." Mijn pubers waren in ieder geval iets minder geneigd tot muiten als ik ze een worst voorhield. En het wordt ook een beetje gezelliger als je er een positieve draai aan geeft. Je kunt namelijk kiezen: zuchten dat er wéér niet is gestofzuigd en dat het bij papa wél altijd pret is, of je puber motiveren met bijvoorbeeld een snack-avond op de bank, extra beltegoed (of Spotify of iTunes of wat tegenwoordig gangbaar is, sorry, ik ben alweer een tijdje uit de pubers), die gave sportschoenen, een middagje naar de Primark, enfin, er is altijd wel wat te verzinnen

Sterkte ermee!

Onderling respect

Och meid, het klinkt niet fijn!

Tegen je zoons klagen over hun vader, is écht het laatste wat je moet doen. Je kunt wel zaken vragen: 'het zou fijn zijn als je bij papa je was doet in plaats hier' oid, maar niet tegen de kinderen klagen over de houding van je man. Daar kunnen zij niets mee.
Met je ex praten lijkt geen zin te hebben , maar hij is toch echt de enige aangewezen persoon als je het met zijn werkwijze/houding niet eens bent.

Maar: jouw relatie met je kinderen staat los van je ex. Tenminste, in mijn optiek. Je ben gescheiden en ja je bent samen ouder, maar hij vult die rol in zoals hij wil, eerlijk of niet, dat kun je nauwelijks beïnvloeden en zul je, dus, moeten accepteren.

En dat staat los van jouw huishouden samen met je pubers.
Het klinkt of er een patroon is ingeslopen waarin jij veel voor de kinderen doet en zij dit vanzelfsprekend vinden.
Veel mensen noemen die houding van pubers 'puberaal gedrag', maar ik ken heel veel pubers die zich gewoon sociaal gedragen, ook thuis. Ik denk dat dit gedrag afhangt van wat je wel en niet accepteert, van jongs af aan. En als een patroon is ingeslopen van niet meehelpen/brutale antwoorden/negeren, valt het denk ik niet mee dat te veranderen.

"Dat gericht aansturen... hoe doe jij dat dan? Want als ik er niet ben en de 'taak' stofzuigen is niet gedaan, waar blijf je dan? "

Dat hebben we hier ook aan de orde gehad. Hoe dat hier ging:
Ik gaf ze altijd een keuze: wil jij morgen stofzuigen of de kattenbak verschonen. ('geen van beide mam' 'dat is geen optie kind, je mag kiezen, maar één van de twee moet). 'Okeeee, dan de kattenbak.'
Overdag app ik van m'n werk: denk je aan de kattenbak?
net voor ik naar huis ga app ik: is de kattenbak al gedaan?
Als ik dan thuis kom is de taak meestal gedaan, maar soms ook niet.
Dan wordt ik wel boos en vraag ik of ze het meteen doen. en dan is het: ja sorry mam, vergeten, ik doe het nu wel even.

En al die tijd voel ik me géén voetveeg, waarschijnlijk omdat alle communicatie wél respectvol verloopt. En daar zit denk ik jouw punt.

Als ik jou was zou ik opnieuw met ze om tafel gaan, of gaan wandelen, of uit eten gaan. En aangeven dat je graag zaken wilt veranderen, dingen samen op wilt pakken. En vragen hoe zij dat zien. Wat vinden zij hoe het nu gaat? Kan het beter/gezelliger? Hoe dan? Hoe kunnen ze daar aan meewerken?
Ik zou helemaal inzetten op het goed krijgen van de relatie tussen jou en je kinderen. De rol van hun vader staat daar helemaal los van, hij heeft niets met die relatie en jullie huishouden te maken.

Leanne #36

je moet het onderwerp wel bespreken met je ex natuurlijk, maar om hem daar om half 8 voor te bellen dat werkt niet. Wat Sally ook al zegt.

Over dat soort zaken te bespreken maken we een afspraak om het plan van aanpak te bespreken. In ons geval vaak zonder kind erbij, maar dat zal wel gaan veranderen nu ze ouder wordt. Maar dan heb ik meestal al een plan de champagne bedacht want ze is het grootste deel van de tijd toch bij mij.

Dingen die bij mij thuis gebeuren los ik zelf op, daar heb ik geen support of waardering van mijn ex voor nodig. Beter gezegd: ik zou niet willen dat hij zich er mee bemoeit. Net zoals ik me niet bemoei met zaken die bij hem spelen. Ik kan mijn kind supporten om dingen te bespreken, maar dat zal ze zelf moeten doen.
Het zou bij mij niet eens in mijn hoofd opkomen om mijn ex voor iets dergelijks te bellen op dat tijdstip en zeer waarschijnlijk op elk ander tijdstip.

Escape

'Het helpt ook niet mee dat vader mij ziet als een zeur. Ik heb het idee dat het voor de kinderen een vrijbrief is om mij te negeren.' Dat zou best kunnen. Ondertussen heb je de kinderen ook duidelijk laten merken wat jij denkt over hun vader en daarmee heb je hen (en jezelf) een perfect alibi gegeven om de problemen in het onderling samenleven niet aan te hoeven pakken: de echte oorzaak ligt ergens anders en die doet niks.

Tsjor

Gezamenlijk

Mijn advies zou zijn: zorg dat je voor elke dag voor alledrie (inclusief jezelf) een klusje hebt dat jullie samen op dezelfde tijd doen, bijvoorbeeld als je thuiskomt: de een gaat stofzuigen, de ander koken en de derde de toilet schoonmaken. Maak een schema wie welk klusje doet die dag en spreek af dat je dan maximaal 45 minuten aan het huishouden besteedt, ongeacht wat iemand die dag gedaan heeft. Of maak een klussenpot, waarin je kwartierklusjes stopt en ze er een uit mogen halen. Begin zelf met koken en start pas als de anderen ook aan hun klusje zijn begonnen. Later starten betekent later eten.
De jongens kunnen ook gaan koken, maar het is wellicht ook 'leuk' of goed om ze zelf uit te laten zoeken wat ze willen eten en zelf de boodschappen te laten doen.
Verder ben ik het helemaal eens met Benigna: 'Ik zou helemaal inzetten op het goed krijgen van de relatie tussen jou en je kinderen. De rol van hun vader staat daar helemaal los van, hij heeft niets met die relatie en jullie huishouden te maken.'

Tsjor

'normaal gezin'

Leanne, dit viel me op: "In een 'normaal' gezin los je dit samen op". Dat hoop je maar. Er zijn denk ik legio gezinnen waar een partner (gewoonlijk die met borsten) de huissloof is en de ander dat verder wel prima vindt en niet de moeite neemt in de situatie veel verandering te brengen.

Ik ben het trouwens geheel eens met Sally die opmerkt dat je niet moet vragen of ze iets willen doen. In de ideale wereld zouden ze opspringen om jou het leven makkelijker te maken. Die smaak is helaas niet leverbaar. Dan moet je hun bijdrage aan het huishouden niet van hun eigen wil afhankelijk maken. Niks "wil je..". Als je bedoelt 'je moet' - dat mag, je bent hun moeder - zeg dan ook gewoon 'je moet'. Geen knollen voor citroenen .

Mijn kinderen zijn veel jonger dus ik krijg dit allemaal nog, maar nu al corrigeer ik mezelf vaak halverwege de zin "wil je straks alsjeblieft even de lego van de vloer in je kamer halen - sorry, dat zeg ik verkeerd, jij gaat straks voor tijd x de lego van de vloer in je kamer halen"

Handdoeken die ze voor de wasmachine op de grond laten vallen zou ik trouwens op hun bed dumpen. Zijn ze nou helemaal besodemieterd.

Wat je ook nog zou kunnen proberen is een tijdje niet met ze praten en ook uitleggen waarom. Sorry, als je mij behandelt als een onbetaalde dienstmeid hoef je niet van mij te verwachten dat ik een beetje gezellig ga lopen doen.

En zoals alle anderen voor mij ook al hebben gezegd - hun vader heeft hier verder helemaal niks mee te maken en hoeft in dit verband ook niet te worden genoemd. Als hij in zijn eigen huis geen problemen heeft met die luie lamstralen dan moet hij dat lekker zelf weten.

Groeten,

Temet

Overgang

'Sorry, als je mij behandelt als een onbetaalde dienstmeid hoef je niet van mij te verwachten dat ik een beetje gezellig ga lopen doen.' Temet, het is alleen voor jongeren vaak lastig om deze boodschap te begrijpen: waar zit de overgang van een moeder die alles voor haar kinderen doet naar een onbetaalde dienstmeid die zo niet behandeld wil worden? De reactie die je kunt verwachten is: 'Hé? Wat heeft zij nou weer?'

Tsjor

Tsjor

"waar zit de overgang van een moeder die alles voor haar kinderen doet naar een onbetaalde dienstmeid die zo niet behandeld wil worden? De reactie die je kunt verwachten is: 'Hé? Wat heeft zij nou weer?' "

Daar gaan ze dan vanzelf achter komen, als ze merken dat moeder geen voetveeg meer wil zijn.

De kunst is dan wel om niet met een verbeten kop rond te gaan lopen en uit te stralen dat je het hé-le-maal zat bent. Nee, je moet juist uitstralen dat jouw leven gewoon door gaat. Ook als kindlief weigert stof te zuigen en de stapel wasgoed náást de wasmand groeit omdat jij weigert die weg te wassen (want náást de wasmand). Dat het niet jouw probleem is dat mááháám niet meer hals over kop alles uit haar handen laat vallen als kindlief opeens wat nodig heeft (beltegoed, nieuwe sportschoenen, hulp).

En dan mag je best uitleggen: "We leven hier samen, dus we werken ook samen, het is hier geen hotel en ik wil ook dat we met respect met elkaar om gaan. Zo niet, dan kun je van mij ook niet meer verwachten dat ik heel erg dienstverlenend bezig blijf voor jullie". Of zoiets

Het moet wel van twee kanten komen, vind ik.

Wat niet betekent dat het hier altijd even makkelijk is gegaan. Ik heb me ook wel eens op de toilet opgesloten om even van me af te janken omdat alleenstaand ouderschap zo ongelooflijk kan zuigen als er pubers in da house zijn.

Handdoeken voor de wasmachine..

...vind ik veel fijner dan handdoeken in de wasmand. Zeker als ze niet droog zijn. Nou staat de wasmachine hier beneden, in een apart washok, dus we hebben t dan voornamelijk over handdoeken die terugkomen van sport, zwembad of recreatieplas. En ik vind het echt heel fijn als ze die beneden bij de wasmachine neergooien ipv in de wasmand proppen. Nat, zanderig of weet ik veel....

En om het nog erger te maken....ik heb boven op de overloop een wasmand staan, waar zelden iets in zit. Wel standaard 3 stapels wasgoed naast de wasmand, keurig tegen de muur. Wit, licht, bont. Op man na gooit iedereen zijn spullen altijd op de goede stapel..........ik vind het heerlijk overzichtelijk....

Ingrid

Niet ergeren

Middelste zoon had de troep op zijn kamer soms tot aan je knieën staan. Als ik me echt ging ergeren ruimde ik het zelf op. Maar tot die tijd deed ik gewoon de deur dicht: zijn leven. Inmiddels is hij vader van een prachtige dochter en is zijn huis en tuin uitstekend opgeruimd. Het komt dus goed!
Een andere manier van reageren is met humor in plaats van irritatie: hé met de stofzuiger, de vloer zal blij zijn. Wat staat er op je verlanglijstje?
Ga je iemand in de vakantietijd nog straffen met een feestjesverbod omdat hij niet op het moment dat moeder dat wilde gestofzuigd heeft?

Tsjor

die kamer

Laten gaan hoor die kamer, ondanks dat ik best lieve pubers heb is dat hier ook altijd een lastig punt. Nu dochter een vriendje heeft gaat het sinds ongeveer een jaar prima, maar daarvoor kon ik haar tapijt niet meer zien, zoveel kleren lagen erop. "ik had vanochtend een kledingcrisis zei ze dan semi-serieus'. Ik deed dan maar gauw de deur dicht, kleding op de vloer, nooit stoffen en de planten geen water geven, die waren dus zó dood. Heel soms, als ze erg gezellig en lief was geweest ging ik even kleren opvouwen daar en dan was ze zó blij ermee, dat is natuurlijk altijd goed voor de sfeer en ze voelde dat ook echt als een cadeautje van mij en niet als 'normaal'. Dus volgens mij is dat met die kamers bij iedere puber zo hoor, gewoon deur dicht trekken, komt vanzelf een keertje goed.

half uur per dag

Ik weet niet hoe jouw zoon is, maar meestal menen mensen het echt als ze het afspreken en zijn ze het daarna echt weer vergeten, omdat er andere dingen zijn die leuker zijn. Ik heb daar nog nooit echt tactiek achter kunnen ontdekken, maar het kan zijn dat jouw zoon anders is.
Combineer het met: samen een half uur, voordat we gaan eten.

Tsjor