U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
De situatie is zo scheef! Verdeling zorg
We zijn elf jaar geleden gescheiden. Mijn ex had graag de volgende omgangsregeling gewild: ik doordeweeks. Hij de weekends. Dat vond de mediator gelukkig niet fair… Er werd toen afgesproken dat de kinderen de ene week van donderdagmiddag na school t/m maandagochtend (naar school brengen) bij hem zijn. En de andere week van vrijdagavond tot zaterdagochtend. De rest van de tijd zijn de kinderen bij mij.
Inmiddels zijn onze kinderen pubers. En is de omgangsregeling langzaam aan een beetje gegroeid zoals hij het in zijn hoofd had. De donderdagen vallen af omdat dat niet handig is met school (vinden de kinderen). Op zich is dat gemakzucht, want we wonen op loopafstand van elkaar. Het is wel zo dat de kinderen daar geen eigen plek hebben. Mijn ex heeft een extra kamer, waar hij ooit voornemens was iets van te maken voor de kinderen, maar de kamer wordt al sinds hij er woont gebruikt als ‘tijdelijke’ opslag. Ik denk niet eens bewust, maar het is nooit zijn prioriteit geweest om het geregeld te hebben voor de kinderen. Door de week is hij bij zijn vriendin, dus hij vindt het prima zoals het nu gaat.
Ze gaan dus vrijdagavond pas naar hun vader. En komen zondagavond weer terug, omdat ze anders al hun spullen mee zouden moeten nemen voor school, maandag. Het andere weekend gaan ze er vrijdagavond heen en dan krijg ik 9 van de 10 keer een app’je op zaterdag dat ze graag langer willen blijven. Want: we zien pappa al zo weinig. De ‘regeling’ wordt ook steeds meer beheert door mijn kinderen zelf. Die komen wanneer het hen uitkomt, met hén is nooit een afspraak gemaakt! Maar hun vader zal dat ook niet sturen. Het komt regelmatig voor dat we tot drie uur zitten te wachten (13.00 uur is de afspraak) voor ze komen. Dat is dan een kostbare vrije zaterdag.
Zolang ik me kan herinneren is de zorg op mijn bord gekomen. Zelfs als ze daar het weekend heen gaan, nemen ze een tas met kleren mee… en een tas met was mee terug. Bij pappa is het leuk. Hij zit niet achter je broek aan (huiswerk), daar hoef je niet je kamer op te ruimen, het is een stuk relaxter omdat er in de weekends geen moetjes zijn.
Ik vind het best pijnlijk. Het is gewoon een feit dat hij ze door de week niet hoeft. Dat ze in de vakanties ook altijd hier ‘hangen’. We zijn allebei aan het werk, maar bij hun vader is weinig voor ze, zelfs de koelkast is steevast leeg omdat hij bij zijn vriendin is. Dus zijn ze bij mij. Een tijd terug hadden we veel problemen met onze oudste en stelde ik voor dat hij een tijdje bij zijn vader ging… om de druk wat van de ketel te halen. Dat ging natuurlijk niet door, want dan zou hij niet bij zijn vriendin kunnen zijn. Zit ik met een puber die z’n bed niet uitkomt voor school, die spijbelt, brutaal is, me negeert… en hij neemt dan de telefoon niet op.
Ik klink niet leuk, besef ik me… maar ik ben het gewoon zo zat dat ik de voetveeg ben, geen erkenning krijg. En het doet me pijn, dat ik stank voor dank krijg, zo lijkt het. Want oudste slingerde ook naar mijn hoofd dat hij bij mij zijn problemen niet kwijt kan. En bij pappa wel. Ik weet niet wat mijn ex daarin voedt of dat ik mijn zure inzichten deze situatie op me afgeroepen heb. Ik denk dat mijn ex suggestieve vragen stelt, maar bewijzen kan ik niks. Het voelt zo scheef allemaal. Of zie ik het verkeerd?
Be carefull what you whish for
Je voelt je n voetveeg en de zorg voor de kinderen valt je te zwaar omdat het altijd op jouw schouders komt?
En als het andersom zou zijn? De kinderen zijn altijd bij vader, daar is de koelkast vol, voelen ze zich thuis, met vader kunnen ze tenminste praten.....
De kinderen kiezen om t grootste gedeelte bij jou te zijn. Dat is n compliment! Wil je iets met ze doen spreek dan ook echt n activiteit af. Doe iets wat ze leuk vinden....
Echt waar, je zou t niet andersom willen....
Welkom in de wereld van de gescheiden moeder
Een typisch draadje zoals we ze hier heel veel voorbij zien komen. Een moeder die voor de scheiding droomde over gelijk verdeelde zorg en verantwoordelijkheid. Dream on! Het zal best bestaan, co-ouderschap in gelijkheid. En vaders die net zoveel zorg cq verantwoordelijkheidsgevoel naar de kinderen hebben als de moeders. Maar ik moet zeggen dat ik die in de praktijk errug weinig tegen kom..
Voor pubers gelden de vroeger opgestelde convenant regels niet meer. Zij bepalen zelf waar en bij wie ze willen zijn. Fijn als beide ouders daar dan aan meewerken, maar heel vaak gebeurd dat niet. Het zijn toch meestal de moeders die meer zorgen en 'rekening houden met'. En ja, als je ooit droomde over gelijke zorg dan komt dat hard aan. Maar je bent toch niet voor niks gescheiden, je kent zijn zwakke kanten toch? Waarom zou het dan nu anders zijn..?
Zorgen voor pubers geeft niet veel bevrediging. Je krijgt vaak alleen een snauw en een afwijzing terug. Maar hou vol; ooit gaan hun ogen open en zien ze van wie ze het hebben moeten. Tot die tijd, kiezen op elkaar. Je doet het voor hen. Niet voor je ex.
Ja, het is scheef
Het is scheef maar het lijkt me lastig om er iets aan te doen. Heb je het al eens besproken en aangegeven dat het je teveel wordt? Als hij daarop niet thuis geeft zit er verder weinig meer op dan het maar gewoon te doen. Gelukkig worden ze steeds groter en krijg je er minder 'werk' aan.
Niet gezien
Welkom in de wereld van... ? Ik schreef dat dit al elf jaar duurt. Ik ben niet bepaald een gescheiden groentje. Wel maak ik voor het eerst mee dat pubers zelf bepalen. En die houden zich niet aan sociale omgangsregels inderdaad. Die zeggen gewoon dat ze liever bij pappa zijn, omdat ze hem al zo weinig zien. Verhuiswagen, de kinderen kiezen nergens voor... die doen wat voor hun het meest praktisch is. Geef ze 'ns ongelijk. Kennelijk zien ze niet dat ze hem zo weinig zien omdat hij zich er zo vanaf heeft gemaakt. En tussendoor zo een maand niet, omdat hij gaat rondreizen met zijn vriendin... en dus geen vakantiedagen meer over heeft om met de kinderen weg te gaan. Ik wil het uitleggen, omdat ik vind dat ik respect verdien... maar dat werkt averechts want dan praat ik slecht over hem... heb ik het gedaan.
Ik vind het lastig dat dingen op een bepaalde manier zo gegroeid zijn. Hier zitten ze altijd op hun kamer, bij mijn ex zitten ze gezellig in de woonkamer, want ze hébben geen eigen kamer. Ik vind het fijn dat ze hier wel hun eigen plek hebben, maar zo zien ze het niet en het voelt voor mij alsof ik aan het kortste eind trek. Ik ben bang dat ze het ook later niet zullen zien. Het lijkt wel alsof mijn ex de ideale situatie heeft weten te creëren: enerzijds alle vrijheid. En wanneer ze er dan zijn, dan is het altijd gezellig. Ik ben vaak kribbig vanwege de dagelijkse irritaties. Niks bijzonders, zoals alle pubers ligt de was onder hun bed, ruimen ze het aanrecht niet op, zetten de melk niet terug in de koelkast, smijten ze hun jas over een stoel... etc.
Mijn ex heeft zijn leven zó ingericht, dat hij door de week de kinderen niet eens kán ontvangen. Of hij moet het zo plannen dat hij eens niet bij zijn vriendin is. Het gaat me niet eens om de hoeveelheid werk en het geregel. Dat doe ik graag... het gaat me er vooral om dat ik me niet gezien voel geloof ik.
Gezien voelen
Je voelt je niet gezien. Ik denk dat jouw kinderen exact hetzelfde voelen, als ik je post zo lees.
Stop met kribbig zijn. Kribbige mensen, daar heeft niemand zin in.
Met pubers kun je een hele leuke band hebben. Maak het gezellig met je kinderen. Interesseer je voor hun leven, vraag door, doe eens wat samen. Negeer dan de snauwen, of zeg op neutrale toon dat je dat niet wil, of maak er een grap van. Vertel ook wat over jezelf, over vroeger, blunders, bijzondere dingen.
En zeur niet over het huishouden, herhaal neutraal dat je wil dat ze hun spullen opruimen, als je dat belangrijk vindt.
En niet zo zuur naar vader te kijken, daar kopen je kinderen helemaal niks voor.
Leuke dingen naast je kinderen.
Je ex heeft weer een relatie en leidt met haar samen een leuk leven met uitjes en vakanties. Soms betrekt hij daar zijn grote kinderen in en soms ook niet. Hij ontspant en geniet en dat maakt hem ook een "makkelijke vader."
Geniet jij ook naast je kinderen en/of je werk? Relatie, leuke dingen doen met vriendinnen?
Ik vind mijn puber ook niet altijd leuk, herken ook het rotzooi maken en het gemakzuchtige naar mij toe. Maar het is wel allemaal passend bij zijn leeftijd. over een paar jaar is hij de deur uit en ga ik zijn rotzooi vast missen:-)
Kortom, ik probeer me daarover niet al te druk te maken, lukt ook niet altijd en soms wordt er eens wat gemopperd.
Maar het overheerst niet zeg maar. Ontspan, geniet van je bijna volwassen kinderen en laat ze de band met hun vader onderhouden zoals zij dat willen.
Ook weten ze heus wel dat jij een lieve zorgzame moeder bent, maar dat laten ze in deze fase niet zo blijken. Je bent wat te negatief naar hun toe misschien, het is jammer als dat overheerst.
logisch
Logisch dat je je zo voelt, jij draait voor alles op, hij niet en hij wordt er nog voor beloond, want ze willen ook nog eens graag bij hem zijn.
Onuitstaanbaar en inderdaad niet eerlijk.
Maar je kunt hem niet veranderen. Laat hem gaan, onthoud vooral ook waarom je gescheiden bent (helpt mij nogal).
Wees boos en laat los, elke keer opnieuw.
Zucht en ga weer door, schakel eens hulp in om jou te ontlasten als dat mogelijk is. Zodat jij ook weer eens met nieuwe moed en wat bijgetankt de leuke moeder kunt uithangen.
Ik ben altijd in een rol, een positie geduwd door hem. Dat sta ik nu niet meer toe. Al kots ik af en toe van vermoeidheid, zie ik de boel niet zitten, al kan ik de pubers af en toe wel achter het behang plakken: ik ben ook trots. Want mijn imperfecte zelf, met al mijn gesteun, gekreun en gemopper was wel de basis voor mijn kinderen. En dat hebben ze, nu ze volwassen zijn, heel goed doorgehad, zonder het hun vader kwalijk te nemen. Ze zagen dat het er niet inzat en wisten dat, al viel het mij ook vaak zwaar, dat ik het toch gedaan heb.
de was
1. nu ze pubers zijn, zou ik meer mijn eigen leven gaan leiden en niet meer op zaterdag op ze wachten. Ze hebben de sleutel neem ik aan, kunnen je bereiken? Niet meer wachten dan.
2. de was, daar zou ik echt woest om zijn. Ik zou je kinderen vertellen dat ze hun weekend was zelf mogen doen, of moeten regelen dat hun vader het doet.
Verder, loslaten en meer zelf leuke dingen gaan doen.
gezien worden
Zorg dat je jezelf ziet!
Door kinderen gezien worden vind ik altijd zo krom, kinderen hoeven je niet te zien/ zien je per definitie niet.
Door je ex gezien worden streef je hopelijk ook niet meer na.
Je pubers proberen een regeling te maken die hen het best uitkomt. Dat is logisch. Dus als dat meer uitkomt met hoe je ex dat ziet is dat ook logisch. Hij wint dan wellicht in jouw ogen maar ppfft, ooit moeten jullie echt uit elkaar nietwaar?
Pubers alleen door de week klinkt als mogelijk ideaal. Je ziet ze heel veel, maar ze kunnen steeds meer zelf. In een weekend gaan pubers steeds meer zelf dingen doen. Dat samen weekenden doorbrengen is veel leuker als ze nog kinderen zijn. Zelf kun je nu prima opladen in weekend, en leuke dingen gaan doen. Zorgen dat je zo oplaadt dat je idd niet meer kribbig hoeft te zijn, dat is voor niemand leuk en verpest de schaarse tijd die je nog rest met hen.
probeer
eens concreet te bedenken wat je precies wil. Want 'gezien worden' snap ik wel, maar zij niet.
Dus bedenk iets concreet en bespreek het met je kinderen. Vraag ze. Leg uit dat jij je nu een beetje de voetveeg voelt, vraag zelf hun was te doen, of bij een deel te helpen, vraag ze om iets positiefs zoals een vaste afspraak om samen op een bepaald tijdstip iets leuks te doen.
verder denk ik ook dat je meer toe moet naar een eigen invulling. Jouw leven was meer ingesteld op hen, maar zo langzamerhand moet je iets gaan vinden waar jij blij van wordt, waar je hen niet bij nodig hebt.
al 11 jaar
ik krijg de indruk dat je qua emotionele afhankelijkheid niet veel verder bent gekomen dan 11 jaar geleden, waarschijnlijk omdat het zo ontzettend veel werk is en tijd kost om alles goed te regelen en je dat goed voor elkaar hebt gekregen - behalve voor jezelf, behalve dat oh zo belangrijke emotionele deel. Dus stop met afhankelijk zijn van wat anderen vinden van jou. Wat vind jij bekrlangrijk voor jezelf, waar krijg jij energie van? En dan dat is dus niet 'dat mijn ex meer of minder xxxx doet' of 'dat mijn pubers nu eindelijk eens xxxx wel of niet doen'.
Als je daar een betere lijst van hebt, zo concreet of vaag als je 'm kan maken dan ga je kijken welke dingen makkelijk haalbaar zijn en welke moeilijker.
Dan komen ook vanzelf de 'spelers' in beeld dus ex en kinderen. Maar dan vanuit een ander doel.
gr Angela
zelf laten doen
Pubers kunnen veel zelf. Stop met alles voor ze te doen. Ik voed al bijna 18 jaar een kind in mijn eentje op en die ziet haar vader hooguit eens in de week een uurtje, verder zit ze bij mij. Al vanaf haar 16e roep ik af en toe gewoon dat zij kookt of de was doet of stofzuigt. Doet ze het niet, dan is er dus geen eten en geen schone was. Ik trek de deur dicht en ga met vriendinnen uit eten. Inmiddels is ze 19 en staat ze op het punt het huis uit te gaan en tot die tijd zijn we gewoon twee volwassenen die allebei weten wat er moet gebeuren.
Zij heeft ook wel van die periodes gehad dat bij papa alles leuk was. Dan pakte ik met een brede lach de vuile was gewoon in een tas en zei dat leuke papa dat dan ook meteen even kon doen. Deed ie natuurlijk niet dus de tas kwam gewoon weer mee terug. Dat was wel verwarrend voor haar want papa was wel heel leuk maar de zorgtaken verdomde hij. Dochter kreeg daardoor wel meer idee wat ik hier allemaal doe.
Zorg goed voor jezelf want niemand anders doet het.
We hadden hier trouwens, toen de puberteit op z'n hevigst was een doos staan in de hoek van de kamer. Alles wat er rondslingerde van dochter ging in die doos. Dat pakte voor dochter niet altijd goed uit want ik gooide rustig vuile sportschoenen bovenop een jasje en bovenop een boek of sjaal/muts/tas. Vroeg ze 'maham, waar is mijn ...?' Dan was het antwoord: 'kijk eerst even in de doos.' Kind (puberaal dramatisch): 'nu is mijn jasje helemaal vies/gekreukt/muf!' Ik (vriendelijk): 'Dan moet je het misschien volgende keer aan de kapstok hangen in plaats van op de bank gooien.'
Uiteindelijk viel het kwartje.
Reacties
Dank voor jullie reacties. Ik begrijp eruit dat ik eigenlijk niet zoveel (waardering) van ze moet verwachten. Niet van mijn ex... niet van mijn kinderen. Het 'je een voetveeg voelen' is iets wat ik wel meer hoor over pubers en niet zozeer te maken heeft met gescheiden zijn. Het is natuurlijk wel een feit dat ik er vooral last van heb en mijn ex niet. Misschien zijn ze daar ook wel niet zo gezellig, maar daar ben ik natuurlijk nooit bij. In ieder geval is het gemak wel zijn kant op gegroeid. Dat van die was is maar één voorbeeld. Maar het is nog de beste oplossing, veel blijft daar liggen, raakt kwijt... en inmiddels vind ik dat ook de verantwoordelijkheid van de kinderen geworden. Maar toen ze jonger waren, was het behoorlijk gekmakend dat de leukste kleding daar maanden later (en inmiddels: te klein... of verwassen) weer boven water kwam.
Dat ik de waardering niet van anderen moet laten afhangen is wel een tip waar ik op moet inzetten denk ik. Hoewel dat toch tegen m'n gevoel indruist... is het niet heel menselijk dat je loyaliteit en waardering verwacht? Voor een puber is het wel wat veelgevraagd misschien... en ik ken ook wel situaties waarbij de kinderen uitvliegen en je nog sporadisch iets hoort. Misschien ben ik wel bang dat dat mijn voorland is.
laat je ex
toch eindelijk los.
Houd op met vergelijken.
Als je niet gescheiden was, had je de kinderen altijd.
Met pubers kunnen dit soort thema's nu eenmaal spelen.
Heel suf, maar soms ben ik een soort van jaloers op gescheiden mensen; dat periodieke kunnen afschakelen...
Ga voor jezelf zorgen, daar heb je ieder weekend tijd voor;)
Nou nou
Brr, Annie wat een nare reactie. Inderdaad, als ik niet gescheiden was, had ik de kinderen altijd. Je staat er niet bij stil dat je er grotendeels alleen voorstaat als de kinderen er wel zijn. Je ex is degene die het beste met je kinderen voor heeft, maar niet degene die het beste voorheeft met jóu. Dat gaat verder dan lekker een weekendje doen waar je zin in hebt, omdat de je de zorg aan de andere ouder kunt overdragen. Het heeft zeker met loslaten te maken, maar niet in de zin van hoe jij het bedoelt. De situatie is nu eenmaal zo en voor mezelf ben ik er gelukkig mee, ook omdat ik na jaren m'n draai heb gevonden, alleen en met een nieuwe partner. Maar in de zorg voor de kinderen vind ik het moeilijk, want tegen dit soort dingen blijf je aan lopen.
Waardering
Ik heb jaren gehoopt op waardering van mijn ex. Is niet gekomen en dat gaat ook niet gebeuren. De kinderen zijn ook niet heel scheutig met hun complimenten maar soms zie je toch een sprankje bewustzijn van wat ik doe (en hun vader niet). Eigenlijk vind ik dat ook heel sneu voor ze. Hun vader was altijd de grote held en vroeger waren het echte papa's kindjes. Naarmate ze meer doorhebben wie wat doet en voor ze regelt (alles, maar ja dat trek ik ook naar me toe en ik vraag niet snel om hulp), valt vader toch steeds een beetje van zijn torenhoge voetstuk. En komen ze erachter dat hun ouders ook maar mensen zijn ;-)
Echt niet!
"Het 'je een voetveeg voelen' is iets wat ik wel meer hoor over pubers en niet zozeer te maken heeft met gescheiden zijn."
Ik lees het hier ook wel vaker, dat dat 'er bij zou horen'. Maar, voor mij hoort dat er toch écht níet bij; mezelf laten gebruiken/opstellen als voetveeg.
Het voetvegerige-gevoel zal, denk ik niet perse in de taken zitten die je verricht, maar vooral in de manier van omgaan met elkaar. Op het gevaar af dat ik mezelf als 'betere' opvoeder neerzet dan een ander (wat niet mijn bedoeling is), wil ik wel aangeven waar ik zelf altijd alert op ben geweest:
Toen nog op de basisschool zaten, en ik de kinderen op ging halen zag ik dat verschillende kinderen de gewoonte hadden aan te komen rennen, hun schooltas richting moeders/vaders voeten te werpen en op zoek te gaan naar vriendjes. De betreffende moeder/vader bukte, en raapte de tas op.
Dat soort gedrag heb ik nooit getolereerd. Ik riep mijn kind vriendelijk terug, en vroeg het de tas op te rapen met de opmerking: ik wil jouw tas best dragen, maar dan moet je hem even netjes aan me geven.
Gebeurde zoiets meerder keren (meestal niet), dan zou ik het op een later moment rustig bespreken. Hoe dat op mij overkomt, dat ik wel wil helpen, maar dat ik niet op deze manier behandeld wil worden.
En waardering krijgen voor wat je doet in het huishouden is misschien wel veel verwacht, maar ook hier kun je dat wel sturen lijkt me. Door kinderen mee te laten helpen, zodat ze zien hoeveel werk iets is.
En ik doe (te?) vaak iets voor mijn kinderen, maar benoem dat dan ook. Niet sarcastisch of cynisch maar gemeend: "je zit zo lekker te gamen, ik hang je jas wel even op". Kind zegt dan 'bedankt mam'.
En kan zomaar een dag later zelf het aanrecht opgeruimd hebben omdat ik het zo druk heb. Nou ja, dat van die jas gebeurt vaker dan dat van het aanrecht:)
Maar het begint volgens mij echt met je niet als voetveeg laten gebruiken, vriendelijk respect eisen voor je zelf. Je eigen grenzen bepalen en deze vriendelijk, maar wel heel helder, aangeven.
wat ik me ondertussen afvraag
Hoe oud zijn de pubers in kwestie eigenlijk?
Groeten,
Temet
`detail
maar als je kleding verwassen terug krijgt dan heeft hij dus toch wel gewassen!?!
Meehelpen
Hmm... dat probeer ik steeds meer te doen: de kinderen laten meewerken thuis. Het is wel een goede manier om ze bij te brengen dat dingen best wat energie kosten. Ik heb een aantal maanden zonder werk gezeten. Na een schooldag wilde ik ze niet belasten met klusjes terwijl ik potdorie thuis zat... Toen zeurde ik ook niet over het 'me niet gezien voelen', maar was blij dat ik die taken naar me toe kon trekken en me een beetje nuttig kon voelen. Inmiddels ben ik wel weer aan de slag en valt het me minder zwaar om dingen te vragen. Maar ondertussen is de rest er wel aan gewend geraakt dat alles wordt gedaan.
@Temet, de kinderen zijn 17 en 14 (jongens, en minder zelfredzaam dan gemiddeld vrees ik).
@tante Sidonia... ja, scherp hoor...Maar ik heb het natuurlijk wel geprobeerd in het begin. En weer teruggedraaid omdat ik het dan nog liever zelf deed, dan die verwassen kleding mee terug krijgen... Zijn norm ligt minder hoog, kleding stonk naar 'gewassen-maar-te-lang-nat-gebleven', strijken was ook onzin... en dan kan ik kiezen, of ik ga erin mee, of niet. Maar dan moet ik ook niet zeuren.
Nee precies
Dan moet je ook niet zeuren....
Nounou
Leanne, was zeker niet vervelend bedoeld. Maar al goed hoor.
Leanne
De jongens zijn op een leeftijd dat in principe een redelijk gesprek toch mogelijk moet zijn. Ik denk dat je best met ze om tafel kan zitten, uitleggen dat je vroeger toch niks om handen had maar dat dat nu anders ligt en gelukkig maar want nu komt er structureel geld binnen om hun van nieuwe sportschoenen en broodbeleg te voorzien. En dat die situatie betekent dat er wat moet veranderen, want dat het toch niet eerlijk is dat jij alles moet doen in en om het huis en zij na hun schoolwerk hun goddelijke gang kunnen gaan. En dan kan je gaan praten over vaste taken.
Een kind kan overigens de was doen. Letterlijk. Dus ik zou de jongens op dat punt maar eens snel een cursus geven. Kunnen ze hun eigen vieze was verder zelf regelen. Wel zou ik dan overigens zorgen voor kleding die niet gestreken hoeft te worden, maar mijn definitie van 'kleding die niet gestreken hoeft te worden' is behoorlijk ruim. Wij gebruiken die bout vrijwel alleen voor strijkkralen en applicaties 
groeten,
Temet
Gesprek
Temet, dat gesprek heb ik gehad... Ik heb het alleen verkeerd aangepakt in het vuur van mijn emotie. Ik kreeg terug dat ik slecht over pappa praatte, dus ik heb toch teveel mijn onvrede geventileerd. 
Waar me hier ook al op werd gewezen...
Het is lastig. Het is nu vakantie en ze hangen alleen maar. Totaal nergens energie voor. De oudste wil geen baantje, want dat vergt inspanning en is eng. Zelfs de deur open doen voor een pakketje ging verkeerd, omdat hij nog op bed lag en dacht dat zijn broer (die de laatste dag school had) open zou doen. Dat soort dingen... maken me wóest!
Stofzuigen was een taak wat we hadden besproken. Dat was niet gedaan, hij was het vergeten.
En dan denk ik onwillekeurig toch aan hun vader, die er weer lekker tussendoor fietst zo.