Co-ouderschap op de schop gooien of niet?

Bekend fenomeen

Je mag natuurlijk niet generaliseren, maar het is volgens mij meer regel dan uitzondering dat moeders het gros van het regelwerk rondom de kinderen voor hun rekening nemen. Mijn ex en ik zijn al 13 jaar gescheiden maar ik houd nog steeds alle kindgerelateerde zaken bij en herinner hem tijdig aan doktersafspraken en schoolbijeenkomsten. Als ik dat niet doe gaat het mis (heb ik ervaren). En ja, daar erger ik me wel aan, maar als ik het niet doe is mijn kind de dupe (die heeft zelf ook niet altijd haar zaakjes op orde). Zo'n heen en weer schriftje lijkt me trouwens meer iets voor peuters, dus als hij er niet aan meewerkt zou ik daar direct mee stoppen.
Voor wat betreft de financiën, gelukkig heb je nog 16 uur 'verdienvermogen', dus je bent niet echt afhankelijk van zijn bijdrage. Ik zou het daar niet van laten afhangen.
Kortom, ik zou niets veranderen alleen de manier waarop je er tegenaan kijkt. Je kunt hem best wat regelwerk uit handen nemen, of er eens een extra sms'je aan wagen in geval van bijvoorbeeld die kerstoutfit. Het is niet leuk, maar de vaders die geheel zelfstandig alles voor de kinderen kunnen regelen op de manier waarop moeders dat doen, zijn helaas dun gezaaid (dit laatste met grote knipoog te lezen).

recept voor ruzie

Dit klinkt als een recept voor ruzie. Daar zou ik toch niet aan beginnen. Dat is voor de kinderen veel naarder dan een keer de verkeerde kleding aan met Kerst.

waarom ben je gescheiden? Hij had een druk leven en dat was een reden voor jouw scheiding en nu vind je het vreemd dat het hem niet lukt om aan allerlei dingen te denken?
Dat lijkt net op 'we gaan scheiden want één van ons kan moeilijk met geld omgaan', alsof die problemen oplossen door in twee huizen te gaan wonen.

Heb je aan hem gevraagd of hij naar een weekendregeling wil?

financiele vergoeding

Man dreigt zijn baan kwijt te raken. Zit tegen een burnout aan, vergeet veel, het groeit hem boven zijn hoofd.
Hij reageert op vragen naar financiële vergoeding door de zorg bij zijn moeder te beleggen.
Door naar de rechtbank te gaan en een andere verdeling te vragen en financiële vergoeding zet je je exman verder onder druk. Dat zal de situatie bij hem thuis er voor de kinderen ook niet makkelijker op maken.
Dat neemt niet weg dat ik het ook vaak zeer zuur vind dat nog steeds mannen er financieel beter uitkomen, uit een scheiding, maar ook dat vrouwen vaak de meeste zorg voor de kinderen krijgen. Als dat samenvalt zit er iets scheef.
Maar hier heeft vader de gedeelde zorg, jullie hebben co ouderschap.
Dus je zou ook zelf moeite kunnen doen om extra te verdienen om het weer een beetje gelijk te krijgen.

hier ook

'Mijn ex en ik zijn al 13 jaar gescheiden maar ik houd nog steeds alle kindgerelateerde zaken bij en herinner hem tijdig aan doktersafspraken en schoolbijeenkomsten.'

Hier geldt hetzelfde. Nou hebben wij geen co-ouderschap (verre van dat), maar ik ben ook de wandelende agenda van mijn ex als het om ons kind gaat. Nou zit regelen, organiseren en herinneren mij zo'n beetje in het bloed, dus ik heb het er vast ook zelf naar gemaakt

'Ik heb hem al meerdere keren aangeboden hem te helpen met de opvoeding. Maar zodra ik over een financiële vergoeding begin wil hij niets meer met me te maken hebben en brengt de kinderen weer bij zijn moeder ipv bij mij als hij zelf de zorg niet op zich kan nemen.'

Ik snap ook niet waarom je het helpen met de opvoeding koppelt aan een financiële vergoeding. Als zijn moeder gratis oppast, en hij bij jou moet afrekenen (waarom eigenlijk?), is het toch logisch dat hij de kinderen bij zijn moeder brengt. Niet eens vanwege het geld, maar vanwege de verwachtingen die jij blijkbaar aan die 'hulp' verbindt. Ik zou daar ook geen trek in hebben.

'Ook zaten de kinderen gisteren zonder kerstkleding (die ik hem aangeleverd had) bij hun kerstviering op school omdat hij vergeten was ze om te kleden.'

Dat is jammer, vooral omdat de kleding er wel lag, maar niet echt onoverkomelijk. Toch? Ik denk dat je kinderen toch wel een leuke kerstviering hebben gehad, ook al waren ze niet piekfijn aangekleed.

Kortom: laat een beetje los.

Meer werken

Ik zou in jouw situatie meer uren gaan werken zodat je voor jezelf wat ruimer in het geld komt te zitten en meer pensioen zal hebben. Daarnaast zou ik de situatie bij vader wat los laten. Zolang de kinderen veilig zijn en gewoon op school komen dan is het niet zo erg als hij dingen vergeet. Natuurlijk is het niet leuk als ze hun kerstkleding niet bij zich hebben of een feestje missen maar niet onoverkomelijk. Je kinderen zullen leren dat ze bij papa zelf vaker aan dingen moeten denken. Als ze iets ouder zijn zou je ze een mobiel kunnen geven en dan kan je ze berichtjes sturen als er iets is waar ze even aan moeten denken. Het is niet ideaal maar als papa verder lief is voor ze en ze het er naar hun zin hebben zou ik geen rechtszaken gaan beginnen waardoor de sfeer helemaal verziekt wordt. Dat is nog minder in het belang van de kinderen.

Klein houden

Misschien houd je door je gezorg en je geregel zowel je ex als je kinderen klein. Zo krijgen beiden geen verantwoordelijkheid en wachten ze gewoon tot jij roept wat er moet gebeuren. Ik vind het namelijk opvallend dat je kinderen zelf niet wisten dat er kerstkleding meegegeven was. Misschien is meer loslaten beter dan juist meer naar je toetrekken. Zal met vallen en opstaan gaan, maar op de lange termijn is iedereen beter af.

skik

"Daar neemt een mens toch geen kinderen voor?" Nee, maar nood breekt wet. Ik neem aan dat je ook niet getrouwd bent om te gaan scheiden.

Misschien kan je er wat uren bij krijgen die je onder schooltijd invult? Bedoel je met de opvang waar je ex ze naar toe brengt bso? En is dat dezelfde bso waar ze in jouw weken ook naar toe gaan? Dan lijkt het me niet al te schokkend voor ze om daar één of twee extra dagen heen te gaan.

skik

Waarom 5 dagen?

Tussen 24 uur en 40 uur zit nog heel veel.
Erg van 3 dagen onder schooltijd werken en 2 dagen bso houden je kinderen echt niets over! Dan zou je zomaar 30 of 32 uur per week kunnen gaan werken. Zeker als je het je ook nog zou lukken om in je kinderloze week wat met uren te werken.

2e baan

Je zou in je kinderloze week, zonder extra opvang, werk erbij kunnen zoeken. Steeds meer parttime werk te vinden. Ook 's avonds en in het weekend.

Herkenbaar hoor.

Tien jaar geleden gescheiden en het gaat ook zo. Door schade en schande wijsgeworden heb ik alle schoolcommunicatie naar me toe getrokken en communiceer naar hem in hapklare brokken. En dan een reminder op de dag voordat de tien-minutengesprekken zijn. En dan nóg gaat het soms mis. Als een uitnodiging voor een partijtje toevallig wordt uitgedeeld op de dag dat ze naar vader gaan, kan het zijn dat ik hem nooit zie en op stel en sprong nog een cadeautje kan regelen. Er is vaak geen eten in huis, het is een vieze bende (volgens de kinderen) ze komen te laat op school omdat hij zich verslaapt, hij dringt niet aan op huiswerk dus als ze in het weekend bij hem zijn, gebeurt er niks. Soms plant hij de weekends zo vol dat er ook geen tijd voor is, mochten ze er uit zichzelf aan willen beginnen. We hebben de regeling dat ik de kleding altijd was, ik geef dus altijd een tas met schone kleding mee en hij geeft een tas met was terug. En zelfs als ik het hem zo makkelijk maak gaat het niet altijd goed, er raakt ontzettend veel kwijt en ik heb geen idee waar het is… Toch op school achtergebleven, bij hem of bij zijn moeder (die de kinderen wel eens te logeren heeft als ze bij hem zijn).

Eerlijk, ik heb het opgegeven. Ook voor ons was het een ding tijdens onze relatie… en dat wordt er natuurlijk niet beter op nu hij alleen woont. Ik houd het erop dat mijn manier niet persé de beste is… Dat losse is in veel gevallen natuurlijk ook wel relaxed en het is misschien ook wel waardevol dat de kinderen twee opvoedstijlen mee krijgen. Ik merk ook dat nu de kinderen ouder worden, ze meer en meer waarderen wat ik voor ze doe en dat scheelt enorm in de irritatie!

opvang

'Maar gaan al jullie kinderen 5 dagen in de week naar de opvang dan? Dat is wat er gebeurt als ik meer ga werken'

Nee, mijn dochter is nooit naar de BSO geweest. Ik werk al jaren parttime (iets meer dan jouw 24 uur). Maar mij hoor je ook niet klagen over mijn salaris of mijn lage pensioen.
Jij zult een keuze moeten maken. Of je zorgt voor dat hoge pensioen, of je zorgt voor je kinderen. Of iets er tussenin natuurlijk. Je lijkt nu alles te willen, én tijd thuis met de kinderen én het pensioen dat bij een fulltime baan hoort. Dat kan niet. Bovendien moet jij die keuzes voor jezelf maken, en die los zien van de keuzes die je ex maakt.

Ik begrijp het nooit

zo goed. Je geeft aan dat je van hem bent gescheiden vanwege zijn drukke leven. Verwacht je dat hij na jullie scheiding ineens enorm veranderd?

Als jij er moeite mee hebt dat hij meer geld heeft, dan zul je daarvoor moeten werken. Dat is het gevolg van een scheiding. Verder zal de situatie steeds makkelijk worden naarmate jullie kinderen ouder worden. Ze zullen zelf meer gaan regelen.
Voor afspraken van de kinderen zou ik hem voorstellen een digitale agenda bij te houden, daar kunnen jullie dan beide de afspraken voor de kinderen in bijhouden. Verder: loslaten. Jullie zijn gescheiden, dus laat het los. Geef de informatie door die voor hem van belang is (via de agenda voor afspraken) en vanaf dat moment is het niet meer jouw zorg. Wees blij dat hij nog zo'n groot deel uitmaakt van hun leven. Er zijn genoeg kinderen die een van de ouders bijna niet meer zien na een scheiding. Elke relatie is geven en nemen. Ook de relatie van gescheiden ouders zijn.

Natuurlijk is dat loslaten niet makkelijk. Elke keer loop ik ook weer tegen die muur aan. Ik moet mijn kind loslaten (niet mijn keuze geweest) op de momenten dat ze bij haar vader is. Ik weet hoeveel tijd hij voor haar vrijmaakte toen we nog samen waren (heel weinig), maar toch moet ik het loslaten. Van mijn kind hoor ik ook dat ze meer met de vriendin van haar vader te maken heeft dan met haar vader. Die vriendin is in mijn ogen een slechte moeder voor haar eigen kinderen, laat staan hoe ze is voor mijn kind. Ondanks dat moet ik het loslaten. Ik vergelijk het altijd dat we beide op een bootje zitten. De ene week zit ons kind op mijn boot, de andere week op de zijne. Die van mij is een gammel bootje, waar wel heel veel sociale en liefdevolle contacten zijn. De boot van haar vader is een luxe jacht, met weinig sociaal contact, waar uiterlijk vertoon de boventoon voert. Twee hele verschillende werelden en dat is prima. Ik zie dat als een verrijking. Ze heeft de helft van de genen van haar vader en de andere helft van mij. De enige manier waarop ze goed zichzelf leert kennen is als ze beide ouders goed leert kennen.

Mijn advies: laat het lekker co-ouderschap, maar ga kijken op welke punten jij de zaken los kan gaan laten. Zolang je kinderen geen direct gevaar lopen kan dat op heel veel punten.

poeh

Ben niet gescheiden maar geloof dat ik wel snap in welke moeilijke situatie dat je zit.
Je bent dan wel gescheiden maar het lijkt alsof je er niet op vooruit gegaan bent op veel gebieden. Kan me voorstellen dat het lastig is, wel nog ft zorgen en dan toch financieel er zo op achteruit..

Ik heb geen 'antwoorden' voor je, wel wat overwegingen.
Ik denk dat je het 'slecht' geregeld hebt bij de scheiding, financieel.
Misschien helpt het in acceptatie voor jezelf als je meeneemt dat je dat zélf slecht geregeld hebt, dus het is nu eenmaal zo?

Verder krijg ik het gevoel dat je niet de enige bent die het gevoel heeft er 'bekaaid van af te komen'.
In je post klinkt door dat je ex ook niet echt blij is met alles. Misschien voelt hij zich flink onder druk staan en reageert hij daarom zo afwerend. Misschien zit er bij hem nog boosheid of verdriet over de scheiding. Misschien heeft hij het gevoel weinig controle te hebben en wil hij die daarom zo krampachtig vasthouden.

Voor de kinderen is het uiteindelijk het fijnst als jullie elkaar ondersteunen in alles. Ik denk dat ik daar toch voor zou proberen te gaan.

houd die gedachte vast

'Ik heb liefde, rust en harmonie gekregen. Precies wat ik altijd wilde.'

Kijk! Die gedachte zou je eigenlijk op een tegeltje moeten zetten En dan elke keer als je baalt van je ex, denk je hieraan. Als een soort mantra.

'Hoe communiceren jullie met jullie ex? Gaat dat goed?'

Ja. Maar ik 'communiceer' alleen over dingen die met onze dochter te maken heeft. En ik wacht niet op antwoord. Ik verwacht ook geen antwoord (meer). Nou scheelt het wel dat onze dochter inmiddels geen 5 meer is, zij kan zelf al onthouden dat er een kerstdiner is en dat ze nette kleren bij zich heeft.

Het wordt makkelijker, echt!

Hier.....

....de volledige zorg voor de kinderen en geen enkele financiele vergoeding. Vraag me niet hoe, maar hij weet zich eruit te draaien terwijl hij toch een leuk inkomen heeft. En dan draai ik ook nog voor de financiele schade die hij gemaakt heeft. Heel oneerlijk en het gevolg dat de kinderen armer opgroeien dan ik ooit heb gewild en meneer zijn leventje leidt.

Maar: ik ben blij dat hij zijn leven leidt, want als hij zijn leven leeft, laat hij ons verder met rust. Dan maar met minder. De kinderen zijn hier en zijn veilig.

Nou is mijn verhaal heel anders dan het jouwe, maar ik zou het idd niet op de financien laten hangen. Ja het is oneerlijk. Maar er zijn belangrijkere dingen. En geloof me, het betaalt zich dubbel en dwars terug hoor. Jij bent degene die er is voor de kinderen. Je kinderen weten dat ook. Is het niet nu, dan wel later.

Oneerlijk?

'Het is meer een beetje een principe kwestie. Exlief kan de bloemetjes buiten zetten wanneer hij wil en ik mag alle verantwoordelijkheid dragen.' Je hebt vo-ouderschap, dus je hebt de lusten en de lasten gelijk verdeeld.Je kunt dus ook de bloemetjes buiten zetten, de kerstkleding vergeten, veel meer werken en kinderen naar de opvang brengen (als hij dat 5 dagen doet, welke extra zorg komt dan nog op jou neer?). Maar je wil het niet. En sterker nog: je wil ook niet dat hij dat wil. Dat is de principekwestie die eronder zit. Maar dat ga je niet winnen. Hij kan jou niet dwingen om veel gemakkelijker zorg te delen met hem; jij kunt hem niet dwingen om huismusserig voor de kinderen te zorgen.
Je kiest waar jij je het prettigst bij voelt. Hij ook. Daar zit verder geen principekwestie onder. Als je jaloers bent op hem zou je zelf andere keuzes moeten maken.

Tsjor