Co ouderschap en kinderalimentatie

Dees

Ik ging van 4 dagen naar 5. Mijn ex van 5 naar hoe zijn pet staat. Zorg is 60/40 voor mij. Ik vind het goed zo.

Ik zie ze

Ik dacht me toch echt te herinneren dat ik t inkomen van mn ex zag op de papieren van DUO.

Van Duo krijg je zelf een brief met je inkomen. Een brief met een bijdrage heb ik nooit ontvangen. Met mijn ex heb ik het nooit over ons inkomen. Ik heb geen idee wat hij verdient. Mijn salaris kan hij googelen.

Phryne Fisher

Doet er niet toe. Jij hebt een grotere draagkracht en je ex een kleinere.

Kosten worden naar draagkracht verdeeld. Ik begrijp ook wel dat iemand na jaren full time een periode wat minder wil werken.

Dees

' Kosten worden naar draagkracht verdeeld.' Tijdens de scheiding. Niet elk jaar. Dat zou alleen maar constante gevechten opleveren en allerlei pogingen om informatie achter te houden. Het is toch niet prettig als je jarenlang (tot einde studie jongste kind!) gebonden bent aan je ex als het gaat om inkomen.
Mijn inkomen kelderde gigantisch na de scheiding. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om het geld bij mijn ex te halen. Ik heb (o.a.) het huis verkocht, ben kleiner gaan wonen, kamer verhuurd etc. etc.

Tsjor

Toch werkt het zo Tsjor

Ik ben het eens dat het niet zo zou moeten gaan.
Maar de wet en de praktijk is wel zo.
Dat is soms ook de reden waarom vrouwen met kleine banen na een scheiding niet meer gaan werken. Ze vinden dat het niets oplevert. Ik zou me schamen als ik zo zou denken.

Het zou kunnen dat er ook mannen zijn die dat doen. Zelf ken ik geen mannen met kleine banen.

Inderdaad

Dat de wet en de praktijk wel zo is verrast me. Ik zie ook dat Rouvoet indertijd in zijn rapport wel signaleerde dat er na een scheiding nog heel wat gevechten uitbreken, o.a. over alimentatie, maar ik zie geen plan om dit te wijzigen. Terwijl het toch eenvoudig en constructief zou zijn.

Tsjor

Kinderalimentatie en partneralimentatie

Vooral het wegvallen van partneralimentatie zorgt ervoor dat vrouwen niet gemotiveerd zijn om financieel zelfstandig te zijn.

Daarom ben ik groot voorstander van structureel afbouwen van partneralimentatie tegen over het huidige gelijk indexeren met de kinderalimentatie.

Daar heb je elkaars inkomen niet voor nodig.
Slechts de afspraak elk jaar gaat de pa met x% omlaag tot jaar y waar het helemaal stopt.

Verder gaat de wetgever er al vanuit dat stijgend inkomen te goede komt aan de kinderen bij die ouder.

Is ook niet zo

Inkomensstijging is in de regel geen aanleiding voor aanpassing van de kinderalimentatie. Inkomensdaling onder de voorwaarde dat die daling niet te wijten is aan eigen schuld van de alimentatieplichtige.
Zo is het en niet anders. Volgens de wet dus. Wat je zelf afspreekt kan daar van afwijken.

Nee

Als tijdens een huwelijk is afgestoken dat de ene partner minder zou gaan werken voor de kinderen (omdat ze nog veel zorg nodig hebben). En als na de scheiding dit blijft bestaan en op basis daarvan de alimentatie wordt vastgesteld vind ik het ook logisch dat als het moment daar is en de kinderen zelfstandiger zijn en je meer kunt werken en dus ook meer werkt dat er dan een herziening komt voor de alimentatie.

Ja dank je de koekoek....

‘Kosten worden naar draagkracht verdeeld. Ik begrijp ook wel dat iemand na jaren full time een periode wat minder wil werken.’

Dat begrijp ik ook prima. Maar niet over de rug van een ander. Ex kiest zelf voor teruggang in inkomen, daar hoeft Phryne toch niet voor te bloeden.

Andersom ook

Andersom is het toch ook gebeurd? Phryne heeft jarenlang over de rug van haar ex minder gewerkt.

Blij

Ik ben blij dat we destijds de wederzijdse alimentatieverplichtingen op nul konden zetten. Kosten kinderen verdelen we nog steeds grosso modo. We verdienen gelukkig allebei ruim voldoende om ons niet druk te hoeven maken of de ene ouder meer betaalt dan de ander. Ik zou het echt erg onprettig vinden om financieel afhankelijk te moeten zijn en/of na jaren nog inzicht moeten geven in mijn financien.

Indexering

Ik weet hoe het werkt. Betekent niet dat het een rechtvaardige oplossing is. Al jarenlang betaalt mijn vriend elk jaar meer aan zijn ex, maar zijn salaris is al jarenlang gelijk gebleven. Het gevolg is dus minder financiele ruimte bij ons.

@Tsjor, dat jij het niet bij je ex wilde halen is jouw beslissing. Wettelijk gezien mag jij wel aan je ex om een bijdrage vragen voor de kinderen. Dat is niet raar. Waarom moeten de kinderen de dupe worden van jouw beslissing als hun vader ervoor kan zorgen dat het verschil kleiner zou kunnen zijn?

Ik blijf er daarom bij dat het echt niet vreemd is om na een jaar of 4 de zaken opnieuw te bekijken. Kinderen worden ouder, zaken moeten worden herzien. Of het nu gaat om de verdeling van de kosten en/of de verdeling van de zorg. Waarom moet je jarenlang je houden aan afspraken die ooit zijn gemaakt als je het gevoel hebt dat het nu anders zou moeten. Dat voelt voor mij veel meer als beklemmend dan dat we na een aantal jaar een nieuwe berekening laten doen. Dus ik ben voorstander van: stoppen met die onzinnige indexering die elk jaar moet worden uitgevoerd, maar zorg gewoon voor een nieuwe berekening na een jaar of 3/4. Ga er daarbij bij de berekening vanuit dat zodra het oudste kind 12 jaar is dat beide ouders fulltime kunnen werken. Als een van de ouders toch besluit om part-time te blijven werken, dan heeft de andere ouder daar financieel geen last meer van.

Paddington

"Waarom moeten de kinderen de dupe worden van jouw beslissing als hun vader ervoor kan zorgen dat het verschil kleiner zou kunnen zijn?"
Waarom zouden kinderen daar de dupe van zijn? Draait het louter om het materiele? Misschien is het voor kinderen wel heel fijn als er een potentiele grond voor conflicten tussen hun beide ouders weg is. En financiele zaken zijn vaak een bron van conflict.

Als ouders nog niet klaar

zijn met elkaar op emotioneel gebied dan is er altijd iets om over in conflict te komen. Dat heeft niets met geld te maken.

Emotioneel

Wat een drama! Alsof ik de kinderen daarmee tekort doe. Een dergelijk emotioneel zwaar argument bedaart de golven niet.
Emotioneel gezien moet je accepteren dat er vanaf het moment van de scheiding een scheiding is. Dat wil zeggen: je moet nu voortaan zelf je boontjes doppen. Dus als ik zou denken dat ik de kinderen tekort zou doen omdat er weinig geld was, dan zou ik zelf moeten zorgen voor meer geld. Bijvoorbeeld door het huis te verkopen, een kamer te verhuren etc.
Ik ben het met Alkes eens: voortdurend met elkaar in ' conflict' blijven over geld is veel slechter voor kinderen.

Tsjor

Tsjor

Dat is jouw keuze. Het is ook niet persoonlijk tegen jou bedoelt, maar in het algemeen. Ik ken jouw situatie niet en kan daar niet over oordelen. Zo kan in de ene situatie 25,- per maand heel veel verschil uitmaken en bij een ander niets. Gelukkig zijn daar duidelijke richtlijnen voor.

Ik krijg ook niets van mijn ex-partner en dop mijn eigen boontjes. Dat kan ik, ondanks de berg schulden die ik er ook nog gratis bij heb gekregen van mijn ex-partner. Toch ben ik ervan overtuigd dat er genoeg situaties zijn waarbij het ten koste gaat van de kinderen als de ouders hun trots laten voorgaan.

Ruzie tussen ex-partners zal blijven bestaan zolang in ieder geval 1 van beide emotioneel niet los is. Dan maakt het niet uit of het nu een ruzie is over geld, over tijd, over zorg of zelfs over de sociale omgeving. Op zo'n moment vinden mensen wel iets om ruzie over te maken. Ik ben mij daarbij ook zeer bewust dat het in zo'n geval niet is: waar twee vechten hebben twee schuld. Helaas werkt dat bij scheidingen vaak anders.

paddington

Ik ken geen of nauwelijks situaties waarin de ene ouder (zal doorgaans de vrouw zijn) alimentatie weigert omdat ze daar te trots voor is en waarbij de kinderen te kort komen. Want dat laatste is wel doorslaggevend.

Terug naar de OP

Ik vrees dat je er bij een gerechtelijke procedure niet aan ontkomt om je financiële gegevens te delen, zonder verweer krijgt de eiser meestal gelijk. Ik zou het dan zeker ook wel opvragen van de eiser, inclusief de gegevens van diens partner en bewijzen van hun woonlasten. En dan een tegeneis formuleren inderdaad plus toegang tot de kindrekening. Dat alles natuurlijk puur zakelijk, zonder ruzie.

Paddington

Je doet alsof ruzies onvermijdelijk zijn en altijd voortduren (als je je emotioneel niet los hebt gemaakt) en alsof herschikkingen in de financiele regelingen zonder problemen zullen verlopen.
Ik denk dat niets minder waar is en dat een voortdurende verstrengenling van financiele kwesties het juist veel moeilijker maakt om emotioneel los te komen. Stel je voor dat iemand echt denkt dat hij met 25 euro per maand het kind tekort doe ten dat dat geld bij de ex gehaald moet worden. Dan heb je toch drama? Zeker als iemand dan niet zelf wil bedenken hoe hij/zij aan 25 euro per maand extra kan komen.
Let wel: de basis voor alimentatie is dan al berekend en afgesproken en dat deel kun je, desnoods via het LBIO ook opeisen als dat vastligt in een rechterlijke uitspraak of een convenant. Het gaat nu uitsluitend om wijzigingen die zich later voordoen. Dus ex is 50 euro per maand meer gaan verdienen en zou dus (theoretisch) 25 euro per maand meer kunnen betalen voor de kinderen (uiteraard voor de kinderen, maar wel via de verzorgende ouder).
En dat 4, 6 of 13 jaar na de scheiding. En dan ook nog eens met co-ouderschap, waarbij beiden dus evenveel zorgen.

Tsjor

Zwart wit

Tsjor je stelt t wel heel zwart-wit. Je komt met 50 euro per maand meer verdienen en dat daar n procedure voor gestart wordt. Echt hoe kom je daar bij. Waar is je bewijs? Ik denk dat het bijv. om veel hogere bedragen gaat, bijv. 32 uur werken tijdens het huwelijk en dan een jaar na de scheiding promotie maken en meer dan fulltime gaan werken. Welke advocaat gaat voor 25 euro meer allimentatie per maand een zaak starten?!?!? Ik ken er geen een.
Denk eens verder dan je eigen situatie. Sommige gezinnen hebben n man die t dubbel verdiend van de vrouw. Niet omdat die vrouw veel minder werkt maar gewoon omdat die man zeer gewild is in zijn vak of n goed lopend bedrijf heeft. Bij n scheiding wil je dat n poos recht laten lopen. Zo is t bij de wet geregeld. Maar denk ook eens aan iemand die na de scheiding twee jaar verlies leidt met zijn of haar bedrijf. Dat moet minimaal twee opeenvolgende boekjaren zijn, anders kun je middelen. Hoe wil je de allimentatie betalen als er geen inkomen is dn je je bedrijf op moet eten? Daarna is er nog n faillisement.
Ook lang niet iedereen kan t huis verkopen (of je hebt geen huis of je kunt niet voordeliger wonen) of meer inkomen verkrijgen als er bijv. al fulltime gewerkt wordt. De wereld is groter en diverser dan je hier telkens aanhaalt.

Doenja

"Bij n scheiding wil je dat n poos recht laten lopen. "
Waarom? Je bent toch gescheiden. Alimentatie is vastgesteld. Dat is het.

Dat bedoel ik ook

Dat bedoel ik dus ook. Allimentatie wordt vastgesteld bij de echtscheiding. En dat er n mogelijkheid is bij de wet om het daarna ook nog aan te passen kun je jammer vinden maar het is gewoon zo. Hoeveel koppels ken je waar dat gebeurt is? Het angstvallig verbergen van je inkomen of weigeren mee te werken aan n herberekening wekt argwaan op. Et voila een zaak om de allimentatie opnieuw te laten berekenen.
Mijn ex vond ook dat ik hem allimentatie moest betalen na de scheiding (en mijn bijdrage op 2x €25,- was vastgesteld). Ipv de kont tegen de krib gooien zei ik ‘ dan dien je een verzoek in’. Nooit meer wat van gehoord. Dat de stufi nu hoger uitvalt daar hoor je hem niet over natuurlijk. En zo is elk verhaal anders.

waar komt het vandaan?

Het bedrag van 50 euro komt voort uit de opmerking van Paddington: ' Zo kan in de ene situatie 25,- per maand heel veel verschil uitmaken en bij een ander niets.' Als je voor 25 euro extra alimentatie wil gaan zal het gaan om een verhoging van het inkomen met 50 euro.

' Sommige gezinnen hebben n man die t dubbel verdiend van de vrouw. Niet omdat die vrouw veel minder werkt maar gewoon omdat die man zeer gewild is in zijn vak of n goed lopend bedrijf heeft. Bij n scheiding wil je dat n poos recht laten lopen. Zo is t bij de wet geregeld.' Dat gebeurt toch ook bij een scheiding? Dan wordt de draagkracht berekend, wordt berekend wat er nodig is voor de kinderen, dat wordt dan de kinderalimentatie. En de rest wordt partneralimentatie. En dat wordt dan vastgelegd in een convenant.

Daarna ben je gescheiden. Terecht dat je, zoals je zelf hebt gedaan, niet direct alle papieren op tafel legt als iemand daarom vraagt. Je hebt recht op een leven-na-de-scheiding en je hebt ook recht op privacy daarna.

Stel dat iemand na de scheiding promotie maakt of meer uren kan gaan werken, dan is dat mooi. Je mag hopen dat het op een of andere manier de kinderen ten goede komt, maar in feit ga je daar niet meer over en het hoeft ook niet via jouw portemonnee te gaan. Ik weet dat het juridisch anders ligt, maar in het verleden is er een voorstel gedaan om dit anders te organiseren, en helaas is daar blijkbaar niets mee gebeurt. Het en ige wat nu nog ergens op tafel ligt is het voorstel de partneralimentatie te beperken tot 5 jaar. Ik zou ervoor pleiten dat het wel anders geregeld wordt en dat iemand niet kan vragen om een wijziging in de alimentatie omdat iemand denkt dat de ex meer is gaan verdienen.

Als het inkomen van iemand behoorlijk achteruit is gegaan, waardoor iemand niet meer aan zijn/haar verplichtingen kan voldoen, dan kun je altijd een herziening aanvragen. Dat is prima. Maar dat wordt dan aangevraagd door degene die betaalt en die wil laten zien dat hij/zij veel minder is gaan verdienen. Het inkomen van de ander hoeft dan niet eens bekend te worden.

Tsjor