Breuk met partner - hoe

Ongelooflijk toch

Het is toch te belachelijk voor woorden hoe elke keer weer bij een klaagverhaal van iemand die wil scheiden iemand, en meestal is dat dezelfde persoon, hoewel deze keer niet, de partner over wie geklaagd meteen een diagnose krijgt van een een psychische stoornis als autisme of borderline of zoiets.
En zelfs nadat in dit geval SVG aangeeft dat er niks mis is met haar man, maar dat ze hem gewoon niet meer moet, komt er een posting waarbij haar oordeel over haar eigen man die ze al 20 jaar kent, in twijfel wordt getrokken.
Hou daar toch eens mee op. We lezen het verhaal van één kant. Wie weet wat voor klachten de man allemaal over SVG heeft. “Ik voel dat ze niet meer van me houdt, de seks is een verplicht nummer, ik werk maar zoveel mogelijk om haar niet te zien, omdat etc”. En dan heeft hij misschien nog allerlei klachten over haar persoonlijkheid. En wat zou er dan komen: ja, je vrouw heeft wel erg autistische trekken zeg.
De wereld bestaat uit meer dan autisten.

Sarah

Helemaal waar. Steeds weer hetzelfde eenzijdige verhaal. Klinkt vreselijk natuurlijk, maar je vraagt je af hoe het er van de andere kant uitziet.

Zeker Sarah

Moest mijn man het verhaal vertellen zou dat heel anders klinken, daar ben ik zeker van. Maar ook net daarom zou het "fijn" zijn dat we beiden tot het besef komen dat er geen gemeenschappelijke basis voor een wederzijdse instandhouding van de relatie. Persoonlijk zou ik het goed vinden dat hij zijn leven op termijn nog kan uitbouwen met een vrouw die hem graag heeft in plaats van iemand die hem liever kwijt dan rijk is. In ieder geval, man is toekomstplannen aan het smeden waar ik in ieder geval nog altijd in voorkom... Ik ga dus goed moeten nadenken over mijn stappen, die wellicht niet achter zijn rug zullen zijn.

En ik wens je daar veel sterkte mee. Het moet heel moeilijk zijn om bang te zijn voor zijn reactie. En hij zal schrikken als jij hem vertelt weg te gaan en dat dit keer ook echt doet.

Denk je dat hij wat milder wordt als je het wat positiever brengt zoals je hierboven zet? Dat je het hem gunt om met een vrouw te zijn die verliefd op hem is. Moet hij die nog wel even vinden natuurlijk, maar hij is blijkbaar ook erg ongelukkig in jullie relatie. En hij uit dat wat bot, maar dat is dan zijn manier van doen.

Gemeenschappelijke basis

' Ik geef al jaren aan bij man niet met hem gelukkig te zijn, heb al heel vaak aangegeven weg te zullen gaan als de kinderen oud genoeg zijn.'
Het klinkt wellicht ongelooflijk, maar zelfs al denkt iemand jarenlang en heel vaak aan te hebben gegeven niet gelukkig te zijn in de relatie, dan nog kan het zijn dat het niet tot de ander doorgedrongen is dat het echt zo ernstig is dat hij/zij nu weg wil.
Bovendien heb je een voorbehoud gemaakt: als de kinderen oud genoeg zijn. Wanneer dat is?

' Maar ook net daarom zou het "fijn" zijn dat we beiden tot het besef komen dat er geen gemeenschappelijke basis voor een wederzijdse instandhouding van de relatie.'
Hier ben ik het heel erg mee eens. Het allerbeste is echt om ervoor te zorgen dat er een gemeenschappelijk begrip is: nu gaan we scheiden. Dat komt niet vanzelf, al bid je nog zo lang dat hij verliefd op een ander zal worden. Je zult het moeten vertellen, je zult de storm door je huis moeten laten razen, je zult toch het geduld moeten opbrengen dat datgene wat al jarenlang aangekondigd is nu zal plaatsvinden.

Mijn advies zou zijn: laat de kinderen ergens een week logeren en open het gesprek. Gewoon beginnen. Niet meteen wegrennen als de eerste storm opsteekt. Snappen dat hij niet zomaar ineens zal zeggen: oh natuurlijk, goed dat je het zegt. Een paar korte zinnetjes in je hoofd hebben en die herhalen. Zeg maar het Jetten-effect. Iets als: onze relatie is voorbij; ik wil scheiden; ik hou niet meer van je. En dat in enkele varianten. Voor mogelijkheden: zie Luback van afgelopen zondag.

Tsjor

Tsjor

Misschien heb je gelijk, Tsjor en werkt jouw weg goed, maar SVG is bang voor haar vriend. Bang dat hij explodeert. En daar heeft ze een reden voor, omdat hij vaker gewelddadig was. Als je geen ervaring hebt met een agressieve partner, dan moet je uitkijken om mensen hiermee niet serieus te nemen, dit feit te ontkennen of bagatelliseren.

Ik wil SVG niet bang maken, maar wel dat ze realistisch is.

Als je vriend explosief is, kan het na zo'n boodschap uit de hand lopen. Er zijn helaas te veel gevallen waarin de man de vrouw ernstig letsel toebrengt of zelfs vermoordt. Hoeft bij jou absoluut niet te gebeuren (hoop ik), maar als een man zich niet kan beheersen, kan het ook per ongeluk mis gaan (net te hard slaan, net te lang jouw keel uit frustratie dichtdrukken, jou duwen en je valt ongelukkig, noem maar op).

Dus, als je bang bent voor agressie, dan is het denk ik toch verstandig daar serieus rekening mee te houden. Better safe than sorry. Zelfs als je zelf ook terugslaat als hij begint en is er "van alles" met jou, dan nog: hij is fysiek sterker, dus jij moet voorzichtiger zijn.

Dus bijv. iemand anders erbij te laten zijn (familielid van hem), zodat hij opgevangen wordt en gerustgesteld kan worden dat het allemaal wel goed komt. 112 bellen zodra het uit de hand loopt, of beter, eerst wegrennen, misschien buren inlichten van tevoren en achterdeur open laten staan. Ik noem maar wat.

Als je het alleen vertelt, dan beter ergens buiten misschien dan in huis waar je in een hoek gedreven kan worden en niet kunt ontsnappen.

Ook moet je serieus erover nadenken of het samen in een huis onleefbaar is, als hij agressief wordt, dus wat je doet als je er niet samen kunt blijven. Hij er (tijdelijk) uit of jij. Het is echt ingewikkeld.

En iedereen die doet alsof het allemaal wel meevalt en dat anderen het maar "opblazen", als SVG net doet alsof er niets aan de hand is en het gaat mis, is ZIJ degene met de gebakken peren (of onder de groene zoden) en niet jullie. En echt, er zijn ernstig explosieve mensen bij zo'n mededeling (ego aangetast, wanhoop dat ze het alleen moeten gaan doen, omdat ze de ander voor van alles en nog wat nodig hebben), die ook geweld (kunnen) gebruiken in dergelijke situaties.

Ik denk dat juridisch advies toch slim is, want je wilt weten waar je aan moet denken, wat je mogelijkheden zijn ook bijv. met tijdelijke huisvesting en wie (tijdelijk) het huis uit moet. Maar denk vooral in scenario's.

Veel sterkte.

Tsjor en Eliane

Dank voor jullie berichten. Vooraleer ik het vertel ga ik in ieder geval nog een aantal stappen nemen: juridisch advies (dan toch), bij bank langsgaan om een idee te hebben hoe de lening zou kunnen overgezet worden als 1 persoon weigerachtig zou zijn, ik wil ook 2 makelaars naar ons huidig huis laten kijken om een idee van de huidige waarde te hebben en die info neem ik meteen mee naar de bank. Verder kijk ik al uit naar een huurwoning, al ben ik er nog niet uit of ik de kinderen zal aanraden voorlopig bij hem te blijven (ik wil daar nog wel koken/wassen/plassen tot één en ander geregeld is en ook zodat hij niet helemaal in een zwart gat valt). De therapie die ik eventueel overweeg zal toch plaats moeten ruimen anders gaat alles veel te lang duren.

Verder toch nog een paar opmerkingen: ik heb inderdaad schrik voor de reactie van man en zal het dan ook buitenhuis vertellen (ik weet al waar). Op die plaats kan hij moeilijk in een echte woedebui onsteken. Maar kinderen gaan logeren... dat hebben ze omzeggens nog nooit gedaan, ik zou niet weten bij wie of waar.
Een familielid inschakelen, ik heb al gezegd dat we geen vrienden hebben en familie... tja, die zien we op zijn best eens met feestdagen. Daar valt ook geen hulp te verwachten, ik zou het niet eens willen (vragen). Bovendien: de gedachte dat ik een breuk met een familielid van hem zou besproken hebben, zodoende dat die kan gaan zitten wachten om tussen te komen in een woedeaanval, nee, alleen al daarvan zou hij boos worden, hij zou dat al opperste vernedering zien.

En natuurlijk zie ik er enorm tegenop, niet alleen omwille van de initiële reactie maar ook daarna: hoe gaan we dit uitpraten als we al 20 jaar niet met elkaar praten?

niet praten

"En natuurlijk zie ik er enorm tegenop, niet alleen omwille van de initiële reactie maar ook daarna: hoe gaan we dit uitpraten als we al 20 jaar niet met elkaar praten?"

Ja, ingewikkeld. Vooral als hij extra) boos is omdat je weg gaat. Aan de andere kant als je kinderen daar laat en blijft wassen en koken, is de overgang soepeler voor hem.

Dat laatste punt zou ik wel met advocaat bespreken. Wat heeft het voor consequenties (voor een permanente omgangsregeling) als je de kinderen volledig en langere tijd bij hem in huis laat wonen.

En vraag dan ook wat je moet doen als je partner niet zou willen communiceren en jij het huis wilt verkopen om een andere te kopen (nb je moet binnen 1-2 jaar nadat je uit huis gaat een nieuw huis kopen om de voordelen van de hypotheek mee te nemen heb ik gehoord van een hypotheekverstrekker)

goede tips

Eliane, dat wassen/plassen/koken zou ik echt maar tijdelijk doen hoor, zeg een half jaar.

Ik wil -nuja, ik wil... - dat alles ongeveer in orde zal zijn tegen de tijd dat mijn oudste zal gaan voorstuderen (eind september volgend jaar). Tegen dan is hij ook 18 dus omgangsregeling is dan niet meer aan de orde. Jongste zal wel tijd verdelen tussen beide ouders, en vooral bij oudste meegaan. Maar met zo'n grote kinderen moet je volgens mij helemaal geen regeling meer gaan opleggen, werkt alleen tegen jezelf.

Van die hypotheek, heb ik geen idee van maar dat is zeker een belangrijk punt dat ik moet uitzoeken.

Woede-uitbarstingen

Eliane, geloof mij, ik heb wel enige ervaring. Alleen al het feit dat SVG serieus overweegt om, na de scheidingsmelding, nog in huis te blijven om te koken etc. laat zien, dat het gaat om het risico van iemand die heel erg boos kan worden en niet van iemand die met moordneigingen rondloopt.
Heel erg boos worden, exploderen, ja, dat is een risico. En het is goed om maatregelen te bedenken, waardoor je jezelf zoveel mogelijk beschermt. Maar er is een bepaalde fase waar je doorheen zult moeten als je wil gaan scheiden en dat is de fase dat hij het toch te weten komt. Je geeft aan dat je het al vaker hebt aangegeven, dat er zelfs al min of meer een afspraak ligt (als de kinderen....), en je leeft nog. Bovendien: bedenk dat je zelf ook bos en teleurgesteld bent/was en dat je zelf tijd gehad hebt om het te verwerken. Die tijd is belangrijk, ook voor hem.
Boosheid, overgaand in hardnekkige woede, wordt vaak veroorzaakt doordat de een alles al in kannen en kruiken heeft en de ander met voldongen feiten wordt geconfronteerd, zonder dat er nog iets gezegd kan worden. De een heeft dan alles al beslist voor de ander. Dat wekt langdurige boosheid op, omdat iemand de kans niet krijgt om de boosheid en het verdriet dat hoor bij een scheiding te verwerken.
Vandaar dat alvast alles voorbereiden (advocaat, makelaar, bank) zonder dat de ander nog van iets weet eigenlijk een groot risico is. Je voorkomt misschien de explosie, maar je kunt er een oorlog aan overhouden.

Tsjor

Er zit een nadeel aan scheiden vlak na 18e verjaardag van kind

Tot 18 is een ouderschapsplan verplicht. Daarin wordt ook de kinderalimentatie vastgelegd. Die kinderalimentatie gaat naar kind totdat kind 21 wordt (of langer als jullie dat zo afspreken, bijvoorbeeld tot 23 zolang kind serieus studeert).
Als de KA via de rechter vastligt, dan zijn jullie beiden verplicht om bij te dragen. Dat is relatief makkelijk af te dwingen mocht een van jullie niet meer willen bijdragen, bijvoorbeeld als kind bij de ander woont. Een bijdrage kan ook kost en inwoning zijn.
Als kind al 18 is op het moment van scheiding, wordt een bijdrage voor dat kind niet meer meegenomen in de afspraken, tenminste niet standaard. Het mag wel, wij hebben dat wel gedaan. Maar het moet niet.
Formeel zijn de ouders ook dan nog verantwoordelijk voor levensonderhoud en zo maar dat is heel moeilijk afdwingbaar.
Mijn tip is om de kinderalimentatie die jullie willen geven vanaf studeren, nu al vast te leggen voordat de oudste 18 jaar wordt. En de scheiding geregeld te hebben voordat oudste 18 jaar wordt.

Toch

Als je elders woont kun je weglopen als er zich een woede explosie voordoet.
Iemand die niet tot praten geneigd is zal dat ook niet zijn in een periode van scheiding. Het is nogal wat om van iemand te vragen de boosheid en de woede en het verdriet van de ander in een scheidingssituatie te helpen dragen.

Je kunt er wel wat aan doen. Zelf kalm en betrouwbaar blijven. Laten zien dat je ook de belangen van je expartner in het oog hebt. Bevestigen dat het voor hem een schok is, onverwacht en ongewenst. Voor jou is het dat niet. Het is duidelijk, je ziet echt geen toekomst samen. Dat jullie toekomst er samen niet is is ook voor jou al heel lang een grote teleurstelling waar je met hem niet over kon praten.

Je had verwacht dat het voor hem zo moeilijk zou zijn, je vreest zijn woede explosie, en dat is juist een reden waarom je al vertrokken bent, om rust te kunnen houden voor allebei.

Hoe is het er nu mee?

Heb je al dingen uitgezocht?

Gedachten gevormd hoe en wanneer je het gaat aanpakken/uitspreken?