Breuk met partner - hoe

Ik begrijp je kader.

Het is een lang doorlsluimerende fase van niet tot elkaar kunnen komen.
Met relatietherapie waar Pennestreek over schrijft heb ik geen ervaring, wij konden er met een gesprek weer prima uitkomen. Toch zou ik inderdaad zoeken naar openheid en ieder je ding op tafel gooien, en ja, zonodig met begeleiding. Misschien kan je hulp vragen bij je huisarts?
Verder voel ik hetzelfde als Pennestreek, zo ontzettend zonde om nu, op dit moment, de handdoek in de ring te gooien. Maar misschien is het niet anders, ben je te moe en alles is geprobeerd.
Dan heb je meer aan tips over een scheiding.

Ook wil ik je zeggen dat ik het knap vind dat je zoekt naar de tekortkomingen bij jullie beide, je gooit niet met modder. Ook hoef je je niet te verantwoorden, ik vind dat je alles rust kan overdenken en op papier zetten. Heel knap, je gevoelens zullen een wir war zijn. Sterkte, ook van mij.

waardevolle adviezen maar

Eliane, ik denk inderdaad dat er voor ons beide een eerlijke regeling moet kunnen komen. Met kinderen in deze leeftijd moet dat kunnen zonder probleem met hun inzeg. Willen ze een dag hier zijn of liever daar, dan moet dat kunnen voornamelijk naar hun eigen inzicht eerder dan dat wij als ouders verplichtingen gaan opleggen. Ik zou zeker aanmoedigen dat ze zich zonder problemen bij beide ouders kunnen gaan. Wij zijn woonachtig in een grote stad en zodoende zullen beide kinderen nog wel een aantal jaren thuis wonen ivm vervolgopleiding. Daar moet ik rekening mee houden, ik kan moeilijk van ze verwachten dat ze samen in dezelfde kamer gaan zitten studeren. Ze moeten echt genoeg vrijheid en plaats hebben. Maar dat wil dus zeggen een woning die relatief groot is met 3 slaapkamers, althans als definitieve oplossing. Nuja, definitief tot ze het huis uit zijn. Tijdelijk kan er misschien wat geregeld worden, daar ben ik nog helemaal niet uit.

Pennestreek (en Wil40): je schrijft heel zinnige zaken maar therapie zie ik niet zitten. Al voor mezelf niet, ik heb geen zin in om bij een therapeut zaken te gaan moeten oprakelen die al starten in een ver verleden. Voor man kan ik niet spreken maar ook hij komt van een speciale situatie, wellicht dat we daardoor vroeger enige connectie hadden -sommige dingen kan je maar begrijpen als je er zelf uit komt. Maar op basis van negatieve levenservaringen samen iets verder opbouwen heeft is ons geval dus niet gewerkt. Ik heb al vaak en veel nagedacht over zoveel. Er zou aan ieder van ons al zoveel werk zijn dat ik er zelfs niet aan wil beginnen, laat staan dan nog eens als koppel. Ik zie nu wel hoe ik een partner geaccepteerd heb op basis van adviesen van mijn moeder dat alle mannen slecht zijn en dat ik maar tevreden moet zijn als iemand mij überhaupt al wil. Maar op zich vind ik het zeker geen verkeerd advies. Natuurlijk neem ik mezelf mee in een ander leven maar ik ben geen haatdragend persoon, ik zal nooit man zaken in de weg leggen als we uit elkaar gaan, integendeel, ik zou het fijn vinden als hij iemand kan vinden die aardig voor hem kan zijn. Dus, dubbele verjaardagen, ik heb er ervaring mee van man’s kant, zal niet voorkomen. Een nieuwe relatie zal ik nooit meer beginnen, die is toch gedoemd om te mislukken. Geeft niet, als ik maar rust kan hebben in de toekomst en vooral: dat mijn kinderen het goed zullen hebben.

Het enige waar ik al jaren over denk is wanneer de beste moment is om weg te gaan. Eerst dacht ik: als de kinderen klein zijn, maar dan kwam er een diagnose. Dat was niet het moment. Nu zijn ze oud genoeg, ze staan goed in het leven. Nu nog wachten tot ze het huis uit zijn? Zo blijf dat moment opschuiven. Mijn kinderen hebben dan nooit een liefdevolle relatie mogen zien tussen hun ouders, ze zijn nooit wat financieel tekort gekomen, ze doen het goed op school, ze hebben vrienden, doen sport enzovoort. Dat zijn allemaal al zaken die ik vroeger ook niet had, dus ik vind dat het zeker beter kon voor hen maar gezien waar ik van kom, heb ik het heel goed gedaan. Mijn opoffering om zo lang in deze relatie te blijven heeft iets opgebracht. Maar ik denk dat ze nu wel zelfstandig genoeg zijn om hun eigen leven grotendeels mee in handen te nemen. Ik hoef daarvoor niet meer bij hun vader te blijven.

Ik denk niet dat een relatietherapeut in je verleden gaat zitten wroeten. Het lijkt me meer iemand die de communicatie tussen de partners op gang brengt en op de rails houdt.

Sowieso heb je niet veel te verliezen, lijkt me. Anders ga je erheen en begin je met uit te leggen wat je allemaal zeker niet wilt ;-)

Ad heeft helemaal gelijk

Als je voor jezelf geen therapie wil, dan nog is relatietherapie heel erg aan te bevelen. Om te leren communiceren met elkaar. Want als dat nu al niet lukt, gaat dat zeker niet lukken in/na een scheiding.

Ik vind het trouwens eeuwig zonde als je het niet voor jezelf over hebt om je beter (over jezelf) te voelen. Hele volksstammen gaan in therapie en ik denk het overgrote deel vanwege dingen uit het (verre) verleden. Die klinken namelijk door in je leven nu. Ook in hoe je met je kinderen omgaat. Ik dacht dat ik de valkuilen van mijn eigen ouders had weten te ontwijken, maar dat bleek maar deels gelukt en bovendien had ik er zelf nog een paar aan toegevoegd, juist door krampachtig iets anders te willen doen dan mijn ouders. Je hebt echt iemand anders nodig om je dat soort dingen te kunnen laten zien en ervaren, en om je te helpen dat te veranderen.

Ik gun je een fijn leven, en je kinderen ook. Niet alleen maar beter dan jij het hebt gehad, maar gewoon echt fijn. En dat bedoel ik absoluut niet negatief over hoe je het onder deze omstandigheden doet en deed, daar heb ik alle respect voor, maar ik gun je nog meer en beter. Dat zit er volgens mij echt wel in.

Pennestreek

"bovendien had ik er zelf nog een paar aan toegevoegd, juist door krampachtig iets anders te willen doen dan mijn ouders."

Dat is echt een klassieke. Een voordeel van laat aan kinderen beginnen is dat je dan hopelijk een beetje over die trauma's heen bent.

Pennestreek

Je lijkt wel een wandelende neonreclame voor therapie.
Heb je er weleens bij stil gestaan dat het ook mogelijk is dat jij veranderd bent (openstond voor verandering/therapie) omdat je je in een 'noodsituatie' (relatie die je dreigde te verliezen, hetgeen je absoluut niet wilde) bevond?

Mijn ervaringen met therapie kan ik wat minder hosanna achtig zien, en ik heb er veel ervaring mee. (vooral beroepsmatig)
Therapie kan je zeker iets brengen. Zeer zeker als je zelf graag wilt. (of de noodzaak sterk voelt)
Maar het repareert echt geen verleden.

Natuurlijk kun je zelf wel gedeeltelijk helen van een verleden. Maar therapie is daarin mi zelden zelfs een goede trigger, eerder andere factoren.

En ergens irriteert je zendingsdrang me ook. Als ik jou moet geloven moet heel Nederland in therapie, een zeer kostbare zaak. Iemand betaalt hiervoor de rekening. Vaak dus voor de meest kwetsbaren onder ons..

ivm therapie

Een aantal mensen die ik van dichtbij ken volgen therapie, voor ernstige zaken, met verschillende om-de-zoveel jaar-opnames als gevolg. Het enige dat ik bij die mensen zie is een enorme weerzin en moeheid van therapie. Het gaat hier dan niet meteen over relatietherapie maar wel over 'het verleden' dat te zwaar is geweest en zijn tol eist.

Mijn verleden was ook geen pretje, mijn huidig leven ook niet echt maar ik ben wel sterk genoeg om alle ellende te dragen en mij over veel zaken heen te zetten. Echt gelukkig zal ik nooit worden maar ik heb objectief gezien een relatief goed leven: lieve en aardige kinderen, ik verdien goed mijn brood, kom financieel niets tekort, kom op een leeftijd dat ik kan doen en laten wat ik wil ivm de kinderen.

Het is een leven zonder liefde (te krijgen of te geven) maar dat is volgens mij voor zovelen onder ons het geval. Ik zie veel alleenstaanden die al lang geen zin meer hebben en een relatie en ik zie weinig mensen die echt tevreden zijn in hun relatie. Mensen zijn vaak al blij als het zo-zo gaat. Zo-zo hoeft niet voor mij.

Ik denk echt dat een diepe innige liefdesrelatie voor een leven lang, eerder uitzondering is dan regel. Ik zit niet na te denken over hoe het allemaal zou kunnen zijn bij de juiste man. Die is er niet. Wel zit ik bij de foute man, misschien had hij een beetje de juste kunnen zijn als we jaren geleden anders tegen elkaar hadden gedaan en een andere band hadden gehad. Maar dat is niet zo en ik wil daar geen tijd in steken. Ik wil gewoon rust op mijn oude dag in plaats van ruzie en irritatie.

Maar ik ben wel dankbaar voor de reacties die ik hier lees.

Therapie

Ik sluit me aan bij Pennestreek. Therapie kan veel brengen. Natuurlijk moet je er voor open staan. Wij zijn sinds kort in (relatie)therapie. Beiden moeilijke jeugd. Veel niet helpende patronen ontwikkeld. We willen het beste voor onze kinderen, niet de situatie uit onze jeugd herhalen. Zien nu echter door therapie ook dat deze patronen generatie op generatie doorgegeven kunnen worden als je er alleen en samen niet uitkomt. En dat dit zijn weerslag op de kinderen kan hebben. Dus voor ons is het heel waardevol. Maar wel een kostbare investering. En ik besef me terdege dat niet iedereen dat kan betalen. Man wilde eerder nooit in therapie. En al helemaal niet over verleden praten. Maar zelfs hij stelt zijn mening nu bij. Zijn we er al? Nee. Is het confronterend en moeilijk? Ja. Maar we leren echt op een andere manier communiceren en dat brengt veel goeds.

Maartje

Zendingsdrang, ach, ik gun mensen die hier schrijven over hun problemen een beter leven. En hun kinderen een intact gezin, en anders ouders die na de scheiding wel nog met elkaar kunnen communiceren.
En natuurlijk kan in het geval van SVG een scheiding een oplossing zijn. Dan zitten man en zij elkaar niet meer in de haren/in de weg en dat zal sowieso voor rust zorgen. Maar als ik de posts van SVG lees over hun communicatie, en de ellende die zij verwacht als ze haar man zegt dat ze wil scheiden, dan denk ik dat zij een grote kans lopen op een vechtscheiding. En dat zou ik heel naar vinden voor alle partijen.
Mijn ervaring leert me dat er ook andere opties kunnen zijn. En dat therapie een heel belangrijk factor kan zijn bij de communicatie tussen stellen. Maar ze hoeft/lezers hoeven daar natuurlijk niets mee te doen. Ik wil alleen zeggen dat ik dus zelf ervaren heb hoe therapie positief kan uitpakken.

En over de kosten: om te beginnen heb ik/hebben wij alle therapie altijd zelf betaald, maar ik snap dat niet iedereen dat kan. Maar wat denk jij dat al die scheidingen de maatschappij kosten? Er zijn extra goedkope woningen nodig voor alle 1-oudergezinnen. Er zijn grote aantallen mensen ineens voor vele jaren aangewezen op allerlei toeslagen en uitkeringen. Er worden rechtszaken gevoerd waarbij een of beide partners recht hebben op een toevoeging. Ik denk dat als je daar de kosten voor therapie tegen afzet, die flink lager zullen uitpakken. Dus dat vind ik echt een heel raar (en naar) argument. Want de meeste mensen hebben wel degelijk wat aan therapie. En als jij zelf gelukkiger bent/beter in je vel zit, heeft dat ook effect op je kinderen. Dus dat positieve effect werkt ook nog eens door. Net zoals het negatieve, zoals Hoedan ook beschrijft.

Ik laat het hierbij. SVG heeft al duidelijk aangegeven dat zij denkt dat therapie voor haar en voor hun niet werkt.

meer mis dan communicatie alleen

Als we enkel een comminicatieprobleem zouden hebben, ach kom, dan zou ik misschien therapie nog overwegen/voorstellen. Maar er is ook een probleem van aantrekkingskracht en (dus?) op seksueel vlak. Elke week het verplichte nummertje maar we kussen al wel 15 jaar niet meer, ik verdraag het niet. We raken elkaar nooit aan. Dus er zit zo veel meer fout dan communicatie. Als hij mij fysiek zou gerust laten, dan zou ik de situatie misschien nog wel kunnen uitzitten. Ik besef dat het allemaal niet eerlijk is tegenover hem, maar ook hij kan weggaan en beter zoeken. Maar dat doet hij dus niet. Hij stelt zich tevreden met een vrouw die hem regelmatig aangeeft niks voor hem te voelen en in de slaapkamer is het absoluut geen aangename belevenis, voor geen van beide. Stiekem heb ik jaren gehoopt dat hij wel iemand anders zou tegenkomen (dat heb ik ook altijd gezegd dat ik daar geen probleem mee zou hebben). Maar ja, als je zoveel werkt dat je daar zelfs geen tijd voor hebt.... .

timing

"Eerst dacht ik: als de kinderen klein zijn, maar dan kwam er een diagnose. Dat was niet het moment. Nu zijn ze oud genoeg, ze staan goed in het leven. Nu nog wachten tot ze het huis uit zijn? Zo blijf dat moment opschuiven."

Een ander logisch moment kan zijn als de kinderen meerderjarig zijn. Dan hoef je namelijk geen afspraken meer te maken over omgang etc. Althans, in Nederland, maar ik neem aan dat het in België niet anders is.
Wel is het in Nederland zo dat ouders onderhoudsplichtig blijven voor hun kinderen totdat deze 21 zijn. Maar bij kinderen tussen 18 en 21 geldt dan ook dat dat iets is tussen kind en ouder.
Of de kinderen feitelijk het ouderlijk huis hebben verlaten maakt daarbij allemaal niet uit.

Ik zeg niet dat je moet wachten tot de jongste 18 is. Ik zeg alleen maar dat als je dat doet, er een aantal mogelijke juridische strijdpunten wegvallen.

Maar ga naar een juridisch adviseur! Laat je voorlichten over je positie, je hebt nu ideeën die gebaseerd zijn op aannames, het lijkt me zinnig om te zorgen dat je ook werkelijk weet wat er geregeld moet worden en hoe e.e.a. in zijn werk gaat.

Groeten,

Temet

Welnee

Ik zie geen signalen die aangeven dat er een groot risico is op vechtscheiding.
Daar zijn doorgaans 2 partijen voor nodig en ts klinkt niet bepaald vechtlustig.
Mogelijk dat man zich gaat verzetten of zich onvoorspelbaar gaat gedragen maar therapie zal dit niet voorkomen, zeker als hij het niet wil.

Het was me verder niet duidelijk dat je insteek was de scheiding te voorkomen. Je zendigsdrang is groter dan ik aannam.

Maartje, uhm....

" Ik zie geen signalen die aangeven dat er een groot risico is op vechtscheiding.
Daar zijn doorgaans 2 partijen voor nodig en ts klinkt niet bepaald vechtlustig."

Uhm, mag ik je even erop wijzen dat dit een overtuiging is die niet klopt? Een echtscheiding kan wel degelijk door een persoon geinnitieerd worden en volgehouden worden. in 90% van de vechtscheidingen is er sprake van verslaving, persoonlijkheidsproblematiek (cluster of een Psychiatrische aandoening bij een van de twee ex-echtlieden.
Het is dus niet te voorkomen door het gedrag van een persoon.

TS niet, maar haar man wel

Dat lijkt me wel duidelijk uit haar posts. En hoe kan ze nu voorkomen dat het jarenlange ellende en getouwtrek wordt? Dat probeer ik aan te geven. En ik ben me ervan bewust dat mijn repertoire en ervaring maar beperkt is (gelukkig), maar de aanpak waar TS nu op aanstuurt lijkt mij zeker niet de enige en beste optie. Dat wou ik maar zeggen.

En verder vind ik je reactie nogal bot

en ook nog overbodig. TS kan doen en laten wat ze wil met mijn bijdragen, daar heeft ze jou(w hulp) niet bij nodig.

Maartje

Ik vind de stelling dat je geen signalen ziet die aangeven dat er een groot risico is op een vechtscheiding op z’n zachtst gezegd vreemd. Het eerste signaal was al in de OP te lezen: SVG wil verschillende zaken in gang zetten zonder haar man hiervan op de hoogte te brengen. Dat zou ik toch proberen te voorkomen: het is heel rot in een scheidingsproces kilometers achter de feiten aan te hobbelen, in het bijzonder als je toekomstige ex-partner die achterstand weloverwogen heeft veroorzaakt.

Tegelijkertijd begrijp ik dat SVG in een nare situatie zit. Ik ben het helemaal met Pennestreek eens met haar advies om in therapie te gaan, al is het alleen maar om je kinderen gezondere patronen te laten zien. Voor hun kan het toch ook geen pretje zijn om in een nare en ondermijnende sfeer op te groeien.

stof tot nadenken

Temet: je heb een punt. Het duurt niet meer zo lang vooraleer mijn kinderen meerderjarig zijn maar het is toch wel weer 2 jaar. Ik heb overigens geen enkel probleem met betalen voor mijn kinderen; dat doe ik nu ook, voor 50%. Als ouder hebben we de verplichting om, in principe, ook tijdens de vervolgstudie te betalen tot 25 jaar. Ik zoek hier nog wel eens meer details over maar dat is niet meteen mijn allergrootste zorg.

Ik ben erg aan het denken over jullie reacties en misschien moet ik toch maar eens overwegen om nog eerst andere stappen te overwegen; maar dan meer gericht op mezelf en niet in het kader van een relatie met man. Want ik heb geen gevoelens van liefde voor man, ook al zou de communicatie verbeteren, zouden we (ineens) wel eens leuke dingen (samen) doen. Je kan dat wel samen iets leuk gaan doen maar toch dat gevoel hebben van 'wat doe ik hier eigenlijk'. Nuja, ik heb wel wat stof tot nadenken.

Zoals iemand hoger aangeeft: ik heb er een probleem mee dat ik zaken achter zijn rug zou ondernemen, ik vind dat niet net, niet naar hem toe en niet naar de kinderen. Alleen wil ik achteraf niet moeten vaststellen dat ik toch beter achterbaks was geweest.

Ik had ook al eens gedacht over tijdelijk huren/uit elkaar en zien naar waar het leidt. Misschien beseft hij dan ook dat dat beter is voor beiden. Ik heb wat zitten googelen en meestal leidt zo’n tijdelijk even-uit-elkaar gaan toch tot een definitieve breuk. Verzacht dat het leed als je eerst de kans geeft aan man dat we beter zijn zonder elkaar of zou het net nog erger maken. Regel je ondertussen al zaken ivm gezamelijke woning, hoe lang ga je best uit elkaar (ik heb gelezen een paar weken maar dat lijkt mij erg kort)?

Wat betreft de opmerking van toch in therapie gaan ivm mijn kinderen: gezien de leeftijd die ze hebben lijkt mij dat patronen al zijn doorgegeven. Nu nog even in therapie gaan gaat hun visie over hetgeen ze gezien hebben toch niet meer veranderen. We zijn als ouder nooit liefdevol geweest naar elkaar toe, ze hebben ons nooit zien knuffelen of leuke dingen doen. Dat beeld is toch wat het is nu (of zie ik dat verkeerd). Ik vind dat man zou kunnen en moeten meewerken aan vriendelijk uit elkaar gaan, met oog op de kinderen niet met meer rottigheid op confronteren. Maar dat er bij ons slecht gecommuniceerd wordt, tja, ik denk dat daar niks meer aan kan veranderd worden. Ik mag alleen hopen dat zij het toch beter zullen doen (oudste zal hier trouwens nooit goed in worden gezien zijn diagnose).

Ik heb overigens al wat gekeken voor iets van therapie/coaching. Heeft een vrouw vs een man een voordeel of nadeel? Heeft een vrouw niet een hele andere aanpak, meer 'gevoelens' bespreken terwijl een man eerder practisch aanpakt?

Doenja

Daarom zei ik ook 'doorgaans'.
Ook bij de problemen die jij noemt heb je als partner doorgaans (!!) keuzes hoe hier mee om te gaan.
Ts klinkt als (een verstandig) iemand die niet blij is met haar relatie maar die daar doorgaans op kalme wijze mee om kan gaan. Voor de toekomst wil ze rust en niet verder met de relatie. Geen script voor ruzies.

Grote kans dat hier vanalles 'speelt' bij partner van ts. Noem het autisme of een persoonlijkheidsstoornis of bepaalde persoonlijkheidstrekken. Vast iig een karakter waar je mee rekening dient te houden.
Daar kun je uiteraard hulp bij inschakelen, om beter met elkaar te communiceren. Maar die hulp zal wel deskundig moeten zijn en specifiek. Anders werkt het niet of averechts.
In de praktijk betekent dat wrs eerst (helaas, wat mij betreft) een uitgebreid diagnose traject voor iig man. Met geluk tref je dan ook nog meteen de juiste diagnose. (de praktijk is vaak weerbarstiger)
En dan pas bijv relatietherapie die in kan steken op betreffende problematiek.
Dan ben je heel lang verder, in traject kan vanalles mis gaan, en man zal flink gemotiveerd moeten zijn.

er scheelt niets met man

Ik heb geen reden om aan te nemen dat er diepgrondig iets mis is met man, hij is niet gemakkelijk, nogal dominant en weinig verdragend maar dat wil niet zeggen dat hij een stoornis oid heeft. Niet alle mensen zijn gemakkelijk. Wie weet is er wel wat met mij aan de hand, ik ben tenslotte degene die niet in een liefdevolle relatie met hem wil zitten, ik ben degene die er ook geen moeite voor wil doen.

Ik heb vaak hier gelezen, en er zijn vele draadjes hierover, dat iemand schrijft dat diens partner uit het niks aangeeft weg te willen, al jaren niet meer gelukkig te zijn in relatie en ergens een gespreid bedje klaar heeft en vertrekt. Oja, relatietherapie ziet hij (is het meestal) ook niet zitten. Wat is hier eigenlijk het verschil? Jij bent klaar met je relatie maar jouw man weet van niks, en je wilt er niet aan werken. Je wilt wel werken aan een snel stiekem vertrek.Ik snap alle tips hoe je dan het beste kan vertrekken niet zo. Je bent alles aan het regelen bent en niet eerlijk tegen je man. Ik vind het, zoals je zelf al aangeeft, flink achterbaks.

Van niks weten?

Dopje. Ik geef al jaren aan bij man niet met hem gelukkig te zijn, heb al heel vaak aangegeven weg te zullen gaan als de kinderen oud genoeg zijn. We kussen elkaar al meer dan 15 jaar niet omdat ik hem niet verdraag. Maar man vindt het gezeur en aanstellerij. Hij vergeet het precies wel elke keer opnieuw maar dat is gewoon omdat hij mij als zijn gemakkelijkheidsoplossing ziet. Niet omdat hij mij leuk vindt. Het kan hem gewoon allemaal niets schelen zolang hij zijn zaakjes redelijk voor elkaar heeft. Dus jij slaat in mijn geval de bal behoorlijk mis. Hij wil het niet weten. Dat is wat anders dan echt van niets weten ̈.

toch

Ik kan niet inschatten in welke mate je echt geprobeerd hebt hem duidelijk te maken dat het je menes is en hem een kans hebt gegeven er aan te werken. Als je al jaren zegt weg te zullen gaan en dat nooit doet.. ik kan me voorstellen dat hij het helemaal niet serieus neemt. Je doet immers niet wat je zegt?
Dus ik zou het eerlijker vinden nu tegen hem te zeggen dat jullie aan de relatieproblemen moeten werken en daar een samen een plan voor maken, therapie oid., en niet als je alles al geregeld hebt hem voor een voldongen feit te zetten.

toch niet

Het zal wel zijn dat hij denkt, laat haar maar zeggen, ze doet het toch niet. En ondertussen heeft hij er jaren profijt uit gehaald. Ik heb geen gevoelens voor deze man (en ik vermoed hij ook niet voor mij), waarom zouden we in relatietherapie gaan? Om de kinderen... die zijn over een paar jaar het huis uit. En dan? Moet ik heel mijn leven blijven boeten voor een foute keuze? Ik heb al meer dan 15 jaar van mijn leven, bijna 20, opgeofferd aan deze man met zijn grillen en eigenbelang, die nooit eens wat voor zijn kinderen doet (en al helemaal niet voor mij maar kom, dat hoeft zelfs niet eens). Hij werkt zich te pletter, voor zichzelf. Als hij thuiskomt zit hij vol stress, niemand mag eens raar kijken want dan is het hem teveel. Ik ben al zo lang gebleven zodat mijn kinderen een vader zouden hebben, maar ooit stopt het eens. Misschien mag jij je gelukkig prijzen dat je niet al ruim 15 jaar, elke keer als de sleutel in de deur omdraait, je hart ineenkrimpt wachtende op welke bom gaat losbarsten, of snerende opmerkingen naar je kinderen of jezelf. Idem dito in het weekend (wij eten doordeweek nooit samen). Als ik met mijn kinderen aan het ontbijt zit en hij komt naar beneden, dan is het binnen 2 minuten mis. Meestal zie ik mijn kinderen snel naar boven gaan. Ik heb niks met deze man, waarschijnlijk nooit gehad en dat is mijn eigen fout. Ik had nooit bij hem moeten zijn maar omdat ik echt geen idee had waar ik aan begon, dacht ik dat het misschien wel kon lukken. Op papier is hij nl. een goede man, wat kon ik beter willen? Na 1 week dat ik mijn zoon had wist ik al dat ik echt een fout had gemaakt. Nu is zoon 17. Ik wil deze man echt niet en ik zou blij zijn moest ik hem nooit meer hoeven zien. Hij laat mij koud, of nee, hij irriteert mij, hij profiteert van mij. Zelfs op vakantie gaan is voor mij een opgave. Zelfs als het geen ruzie is, vraag ik mij voortdurend af wanneer hij tot besef komt dat we niks hebben samen, buiten 2 kinderen en een hypotheek. Werd hij maar eens verliefd op een andere vrouw, hoe lang heb ik dat al gehoopt. Dus therapie eventueel voor mezelf, omdat ik me na al deze jaren amper nog mens voel, tot daar aan toe, misschien. Maar om met hem verder te kunnen? Absoluut niet.

Onmacht SVG

Je wil er geen etiketje aanhangen maar je tekent wel een bepaald patroon van iemand die toch beperkte vaardigheden heeft.
Als je weggaat zou ik in elk geval zorgen dat er iemand, familie, huisarts, vriend of vriendin is om je partner aan te horen.
Daar kun je beiden beslist veel last van hebben, maar meer nog als je denkt dat het onwil is en geen onmacht.

tot slot

Het is in ieder geval duidelijk dat je hem van alles verwijt, en daarmee rechtvaardig je voor jezelf jouw aanstaande plotselinge vertrek. Waarom heb je dit dan zo lang zo laten gebeuren? Voor de kinderen blijkbaar ook niet want die hebben onder dit alles ook 17 jaar (?) geleden blijkbaar. Ik blijf vinden dat dit niet van een open en eerlijke aanpak getuigt. Maar ik laat het hierbij.