Balans in opvoeden na scheiding.

Tuurlijk

Als een kind het even moeilijk heeft dan mag dat hier ook altijd. Komt niet vaak voor maar wij doen nooit moeilijk.

Nee, niet gescheiden

Doet dat er wat toe? Maar Ad begrijpt niet dat het ook heel gezellig kan zijn, met een kind in bed. Gewoon wat 1 op 1 tijd, dan gaat de andere ouder in het bed van kind. Op een gegeven moment zijn ze namelijk wel te groot om met zijn 3-en comfortabel in het ouderlijk bed te liggen .
En er is niks mis met de zelfstandigheid van de kinderen hoor, die doen het prima. En ze kunnen ook prima in hun eigen bed slapen. Nee, ik/we hebben dan geen seks. Maar wij kunnen gelukkig wel af en toe een dagje zonder. Ik vind het heel apart dat je daar nu alweer over begint Ad. ‘Moet’ jij iedere dag? En moet het perse in bed? Ben je bang dat je tekort komt als je kinderen niet in hun eigen bed slapen? En heb je zo weinig fantasie?

Problemen maken

Er is pas een probleem als er een probleem is.
Als je niet meer aan seks toekomst, omdat je nageslacht de echtelijke sponde opeist, bijvoorbeeld. Of als je zelf steeds uren wakker ligt, omdat je met je kind samen naar bed moet. Of als de gezagsverhoudingen zoekraken, omdat kind denkt nu de plek van papa te hebben ingenomen. Of als je kind niet meer in zijn eigen bed wil, omdat hij het zielig vindt dat jij dan alleen moet slapen. Of als je kind zich niet meer ontwikkelt richting meer zelfstandigheid. Dan is er wel een probleem. Die problemen komen voor.
Als die problemen er niet zijn, dan zijn ze er niet.
Al zullen er altijd mensen zijn die ze toch zien.

Ja maar

Emmawee, als die problemen zich voordoen dan is er toch ook, onderliggend, iets anders aan de hand, lijkt me.
In bed erbij liggen an zich lijkt me niet tot problemen kunnen leiden.

Saar

Zeker. Maar als zulke problemen zich voordoen kun je die onder de loep nemen. Kind weer in eigen bed laten slapen kan dan een interventie zijn. Hoeft natuurlijk helemaal niet.
Maar dat was mijn punt niet. Mijn punt was dat mensen soms een probleem maken terwijl dat er niet is. En vaak niet gaat komen. Die zeggen dingen als "anders leren ze het nooit". Terwijl dat in vrijwel alle gevallen pure onzin is.

"Tja je kunt het vreemd vinden maar ik vind het vreemder als je je kind verbiedt om bij jou te slapen als dat kind daar duidelijk behoefte aan heeft. Waarom verbieden? Omdat hij al zo nodig zelfstandig moet zijn? Omdat je het zelf niet handig vindt?"

Sommige ouders begrijpen niet dat opvoeden vooral ook heel veel uit 'nee' zeggen bestaat.

moederziel

"En wat de seks betreft: het voordeel van een scheiding is dat het vrouwtje geen mannetje meer in het huis- tuin- en keukenbed hoeft te herbergen. Seks bewaren we voor echt spannende plaatsen. Plek zat dus voor de in alle commotie wat angstig geworden kuikentjes. Een uitkomst."

Echt spannende plaatsen? Ik ben benieuwd naar de details. Maar de zoveelste keer op de keukentafel zou ik toch echt naar mijn bed verlangen.

Optimist

"Om en om, soms ook een paar nachten niet, soms omdat ze dat zelf niet willen, soms op mijn verzoek."

Kinderen in bed op mama's verzoek omdat mama zich na de scheiding eenzaam voelt?

Dat is dus precies het ongezonde aan de situatie. Kinderen moeten niet (mede)verantwoordelijk hoeven zijn voor het geluk van hun ouders. Ze moeten hun eigen leven kunnen leiden.

Op verzoek van mama?

Nee, dat zou ik dus nooit doen. Daar ligt voor mij wel een grens.
En seks, nee nooit als zoon naast mij lag. Ik moet er niet aan denken, zeg. Ik had toen sowieso geen partner en soloseks deed ik wel op een ander moment. Ik ging ook niet tegelijk met mijn kinderen slapen. Mijn kinderen moeten van mij op tijd naar bed, nu nog steeds, ikzelf mag later.

Kind in bed

Soms is het gewoon verdraaid handig als ze bij je liggen ipv in hun eigen bed.
Als ik weet dat het gaat onweren meldde ik dochter dat ze in mijn bed moest gaan slapen. Dan sliep ze gewoon door en ik dus ook, anders stond ze naast m'n bed en hadden we alle twee een gebroken nacht.

Ik kan dochter geen groter plezier doen dan haar in mijn bed te laten slapen, soms doe ik dat dan ook.
Leidt nu ze ouder wordt vaak tot leuke gesprekken.

Ik zou het niet willen missen.

"Sommige ouders begrijpen niet dat opvoeden vooral ook heel veel uit 'nee' zeggen bestaat."

Mijn vraag was waaróm je nee zou zeggen tegen een kind dat daar duidelijk behoefte aan heeft. Jij zegt iets over onafhankelijkheid en onhandigheid voor jezelf. Een kind van 9 hoeft niet zelfstandig te zijn, onhandig is ook maar relatief. "Ja" is soms juist het beste antwoord. (Maar dat snappen sommige ouders niet )

"Mijn vraag was waaróm je nee zou zeggen tegen een kind dat daar duidelijk behoefte aan heeft."

Mijn kinderen hebben ook heel veel behoefte aan snoep, frisdrank en ongelimiteerde toegang tot tablets en televisieschermen. Waarom zou ik daar nee tegen zeggen? Simpelweg omdat dat niet in mijn beeld van een verantwoorde opvoeding past.

"Een kind van 9 hoeft niet zelfstandig te zijn"

Een kind van 9 hoort volgens mij in veel opzichten al behoorlijk zelfstandig te zijn. Het verbaast me dat sommige ouders daar anders over denken.

Flavia

"Dan sliep ze gewoon door en ik dus ook, anders stond ze naast m'n bed en hadden we alle twee een gebroken nacht."

Vreemd, mijn 8 en 12 jarigen slapen gewoon door een onweersbui heen. Hoogstens worden ze wakker en moeten ze even gerustgesteld worden. Dan gaan ze weer slapen.

Ach ....

... kan nog extremer.

Kennis laat haar zoon (24) naast haar slapen als hij ruzie heeft met vriendin. Vindt ze zo gezellig. Logeerbed is nog aanwezig.

Tanden vielen uit mijn mond. Schijnt normaal te zijn daar.

Vreemd

Fijne ideale kinderen heb jij toch Ad.

Zou het kunnen dat ze wel wakker werden maar niet naar je toe durfden te komen?
En jij maar denken dat ze lekker sliepen.
Kan ook.

Misschien

"Een kind van 9 hoort volgens mij in veel opzichten al behoorlijk zelfstandig te zijn. Het verbaast me dat sommige ouders daar anders over denken."

Omdat ze uit ervaring al weten dat het redelijk vanzelf goedkomt? En omdat je de meeste dingen normaal gesproken in één tot een paar keer doen al weet?

Ik ben het nee-woord durven zeggen met je eens hoor, alleen maakt iedereen zelf een afweging bij welke situatie ze dat nog iets belangrijker vinden.
Jij bij samen slapen (o.a. uiteraard) ik bij b.v. egoïsme, overheersend gedrag, agressie. En vast allebei nog over veel meer andere dingen.

Duidelijk. Het past niet in jouw beeld van een verantwoorde opvoeding. In mijn beeld is naast mij slapen iets heel anders dan snoep willen. Behoefte aan geborgenheid versus behoefte aan slecht eten, daar zit in mijn ogen een wereld van verschil tussen.

Het verbaast me trouwens ook dat je verbaasd bent. "In veel opzichten behoorlijk zelfstandig" kan ik het makkelijk mee eens zijn, maar dat zegt nog niets over naast mij slapen. Dat is soms gewoon echt even het beste voor een kind. Misschien niet voor die van jou, dat kan natuurlijk. Maar waarom dan zo star? Het ene kind is het andere niet, toch?

Ik ben het wel met Ad eens. Een keer nachtje logeren kan best gezellig zijn maar op deze leeftijd zou een kind structureel in zijn eigen bed moeten slapen. Een 9 jarige zou inderdaad zelfstandig genoeg moeten zijn daarvoor & niet te emotioneel afhankelijk van de ouder. Mocht het kind heel veel behoefte hebben om bij de ouder te slapen dan zou ik kijken naar wat de oorzaak is en proberen de basisveiligheid te vergroten en kind zelfstandiger te maken. Maar soms is het inderdaad ook een gewoonte en moet je die doorbreken door nee te zeggen.

Persoonlijk heb ik er geen probleem mee als een kind een keer voor de gezelligheid bij ons wil slapen maar als het kind het nodig zou hebben dan zou ik dat wel zorgelijk vinden. En dan is het inderdaad tijd om de gewoonte te doorbreken.

Ik snap best hoor dat ouders het wel fijn vinden. Toen mijn man is overleden sliepen de kinderen in het begin ook vaak bij mij. Ik vond dat zelf ook heel fijn. De kinderen waren toen wel kleiner. Toen ik merkte dat het echt een behoefte van de kinderen begon te worden besefte ik dat ik ze er geen plezier mee deed om het zo ver te laten komen en dat ik zelf weer echt ouder moest worden en de hiërarchie weer wat meer duidelijk te maken. Het is heel makkelijk om na het overlijden van een ouder (en dus waarschijnlijk ook na een scheiding) te veel vriendjes te willen zijn met de kinderen en een soort co-afhankelijkheid te creëren. Gezond is het natuurlijk niet.

Kyana/Flavia

Inderdaad. Dat soort overwegingen moet iedere ouder voor zichzelf maken. En je moet ook naast alle voor de hand liggende redenen voor jezelf ook nagaan:

- Of je het niet doet voor je eigen behoeften
- Of je het niet doet omdat het de weg van de minste weerstand is

Iedereen doet wel eens iets om die redenen, maar als dat ee structurele factor wordt ben je verkeerd bezig.

Flavia:
"Fijne ideale kinderen heb jij toch Ad."

Was het maar waar. Aan de andere kant zou ik als niet-ideale ouder dan weer zo bij ze afsteken...

"Zou het kunnen dat ze wel wakker werden maar niet naar je toe durfden te komen?
En jij maar denken dat ze lekker sliepen."

Dat ze gewoon zelf de onweersbui verdragen omdat ze hun ouders niet willen storen? Dat zou heel goed kunnnen. Lijkt me ook prima.

Of denk je nu dat ze nog banger zijn van hun pappa dan van het onweer?

"Dat is soms gewoon echt even het beste voor een kind. Misschien niet voor die van jou, dat kan natuurlijk. Maar waarom dan zo star? Het ene kind is het andere niet, toch?"

Zolang het 'soms' is, OK. Maar ouders die structureel met hun kinderen slapen vind ik niet gezond. Ik heb de sterke indruk dat die stroming ook grotendeels ideologisch gedreven is en als AH ergens een hekel aan heeft.... ;-)

Angst

Ik was op die leeftijd zelf soms heel erg bang 's nachts. Iets met gevoelig zijn en een hele rijke en levendige fantasie hebben. Het was maar soms, maar dan lag ik echt de hele nacht bibberend met mijn hoofd onder de deken, te stikken van angst. Ik durfde niet naar mijn ouders te gaan. Niet eens te roepen. De appel valt niet ver van de boom dus mijn jongste heeft dat af en toe ook. Dus ik heb hem op het hart gedrukt dat hij niet in zijn eentje de hele nacht bang hoeft te zijn. Dat hij ons altijd moet roepen, of naar ons toe moet komen. Dat doet ie ook. Soms is een gesprekje genoeg, soms blijft ie dan bij mij slapen en gaat manlief naar het hed van kind. Het is maar af en toe, maar ik wil niet dat hij zulke helse nachten heeft als ik vroeger had. Daar zie ik echt het nut niet van in.

Net als Drietje

Mijn zoon had bij vlagen ook enorme angsten. Geen haar op mijn hoofd dacht eraan om hem dat maar zelf te laten oplossen. Overdag ging het goed en hing hij niet aan mij, dus ik maakte me er ook geen zorgen over dat hij voor altijd bij mij zou willen slapen. Het is inderdaad vanzelf goed gekomen, die nachtelijke angsten zijn verdwenen.

Dit gaat de goede kant op hoor

"Zolang het 'soms' is, OK. Maar ouders die structureel met hun kinderen slapen vind ik niet gezond. Ik heb de sterke indruk dat die stroming ook grotendeels ideologisch gedreven is en als AH ergens een hekel aan heeft.... ;-)"

Ik had het persoonlijk eigenlijk niet over structureel en ook niet over ideologisch. Kern is wat mij betreft waar het kind zelf behoefte aan heeft. Je voelt dan wel aan of het (even) echt nodig is of niet.

Ad Hombre en Niki73

"Om en om, soms ook een paar nachten niet, soms omdat ze dat zelf niet willen, soms op mijn verzoek." en "Op verzoek van mama?".

Beter lezen!?
Dit ging over de nachten NIET bij mama slapen. Dat willen ze soms zelf niet of het gebeurt op mijn verzoek niet. Nooit op mijn verzoek "wel". Duh!

Kind van 9

Misschien in de hele discussie over wat een kind van negen wel of niet moet kunnen onderscheid maken tussen "een kind van negen" en "een kind van negen die een heftige tijd doormaakt". Ervoor en erna was/is in eigen bed slapen vast geen probleem, nu even tijdje wel. Lekker belangrijk wat anderen er van vinden als je dat als ouder oplost met een logeerpartij van een paar weken of maanden.