Angst

en een relatietherapie?

Wat hebben jullie allemaal dan al geprobeerd om jullie relatie weer een oppepper te geven? Misschien is relatietherapie een mooie start? Ik zou er zeker (ook voor de kinderen) alles aan gedaan willen hebben om het weer goed te krijgen, scheiden kan altijd nog en alleenstaand zijn is ook beslist niet rooskleurig. Wie gaat waar wonen, hoe snel vind je een betaalbare woning, heb je een fulltime baan om alles te bekostigen?

Probeer anders eens terug te gaan naar de tijd toen jullie net samen waren? Waarom werd je verliefd op hem? Hoe komt het dat jullie (blijkbaar) in al die jaren zo uit elkaar gegroeid zijn? Doen jullie ook wel eens dingen samen, zonder de kinderen? Zo nee, ga anders eens wat uitjes plannen, je moet ook als koppel dingen ondernemen, niet alleen als gezin.
Misschien kunnen jullie samen iets nieuws beginnen wat je samen kunt doen; dansles, motorrijles, klimmen enz. enz.

lieve Tears ....

zoveel herkenbaarheid in jouw verhaal.

Wij waren 20j getrouwd, 3 kinderen, maar meningen en interesses ook heel ver uit elkaar; bijna 5 jaar als broer en zus geleefd. We hielden ook nog wel ergens van elkaar, en we gingen ook nog op reis samen, bleven trouw, maar we waren geen partners meer. Uiteindelijk toch gescheiden op initiatief van mijn ex, maar ik zag ook wel dat het genoeg was geweest: 6 maanden later waren we officieel gescheiden en was alles geregeld. Dat is nu 4 jaar geleden.

Ik merk dat je al lang het moment voorbij bent dat relatietherapie nog helpt; het is misschien een eigenaardig advies, maar ik kan je alleen maar zeggen: zet door met die scheiding en tracht jouw geluk terug te vinden.

Iemand die me begrijpt

Beste wiliam ,
Ik vind het heel sneu dat jij dit ook hebt ervaren .
Het is geen pretje.
In mijn huwelijk is geen ruzie , we praten gewoon met elkaar.
Al ben ik veel opener dan mijn partner. Maar dat wil ik niet als verwijt maken .
We hebben het allebei druk ( hij met zijn baan en ik met mijn werk en daarbij de zorg beiden voor de kinderen ( sport) .
Dat gaat al jaren zo . Ook ik heb er tot april dit jaar niet over gesproken omdat ik ook steeds dacht , ach laat maar .
Maar nu de kids ouder worden begin ik toch na te denken . Ik ben pas 41 en vind mezelf gewoon echt te jong om te zeggen ; we gaan zo verder ook al heb ik geen intieme verliefde gevoelens wat je zou moeten hebben voor je partner.
En nogmaals wil ik benadrukken dat ik echt wel van mijn man hou als de vader van mijn kinderen . Dat zal ook nooit veranderen.
Ik zou het zelfs best fijn vinden Als we zo nu en dan ook samen met de kids iets doen .
Ik loop hier al zo lang mee.
In april dit jaar kon ik het niet meer aan en heb ik de hele middag bij mijn ouders zitten huilen .
Mijn ouders weten er vanaf. Ik heb een heel fijn gesprek met hun gehad en ik voelde ook echt hun steun en ik weet ook dat ze er voir me zullen zijn.
Maar diezelfde avond nadat ik weer een gesprek met mijn man heb gehad en we besloten hadden om het toch nog een kans te geven .
Heb ik dat ook mijn ouders verteld .
Mijn ouders waren natuurlijk heel opgelucht en vertelde me dat ze het fijn vonden dat we het toch nog wilde proberen .
Tuurlijk begrijp ik dat , hun denken ook aan hun kleinkinderenen hun opgebouwde band met hun schoonzoon.
Ons huwelijk lijkt voor een buitenstaander perfect.
Maar das niet de waarheid.
Relatietherapie heeft hier ook geen zin.
Mijn gevoelens zijn in de loop der jaren echt achteruit gegaan .
Als de kinderen nog klein zijn dan ben je buiten het werk veel met de kinderen bezig .
Maar Naarmate de kinderen ouder worden dan ga je ook weer meer vrije tijd krijgen .
Ik merk zelf dat ik een stuk jonger ben en andere interesses heb .
En ik wil hiermee absoluut niet zeggen dat partners allemaal dezelfde interesses xouden moeten hebben.
Je moet elkaar ook beetje vrij kunnen laten .
Maat het zou toch xo veel leuker xijn als jr wel je interesses met je partner kan delen .
Ik merk ook als we op vakantie zijn dat mijn man en mijn jongste dochter op een lijn liggen met elkaar en ik met mijn oudste dochter .
Mijn oudste dochter heeft ons gesprek in april ok meegekregen ( hebben we het maar haar over gehad).
Zij gaf ook aan dat ze het wel begreep , zij wilt dat we allebei gelukkig zijn/worden.
Tuurlijk zal ze zeker blij zijn dat we besloten om het toch nog te proberen .
Maar aangezien we nu 4,5 maand verder zijn waarin we dus op vakantie zijn geweedt/leuke gingen hebben gedaan . Zijn mijn gevoelens er gewoonweg niet meer .
Ik loop hier nu weer mee en wil het ook met hem bespreken .
We moeten , willen we goed met elkaar kunnen blijven omgaan /communiceen de knoop doorhakken .
Ik kijk er nu heel erg tegenop om een gesprek met mijn man aan te gaan en met de gesprekken met mijn kinderen .
Ik wil echt het allerbeste voor iedereen .
Ondanks dat ik het heel goed heb bij mijn man , goede baan , rijden allebei mooie auto , groot huis, twee fijne kinderen , is dit voor mij niet het belangrijkste .
Dat ene ding : intieme /verliefde gevoelens hebben voor elkaar dat ontbreekt .
Als je dat niet meer hebt na elkaar dan is de relatie niet goed.
Ik vind het monent om een gesprek aan te gaan erg moeilijk .want wanneer?
Hij had vorig grsprek vooral veel verdriet /eindelijk kwamen er bij hem toen ook emoties eruit.
De relatie is ten opzichte van april niet veranderd.

Maar om op deze manier bij elkaar te blijven voelt verkeerd.
Ik ben blij dat ik hier van mij af kan schrijven , maar lost natuurlijk niks op.
Een goede vriend van mij heeft ditzelfde ook meegemaakt vorig jaar .
Met hem praat ik ook. Hij herkent mijn situatie .heeft zelf jarenlang in zo’n situatie gezeten .
Hij adviseerde mij ook om proberen er iets van te maken .( maar tegelijkertijd weet hij ook dat dat moeilijk is als er nog maar van een kant gevoelens zijn.
Maar goed, praten met mensen die hetzelfde hebben gemaakt voelt goed. Zo leer je ook weer van elkaar en hoe je met situaties kunt leren omgaan .

Even hard

Sorry, maar om je te helpen nadenken moet ik even hard zijn. Meehuilen met 'het is niet leuk meer/ik ben niet meer verliefd' is namelijk te makkelijk. En een scheiding is niet makkelijk. Sterker nog; het is een van de ergste dingen waar je ooit doorheen zult gaan. Laat staan wat je je kinderen ermee aan doet.

En waarom precies? Omdat een zo lange relatie geen kriebels meer geeft? Weet je dan niet dat relaties in een golfbeweging gaan? Soms gaat het het goed en is het leuk. Weet je weer waarom je ooit voor hem koos. Andere tijden zijn zwaarder en groei je volledig uit elkaar. De kunst is om daar doorheen te komen. En elkaar vast te blijven houden. Want geloof me, alleen met de kinderen is niet alles. En niemand anders dan hij kan net zoveel van ze houden jij. Ook je nieuwe liefde niet. Of die van hem.

Natuurlijk zijn er redenen te bedenken waarom echtscheiding wel beter is. Maar daar lees ik bij jou niks van. Verhip, zelfs samen op vakantie is nog leuk! Ik zou zeggen; ga eerst eens proberen je onvrede, die je op hem projecteert, eens op te lossen. Het probleem zit niet in hem. Het zit in jou.

dat dus

"Het probleem zit niet in hem. Het zit in jou."

Ga toch met jezelf aan de slag.
Je verwacht dat dingen anders zijn in 4,5 maand. Hoe eerlijk geef je je man en de relatie dan een kans? Wat doe jij eraan om de boel uit de sleur te halen?

Precies wat Paasei hierboven zegt hoor.
Je doey aan selffulfilling prophecy. Je zoekt zelfs bevestiging in de mening van je dochter.

Verliefde gevoelens na 16 jaar huwelijk.. je verwachtingen zijn echt te hoog vind ik.

Wij zaten in een dergelijke situatie. Ik heb de broer/zus kaart ook om mijn oren gekregen. Ook wij gingen op vakantie en ook dat was leuk en toch niet leuk genoeg volgens mijn vrouw. 3x heb ik te horen gekregen dat ze weg wilde. Ze ging zelfs na de 3e keer met een ander.. ander draadje..

Maar nu.. een jaar na die 3e keer.. met veel hobbels hebben we andere inzichten, is mijn vrouw positiever en realistischer, zijn we duidelijker en eerlijker naar elkaar.

Genoeg over mij... ik wil alleen zeggen dat het gewoon kan als je het écht wilt. Jezelf vullen met de gedachten van gelijkgezinden gaat in ieder geval niet werken.

Ga met jezelf aan de slag.. dan weer met je relatie. Als er geen ander in het spel is zou je geen haast moeten hebben.

Eens met Paasei en JJ

Je hebt een gesprek gehad over onvrede waar je jaren mee rondgelopen hebt. En nu ben je 4,5 maand verder, je schrijft niets over acties die jullie hebben ondernomen, maar je vind nu dat je genoeg je best hebt gedaan en wilt er een punt achter zetten.

Ik raad je twee dingen aan. De eerste is relatietherapie. Jullie communiceren niet, en dat ga je na 16 jaar ook niet meer geheel zelfstandig leren. Zoek een goede EFT therapeut, die jullie daarmee kan helpen.

De tweede is een echtscheidingsconvenant te downloaden en in te vullen. En dan ook echt helemaal. Hoe wil je de kinderen verdelen? Verdelen ja, dat moet je, ze zijn straks de helft van de tijd bij je ex, hoe ga je dat concreet regelen? Vieren ze Kerst bij jou of bij hun vader? En Moederdag en jouw verjaardag? En eerlijk zjin hè, je dan ex krijgt ze de helft van de feestdagen. En hoe ga je het financieel doen? Kun je in je huidige woning blijven? Of je man? Of moeten er 2 nieuwe woningen komen? Moeten de kinderen naar een andere school in een andere plaats, of kun je het je veroorloven in je huidige woonplaats te blijven? Je zult straks van hetzelfde inkomen 2 huishoudens moeten betalen. Blijft er dan nog wat over? Kun je nog op vakantie?

En als je dat helemaal hebt doorgedacht, en tot de conclusie bent gekomen dat je je kinderen toch een scheiding niet aan wil doen, dan zet je nog een tandje bij bij de therapeut. En als dan over een jaar je nog vindt dat deze man het niet is, de relatie het niet is en je ‘beter verdient’, dan ga je met dat ingevulde echtscheidingsconvenant naar een mediator en dan ben je binnen 6 weken gescheiden.

Ja, dat convenant invullen

Dat is een heel goed advies.

En ook ik vraag me af: wat hebben jullie meer gedaan dan alleen uitspreken dat jullie het nog een kans gaven? Het lijkt alsof jullie vervolgens in het vertrouwde patroon zijn doorgemodderd.

Het is fijn als mensen je begrijpen, maar waar leidt het toe? Ik begrijp je ook. Het leven kan nogal tegenvallen en je kunt vinden dat je meer verdient. Dat herken ik wel. Niet alleen bij mijzelf, maar zeker ook in mijn omgeving.

Punt is dat het nog maar de vraag is of je buiten je huidige relatie gaat vinden wat je zoekt en of je niet binnen de kortste keren in een vergelijkbaar patroon zit. Je neemt jezelf namelijk altijd mee.

Waarom stel je jezelf eigenlijk zo afhankelijk op van je man? Jouw levensgeluk is toch niet zijn verantwoordelijkheid? Of ben je gewoon vooral heel erg op zoek naar gepassioneerde seks? Is daar ruimte voor binnen jullie relatie?

En nog een vraag. Ben jij eigenlijk bezig met het geluk van jouw man in jullie relatie? Als ik periodes minder tevreden ben in mijn relatie en mezelf zielig voel en miskend, zoek ik eerst naar dingen die ik zelf kan doen om meer geluk te brengen. Niet dat je slovend door het leven moet, maar lijdzaam afwachten tot je het krijgt zoals je wilt, is toch ook weinig eervol. Mij helpt dit altijd wel.

Ik hoop voor jullie dat je het nog een eerlijke kans geeft. Zoek hulp en toon een beetje lef. Jaag je geluk na binnen de bestaande situatie. Dan maar geen ideaal gezin. Een fijn gezin is ook goed.

Goeie reacties

Ik hoor een beetje de echo van Esther Perel. Die podcasts van haar zijn ook heel leerzaam trouwens.

Esther Perel

Wat ik van haar vooral meegenomen heb is dat overspel of een saai geworden relatie vooral te maken heeft met de behoefte om je meer 'levendig' te voelen.
En natuurlijk zorgt verliefdheid daarvoor, of heftige sex, of dromen van een idealere partner (opnieuw gokken?), maar dat gaat ook weer voorbij en je kunt een hoop stuk maken. Terwijl je voor je kinderen wel het veilige nest opblaast.

Zoek second best, een interessante hobby, een nieuwe uitdagende baan, nieuwe vriendenkring, nieuw werk, een belangrijk vrijwillig doel om je in te storten.
En geniet er van dat je thuisfront zo rustig en veilig is. Vanuit die positie kun je ook beter de wereld aan en wat er op je pad komt.

Misschien kun je wel een spannende sport gaan beoefenen, gaat je adrenaline ook van omhoog. Of sparen voor iets dat je al heel lang wilt doen of hebben.

Ja dat

Tears, je hebt het steeds over jezelf, maar zou je niet eerst aan je kinderen denken? Jullie zijn nu een veilig gezin. Dat blaas je op met een scheiding en nee, daar gaan kinderen niet aan wennen.
Zelfs bij de scheiding van mijn ouders, waarbij sprake was van zeer ernstige problemen en een terechte scheiding, hebben mijn brusjes en ik het daar heel moeilijk mee gehad.

Pennestreek heeft helenaal gelijk. En in mijn ogen ben je knettergek als je voor jezelf een scheiding wenst omdat je niet meer gelukkig genoeg bent. Grow up, dit is nou het echte leven. Er is werk aan de winkel voor jullie!

Nieuwsgierig

Ik ben nu toch nieuwsgierig wat de achtergrond van de mensen is die Tears een scheiding uit het hoofd probeert te praten.

En nog een nieuwsgierige vraag: waarom is 'niet gelukkig genoeg' onvoldoende reden om te 'mogen' scheiden?

Ik vraag dit vanuit een eigen huwelijk van bijna 30 jaar + 3 jaar samenwonen.

Ik ben het overigens eens met dat je goed moet nadenken over wat de consequenties zijn als je nu zou scheiden, Tears. Je kinderen zitten in een erg kwetsbare leeftijdsfase. Als de relatie met je man nog dusdanig is dat het samenleven eigenlijk best harmonieus is, vraag je dan af of de schade van een scheiding opweegt tegen een aantal jaar nog zo doorgaan en het beste ervan te maken. Scheiden kan altijd nog.

Als je constant aan het piekeren bent over je relatie, kan het ook een steeds groter ding worden in je hoofd. Als je dat ding ergens kunt parkeren, al is het naar je gevoel tijdelijk, kun je zelf even tot rust komen, waardoor er mogelijk ruimte ontstaat voor nieuwe inzichten.

Kaaskopje

Ik denk dat de meesten die scheiding uit het hoofd praten omdat ze (vermoedelijk) de ervaring hebben dat het misschien een te rooskleurige gedachte is. Zo van 'als ik van die man af ben' dan word ik weer gelukkig. Helaas is dat geen gegeven, misschien wordt ze nog wel ongelukkiger in haar eentje, en moet ze in een tijdelijke caravan op een saai vakantiepark wonen voor de hoofdprijs. Twee banen nemen om alles te bekostigen en amper tijd hebben om er te zijn voor haar kinderen, alle dubbeltjes moeten omdraaien om alleen maar haar leven te leven. Geen tijd voor uit eten, geen tijd om uit te gaan en een nieuwe partner te ontmoeten (als dat een wens zou zijn) of er eentje vinden die nog meer kommer en kwel en onzekerheid geeft (deze laatste herken ik van een vriendin)
Een van de kerstdagen alleen te moeten zitten of met oud en nieuw (omdat de kinderen bij je ex zijn) en jij geen zin hebt om alleen tussen gelukkige stelletjes te moeten zitten (deze herken ik weer van een andere vriend)
Het zijn misschien wat overdreven voorbeelden, maar het kán wel zo lopen. En als je dus in een huwelijk zit wat niet rampzalig is maar 'alleen niet meer zo leuk" (zo komt het op mij over) dan zou ik toch éérst dat aanpakken voordat je jezelf en de kinderen in een (mogelijk) rampscenario stort.
En natuurlijk het kan totaal anders lopen, ze kan heel snel een eigen flatje kopen,want het huis van haar en ex wordt snel en goed verkocht, en daar heel gelukkig worden met de kinderen (en misschien met een nieuwe partner, maar dat is geen must natuurlijk) maar dat scenario hoor ik zelf minder vaak (Maar komt ook zeker voor hoor! Alleen vaak niet binnen het eerste jaar, maar pas na het rampscenario wat ik eerder schetste)

Dus ja, daar willen mensen haar voor behoeden, misschien ook wel uit eigen ervaringen puttend.

de reden

De reden dat ik haar wil behoeden is in ieder geval omdat ik mijn vrouw van destijds hoor praten en ik weet waar we nu staan.

Mijn vrouw noemde ook de clichés als broer/zus, uit elkaar gegroeid. Het 'is dit alles' gevoel. Ik was haar maatje, niet meer haar 'affectionele lover'. Ze zag niet meer wat er allemaal nog wel lag, wilde mijn veranderingen niet op tijd zien (want ik was zeker wel debet aan haar gevoel van ongeluk, dat terzijde), was in haar hoofd in een vicieuze cirkel gesprongen, zag alleen nog maar de succesverhalen van mensen die waren gescheiden en kreeg uiteindelijk ook nog eens een vreselijke roze bril op.

Mijn vrouw was de klassieker uit, inderdaad, Esther Perels opmerking:

"En dan hebben we tegenwoordig met nog een paradox te maken. Vanwege dit romantisch ideaal bouwen we met unieke ambitie op de trouw van onze partner. Maar we zijn ook meer dan ooit geneigd om te vreemd te gaan, niet omdat we nu andere verlangens hebben maar omdat we leven in een tijdperk waarin we vinden dat het ons goed recht is onze verlangens na te streven, dit is tenslotte de cultuur waar ik recht heb op mijn geluk. En gingen we vroeger scheiden omdat we ongelukkig waren, tegenwoordig scheiden we omdat we niet gelukkig genoeg zijn. En daar waar we ons schaamden om te gaan scheiden, schamen we ons tegenwoordig als we blijven waar we ook weg hadden kunnen gaan. <...> Bij elkaar blijven is de nieuwe schande."

Hele transscript:
https://nl.tiny.ted.com/talks/esther_perel_rethinking_infidelity_a_talk_for_anyone_who_has_ever_loved

En dat proef ik ook heel erg bij Tears.

Nee, lees draadje ontrouw maar goed, wij zijn er ook nog niet helemaal, maar staan wel heel stevig in de steigers. Ik ben blij dat we nog bij elkaar zijn, zij ook. Met 3 kinderen moet ik er niet aan denken dat we dat leven zouden moeten splitten. Het kan nog stukken romantischer, passioneler, intiemer, maar is dat niet gelijk de uitdaging? Ik kijk vooral naar wat we wél hebben.

Kinderen en trouwen waren voor mij een keuze voor het leven en zolang er positiviteit is te bespeuren moet je er gewoon voor blijven knokken.

Mijn vrouw en ik hadden veel baat bij een zelfbewustzijnscoach. Nee dat heeft niks met Mindfullness of ademtechnieken te maken, maar dient als goede spiegel wat er nu echt toe doet, om je eigen geluk weer terug te vinden, stoppen met jezelf en je leven neer te sabelen. Want ben je zelf niet gelukkig en optimistisch, dan kun je wel naar je partner kijken, maar het probleem zit dan vooral in jezelf. En als je dat durft te zien en het bij jezelf durft te zoeken en dat ook durft aan te pakken, dan is het huwelijk van Tears het echt nog wel waard om voor te vechten.

Ik wil vooral de kinderen behoeden voor een scheiding

omdat moeders (of vaders, daar heb ik dezelfde mening over) vindt dat ze 'beter verdient'. Ik vind dat je als ouders het geluk van je kinderen boven je eigen geluk dient te stellen. Zolang de situatie niet onhoudbaar is, zoals in geval van fysieke of mentale mishandeling. Zelfs als kinderen allang volwassen zijn is een scheiding nog een heftige ervaring. Ik vind 'ik ben niet gelukkig genoeg' niet opwegen tegen het verdriet en de pijn die ze daarmee haar kinderen aan doet.

Maar waar ik vooral over val in dit geval, is dat ik nergens uit opmaak dat ze er haar best voor heeft gedaan wat van de relatie met haar man te maken. Eén gesprek, daarna niks. En al jaren haar mond gehouden over dat ze eigenlijk niet gelukkig is. Áls je al besluit tot een scheiding, wil je toch hopelijk wel met droge ogen tegen je kinderen kunnen zeggen dat je er alles aan gedaan hebt om de relatie goed te houden/krijgen.

"Sinds april is de relatie niet veranderd". Tears, een relatie verandert niet vanzelf. En je kunt ook je man daar niet voor verantwoordelijk maken. Als je wil dat er iets verandert zul je dat zelf moeten doen. Als jij namelijk verandert, verandert je relatie en verandert je man. Dus kom in actie. Ga naar een coach of therapeut en zoek naar waar die onvrede in jezelf vandaan komt. En daarnaast dus in therapie met je man. Jullie leven langs elkaar heen, verklaarbaar in de periode dat de kinderen klein zijn. Dat gebeurt bijna alle stellen. De vraag is alleen, wat doe je daarmee? Laat je het erbij, of ga je er wat aan doen? In jouw man zit nog steeds die leuke vent waar je verliefd op werd. Ga daarnaar op zoek. En vooral, ga op zoek naar de verbinding die je bent kwijtgeraakt onderweg. Want die is echt te herstellen.

Bij elkaar blijven is de nieuwe schande.===

Dat gevoel heb ik al jaren. Niet van onszelf hoor, maar in het algemeen. Dat er lacherig wordt gedaan bij de melding dat je al zoveel jaar bij elkaar bent, vind ik niet positief. "Zohoo... het kan dus wél!", of "Waar vínd je dat nog in deze tijd?!". Gelukkig zie ik om me heen dat het nog erg vaak wél mogelijk is. Ik vind nog steeds dat de insteek bij aanvang 'voor altijd' zou moeten zijn en niet 'zolang als het duurt'. Als het niet langer kan duren is dat ontzettend jammer, maar daar hoort wel 'je best doen' aan vooraf te gaan. Dus ik snap dat jij o.a. Tears dat mee wilt geven. Waar ik vooral benieuwd naar was met mijn vragen, is of die wijze raad inderdaad voortkomt uit eigen ervaring en mogelijk ook spijt. Toch snap ik ook dat niet gelukkig genoeg zijn, een reden voor scheiden kan zijn. De grens van wat nog wenselijk is, kan een ander niet bepalen. Leeftijd kan ook meespelen. Als je op je 40ste het gevoel hebt dat je nog 40 jaar 'niet gelukkig genoeg' zult zijn, is dat toch heel wat anders dan wanneer je 70 bent met nog 10 jaar in het verschiet (ik noem nu maar even 80 als eindstreep).

Dat ligt anders Kaaskopje

Bij elkaar blijven wordt als een schande gezien als er sprake is van schadelijk gedrag bijv.
Dat vinden we nu 'logisch', maar dat is echt nog maar net zo.
Zie draadje Nina bijv. Nina wordt zo ongeveer door bijna heel forum uit haar relatie gesleept.

Dan lees je niet goed Wilma en @Kaaskopje

Er is volgens mij niemand die vindt (of zegt) dat ze nu maar direct moet scheiden. Maar wel dat de situatie nu schadelijk is voor haar dochter, en ook voor haarzelf. En dat het daarom op dit moment verstandig is om even afstand te nemen. Zodat iedereen, ook haar man, tot rust kan komen. En vanuit die rust kunnen ze dan verder kijken. Dat is heel wat anders.
En dan is dit inderdaad schadelijk gedrag. Dan nog vindt men hier dat scheiden niet meteen noodzakelijk is. Kan wel de uiteindelijke uitkomst zijn.

Kaaskopje, ik reageer inderdaad vanuit persoonlijke ervaring. Het niet praten over onvrede, en dan meteen maar doorschakelen naar uit elkaar omdat hij niet zag hoe het nog goed moest komen. Veel te kort door de bocht. En bovendien absoluut niet de oplossing. Vindt ook man nu. We zijn nog samen. En het is beter dan voorheen. Echt. Als partners en als gezin. Er blijven littekens en pijnplekken, vooral bij mij, maar we zijn meer 'samen' dan we ooit zijn geweest. Je moet er alleen wel wat voor doen, het gaat natuurlijk niet vanzelf. Maar ik vind dat ook een heel mooi voorbeeld voor de kinderen. Het gaat niet vanzelf en het is niet vanzelfsprekend, maar het is wel heel mooi als je er hard voor werkt en je het samen weer goed hebt.

Voorbeeld voor kinderen

Ja, dat vind ik ook een belangrijk punt. Hoewel ik daar wel bij zeg, dat het voor kinderen ook een opluchting kan zijn als pa en ma er een eind aan draaien. Mijn eigen ervaring is, dat je dat niet altijd op het moment zelf zo ziet, maar achteraf is er dan wel een punt aan te wijzen voor 'waren ze toen maar... '. Vandaar ook mijn kritische noot over bij elkaar blijven terwijl je niet 'gelukkig genoeg' bent. Dat kan iemand erg ongelukkig maken. En nee, je weet dan niet of je alleen of met een ander wel weer gelukkig genoeg zult worden, maar is dat een goede reden om die situatie te laten voortduren?

Zoals Esther Perel ook zei, is een relatie tegenwoordig alles in begrepen. Het is praktisch om een partner te hebben, maar de romantiek moet ook binnen hetzelfde pakket zitten. In relaties die niet om romantiek draaien, maar om het praktische, wordt mogelijk vaker een oogje dichtgeknepen voor romantiek en meer levendigheid buiten de deur. In de meeste 'alles in 1'-relaties, wordt dat niet op prijs gesteld en moet alle spanning, vermaak en zielsverwantschap in het pakket zitten. Hoe los je dat op als dat niet compleet is en je wel bij elkaar wilt blijven, omdat je het samen eigenlijk ook wel goed hebt? Die vraag is ook voor Tears.

Uit het hoofd praten

Waarom ik Tears aanraad om vooral heel erg goed na te denken over beëindiging van haar huwelijk, is omdat ik uit eigen ervaring weet dat je daarmee niet alleen je relatie maar ook je gezin beëindigt. En de gevolgen daarvan zijn altijd groter dan voorzien. En ook schadelijker. Dat gezin heeft meer functie dan alleen de huisvesting van je huwelijk: het is ook de veilige en geborgen haven voor je kinderen.
Ik vind dat veel te makkelijk voorbij wordt gegaan aan de gevolgen van een echtscheiding voor betrokken kinderen. Ja, óók als ouders het erover eens zijn dat scheiden het beste is. Zelfs als er sprake is van een noodsituatie waarin scheiden zelfbescherming is.

Hoe ik dit weet? Uit eigen ervaring als kind in een dysfunctioneel gezin (en ook daar waren de gevolgen van de uiteindelijke scheiding ongelooflijk groot) en uit wat ik zie bij mijn 4 kinderen die recent een scheiding hebben doorgemaakt. De gevolgen zijn enorm en als ouder had ik diep gewenst dat mijn kinderen dit niet hadden hoeven doormaken. En nee, er is geen sprake van een vechtscheiding, maar van een scheiding die volgens de geldende maatstaven 'in goed onderling overleg' is geregeld. Niettemin verwoestend.

Ik ben de laatste op deze aardbol die iemand een scheiding zou adviseren. Laat staan als je er nauwelijks iets aan hebt gedaan om die te voorkomen. Verder dan ook helemaal eens met Pennestreek.

Goede vragen Kaaskopje

"Ik ben nu toch nieuwsgierig wat de achtergrond van de mensen is die Tears een scheiding uit het hoofd probeert te praten."

Ik ben al ruim 23 jaar gelukkig samen met mijn man. Het lijkt mij trouwens vreselijk als we veel van mening zouden verschillen. Zou daar slecht tegen kunnen. Ik heb nauwelijks echtscheidingen meegemaakt in mijn omgeving, ben dus geen ervaringsdeskundige en die mevrouw bij zomergasten heb ik niet gezien. Ik heb wel een heftig relatie-einde meegemaakt toen ik 20-er was.

"En nog een nieuwsgierige vraag: waarom is 'niet gelukkig genoeg' onvoldoende reden om te 'mogen' scheiden?"

Scheiden mag. Het is naar om jezelf een gevangene van een relatie te voelen. Niet gelukkig genoeg is erg genoeg. Maar tenzij de situatie onveilig is, is het maar zeer de vraag of een scheiding het probleem (zij is ongelukkig) oplost. Het geeft in elk geval wel weer nieuwe problemen. In elk geval voor de kinderen. En dat terwijl er misschien nog mogelijkheden zijn om de relatie te verbeteren.

In geval van Tears zie ik dat ze wel piekert, maar dat er niets gebeurt. Er is een gesprek geweest maar dat heeft - zo lijkt het - niet tot actie geleid. Ik zie genoeg redenen om het nog een serieuze kans te geven. Die noemt ze zelf ook.

Overigens zat een goede vriendin van mij in een vergelijkbare situatie en zij bleek zelf een depressie te hebben. Inmiddels gaat het weer beter met haar en is zij erg blij dat ze haar relatie niet heeft beëindigd.

Tantra

Ook ik wil je aanraden nog even achter de oren te krabben Tears. Ik herken het gepieker en de gedachten die je hebt. Maar na mijn scheiding ben ik erachter gekomen dat onvrede voor een veel groter deel in jezelf zit dan dat ik me ooit gerealiseerd heb. En het uitvelkaar vallen van het gezin vind ik echt vreselijk. Daar heb ik elke dag verdriet over. Ik lees regelmatig over tantra, en ik wou dat ik dat ook veel eerder had gedaan. Het gaat niet om seks, maar om liefde en aandacht geven. Wie weet kan je weer vuur krijgen door een blok hout op de smeulende resten te leggen in plaats van het vuur uit te blazen.