Als samengesteld gezin op vakantie?

Lastig

punt Vesper Lynd..... nadat vriend een uur lang in zee had gespeeld met jongste, besteedde hij net een minuut of 2 (serieus) aan zijn oudste kind en die jongste ging he-le-maal uit zijn plaat..... "Jij doet nooit wat met =mij!! Nu ga je met B. spelen...je moet met mij spelen!"
Eehhh.....

Onze kinderen

kunnen goed met elkaar opschieten. Er is er een die in karakter erg afwijkt. Dat geeft soms wel eens problemen. Gelukkig had hij snel een maatje gevonden waar hij veel tijd mee heeft doorgebracht.

Een aandacht vragend kind is lastig, zeker als het een negatieve vorm van aandacht is. De enige die daar wat aan kan veranderen is jouw vriend. Hij zal zijn grenzen moeten aangeven. Mijn vriend en ik hebben al vanaf het begin dat wij bewust dingen met 1 kind doen. Dat kan van alles zijn: afwassen, honden uitlaten, zwemmen, bordspelletje, wandelingetje, boodschappen enz. Gewoon bewust even die 1 op 1 aandacht. Op het moment dat er overdreven gereageerd wordt in een situatie wordt dat met het kind (1 op 1) besproken. Dat kan dus ook alleen als je het eens bent over de aanpak.

Onze kinderen zitten in dezelfde leeftijd en hebben dezelfde interesses. Als het tussen twee even niet botert, dan is het makkelijker om even afstand te nemen en even iets met een ander te gaan doen.

De kinderen van mijn vriend vragen over het algemeen meer aandacht van hem dan mijn dochter bij mij. Ik denk dat het ook komt omdat de jongens hun vader normaal maar 2 van de 14 dagen mogen zien en mijn dochter de helft van de tijd bij mij verblijft.

Dat is wat je ziet

Maar ik denk toch dat het anders ligt Tenzij het een kleuter is want die zijn gewoon irritant.
Vindt je vriend zijn kind ook storend veel aandacht vragen?

Vriendlief

ziet het ook zo, zijn jongste is 11 jaar. Min vriend werd toen verschrikkelijk kwaad op jongste dat hij net een uur met hem had gespeeld en dat hij nu niet eens 2 minuten met oudste mocht spelen. Maar mijn vriend wordt dan verschrikkelijk boos maar hangt daar vervolgens geen consequenties aan vast. Ik zie het ook gewoon gebeuren. Vriend schreeuwt moord en brand richting kinderen en ik zie ze achterover leunen, denkend 'ach, laat pa maar schreeuwen. We kunnen daarna gewoon weer verder waar we gebleven waren.' En dat is ook zo. Vrend shreeuwt maar doet vervolgens niks. Grenzen en kaders zijn daardoor niet aanwezig of in ieder geval niet zichtbaar.

Paddington, eigenlijk wel een goed idee om 1 op 1 wat te doen ook al is het maar iets kleins. Vriend wil one big happy family dus als zijn jongste mee wil naar de supermarkt en oudste geeft aan ook mee te willen dan wil vriend dat dus iedereen meegaat en niet alleen jongste

Lekker dan

Dat komt voor een kind nogal onbetrouwbaar over. Vader die eerst een uur met hem speelt en vervolgens compleet uit zijn dak gaat als hij nog iets vraagt. Maar niet iets waar jij iets mee kunt.

Vragen

Nou jongste 'vroeg' niet echt iets. Hij ging schreeuwen, huilen en enorm boos doen tegen vader en oudere broer omdat vader met oudste zoon ging spelen.
Inderdaad ik kan daar sowieso niks mee, maar het zorgt er wel voor dat ik het liefst alleen met eigen kids op vakantie ga óf dat wat meer afstand tijdens de vakantie is... en dan bedoel ik fysieke afstand. Dan hang ik ook niet zo op 'het geheel' in de zin van elkaar helpen in de vakantie en/ of het gedrag van de afzonderlijke kinderen (ook die van mij) .

Sneu voor zoon

De meeste mensen leren hun kinderen al veel eerder dat ze zaken mogen vragen, en dat het antwoord dan ja of nee kan zijn. Mijn kinderen moeten vanaf hun kleutertijd meer bij mij aankomen met huilen en gillen om hun zin te krijgen. Dan zeg ik heel rustig en beheersd dat ze even tot rust moeten komen en daarna hun vraag nog eens mogen stellen.
Ik vind het sneu voor deze zoon, hij moet dringend leren zijn gevoelens en wensen onder woorden te brengen. Dan kan erover gepraat worden. Ik denk dat het hoogste tijd is dat je vriend een andere aanpak gaat hanteren. 11 jaar is toch veel te oud voor huilen om aandacht? Hoe lang mag hij daarmee doorgaan?
En ik vind het dubbel sneu dat deze zoon blijkbaar zoveel behoefte aan de aandacht van vader heeft. Blijkbaar mist hij zijn vader vaak? Valt er te praten over meer contact met vader? Ook 1 op 1?

Sneu

Het is ook sneu idd, ik heb al vaker aangegeven bij vriend of het misschien een idee is om eens met een therapeut te praten. Juist om zijn gevoelens te kanaliseren of duidelijk te kunnen maken. Maar dat is een no go aria, zowel bij vriend als bij zijn ex. Want ja... hun zoon hoort niet bij een psych.
Maari k denk dan aan de toekomst.... hij kan dit gedrag niet volhouden... vriendjes gaan op een gegeven moment afhaken omdat ze geen zin hebben in die agressie. Ik heb al begrepen in de familie dat zijn neefjes en nichtjes liever met oudste spelen als met jongste omdat hij altijd zo moeilijk is en alles moet gaan zoals hij dat wil. moet vreselijk zijn voor iemand als neefjes en nichtjes niet met je willen spelen!
En ik 'zit ermee' op vakantie als je op elkaars lip zit en geen kant op kan. Ik probeerde op vaknatie (maar ook thuis) zijn positieve acties te prijzen en aan te moedigen zodat het een beetje ontspannen blijft. Ik weet het anders ook neit want zoals eerder gezegd..... ik kan er niks mee.

Dan heeft de vader ook een therapeut nodig

want zo te lezen reageert hij ook vrij extreem.

brullen

Als je aan autisme denkt kun je daar wat richtlijnen bij opdoen. Een diagnose in dit stadium voegt ook niet zoveel toe.
Ik had ook een stel autistische tieners mee. Mijn kinderen gingen direct meehelpen de tent opzetten, de rest wist niet wat te doen en als ze zich vervelen worden ze vervelend. Dus ze liepen ons nogal voor de voeten en konden niet wachten tot we de tent opgezet hadden. En ook veel te excited om mijn instructies op te volgen.
Die heb ik eerst gemaand te wachten tot ik me realiseerde dat ze dat niet konden, dus heb ik ze op pad gestuurd om tosti's of ijs te halen of zoiets.
Een kind dat gaat lopen brullen weet blijkbaar niets beter te verzinnen, dan kun je ze beter even op weg helpen wat ze wel kunnen doen.

Autistische tieners

Was jij daarmee op vakantie AnneJ? Wiens kinderen waren dat?
Ik heb op een gegeven moment ook bedacht dat de jongste mij even kon helpen met opruimen maar dat zat er toch helaas niet in. Keek me aan, liep weg en ging zitten om vervolgens boos te wachten tot we klaar waren. Als je hem ergens voor op pad stuurde MOEST zn vader mee.... maar ik hou de tip wel in mijn achterhoofd AnneJ

Therapeut?

Waarom nu meteen een therapeut? De vader kan met wat adviezen van TS ook inzien boe hij beter had kunnen reageren.
Dus op kalme toon de jongste aangeven dat de oudste nu wat quality time krijgt en als de jongste daar moeite mee had, hij zichzelf diende te vermaken ipv aanstellen.
Goed mogelijk dat zijn ex vroeger de wind uit de zeilen haalde. Nu is het aan de vader om die opvoedkundige taak op zich te nemen. Hij heeft alleen wat hulp nodig.

Zichzelf vermaken

De opdracht zichzelf te vermaken kan onoldoende zijn in geval autisme. Je moet het een beetje uitproberen.
Mijn dochter was ook een tijdje aan mij vastgelijmd van de angst. Soms moest ze toch even wachten omdat ik met een ander bezig was of iets anders moest doen.
Ik gaf haar voorstellen wat ze wel kon doen, bij voorkeur in mijn buurt. Even een strip lezen of een spelletje op de computer of zo. Een tekening maken. En dan gaf ik haar aan hoe laat ik weer voor haar beschikbaar was zodra ze op de klok kon kijken.
Dochter vraagt nog weleens hoe laat we iets gaan doen en heeft dan wel graag dat het ook op de minuut klopt. Dus ik geef dan de tijd wel aan maar ook de voorwaarde. Bijvoorbeeld: we gaan over tien minuten eten mits de aardappelen gaar zijn. Als ze niet gaar zijn dan komen er een aantal minuten uit die ik bepaal zodra ik er in geprikt heb.

Samendoen

Het is hier toch nog steeds veel samendoen. De verbeelding en de praktische vaardigheden en het overzicht en de oplossingsvaardigheden komen toch wat moeizamer op gang dan bij een gemiddeld kind.
De indruk kan makkelijk ontstaan dat het de ouder is die het kind onzelfstandig houdt terwijl jij juist al je geduld bij elkaar houdt om het nog maar eens te doen en samen te doen tot het ingesleten is. In een bepaalde situatie.

Dank AnneJ!

Hoe vaak ik niet te horen krijg dat ik mijn ASS-zoon niet zelfstandig genoeg maak. Terwijl ik met niets anders bezig ben. Steeds maar weer voordoen, samen doen, nog eens samen doen, dan zelf proberen. Lukt nog niet? Dan weer samen. Wat fijn om het eens zo zwart op wit te zien dat het normaal is dat het zo gaat, dat voelt als erkenning.

Jezelf bezig houden

Ja dankjewel Anneke. Frustrerend soms. Terwijl jij je 24/7 uit de naad zit te werken, dat kalme gezicht alleen kost soms heel veel inspanning, kan een ander maar moeilijk begrijpen dat je het echt niet fout doet maar juist heel goed.:-)
Gelukkig ben ik niet snel geneigd om aan mijzelf te twijfelen.:-)

Mijn zoon kon zich op die leeftijd wel alleen vermaken maar wel met specifieke hobbies. Op de camping vond hij het geweldig als ik een skelter voor hem huurde. En anders had hij zijn gameboy in een eigen tentje.
Dochter nam ik zelfs op 11/12 jarige leeftijd een aantal van haar poppenhuizen mee naar de camping. Alleen met haar poppenhuizen kon ze zich uren vermaken. Als ik dan maar een beetje in de buurt was.
De rest deden we altijd samen. Omdat we altijd naar dezelfde camping gingen konden we er wel wat inslijten. Altijd samen de tent opzetten, onenigheid hoort er dan bij. Op een gegeven moment kon ook dochter 's morgens even alleen brood halen bij de receptie en een krant voor mij.
Nadat we dat al een aantal jaren samen hadden gedaan of zoon deed het samen met dochter als ze niet te angstig was.
Een echte relaxvakantie is het dan niet echt. Dat werd wel beter toen ze ouder werden.

AnneJ en Anneke

Het voelt wel eenzaam soms, dat niemand snapt waar je mee bezig bent en waarom je zo opvoedt als je doet. Ze denken dan dat je slap bent, dat je pubers je de baas zijn. Dat terwijl ze - ondanks gesputter - juist enorm meewerkend zijn als je het op de juiste manier doet. Maar dan maak je ze weer niet zelfstandig genoeg. Het is nooit goed, dus ik praat niet meer over ze bij mijn vrienden. Alleen over werk of koetjes en kalfjes. Dat geeft rust, maar ook eenzaamheid. Want ik ben dag en nacht met die kinderen bezig, de rest is bijzaak. Ik laat mezelf dus niet echt zien en dat geeft verwijdering. Gelukkig heb ik mijn man. Zelf ook autistisch, dus die snap het wel.

Autisme

Ik wil de jongste van vriend geen diagnose geven want ik ben geen arts... maar die vrpeg ook de hele vakantie waar we gingen eten en hoe laat. Ik herken wel wat van wat je schrijft, in hem AnneJ!

Hoe we het volgend jaar gaan doen moeten we maar even bespreken. Ik denk dat vriend het niet erg op prijs stelt als we niet de volle 3 weken met zn allen gaan maargoed, ik ga niet iet s doen omdat hij dat zo graag wil

Maar

Afgezien van wel of geen autisme. Ik vind het altijd zo frappant dat mensen altijd van hun eigen opvoedmethode uitgaan en die in dit soort situaties altijd willen toepassen. Jij bent streng en vind dat kinderen mee moeten helpen dus moeten de kinderen van vriend dat ook. Waarom moet vriend zijn opvoedmethodes aan jou aanpassen en waarom niet andersom? Vergeet ook niet dat je van je eigen kinderen altijd meer kan hebben dan kinderen van een ander. In dit soort situaties lijkt het mij het beste dat een ieder zich vooral met zijn eigen kinderen bezg gaat houden en anders gewoon aparte huisjes. Of je zorgt vooraf voor duidelijke afspraken maar dan zal jij ook water bij de wijn moeten doen en niet alleen maar vingertje wijzen.

Succes!

Kandelaar4

Mijn ASS-zoon zou samen-apart op vakantie heel fijn vinden! Hij vindt ons nieuw samengestelde gezin gezellig, maar heeft ook veel behoefte aan rust en voorspelbaarheid. Die vindt hij meer in mijn gezelschap dan met iedereen samen. Door samen te gaan maar elk een apart huisje te nemen, kun je dat vrij eenvoudig regelen.
Lees eens wat over ASS. Of je stiefzoon dat nu heeft of niet, de tips zijn handig voor alle kinderen. Het gaat over voorspelbaarheid, rust en regelmaat. Krijgt een ASS-kind dat niet, dan raakt het overprikkeld en gaat heftig reageren. Mijn zoon kan dan woest worden. Je zou denken dat hij dan boos is, maar eigenlijk is hij angstig, paniekerig. Eigenlijk is hij heel rustig en zachtaardig. Ik herken het nu, geef hem wat hij nodig heeft, en het is een ander kind!

Een grote valkuil bij ASS-kinderen is: "dat moet je op deze leeftijd ondertussen wel kunnen". Deze kinderen leren sommige dingen veel sneller en andere dingen veel langzamer. Daar kun je vanalles van vinden, maar dat maakt het niet anders.

Denker...

.. ik denk niet dat ik teveel vraag als ik vind dat de kinderen van vriend ook iets doen in de vakantie. Nu hangen ze achterover en leveren alleen maar commentaar tijdens het mopperen. Terwijl mijn 2 kleutertjes -ook niet heel veel doen omdat ze immers nog maar klein zijn- maar wel hun bordje naar achteren brengen. Ik vraag niet veel maar wel íets. Ik wijs niet alleen maar met mijn vingertje, heb ook mijn best gedaan om het voor zijn jongste het naar zijn zin te maken dus geloof me, ik heb zeker water bij de wijn gedaan. Het gaat ook niet meer een vakantie worden als de afgelopen vakantie. Alhoewel vriend dat dus wel graag wil en dan het liefst 3 weken. Ik ga even met hem om de tafel om de volgnede vakantie anders in te richten.

Anneke, ik heb ook het idee dat de jongste van vriend meer op zijn privacy is gesteld, zich vaker zou willen terug trekken. Ook hier thuis, zit jongste op zijn kamer bijvoorbeeld youtube filmpjes te kijken en dan roept vriend weer dat jongste 'gezellig' bij ons moet komen zitten. Oudste vindt het oprecht gezellig om bij ons te zitten en tv te kijken. Ik zeg dan ook weleens dat jongste het misschien even nodig heeft om zijn eigen ruimte te hebben. Vriend vind dat maar stom want we zitten hier toch 'gezellig' met zn allen bij elkaar. Ik zet 'gezellig' tussen aanhalingstekens omdat vriend dat gezellig vindt maar jongste misschien helemaal niet!

Ik denk ook dat samen-apart op vakantie echt wel een goed idee is. Ook zeker voor zijn jongste en ook niet in de laatste plaats voor mij persoonlijk. Behalve dan dat mijn kleuters dan continue naar ze toe willen omdat zij helemaal idolaat van die twee zijn ;-)

Kandelaar4: duidelijkheid

Ten eerste: ik denk dat het voor zo'n jongste als jij beschrijft veel helpt als alles duidelijk is. Wie, wat, wanneer, waar en hoe. Dan kan het voor hem ook veel schelen als jullie inderdaad een gescheiden accommodatie hebben. Dan kun je, ook voor jouw kleintjes, duidelijke regels opstellen. Bijvoorbeeld in de middag samen of juist niet samen iets doen. DAt houdt in dat je dan niet 's ochtends voor 11 (ik noem maar wat) naar ze toe kunt. Dat is dan voor jouw kinderen duidelijk, maar ook voor de kinderen van je vriend.
Het kan best dat het al kabbelend wellicht versoepelt, maar daar ben je dan zelf bij.

Verder: ik heb jouw berichtjes gelezen en het valt mij op dat wat jij over de jongste van je vriend schrijft, toch wel heel duidelijk is. Het kind geeft heel duidelijk aan wat hij wil, meer aandacht van zijn vader. Ik denk dat je vriend daarnaar moet luisteren. Hoe dat nou komt, of het karakter is, of een trauma van de scheiding, of gewone jaloezie omdat hij ook verdomde goed ziet dat jouw vriend op dat moment een vaderrol voor jouw kinderen vervult, dat maakt even niet uit. Als je goed luistert merk je dat kinderen vaak zelf heel goed kunnen aangeven wat ze nodig hebben.
Houd daar anders even eens een gesprekje over: in plaats van te bulderen, zoals jouw vriend heeft gedaan (wat ik extra sneu vindt voor het jochie want nou geeft hij duidelijk aan wat hij wil, dan krijgt hij juist extra ruzie). Vraag hem eens hoe hij dat voor zich ziet. Doe eens aan 'collaborative problem solving'. Misschien heeft hij het wel eens nodig om extra met zijn eigen vader op vakantie te gaan, zonder jullie. Is hij voor zijn gevoel erg tekort gekomen. Maakt niet uit of jij of je vriend dan vindt dat dat niet zo is, voor het kind is het zo. Hij ervaart het zo. Als opvoeder moeten jullie hem helpen hierbij, en niet alleen maar roepen dat hij nu niet zo moet zeuren.

Ik zeg hiermee dus niet dat zijn gedrag prima goed te praten is. Juist niet. Maar ik zeg wel dat hij zelf al wel (een deel) van de oplossing aandraagt.

En nogmaals, misschien is het voor dit kind wel goed om inderdaad volgend jaar juist NIET samen op vakantie te gaan. Jouw vriend wil blijkbaar alles samen, gezellig. Maar uit wat jij over zijn jongste sschrijft, (tijd op zijn kamer nodig, om bij te komen, trekt zich graag terug), blijkt dat zijn jongste niet noodzakelijkerwijs in dat plaatje past. Misschien snapt zijn vader hem niet goed, en voelt zijn kind dat haarfijn aan... En zou er wat meer geïnvesteerd kunnen/moeten worden in de vader/zoon-relatie. En dan helpt een gescheiden ouderpaar daar ook niet bij...

In ieder geval: geen kind doet dit expres.

Voor de duidelijkheid: ik ben zelf ook (stief)moeder met (gelukkig...) inmiddels wat oudere kinderen. Maar ik ben er inmiddels echt achter dat kinderen vaak zelf heel goed kunnen aangeven wat ze nodig hebben. Als wij dan maar eens wilden luisteren...

Samen apart

Ik denk dat je het wel snapt Kandelaar.
Het is even een switch maken en dan is het echt wel logisch. Overigens veel van dit soort dingen staat in 'Geef me de vijf'.
"Als ik tegen de jongste van mijn vriend zeg dat hij zijn slippers even op moet ruimen"
Deze opdracht is mogelijk niet concreet genoeg. Wat nog mist is de plek waar de slippers heen zouden moeten, op de camping toch weer anders dan thuis, en de reden waarom dat beter is.
Zet je slippers maar links van de ingang van de tent, net als je binnen bent, dan kunnen ze niet nat worden en je kunt ze snel weer aantrekken als je naar buiten gaat.
Je kunt ook elke dag even uitleggen dat de borden en ander 'tafelgoed' naar het teiltje voor de afwas gebracht worden zodat ze afgewassen kunnen worden.
En dan als het eten klaar is: breng je bord, vork en andere afwas maar naar de teil die in het gras staat.
Elke dag even noemen kan zorgen dat het een gewoonte wordt al kun je niet per direct perfectie verwachten.
Neem ook even de tijd om te horen of het wel doordringt.
Je wil niet weten hoe ingewikkeld het kan zijn als iemand zelf moet bedenken waar de afwas dan naar toe moet en waarom en waar die teil dan staat. Dat werkt remmend op hun oplosvaardigheden dat ze overal vaak zo over na moeten denken en het niet spontaan tot ze komt.
Concreet opdracht geven, zelf een voorbeeld neerzetten, observeren of ze je tekst snappen en herhaling om routines in te bouwen. Zoiets.

Goede tips

Wat een goede tips geven jullie dames. Ik kan me inderdaad goed voorstellen dat mijn opdrachten niet helemaal duidelijk zijn. Ik ga er denk ik vanuit dat iedereen wel weet wat er verwacht wordt maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Overigens heb ik hier gister even over gesproken met vriend maar volgens hem is het pure dwarsigheid en uit proberen tot hoe ver hij kan gaan. Maar dat lijkt mij niet zo waarschijnlijk.
Wel moeilijk als vriend vindt dat er niks aan de hand is, dat het allemaal normaal is en dat ik nu er helemaal induik en manieren bedenk om het soepeler te laten verlopen
Het samen-apart op vakantie vindt vriend geen goed plan, kost teveel geld. Maar toch blijf ik wel aangeven dat het toch echt wel een beter idee is.

niets aan de hand

hoe kan hij vinden dat er niets aan de hand is als jij dat wel vindt?
klinkt niet als een prettig uitgangspunt om een fijne zomervakantie te hebben met elkaar.
dus dat moet denk ik eerst op de schop: als hij iets niet vindt en jij wel, dan is het belangrijk genoeg om een oplossing voor te zoeken (en andersom geldt dat natuurlijk ook).

dan het punt dat hij niet wil splitsen vanwege geld.

ook hiermee laat hij zien het gezamenlijke probleem (!) niet serieus te nemen.

ik zou kijken of je met hem terug naar de basis kan, zonder meteen in oplossingen te schieten. analyseer eens wat er gebeurt en wat jullie daar ieder van vinden (vervelend, niet zo erg, juist leuk, ernstig hinderend etc). Alles wat de ander irritant vindt mag op de lijst. Misschien kun je ook al iets van 'grondoorzaken' benoemen, dan kun je soms diverse symptomen verklaren door 1 grondoorzaak.

maar pas als je vanalles met elkaar hebt besproken mag je aan oplossingen gaan werken. Anders kies je misschien iets als 'oplossing' terwijl het probleem ergens anders zit.

gr Angela