Alles alleen moeten doen

Ik herken de situatie

Je hikt op een gegeven ogenblik werkelijk tegen alles aan.
Tijd voor een heropvoeding van jezelf

Maak een weekplanning van wat er perse gedaan moet worden.
Maak daaruit een dagplanning van wat er op welke dag gaat gebeuren.
Maak een lijstje van dingen die je mag doen, niet noodzakelijke dingen, maar die toch een keertje aangepakt moeten worden.

Verdeel de taken over de dag en leg jezelf de restrictie op, eerst de taak, daarna mag je pas achter de computer.
Dus 's morgens bv. op maandag eerst het aanrecht leeg en de wc, daarna computeren.
's middags, eerst stofzuigen en daarna... enz.
Dit voor jezelf.

Voor de kinderen: vertel ze dat je het allemaal alleen niet aankunt, vraag hun hulp en begrip, en vraag hen welke taak zij wekelijk/dagelijks op zich willen nemen.
Dat kan variëren van planten water geven/ vuilnisbakken in huis legen en aan de weg zetten, afstoffen, aardappel schillen, gras maaien, onkruid wieden, ik noem maar wat.
Hang een lijst op het keukenkastje waarop ze een kruisje kunnen zetten als de job gedaan is, dan kun je dat zien en ze bedanken voor hun werk, of ze netjes herinneren aan hun taak en aan het gesprek wat je met ze gevoerd hebt, het waarom jullie samenwerken.

Ga er vanaf nu vanuit dat je echt daadwerkelijk alles alleen moet organiseren en in samenwerking met je kinderen moet doen. Verwacht niets van vader of een andere buitenstaander, dan valt alles mee wat zij wél doen. En spreek je dankbaarheid uit naar iedereen die ook maar iets voor je doet, al is het een deur voor je openhouden.

Alles waar je dankbaar voor bent, neemt toe, alles waar je over loopt te mokken ook.

Dan nog wat

Maak een team van jou en de kinderen, geef jullie samen een naam bv. Het "We Like It team". Hou de teamgeest erin, door op zondagavond met z'n allen de week door te nemen en de planning op te schrijven voor iedereen.

Het is heerlijk om al coachend van de zijlijn bezig te zijn, wanneer één van de kinderen macaroni maakt, terwijl je zelf de was opvouwt.

Pakt, als team, eerst samen een grote klus aan, als het gras tot aan de dakrand gegroeid is, verslaat je kind er ook in als die het alleen moet gaan aanpakken.

Doe eens in de week/2 weken of maand een "mag" ding, keukenkastjes, kledingkasten, zolder opruimen, en doe dit als
team.

Succes komt vast goed, met zo'n geweldig team!

Werk

Moeder van pubers: werk je buitenshuis?

Zo ja, hoeveel uur en dagen?

Input

Dank voor de input. Een weekplanning klinkt goed en ik moet echt wat aan mijn eigen computergebruik gaan doen.
Ook een goede tip vind ik de afstreeplijst. Nu moet ik het steeds bedenken en er achter aan zitten. Met een lijst hoef ik het in ieder geval al niet te bedenken.
Van dat nergens meer op rekenen, dat is een ware. De afgelopen twee jaar ben ik blijven hopen dat het weer in orde zou komen tussen ex en mij en eigenlijk hoop ik dat nog steeds. Dan zouden ook mijn praktische problemen opgelost worden maar het wordt tijd om onder ogen te zien dat er geen wonderen gebeuren.
Liz, ik werk niet buitenshuis maar ben wel mantelzorger. Dus ik moet soms veel en soms weinig en vaak onverwacht weg.

taken

Ik verdeel de taken terwijl we eten. Ook voor man :)
Dat werkt erg goed..........soms voor 2 dagen. Wanneer ben jij thuis morgen? Kan jij dan dat en dat en dat even halen? En heb jij morgenochtend vrij? Kan jij dan even zuigen? En wie het eerste thuis is kan de was dan even ophangen, dan zorg ik dat die gewassen is, zet ik het aan voor ik naar het werk ga.
Ik denk dat dat vrij normaal is in een druk gezin met grote pubers en werkende ouders. Ik zou er niet aan moeten denken dat nog allemaal te moeten doen als ik thuis zou komen...........
Het gaat er vooral om dat je een goede werkzame manier van taken verdelen vindt.
groeten albana

herkenbaar

Ik herken de lamlendige sfeer van je berichtje. Niet als belediging bedoeld want ik herken het maar al te goed. Op een gegeven moment raak je zo ontmoedigd dat je de ene voet niet meer voor de andere kan zetten. Laat staan dat je nog orde krijgt in je alsmaar verder ontsporende huishouden. Als je om je heen kijkt in je huis, word je alleen maar boos op jezelf en dat helpt weer niet om energiek aan de slag te gaan. Ik ben op een gegeven moment eens wat gaan lezen over 'organiseren met ADD', geen idee of ik dat heb hoor, maar ik dacht dat ik er wat van zou kunnen opsteken. Dat klopte ook. In één boek vond ik een soort drietrapsplan: a) zelfhulp met lijstjes en routines, b) hulp van een bekende, c) professionele hulp. Bij mij is het een combi geworden van alledrie. Dat wil zeggen dat de professionele hulp een werkster is die één keer per week komt en ik die tijd (3 uur) gebruik om ook huishouddingen te doen. In de praktijk komt het er op neer dat ik doordeweek wat beter opruim dan voorheen en op de dag dat ze komt de rest. Daarnaast doe ik ook wat poetswerk, de was, een extra opruimklus etc. Voor echt grote opruimklussen en andere karweitjes komt een vader van school indicenteel helpen voor een vriendenprijs. En verder doe ik dus inderdaad aan lijstjes, al is dat ook wel weer wat in de versukkeling geraakt en wil ik dat wel weer eens wat meer gaan doen. Ik merk toch dat ik 'inzak' als ik de structuur losser maak.
Een van de belangrijkste dingen die ik hierbij zag was dat ik heel 'slecht' reageerde op spanning. Ik geef mezelf op een onbarmhartige manier op mijn kop en ik raak helemaal gedesoriënteerd als ik het geheel niet kan overzien en van die rotgevoelenns wil ik heel weg, met als gevolg dat ik ook maar wezenloos achter de computer ga zitten. Het verdragen van spanning en ernaar kijken, er doorheen gaan was wel echt belangrijk om een ommekeer te kunnen maken.

Alles alleen doen ís ook zwaar. Het heeft niet alleen te maken met hoeveel tijd je hebt maar ook met het niet kunnen delen, af en toe op iemand kunen steunen, iets aan een ander kunnen overlaten. Vooral in tijden dat de dingen op meerdere fronten niet zo soepel lopen, kan dat enorm op je drukken. Drie zorgpubers hebben lijkt me op zichzelf al genoeg om je soms overbelast te voelen. Val jezelf dus niet af maar erken dat het gewoon pittig ís, het leven wat je leidt. Kijk ook vooral naar alles wat je wél voor elkaar krijgt.

Groet,
Jo Hanna

En toch ook vader...

Hij heeft geen boodschap aan jou huishoudelijke beslommeringen,ook niet als in dat huis zijn 3 kinderen wonen en hij ziet dat hun moeder de boel even niet op de rit heeft? Ik zou hem niet eens meer terug willen, man met weinig verantwoordelijkheidsgevoel en totaal niet zorgzaam. Puur als medemens is hij al niet bereid om je te helpen? Wat een lamstraal.
Gaat hij wel eens wat leuks doen met zijn 3 kinderen? Misschien niet met allemaal tegelijk maar hij schenkt ze wel de normale vaderlijke aandacht? Dat het hem allemaal teveel wordt is mogelijk, jou ook toch? Doet hij wel hun was als ze bij hem bivakkeren bijvoorbeeld of komt alles in een tasje mee naar huis?
Je hoeft toch niet in èèn huis te wonen om als ouders voor je kinderen te zorgen en te voorkomen dat èèn van de twee het allemaal teveel wordt? Ik vind je ex maar gemakzuchtig en ongeïnteresseerd klinken, wil je hem werkelijk terug? En wat zou er dan makkelijker zijn? Of heb je dan 4 kinderen om voor te zorgen?