U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Alleen
Ik weet niet waar ik moet beginnen.
Ik en mijn zoon wonen nu ruim 1 jaar alleen. Mijn ex man is in het huis blijven wonen.
Ik had de keuze gemaakt om in de zelfde gemeente te blijven wonen, zodat onze zoon op de zelfde school kon blijven.
Ik zou graag verhuizen omdat ik hier niks meer heb.
Gezamenlijke vrienden die wij hadden, hoorde ik niet en had ook niet de behoefde die op te zoeken.
De mensen die ik om mij heen had, kende ik via school.
Om een lang verhaal kort te maken, heeft hij zich ook tot mijn tussen haakjes vrienden gekeerd.
Ik heb hierdoor het vertrouwen in mijn zogeheten vrienden verloren.
Mijn probleem is dat mijn zoontje het moeilijk vind, dat niemand mama meer begroet. Of dat als hij wil afspreken, zegt dat ze niet kunnen.
Iedereen kent iedereen. Dus via bijvoorbeeld zwemles gaat het ook niet lukken.
Toen ik mijn ex man confronteerde met het fijt dat hij mijn vrienden bevriend was op facebook, kreeg ik de reactie, jij spreek ze toch niet meer. Maar ik vind het wel echt vervelend voor je dat je geen contact meer hebt. Want nu heb je niks meer, ik ben bang dat je vertrekt en onze zoon mee neemt.
Ik wil zo graag me eigen leven weer terug...
Je eigen leven terug?
Nee, terugkrijgen doe je het niet. Wel een nieuw leven beginnen. Het wordt niet meer zoals het was, en dat is jammer, maar je kunt het ook als een uitdaging zien iets nieuws op te bouwen, inclusief een nieuwe vriendenkring.
Hoe afhankelijk ben je van de aandacht van je oude vrienden? Ben je in staat, hoe vervelend het misschien ook is, te zeggen "oké, het was leuk maar het is verleden tijd, en nu verder!"?
Dat betekent: het verleden loslaten en bouwen aan een nieuw heden. Nieuwe vrienden ontdekken. Heb je hobbies of liefhebberijen? Dingen waar je tijdens je huwelijk nooit aan toe bent gekomen?
Op die manier kom je in contact met nieuwe mensen. Gun het wel tijd.
Ga de uitdaging aan!
Bedankt voor je bericht
Je hebt gelijk opnieuw beginnen.
Maar dat is echt heel lastig, lastiger dan ik zelf zeker dacht.
Ik heb me ouders en een vriend (Mijn vriend is zeker niet de reden van mijn scheiding, hem heb ik later leren kennen) ook gescheiden met 2 kinderen.
Hij (mijn vriend) zit al helemaal heel diep, hij heeft ook nog een mega rugzak.
Ik merk dat zijn ellende mij zo niet positief beïnvloed.
Als ik hier mee stop heb ik niks meer, en dat is wat mijn omgeving wil.
Liefhebberijen ik heb een klein budget en dat gebruik ik om bijvoorbeeld te gaan zwemmen zondag. Of andere dingen te doen...
het is ook lastig
"Als ik hier mee stop heb ik niks meer, en dat is wat mijn omgeving wil."
Laat dat los. Wat jouw omgeving wil is jouw probleem niet.
Als de omstandigheden van jouw vriend jou teveel raken/beïnvloeden is dat wél jouw probleem. Los van wat jouw omgeving daar over zou vinden.
Die omgeving is iets uit een vorig leven toen je nog niet gescheiden was. Daar heb je nu niets meer mee te schaften.
Een klein budget is geen excuus om geen nieuw leven op te bouwen. Los van je (oude) omgeving en wat die er van vinden. Oké, het zal wat minder groots en meeslepend zijn 
maar zelfs met een klein budget kun je wat doen.
Begin, allereerst, met het loslaten van je omgeving, of beter: je oude omgeving. Die vrienden van vroeger, ze waren leuk, maar het hoort bij vroeger en niet meer bij nu. De omgeving die blijkbaar jou geen vriend gunt, ook die horen bij vroeger en niet meer bij nu. Alleen JIJ kunt bepalen of je nieuwe vriend met zijn eigen problemen wel of niet in jouw leven past. En wat de omgeving er van vindt, dat staat los van je. Je hebt ze niets te bewijzen, je bent ze niets schuldig. Sleept je vriend je teveel mee in zijn ellende? Bedenk dan ook: je kunt een ander alleen redden als je zelf oké bent. Pas op dat het geen relatie wordt van "de lamme leidt de blinde".
Zelf ben ik altijd erg huiverig van een nieuwe relatie beginnen als de oude nog niet goed verwerkt is. En gezien jouw verdriet om oude vrienden en de afhankelijkheid van de mening van "de omgeving" zou ik zeggen: krijg eerst je eigen leven op de rit (en dat kost tijd!!!) voor je je in andermans problemen stort.
En ja, het IS lastig. En het kan ook verrekte eenzaam zijn. Maar het is het zo waard om eerst uitsluitend in jezelf en je kind te investeren en los te komen van je oude leven ("de omgeving" en hun mening).
Thnx Hortensia
Loslaten heb ik al wel gedaan, maar ik voel die ogen prikken...
Ze maken foto`s of beginnen ineens heel hard te lachen...
En dat alles als ik langs loop om mijn jochie naar school te brengen of in de supermarkt.
Hoe kom ik er dan los van, ik negeer het echt wel.
de lamme leidt de blinde: haha wat een uitspraak, eigenlijk beurde het me wel een beetje op.
En deels is het ook zo, maar doordat hij ook niets heeft helpen we elkaar door samen veel te ondernemen (zonder kids)
Ik zou graag tegen mijn kleine vent willen zeggen, zullen we na schooltijd bij ... op de koffie gaan, kan jij met ... spelen of in het weekend naar het bos...
Er komt zo weer een Mei vakantie aan, ik zie er nu al als een berg tegen op.
pas op voor aannames!
Weet je zeker dat ze JOU fotograferen? En opeens heel hard om JOU lachen? Of heb je alleen maar een heel sterk vermoeden? Aannames kunnen heel schadelijk zijn.
Maar dan nog. Ook al doen ze het écht, dan is het aan jou om te bepalen wat je er mee doet. Voel je je minder, voel je je kwetsbaar? Of kun je er om lachen? Denken "goh, wat een kleinzielige lieden!"?
Misschien is het, omdat ik veel verdriet en pijn en eenzaamheid lees in je bericht, verstandig om eens een bezoek te brengen naar je huisarts en hierover te praten. Misschien kan hij je doorverwijzen naar de praktijkondersteuner. Praten met een professional kan heel prettig zijn!
Je rot voelen door de prikkende blikken van "de omgeving" (met wie je eigenlijk niks meer te maken hebt) en blijven hangen in een voor jou niet goede vriendschap wegens gebrek aan beter (sorry), is geen opbouwend alternatief...
Ik denk echt dat je het over een heel andere boeg moet gooien om hieruit te komen. Los te komen van vrienden die misschien wel lief zijn maar je belasten met hun eigen problemen. Los te komen van een oude "omgeving" van wie jij de ogen voelt prikken.
En misschien is het wel zo slim om daarvoor eens professionele hulp te zoeken om de goede weg te vinden. Dat betekent niet dat je gek of gestoord bent. Maar die mensen kunnen je net dat zetje geven om te gaan "omdenken" ;)
samen met je kind
Kun je toch in zo'n vakantie (of weekend) ook heel veel leuke dingen doen? Eind fietsen en ergens picknicken, speeltuin, kinderboerderij, bos… En als je geen bekenden tegen wilt komen, dan pak je eens de bus of trein en zoekt het in een plaats verderop.
Het begint er allemaal mee dat je jezelf met je kind beschouwt als een compleet gezin. Niet als 'iets waar wat aan ontbreekt'. Heb het goed samen, en daarna is er dan eventueel weer ruimte voor anderen. Maar dan 'hoeft' het niet perse.
Ik ben 6 jaar alleenstaand geweest (eerst met 1 kind, later met 2) en weet dus wel een beetje waar ik het over heb. Met mijn oudste bracht ik bijvoorbeeld ook wel dagen in bad door samen. Heerlijk. Gingen we ook lunchen in bad, bijvoorbeeld.
Echt je kunt van zo weinig zoveel maken, zeker met (heel) jonge kinderen.
Ik ben niet gek en ik sta er boven maar hierdoor kan ik niets opbouwen zeker niet in deze omgeving.
Ik ben in gesprek geweest, het komt ook een deel ui jaloezie omdat ik nog steeds niet in een hoekje zit. en het andere deel zullen ze alles er aan doen om mij wel zo te kwellen dat ik wel moet.
En dat alles over de rug van mijn zoon.
Ik voel me verantwoordelijk.
Als ik zou verhuizen heb ik nieuwe buren en andere kindjes op school.
Wat ik ook doe ik krijg het niet voor elkaar.
Jippox
Maar ik krijg nu heel geregeld van mijn zoon te horen
Met papa gaan we dit... of bij papa gaan we ...
Mijn zoontje wil ook graag dingen samen doen en niet alleen met mij.
bij pappa...
...zal je zoontje zeggen: "Bij mamma doen we dit, en bij mamma doen we dat."
Ik hoop echt dat je met wat goede gesprekken met een professional kunt loskomen van de afhankelijkheid van je omgeving.
Kun je concreet aangeven hoe ze je kwellen? Ik snap niet zo goed hoe foto's maken of opeens hard lachen bedoeld zijn om je te kwellen. Ik bedoel: ik fotografeer zelf ook veel, en kan ook opeens in de lach schieten ;)
Ik begrijp helaas heel goed dat dat bij je binnen kan komen als "zie je wel, ze moeten me weer hebben" als je heel kwetsbaar bent. Maar in werkelijkheid hoeft het helemaal niet zo te zijn.
Je zit nu vast in dat nare gevoel, bent nog veel te afhankelijk van "de omgeving". Terwijl de mooiste wraak die je kunt nemen (voor zover je die al nodig zou moeten hebben) is: laten zien dat het GOED met je gaat, dat je geen anderen nodig hebt om je gelukkig te voelen ;-)
samen doen
Je zoontje zou niets liever zien dat papa en mama weer samen zijn. Maar hij zal echt moeten leren dat er een leven bij papa is, en een leven bij mama.
Niet leuk. Maar ook niet het eind van de wereld. En dat zal hij vanzelf leren. Vooral met een moeder die niet meer afhankelijk is van wat anderen van haar vinden
Je bent het waard om los te komen van anderen en hun mening, of vrienden die zelf te diep in de shit zitten, hoe triest ook, en jou daarin meesleuren.
neutraal
Opmerkingen over "bij papa.." kun je neutraal aanhoren. Je hoeft er verder niet op te reageren. Ik weet niet hoe oud je zoontje is, maar als jij zorgt voor een prettige, gezellige sfeer, dan zal hij het heus ook leuk vinden om met jou dingen te ondernemen. Of met jou en jouw ouders, bijvoorbeeld.
anderen
de kans dat anderen jou zo interessant vinden dat ze al die gedachten over jou hebben is klein, het is meer jouw 'geest' en toestand die maakt dat je dat denkt. En dat is niet om te bagatelliseren, maar echt, mensen zijn altijd meer met zichzelf bezig dan met jou.
gr Angela
Vrienden
In het huwelijk hadden wij zo'n 30 vrienden, ik heb er nu nog 2 en die wonen ver weg.
Het heeft mij pijn gedaan, het gevoel van in de steek gelaten, een gevallen baksteen. Maar die baksteen is nog wel heel, oké er is hier en daar een hoekje af maar ik ben nog steeds die baksteen. Diervriendelijk zouden de bouwvakkers moeten zijn maar wat voor bouwvakker ben je nou als je de bakstenen laat vallen.
Ik ben boos op ze geweest, nu zie iker soms eentje in de supermarkt, ik kan hun aankijken, zij knipperen met hun ogen,ontwijken en braken een geforceerde hoi eruit! Ik heb lol.
Ook op het schoolplein, ik werd genegeerd want volgens de verhalen van ex was ik toch wel een hele kwaaie. Ookik maak mee dat kinderen wel met elkaar kunnen spelen als m'n dochter bij m'n ex is en is mijn dochter bij mij dan heeft het andere kind volgens die andere moeder het heeeeeeeel druk.
Je moet dat niet die kinderen zelf laten regelen, ik ga naar die moeder n pak m'n agenda en die kinderen staan er bij: vandaag lukt niet? Oh en morgen? Ook niet? Oké, en volgende week? Danmoet je misschien naar oma? En woensdag, oh dan moet ze trainen? En dan zegt zo'n kind ineens: da's niet waar want de dokter heeft toch gezegd dat ik heel de maand niet mocht trainen!" Blijkt dat kind een zware blessure te hebben. Die moeder staat te kronkelen en te liegen, da's haar probleem. Dat ze voor schut staat voor die kinderen, da's haar probleem. Dat ze mij een eikel vind en mij niet meer groet, da's haar probleem. Die kinderen spelen met elkaar, ook bij mij, dat probleem is opgelost.