Afspraken halen en brengen kids

Weerstand om naar de andere ouder te gaan

Natuurlijk kun je het als kind een kind heel moeilijk maken door je kind op te zadelen met frustraties over de andere ouder. Dat doet mijn ex namelijk ook dus dat zie ik hier gebeuren. Maar de suggestie dat weerstand van kinderen tegen het bezoek aan de andere ouder altijd wordt veroorzaakt wordt door een boze ouder die de kinderen daarin mengt, is een denkfout. Persoonlijk denk ik dat verreweg de meeste weerstand van kinderen tegen naar de andere ouder gaan bestaat uit geen zin hebben in de wisseling. Ik denk dat dat wisselen best wat van kinderen vraagt en niet alle kinderen zijn even makkelijk met veranderingen. Ik denk wel dat je wat kunt doen om dat soepel te laten verlopen. Maar, of de andere ouder dat ook ziet en doet heb je niet in de hand. Wat mij brengt op de volgende mogelijkheid: sommige ouders zijn heel wel in staat de relatie met hun kinderen zonder bemoeienis van de andere ouder onder druk te zetten. Bijvoorbeeld door hetzelfde dwingende gedrag te vertonen naar hun kinderen als wat ze ooit tegen hun partner vertoonden. Dat wil helemaal niet zeggen dat hij/zij in het geheel een ‘slechte ouder’ is maar het kan wel zijn dat kinderen dat waarnemen en er expressie aan geven. Dat komt er dan uit als weerstand. Ik denk dat kinderen dit soort dingen juist bij gescheiden ouders eerder waarnemen omdat ze de twee thuissituaties kunnen onderscheiden. Voor mij betekent dat niet dat je kinderen aan moet moedigen de ander te bekritiseren en te veroordelen maar wel om ze te begeleiden er op een voor henzelf gezonde manier mee om te gaan. Daarvoor moet hun ervaring en de realiteit van wat de ouder doet wel benoemd kunnen worden. Dat is niet zo gemakkelijk maar ik zie onder bet tapijt vegen, sussen of negeren ook niet als goede opties.

Groet,
Jo Hanna

Alkes

Ik vergelijk mezelf niet met jou. Ik vind het hartstikke goed en sterk van jou dat je zo’n grote aanpassing hebt gedaan voor het welzijn van je kinderen. Ik zeg alleen dat niet iedere situatie, relatie, persoonlijkheid daartoe de mogelijkheid biedt. Je kunt er niet vanuit gaan dat wat voor jou mogelijk was, veralgemeniseerd kan worden.

Groet,
Jo Hanna

Kijk naar nu

Ieder zijn situatie is anders, ieders referentiekader en je eigen persoontje waardoor iedereen anders handelt. De vraag in eerste aanleg was stoppen met halen en brengen. ondertussen wordt er van alles bij gehaald.
Soms krijg je reacties zonder dat mensen hier je hele situatie van a tot z kennen. Ik vind het mooi dat je hier kunt vragen hoe een ander er tegen aan kijkt. Volgens mij is het voor een iedere ouder rot met emoties als een situatie zoals die van Joylinn zo is gegaan. Nu weet ze dat het beter is gewoon het erbij te laten omdat het wel beter is voor de kinderen ze gewoon te blijven halen (of brengen.)

Zodra het woord strijd erbij komt en je zit in je emotie doordat je het niet begrijpt dat de andere ouder niet wil luisteren is bij mij de strijd ook al verloren. tenminste zo voelt het.
Omdat ik met jeugdzorg heb te maken voor eentje vergelijk ik de reacties die wat botter overkomen maar met wat daar ook in belang van het kind wordt gezegd. Om je te behoeden voor dat "slecht denken" en daardoor de verkeerde stappen maakt is het het overwegen waard of je wel terecht zo denkt.

Ik ben meermaals voor me gevoel uitgelokt door de gezinsvoogd toch verleden erbij te halen of te praten over zaken die er momenteel niet meer toe doen. Ik vind ook dat mijn ex dingen over de relatie die volgens hem na hoe lang niet over was, achter lijk is dat daar op in wordt gegaan na ruim5 jaar. De jeugdbescherming gaat toch voor het kind? Dacht ik en huppa maand later vertelde ik wat voor mij redenen waren hem en zijn familie nooit meer te vertrouwen.
Aan het einde van dit stukje stond er in dit verslag: ouders voeren strijd moeder haalt het verleden erbij bladiebla. Les geleerd: geen ouwe koeien meer. ik heb redenen te twijfelen over zijn beloftes en we zullen zien wat hij waar maakt. Punt.
En dat is niet zoveel. Net zoals jij merkt Joylinn en anderen: wat hij nu heeft dat is het en al die maanden dat hij kind nacht thuis had kunnen krijgen is het niet gebeurd. Heb ik daar invloed op? Ben ik verantwoordelijk voor de redenen die hij noemt, dacht het niet. Zorg ligt al ruim 5 jaar alleen bij mij en heb t er heel moeilijk mee. Ik wil hem niet meer zien, over hem praten met kind vermijd ik. Zodra kind iets zegt probeer ik vanuit zijn belang te reageren.

En weet je wat t mooie is: elke keer als het gebeurt zie ik hoe makkelijk het me toch afging (achteraf). De emotie die er lading op legt is als ik vanuit mezelf denk. Dan is het ja is toch wat zo'n... Als mijn kind zegt wat hij te melden heeft erover kan ik best goed met hem meedenken en hem daarin bevestigen.

Joylinn als je kinderen zeggen moeten we weer zou je kunnen zeggen: ja daarom gaan we er extra leuke week van maken en kijken wat je vrijdag mee kunt nemen om daar ook gezellig te hebben en te zijn. En hup weer door met waar je mee bezig was. Je kunt je verbazen over hoe je toch over hun gedachten heen kunt stappen.

Eenmoeder dank je wel

Groepstherapie, ok! Dat is inderdaad ook veel feedback van anderen.

Ik ben nooit getrouwd maar heb mezelf verzekerd dat ik op foute mannen val. Heb heel lang in de modus: is mijn schuld dat je een kind daar mee hebt nu. En voel me dus verantwoordelijk voor mijn daden en die van hem. Daar ben ik na aantal jaar mee gestopt. Ik doe me best en als hij t niets vindt moet ie maar vooral meldingen doen. Afgelopen jaar zijn zijn woorden ook wel meegenomen in de rapportage en wanneer hij zonder bericht niet kwam en ook onbereikbaar was.

Ik weet verstandelijk een hoop en kan anderen zo wel vertellen. Ik zie dan een rechter zeggen dat hij ergens mee op moet houden en hij reageert met hoezo wat is daar niet goed aan? Of de gezinsvoogd die hem uitleg geeft en voor psycholoog speelt. Of de gezinsvoogd zegt in andere woorden, foei niet meer doen.
En hij veranderd niet. Ik weet dat het allemaal nooit genoeg zal zijn om ermee op te houden. Kind kan niets aan vader doen, ik niet, hun niet.
Heb t gevoel dat hier een laatste hoop zat die mij geen voldoening zal geven.
Dit forum opent mij regelmatig de ogen dat ik mijn verwachtingen moet bijstellen. Ex werkt niet zoals je van meeste mensen in situaties verwacht. En de jeugdbescherming ook niet, daar kan ik ook wel een gevecht tegenaan gooien. Je weet nu al dat t in je eigen nadeel is.

Dat zaaien houden we erin

geen zin naar andere ouder

Wat ik heb gemerkt is dat de zin om naar de andere ouder te gaan sterk vermindert als de kinderen daar geen sociale omgeving hebben. Wij hebben als gescheiden ouders een jaar lang in twee verschillende woonplaatsen gewoond. Los van feit dat de kinderen nodige moesten reizen (uiteraard door ons gehaald en gebracht), dat vergeten voetbalschoenen apart gebracht moesten worden, vonden ze het echt minder leuk dat ze bij een ouder geen vriendjes of vriendinnetjes hadden. Toen we daarna drie straten bij elkaar vandaan woonden was een wisseling zelden een probleem

andere ouder bekritiseren

Wat je ook niet moet vergeten is dat je kinderen de helft van hun genenpool hebben van die ex aan wie jij zo'n enorme hekel hebt en die veel slechte eigenschappen heeft, Bepaalde kritiek op een ex kan door een kind, zeker een ouder kind, ook opgevat worden als kritiek op hem of haar. Hoe gaan jullie daar trouwens mee om als je in je kinderen eigenschappen terugziet van je ex? Zeker als je ex een hele nare persoon blijkt te zijn

Maar Alkes

'Wat ik heb gemerkt is dat de zin om naar de andere ouder te gaan sterk vermindert als de kinderen daar geen sociale omgeving hebben. '

Ze zijn daar net drie weken geweest. En blijkbaar ook gewoon bij vader thuis (aangezien TS scheef dat hij gewoon moest werken). Dan hebben ze toch inmiddels wel wat vriendjes in de straat gemaakt?

Mijn kind is nu zo jong

Ik zie van beide ouders dingen terug. Wetende dat de vader ook een "prutser"was haalt mijn zoon van alles uit elkaar. Maar dit toespelen op enkel weten hoe iets in elkaar steekt? Volgens mij slopen veel jongens alles uit elkaar. En ik kan er zelf ook wat van.
Ik zit er wel behoorlijk mee dat mijn zoon wil weten wie de ruzie is begonnen en zegt dat papa zegt dat mama hem pijn heeft gedaan. En vervolgens dat dat gelogen is van papa. Hier loop ik nu gedurende de zomervakantie mee. En het is vanaf begin dit jaar onschuldig begonnen met steeds vragen wie als eerste boos was. Lijkt of hij de onderste steen boven wil hebben.Ik vind dit echt heel lastig.
Ik zie als vervolg hier op dat hij gaat uitvinden waarom hij daar niet logeert. Die vraag is ook al wel eens langs gekomen. Ingedachten zeg ik dan keihard ja vraag het die man zelf. Maar ik bedwing mezelf en heb aantal maanden geleden wel eens geantwoord als hij zei:ik wil ook bij papa logeren, dat ik denk dat papa dat ook heel graag wil en dat het vast gaat gebeuren. Eerlijk gezegd denk ik dat het nog wel een vijf jaren plan wordt minimaal. En o wat dat met mijn gevoelens doet.
Tanden op mekaar.

Knurf

Ik weet niet hoe het bij jullie in de buurt is, maar in de zomervakantie is het hier behoorlijk rustig. Dan maak je niet zo maar even nieuwe vrienden. Bovendien moet je daar maar zin in hebben. Je hebt al vrienden, sport, school etc thuis. Ik zeg trouwens niet dat ik in dit specifieke geval snap dat ze niet naar hun vader willen, ik zeg alleen dat verhuizing naar andere stad, verder weg er vaak toe leidt dat kinderen minder graag naar de ene ouder willen waar niet hun sociale leven is.
Ik zie het om me heen. Kinderen die eerst eens in de twee weken naar hun vader gingen en vanaf middelbare school minder vaak. Zeker als ze ook willen sporten/baantje hebben.
Dat is een van de redenen waarom ik het zo belangrijk vind je dat je als gescheiden ouders bij elkaar in de buurt blijft wonen. Dat maakt een co-ouderschap of goede omgangsregeling veel makkelijker, beide ouders zijn betrokken bij zaken als school, sport, vriendjes etc. Bij ons is de afspraak dat we totdat jongste 18 is bij elkaar in de buurt blijven wonen.

Alkes

Hele goede regeling inderdaad Alkes.

Een baan verliezen en een paar maanden zonder baan (hoewel je genoeg tijd hebt om.een nieuwe te zoeken voor je je oude baan opzegt) is een keuze geweest die heeft gemaakt dat je met je kinderen verder weg kom verhuizen. Overigens vraag ik me af of het verliezen van je baan misschien nog een (tijdelijke) verandering in de alimentatie heeft veroorzaakt. Dat je niet lekker uit elkaar gaat is 1 ding maar om de kinderen moet je toch proberen om ze zoveel mogelijk om hun eigen omgeving te laten opgroeien.

Eppos

'Ik zit er wel behoorlijk mee dat mijn zoon wil weten wie de ruzie is begonnen en zegt dat papa zegt dat mama hem pijn heeft gedaan.'
Kun je het niet neutraal houden? Een paar suggesties:
- vergelijken met verliefd worden, ook geen reden voor;
- vergelijken met een vriendje of vriendinnetje van hem van vroeger, waar hij nu geen kontakt meer heeft;
- allebei pijn, want eigenlijk wil je allebei niet dat het slecht gaat;
- geen schuld (wie het eerste vraagt naar schuld);
- andere verwachtingen, eerst denk je dit, maar dan blijkt dat..., jammer, teleurstelling, boosheid.
Ik zou een korte formulering kiezen die zo dicht mogelijk bij de waarheid komt, zonder dat die de een of de ander de schuld geeft, iets waar hij zelf ook wat aan heeft als hij in de rest van zijn leven iemand tegenkomt waar hij vriendschap of liefde voor voelt, wat dan toch weer omslaat in boosheid of onverschilligheid.

Tsjor

Tsjor

Dat zijn inderdaad wel eens voorbeelden die lijken op wat ik wel eens heb gezegd bijv.: Als je ruzie hebt met een vriendje hebben jullie vaak allebei iets lelijks gezegd of gedaan. En soms vind je dat jongetje of meisje dan niet meer aardig en leuk om mee te spelen voor een tijdje.
Ik speel het dan toe op een situatie uit zijn eigen korte leventje.

De waarheid ligt veel te moeilijk (nog) misschien. Hij merkt dat ik vader niet wil zien en misschien voelt hij hoe ik daar natuurlijk ergens mee zit. Ik voel aan alle kanten dat het niet goed is maar weet dat het de beste oplossing is om ook mezelf te beschermen. En wat vader doet speelt echt een rol in niet meer vertrouwen op een eventuele verbetering waardoor ik het wel zou kunnen. Ik kamp daar zelf vooral mee waar ik hem natuurlijk niet mee wil belasten. Er zijn meer ouders die elkaar niet zien en kind via andere weg naar de andere ouder laten gaan. Maar ik ben echt alle oplossingen nabij.

Ik ben iemand die eerlijkheid hoog in het vaandel heeft. Plus rechtvaardigheid. Voedt beide kids op met eerlijkheid duurt het langst en gevoelens mogen er zijn.

Mijn zoon is op de wachtlijst gezet voor een kindercoach. Ik krijg ouderbegeleiding om inderdaad die neutrale houding aan te houden. De tips die ik daar kreeg is zodra hij iets zegt wat voor een van de ouders nadelig lijkt te zijn is zeggen dat de situatie dat papa en mama elkaar niet mogen heel lastig voor hem is. Ik herken wat hij vraagt. Ik wil ook eerst goed weten waar ik op oordeel. Hij zei nu voor de laatste omgang: ik ga papa wel zeggen dat hij heeft gelogen over jou pijn doen. Ik zeg niets over de waarheid, hij concludeert dan dat het niet kan kloppen (zonder dat ik iets negatiefs heb gezegd en dus neutraal blijf). Kind vind het gelijk nodig dat de andere ouder mag weten dat hij snapt dat het niet aan die ene ouder ligt. En ik ben alleen maar bang dat kind iets zegt waardoor ik straks die moeder ben die vader slecht praat.
Die van allebei pijn is wellicht te proberen. Ik praat helemaal niet over wat ik echt voel betreft zijn vader. Hooguit dat ik hem niet aardig vind. Misschien is het tijd voor een volgende fase om daar iets meer uit te diepen. Dat papa en mama allebei heel erg verdrietig zijn geweest toen hij nog maar heel klein was. Is dat niet gelijk te veel?

Perspectief

'ik ga papa wel zeggen dat hij heeft gelogen over jou pijn doen.' Ik denk dat je dan toch je kind even terug moet roepen en uitleggen dat er verschil kan zijn in perspectief. Voor vader kan een andere werkelijkheid gelden dan voor jou en je zoon hoeft niet te beslissen welke werkelijkheid waar is en welke werkelijkheid gelogen is.
Op kinderniveau zou dat uit te leggen moeten zijn met een voorbeeld van iets, waarvan jullie beiden een andere beleving hebben. Bijvoorbeeld eten wat hij niet lekker vindt en jij wel; regels over naar bed gaan etc. Als je weet dat iemand een andere kijk kan hebben op iets, en dat je een ander niet kunt dwingen om jouw kijk over te nemen (jij vindt het eten niet lekker, ook al zegt je moeder dat het lekker is) dan kun je begrip opbrengen voor het naast elkaar latenb estaan van verschillende perspectieven.
Dat geeft je zoon de ruimte om in twee verschillende werelden te leven, zonder dat hij zich uit hoeft te spreken over wie de waarheid spreekt en wie schuldig is.

Tsjor

Duidelijk Tsjor

Dank je wel. Dat er een behoorlijke andere werkelijkheid bij beide ouders is, kwam ook uit de anamnese bij de hulpverlening. Je bent al gauw de neutrale houding voorbij als je kind zo ermee bezig is. Ja heb zekere gezegd dat hij immers van beide ouders houdt en papa lief is voor hem en mama ook. Dat het niets uit maakt voor hem. Het goed onderbouwen is elke keer zoeken naar mmm wat is een goed voorbeeld...

Misschien een kopje met een oortje?

Dat jouw oortje rechts zit en als hij tegenover je zit dat het oortje aan de andere kant zit?

Het voorbeeld van eten wat je zoon erg lekker vind en jij niet is ook een goede mogelijkheid.

Weet je wat zo lief is?

Wil het draadje verder niet met mijn gehannes verder besmetten. Hij zei vrijdagavond zo mooi: mama je moet toch een nieuwe man zoeken. (Overduidelijk ziet hij dat mama wel eens een extra handje hulp van een volwassene kan gebruiken). Dan zeg ik ja maar jij hebt toch al een papa lieverd? Ja, zegt ie dan, maar die kan jou dan helpen bij zware klussen. Zo adorable, zo goed bedoeld. En dan zeg ik hem: ach ik wacht tot jij groot en sterk bent, groter dan mama.
Die van dat oortje is ook een goeie, paddington!