Afspraken halen en brengen kids

Joylinn

Klopt dat was ik. Ik vind dat je als gescheiden ouders omwille van de kinderen bij elkaar in de buurt moet blijven wonen. Dat is voor de kinderen veel gemakkelijker omdat ze dan niet lang hoeven te reizen, hun ouders veel minder zeuren over halen en brengen en een flexibele regeling makkelijker vorm te geven is. En het allerbelangrijkst dan hebben kinderen bij beide ouders dezelfde sociale omgeving. Jouw kinderen hebben nu geen vriendjes in de buurt van hun vader. Logisch dat ze liever bij jou zijn.
Ik zou mijn ex dus nooit toestemming geven om meer dan 5km verderop te gaan wonen, ook al zou de hele familie daar wonen.

Leanne

Je zou ook kunnen denken: wat fijn dat hun vader in ieder geval nog dagelijks contact heeft via de app. En word je werkelijk witheet als ze naar een vroege voorstelling gaan en jij dan eerder moet koken? Hoe vaak gebeurt dat?
Zowel uit jouw bericht als die van Joylinn lees ik een enorme afkeer van je ex. Dat vind ik op zich niet vreemd. Maar het is wel de vader van je kinderen. En die kinderen houden waarschijnlijk wel van hem. Dat is lastig te accepteren maar wel goed om te realiseren

Maar

'We hebben ons huis moeten verkopen en ik moest dus verhuizen. '

Hij toch ook?

Eerst verhuis je ver weg, en dan verwijt je je ex dat hij niet betrokken is bij het sociale leven van je kinderen. Dat is niet reeel.

Een missie

'Vanwege zijn misstap wel te verstaan.' Hij moet gestraft worden. Ondertussen heb je een heel akelige man beschreven, dus misschien kun je ook blij zijn dat je daar vanaf bent.

Tsjor

Joylinn

Ik snap ook hoe je denkt maar neutraal blijven is beter. Als ik op zou schrijven hoe ik over mijn ex denk zou ook dit hele forum over me vallen. Belangrijker is dat ik me kind er niet mee besmet. Het blijft zijn vader. Als iedereen inclusief me kind zou weten wat de vader allemaal over mij schrijft zou er misschien iets begrip zijn maar dan nog

En ik herken ook het gevoel van laat die omgang maar zitten. Toch is die 2,5 uur per twee weken handig om de band te behouden in mijn geval. het is wel misschien meer nodig om vader eraan te houden en dat ie zich eraan houdt in belang van zijn kind. ik kom m wel brengen bij de jeugdzorg hoor. Je zou een ouder toch alles gunnen met zijn eigen vlees en bloed, zonder dat al die bemoeienis van hulpverleners nodig is. Helaas werkt het beter door zelf vooral je kind vrolijk de weg naar de andere ouder te gunnen. En om met open armen kind te ontvangen als ze weer terug komen.

Nee ik sta eigenlijk niet achter omgang. De ervaring leert dat je jezelf altijd recht in de ogen kunt kijken als je achteraf kunt zeggen dat je toch je best hebt gedaan. Zodra ze ouder zijn hebben ze zelf een beeld van hoe en wie vader is. Krijg regelmatig de bevestiging over de gedragingen van zo'n vader hoe lelijk. En toch zegt de jeugdzorg, al zet ie een mes op je keel het blijft de vader. Nou ja dat zeggen ze niet maar zonder of met bewijs, kind blijft recht hebben op omgang.

Dat jij dus de zorg grotendeels hebt en niet voor alleenstaand ouder gekozen hebt? Reken niet op zijn support, regel eerder een extra persoon in je eigen netwerk. Zoals hierboven wordt omschreven alsof hij niet meer leeft. tenslotte als hij onder een bus was gekomen in plaats van vreemdging was je nu ook alleen ouder. Het verschil is nu dat de kinderen nog wel de rest van hun leven recht hebben hun vader te zien.

Straffen

Inderdaad lijkt het op straf zoeken voor wat de ander jou heeft aangedaan. De kinderen zijn niet door hem bedrogen. Door zijn misstap zijn jullie uit elkaar. Daar hebben zij helemaal geen debet aan maar wel de consequentie van de scheiding hoe ouders ermee omgaan.
Als jij laat zien dat je desondanks vader in hun leven gunt zou ik dat halen en brengen zo laten.

Je kunt ook vragen of ze elk weekend naar vader kunnen of vader vragen dichter bij jou te gaan wonen. Maar ook dat antwoord zal je al wel weten.

Nogmaals ik begrijp je wel, ik betrapte me eerder ook vaak op als jij dit doet dan doe ik dat. Dus ben je bezig met hem in de kwade zin.

Je kunt maar beter proberen los te laten. Hoe meer je hem zijn manier laat wezen, des te eerder je hem tegen zichzelf laat uitspelen. Want wat als hij een keer eerder wil terug brengen of niet uitkomt dat ze komen. Hoe gaat hij jou dan bellen? De telefoon van je zoon is geen optie he

Je schikt je niet voor hem

Misschien kun je je er een beetje mee verzoenen als je kunt voelen dat je je niet schikt maar je ex in zijn belang maar in het belang van je kinderen? Natuurlijk is het waardeloos aan een relatie vast te zitten waarin jouw perspectief en belang niet worden gezien en zelfs worden geschaad. Maar je kinderen zijn nog de enige reden waarom je eraan vast zit en de aanpassing doe je voor hen.

Ik heb ook een moeilijke relatie met mijn ex. Ik heb wel grenzen aangegeven maar alleen als ik echt dacht dat het tot verbetering van de totaalsituatie zou leiden. Als ik dacht dat het alleen tot meer conflict zou leiden en de kinderen er de dupe van zouden worden heb ik me geschikt. Dat voelt niet als ‘verliezen’ omdat het een bewuste keuze is op basis van waarden. Maar leuk is anders natuurlijk. En gevoelens van boosheid lijken mij onvermijdelijk. Daar is een uitlaatklep voor nodig. En je hebt voeding en steun nodig om de energie die het kost aan te vullen. Je kunt niet altijd alleen maar geven.

Kun je niet iemand meenemen als je ze haalt/brengt? Het een beetje gezellig maken? En het voelt misschien ook nog minder kwetsbaar.

Groet,
Jo Hanna

Maar joylin

Besef je niet dat jij dat gecreëerd hebt? Hun leven is bij jou en het was bij jullie in de omgeving waar je ex nu woont. Jij hebt ze de mogelijkheid afgenomen dat ze zowel bij vader als bij moeder hun normale leven konden leiden, met vriendjes clubs enzo.

@Joylin

Kijk jij ook wel eens heel kritisch naar jezelf over hoe jij je opstelt naar de kinderen als het over vader gaat?

Je kunt de kinderen namelijk ook helpen om de 3 weken bij vader leuk te maken. Ik krijg heel erg het gevoel dat jouw hele lichaamstaal de kinderen verteld dat vader een hele vervelende man is. Op die manier ben jij dus de oorzaak van dat de kinderen het gevoel hebben dat ze 'moeten'.

Nogmaals: koppel jouw emoties over hoe jij denkt over je ex-partner los van hoe jouw houding is naar hun vader. Zie het als 2 verschillende personen. Voor mijn gevoel ben jij namelijk heel druk bezig met het laten verstoten van de vader. Wees je bewust dat jij als hoofdopvoeder een hele belangrijke taak hebt om de kinderen te leren de leuke dingen te zien bij de andere ouder.

Natuurlijk mag jij je ongenoegen over je ex-parnter uiten, maar niet waar de kinderen bij zijn. Dat laatste is ook heel belangrijk dat je kritisch naar jezelf kijkt hoe jij b.v. reageert op een leuk verhaal over vader en over een negatief verhaal over vader.

Joylinn

Ik snap je emoties allemaal. Echt.

Ik zelf ben lang geleden ook gescheiden, hadden een kind samen. Die was nog zo klein dat ie niet kan herinneren dat we ooit samen waren.
Wat een periode, zon scheiding. Wat voelde ik mij minderwaardig en afgewezen. Ik was niet goed genoeg. In plaats van woede voelde ik alleen maar angst en onzekerheid. Nam soort onderdanige rol aan en slikte alles. Ik kwam er uiteindelijk het meest bekaaid van af op financieel gebied.
Toch, terugkijkend, ben ik blij dat ik nooit in de aanval ben gegaan. Doe ik nog niet. Ex ook niet. Ik slik veel, nu na 15 jaar nog. Maar ex ongetwijfeld ook. Ik heb alles geslikt omwille van mijn kind. Mijn emoties verwerkte ik door in therapie te gaan. De woede kwam gelukkig maar loste dat in therapie op.
Ik wil dat mijn kind later kan zeggen: jammer dat jullie gescheiden zijn maar het ging in harmonie.
Ik kan met hem prima door een deur, met zijn huidige vrouw ook. Nooit issues. Mijn man idem. Als mijn kind ooit gaat trouwen dan zitten stiefmoeder en ik als trotse moeders vooraan. En daar ben ik ongelooflijk trots op.
Het is een heel proces en het was heus niet makkelijk. Ik heb als voordeel dat ex ook van goede wil is. Bovendien zijn we niet door ontrouw uit elkaar gegaan, denk dat dat ook wel een verschil is.

Jou is veel aangedaan, ga daar mee aan de slag. Probeer dat te verwerken zodat je uiteindelijk je ex simpelweg als vader kan blijven zien. Kinderen hebben hem verschrikkelijk hard nodig en zullen altijd loyaal zijn.

Een wijze spreuk die ik altijd onthou:
Wat je zaait, oogst je.

Zorg dat jij later flink kunt oogsten!

Oogsten inderdaad

Oogst vooral wat je zelf hebt geïnvesteerd door het te zien als afschermen van de kinderen betreft jullie haat tussen elkaar. Als je het blijft zien als alles maar slikken wordt je er zeker niet gelukkig van. Je doet het omdat de kinderen anders merken dat papa slecht is en volgens papa mama zeurt. op dit moment krijg ik daarbij tips van een hulpverlener. Vandaar mijn opmerkingen dat je neutraal blijft, die tips krijg ik ook. En denk maar niet dat het mij gemakkelijk afgaat. Ik voer de tips uit omdat ik aan kind begon te merken dat hij tussen twee vuren zit. En het nog wel in het stadium zit dat kind het met de juiste ondersteuning weet dat dit het misschien is. Maar dat hij wel van beide ouders mag houden en plezier mag hebben.

Sterker nog ik zit er middenin (met een kind, want de ander is van een andere vader). Ik herken echt veel van hoe je denkt. Ik weet zelfs zeker dat mijn ex zijn best doet dat ik misschien juist mijn kind ermee belast want dan heeft hij weer een stok om mee te slaan. Deze vader wil dat het kind uit huis wordt geplaatst roept dit al meer dan vijf jaar. En mijn andere kind werd er een periode in meegezogen en ik zit dus thuis met drie man die wel op een manier last hebben van zijn wil.

Ik vind wat eenmoeder zegt heel mooi. Ik heb namelijk ook weer een afspraak bij de psycholoog staan. ik weet alleen niet wat voor therapie. Misschien wil eenmoeder vertellen wat zij precies in die therapie heeft gedaan en wat heeft geholpen?
Ik denk namelijk ook dat je je alleen op jezelf kunt richten. Je hebt geen invloed op die ander. En die ander heeft ongetwijfeld ook wat te slikken. Mijn ex bijvoorbeeld paar jaar geen contact en nu al jaren een uurtje en nu ruim 2 uurtjes per twee weken. Ondanks dat ik vanuit mijn positie denk: het is gekomen door alle angst die hij heeft gezaaid. Ik zou absoluut niet met hem willen ruilen. Als ik mijn kinderen zo weinig zou hebben, weet ik niet hoe ik erbij zou zitten.

Ik hoop dat je iets vind waar je voor dit een uitlaatklep vind. En ik hoop t ook voor mezelf en anderen in dit soort gevallen

Overpeinzingen

Ik vind veel van de reacties mbt het verhuizen wel hard. Het heeft haar nota bene haar baan gekost, dus ik kan me voorstellen dat het nogal een afweging was, de financiële consequenties versus familie in de buurt die kan bijspringen. Als vader ook een nieuwe woning nodig had, dan had hij er ook voor kunnen kiezen om in Brabant te gaan wonen. Dan had de zorg wellicht niet grotendeels op Joylinn’s schouders hoeven komen. Maar misschien had de vrouw waarmee hij een relatie begon ook wel zo haar verplichtingen. Dan is het dus net zo goed een keuze geweest om dat zwaarder te laten wegen. Hoe dan ook, ik verbaas me er soms over hoe makkelijk buitenstaanders er vanuit gaan dat ‘de andere partij’ zo’n ingrijpende beslissing als scheiden zou mogen opvangen. We weten niet hoe terecht dat is… maar ik kan me nog herinneren dat het voor mij als donderslag bij heldere hemel kwam… en dan staat je leven toch echt vreselijk op zijn kop met al die keuzes die gemaakt moeten worden.
Dat de kinderen nu uitspraken doen als ‘moeten we weer’, dat is lastig. Ik zou dat toch negeren. Het is zoals het is… ze moeten er gewoon heen. Die omgang dwarszitten vind ik eigenlijk geen optie... dat werkt alleen maar tegen je.
En het bepalen dat vader maar komt halen en brengen of anders niet… dat kan natuurlijk ook niet, als er andere afspraken liggen. Dat het vermoeiend voor de kinderen zou zijn dat ze pas ’s avonds thuiskomen, de dag voor de school weer begint is iets wat je je op een later moment hebt afgevraagd… de kinderen zijn daar niet over begonnen. Dus in die zin was het voldoende geweest om je erbij neer te leggen dat je ex het anders zag. Ik kan me er ook alles bij voorstellen dat het rustiger voor je kinderen zou zijn. Mijn ex kwam een keer op de zondagavond voor school begon thuis van vakantie, dat vond ik ook echt een beroerde timing en ik kan me herinneren dat ik toen mijn mening ook niet voor me heb gehouden. Maar hij zag het probleem niet, dan ben je uitgepraat. Over het algemeen wordt er gelukkig wel rekening mee gehouden dat kinderen weer een beetje rustig mogen opstarten op zo’n eerste schooldag.

Eppos

Ik voelde mij bijzonder erg afgewezen en als grof vuil aan de kant gezet na een heel kort huwelijk. Ik durfde zelfs niet naar de winkels: wat zou ik wel niet voor een vrouw zijn om zo kort na het trouwen te worden verlaten?
Ik zat mentaal aan de grond en bovendien in een te duur (net gekocht) huis. Ik gedroeg me als een geslagen hond met de staart tussen de benen en vond alles goed.
Ik was ook intens bang voor een beschadigd kind en deed alles voor de lieve vrede.

Ik ben in groepstherapie gegaan. 1,5 jaar lang wekelijks met een groep mensen praten over dat waar je doorheen moest. Ik moest leren om grenzen te stellen en mij niet als een slachtoffer te gedragen. Ik moest leren boosheid te voelen maar dat niet op mijn ex te botvieren. Ik kreeg veel feedback en dat was niet altijd fijn om te horen. Het was een enorme storm.
Met hulp van mijn ouders heb ik het (financieel) gered en werd sterker dan ooit.

Ik besloot geen strijd te voeren met mijn ex. Dat werd een bewuste keuze. Ik besloot niet slecht over zijn vader te praten waar ons kind bij was. (Bij vriendinnen deed ik dat om mijn hart te luchten), ik besloot mijn ex altijd op de hoogte te brengen bij belangrijke dingen, kwam altijd mijn afspraken na en ik heb nooit over extra geld gezeurd.
Ik zou mijn ex wel een poepie laten ruiken! Ik had alles keurig voor elkaar.
Maar dat was een heel proces hoor! Sjonge wat ben ik diep gegaan. Maar ik onthield de wijze woorden van mijn vader: zaaien, zaaien. Het gaat om het kind. Ik kon ex los laten en toen hij jaren later hertrouwde was (en ben!) ik oprecht gelukkig met zijn keuze voor zijn vrouw.

Het waren keuzes. Ik besloot dus niet mijn emoties altijd te volgen. (Ik kon vaak een baksteen door zijn ruiten gooien!)
Ik leerde eerst na te denken alvorens te handelen. Want uit emotie een boze app sturen is nooit handig.

Mijn enige doel: het welzijn van mijn kind. Die heeft een vader nodig. Wat vader doet: zijn zaak. Wat hij zaait zal hij oogsten.

Maar nogmaals: ik ben niet bedrogen, bestolen of mishandeld door ex. Of ik dit dan had gekund weet ik niet.

Joylinn

Blijf je kinderen halen en brengen! Zorg dat het niet aan jou kan liggen. Zorg ervoor dat jouw kinderen altijd zullen weten en voelen dat mama alles eraan deed dat hun vader in beeld bleef. Zorg ervoor dat je nooit je kinderen bij hun vader vandaan houd. (Tenzij er ernstige zaken spelen natuurlijk).

Keuzes

Achter een keuze om te verhuizen, zit vaak een hele rits van gebeurtenissen, omstandigheden, toevalligheden en voorafgaande keuzes van jezelf en de ander. Ik heb het ook gedaan. Om diverse redenen: te duur koophuis, geen recht op huurwoning, door omstandigheden juist op dat moment geen eigen inkomen, nog geen sociaal vangnet in de stad waar ik nog maar net woonde. Je kunt aardig klem komen te zitten als ‘volwassen vrouw’ met jonge kinderen. Zo’n kreet dat je dat niet hoort te doen verhuizen en dat het belachelijk is dat je je familie nodig hebt, vind ik getuigen van weinig verbeelding, van hoe je situatie zou kunnen zijn na een scheiding. Een goedkoop oordeel, het is makkelijk uitgekraamd en bekt lekker maar het is vederlicht als je niet weet wat erachter zit.

Een man met een moeilijk karakter is vaak een moeilijke partner en in bepaalde opzichten kan hij voor de kinderen ook een moeilijke vader zijn of worden. Het is niet gemakkelijk te bepalen hoeveel je daarin moet bijpassen voor het welzijn van je kinderen zonder je eigen welzijn uit het oog te verliezen. Dat is ook heel individueel, zoeken naar de beste balans voor alle betrokkenen. Er zijn geen regels voor: het gaat om deze vier mensen. Ook daar is een oordeel een abstractie. Soms kun je je eraan spiegelen. Soms herken je er niks in. Zo gaat dat op een forum.

Groet,
Jo Hanna

@Joylinn

Ik merk aan jou dat je de strijd blijft zoeken. Wij moeten allemaal vinden dat je ex-partner een enorme klootzak is. Als we dat niet vinden en wijzen op jouw verantwoordelijkheid in deze situatie, dan zijn we vervelend.

"We hebben ons huis moeten verkopen en hij trok direct bij haar in.
Heeft dus nooit die stress gehad. En ja ik heb die keuze gemaakt. Maar dat maakt me een goede moeder, geen slechte."

Die opmerking van jou zegt mij heel veel. Vader is in jouw ogen overal de boeman in. Ja, het is heel naar dat hij jou aan de kant geschoven heeft. Dat doet pijn, daarover ben je boos, allemaal heel begrijpelijk. Alleen, jij kunt niet voor vader beslissen of hij stress heeft gehad. Dat weet jij niet, jij kunt niet in zijn hoofd kijken.

Daarnaast weet ik (ongeveer 114 onderzoeken wijzen dat namelijk uit) dat kinderen die praten met de verzorgende ouder over 'moeten' we weer naar de andere ouder gevoedt worden in hun onvrede bij de niet verzorgende ouder door de verzorgende ouder. Daar wijs ik jou op, meer niet. Het is vaak geen bewuste actie, maar juist onbewust. Kijk daarom kritisch naar hoe jij reageert op de verhalen van de kinderen over hun vader. Dat is geen aanval, dat is juist een manier om jou te helpen. Juist omdat ik het gevoel heb dat je een goede moeder bent. Helaas maken ook goede moeders fouten en kun je pas iets aan fouten doen als je je bewust bent van je fouten.

Dat jij je direct voelt aangevallen is erg jammer. Wellicht kun je daar ook even over nadenken. Waarom voel jij mijn opmerkingen als een aanval terwijl het bedoelt is om je te helpen door je mee te nemen om de zaken op een andere manier te bekijken?
Het lijkt mij dat jij hier deze post plaatst om juist ook op een andere manier naar de situatie te kijken. Ik heb andere bagage dan jij en kijk dus anders naar een situatie. Daarbij ben ik mij ten zeerste bewust dat het niet altijd is dat waar 2 vechten ook 2 schuld hebben, maar aan de andere kant weet ik ook dat je soms onbewust toch onderdeel van het probleem bent.

Frustratie

Ik snap zo’n reactie op haar geprikkeldheid niet. Het is toch logisch dat ze gefrustreerd en boos is? Ze hoeft toch geen heilige te zijn? Het is wel haar verantwoordelijkheid ervoor te zorgen dat die frustratie haar relaties met ex en kinderen niet vergiftigt. Van mij mag ze ze hier best ventileren als ik zie dat ze haar best doet om er in haar handelen aan voorbij te komen. Het is een mogelijkheid om naar het totaalplaatje te kijken een beetje mild om te gaan met haar boosheid. Waarom zou ze hem geen etterbak mogen vinden als hij zich slecht gedraagt? Als de lat zo hoog ligt, kom ik het stadium van wraakzuchtige ex in ieder geval nooit voorbij. Ik vind ex nog steeds soms een enorme zak. Maar ik besluit en handel pas als ik vanuit meer perspectieven kan kijken. Ik kan hem gerust in een bepaald opzicht een zak vinden en toch zijn belangen hooghouden. Hij is tenslotte nooit in alle opzichten een zak. En de kinderen hebben sowieso recht op een zo ongecompliceerd mogelijke relatie, hoe ‘n grote zak hij ook is. Voor mij is zo’n vermaning na het detecteren van boosheid dan ook niet zo goed te begrijpen.

Groet,
Jo Hanna

Boos zijn mag

Gefeliciteerd Jo Hanna, zo sta ik er ook in. We pranten niet veel over pa, maar als mijn kinderen het me op de vrouw af vragen, zeg ik naar waarheid en meestal lachend dat ik hun vader "soms een enorme flapdrol" vind. Dan lachen we samen om dat woord en dan gaan we over tot de orde van de dag. Ze weten dat ik hun vader als vader respecteer en nooit dwarslig. Tegelijkertijd heeft hij heel wat afschuwelijke dingen gedaan, die ik hem heb vergeven, maar die ik niet kan vergeten, hoewel de herinneringen gelukkig steeds minder vaak opduiken.
De kinderen zijn inmiddels pubers en ze zien steeds duidelijker wat voor man hun vader is, met zijn plus- en minpunten. Heel soms ben ik nog wel eens boos over wat is of was, maar die boosheid hou ik bij de kinderen vandaan. Zij hebben hun eigen problemen met hun vader, die van mij hoeven er niet bij.

Als mensen zeggen dat je niet boos mag zijn, dan zeg ik wat ik altijd geleerd heb: emoties zijn er, daar kun je niets aan doen. Wat je er vervolgens mee doet, is een keuze. Ik denk dat Joylinn daarin redelijk goede keuzes maakt.

Jo Hanna

Mijn opmerkingen zijn niet helemaal vanuit de luie stoel gemaakt hoor. Ik ben mee verhuisd toen mijn ex vertrok uit de plaats waar wij woonden. Naar een andere stad, weg uit bekende sociale omgeving en niet omdat ik daar zoveel zin in had. Voor de kinderen is het wel de beste beslissing geweest. En daarmee ook voor mij, realiseerde ik me al snel.

Maar zoals vaker in dit soort draadjes, Joylinn is alleen op zoek naar bevestiging en bedankt ook die reacties. Ik heb het al vaker gezegd, beter is om dat in je openingspost ook gewoon duidelijk aan te geven. Dat bespaart de rest van ons om te reageren.

en Jo Hanna

"Een goedkoop oordeel, het is makkelijk uitgekraamd en bekt lekker maar het is vederlicht als je niet weet wat erachter zit."
Misschien zijn er mensen die wel nodige hebben meegemaakt en toch tot oordeel komen dat verhuizen geen goede zet is, met name voor de kinderen. En is jouw oordeel lekker makkelijk uitgekraamd. Omdat het in je eigen straatje past.

En zeker zullen er mannen met moeilijk karakter zijn, die een moeilijke partner zijn en vervolgens ook een moeilijke vader blijken te zijn. (Die zijn er overigens op dit forum best veel) maar voor het overige zijn het vaak twee ex-partners die besluiten nemen en waarvan niet altijd een het kwaad is en de ander het goede.