U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
4 maanden na breuk nog verwarring
Hallo allemaal,
Ik schrijf zo duidelijk mogelijk mijn verhaal, maar wel zo onherkenbaar mogekijk.
Man en ik zijn 11 jaar samen geweest, we hebben 2 kinderen van 6 en 4 jaar. Kind 6 jaar heeft verschillende beperkingen wat veel spanning, maar waar we ook heel veel in hebben geïnvesteerd. We hebben dit met veel liefde gedaan en elkaar daar een beetje in vergeten. Eind van het jaar ten huwelijk gevraagd en zouden ergens voorjaar 2019 trouwen. Begin mei kreeg man een soort van paniek en voelde dat het trouwen wel écht voor altijd zou zijn. Een soort geen weg terug en wil ik dit wel voor altijd?
We hebben weleens gesprekken gehad wat we nog in het leven wilde. Hoe we het zien in de toekomst. Maar echt praten-praten gebeurden niet echt vanuit hem. Er zijn veel lastige dingen wat erg moeilijk kan en gaat met oudste kind. Dat brengt stress. Kind is niet de schuldige, maar dit veranderd niet. Kind kan gewoon goed functioneren met hoger iq maar in het gezin brengt het een wissel. En dus ook op ons als partners. Als er bijv: een dag was dat kind teveel spanning heeft omdat we dagje weg gaan, is kind niet meer rustig te krijgen.s' Avonds hebben wij er dan nog steeds gesprekken over, etc. Etc.
Terug naar mei. Paniek dus. Man geeft aan ruimte nodig te hebben om te kijken wat hij wilt. Hoe hij verder zou kunnen. Ik gaf aan dat hij dit moet doen, als hij dat nodig acht. Zo kunnen we verder. Ik heb een afstand ervaren sinds een paar maanden, maar werd afgedaan met drukte rondom werk en sport. Ik heb er om gevraagd. Voor mij zat het gewoon goed, hoe heftig het al jaren is in het gezin. Man was er binnen een week uit, niet meer verder. Alles in gang gezet. Huis ts koop, kinderen vertellen, boedel scheiding etc. Er was geen speld tussen te krijgen. Wanhoop! Hij was de liefde van mijn leven, hoe kan dat?! Nou blijkbaar kan dat dus. Hij voelde het ook niet meer genoeg, maar ook is hier niet over gepraat. Ik bleef vechten en praten. Praten als brugman, liefde tonen. Hij voelt een sleur, een touw om zijn nek. Hij wilde zich niet meer verantwoorden en dat heel het leven al vast lag. Hij wilde uitbreken en voelde vrijheid.
Na meerdere malen vragen of er een anders was, dit was niet waar. Ik zou mijn leven geven als hij ooit een misstap zou maken in relatie. Naïef misschien. 4 weken na zijn beslissing tot wegaan, bleek hij toch spanning te voelen bij iemand. Ook het bed mee gedeeld. Het voelt nog steeds voor mij als vreemdgaan, ookal wat het theoretisch niet meer het geval. Voor ik dit wist, mistte hij mij. Dacht aan mij en ons. Het gezin en alles. Alles wat vies en lelijk is, heeft de revue gepasseerd. Ik ben nog nooit zo boos geweest en ik ben gekrenkt tot op het bot. Hoe kan iemand waar je zoveel van hield, je zo kwetsen en pijn doen. Hij heeft gezworen dat de klik ontstond na de breuk. Maar ja, ik heb mijn vraagtekens??
2 maanden heeft hij zich wel vrij gevoeld, de dingen gedaan hoe en wanneer hij het wilde. Zonder ook maar een verantwoording af te leggen aan wie dan ook. Zij bleef ook in beeld, maar gewoon voor de leuk. Als het te moeilijk wordt, dan gaat ze maar (zijn woorden)
Hij kreeg weer paniek, want huis werd verkocht. Het overviel dat hij ons liet gaan. Was emotioneel en verdrietig. Ik hoorde dit aan, was er enigszins voor hem. Ik hield nog steeds van hem, maar ik voelde ook de wrok die je niet gauw bij iemand zou moeten voelen. Hij wilde praten, over ons. Over hoe het zover kon komen, over wat er is gebeurd en dat hij daar ook heel wat van vond. Praten over en weer. Dagen en nachtenlang. Voor de keus gesteld, dat hij met haar moest kappen. Ik dat niet accepteer als je twijfelt. Hij wilde niet stoppen met haar! Ik bepaalde dat toch niet? Hij twijfelde ineens niet meer, wNt hij was toch niet voor niks weggegaan. We moesten elkaar loslaten en gaan leven. Door elkaar vast te houden komen we niet verder.
Ik probeerde het, want ik ga er aan onderdoor. Ik ben kilo kwijt, slaap al maanden amper. Ik voel me niet zo'n fijne moeder en nog maar te zwijgen over mijn zelfvertrouwen. Gekrenkt, een deuk opgelopen. Mijn hart is stuk! Ik nam afstand, geen contact meer. Alleen sporadisch en over de kinderen. Ik voelde me sterk en straalde uit dat ik niemand nodig had, ik voor de kinderen ga. Ik voelde me zo in de maling genomen. Je hebt me met je emoties en hup je krijgt een trap na. En: 'ik ga niet stoppen met haar, want het symbool staan van haar heb ik bij ons gemist' Natuurlijk, alles is nnieuw en spannend. Er hangt niks aan, kids, verantwoording blabla.
Tot 2/3 weken terug hij de kids in zijn weekend kwam ophalen en ik niet kan ontkennen hoe verdrietig hij eruit ziet. Ik zie het direct en vraag het hem. Hij breekt en is intens verdrietig. Ja echt:-) Ik hoor hem aan en praten weer dagen. Hij is misschien wel voor de verkeerde reden weggegaan. Hij ziet alles heel anders in. Wilde de kinderen niet apart opvoeden en weinig zien. Voelt zich verbonden hier en mist het vertrouwde. Hij wilt terug. Ik.probeer een spiegel voor te houden. Dat het hiet met oudste kind aanpoten blijft, onrust die hij in zijn leven voelt niet kan wegnemen. Ik geef hij dat hij net als eerdere keren, morgen weer anders denkt. Hij begrijpt als ik het niet meer wil na al dat vechten en kwetsen. Hij wilt niet alleen zijn, maar ik wil geen opvulling of herkenbaar zijn. Ik verdien het beste.
Hij is bezig om ook met haar te stoppen, maar kan geen enkele beslissing nemen. Heeft minimaal contact, maar kwam er 2 weken geleden wel vandaan. Hij verblijft bij haar 2/3 keer per week. (Hij blijkt depressieve klachten te hebben, vandaar geen keuze kunnen maken) En nog sta ik ergens in de wachtstand. Hoe kan ik mezelf zo voor de gek houden. Waarom vind ik mezelf zo weinig waard. En ik weet bijna zeker dat hij toch nog met haar is. Hij praat met mij over de emoties en ons, en ik moet er weer iets mee in mijn hoofd. Verward en verdrietig word ik ervan. Ik laat hem los en hij komt dat hij alles er voor lijkt te hebben om samen te komen. Daarna veranderd hij weer en is toch weer met haar.
Ik kan er met mijn pet niet bij. De man die ik dacht te kennen is een vreemde. Hoe onsamenhangend ook, heb het zo duidelijk mogelijk proberen op te schrijven ondat ik het kwijt moest.
Lange weg terug
'Hij heeft een afspraak gemaakt bij de huisarts om hulptroepen (medicatie, andere therapie) in te roepen, omdat hij het niet meer trekt.' Dat is goed nieuws, echt uitzonderlijk goed nieuws. Het is helaas niet zo dat het zomaar plotseling goed zal gaan daarna. Het is een lange weg terug, waarbij je eerst alleen al moet ontdekken dat er een bodem in de pt zit. Maar daarmee ben je nog niet de put uit.
Eerlijk gezegd weet ik niet of het wijs is om jezelf nu in de stand van ' ik verleg zo mijn grenzen, ik heb zoveel geduld, ik moet nu ook eens voor mezelf kiezen.' Je legt het jezelf op en langzaam gaat het ook werken in je hoofd. Maar het is een beetje giftig, want in je hoofd zal er geen tegenspraak zijn. Wie stelt jou de vraag: zoveel geduld? Een paar maanden geleden wilden jullie nog trouwen! Of de vraag: heb je een weegschaal en kun je dan aan de andere kant leggen hoeveel hij voor jou overgehad heeft? Of: wat draag jij nu eigenlijk bij aan zijn geluk, wetende dat hij op dit moment waarschijnlijk een depressie doormaakt en dat je daar weinig aan kunt doen? Die vragen stel je jezelf niet. Dus in je hoofd zul je doordenderen naar: ik heb zoveel opgeofferd en nu moet ik voor mezelf kiezen.
Ik zou die weg nu niet ingaan.
Als je hem even wat gunt en serieus neemt dat iemand ook ziek kan zijn, dan zou ik nu alles rustig houden: stabiliteit, niet teveel pressie, niet teveel veranderen, hem de tijd geven om de bodem in de put te ontdekken. Ondertussen kun je wel zelf kijken of er meer informatie is over partners van mensen met een depressie, ook al ben je dan partner-op-afstand.
Ik schreef eerder dat er drie grote klussen liggen. Eerst die eerste maar, daar wordt nu aan gewerkt.
Wat betreft de derde, goed dat er hulp is voor jullie. Neemt niet weg dat het zwaar blijkt te zijn, niet alleen voor hem, ook voor jou en misschien zelfs nog wel het meeste voor jullie relatie. Is het denkbaar dat je die last verlicht? Kan bijvoorbeeld zijn doordat je er met elkaar minder over praat, doordat het een minder groot onderwerp is? .
Tsjor
De eerste stap die hij nu zet is zeker positief. Ik hoop heel erg dat hij zichzelf leert kennen. De beerput is opengebroken en er komt nog veel meer viezigheid uit. Man is duidelijk ziek. Hij zegt en denkt hele nare dingen. Als hij mij spreekt, begint hij zelf over ons. Om vervolgens het te projecteren op mij. Als ik iets zeg,ik dat niet moet zeggen want dat is slecht voor hem. Om vervolgens uren aan de tel te zitten en we beiden niet afkappen.
Als ik aangeef dat ik het niet waard heb gevonden, om een kind te krijgen toen terwijl hij zich daar zo bij voelt. Dat had prima kunnen wachten dan. Als ik aangeef dat ik het ook zwaar vind een iadh-kind te hebben, zegt hij: ''ik wilde toen helemaal geen kind'' om nu een kind te hebben van deze leeftijd'' We waren domme mensen zonder verstand etc. Hij is absoluut niet toerekeningsvatbaar met zijn opmerkingen, maar het raakt me wel. Ik ben er ook met de psycholoog achtergekomen dat mijn 'waarde' liggen rondom gezin. Het gezin in de basis, en daarbuiten ook dingen voor mij. Man heeft heel erg veel moeite dat we samen geen leven hebben gehad en ook dat ik word opgeslokt door de zorg voor kinderen. Hij dus niet wordt gezien naar zijn gevoel.
Hij heeft mij letterlijk gesmeekt om hem nu te laten, dit doe ik al (hij zoekt mij op) en zichzelf en alle shit te laten ervaren. Zijn valkuil als ik verdriet heb of ergens niet mee eens, hij dit wilt wegnemen. Hij is emitioneel afhankelijk van mij vindt hij. Er zit veel in zijn jeugd en de keuze die hij gemaakt heeft. Hoe ons leven was en hoe ons (aparte) leven er uit gaat zien. Ik geef hem die ruimte zeker, omdat ik ook zie hoe hij worstelt. Hij is bang dat het voor mij straks helemaal.klaar is en goed en ik niks meer wil. Ik zoek ergens zekerheid met wat hij denkt en voelt, maar in deze toestand kan ik hem alleen maar laten. Zichzelf leren kennen en hopen dat hij weer gelukkig wordt. Dat is wat ikmezelf en de kinderen ook het meeste gun.
Onvolwassen idioot
Ik lees jouw berichten nu al weer even en ik probeer op mijn handen te zitten. Maar ik hou het niet meer ;)
Wat een jankende zeurende dramaqueen is dat. Wil je echt zo'n man? Zo'n nietsnut die alle schuld bij jou legt en totaal geen verantwoordelijkheid voor zijn eigen handelen en leven neem?
Schop die vent uit je leven en ga je eigen gang. Praat alleen nog strikt zakelijk over de kinderen en laat je niet met gebruiken als zijn emotionele vuilnisbak. Dat ie z'n frustraties maar met z'n therapeut bespreekt, jij hebt wel wat leukers te doen.
Zo, dat deed goed 😉
Ter verklaring, ik had er ook zo eentje. Het was mijn schuld dat hij vreemd ging. Tuurlijk. Ellende is dat ik dat jaren gelooft heb. Hij zei dat al onze ellende mijn schuld was tot op het punt dat ik langs het spoor liep omdat ik dacht dat ik hem zo gelukkig kon maken. Om de een of andere reden kwam er geen trein langs die nacht terwijl het normaal een druk spoor was. Uiteindelijk kwam ik bij zinnen maar ik vergeet nooit meer wat psychologische oorlogsvoering met een mens kan doen.
Het was niet mijn schuld en het is nu ook niet jouw schuld. Hij is zelf verantwoordelijk voor zijn daden en moet zelf leven met de gevolgen.
Alison
De spijker op zijn kop!!
Cactus lees deze post IEDERE DAG!
Dat is wat ik vanaf nu ook toepas sinds een week volledig.
En weet je wat er nu gebeurt nu ik voor mij zelf zorg ?
( nog steeds in de relatie, maar kan me gestolen worden wat hij daarvan vind, dat ik nu mezelf voorop zet)
Ik sluit me af. Klopt. Ik heb genoeg klappen gehad.
En het word eens tijd dat jij dat ook gaat zien.
Ik heb de balen van man. Nergens aan willen werken en ziek zijn.
En ik?
En jij?
Zielig gaan zitten wachten?
Tis sloes!
Paar goede boek tips : stop liefdesverdriet, het monsterverbond, liefdes bang en Als hij maar gelukkig is.
Ben er in bezig! Echte eye openers. Voor jezelf!
Ga je daar op richten en je kinderen.
Ja hij is ziek. Ja het is erg. Maar jij hoeft niet meer als huistot behandelt te worden!
Kebam! Kop op cactus !!!!
Correctie
Hij vind dat ik me afsluit ! Wat dus niet zo is.
Jou man behandelt ook zo.
Als een bang vogeltje in een kooi !!!
Vlieg eens uit en lees de post van alison iedere dag! Dat is wat ik bedoelde.
Ik maak me plaatselijk boos, nu ik deze post van je lees. Vandaar dat ik misschien niet geheel duidelijk was. Sorry daarvoor
Hij houdt jou verantwoordelijk voor alles. En dat is wat mij gruwelijk stort.
Dat hij vanaf nu eens naar zijn eigen gaat kijken.
Kap met jezelf naar beneden te halen! Xxxx
Lees de boeken!
Het is ook ellendig
Je man komt er nu achter dat hij op de vlucht is voor zichzelf. Dat hij het daar moeilijk mee heeft is naar om te zien.
Maar werkt hij nu aan zichzelf, alleen, of werkt hij aan de relatie met de buurtruus.
Als hij dat laatste doet is het hopeloos.
Heftig
Jeeee, wat een berichten van jullie. Ik heb de neiging hem te verdedigen, omdat hij zo helemaal niet is en hij dit zegt en doet omdat hij overhoop ligt.
Hij geeft aan mij niet de schuld te geven, maar boos is op zichzelf. Maar door alles wat hij zegt, is het eigenlijk wel ergens zo. Ik heb heel erg veel moeite met de breuk alleen al. Maar nu ik weet hoe hij zich over ons en ons gezin voelt, doet heel erg pijn. Pijn voor hem dat hij al die jaren zich zo voelt, voor mezelf maar oo de eerste plaats voor onze kinderen. Elke keer als hij hen ziet, ziet hij mij en onze (vreselijke) keus. Ik wil de man waar ik van houd. Maar ik besef me ook dat hij nooit die gezinsman wordt. Dat is heel zuur, maar dat moet ik zelf creëeren. Ik krijg dat niet met mijn eigen gezin. Ik weet ook helemaal niet hoe ik me moet voelen. Ben leeg. Mijn gezin is eerste prioriteit. En ookal sta ik regelmatig te tieren vanwege problemen van kind en dat ik het niet kan, ben ik moeder en moet ik die veilige basis zijn. Ik blijf bezig hem te willen helpen, maar ik weet ook dat het niet kan. Juist omdat ik ergens het 'probleem' ben.
Hij werkt aan zichzelf en wilt van niemand hulp. Truus is er ergens nog. Hij vindt daar erkenning inderdaad. Maar het is duidelijk dat het weinig betekend (maar toch is hij er nog) om vervolgens te zeggen dat hij voorlopig geen relatie wilt. Maar wel overwegen om hier nieuw te beginnen als dat straks zou ontstaan tussen ons.
Zonder oordeel
Ik wil mezelf niet veroordelen met wat ik voel en doe. Maar als mijn vorige berichr terug lees denk ik: Dit kan zo niet, moet je niet willen. Maar gevoel he?
Zonder oordeel
Ik wil mezelf niet veroordelen met wat ik voel en doe. Maar als mijn vorige berichr terug lees denk ik: Dit kan zo niet, moet je niet willen. Maar gevoel he?
Je mag alles wat jezelf betreft.
Je mag jezelf helemaal naar de haaien laten gaan als je wilt.
Naar je kind ben je verplicht het beste te doen.
Als dat is: (tijdelijk) uit een toxische situatie halen, dan doe je dat.
Als dat inhoudt om hem (echtgenoot)(tijdelijk) weg te sturen tot hij het weer op orde heeft, dan doe je dat.
Maar met een minnares op de achtergrond?
Dat is gedoemd te mislukken en ik hoop dat je jezelf iets meer waard vindt dan dat te accepteren, al was het maar als voorbeeld voor je kind.
Cactus85
Je hoeft jezelf niet te gaan veroordelen omdat anderen vinden dat je anders moet oordelen. Je kent de situatie beter dan wat meelezers hier kunnen weten. Houd gewoon vast aan je eigen gevoel en inschatting, dat is al ingewikkeld en zwaar genoeg.
Tsjor
Plons, dat is het inderdaad. Waarom accepteer ik dat? Geen idee, doe ik dat? Ja, ergens wel. Want na 2 maanden al zeggen dat hij er mee moet stoppen (zijn eigen woorden) is ze er nog steeds. En ik-zei-de-gek blijft in gesprek met hem. Terwijl ik misschien vriendinnen zou adviseren: neus omhoog, je bent veel meer waard, je mag er zijn en hebt zoveel te geven en te krijgen.
Tsjor, dank je! Ik veroordeel mezelf niet door dat anderen er iets van vinden. Misschien ben ik daar wel gevoelig voor, maar ik veroordeel uit mezelf. Ik weet wat het beste zou zijn (verstand) maar mijn gevoel is het hem.
Oordeel?
Een minnares zet je op 2-0 achterstand. Als je beiden door wilt zal zij foetsie moeten, want ze is ruis op de lijn.
Ga je mans houding niet verklaren naar je zoon. Ik heb hem dat zelf laten opknappen.
Hou je taai, het is moeilijk.
Verstand brengen
Dat is wat ik ook al vanaf die tijd zeg, sinds hij praat over ergens opnieuw te beginnen. Maar in zijn ogen zal ik dat altijd aangeven in eigen belang. Er kan niks ontstaan als zij er is. Maar als ik dat aan zijn verstand moet brengen, hij ie een volwassen man. En ik wil niet dat ik dat van hem verlang en hij dat voor mij doet. Het is eigenlijk te gek voor woorden hoor.
Hoe bedoel je, ''ga je mans houding niet verklaren naar je zoon''.
Dank Plons.
Verklaren
Ik lees vaak dat de achtergebleven ouder worstelt met de houding en uitleg naar en aan de kinderen.
Toen " de mijne " zijn bokkensprongen maakte heb ik hem( voor zover mogelijk en niet per se op negatieve manier ) gedwongen zelf een verklaring aan de kinderen te geven. Ik had al jaren de kastanjes uit het vuur gehaald en hem aan het einde nog beschermd naar de buitenwereld door niemand de echte reden te vertellen, dat ik vond dat hij zijn verhaal zelf mocht brengen aan de kinderen.
Toen we vertelden dat we uit elkaar gingen( in jouw geval ligt dat misschien anders, maar iets uitleggen gebeurt misschien) heb ik hem het woord laten doen. Ik heb hem verteld dat ik niet zijn rommel op ging ruimen. En toen vielen voor mijn kinderen de kwartjes en begrepen het. Wat ik dus kort gezegd bedoel: laat de uitspattende ouder zelf verklaren wat er is ( aangepast naar leeftijd en omstandigheden uiteraard) en neem dat niet ook nog op je; stijg niet voor het gedrag van een ander boven jezelf uit. Dat is niet om kwaad bloed te zetten, maar om energie te sparen en bij jezelf te blijven. Laat het zijn klucht zijn en wees geen souffleur maar zit in het publiek. xxx
Ik snap wat je zegt.
Hier hebben we de kinderen in eerste instantie verteld dat papa en mama niet meer verliefd waren. Dat we altijd van hen houden. Oudste heeft mij veel de schuld gegeven, terwijl het niet mijn keus is. ''Waarom heb jij bepaald dat ik papa zo weinig mag zien'' ''papa is alleen'' (En dan dacht ik, ja daaaag. Papa is bij Truus en vindt gezin alleen maar lastig) Dit dacht ik in het begin van de breuk.
Uiteindelijk vroeg oudste waarom ik zo verdrietig was terwijl het ook mijn keus was. Toen heb ik aangegeven dat papa niet meer verliefd was op mama. Ik heb man inderdaad zelf de 'problemen' met de kinderen laten oplossen. Het was zijn keus.
Hoe gaat het nu met jouw? Een paar jaar verder (heb ik gelezen)
Jongste
Oudste zei eens, toen ze hem een collega zag begroeten: jeetje..zolang heeft hij mamma nog nooit aangeraakt, waarop jongste me smalend aankeek en sneerde..ja..gek he?
Dat was de enige keer dat ik door pijn overmand heb gezegd: dat is inderdaad gek als je de waarheid zou weten, maar dan moet je maar even met je vader praten.
Toen hij de waarheid vertelde schrok jongste en zei tegen mij: ik begrijp je; geen mooie daad van hem.
Sindsdien heb ik mijn met-mij-ruziezoekende-puber terug ( als in weer van mij houdend) en hij heeft haar niet verloren.
Ik ben nu 5 jaar na de scheiding en gemiddeld genomen gaat het goed. Ik ben soms bevrijd en heel gelukkig, soms korte tijd terug naar af, maar gemiddeld en over de lange linie genomen gaat het goed/- genoeg. Spijt heb ik nooit gehad, behalve spijt dat ik niet eerder ben gegaan, maar alles loopt zoals het loopt.
Mijn voorbeeld is niet om jou ergens naar toe te praten. Als je verder kunt: doen, als er liefde is: ga er voor.
Mijn enige tipje, gekleurd door eigen ervaring: blijf trouw aan jezelf en zorg dat jullie elkaar een eerlijke kans geven zonder afleidende factoren. Ik vind dat je daar recht op hebt en dat mag eisen.
Want natuurlijk is de veiligheid en warmte ook voor kinderen de beste optie. Maar die ingrediënten moeten er dan wel zijn. Jij mag er niet aan onderdoor gaan.
Wat naar Plons dat de kinderen dat zo hebben ervaren en hebben gezien. Ik ben niet uit om man zwart te maken, maar ik heb eerder wel.moeite gehad positief over hem te praten. Dan dacht ik weleens 'Papa wilde dit zo en heeft binnen een aantal weken 1 of andere alleswatviesenlelijk is Truus, jullie kunnen trots zijn op zo'n vader' maar ja, ik koop er helemaal niks voor.
Fijn dat het goed genoeg gaat. Zo naar dat het zoveel leed veroorzaakt en daarna ook ergens blijft. Hebben de kinderen nog contact met vader?
Er is heel veel liefde van beide kanten, maar Truus staat dat in de weg. Voor man is dat maar 2% wat in de weg staat. De andere dingen doen het meer. Eisen heb ik gedaan, heeft geen zin. Hij laat zich niks zeggen. Want dan maakt hijneen beslissing om mijn pijn weg te nemen. Hij wilt op zijn eiten houtje de beslissing nemen, want dat vindt hij het eerlijkst.
Dank je Plons.
Ik lijk me wat rustiger te voelen de laatste 3 dagen. Maar ik weet niet of dat goed is. Vlak, in mezelf gekeerd, maar geen verdriet. Juist emotieloos dus ook niet zwaar in de put. Kan zo weer veranderen. Huis gaat langzaam leeg en gaan elkaar eind van de week weer zien. Moeilijk.
Iets ouder misschien
Mijn kinderen waren misschien iets ouder, beide keien in analyseren en mede daardoor (en vanwege wat inzet van mijn kant) konden ze het scheiden, wat een woordkeuze , en hem zien als hun vader die niet sterk is in relaties en fouten heeft gemaakt. Ook in zijn ouderschap, dat is tenslotte ook een relatie, was hij er voor de leuke dingen. Dat hebben ze zelf ontdekt toen ze met hem bleven wonen tot ze op kamers gingen. Ik vond dat mooi om te zien. Hoe ze van hem bleven houden en die zaken konden scheiden.
Cactus, hoe is het met je?
Ik moest aan je denken.
Pennstreek, lief van je!
Ik weet het allemaal niet. Het is zo heftig allemaal. Aantrekken en afstoten. Ik dacht te weten wat ik wil. Ik sta al maanden voor iets in mijn leven, mijn man met mijn gezin. Maar eigenlijk wil ik iets wat er nooit! gaat zijn. Hij schopt tegen alles aan. Blijft in gesprek willen gaan (en ik ook, het lijkt niet gezond) om vervolgens door het lint te gaan en heel boos is op de situatie. Hij heeft toen geen kinderen gewild, en ik heb toen niet in gezien dat hij dat echt niet wilde. Zijn leven is daardoor compleet k.t. Hij heeft het meerdere keren besproken en ik alleen maar ging voor mijn belang: het gezin. ''En nu heb je wat je wilde, je gezin maar je man kwijt' Eigen schuld dikke bult idee. We zijn emotioneel helemaal verstrikt geraakt en geen van beiden wilt loslaten. Is dat ziekelijk?
Ik reageer later nog, ik ben even leeg.
Hij was er zelf bij
Jemig, wat probeert hij je te kwetsen! Hij was er zelf bij en heeft nu als een volwassen vent zijn verantwoordelijkheid te nemen.
Hij lijkt wel een dwarse puber nu. Hormonen?
Het enige wat jij nu kunt doen is jezelf beschermen en proberen een zo stabiel mogelijke thuisbasis te vormen voor je kinderen, ook zonder je man.
Je kinderen kun je niet voor alles afschermen, ze zullen hun eigen relatie met hun vader op moeten bouwen, maar je kunt wel opvangen en begeleiden.
En allereerst: blijf zelf op de been! Je kunt een ander pas op de been helpen als je zelf stabiel staat.
elkaar blijven opzoeken
Cactus, ik lees je verhaal toch vooral vanuit het perspectief van iemand die een depressie doormaakt. Dan kan het blijven opzoeken betekenen dat hij ergens nog een draadje kontakt met de wereld zoekt. Wellicht is het goed om discussies dan te vermijden, ze helpen niet. De keuzes zijn indertijd gemaakt. Achteraf kun je er van alles over zeggen. En het enige zinnige wat je erover kunt zeggen is: ik heb niet begrepen dat het voor jou zo zwaarwegend was (jij); en: ik heb vooraf niet begrepen hoe groot de impact was (hij).
Ik hoop dat de huisarts, medicatie en therapie hem kan helpen. Ik zou even wachten tot dat goed op gang komt.
Ondertussen las ik afgelopen weekend in De Gelderlander een artikel van iemand die cursussen over vaderschap geeft; wel zo te zien vooral aan jonge vaders en dat is je vriend niet. Maar wellicht toch een suggestie voor hem om in die wereld van vaders wat meer rond te neuzen.
https://www.gelderlander.nl/nijmegen/training-in-vaderschap-vaders-die-lat-mag-best-wat-lager~a9d03d2a/
Tsjor
Ach, ik heb zo met jullie allebei te doen
Ik zie je man enorm worstelen, en jou enorm veel pijn doen in zijn verwarring. Geloof me, hij doet en zegt dit niet om jou te kwetsen, maar hij weet met zichzelf duidelijk echt geen raad. Volg het advies van Tsjor op, geen discussies, het heeft nu geen zin. Het enige wat er nu moet en kan, is dat je man behandeld wordt. Geen idee of het echt een depressie is of dat er meer of iets anders speelt. Hij moet echt geholpen worden. En jij kunt dat niet, en dat moet je ook niet willen. Jij bent zijn vrouw, de moeder van zijn kinderen, maar niet zijn dokter of therapeut.
Als jij het zelf aan kan: luister dan naar hem. Hoor hem aan. Maar ga dus niet in discussie. Je mantra zou kunnen zijn: ik snap dat je het heel moeilijk hebt nu. En dat gaan we oplossen. Ik zal je steunen, maar ik kan je niet helpen.
Voor nu zou ik ook even geen grote beslissingen nemen. En hem dat ook niet laten doen. Eerst moet hij weer een beetje alles op een rijtje hebben.
Maar ik kan me goed voorstellen dat het nu voor jou ook teveel is. Dat moet je hem dan ook duidelijk maken. Zorg goed voor jezelf. Hou wat afstand, ook al is dat moeilijk.
Dikke knuffel meis. Hou vol.
Hij wilt mij absoluut niet bewust kwetsen. Maar de dingen die hij zegt, zijn wel kwetsend. Hij zoekt inderdaad als we elkaar zien contact en gaat met mij gesprekken aan. Ik doe dit ook en kap het ook niet af. Ik probeer sinds 2 weken inderdaad aan te horen, zonder discussie. Maar ik heb het gevoel mezelf te verdedigen, ook tegenover mijn kinderen. Dat ik hen te kort doe als ik accepteer dat hij een verkeerde keus heeft gemaakt. Tsjor, ik heb al vaak genoeg aangegeven dat ik het vreselijk vind dat hij zich al jaren zo voelt. Dat op het moment we een kindje kregen, hij mij zo ks gaan bekijken. Dat is zó pijnlijk voor ons beiden. Hij geeft dan aan, dat ik als vriendin dit had moeten zien dat hij het toen niet wilde. Ik heb dan niet gezien. Hij gaat zich nooit mengen in dat soort zaken. Hij heeft er een afkeer tegen. Medicatie heeft hij gekregen, maar de huisarts heeft te kennen gegeven dat hij meer heeft aan psychotherapie. Hij wilt dit in gaan zetten, maar heeft wachttijd.
Pennestreek, ik weet het. Het zit in mijn aard om te zorgen en te denken voor. Als we dan wel discussies hebben, merk ik dat ik ze uit de weg ga als het teveel wordt. Hij verwacht van mij te horen waarom ik denk dat wel werkt tussen ons. Omdat hij oprecht het geloof niet heeft, maar het wel erg graag zou willen. Hij geeft ook aan wat ik nog met hem moet. Na alles wat hij gedaan gezegd en niet gedaan heeft. Ik geef dan aan dat ik genoeg heb verteld waarom ik de wil wel heb.
De grote beslissing is inderdaad niet het moment, maar ik wil ergens zekerheid. Ik kan niet tegen doorkabbelen. We leven al maanden het leven apart, maar ik hang er nog tussen. Ik woon sinds een week in een appartement met mijn kinderen en hij krijgt a.s. week de sleutel en kan er eigenlijk direct in. Ook nog eens op 10 min fietsafstand van elkaar, dus prettig voor de kinderen.
Het maakt me bang, want dan is alles voorbij. En dan zegt hij weer, als er nog veel is komt dat contact wel tussen ons. Aantrekken en afstoten.
Ik hou vol, maak er wat van met de kinderen. Die afstand is er nu wel. Maar ik wil niet in de wachtstand zitten ( want ik geef toe dat ik dat toch doe, en ik vind mezelf daar echt stom om 
)