U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
4 maanden na breuk nog verwarring
Hallo allemaal,
Ik schrijf zo duidelijk mogelijk mijn verhaal, maar wel zo onherkenbaar mogekijk.
Man en ik zijn 11 jaar samen geweest, we hebben 2 kinderen van 6 en 4 jaar. Kind 6 jaar heeft verschillende beperkingen wat veel spanning, maar waar we ook heel veel in hebben geïnvesteerd. We hebben dit met veel liefde gedaan en elkaar daar een beetje in vergeten. Eind van het jaar ten huwelijk gevraagd en zouden ergens voorjaar 2019 trouwen. Begin mei kreeg man een soort van paniek en voelde dat het trouwen wel écht voor altijd zou zijn. Een soort geen weg terug en wil ik dit wel voor altijd?
We hebben weleens gesprekken gehad wat we nog in het leven wilde. Hoe we het zien in de toekomst. Maar echt praten-praten gebeurden niet echt vanuit hem. Er zijn veel lastige dingen wat erg moeilijk kan en gaat met oudste kind. Dat brengt stress. Kind is niet de schuldige, maar dit veranderd niet. Kind kan gewoon goed functioneren met hoger iq maar in het gezin brengt het een wissel. En dus ook op ons als partners. Als er bijv: een dag was dat kind teveel spanning heeft omdat we dagje weg gaan, is kind niet meer rustig te krijgen.s' Avonds hebben wij er dan nog steeds gesprekken over, etc. Etc.
Terug naar mei. Paniek dus. Man geeft aan ruimte nodig te hebben om te kijken wat hij wilt. Hoe hij verder zou kunnen. Ik gaf aan dat hij dit moet doen, als hij dat nodig acht. Zo kunnen we verder. Ik heb een afstand ervaren sinds een paar maanden, maar werd afgedaan met drukte rondom werk en sport. Ik heb er om gevraagd. Voor mij zat het gewoon goed, hoe heftig het al jaren is in het gezin. Man was er binnen een week uit, niet meer verder. Alles in gang gezet. Huis ts koop, kinderen vertellen, boedel scheiding etc. Er was geen speld tussen te krijgen. Wanhoop! Hij was de liefde van mijn leven, hoe kan dat?! Nou blijkbaar kan dat dus. Hij voelde het ook niet meer genoeg, maar ook is hier niet over gepraat. Ik bleef vechten en praten. Praten als brugman, liefde tonen. Hij voelt een sleur, een touw om zijn nek. Hij wilde zich niet meer verantwoorden en dat heel het leven al vast lag. Hij wilde uitbreken en voelde vrijheid.
Na meerdere malen vragen of er een anders was, dit was niet waar. Ik zou mijn leven geven als hij ooit een misstap zou maken in relatie. Naïef misschien. 4 weken na zijn beslissing tot wegaan, bleek hij toch spanning te voelen bij iemand. Ook het bed mee gedeeld. Het voelt nog steeds voor mij als vreemdgaan, ookal wat het theoretisch niet meer het geval. Voor ik dit wist, mistte hij mij. Dacht aan mij en ons. Het gezin en alles. Alles wat vies en lelijk is, heeft de revue gepasseerd. Ik ben nog nooit zo boos geweest en ik ben gekrenkt tot op het bot. Hoe kan iemand waar je zoveel van hield, je zo kwetsen en pijn doen. Hij heeft gezworen dat de klik ontstond na de breuk. Maar ja, ik heb mijn vraagtekens??
2 maanden heeft hij zich wel vrij gevoeld, de dingen gedaan hoe en wanneer hij het wilde. Zonder ook maar een verantwoording af te leggen aan wie dan ook. Zij bleef ook in beeld, maar gewoon voor de leuk. Als het te moeilijk wordt, dan gaat ze maar (zijn woorden)
Hij kreeg weer paniek, want huis werd verkocht. Het overviel dat hij ons liet gaan. Was emotioneel en verdrietig. Ik hoorde dit aan, was er enigszins voor hem. Ik hield nog steeds van hem, maar ik voelde ook de wrok die je niet gauw bij iemand zou moeten voelen. Hij wilde praten, over ons. Over hoe het zover kon komen, over wat er is gebeurd en dat hij daar ook heel wat van vond. Praten over en weer. Dagen en nachtenlang. Voor de keus gesteld, dat hij met haar moest kappen. Ik dat niet accepteer als je twijfelt. Hij wilde niet stoppen met haar! Ik bepaalde dat toch niet? Hij twijfelde ineens niet meer, wNt hij was toch niet voor niks weggegaan. We moesten elkaar loslaten en gaan leven. Door elkaar vast te houden komen we niet verder.
Ik probeerde het, want ik ga er aan onderdoor. Ik ben kilo kwijt, slaap al maanden amper. Ik voel me niet zo'n fijne moeder en nog maar te zwijgen over mijn zelfvertrouwen. Gekrenkt, een deuk opgelopen. Mijn hart is stuk! Ik nam afstand, geen contact meer. Alleen sporadisch en over de kinderen. Ik voelde me sterk en straalde uit dat ik niemand nodig had, ik voor de kinderen ga. Ik voelde me zo in de maling genomen. Je hebt me met je emoties en hup je krijgt een trap na. En: 'ik ga niet stoppen met haar, want het symbool staan van haar heb ik bij ons gemist' Natuurlijk, alles is nnieuw en spannend. Er hangt niks aan, kids, verantwoording blabla.
Tot 2/3 weken terug hij de kids in zijn weekend kwam ophalen en ik niet kan ontkennen hoe verdrietig hij eruit ziet. Ik zie het direct en vraag het hem. Hij breekt en is intens verdrietig. Ja echt:-) Ik hoor hem aan en praten weer dagen. Hij is misschien wel voor de verkeerde reden weggegaan. Hij ziet alles heel anders in. Wilde de kinderen niet apart opvoeden en weinig zien. Voelt zich verbonden hier en mist het vertrouwde. Hij wilt terug. Ik.probeer een spiegel voor te houden. Dat het hiet met oudste kind aanpoten blijft, onrust die hij in zijn leven voelt niet kan wegnemen. Ik geef hij dat hij net als eerdere keren, morgen weer anders denkt. Hij begrijpt als ik het niet meer wil na al dat vechten en kwetsen. Hij wilt niet alleen zijn, maar ik wil geen opvulling of herkenbaar zijn. Ik verdien het beste.
Hij is bezig om ook met haar te stoppen, maar kan geen enkele beslissing nemen. Heeft minimaal contact, maar kwam er 2 weken geleden wel vandaan. Hij verblijft bij haar 2/3 keer per week. (Hij blijkt depressieve klachten te hebben, vandaar geen keuze kunnen maken) En nog sta ik ergens in de wachtstand. Hoe kan ik mezelf zo voor de gek houden. Waarom vind ik mezelf zo weinig waard. En ik weet bijna zeker dat hij toch nog met haar is. Hij praat met mij over de emoties en ons, en ik moet er weer iets mee in mijn hoofd. Verward en verdrietig word ik ervan. Ik laat hem los en hij komt dat hij alles er voor lijkt te hebben om samen te komen. Daarna veranderd hij weer en is toch weer met haar.
Ik kan er met mijn pet niet bij. De man die ik dacht te kennen is een vreemde. Hoe onsamenhangend ook, heb het zo duidelijk mogelijk proberen op te schrijven ondat ik het kwijt moest.
Ken je verhaal
Miss,
Ik denk ergens dat het geen goed praten is, maar zijn werkelijkheid. Maar dat hij weet dat die deur open staat, maakt het misschien voor hem wel makkelijker ergens.
Miss, dank je. Ik ken inderdaad je verhaal.
Wat je schrijft zet me inderdaad wel aan het denken. Met de psycholoog heb ik het ook al wel wat inzichtelijker gekregen.
Ik zou heel graag mijn leven leven, en wel zien hoe het gaat. Maar mijn leven staat on hold door het wachten. Niet omdat ik wil dat mijn leven stilstaat, maar ik nog niet weet hoe het moet.
Gisteren hadden we gezamelijk verjaardag van nichtje. Overdag met bbq aan het einde van de dag. Vreselijk om in dezelfde ruimte te zijn. Ik wilde bij hem zijn. Ik heb me ergens zelfs wanhopig opgesteld misschien, door te zeggen dat ik van hem houd. Bij het weggaan met de kinderen werd ik erg emotioneel. Hij hield me vast en schoot ook vol en gaf aan hoe erg hij het vindt. Doe niet zo moeilijk man 
Ik wil me helemaal niet afhankelijk opstellen.
Losmaken
Losmaken van een diepe liefde is zoiets als afkicken van een verslaving. De remedie is ook bijna dezelfde: niet in aanraking komen met je 'middel'.
Jouw verdriet (jij mist je man) zou weleens een ander verdriet kunnen zijn dan dat van hem (hij vindt het oprecht erg voor je). Maar dat zijn wel 2 verschillende sporen.
Ik heb zelf achteraf vooral spijt van de lange periode dat ik mezelf (én mijn kinderen) in niemandsland heb laten zitten. Het kon gewoon niet dat ons hechte huwelijk en mooie gezin zomaar stopten. Ik had die tijd weliswaar heel hard nodig om te kunnen gaan afkicken, maar het heeft het proces van losmaken ernstig bemoeilijkt. En ook nu nog, 2,5 jaar later, kan ik van slag raken van gezamenlijke momenten. Alsof je weer die vertrouwdheid in wordt getrokken. Weer even voelt hoe goed en makkelijk je met elkaar 'klikt'. Maar het is een illusie, want in werkelijkheid zijn er leugens, egoïstische keuzes, woede als hij op verantwoordelijkheid wordt gewezen. Mijn ex-man loopt net zo makkelijk weer weg van zijn kinderen en zijn 'oude' leven als het hem uitkomt. Naar truus, uiteraard.
Wat ooit was is vertrouwd en bekend en daarom troostend, maar verwar dat niet met 'spijt'.
Midlife crisis
Jouw verhaal en vooral hoe jij het vanuit jouw partner verteld......
Zoek eens op midlife crisis en wat daar bij komt aan symptomen.
Er wordt over het algemeen en beetje lacherig over gedaan. De 50er met een cabrio en jongere vriendin. Maar in werkelijkheid schuilt er meer achter. En de grootste groep ligt tussen de 35 en 45 jaar.
Het zal je inzicht geven in het gedrag van hem. Ik weet niet in hoeverre het gaat helpen, maar hopelijk zal je in gaan zien dat het niet aan jou ligt.
Helaas ben ik ervaringsdeskundige hierin. Heb zelf ook een knetter van een MLC gehad. Ben nu 40. Heb inmiddels mijzelf aardig terug gevonden / herpakt, maar tegen een enorme prijs.
Mark77
Wat fijn dat jij als ervaringsdeskundige man reageert!
Waar ik heel benieuwd naar ben, en waar denk ik heel veel vrouwen in de situatie van Cactus mee geholpen zouden zijn, is inzicht in wat er had moeten gebeuren om jou uit die MLC te krijgen/houden. Is dat van buitenaf (door je vrouw, een therapeut of wat/wie dan ook) te beïnvloeden? Of is het iets waar je zelf als man geen grip op hebt?
Zou het geholpen hebben als iemand tegen je had gezegd, joh, Mark, dit is nou een MLC, zoek een nieuwe spectaculaire hobby en zit het uit, over een jaar (of 2, of....) is het weer over, maar dan heb je tenminste niet je hele leven overhoop gehaald.
Ik heb ook in de situatie gezeten dat man het niet meer wist, niet meer gelukkig was met zijn leven en (dus) niet met mij, en de oplossing zocht in dan maar uit elkaar. Hij is gelukkig net op tijd tot inkeer gekomen, na 1,5 jaar getwijfel en vervolgens een traject bij de mediator dat eindigde in een uitgewerkt echtscheidingsconvenant. Ik hoef je niet te vertellen wat dat mij en ook de kinderen gekost heeft. Ik had er heel wat voor over gehad als ik het kunnen voorkomen of had kunnen beïnvloeden. En met mij vele dames hier en elders...
Loslaten
Moederziel, dank je.
Misschien heb je gelijk, en ziet hij het inderdaad zo. Hij beredeneerd het alsof hij tussen 2 werelden leeft en daar tussen moet kiezen. Terwijl ik geloof in het niet hoeven kiezen en die werelden samen kunnen gaan (eigen tijd, eigen ding en gezin) ik geloof er in. Hij geeft aan dat je dat ook moet kunnen en willen. Hij veranderd in zijn hoofd weet ik veel keer van gedachten.
Je laatste stuk raakt me diep in mijn hart, want zo voel ik me ook heel erg. Geen stabiliteit kunnen geven aan de kinderen en we zweven maar wat. Oudste kind (met diagnose) heeft het niet meer van de onrust en wat voel ik me een falende moeder, en heb er geen invloed op. Ik kan man en ons gezin niet los laten. Hoe kan dit nou?! Hoezo vindt hij het niet meer waard om te onderzoeken. En dat soort gedachten. Bij hem zijn er denk ik geen leugens en woede. Vooral schuldgevoel en verdriet en boosheid naar zichzelf. En vraagt hij zich af waarom hij zich na al die maanden nog steeds zo ontzettend naar voelt. Waar ik het absoluut niet mee eens ben, maar dat werkt averechts is dat Truus er gewoon lijkt te blijven. Ik geloof in de rebound en de afleiding en daar niks aan hangt, maar ik kan er met mij pet niet bij. En weet je, ik kan en mag er niks over zeggen want hij bepaald dat zelf. Hij begrijpt niet dat als het in de toekomst nog wat is tussen ons, dat dat nog veel meer leed aanricht. Maar hij is daar niet zo mee bezig als ik. Je laatste 2 zinnetjes heb ik al heel wat keren hardop gezegd. Ik denk dat het zo kan zijn. 
Mark, jij ook bedankt.
Dat is het allereerste waar ik aan dacht, en daar kan best iets in zitten. Man zit enorm in de knoop, en ik kan niet precies helder krijgen wat het is. Het is zo vreselijk groot.
Wat Pennestreek naar jou schrijft ben ik ook heel erg benieuwd naar. Buiten het feit dat het in dit geval misschien niet aan mij ligt, was er iets aan te doen? Hebben andere mensen invloed op je gedachten gehad? Ik merk dat 'man' denkt dat ik in de overtuiging hem wil overhalen en hem dan nog verder van me af duw. Want het gaan om mij/ons en ons gezin. Maar ik probeer te zeggen dat er zoveel kan als je gelooft. Is het fijn als vrienden je dan die zogeheten schop onder de hol geven wat je in ....naam aan het doen bent? Zij hebben er geen belang bij namelijk.
Cactus
Lieve Cactus, het doet bijna pijn jou te zien worstelen. Je schrijft dat je niets kunt doen aan de onrust van je kind. Dat kun je wel. En veel belangrijker: aan die van jezelf. Je “hangt” daar bungelend aan een draadje. Je ziekt in alle hoeken en gaten naar redenen, manieren om. En als ik je zou vragen: is je man jouw man en wil hij bij jou zijn zoals jij bij hem wilt zijn? Wat is dan jouw antwoord? Als dat nee is, ga dan heel goed voor jezelf zorgen. Zet de spotlight en focus op jou en je kinderen. Ik hoor jou alleen maar in het hoofd van je man kruipen. In zijn ziel. Alles om maar grip te krijgen. Te begrijpen. Waarom Truus? Waarom niet onderzoeken? Waarom nietvproberen? Laat al die vragen los. Eet, drink, slaap, werk, verdien geld en focus je op het hier en nu, jezelf, de kinderen en de werkelijkheid zoals die nu is. En als die verandert doe je weer precies hetzelfde. En pas als je de vraag: is hij helemaal ‘van en bij jou’ met ja kunt beantwoorden, kun he kijken of je weer in een gezamenlijke werkelijkheid kan komen. Eerder niet. Sterkte meid.
Zoveel emoties
Sorry Roosje, ik heb je reactie gelezen maar vergeten te reageren. Dank voor de moeite. En als antwoord op je vraag: Nee, ik denk niet dat we allebei op dezelfde manier bij elkaar willen zijn. Ik vind ook dat dat niet perse hoeft. Ik bedoel, ik leg de lat waarschijnlijk lager.
Er is heel veel gebeurd, wil niet teveel in detail in verband met herkenbaarheid. Er is veel gepraat en nóg.
Man neemt mij veel dingen kwalijk. Het krijgen van onze kinderen en toen ook nog een moeilijker kind, heeft hem dingen onmogelijk gemaakt. En dat blijft voor hem. Wij hebben elkaar leren kennen in een zeer moeilijke tijd in ons leven. We waren 3 jaar samen en toen kregen we een kind. Van het ene moeilijke gingen we naar het andere 'moeilijke' en haat hij de persoon die toen koos voor wat ik wilde. Al jaren leeft hij met het idee dat ik hem dit heb aangedaan, omdat ik het huisjeboompjebeestje gezin wilde. We waren jong (25) maar ik heb hem niet gedwongen. Ik wilde het graag met hém en heb ook aangegeven als hij het niet wilde, ik dat dan ook nog niet wilde (ookal was het mijn wens toen)
Ik vind het heel erg dat ik het nooit zo heb opgemerkt, heb ik al die jaren oogkleppen op gehad? Hoe kan dat. Ik weet dat hij niet gelukkig was met het gezinsleven, maar dacht dat het vooral kwam door de zorgen om/voor ons kind. Ik heb misschien niet doorgevraagd. Elke keer als hij mij ziet wilt wordt hij herinnert hieraan, ik dat heb aangedaan en ik heb niks geweten.
Hij wilt heel graag opnieuw beginne en dat het werkt, maar we zijn bang dat het niet kan. Hij met alle shit die hij voelt in het gezin en zichzelf niet mag zijn. Ik die hem dit zogezegd heb aangedaan en ik mezelf niet wil wegcijferen en wel sta voor het gezin. Ik wil heel graag met hem leven en genieten met hem van onze kinderen. Maar hoe? En dan nog maar te zwijgen wat er nog allemaal schuilgaat in hem. Hij ziet het leven ergens niet meer en ik kan alleen maar toekijken. Hij zet een stap dichterbij en vervolgens weer terug. Hij kan in een half uur van 'ja, we gaan praten hoe verder naar klaar zijn met het leven, het is uitzichtloos' We leven ons leven, maar laten beide niet los.
Lieve Cactus
Even een hele dikke knuffel. Wat een achtbaan... En wat ben je een sterke vrouw.
Heeft je man nu al hulp gezocht voor zichzelf? Hij is zichzelf in rap tempo gek aan het maken als je het mij vraagt...
Ja, hij heeft achteraf misschien te gemakkelijk gekozen voor kinderen. Zich toen niet gerealiseerd hoeveel verantwoordelijkheid dat met zich meebrengt. En dan ook nog de pech gehad dat een kind veel extra zorg behoeft. Ik snap dat dat heel erg benauwend is. Bij mij neemt dat benauwende gevoel pas sinds een jaar of twee een beetje af.
Maar.... die kinderen zijn er nu eenmaal, en ook hun moeder. Het wordt tijd dat hij stopt met wriemelen om onder die verantwoordelijkheid uit te komen en dat hij leert hoe hij er mee om kan gaan. Ik zie voor hem wel wat in een life coach. Of in ieder geval iemand die hem kan helpen om voor zichzelf een weg te vinden om die verantwoordelijkheid te dragen, en niet bij jou neer te leggen. Wat hij doet is verklaarbaar, want het is heel moeilijk om naar je eigen (niet zo fraaie) aandeel te kijken, maar niet eerlijk en zeker niet helpend. Hij zal sterker moeten worden en moeten leren om van dit leven te genieten. En dat kan pas als hij stopt met vechten tegen de werkelijkheid en gaat accepteren dat dit zijn leven is. En dat is echt geen slecht leven, en het is echt niet zo dat hij helemaal niet meer kan doen wat hij wil. Maar hij moet misschien wel andere wegen zoeken. Die zijn er echt. Maar die gaat hij denk ik in zijn eentje niet vinden.
Ik wens jullie weer veel sterkte en wijsheid.
Als zij maar gelukkig is
Cactus, ik vind het heel wat dat jullie tot dit inzicht gekomen zijn: 'Van het ene moeilijke gingen we naar het andere 'moeilijke' en haat hij de persoon die toen koos voor wat ik wilde. Al jaren leeft hij met het idee dat ik hem dit heb aangedaan, omdat ik het huisjeboompjebeestje gezin wilde.' Je tegenwerping dat je het alleen maar wilde als hij het ook wilde is niet echt behulpzaam: hij wilde dat jij gelukkig was, jij wilde graag kinderen en dus wilde hij ook kinderen. Maar hij wilde vooral dat jij gelukkig was.Je zegt: erg dat ik het niet eerder opgemerkt heb; maar ik denk dat je hier stuit op een taboe, op een miscommunicatie die vaak voorkomt.
Pennestreek zegt waardevolle dingen, maar dit zijn vooral dingen die man kan aangaan.
Wat jezelf betreft, je geeft aan in woorden en daden: 'Ik kan man en ons gezin niet los laten.' Je bent ook actief bezig om relatie man-kinderen goed te houden. Misschien moet je dat toch maar tijdelijk loslaten en kiezen voor relatie man-vrouw.
Hij wil jou graag gelukkig zien, hij wil(de) met je trouwen, maak tijd voor elkaar. Dan maar even zonder de kinderen. Heb je een goede hulp voor je kinderen, iemand die kan oppassen of tijdelijk een weekend kan overnemen? Kun je een beetje lucht scheppen voor jullie samen?
Tsjor
Tranen
Pennestreek, tranen hier. Dank je. Ik ben zo labiel momenteel.
Hij heeft inderdaad hulp, maar hij verteld daar zijn diepste gevoelens niet. Ik vind het vreselijk dat ik alleen mag toekijken hoe hij steeds verder afglijdt. Hij ziet het leven zwart. Het is hem afgenomen en zijn rol als vader (die hij wel had willen zijn, maar later) ook. Hij haat zichzelf en is boos op mij ''jij wilde dit toch en door de stomme keus, bieden wij die basis niet. Waarom was ons samen niet genoeg, waarom hebben we niet eerst genoten maar gelijk na 2,5/3 jaar een kind gekregen. We waren te jong, we hadden niks. Soms denk ik bij mezelf : ik wil de kinderen nooit missen, maar had ik ze maar niet met jou. Dan had ik met je kunnen genieten/leven van de vrouw van wie ik hou. We hebben geen oog voor elkaar, want de kinderen hebben ons nodig. Er is geen plek voor ons samen en individueel'' dit wat hij aangeeft, weet ik nu een week. Dit zit dus al jaren in zijn hoofd. Ik vind het vreselijk, maar tegelijkertijd 'fijn' om te weten wat hem zo dwars zit. En dan denk ik, ik weet nu hoe hij mij ziet en hoe kan dat je nog steeds niet afschrikken. Als ik hem nu spreek kan hii alleen nog maar boos zijn, vreselijk boos. Zo boos dat hij echt nare dingen zegt en niet meer te willen leven. Hij ziet het niet meer, maar weigert hulp. Het is een feit en hoe hij over de situatie denkt. Dat is wat hij er van vindt.
Tsjor: hij bedoelde dat hij dingen heeft gedaan en ik daar gelukkig mee zou zijn. En hij haat die persoon die dat voor de ander heeft gedaan. En nu dingen doet voor zichzelf. Dat man en vrouw wil ik erg graag, maar hoe diep hij nu zit is er helemaal niks. Intense boosheid, op zichzelf, mij en de situatie die wij hebben veroorzaakt. De kinderen wilt hij niet missen. Maar dat er verwachtingen zijn, ergens waar hij bij zou moeten horen, het gevoel te moeten missen in zijn leven. Door die keus toen voor kinderen te gaan, heeft zijn leven verpest. Want hij had vader willen worden, maar dan nu ergens. En doordat het al jaren zo is met een moeilijk kind er ook nog bij, heeft hem dan ook afgenomen.
Het is dat je hem niet kunt dwingen
Maar ik zou hem zeggen dat hij naar de huisarts (terug) moet. Hij klinkt heel erg instabiel.
Maar, ik vind het wel een goed teken dat hij zijn zielenroerselen met jou deelt. Dat is een begin, als kun jij hem daar niet mee helpen. Zeker niet zolang hij al zijn boosheid op jou projecteert. En hoe naar dat voor jou ook moet zijn, ik denk dat het zo zou kunnen zijn dat hij het bij jou kwijt kan omdat hij zich toch veilig voelt bij jou.
Ik denk dat je nu wel een beetje afstand moet proberen te nemen, hij moet hier zelf uit zien te komen. Je kunt zeggen dat je blij bent dat hij je kan zeggen wat er aan de hand is, en natuurlijk laten weten dat je het heel erg voor hem vindt dat hij zich zo voelt, en al zo lang. Maar je kan hem niet helpen. Alleen het advies geven hulp te zoeken.
En ondertussen goed voor jezelf en je kinderen blijven zorgen, dat is het allerbelangrijkste.
Dat doe ik
Dat zeg ik ook tegen hem. Hij wilt geen hulp, want hoe hij erover denkt is een feit. Hij zegt dat hij er altijd zo'n gevoel bij blijft houden. En die stomme beslissing hebben we samen gemaakt. Ik ben bang. Bang dat hij stopt met leven.
Ik ben inderdaad de verkeerde persoon om het hier over te hebben. Ik kan nu toch weinig goeds doen in zijn ogen. Ik heb hem gisteren nog verteld wat je hierboven schreef, en afstand is misschien het beste.
Niet 'gewoon' depressief
Kan het niet zo zijn dat hij 'gewoon' depressief is. Ik bedoel: ik denk dat de ervaring van het te vroege ouderschap voor hem traumatisch is geweest. Dus dat deel zal zeker een probleem zijn. Maar alles negatief zien kan ook een teken van depressie zijn. Heeft hij of hebben jullie dat overwogen en besproken met de huisarts? Het is maar een wild idee.
Tsjor
Gedachten zijn géén feit!
Kon je hem dat maar duidelijk maken hè?! Een depressie zou zomaar kunnen. En daar is echt wel wat aan te doen. Zelfs met medicatie als dat (tijdelijk) noodzakelijk is. Kan door de huisarts voorgeschreven worden, dus dat lijkt me echt wel belangrijk.
Ach, ik voel zo met hem mee. De complete paniek die hij voelt knalt uit je toetsenbord. En ik voel met jou mee, want je staat erbij en je kijkt ernaar. Zo machteloos.
Ik weet het wel zeker
Een depressie. Het kan niet anders. Hij wilt geen medicatie, dat heeft de huisarts al geadviseerd. Hij wilt niks. Zo verdrietig hoe hij worstelt. Hij is zelf bij me gekomen, van willen praten hoe we opnieuw kunnen beginnen, gaat hij binnen een paar minuten (door het denken aan terugkomen) dood te willen. ''Kan je ook eens voelen dat het dit met me doet hoe boos ik ben over onze keus destijds''
Hij wilt niks, geen hulp, geen medicatie en er is geen uitweg. Ik kan het niet aanzien, dat ik niks kan en kan helpen.
Degene waar ik met heel mijn hart van hou, de vader van mij kinderen zo te zien afglijden.
Ik schrijf nog maar even van me af, want ik kan dit met niemand bespreken. Ik schaam me ergens dat man zich zo voelt.
Ik ben alleen nog maar verdrietig, ook als ik naar mijn kinderen kijk. Ik vind de zorg vreselijk zwaar en als ik dat denk, hoor ik in mijn hoofd ''dit is toch wat je wilde, niet zeuren'' ''Deze breuk hebben wij samen veroorzaakt omdat jij kinderen wilden''
Ik ben zo bang dat ik het ook zo ga voelen als man. Want hoe graag ik kinderen wilde, achteraf gezien was het misschien te vroeg kwa leeftijd en de tijd dat we samen waren. Maar ik heb hem er niet ingeluisd, en heb hem niet gedwongen. Ik heb nooit gewild dat mijn relatie door het krijgen van kinderen toen, nu nooit meer zou kunnen. Maar het voelt alsof ik mijn kinderen afwijs en bijna probeer goed te praten dat het goed is dat ze er zijn. Want voor mijn is dat zo. Ja, ik heb het zwaar en ik heb het lichter ingeschat. Ik had ook geen kind met diagnose gewild, maar dit zijn mijn/onze kinderen. Ik ben daar blij om. En nu voelt het vanuit hem dat ik iets wat ik graag wilde nu alsnog kwijt ben: een gezin.
Ik haat mezelf, dat ik nog steeds in gesprek ben met man. Omdat de verwachting is dat ik doorga met mijn leven. Ik zou er klaar mee willen zijn en het ook zo voelen. Ik wil gaan voor mijn kinderen en dan wel zien, hoelang ga ik nog zo door?! Ik leg de lat ergens waar ik niet eens kan komen.
" Door die keus toen voor kinderen te gaan, heeft zijn leven verpest."
Echt waar? Dat zegt hij gewoon zo? En indirect ben jij daar dan de schuld van, want jij wilde die kinderen zo graag?
Wow. Wat een bizarre uitspraak. Mag ik zeggen dat ik jouw man een enorme zeur vind? Een zeur die de verantwoordelijkheid voor zijn leven, het leven waarmee hij kennelijk niet gelukkig is, bij jou legt omdat jij kinderen wilde?
Ik zou mijn aandacht op mezelf en mijn kinderen gaan richten als ik jou was. Deze man, die jou verantwoordelijk maakt voor zijn ongeluk, die rommelt met Truus maar toch met jou vrijt terwijl hij weet dat jij nog van hem houdt, die het allemaal " zo erg" voor jou vindt maar ondertussen geen enkele constructieve stap naar een oplossing zet - laat hem los. Ga aan het werk met jezelf. Word gelukkig met jezelf en met je kinderen en als het straks weer beter gaat, kijk je nog weleens of je je man nog wil.
Ja, het genieten heeft hij gemist. Met mij alleen, voor zichzelf het onbezorgde. Al die tijd heeft hij naar buiten gekeken en daar werd geleefd. Er werd van hem verwacht dat hij die vaderrol zou pakken, maar hij was nog een jongen. En nu kan alles niet meer, niet met mij en niet alleen. Ergens wel natuurlijk, maar hij heeft wel verantwoordelijkheden. Dus voor een jaar reizen oid gaat hem niet worden vanwege de kinderen.
Hij is heel boos op mij, waarom moest het toen! zo nodig. Het was veel te vroeg, te jong, we hadden niks. Oke, dat klopt ergens. Ik heb het ook verkeerd ingeschat. Maar het is zoals het is en ik ben blij dat ze er zijn. Hij is geen slechte vader absoluut niet, maar ergens voelt het als hen verraden. Alles staat hem in de weg. Hij houdt van ze em heel veel, maar hij had ze liever nu gekregen en dat alles is hem afgenomen. Hij wilt heel graah bij zijn gezin zijn ergens, maar wel wanneer hij er aan toe was. En als hij bij ons is, lonkt de buitenwereld en andersom.
Je laatste stuk raakt me heel erg, want zo denk ik ook heel vaak. Maar aan de andere kant voel ik het zo anders. Wil ik misschien te graag? Hij geeft zelf aan waarom ik hem zo graag wil, als hij toch nooit die gezinsman wordt. Ik heb ook recht op geluk, en zie het allemaal ook even niet. Aan het werk ben ik zeker en krijg veel inzichten. Ik hoop op langer termijn dat het me veel gaat brengen. Dank je.
Slachtoffer
Hij was geen jongen. Hij was 25. Dat is jong, maar nou ook weer geen tienervader he. Hij had liever op latere leeftijd kinderen gekregen, hij had nog willen reizen en "dat alles is hem afgenomen" en daarom is hij boos. Op jou.
Je man is een dreinende kleuter.
Cactus85
Ik zit verslagen te lezen.. ( vandaag ben ik dan ook iets gevoeliger dan anders maar dat terzijde)
Ik was ook 25 toen ik ons kind kreeg. Totaal niet mee bezig, stond vol op feest modus. Tot dat ik ernstig ziek werd.. en wel moest kiezen om DIRECT voor een kind te kiezen met man. Of niet.
En ik ben zo dankbaar dat ik hem heb. Hij is mijn overlevings mechanisme. Wat erg dat je man er zo tegen aan kijkt. En hij jou nota bene de schuld van de keus geeft. Dat is wel gemakkelijk jou de schuld te geven.
Ik vind het niet terecht van hem. Hij komt bij mij enorm over als een drammerd!!
Ik kan me een heel klein, mini mini beetje begrijpen wat hij bedoeld. Maar ik zie nog een hele wereld voor me liggen met kind aan mijn zijde.. Misschien wel op reis met hem, misschien niet en neem ik mijn kleinkinderen tegen die tijd mee op reis.
Hij heeft toch een hele toekomst voor zich. Hij is depressief iets anders kan niet, dan zo te praten en doen.
Ga afstand pakken als hij niet aan deze situatie wil werken, want hij houdt je in zijn drammerige "macht". Werk aan en focus je op jezelf.
Man moet eens in gesprek met iemand gaan die geen kinderen mag krijgen.
Dan prijst hij zich rijk. Iemand zoals ik. Zou het zo doen. Misschien geeft hem dat inzicht.
Nononsens gedrag!
werk aan jouw weerbaarheid
Cactus,
ik schrik elke keer als je het zo op jezelf betrekt.
Het is nu al maanden duidelijk dat hij een probleem heeft.
Met elke andere vrouw+kinderen zou hij hetzelfde probleem hebben gehad.
Natuurlijk zijn zaker gecompliceerder als de kinderen in kwestie meer dan gemiddeld zorgen geven, dat begrijp ik. Maar van de maan af gezien zou ik het niet meer persoonlijk op gaan vatten.
Dus ja, afstand nemen, maar vooral om bovenstaande écht tot je door te laten dringen en daar ook hulp voor te zoeken.
Je weet dat hij geen gelijk heeft, je weet dat jij niet zo wil denken en ook niet zo denkt.
Dus laat dat ook niet meer toe.
Oefen een mantra dat je kunt herhalen als je dreigt de verkeerde afslag te nemen in een gesprek of in je gedachten. Houd je zelf overeind en prent je in dat hij aan het werk moet en jij kunt niets anders doen dan zelf sterker worden.
Dan help je jezelf, je kinderen én uiteindelijk dus ook hem.
gr Angela
Moederziel, wat verdrietig dat je om die reden moest beslissen. Maar een wonder is het dan toch. De kinderen beperken hem in zijn gevoel van vrijheid. Ons kind met diagnose maakt dingen ook wel moeilijker. Maar het is zo. Ik vind het ook zwaar.
Depressie is het wel zeker, daar hoef ik geen professional voor te zijn. Hij is wel dankbaar voor zijn kinderen dat ze er zijn, hij is boos dat hij ze had willen krijgen op zijn manier. En het leven wat erbij hoort als je kinderen hebt. Eigenlijk moet ik niet verwachten dat hij ooit die gezinsman wordt, terwijl ik wel zo ben. Niet alleen dat, maar ik kan daar wel van genieten.
Dank je Angela, ik probeer het niet teveel op mezeld te betrekken. Dat is juist mij probleem, maar aan gewerkt.
Geen schuld
Ik zie hier geen 'schuld'-verhaal in, maar twee jonge mensen die beiden denken dat het geluk voor het grijpen ligt: zij met een eigen gezin, met kinderen; hij met een gelukkige vrouw, die graag kinderen wil. 'Als zij maar gelukkig is'.
Dat het leven anders uitpakt is zeker tragisch. Enerzijds zijn er de 'normale' veranderingen en verplichtingen die bij ouderschap horen, maar waar niemand je echt op voorbereid, de roze wolken die opgeroepen worden onttrekken het zicht op het leven daarna. 'Vroeger' had je een verlovingstijd, zelfs met cursussen, en daarna een huwelijk, waarin het voor iedereen duidelijk was dat je oude leventje afgelopen was en dat je serieuze verplichtingen aanging, naar elkaar toe en naar eventuele kinderen toe. Nu verdwijnt dat allemaal in de gloed van de liefde en de dronkenschap van het geluk dat op je wacht. Ik zie bij mijn zoon en zijn vriendin, dat alles wat dan met het 'volwassen' leven te maken heeft eigenlijk na de geboorte van het kind nog 'geleerd' moet worden. En dat valt niet mee. Het gaat dan vooral over verantwoordelijkheden en hoe je daarmee om gaat.
Dat een kindje dan ook nog problemen met zich meebrengt is extra tragisch. Voor die tragiek zijn weinig hulpmiddelen die gegarandeerd helpen. Het is dan toch een beetje uitzoeken hoe iedereen erin staat en wat iedereen aankan. Voor moeders is het iets gemakkelijker om er helemaal in te duiken (ik doe alles voor, ik leef voor, etc.), voor vaders is het iets complexer om uit te vinden wat zijn (maatschappelijk geaccepteerde) rol is.
Voor depressie is praten en pillen toch vaak de beste combinatie. En dan wellicht de confronterende vraag: hoe kan het dat je dood gaan niet zo erg vindt als pillen slikken?
Tsjor
In gesprek blijven
Trek je niets aan van de buitenwereld, blijf gewoon in gesprek met hem. Er staan een paar klussen te wachten en het kan best zijn dat de uitkomst niet is dat jullie weer samen verder gaan. Maar dat is toch niet het enige doel van je leven?
De klussen zijn:
- hij en zijn depressie en zorgen dat hij hulp accepteert van anderen (jij kunt die hulp niet geven);
- jullie relatie met elkaar, jullie houden nog van elkaar, dat is wederzijds, maar er zit een geschiedenis tussen die niet meer terug te draaien is. Het kan zijn dat je elkaar daarom in alle liefde los moet laten: grootste liefde, maar in verkeerd vaarwater terecht gekomen. Helaas. Het kan ook zijn dat je mogelijkheden weet te vinden om meer tijd en aandacht aan elkaar te besteden. Al ben je nooit meer samen jong.
- omgaan met de kinderen, het is blijkbaar zwaar, voor allebei. Misschien is het goed om dat eerst te erkennen en dan te zoeken naar mogelijkheden voor hulp of verlichting. Je kunt zelfs overwegen om een eigen-kracht-conferentie daarvoor te organiseren: dan haal je alle mensen bij elkaar die betrokken zijn bij jullie en bespreek je samen wat de problemen zijn en wat mogelijke oplossingen zijn waar anderen ook een bijdrage aan kunnen leveren.
Tsjor
Dank Tsjor, ik besef me dat ik hem niet kan helpen. Ik vind het zwaar, voor mij voelt het zo dat het hoort en ik het wil. Hij heeft een afspraak gemaakt bij de huisarts om hulptroepen (medicatie, andere therapie) in te roepen, omdat hij het niet meer trekt.
We praten over verschillende scenario's. Hij geeft hij nog steeds niet los te zijn van mij en dat wat ik ergens van vind, of zegt hij zich laat beïnvloeden. Hij dacht dat ik emotioneel afhankelijk ben van hem, maar hij juist denkt dat het andersom is. Mijn hoogte doel in leven is niet het áltijd samen opnieuw beginnen, ik zou het willen uitzoeken. Maar ik merk de laatste dagen dat dingen wat veranderen in mijn hoofd, langzaam. Tenminste dat leg ik.mezelf op, waar is v*rd*mme mijn eigenwaarde. Zoveel grenzen verlegd en geduld, ik merk dat ik niet meer kan. Dat ik liever (en ja dat vind ik afhankelijk) keihard hoor dat hij nooit meer terug wilt. Echt niet meer. Eerder ben ik bang dat ik geen afstand kan doen. Wat mijn doel is dat iedereen gelukkig is. Mijn kinderen, ik en hij ook.
We hebben veel hulp voor ons kind. Is ook niet alle dagen geheel thuis. Zo nu en dan logeert hij op een woongroep, dat is nodig om het te redden. Momenteel is dit minder om kind al het ene weekend bij vader is en het ander bij mij. We willen kind veiligheid bieden.
Pfffff, ik merk dat ik vandaag weer opsta met een gevoel het allemaal niet meer te weten. Ik wil in mijn vingers knippen en ervaren dat mijn leven ook fijn kan zijn alleen en met mijn kinderen. Ik weet gewoon niet hoe ik in mijn hoofd en doen en laten los kan laten. Te staan voor wat ik wil. Mooie casus voor bij de psycholoog weer.