

Algemeen Ouderschap
U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

Emine
05-11-2012 om 17:11
Ziek jeugdzorgsysteem en rol pleegouders daarin
Ik start deze draad nav de draad van Jasmino, een jonge pleegmoeder die hier komt voor advies etc. In deze draad heb ik mijn gal gespuwd over de manier waarop de besluitvorming in de jeugdzorg verloopt en hoe ik vind dat pleegouders daar onderdeel van zijn. Hoe een kleine hulpvraag kan leiden tot een uithuisplaatsing, waarna ouders niet meer tellen en de pleegouder groot respect geniet voor het 'goede werk' wat hij doet. Maar is dat wel zo. Of loop je als pleegouder toch ook wel -met al je goede bedoelingen- toch ook wel het risico onder de noemer weldaad mee te doen aan een enorme misdaad. Want dat is het onrechtmatig uit huis halen en houden van kinderen. Wie praat mee?

ander voorbeeld
22-11-2012 om 12:11
Oeps
Ik zie dat de Loot al langs was geweest. Alleen viel mij op in het bericht uit mijn eigen link dat klachten van ouders eveneens niet serieus waren genomen in dit geval. Iets dat ik zeer herken.

M Lavell
22-11-2012 om 12:11
Hetzelfde gerommel
Jeugdzorg roeit net zo met de riemen die ze hebben (geld, toegankelijkheid voorzieningen, kennis) als ouders dat doen.
Kritiek op dat gerommel leidt tot een defensieve houding, net als ouders in het defensief schieten als er kritiek is op wat zij doen.
Jeugdzorg heeft net zoveel moeite met het loslaten van opvoedmeningen of paradigma's als ouders dat hebben.
Ouders hebben bij jeugdzorg net zo goed 'niet pluis gevoelens' als andersom.
Het rare is dat Jeugdzorg als bestuursorganisatie wel clementie krijgt voor dit soort gerommel, ook als het tot fouten en zelfs kindermishandeling leidt, terwijl ouders die ruimte helemaal niet krijgen.
Vervang het woord jeugdzorg door ouders en toets aan de matrix van criteria die er zijn, en je kunt maar tot één conclusie komen: Jeugdzorg is onvoldoende capabel.
Dat dat desondanks soms toch leidt tot kinderen die beter af zijn, is geen excuus. Dat is namelijk bij ouders ook zo. Onduidelijk blijft of de verbeteringen er zijn ondanks of dankzij het ingrijpen van jeugdzorg.
De enige die daar antwoord op kan geven, is het kind zelf.
Groet,
Miriam Lavell

tsjor
22-11-2012 om 12:11
Grootste probleem
'De enige die daar antwoord op kan geven, is het kind zelf. '
En daarin schuilt wellicht het grootste probleem: het kind zelf kan pas achteraf aangeven of het baat heeft gehad bij de aangeboden hulp, vooraf valt dat niet te zeggen; Bovendien kun je een leven niet twee keer leven, dus je kunt niet tegelijkertijd het een en het ander uitproberen om te zien wat het beste resultaat geeft.
En dat terwijl je nú beslissingen moet nemen.
Er is denk ik wel onderscheid te maken tussen situaties die nu direkt om ingrijpen vragen (in de spits las ik dat ouders vrij massaal kinderen brandwonden toebrengen, nou ja zeg, dat lijkt mij dan evident, als je het verschil niet weet tussen een asbak en een kind moet je onmiddellijk uit de ouderlijke macht worden ontzet, zelfs al worden dan 200.000 ouders uit de ouderlijke macht ontzet); en situaties die gebaseerd zijn op verwachtingen omtrent de toekomst van het kind (het preventieve ingrijpen etc.). Vooral dat laatste vraagt nogal wat fingerspitzengefühl, waarbij beiden, zowel ouders as jeugdzorg de voorzichtigheid moeten betrachten, dat niemand weet hoe een kind zich gaat ontwikkelen. Ook jeugdzorg niet, en zij hebben er al helemaal geen claim op.
Tsjor

M Lavell
22-11-2012 om 13:11
Uiteindelijk wel
"En daarin schuilt wellicht het grootste probleem: het kind zelf kan pas achteraf aangeven of het baat heeft gehad bij de aangeboden hulp, vooraf valt dat niet te zeggen; "
Dat is nog wel zo. Zou je systematisch gegeven verzamelen over hoe kinderen hun 'redding' zelf hebben ervaren, dan bestaat er mogelijk wel degelijk een lijn te ontdekken.
Daar heb je wat aan voor het vervolg.
Vooral ook voor dat onderscheid tussen situaties die om direct ingrijpen vragen en die die om verwachtingen over de toekomst gaan.
tsjor:"En dat terwijl je nú beslissingen moet nemen."
Dat is nog maar de vraag. Er zijn al heel lang bijzonder gefundeerde klachten over jeugdzorg en toch worden beslissingen op zijn beloop gelaten. Kennelijk is de gedachte dat er haast is, nogal willekeurig. Om de kinderen gaat het in ieder geval niet.
Groet,
Miriam Lavell

M Lavell
22-11-2012 om 13:11
Met de neus in de luier
Ik heb even gezocht naar dat artikel in Spits.Zie http://www.spitsnieuws.nl/archives/binnenland/2012/11/ouders-brandmerken-kind
Nou weet ik weer niet welk onderzoek dat dan is en of je dat ook 1:1 naar Nederland kunt overhevelen. Wat ik wel wet is dat dit "Geregeld worden kleintjes met hun handen op hete voorwerpen of verwarming gedrukt als straf. " net als een pak rammel, internationaal tot vrij breed gedragen volkswijsheden hoort. Net als zindelijk maken door het kind met de neus in de luier te duwen. Of, zie de Loot, slaan.
Die ouders zijn, net als de pleegouders bij Loot (of de schoonmoeder van Fred), in de vaste overtuiging dat ze het goed doen. Die zijn 'bewust' aan het opvoeden. Het is nog sterker zelfs: er zijn mensen die zich extra aangemoedigd voelen er in door te slaan, door publiciteit over kinderen die geen grenzen kennen, hangpubers, loverboys en meer.
Dit soort onderzoek naar kindermishandeling doet alsof er een algemeen erkende maat voor opvoeden is die iedereen op dezelfde manier begrijpt. Maar dat is helemaal niet zo. Zelfs niet binnen de professionele voorzieningen die Jeugdzorg in Nederland heeft.
Groet,
Miriam Lavell

Temet
22-11-2012 om 15:11
En daar gaan we weer
Ik citeer even uit het artikeltje waarvan Miriam de link geeft:
"Veel vaker dan verwacht mishandelen ouders hun kind door het brandwonden te bezorgen. Grondig internationaal onderzoek op Eerste Hulpposten heeft uitgewezen dat ongeveer een kwart van het kroost dat binnenkomt met dergelijke verwondingen door de vader, moeder of een ander familielid is toegetakeld.
Geregeld worden kleintjes met hun handen op hete voorwerpen of verwarming gedrukt als straf. Ook worden kinderen als asbak gebruikt. Niet altijd is er sprake van een bewuste mishandeling. Het komt ook voor dat ouders dermate nalatig zijn dat hun kind gewond raakt, maar ook dit wordt als mishandeling gezien."
Let even op die laatste zin. Nalatigheid met daaruit voortvloeiende verwondingen wordt ook als mishandeling gezien.
Dus een kwart van de brandwonden die leiden tot een bezoek aan de SEH zou te wijten zijn aan familie, maar een onbekend deel van dat kwart is niet te wijten aan opzet, maar aan nalatigheid.
Even weggelopen bij de pan met kokend water om de deur open te doen, toch een theepot op het theelichtje op het overhangende tafelkleedje laten staan, en je komt kennelijk in de mishandelingsstatistieken, naast de vader die zijn kind bewust een strijkijzer op de arm drukt. Lekker dan.
Doet mij denken aan de discussie die hier een tijd geleden liep over het percentage "terechte meldingen bij het AMK", waar bij nadere beschouwing bleek dat 'melding' iets heel anders betekende dan de gewone Nederlander zou denken, en bovendien bleek dat het getuige zijn van agressie jegens een van de ouders ongeveer even ernstig werd genomen als door je ouder met een bezemsteel te worden bewerkt.
Het zou wel aardig zijn als opzettelijk toegebracht lichamelijk letsel werd gescheiden van overig leed, gewoon om een beetje een helder beeld te krijgen.
Groeten,
Temet

anderss
22-11-2012 om 16:11
Het rare is dat Jeugdzorg als bestuursorganisatie wel clementie krijgt voor dit soort gerommel, ook als het tot fouten en zelfs kindermishandeling leidt, terwijl ouders die ruimte helemaal niet krijgen.
Wel toch? de meeste kinderen groeien op bij hun rommelende ouders

anderss
22-11-2012 om 16:11
Dat is nog wel zo. Zou je systematisch gegeven verzamelen over hoe kinderen hun 'redding' zelf hebben ervaren, dan bestaat er mogelijk wel degelijk een lijn te ontdekken
Er is in elk geval wel systemisch onderzoek gedaan naar hoe kinderen mishandeling ervaren

M Lavell
22-11-2012 om 16:11
Per decreet
Temet:"Het zou wel aardig zijn als opzettelijk toegebracht lichamelijk letsel werd gescheiden van overig leed, gewoon om een beetje een helder beeld te krijgen."
Dat vereist wel inzicht in het verschil tussen expres en per ongeluk. Volgens mij is dat er niet, of wordt het niet hebben van het inzicht dat bepaald handelen onder mishandeling valt, als gebrek aan inzicht bij de ouders gezien.
De werkelijkheid is nog ingewikkelder.
Zo is dat handje op die kachel een opvoed trucje dat ik van over de hele wereld van schaamteloos navertellen ken (toen heb ik dat handje... nou en toen leerde ze het wel af). Ook vanuit Nederland. Het eventuele echt schadelijke gevolg (de kachel is te heet of het duwen te hard of te lang), is per ongeluk. Het gebruik zelf als mishandeling benoemen, wordt steevast ontvangen met "mij heeft het ook geen slecht gedaan".
Overigens: in de gevallen die ik ken gaat het steevast om gezinnen met een andere opvoed stijl dan de mijne (kromme tenen hier en daar), maar ook wel degelijk om een liefdevolle relatie tussen ouders en kind.
Ik mis de antropologische invalshoek. Het is helemaal niet eenvoudig om ingesleten opvoed gewoontes te veranderen. Ondertussen buitelen dit soort onderzoeken over elkaar met telkens weer een bredere definitie van kindermishandeling. Alsof dat bij vergadering door enkelen voor de rest van de wereld besloten kan worden.
"Nou moeten ze toch wel weten dat dat theelichtje.... dat hebben we al wel duizend keer gezegd".
Yeah, right.
Groet,
Miriam Lavell

M Lavell
22-11-2012 om 16:11
Ken ik niet
Anderss:"Wel toch? de meeste kinderen groeien op bij hun rommelende ouders"
Dan mis je de pointe. Als er bij jeugdzorg iets structureel mis gaat, dan wordt de organisatie niet direct uit de bevoegdheden ontheven. WSG heeft nog steeds vergunning, mag zichzelf controleren, krijgt geen OTS.
Naar waar het mis gaat bij ouders wordt actief onderzoek gedaan en dan ook nog in een definitie die nog veel verder gaat dan concrete mishandeling.
Anderss:"Er is in elk geval wel systemisch onderzoek gedaan naar hoe kinderen mishandeling ervaren "
Nee hoor. Of is er recent iets verschenen? Heb je een link?
Groet,
Miriam Lavell

desi
22-11-2012 om 20:11
Sjonge, nog eens screening
Ergens in het begin van deze draad schreef ik het volgende:
'Dan laat die bewuste instelling echt steken vallen. Misschien staat het dan wel in het protocol maar houden ze zich er niet aan. In het geval wat bij mij bekend is kwam er alleen een medewerker praten. Een paar dagen later werd er een kind geplaatst.'
Zie ik toch net op het rtlnieuws iemand van dezelfde stichting toegeven dat hun screening in een van de pleeggezinnen niet in orde was. Ik vrees dat die nalatigheid niet bij de screening van deze 2 pleeggezinnen gebleven is.

AnneJ
23-11-2012 om 11:11
Sociale wetenschappen
Ergens staat dat een directeur een sociale universitair opgeleide is en dat zou fout zijn. Toch denk ik dat juist in die hoek een verbetering kan zitten. In plaats van al die juridische nonsens, procedures en maatregelen is het verstandiger om nou eens te investeren in wat nou eigenlijk goede hulp zou kunnen zijn. Bijvoorbeeld voor zo'n puber die in huize Alexandra terecht komt. Sociale wetenschappers kunnen interviews en data verzamelen over situaties waar er verbetering optrad en waar dat mogelijk door kwam. Misschien wel gewoon in de vorm van verhalen. Dat kan een zinnig aanbod zijn om het hulpverleningsaanbod van jeugdinstellingen te verbeteren.
Er zal altijd een vorm van relativering in moeten zitten want het blijft mensenwerk. Maar het is natuurlijk onacceptabel om kinderen in zo'n doolhof te laten verdwalen.
Ook pleeggezinnen zijn gebaat met positieve verhalen. De hele sector zou gebaat zijn met verhalen als die van Sara Harkink.
Ook vond ik een opmerking van de kinderrechter mevrouw Quick-Schuit wel markant. Ergens is de jeugdzorg overgegaan van VWS naar Justitie. Vervolgens heeft dat geen prioriteit bij dat departement. Andere zaken zijn meer urgent blijkbaar en kinderen horen daar niet bij.
En inderdaad, veel vaker zal er praktisch geholpen moeten worden in plaats van geneuzeld en gestreden. Met meer terughoudendheid om de rechten van ouders en kinderen te overtreden.
Afijn, beetje idealen moeten er wel blijven want verder vind ik het vrij hopeloos. Maar misschien als we als ouders consequent een beroep doen op de oplossingsmogelijkheden van instanties en zelf doelgericht blijven zoeken naar goede oplossingen, geen paniek, niet meegaan in die strijd, gewoon staken te doen. Misschien helpt dat wel iets.

AnneJ
23-11-2012 om 14:11
Raak
Eigenlijk is het niet zo moeilijk. Er moet gewoon een rem komen op die juridische processen. Melden moet met zoveel waarborgen voor hulpverleners, leerkrachten en anderen opgezadeld worden, zoals eigen onderzoek, een multiplechoice vragenlijst die je eerst moet opvragen en dan invullen wat je zelf al gedaan hebt en wat de signalering betreft, met alle mogelijkheden en instructie. Dat dat mensen juist gaat afremmen.
AMK meldingen niet meer anoniem.
En geef de RAAK groep en adepten de opdracht om nou eens na te denken over het hulpaanbod bij de diverse problemen die een kind kan hebben en die allemaal volgens de boekjes kindermishandeling heten. Al die opgeleide mensen kunnen beter positief en oplossingsgericht gaan bijdragen dan al die congressen en workshopjes hoe erg het wel niet is en hoe de lijsten nu weer uitgebreid moeten worden en hoe je ouders negeert en doordendert met die immorele beweging.

mirreke
23-11-2012 om 18:11
Richard je bericht van 21 november (roddels)
Volkomen eens! Dit is precies zoals het gaat, zeker als ouders zich van geen kwaad bewust zijn.
In de periode dat wij ermee te maken hadden heb ik ook heel veel gepraat met ervaringsdeskundigen die zelf eea achter de kiezen hadden met Jeugdzorg.
Voorbeeldjes:
Je komt om voor hulp omtrent problemen die een bepaald kind heeft, en preventief worden je andere twee kinderen uit huis gehaald. Het kind met problemen blijft thuis en krijgt geen hulp.
Je komt met een hulpvraag met betrekking tot de problemen die een kind heeft, en al je kinderen worden maar meteen uit huis gehaald.
Je komt om hulp en er wordt hulp opgedrongen aan de kinderen die geen problemen hebben, het kind met problemen krijgt geen hulp.
Dit zijn enkele bizarre verhalen die ik heb gehoord.
Zelf hebben wij ook meegemaakt dat er onze dochter door de hulpverlening werd verteld dat wij haar niet meer wilden. Als wij belden deed men alsof ze er niet was en geen zin had om met ons te praten. Als we haar wel aan de lijn kregen, (ze had van ons een illegale mobiel gekregen zodat we wel contact hadden), moest ze onder dwang iets anders zeggen dan ze wilde. Men stond bij het telefoongesprek.

Emine
23-11-2012 om 19:11
En het allerergste....
En het allerergste...is dat je hier als ouders machteloos tegen staat...door een systeem waarin alles met elkaar meedanst. En de ouder verwordt tot een stuk stront.
Zou het overigens toeval zijn dat de laatste jaren de 'vraag naar jeugdzorg' explosief is gestegen, of creeert men in het kader van de recessie nog harder dan voorheen de eigen baan?

AnneJ
23-11-2012 om 20:11
Stijging jeugdzorg
http://www.jeugdzorgnederland.nl/de-vraag-naar-jeugdzorg/
Dit zeggen ze er zelf van:
Oorzaken
Hoe komt dat? Jeugdzorg Nederland ziet verschillende oorzaken. Mensen hebben er steeds minder moeite mee om hulp te zoeken. Op tv en in hun omgeving zien ze hoe anderen openlijk erkennen dat ze er in hun eentje niet uitkomen. En dankzij de media-aandacht voor jeugdzorg weten ze ook dat die hulp beschikbaar is.
Sneller ingrijpen
Maar ook meldingen door anderen nemen toe. Mensen die kindermishandeling vermoeden bijvoorbeeld. Politie, scholen of ziekenhuizen die signalen opvangen dat het met jongeren niet goed gaat. En tot slot is in de samenleving een duidelijk tendens zichtbaar: we moeten eerder en sneller ingrijpen als jongeren niet veilig opgroeien.

AnneJ
23-11-2012 om 20:11
Geen cijfers
http://www.rijksoverheid.nl/documenten-en-publicaties/kamerstukken/2009/04/28/antwoorden-op-kamervragen-van-langkamp-over-de-explosieve-groei-van-kinderen-die-onder-toezicht-staan-van-bureau-jeugdzorg-rotterdam.html
Nadat men constateert dat de groei aan het afvlakken is (maar nog steeds groei!) wordt het volgende gezegd:
"Antwoord 4
Zoals uit de antwoorden op vraag 2 en 3 blijkt is er geen sprake van een “explosieve toename” van het aantal ondertoezichtstellingen in de stadsregio Rotterdam. Ik zie derhalve geen reden om onderzoek te doen.""
Dit is de situatie in Rotterdam waar kamervragen over gesteld werden vanwege de explosieve groei van de aantallen OTS en UHP.
Ik kan me niet voorstellen dat meer ouders zich vrijwillig melden bij jeugdzorg. Wel kan ik me voorstellen dat men doorverwezen wordt, bijvoorbeeld vanwege indicaties en pgb's die in veel regio's inmiddels via bureau jeugdzorg gaan, en dan krijgen we de inmiddels bekende taferelen. Zogenaamd vrijwillig gemeld voor hulp. Ook is bureau jeugdzorg steeds aanweziger op scholen en zowel bij de basisschool als het voortgezet onderwijs van mijn kinderen stelde men zich voor samen met het docententeam aan het begin van het jaar, zonder daarbij te vermelden dat hulp vragen aan jeugdzorg niet vrijblijvend is. Nee, het is zo aardig dat ze er zijn als kinderen problemen hebben en eens met iemand willen praten. Op de basisschool hebben we er maar even hartelijk om gelachen, dat gaf wel enige commotie en verwarring. Op het voortgezet onderwijs heb ik me suf gepiekerd hoe ik andere ouders kon waarschuwen zonder zelf als de bonte hond bekend komen te staan. In elk geval heb ik mijn kinderen gewaarschuwd voor deze mensen.

tsjor
24-11-2012 om 11:11
Beslissingen
Mirjam, ook als je niet ingrijpt of beslissingen op zijn beloop laat neem je een beslissing.
Nog even terug naar de vraag: op basis waarvan worden beslissingen genomen. Ik kreeg gisteren een huiveringwekkend inkijkje in wat er binnen de kluis-van-graniet gebeurt.
Stel je voor, een OTS eindigt met de opdracht (rechter en BJZ) een psychologisch onderzoek te laten uitvoeren naar mogelijke trauma's van het kind (uitkomst: kind heeft trauma's van de plotselinge uithuisplaatsing, van het schoolplein afgehaald worden door de gezinsvoogd). In de rapportage van ddat onderzoek kom je informatie tegen die uit rapporten van BJZ zou komen: oma zou een alcoholist zijn, opa gewelddadig en stiefvader zou een been van het kind gebroken hebben.
Die informatie ben je nooit eerder ergens tegengekomen, in alle stukken van BJZ niet, noch in het dossier dat je zelf mocht inzien.
Waar komt die informatie vandaan? En die informatie klopt niet: oma dronk geen druppel, opa was een sul en het kind brak het been door een val van de bank. Maar aangezien je deze informatie nooit onder ogen gehad hebt heb je hem ook nooit kunnen corrigeren.
Nu zit het team bij elkaar, met de gedragsdeskundige die alles weet over hoe je eigen opvoeding doorsijpelt in de manier waarop jij je kinderen opvoedt. En het team beschikt over deze foutieve informatie, die eigenlijk geheim gehouden wordt. Op basis van die geheime informatie worden beslissingen genomen: kind is in gevaar, direkt UHP, van het schoolplein afhalen.
Pas nu er een rapport komt van een psycholoog krijg je deze informatie te zien. Dat heeft dus jarenlang op de achtergrond meegespeeld, waardoor iedereen het gevoel zal hebben dat ze echt een kind gered hebben uit barbaarse omstandigheden, simpelweg foute informatie, die geheim gehouden wordt.
Wat kan in hemelsnaam het belang zijn van zo'n werkwijze?
Overigens geeft het rapport een aardig inzicht in hoe kinderen zelf een UHP ervaren: traumatisch. Zomaar weggerukt worden van het schoolplein, onder het mom 'we gaan naar een nieuwe school, vervolgens ergens anders belanden, niemand die uitlegt waarom, geen kontakt met je ouders, ergens wildvreemd achtergelaten worden, en dat voor een jong kind. Kinderen worden dan agressief of juist depressief en dat wordt dan bestreden met stevige medicatie.
Tsjor

AnneJ
24-11-2012 om 13:11
Pleeggezin
En zo komt een kind dan aan in een pleeggezin. En die menen dan te weten dat het kind er zo erg aan toe is vanwege de slechte opvoedingssituatie bij de eigen ouder. Gevoerd door de informatie van de gezinsvoogd.
Ik snap dat er ook situaties zijn waarin een kind echt knel heeft gezeten maar de voorbeelden van kinderen die knel gezet zijn door dit proces zijn te erg. Ik had nachtmerries van een pleeggezin voor mijn kinderen. Angst en woede, met name als ik ze dan zou mogen bezoeken. Ik wist niet of ik dat nog kon handelen.

AnneJ
26-11-2012 om 12:11
Nog een
Moeder is bang voor jeugdzorg. Eerst meldt ze dat dat komt van alle verhalen op tv en internet. Dan vertelt ze dat een kind van een kennis 2 jaar uit huis is geplaatst, gemeld door school en buren vanwege de vele blauwe plekken. Na 2 jaar komen ze er achter dat het kind een afwijking heeft in de witte bloedcellen. Moeder staat klaar om wie dan ook van de deur weg te sturen mochten ze voor haar en haar kind komen. Al jaren kwetsbaar vanwege een chronische ziekte. Gelukkig wordt haar kind volgend jaar 18 jaar. Net op straat gehoord. En echt, ik ben niet op zoek naar die verhalen.
Je zou toch denken, wat zouden die pleegouders daar nou van vinden. 2 Jaar een kind van een ander in huis om onterechte redenen. Maar er is vast nog een heel verhaal bij gesprokkeld waardoor iedereen het er toch over eens blijft dat het een goede zaak was om die jongen uit huis te plaatsen.

M Lavell
26-11-2012 om 12:11
Zonder analyse
Maar dat is het dus: een signaal, een niet pluis gevoel en handelen maar. Dat is nog steeds zo. Het is de afgelopen jaren alleen maar erger geworden.
Er is geen waarheidsvinding of analyse. Daar wordt al lang over geklaagd, en dat is een terecht verwijt.
Jeugdzorg zou een bolwerk van kennis over kinderen moeten zijn, waarbinnen iemand snel op het idee zou moeten komen dat er iets met blauwe plekken en witte bloedlichaampjes kan spelen waardoor mishandeling alweer een stuk minder aannemelijk is.
Maar in de praktijk blijkt die kennis niet zo groot te zijn en is de onderbuik de belangrijkste raadgever.
Niet dat analyse altijd uitsluitsel geeft trouwens. Mijn man en mijn dochter telden haar blauwe plekken altijd samen in bad. 48 is het record, maar minder dan 30 waren (en zijn!) het er nooit. En ja, er is iets met stolling in haar bloed (kan niet anders), maar gericht onderzoek daarnaar (is gedaan) levert onvoldoende resultaat om dat te vinden.
Gelukkig is mijn dochter ouder dan 18, dus kan ik zonder angst vertellen over al die blauwe plekken en het feit dat ze meestal met papa in bad ging.
Groet,
Miriam Lavell

AnneJ
26-11-2012 om 22:11
Achter de voordeur
Er is een nieuwe achter de voordeur.
http://www.ouders.nl/mdos2012-voordeur5.htm

AnneJ
27-11-2012 om 12:11
Nog een 2
Nieuwsgierig geworden heb ik het verhaal van het uithuisgeplaatste jongetje met blauwe plekken doorgevraagd. De derde (!) pleegouder vond de blauwe plekken, die natuurlijk ook zichtbaar bleven in het pleeggezin, een bezoekje waard aan de huisarts waarna de zaak uitgezocht werd. Beide gezinnen hebben nog steeds een goed contact, kind logeert er nog weleens, men gaat samen dagjes uit, en de ouders zijn deze mensen uiteraard ongelooflijk dankbaar.

Emine
27-11-2012 om 12:11
Voor het teruggeven van het kind?
Dankbaar voor het teruggeven van het kind neem ik aan?
Dit is goed afgelopen dan, maar als het om het derde pleeggezin gaat, dan hebben de eerste twee wel gedaan waarmee ik de draad startte: onder de noemer weldaad een misdaad begaan.......Je moet er toch niet aan denken dat je goed wilt doen en zo dit soort onzin die iemand zijn/haar kind kost fascilliteert.

M Lavell
27-11-2012 om 12:11
Anders bekijken
Je kunt ook beweren dat het maar goed is dat deze twee pleeggezinnen er waren, anders was die jongen nog in een kindertehuis beland ook.
Kortom: wordt pleeggezin en zorg dat je je stinkende best doet om contact/omgang met de ouders te houden én zoek verder dan je neus lang is. Blauwe plekken, dat kan ook iets anders zijn.
Blijft natuurlijk dat ook pleeggezinnen met een voogd te maken hebben die nogal dwingend een reeks van dingen kan verbieden of opleggen.
Dan zit er niks anders op om het voor dat kind in die tussentijd zo prettig mogelijk te maken. Ik zou die poging van pleeggezinnen bepaald niet als 'medeplichtigheid aan het systeem' betitelen.
Nou ja, behalve dan die pleeggezinnen die zich meer als bedrijf gedragen. Die zijn er ook. Het eerder genoemde 'de Loot' is daar een van.
Ja, die zijn onderdeel van het probleem.
Groet,
Miriam Lavell