Ziek jeugdzorgsysteem en rol pleegouders daarin

Het systeem

"Ouders hebben soms gewoon gelijk maar help haar dan om er goed mee om te gaan zou ik zeggen. Of biedt een uitweg door kind op regelmatige tijdstippen even weg te halen en iets leuks te doen."

Pfff hoelang we dat al niet geprobeerd hebben.. Kind is al 25 jaar.

"het systeem maakt er dankbaar gebruik van in plaats van deze vorm van mishandeling en laster aan te pakken, krijgen ouder en kind vanalles over zich heen. "

Ik kan ook alleen maar met voorbeelden komen. Maar wel voorbeelden van het tegenovergestelde. Dat bjz juist te lang wacht en de ouders keer op keer teveel kans geeft.

Mijn moeder wilde ooit pleegouder worden maar heeft het niet gedaan omdat ze van andere pleegouders te vaak hoorde dat een kind dat net op verhaal was gekomen toch terug moest, want moeder had weer een nieuwe vriend en wilde het nog een keer proberen. Hartverscheurend. Hier stelt bjz dus wel het belang van de ouders voorop.

Referentiekader

naarmate dit draadje steeds langer wordt, bekruipt me het gevoel dat er rondjes gedraaid worden: alles wat niet past in het beeld van een slechte, machtswellustige jeugdzorg en onschuldige ouders wordt door een aantal makkelijk terzijde geschoven, genegeerd of gebagatalliseerd. Met een ondervoede jongen komt het allemaal wel goed, en als er al wat mis is, kun je de moeder kenneljk alleen verwijten dat ze wat naief ten opzichte van jeugdzorg staat. Dat een arts zich inzet in de strijd tegen kindermishandeling is afkeuringswaardig en op de ernstigste gevallen van kindermishandeling wordt maar helemaal niet gereageerd. Niemand ontkent de zwarte kanten van jeugdzorg. Voor het evenwicht zou het wel zinnig zijn ook te erkennen dat sommige kinderen door toedoen van hun eigen ouders onherstelbaar beschadigd worden. Het draadje wordt aangegrepen om gal te spugen over de ervaringen met jeugdzorg ( zeer begrijpelijk, dat wel), maar zolang je daarnaast geen oog hebt voor de andere kant, schiet je volgens mij niets op. Ik vind het echt jammer dat ik geen antwoord krijg op de vraag wat jullie zouden doen in drie concrete gevallen, waarmee hulpverleners in de werkelijkheid geconfronteerd zijn. Ik vind het heel leerzaam om over verschillende ervaringen te lezen. Ik zou het nog leerzamer vinden om te horen wat jullie als oplossing zouden zien, zonder dus de meest kwetsbare kinderen uit het oog te verliezen.

Sietske

Negatief

Ik zie zaken die worden aangegeven niet als kritiek, maar als leerpunten.
Er is veel mis met het bureaucratische systeem BJZ.
Er is binnen BJZ vaak een groot verloop. In een keer andere voogden, enz.
Hoe kan dit? Ik heb zelf het gevoel dat er best aantal mensen zijn die denken dat zij een goede bijdrage kunnen leveren om "leed" van kinderen te verzachten en hun uiterste best doen om dit te doen. Echter zijn zij met hun handen gebonden ivm het systeem BJZ. Er wordt op allerlei manieren geprobeerd om cultuuromslag voor elkaar te krijgen, ook door middelen als onder toezicht stellen van BJZ. Echter helpt het allemaal nog steeds niet.

Er werd gevraagd wat dan, BJZ opdoeken?
Ja misschien wel. Ook denk ik dat er ander soort scholing bij moet komen. En vooral het leren kijken door verschillende brillen. Een kind met autisme bekijk je door een autismebril bijvoorbeeld. Geen starre blikken, uitgaande van eigen waarden.
Eigen waarden doen niet ter zake in werk bij BJZ denk ik dan.
Is net als de dealende tippelende moeder. Aanname is gelijk dat zij ook gebruikt, want dealen en gebruiken ligt bij elkaar. dat zij niet voor haar kind kan zorgen, want zij tippelt, enz. Wat moeten we dan denken van een rechtenstudent die tippelt om haar studie te betalen en later als advocaat werkt. afschrijven die hap, want ze heeft getippeld. of is dat anders, omdat doel anders is en zij geen moeder is en goede baan heeft later?
kortom ik pleit ervoor om buiten hokjes te denken. iets wat veelal voorkomt binnen het systeem. en te kijken met meerdere "brillen" buiten je eigen waarden.
en niet beoordelend te kijken, maar te kijken vanuit perspectieven/mogelijkheden binnen eigen gezinnen.

natuurlijk zijn er altijd gezinnen waar het echt niet kan, zoals bij seksuele mishandeling. maar dan moet een gezin niet direct afgeschreven worden. er dient dieper gekeken te worden naar de echte problematiek. waarom gebeurt dit?

Jess

"er dient dieper gekeken te worden naar de echte problematiek. waarom gebeurt dit?"
Op zich kan ik hier een eind in mee, maar er is natuurlijk gewoon ergens een grens. Als pa zich iedere avond vergrijpt aan zijn dochter, terwijl ma in de kamer ernaast haar klanten ontvangt, dan vind ik dat dat kind recht heeft op bescherming. Hoe loyaal ze mogelijk ook aan haar ouders is. Hoe zie jij dit dan voor je? Pa lekker zijn gang laten gaan en iedere week een psycholoog over de vloer om met pa te praten "waarom hij dit doet"?
En hoe kijk jij naar de 'rauw eten jongen'? Kind is volgens artsen zwaar ondervoed en blijft sterk achter in de groei. Moeder kiest hiervoor bewust, want het alternatief (gekookt en/of dierlijk voedsel) vindt zij slechter. Wie heeft recht op wat? Heeft de jongen recht op iemand die hem gezon eten geeft, of heeft de moeder recht op haar manier van (op)voeden?
Ik merk dat het in dit draadje steeds weer gaat over ouders die hulp zoeken en een OTS/UHP krijgen, maar het gaat ook over andere situaties. Zoals deze.

Dank

Voor de inhoudelijke reactie. Ik denk dat uit mijn reacties tot nu toe wel gebleken is dat alle ervaringsverhalen in mijn ogen als leerpunten gezien moeten worden, tot zover zijn we het dus eens. Wat ik me afvraag is hoe je bijvoorbeeld een zaak met seksueel misbruik aan gaat pakken zonder jeugdzorg, want opgedoekt inmiddels. Het kind moet toch worden opgevangen? Let wel, seksueel misbruik (plegen, maar ook faciliteren) is strafbaar, ook als het om je eigen kinderen gaat. Het gezinsleven is dan dus sowieso niet meer intact.

Sietske

Sietske

Ik wil best meedenken over concrete misbruik en geweldsituaties rond kinderen maar eigenlijk heb ik daar geen verstand van. Natuurlijk denk ik dan, de jeugdhulpverlening blijkbaar ook niet, maar dat ligt aan mij. Er zijn vast wel mensen die er genuanceerd mee om kunnen gaan. Het is niet mijn vak.
En ik wil bovendien helemaal niet ontkennen dat er ook situaties zijn waar je een kind niet aan bloot wilt stellen. Maar voor mij is dat allemaal theorie. Ik heb geen ervaring met echt mishandelde kindertjes. Ik heb wel ervaring met ouders die hulp zoeken en die bedreigd worden vervolgens en dat kan ik nog steeds niet verteren. En ja, ik denk dat het alternatief: een leven in de jeugdzorg niet blijmakend is zodat je er werkelijk ontzettend veel aan zou moeten doen om mensen te helpen het zelf, in eigen gezin, met eigen regie en beslissingen, weer op de rit te krijgen. Ik ken een aantal zorgelijke situaties waar dat bijvoorbeeld met steun van de huisarts en van buren weer goed gekomen is. Waar je dan blij bent dat jeugdzorg er niet bij betrokken is geweest, dan was het leed niet te overzien geweest.

Seksueel misbruik

We zijn ons als samenleving inmiddels veel meer bewust van het voorkomen van seksueel misbruik. En de noodzaak daar wat aan te doen als burger en niet weg te kijken. Bij verdenkingen zou je in algemene zin elkaar daarop aan moeten spreken en zorgen dat er altijd 4 ogen zijn. Kinderen die aangeven misbruikt te worden bied je een veilige plek maar met contact met de ouders onder 4 ogen. Inderdaad jammer dat het JAC er niet meer is. Daar heb ik, ouwe taaie, goede ervaringen van gehoord. Er werd een kind zoveel mogelijk in eigen netwerk een plek geboden, ouders werde gewaarschuwd dat het goed was met hun kind en als het kon werd er bemiddeld zodat kind direct weer naar huis ging. Ik snap niet dat dat weg is want dan leg je het initiatief en de mogelijkheden bij een kind zelf.
Als een kind in mijn omgeving seksueel misbruikt zou zijn, of dat zou melden, dan zou ik het bij mij houden, of bij vrienden, de ouder bellen dat kind veilig is, en met kind praten wat er aan de hand is. En dan een oplossing zoeken, in overleg met de ouders, het kind, en het netwerk. Ik herinner dat van mijn ouders met een (valse) beschuldiging door een pleegkind. Kind verbleef bij een vriendin van mijn ouders en er kwam weer rust in de tent, en na dat zaken uitgesproken waren kwam kind gewoon weer terug. Geen drama.
Misschien zou het wel handig zijn als er ervaringsverhalen zijn van bemoeienissen buiten jeugdzorg om, als voorbeeld, als handvat bijvoorbeeld.

De medische wereld is geen exacte wetenschap

Het is inderdaad zo dat ik weinig waarde hecht aan oordelen van artsen. Er lopen daar heel wat kwakzalvers rond. En een arts die op grond van de groeilengte een kind zwaar ondervoed verklaart noem ik een kwakzalver. Zo ongezond zag die jongen er niet uit in de studio.

Daarbij ga ik af op de uitspraken van de moeder. Zij heeft zich namelijk zeer intensief verdiept in de materie over rauw voedsel. De kennis van de arts strekt zich slechts uit tot wat basale informatie uit de medische wereld. Daar komt ook nog bij dat de huidige medische wereld zich vooral concentreert op symptoombestrijding. Dus die moeder neem ik serieus.

Tjee, mijn kind groeit ook minder omdat ze gezond eten krijgt. Nu hadden we gelukkig een arts die anti-hamburger was dus die weerhield zich ervan om zulke absurde uitspraken te verkondigen.

Toch vind ik dat deze moeder een heel goed punt aanhaalde - waar de presentatoren onbeschoft overheen walsten. Want als je kijkt naar wat onze kinderen allemaal naar binnen werken dan is dat heel zorgelijk. Als je alleen al van een ongezond eetpatroon uit gaat dan kun je half Nederland wel onder toezicht stellen.

Maar goed, liever pesten we - via Jeugdzorg - uitzonderingen weg uit de samenleving dan dat we er wat van leren.

Vroeger was het ook zo dat we er op los pafte. Kinderen rookten gewoon mee. Maar moet je nu eens kijken wat een omwenteling we doorgemaakt hebben omtrent het anti-rook beleid. Maar ook op het gebied van voeding valt er nog heel wat winst te behalen voor een gezondere samenleving.

Gelijk willen halen

Fred:"Maar schoonmoeder zou JUIST veel meer hebben aan verplichte hulp. "
Hiermee komt de cirkel rond volgens mij. Je stelde eerder de vraag in hoeverre ouders zelf debet zijn aan conflicten met jeugdzorg.
Mijn analyse daarvan is dat dat waar is voorzover het gaat om foute verwachtingen van de hulp die er geboden wordt.
Even kort samengevat het probleem dat jij als voorbeeld geeft: Moeder maakt opvoedfouten in de ogen van omstanders, maar ze wil niet luisteren. Wat vader, kinderen en omstanders ook proberen, ze blijft eigenwijs. De hoop is nu gevestigd op 'iemand van buiten' die moeder wel eens de waarheid zal vertellen.
Een schooljuf of bovenmeester die stelling zal nemen en straf zal uitdelen in een milde, maar wel imponerende vorm. "Nu moet ze wel luisteren".
Voor het in dit voorbeeld genoemde 'moeder' kun je ook 'vader' of 'kind' of 'buurvrouw' of 'schooljuf' invullen. Anything goes eigenlijk.
Overeenkomst is steeds de hoop op een onafhankelijke figuur die hier vanuit onafhankelijke deskundigheid een patstelling zal doorbreken, waardoor de stijfkoppige opvatting van iemand uit het netwerk rond het kind of van het kind.
Het is daarom ook niet zo gek dat juist bij scheidingen er heel wat van dit soort hulpvragen komen. Beide partijen willen gelijk krijgen. Ze zijn op zoek naar een verstandige scheidsrechter die ze dat zal geven, vanuit de opvatting dat _zij_ het bij het rechte eind hebben en die ander niet.
Maar: Jeugdzorg is geen scheidsrechter.
Bovendien is Jeugdzorg er niet voor volwassenen. Er is geen bevoegdheid om schoonmoeder aan verplichte hulp te onderwerpen. Er is uitsluitend de bevoegdheid om iets met dat kind te doen.
Leg de patstelling voor aan jeugdzorg en de uitkomst is dat het kind uit huis geplaatst wordt. Jeugdzorg mengt zich (als het goed is) verder niet in de patstelling (hoewel zelfs dat regelmatig fout gaat, de ombudsmannen (nationale en kinder) hebben er net een rapport over geschreven).
Een groot deel van de problemen met Jeugdzorg, zouden verholpen zijn als mensen de instantie NIET gebruiken om hun gelijk te willen halen. Als ze accepteren dat er niet zoiets is als 'gelijk hebben' bij opvoeden.
In jouw voorbeeld: accepteren dat schoonmoeder eigenwijs is, en voor het kind doen wat je kunt. Een schouder, een beetje tegenwicht, een dagje uit.
Het resultaat van die combinatie is vele malen beter dan een zwervend bestaan in jeugdzorgland.
Wat ik jeugdzorg op dit punt kwalijk neem, is dat zij onvoldoende communiceren dat ze niet kunnen zijn wat de meeste partijen wel van ze verwachten: de plek om je gelijk te halen, de plek om een eigenwijze op zijn nummer te zetten. Die verwachting is trouwens ook dominant bij 'de horde'. Zie reacties op Rauw en Rauwer, maar bijvoorbeeld ook op het zeilmeisje en de zeiljongens.
Zie dat rapport van de ombudsmannen over scheiden en jeugdzorg, er zijn binnen Jeugdzorg zelf ook nogal wat medewerkers die zichzelf wel die rol geven.
Dat is kwalijk. Het kent alleen verliezers.
Groet,
Miriam Lavell

Scheidsrechter

Sja, jij zegt dat Jeugdzorg geen scheidsrechter is, ik zeg dat een scheidsrechter juist goed zou zijn voor het kind.

Dan gaan we het hier niet over eens worden, denk ik.

Naast het punt

Fred, we hoeven het niet eens te worden. We hebben het te doen met wat er is. Jeugdzorg is geen scheidsrechter.
Groet,
Miriam Lavell

Inderdaad

RareDruif:"Als deze jongen van zijn moeder gered moet worden vanwege gezondheidsschade, moet het dan ook niet gelden voor gezinnen waar ouders en / of kinderen lijden aan overgewicht?"
Ja. Daar gaan dan ook stemmen voor op en het gebeurt in voorkomende gevallen zelfs al.
De kwestie is dat dat opnieuw een uitbreiding is van het werkgebied van Jeugdzorg en verplichte kinderzorg (ots of uhp).
Het resultaat daarvan is dat veel nog meer kinderen in een nu al te krappe voorziening belanden, waardoor nog meer kinderen het slechter krijgen dan thuis. De realiteit: ook in tehuizen en pleeggezinnen raken kinderen ondervoed of obees.
Groet,
Miriam Lavell

Dreigen.

"is geen hulp Fred. Je denkt toch niet dat je schoonmoeder anders gaat opvoeden als ze bedreigd wordt? Wat voor zin heeft dat?"

Als een instantie zegt 'hey, u bent ongezond bezig. We zouden graag zien dat u dat verandert, anders zijn we genoodzaakt om verdere maatregelen te regelen, en dat is iets wat we niet willen'..

Als dat al als 'dreigen' wordt opgevat, wat kan een instantie dan nog doen? Vrijblijvend iets mompelen en keihard genegeerd worden? Een kind zonder waarschuwing weg halen?

Jeugdzorg moet soms tot maatregelen over gaan. In de ogen van de ouders die het betreft, kan bjz het niet goed doen.. zelfs als ze het wél goed doet, wil ik maar zeggen.

Waarmee ik wederom, NIET ontken dat er ook grove fouten worden gemaakt. Maar dat is meer reden om bjz te hervormen, dan om het op te doeken.

Ik moet er niet aan denken dat er helemaal geen mogelijkheid meer is om kinderen acuut uit een bedreigende situatie te kunnen halen.. Wie zijn huisdieren totaal verwaarloost kan op inbeslagname rekenen, dat moet ook voor kleine hummeltjes blijven gelden.

Overdrijving

Fred:"Ik moet er niet aan denken dat er helemaal geen mogelijkheid meer is om kinderen acuut uit een bedreigende situatie te kunnen halen.. "
Het gaat helemaal niet om alles of niks.
Het gaat mis bij de overdrijving. Nederland is kampioen uit huis plaatsen. Geen beschaafd land in de wereld heeft zo weinig vertrouwen in de opvoedkwaliteiten van ouders.
Daar staan de vraagtekens.
Groet,
Miriam Lavell

Alternatief.

"De kwestie is dat dat opnieuw een uitbreiding is van het werkgebied van Jeugdzorg en verplichte kinderzorg (ots of uhp).

Het resultaat daarvan is dat veel nog meer kinderen in een nu al te krappe voorziening belanden, waardoor nog meer kinderen het slechter krijgen dan thuis. De realiteit: ook in tehuizen en pleeggezinnen raken kinderen ondervoed of obees."

Ik ben het ermee eens dat jeugdzorg een verbetering moet bieden. Dus niet haar werkgebied uitbreiden zonder dat ze de capaciteit heeft om nieuwe gevallen een redelijk alternatief te geven.

Zoals jij eerder al zei, waar ze ook op emotioneel gebied behoorlijk 'gevoed' worden.

Teveel

"Het gaat helemaal niet om alles of niks.

Het gaat mis bij de overdrijving. Nederland is kampioen uit huis plaatsen. Geen beschaafd land in de wereld heeft zo weinig vertrouwen in de opvoedkwaliteiten van ouders. "

Sommigen in het draadje willen het wel degelijk af schaffen.

En (cijfers heb ik niet) ik heb het idee dat jeugdzorg juist teveel rekening houdt met de ouders.

Mijn moeder wilde ooit pleegouder worden maar heeft het niet gedaan omdat ze van andere pleegouders te vaak hoorde dat een kind dat net op verhaal was gekomen toch terug moest, want moeder had weer een nieuwe vriend en wilde het nog een keer proberen. Hartverscheurend.

Er is nu een gevaar dat we in welles-nietus vervallen. Maar dat is de andere kant van het verhaal, en dat geluid is hier nauwelijks te horen.

Haalde ik al aan

"omdat ze van andere pleegouders te vaak hoorde dat een kind dat net op verhaal was gekomen toch terug moest, want moeder had weer een nieuwe vriend en wilde het nog een keer proberen. Hartverscheurend."
Dat klopt. Het was nog sterker zelfs: kinderen werden expres na een jaar, of bij blijk geven van 'houden van' uit het pleeggezin gehaald. Ik heb dat verschijnsel al eerder genoemd onder het kopje 'family life'. Deze werkwijze was onderdeel van de vaste overtuiging dat het voor het kind slecht zou zijn om een band op te bouwen. Pleegouders en instituten moesten altijd 'onafhankelijke partij' blijven.
Met die werkwijze werd de basisbehoefte van het kind, family life, een band, loyaliteit, genegeerd.
Dat is met succes aangevochten bij de rechter (jaar of 5 geleden?). Inmiddels is men dus verplicht om rekening te houden met family life. Maar het is nog steeds geen vast onderdeel in het behandelingsplan. Er zijn geen waarborgen voor.
In die situatie die je beschrijft is het voor ouders overigens wel veel moeilijker om dat kind alsnog weer terug te krijgen. Dat gaat ook op als blijkt dat het kind onterecht uit huis is geplaatst of als dat kind zelf weer terug wil naar huis.
In die zin is 'het belang van de ouders' iets geworden waar tegen gestreden lijkt te worden, zelfs over het hoofd en tegen het belang van het kind.
Groet,
Miriam Lavell

Verwachtingen

"Als dat al als 'dreigen' wordt opgevat, wat kan een instantie dan nog doen? Vrijblijvend iets mompelen en keihard genegeerd worden? Een kind zonder waarschuwing weg halen?"
Fred, de mogelijkheden van dit soort instanties zijn ook niet zo groot terwijl er wel veel verwacht wordt en gesuggereerd. Ik denk dat ouders goed moeten weten dat de mogelijkheden tot werkelijke hulpverlening van dit soort instanties zeer beperkt is en dat je altijd op zoek moet gaan naar iemand die er echt voor geleerd heeft, dan heb je meer kans. Jij wil dat schoonmoeder anders opvoed, instanties hebben dreiging (OTS) en uithuisplaatsing (UHP) in de aanbieding. Dat matcht niet.
Mensen dwingen is niet echt een vorm van hulpverlening. Mensen dwingen hoort bij justitie.
Dus je vraagt hulp maar je krijgt justitie.

En bedankt, tango!

En bedankt, Tango!
Je hebt me een slapeloze nacht bezorgd nadat ik naar aanleiding van een berichtje van Fred eens ben op gaan zoeken hoe je verhaal nou precies was over die zwangere vrouw die volgens hem wel 'hulp' van jeugdzorg nodig zou hebben. Want weet je, ik had die vrouw kunnen zijn.
De enige reden dat ik dat niet geworden ben is door stom toeval omdat de moeder van een studiegenote die sociaal werker was via haar dochter me het dringende advies gaf om vooral GEEN officiële hulp te vragen, want dan zou ik mijn kind hoogstwaarschijnlijk kwijt raken.
Het is heel goed mogelijk dat die alleenstaande zwangere vrouw het helemaal niet kan leren om haar huis volgens de algemene normen schoon te maken, maar dat maakt haar niet automatisch een slechte moeder. Er zijn legio ouders die dat niet of met moeite lukt, getuige het succes van mailingslisten als Flylady en Kaat Mossel. Daar kraait echter geen haan naar, want ook al is een huis chronisch een puinhoop, dat wil nog niet zeggen dat kinderen daar slecht in zullen opgroeien.

Wat die vrouw werkelijk nodig heeft, is een werkster en handvaten om te zorgen dat de troep haar niet helemaal boven het hoofd groeit. Doordat ze echter alleenstaande moeder is en bovendien nog een uitkering heeft, zal ze die praktische hulp nooit krijgen. Want ja, "iedereen wil dan wel een gratis werkster door geen poot uit te steken en daar kunnen we niet aan beginnen".

De 'hulp' die ze zal krijgen bij jeugdzorg zal er dus eentje zijn van controle en burocratie die minstens twintig keer zoveel gemeenschapsgeld gaat kosten als een werkster. Als hulp zullen er 'afspraken' gemaakt worden, waarbij de moeder geen kant uit kan en de weg naar ots en uithuisplaatsing feitelijk al ingeslagen wordt.
De moeder kan namelijk niks meer goed doen. Als ze namelijk zegt dat de troep welliswaar niet een optimale omgeving is maar verder geen probleem is voor het opgroeien van haar kind dan "ontkent moeder het probleem en is dus geen geschikte ouder" -> OTS en UHP. Als ze erkent dat het een probleem is, maar eerlijk zegt dat het haar niet lukt, dan "geeft moeder toe dat ze de zorg niet aan kan" -> OTS en UHP. Als ze toegeeft dat het een probleem is en tegen beter weten braaf knikt als de 'zorgverlener' met haar afspreekt dat het bij de volgende controle netjes zal zijn dan "komt moeder de afspraken die ze notebene 'zelf' gemaakt heeft niet na" -> OTS en UHP. Ze heeft geen schijn van kans tegen jeugdzorg.
Zelf heb ik mij jarenlang niet gerealiseerd waar ik aan ontsnapt was totdat ik door de handicap van mijn tweede wel met ze te maken kreeg. Ik kwam met een hulpvraag voor mijn kind en vond het schokkend om te ontdekken dat de eerste 'hulp' die ik kreeg, een onderzoek was of die handicap aan mijn slechte opvoedcapaciteiten waren te wijten, waarbij werkelijk alles wat bij ons anders ging dan het gebruikelijke model-plaatje van opvoedgoeroes werd aangegrepen als mogelijke 'oorzaak'.
Aangezien ik echter niet meer een alleenstaande allochtone zwartwerkende ouder uit een slechte buurt was, maar een keurige, goed opgeleide, netjes geklede mevrouw getrouwd met een hoogopgeleide autochtoon en wonende in een goede buurt en de andere kinderen het wel goed deden gingen we uiteindelijk vrijuit en werd mijn kind geheel onterecht aanvankelijk als zwakbegaafde autist gediagnostiseerd.
Ik heb een enorm gevecht moeten leveren om uiteindelijk het goede etiket van HB plus primaire taalstoornis te krijgen en ik realisser me dat ik dat gevecht gewonnen heb dankzij mijn inmiddels veranderde positie in de maatschappij. Als het tweede kind als eerste was geworden dan zou het een andere Remzi zijn geworden, want een alleenstaande werkloze allochtone ouder, die hoeft helemaal niet serieus genomen te worden. Die kan niet straffeloos het absurde idee van opname ter observatie van een 3-jarig kind zonder ouders in een kliniek voor zwakbegaafden van de hand wijzen. Alsof er iets te observeren valt aan een klein kind wat al depressief is omdat het zich realiseert dat het anders is en dan ook nog voor het eerst plotseling weggerukt wordt uit zijn vertrouwde omgeving en zonder te begrijpen waarom ineens zijn liefdevolle ouders uit het zicht ziet verdwijnen.
Nee, er is ons als gezin nooit iets ernstigs door jeugdzorg overkomen, maar in tegenstelling tot de meeste ouders die de illusie hebben dat hen dat nooit zal overkomen omdat ze het zo 'goed' doen, weet ik inmiddels dat het alleen een kwestie van geluk hebben is. Geluk hebben dat je in het juiste maatschappelijke hokje zit en geluk hebben dat je geen kind hebt gekregen wat doordat het anders is dan normaal niet in de sociale standaard mal past.
Door jouw berichtje, Tango, en ook door die uitzending over Remzi voel ik me weer als iemand die twee keer aan een vliegtuigramp is ontsnapt doordat ze door stom toeval het vliegtuig net miste en wil ik je op het hart drukken om niemand anders aan de 'luchtvaartmaatschappij Jeugdzorg' toe te vertrouwen. Dat systeem deugt niet en er is een gerede kans op neerstorten.
En voor degenen die van mening zijn dat jeugdzorg bestaat omdat er nou eenmaal kinderen mishandeld worden, lees het rapport van de commissie Samson eens. Juist door bemoeienis van jeugdzorg worden er veel meer kinderen mishandeld dan zonder jeugdzorg. Voordat je iemand meldt, bedenk of dat kind werkelijk zoveel beter af zal zijn in een instituut waar het wellicht chronisch gepest wordt, een veel grotere kans op misbruik heeft en veel eenzamer en zonder liefde zal opgroeien of dat de situatie thuis toch niet zo erg is.
Bovenal geef zelf praktische hulp, aangezien de officiele instanties dat niet zullen doen zolang ze deze geldverslindende burocratische heksenjacht van alleen maar opsporing van potentieel mishandelende ouders aanhangen (mishandelende leerkrachten, buurmannen, jeugdwerkers, klasgenoten, enz. gaan vrijuit).
Maak je je zorgen over het financiele plaatje? Ga er dan zelf eens naast zitten om de goede papieren in te vullen voor verhogen van de uitkering. En bedenk dat er talloze kinderen in armoede opgroeien zonder dat er vraagtekens bij worden gesteld. Mensen die in de WSNP zitten hebben minder dan een bijstandsuitkering om van rond te komen.

De reden dat ik het gered heb, is omdat ik van veel mensen praktische hulp kreeg. In het begin had ik helemaal geen groot netwerk, maar dat breidde zich als vanzelf uit. Via via werden goedwillende mensen geinformeerd dat ze wel iemand wisten die bepaalde hulp of goederen of werkaanbod of gratis oppas goed kon gebruiken. En ik heb heel veel geluk gehad dat er in dat zich uitbreidende nekwerk niemand is geweest die als goedwillende bemoeial de plaatselijke jeugdzorg heeft ingeschakeld. En dat is de reden waarom ik van zo'n berichtje als van Tango de rillingen krijg, er had er maar eentje hoeven te zijn en mijn leven en dat van mijn kind zou zijn verwoest.

Belang.

"In die situatie die je beschrijft is het voor ouders overigens wel veel moeilijker om dat kind alsnog weer terug te krijgen. Dat gaat ook op als blijkt dat het kind onterecht uit huis is geplaatst of als dat kind zelf weer terug wil naar huis.

In die zin is \'het belang van de ouders\' iets geworden waar tegen gestreden lijkt te worden, zelfs over het hoofd en tegen het belang van het kind".

Ik denk dat het in het belang van het kind is om juist een stabiele situatie te hebben. Zelfs als het terugwil, uit loyaliteit met zijn ouders.

Als het onterecht is gebleken is het natuurlijk een ander verhaal, hoewel..

als een kind bijvoorbeeld als peuter is weggehaald en zich intussen aan zijn pleegouders gehecht heeft, lijkt het me ook dan minder verstandig om het terug te plaatsen. Moet het weer door zo'n groter verandering heen.

Justitie.

"Mensen dwingen is niet echt een vorm van hulpverlening. Mensen dwingen hoort bij justitie.

Dus je vraagt hulp maar je krijgt justitie."

Sja, als iemand een ander beschadigt en dat blijft doen, dan is justitie misschien datgene wat nodig is.

Eens

Fred:"Ik denk dat het in het belang van het kind is om juist een stabiele situatie te hebben. "
Daar is geen twijfel over mogelijk. We zijn het eens. Maar bovendien: family life is een nadrukkelijk grondrecht (verdragsrecht).
De kwestie is dat het door Jeugdzorg niet als primaire kindbehoefte met waarborgen wordt behandeld, maar inmiddels als gelegenheidsargument uit de kast komt om kinderen te houden waar ze door jeugdzorg zelf geplant zijn. Ook als het kind zich daar helemaal niet thuis voelt.
Stapje breeder: het komt zelfs bij kindontvoeringen uit de kast. Ontvoer een baby en hou het twee jaar. Dan is het van jou op grond van family life.
Hoe dan ook: het argument dat de belangen van ouders een te grote rol spelen, geldt niet meer.
Groet,
Miriam Lavell

Goed om te horen.

"Hoe dan ook: het argument dat de belangen van ouders een te grote rol spelen, geldt niet meer."

Goed om te horen.

Wie zijn gat brandt

"Sja, als iemand een ander beschadigt en dat blijft doen, dan is justitie misschien datgene wat nodig is."
Volgens mij begrijp je het niet. Dat kind wordt uit huis geplaatst en is vader, broers, zussen en omstanders kwijt. Ook de bedilzucht van schoonmoeder, maar die mag gewoon thuis blijven.
Hoe past 'wie zijn gat brandt moet op de blaren zitten' daar dan bij?
Groet,
Miriam Lavell

Je snapt het niet, fred

Fred, je snapt niet hoe ernstig de situatie is. Jeugdzorg is een justituele instantie waar niet aan waarheidsvinding wordt gedaan. Eerst wordt ingegrepen op grond van vermoedens, vage roddels of eigen inkleuring en vervolgens moet je als ouder je onschuld bewijzen. Het is een dictatuur. Als ouder ben je schuldig totdat onschuld bewezen is en dat mag je helemaal zelf doen terwijl ze je uit alle macht tegenwerken.
Juist door het systeem van jeugdzorg gaat daar ontzettend veel tijd overheen en vervolgens krijg je zelfs als je je onschuld kan bewijzen je kind niet meer terug omdat het inmiddels al family-life ergens anders opgebouwd zou hebben...
Denk je nou heus dat deze houding in het belang van kinderen is?