U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
wat/wanneer zijn 'de beste jaren van je leven'?
Ik herinner me dat mijn moeder zoiets weleens zei toen we dertigers met kleine kinderen waren. Zelf had ik dat gevoel niet perse, opgeslokt als ik me soms voelde door alle drukte en slaaptekort, maar als ik terugkijk - ha.
Hoe zien jullie dat? Zou je achteraf pas weten wat 'de beste jaren' zijn/waren? Of varieert dat steeds? Is 'beter' de vijand van 'goed'?
Naast elkaar
Ik vind de tijden waarin je partner en jij naast elkaar zwaar weer kunnen trotseren, mooie tijden.
In periodes waar het samenwerken het laat afweten, is dat contrast des te voelbaarder. Dan denk je naar die mooie tijden van samenwerking, ( ongeacht het weer).
Samenwerking schept vertrouwen en rust, essentieel voor mooie jaren.
ik realiseer me ook meer
De eindigheid van het leven.... dat had ik niet toen ik 20, 30 was. Een gevoel van onsterfelijkheid had ik, ondanks het weten dat het niet zo is.
Dat maakt wel dat ik bewuster leef en ook bewuster van het moment geniet. Ik ben geen 20 meer maar ook nog zeker geen 70!
eens, Flanagan
'Ik vind de tijden waarin je partner en jij naast elkaar zwaar weer kunnen trotseren, mooie tijden. In periodes waar het samenwerken het laat afweten, is dat contrast des te voelbaarder'
En dat is iets kostbaars wat je mettertijd verwerft, als het goed is. Onmisbaar. Veel waardevoller dan een 'zwitserlevengevoel'
Toen ons jongste kindje prematuur geboren werd en ik ziek was, hield mijn wederhelft het gezin gaande, onverstoorbaar en met goede moed. Wat troostte dat me.
En nu, met alle zorg om hoogbejaarde ( O)ma, nu ik de mantelzorg moe ben, is hij er voor mij. Super.
Er waren ook tijden dat we nogal langs elkaar heen leefden. Helaas. Toch bleef de verbondenheid en dat is zo kostbaar.
ja, die eindigheid
Dat weet je wel als je jong bent, maar het is nog niet zo concreet. Althans, voor mij niet - een van mijn zoons verloor al jong enkele leeftijdgenoten. Toch is dat denk ik anders dan wanneer je zelf inmiddels ruim 'over de helft' bent. Je zit dan nog in de verwachtingsvolle fase van opbouw - dat voelt anders.
Ik verloor anderhalf jaar geleden mijn beste vriendin na een zeer kort ziekbed. Mijn man onlangs een jeugdvriend. Dan weet je: dit zijn de eersten, er komen er meer.
Neem niets/niemand voor vanzelfsprekend en ga met zorg om met je contacten...Proberen, tenminste.
Ik vind dit een geweldige tijd. Man en ik zijn dichter naar elkaar gegroeid dan vroeger, toen er nog wel eens suffe ruzietjes waren. Nu zijn we helemaal op elkaar ingesteld en valt er veel te genieten. Misschien speelt daarbij ook wel mee dat je je nu beter realiseert dat je elkaar niet voor eeuwig hebt.
De zwangerschappen en bevallingen waren vreselijk en de zorg voor jonge kinderen viel me fysiek zwaar. Maar die pubers zijn zo heerlijk zelfstandig en het is zo mooi om te zien hoe ze groeien en bloeien en hun eigen ideeën hebben, terwijl man en ik weer wat meer privacy krijgen.
Ik denk dat het dus erg persoonlijk is en mede afhangt van zaken als gezondheid, financiën, en ontwikkeling van de kinderen.
zeker Li
Ik denk dat het dus erg persoonlijk is en mede afhangt van zaken als gezondheid, financiën, en ontwikkeling van de kinderen.
Dat denk ik ook, dus voor mij ook NU. Maar ik vind het dan ook wel weer leuk hoe 18-jarige zoon in het leven staat. Hij ziet alleen maar kansen. Van nature een optimist, die goed is met mensen, zijn babbeltje altijd klaar heeft: de wereld is echt zijn speeltuin. Toch ook wel heel bijzonder vind ik, die onbevangenheid. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik dat op die leeftijd allemaal niet durfde.