Wat zet jij over je kinderen online en wat niet?

Zonder het stuk te lezen

Schrijf ik niets wat ik niet in een echt gesprek met vage kennissen zou kunnen zeggen over mijn kinderen.

Ik ga niet met mijn eigen nick de seksuele ontwikkeling van mijn kinderen bespreken bijvoorbeeld.

Jaren geleden

schreef ik over mijn gezin) een column in een ouderblad voor het onderwijs. Veel minder openbaar dan internet, maar je went jezelf er dan aan keuzes te maken over wat wel en wat niet.

Ervaringen van andere ouders - zeker in specifieke situaties- kunnen herkenning en verbondenheid bieden (haha, en dat schrijf ik hier!), dat kan zeker van waarde zijn.

Jaren geleden

heb ik ook enkele collumns gemaakt die ook geplaatst zijn over de opv oeding, of het leven met een kind met een stoornis. Ik ben daar mee gestopt o.a. omdat ik moeilijkheden begon te krijgen met wat schrijf je wel, en wat is te intiem. En wat neemt je kind je later misschien wel kwalijk over wat je geschreven hebt. Want je kunt anoniem schrijven, maar vaak is het toch herleidbaar.
Achteraf vind ik het jammer dat ik mijn schrijven niet verder ontwikkeld heb maar ben ik ook wel blij dat ik de keus heb gemaakt om de privacy van ons gezin niet te schaden. Want die grens is best moeilijk.
Ik heb er een vreselijke hekel aan hoe je nu de programma's uit de grond ziet schieten waarin de privacy van mensen op straat ligt. Met name denk ik momenteel dan aan de serie ëcht scheiden' waarin de kinderen die nog geen echte keus hebben te toon worden gesteld. En ouders die waarschijnlijk om financiele of praktische redenen de keus maken om met al die emotie op televisie te gaan.....

Daarom vind ik het heerlijk dat ik hier zonder dat soort angst mijn verhaal op internet kan zetten, omdat het anoniem is.

Verschillende dingen

Een verhaal of een serie columns vind toch echt iets anders dan het bloggen dat veel gezinnen doen. Ik ken ze wel, dan google ik voor de grap een kind uit mijn klas, en dan blijkt dat de liefhebbende ouders hun hele hebben en houden bloggen. Bijna dagelijks. Foto van het kind, filmpje van het kind en een aardig verhaaltje erbij. Het lijkt leuk, maar ondertussen bestaat er geen privacy meer. Wat er vandaag gegeten werd, wie er op bezoek kwam, waar kind mee speelde, de zindelijkheidstraining, de slaapgewoontes, de boze buien, alles voor de hele wereld zichtbaar.
Kleuters hebben het nog niet zo in de gaten, maar wat als het kind groter wordt? Ik vind het in elk geval helemaal niks, zo'n blog in de trant van:
Vandaag aten we spinazie, dat vond truusje niet zo lekker. Kijk eens wat een knoeiboel ze er van maakte! -Foto- Na het eten wilde Truusje nog even dansen, wat een schat hé? - filmpje- En toen lekker slapen. -foto van truusje naast pa in het grote bed-.
Ik bedoel, ik vind dat soort dingetjes niet interessant voor een groter publiek, maar wel de privacy van het kind aantasten.

Zelf schrijf ik alleen hier

en nergens anders. Ik heb geen hyves of facebook. Ik schrijf niks over mijn kinderen, behalve hier, en vaak is dat ook net even anders dan de werkelijkheid, om herkenning te voorkomen. Ik ben mij zeer bewust van de privacygevoeligheid van bepaalde informatie, en ik weet ook hoe schadelijk het plaatsen van specifieke informatie kan zijn, ook of juist later nog.
Tegelijkertijd zie ik wel degelijk de waarde van een blog, vanwege de herkenning bijvoorbeeld, maar ook vanwege de mogelijkheid om kennis op te doen, gevoelens te delen, enzovoorts.
Ik lees al erg lang mee met een inmiddels vrij bekend blog van een vader die schrijft over het leven van zijn gezin tijdens de ziekte en na het overlijden van zijn dochter. En ik vind het geweldig hoe zich dat ontwikkelt, hoeveel hij nu al bereikt heeft en wat er verder nog uit gaat voortvloeien. Hij geeft zelf nu ook lezingen over de positieve effecten van de sociale media. Ook las ik mee met het blog van een Amerikaanse moeder die een aggressieve vorm van borstkanker had en inmiddels is overleden. Ook zij heeft via de sociale media zo enorm veel invloed gehad, en nog denk ik. Ik zie dus ook wel degelijk voordelen.

Privacy is heilig

Voor mij is de privacy van mijn kinderen heilig. Dat betekent dat ik heel argwanend naar instanties kan zijn (wat verzamelen ze en waarom), maar ook dat ik steeds kritisch naar mijn eigen gedrag moet kijken.
Dat laatste is soms lastig merk ik. Als moeder vind je het leuk om het wel en wee van je fantastische kroost te delen en sociale media zijn hier een heel verleidelijk medium voor.
Maar ik vind dat je het als ouder niet kunt maken om enerzijds tekeer te gaan tegen Big Brothers die van alles over je kinderen verzamelen, en anderzijds zelf vrolijk alles op het wereldwijde web te plaatsen. Kinderen hebben recht op privacy. En zolang ze hier zelf nog niet over kunnen beslissen, vind ik dat je als ouder zo terughoudend mogelijk moet zijn.
n@nny

Helemaal niks

Ook niet over mijzelf trouwens. Als je mijn echte naam googlet krijg je niks en dat vind ik prima.

Deels

Ik heb wel een blog maar alleen op uitnodiging dus afgeschermd. Ik lees wel mee met blogs van anderen die openbaar zijn. Ik heb hierdoor ook mensen leren kennen omdat ik na het lezen van hun blog prive contact met ze heb gezocht. Hierdoor heb ik al veel advies gekregen, ervaringen uit kunnen wisselen en zelfs vriendschappen op kunnen bouwen. Mensen die ik ken met een openbaar blg gebruiken die vaak om hun ervaringen te delen en zo mensen te bereiken die in dezelfde situatie zitten. Ik geloof wel degelijk dat het heel veel kan opleveren. Tegelijk voel ik me er zelf niet goed bij om te veel details van het leven van mijn kinderen openbaar te maken. Vandaar dat ik zelf daar wat voorzichtiger in ben.

Op Hyves en Facebook staan wel foto's van de kinderen maar dat is ook alleen voor vrienden toegankelijk.

Ik heb wel een keer meegewerkt aan een interview voor een blad voor ouders. Dat was met foto's en alles. Dat zou eventueel op internet kunnen staan. Ik heb daar niet zoveel bezwaar tegen want het is maar eenmalig.

Op you tube staan ook video's gemaakt door mijn zoon en in sommige zie je de andere kinderen ook. Eigenlijk moeten we dat ook weghalen maar ik zie daarin tot nog toe niet zoveel gevaar.

Beveiligd

Ik heb een blog voor allebei mijn kinderen. Vanaf het moment dat mijn oudste vier werd, heb ik ze allebei afgeschermd met een wachtwoord en bovendien heb ik ze vanaf het begin buiten bereik van zoekmachines gezet. Ik let er wel op dat ik in 'gevoelige' teksten geen naam en toenaam noem, zodat de verschillende lezers elkaar niet zullen herkennen.

De opa's en oma's zijn er heel blij mee en ik vind het zelf nog steeds erg leuk om terug te lezen. Ze zijn 4 en 6 en zelf boeit het ze nog niet erg wat er op hun site staat.

Die indruk heb ik zelf niet... :-)

mirjam

Heb ik ook evenzo

Die man die gaat signeren in boekhandels terwijl ik denk: moet je niet lekker thuis zijn bij je gezin op zaterdagmiddag minstens 150 km van je woonplaats af? Is het nu werkelijk de bedoeling dat je in onze woonplaats nog meer boeken verkoopt?

Maar

misschien is die man de rest van de week wel gewoon thuis. Dat weet je toch niet?

Verwerken

Paula e.a., volgens mij is dit voor die man De Manier om z'n verdriet te verwerken, door keihard te werken en zoveel mogelijk geld in te zamelen voor het goede doel,om weer andere gezinnen met een kind met kanker te helpen. Niet iedereen verwerkt z'n verdriet op dezelfde manier, deze man (en veel mannen ) door hard te werken, (veel) vrouwen vaak door te praten. Als zijn gezin begrijpt dat dit zijn manier is om nu te overleven en hem kan missen, wie zijn wij om daarover te oordelen?
Ik zou alleen zelf problemen hebben met over de andere gezinsleden foto's en informatie te geven, lijkt me niet fijn dat je gegevens en verwerkingsproces voor iedereen te lezen zijn, ook over x aantal jaren.