Wat te doen (kind heeft slaapfeestje bij van misbruik beschuldigde vader)

Individuele verantwoordelijkheid

Bij een eerste speelafspraak van mijn dochter bij een ander thuis ga ik altijd mee. Dat doe ik niet zonder reden. Ik bekijk dan of ik het daar veilig genoeg vind. Ook los daarvan informeer ik mij zo grondig mogelijk over de mensen met wie mijn kind van doen krijgt.

Inmiddels is om verschillende redenen een aantal adressen verboden terrein geworden voor mijn dochter. Mijn dochter vindt dit de normaalste zaak van de wereld, en niet alleen omdat ze het zo gewend is. Ze is het er ook mee eens.

Er zijn nog veel kinderen overgebleven met wie zij zonder probleem speelafspraakjes e.d. kan maken. In de klas en daarbuiten is het een populair meisje.

De adressen waarover ik heb besloten dat mijn kind daar niet veilig genoeg is, worden wel bezocht door andere kinderen. Tot op heden ben ik er nog nooit toe overgegaan om andere ouders te informeren over mijn beslissing. Daar komt maar ruzie van, zou ik denken. Bovendien draagt iedere ouder zelf de verantwoordelijkheid om de afweging te maken, of het ergens voldoende pluis is.

Indien ik zou weten van een (al dan niet terechte) beschuldiging van seksueel misbruik, zou ik er wel aan gaan denken om overige ouders op een beschaafde manier te waarschuwen. Vanwege de ernst van het risico.

Dat zegt mij allemaal niks. Wat voor criteria heb je dan? Misbruik komt in alle lagen van de samenleving voor. En idd. hoe wil je dat doen als ze ouder worden? Ik ben niet altijd meegeweest met brengen naar speelafspraakjes. Ik zie het huis wel als ik ze op kom halen :-)

Vraag voor leuke meid

En wat zijn dan jouw criteria??

Ik denk

Dat Anne-Fleur gaat voor de VT-wonen inrichting

Ik sta hier heel anders in. Mijn kinderen hebben altijd overal mogen spelen. Zelfs van een lang niet gedweilde vloer zullen ze niks oplopen. En bovendien vind ik het belangrijk dat ze leren dat er mensen in velen maten en soorten zijn en dat een al dan niet gelikte buitenkant niet alles zegt.

En inderdaad: ik heb nog nooit iemand gezien met het woord pedofiel vetgedrukt op z'n voorhoofd. Zeker ben je nooit dus.

Ik zou mijn dochter onder deze omstandigheden ook laten gaan.

Oeps sorry anne fleur

Dat had natuurlijk Leuke meid moeten zijn.... *bloos*

Marrie

Wat ik niet zo snap is dat je een paar postings terug nog zocht naar een geloofwaardige smoes zodat je dochter niet hoefde te gaan en nu heeft je ex met die vader gesproken (die uiteraard alles ontkent) en valt je dochter laten gaan onder het noemer van algemene risico's die je hebt als je je kind ergens laat logeren, lijkt het en heb je amper bezwaar haar te laten gaan.
Tuurlijk ben je nooit 100% zeker van iemand maar je sluit risico's zo veel mogelijk uit. anders hoef je ook niet met een gordel om te rijden, onder het mom van, het beschermt me toch niet 100% bij een ongeluk.
In dit geval zou ik het risico dus niet onnodig groter maken.

Of andere kinderen wel een risico mogen lopen in mijn visie? natuurlijk niet, zeg ik ergens van wel dan? Ik snap die vraag dus niet zo van jou. Ik geef toch nergens aan dat ze meer risico mogen lopen? maar ik geef je wel gelijk dat dat een moeilijk punt is en ik weet niet hoe ik dat zou op lossen. Andere ouders inlichten en dus roddels en beschuldigingen de wereld in helpen lijkt me ook niet wenselijk als die man onschuldig blijkt te zijn.

Fianna

Ik vind de aanvallende toon van je posting onprettig. Ik vroeg gewoon aan mensen die mij aanraadden haar thuis te houden wat ze dan zouden zeggen. Ik baseer me niet alleen op het feit dat ex de vader heeft gesproken maar ook op andere dingen die ik hier niet kan noemen vanwege herkenbaarheid.
Ik zeg helemaal niet dat jij zegt dat andere kinderen wel het risico mogen lopen, ik vraag gewoon hoe je dat ziet.
Wat ik maar wil zeggen is dat ik een gewogen keuze maak op basis van heel veel ins en outs die jij wellicht niet hebt als je je kind bij een willekeurige vader laat spelen die nergens van verdacht wordt.

Wedervraag

Met mijn verhaal over meegaan op de eerste speelafspraak e.d., heb ik eigenlijk vooral willen aangeven dat ik om mindere redenen (dan het risico van seksueel misbruik) al besloten heb, mijn kind ergens niet te laten spelen.

Ik vind het echt vreemd en verbijsterend hoe weinig Marrie in de melk te brokkelen heeft als het gaat om haar kind. Geen moeder zou ooit gedwongen mogen worden om zo tegen haar eigen gevoel in te handelen. Via dit forum ben ik erachter gekomen, dat het blijkbaar wel zo kan gaan.

Het verhaal van Marrie doet me denken aan dat van Mammavantwee (van een tijdje geleden). Haar draadje heeft me aan het denken gezet. Wat bezielt een moeder om hier op dit forum het probleem voor te leggen, dat haar dochter het gevaar loopt te worden misbruikt? Wil ze wel raad over wat te doen?

Niet echt, zo lijkt het. Eigenlijk heeft zo´n moeder allang besloten, zich te voegen naar de wensen van haar man. Daar heeft ze het moeilijk mee, en zoekt hier dan steun. De (zo voor de hand liggende) aanbeveling om juist tegen de man in te (durven) gaan, is een reactie waarvan zij weet dat die komen zal, maar waar zij zich bij voorbaat niets van zal aantrekken. Ze heeft immers al besloten geen gebruik te maken van die keuzemogelijkheid?

Zie ik dit goed, Marrie?

Iets dergelijks lijkt gaande als forumleden mij hier vragen hoe ik dan bekijk of het ergens veilig genoeg is voor mijn kind. Het is een open vraag, waarop ik een uitgebreid antwoord zou kunnen geven. Toch zou dit waarschijnlijk verspilde moeite zijn. De vraag is namelijk helemaal niet zozeer gesteld uit interesse, maar eerder om te schamperen. Hoe zou ik nu preventief kunnen optreden tegen seksueel misbruik, terwijl niemand dat kan?

Ook hierover ben ik eerlijk gezegd verbijsterd. Gaan we in een modern, ontwikkeld land als Nederland zo met elkaar om? Wat is dit?!

Cobi

Hier gebeurt het een enkele keer wel eens dat moeders meegaan. Vooral in groep 1, als ze graag ergens willen spelen maar het eigenlijk nog niet durven. Op die manier heb ik een keer een "vervelende" moeder hier gehad, maar mijn zoontje speelde heel graag met die van haar en het was gelukkig maar 1,5 uur. Bij 2 andere moeders was het wel gezellig. Mijn dochter (4) wil soms ook nog wel dat ik meega, of ik dat doe hangt dan af van of het met de andere moeder klikt. :-)
Maar er zijn ook wel moeders die graag de eerste keer mee willen omdat ze zelf moeite hebben met het loslaten, niet omdat het kind dat wil. (en als ik er over nadenk zijn dat hier allemaal moeders geweest die al wat ouder zijn, 1 kind hebben maar eigenlijk graag een 2e hadden gehad. Verder ga ik niet generaliseren.)

Leuke meid

Waar let je dan op, als je meegaat. Je schrijft dat je kijkt of het "veilig" is, let je dan op stopcontactplaatjes en deurbeveiligers, huisdieren, vaders en buurmannen, of het schoon is, of er gerookt wordt, of er gezond gegeten wordt...?
Zeker omdat je schrijft dat er meerdere adressen zijn die om verschillende redenen verboden zijn vind ik het moeilijk om me er wat bij voor te stellen. Mijn zoon heeft ook wel op een of twee plaatsen gespeeld waarvan ik liever niet heb dat hij er komt. Maar dat is gelukkig niet zo extreem dat ik het ga verbieden, hoewel ik het ook niet zal stimuleren dat hij daar heen gaat.

Meegaan naar slaapfeestje?

Meegaan naar een slaapfeestje? Ik zie me al aanbieden dat ik meekom, daar kan die vader dan natuurlijk ook wel weer heel rare dingen bij gaan denken... Ze zijn tenslotte geen 4 meer.
Ik zou het wel heel lastig vinden , deze situatie. Maar als je je dochter uitlegt dat ze bij vriendinnen in de buurt moet blijven (wat toch meestal automatisch al gebeurt tijdens een slaapfeest) kan er denk ik toch weinig gebeuren.

Leuke meid

Nee, ik vraag dit niet om te schamperen, ik vraag oprecht welke criteria jij hanteert.

Wedervraag 2 (toelichting op mijn criteria)

Waar let je als zorgzame ouder *niet* op?!

Voor mij hoeft een huis echt niet smetteloos schoon te zijn, maar ik vind het wel belangrijk dat aan de minimale voorwaarden voor een goede hygiëne voldaan wordt. Ziekte en aanverwante ongemakken wil je tenslotte zoveel mogelijk voorkomen.
Aan rommel stoor ik mij slechts, als deze de veiligheid van mens en (huis)dier in gevaar brengt. Een al te ordelijk huis kan mij daarentegen juist een unheimisch gevoel bezorgen.
Het inkomen van ouders zal mij een zorg zijn, zolang als hun welvaart maar voldoende ruimte biedt voor een goede verzorging van kinderen.
Over hoe men zich uitdost begin ik mij pas zorgen te maken, als er opvallend weinig rekening gehouden wordt met de weersomstandigheden.

Voor de liefhebbers van smeuïge details, wil ik wel enkele voorbeelden uit de praktijk geven van aanleidingen die mij ertoe hebben gebracht mijn dochter ergens niet (meer) te laten afspreken.

Sommige ouders blijken weinig of geen oog te hebben voor risico´s als elektrocutie. Zo heb ik het eens meegemaakt dat een moeder een zwembadje reeds aan het vullen was met water, terwijl haar kind van zeven jaar dat badje nog aan het opblazen was met een elektrische pomp. Kinderen liepen in en uit het badje, vonden het water wat te koud en zij voegde doodleuk kokend heet water toe uit een waterkoker …

Ook liet een ouder ooit haar kind en het mijne zwemmen in een zwembadje dat al dagenlang in de brandende zon had gestaan, gevuld met gebruikt, maar niet gedesinfecteerd water, zonder dit water eerst even te verversen. Echt verfrissend was dat badje niet meer!

Maar los van dit soort van onverantwoordelijk gedrag in praktische zin, let ik eigenlijk nog wel het meest op de manier waarop mensen in het leven staan en hun medemens (en dan vooral de kinderen) tegemoet treden.

Een goede verzorging van kinderen vereist dat er voorzien wordt in hun behoeftes. Om goed in te kunnen spelen op de behoeftes van kinderen is het nodig goed met hen te communiceren. Ik vind de communicatie tussen ouders en hun eigen kinderen boekdelen spreken. In de omgang met andere ouders let ik erop, of zij wel voldoende aandacht aan hen besteden en respectvol met hen omgaan.

Het lijkt me voor zich spreken, dat als een vader of moeder het eigen nageslacht slecht behandelt, mijn kind een grote kans loopt om ook niet goed behandeld te worden door (een van) hen. Zo geef ik mijn kind liever niet mee aan de ouder(s) van een kind dat nooit thuis wil zijn. Ouders die hun kind(eren) ziek naar school brengen, boezemen bij mij, zacht gezegd, ook al geen vertrouwen in.

Het draait bij mij vooral om een geborgen, positieve (levens)sfeer. Zaken die daar afbreuk aan doen (zoals ruzies, agressie, intimidaties, schuldtrucjes, leugens, list en bedrog, kleinerende uitspraken, pesterijen en het altijd maar te veel haast maken, of nooit ergens tijd voor hebben) zijn voor mij in principe uit den boze. Regelmatig lees ik op internet het lijstje door van signalen van kindermishandeling, en let er ook op in mijn omgang met kinderen.

Ik luister goed naar wat mensen me zelf vertellen, richt me erop om zoveel mogelijk belangrijke informatie te onthouden en maak op een gegeven moment een soort van totaalplaatje op. Voor stoken, roddels, kwaadsprekerij en overig manipulatief gedrag ben ik ronduit allergisch. Ik ervaar het wel als een geluk bij een ongeluk, als het mij ter ore komt, dat iemand met een ernstige persoonlijkheidsstoornis of een of andere verslaving kampt, dan wel verdacht wordt van seksueel misbruik. Waarschuwingen onderzoek ik overigens, voor zover mogelijk, altijd op waarheidsgehalte.

Ik sla niet aan het bagatelliseren als mensen mij curieuze uitspraken doen, als: ¨Ze luisteren wel naar me, want ze weten dat ik anders ga slaan¨. Ook neem ik het serieus als iemand wat al te vreemde denkbeelden blijkt te hebben. Aan iemand die erin gelooft, dat aliens via trillingen de mensheid helpen bijvoorbeeld, sta ik de zorg voor mijn kind liever niet af. Zeker als diezelfde persoon de vaste gewoonte heeft zich op allerlei gebied onder haar verantwoordelijkheden uit te wurmen. Je moet er immers op kunnen vertrouwen, dat er accuraat gehandeld wordt, indien dat nodig is.

Wat te denken van een moeder die niet blijkt opgetreden te hebben tegen het afpakken van een knuffeltje, zodat dochterlief een hele woensdagmiddag lang in tranen achter een grote broer en dito zus van een klasgenootje heeft moeten aanrennen in de hoop haar knuffeltje weer terug te krijgen? Moeder had de hele tijd op de bank zitten te lezen, maar wist na afloop wel te melden dat ze het allemaal reuze naar hun zin hadden gehad. ¨Dat grut, dat voegt zich wel¨!

Uit ervaring weet ik inmiddels ook, dat het aanspreken van mede-ouders op dingen die fout gaan, je helaas meestal niet in dank afgenomen wordt. Zulke reacties zijn op hun beurt ook weer een nuttige bron van informatie. Want hoe leerzaam is het wel niet, als een moeder je probeert te intimideren met het (waan)idee, dat door jouw (te) hechte band met je dochter, zij over een jaar of drie in therapie zal moeten? En hoe leerzaam is het wel niet, als de vader je jaren later (terwijl van een noodzaak tot therapie voor je dochter inmiddels helemaal geen sprake blijkt) in opdracht van die moeder op barse en intimiderende toon nogmaals komt uitschelden voor slechte moeder? Het is voor mij dan echt niet meer een vraag, of hun kinderen (en het mijne) wellicht ook een dergelijke bejegening te vrezen hebben! En natuurlijk kom je er dan achter, dat zijzelf een dochter hebben, die in therapie heeft gemoeten.

Hoe dan ook gaat bij mij de deur onherroepelijk dicht, als de verstandhouding met ouders tot een dergelijk laag niveau afzakt. Ouders die zich asociaal gedrag permitteren, veroorzaken slechts overlast.

Last but not least: ik ga vooral ook af op mijn dochter zelf. Zij weet als geen ander met wie en bij wie het prettig toeven is. Ik vaar om die reden vrijwel blindelings op haar signalen.

Het mag eigenwijs, arrogant of naïef van me zijn, maar al met al denk ik, dat je seksueel misbruik en zo veel andere ellende wel degelijk voor kunt zijn. Er is een spreekwoord dat zegt: ongeluk komt nooit alleen. Zo ondervind ik het ook vrijwel altijd met ouders en hun kinderen. Als het totaalplaatje slecht is, dan is het meestal ook goed slecht. Je wordt dan geconfronteerd met een zeer alarmerende combinatie van verontrustende signalen. Gelukkig maar, want dat is wel zo duidelijk.

Je moet het wel aandurven om preventief op te treden. Zonder risico is het vrijwel nooit. Net als het leven in het algemeen. Meestal vallen de gevolgen van preventief handelen echter in het niet bij de gevolgen van lijdzaam toezien hoe het leven een dramatisch slechte wending neemt.

Kleine taalkundige correctie

¨Wat te denken van een moeder die niet blijkt opgetreden te hebben tegen¨ moet zijn: ¨Wat te denken van een moeder die blijkt niet opgetreden te hebben tegen¨.

Leuke meid

Maar hoe weet je dat allemaal van die ouders? Misschien is mijn ervaring niet representatief voor hoe het in het algemeen toegaat. Echter op de school van mijn kinderen was het de gewoonte dat kinderen gewoon onderling afspraken zonder dat de ouders daar verder een grote rol in speelden.
Ik kom bijvoorbeeld X van school halen en X zegt dan 'mama mag ik bij Y spelen.' Ik ken Y van naam en verder niet. Ik vraag dan wat de moeder van Y daarvan vindt. Die vindt het goed dus dan is het geregeld. Ik zie de moeder van Y dus hoogstens 2 minuten op het schoolplein.
Soms weet je wel iets meer af van andere ouders doordat ze in de buurt wonen of doordat de kinderen al vaker bij elkaar over de vloer komen maar het komt ook vaak voor dat kinderen gaan spelen bij redelijk onbekende mensen.

Ik heb het wel een paar keer meegemaakt dat een moeder de eerste keer mee kwam maar dat ging dan om uitzonderlijke situaties (moeders uit ander landen die nog maar net in Nederland waren of een kind met een gebruiksaanwijzing). In mijn ervaring is zoiets echt een uitzondering.

Mijn kinderen hebben vriendjes gehad bij wie ze regelmatig kwamen spelen maar waar ik zelfs nooit binnen ben geweest (omdat ze zelf naar huis konden, omdat ik bij het ophalen niet naar binnen ging) en in mijn omgeving was en is dit allemaal heel normaal.

Leuke meid

Ik laat ook gerust een zwembad in de zomer een paar dagen staan. Kom op zeg, ik ga zo'n bad niet iedere dag opnieuw vullen. En nee ik desinfecteer de boel niet.

Ik heb vorige week mijn 2 jarige zoon achtergelaten op het schoolplein. Gelukkig dacht ik er onderweg aan en heb ik hem snel weer opgehaald. Hij had mij nog niet eens gemist.

Mijn dochter van 6 ging gisteren naar school in een zomerrokje en een korte legging. En het was toch koud . Ze houdt ook van twee verschillende schoenen en stoere jongenssokken onder leuke meisjesjurken. Mijn zoon heeft bijna altijd een gescheurde spijkerbroek aan. En is de hele dag buiten om te voetballen. Mijn andere zoon draagt het liefste een blouse en een ribcordbroek. Speelt viool en houdt helemaal niet van voetbal.

Waarschijnlijk voldoen wij als gezin niet aan je eisen. Toch is het hier een zoete inval. Ik zit regelmatig met 8 kinderen aan tafel.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ach leuke meid

Op basis van je criteria zou deze vader zooooo ontzettend door de beugel kunnnen! Oei oei, wat zou je de fout ingaan voor wat betreft je eigen stellingname.
Ik vind het interessanter als je het over intuitie hebt. Ik vind inderdaad dat met name moeders op hun intuitie af moeten gaan en dat heb ik in onderhavig geval er ook in betrokken. (Ik heb me menigmaal niets van een geldende mening aangetrokken als een persoon niet goed voelde voor mij. Hier was dat niet. En ik wil er voor open blijven staan dat ook mijn intuitie geen feilloos mechanisme maar ook een door angst ingegeven projectie-apparaat. Ik ben namelijk ook een mens en geen alles weter als moeder. Wat ik ook mee heb laten wegen zijn gesprekken met en het oordeel van mensen die er helemaal vanuit gaan dat deze man schuldig is en hen gevraagd wat zij van dit partijtje dachten. Daarnaast heb ik het verslag van de AMK over deze zaak gelezen.
Me dunkt en ik vind het zeker dat ik hier zeer weloverwogen te werk ben gegaan. En ik wijs dan ook een vergelijking met bijv. mamavantwee als door generalisatie angst en onwetendheid omtrent de betreffende situatie met kracht van de hand.
Ik herken mezelf wel in jou, alles in de gaten willen houden, alles voor willen zijn. Maar ik ben erachter gekomen dat weloverwogen vertrouwen vaak een groter veiligheid biedt dan dwangmatige controle die ontstaat vanuit angst.

Te snel geschreven

in bovenstaande bericht:
En ik wil er voor open blijven staan dat ook mijn intuitie geen feilloos mechanisme maar ook een door angst ingegeven projectie-apparaat
moet zijn:
En ik wil er voor open blijven staan dat ook mijn intuitie geen feilloos mechanisme maar ook een door angst ingegeven projectie-apparaat kan zijn.

En ik wijs dan ook een vergelijking met bijv. mamavantwee als door generalisatie angst en onwetendheid omtrent de betreffende situatie met kracht van de hand.
Moet zijn:
En ik wijs dan ook een vergelijking met bijv. mamavantwee als een door generalisatie angst en onwetendheid omtrent de betreffende situatie ingegeven stellingname, met kracht van de hand.

Ja nog even leuke meid

hoe oud zijn/is je eigen kind(eren) eigenlijk?

Antwoord

Mijn dochter is nu 10 jaar oud en heeft echt niet een door angst gedreven, dwangmatige controlfreak als moeder. Je schrijft dat de vader die ervan beschuldigd wordt zijn dochter van zeven te hebben misbruikt, niet aan mijn criteria zou voldoen. Zeg je daarmee, dat jou gebleken is dat er geen reden meer is tot zorg?

Nee natuurlijk niet lm

Dat zijn namelijk jouw criteria, niet de mijne. Ik zou zeggen lees mijn posting. Ik heb geen zin in dit soort argumentenspelletjes. Voelt niet goed.

Interessant (beetje ot wel)

Na lezing van de lange posting van Leuke meid (Wedervraag 2) over de criteria waarop zij haar besluit baseert om haar kind niet bij bepaalde mensen te laten spelen, bleef de kwestie me eigenlijk een beetje bezighouden. In eerste instantie denk je: goh, ja, nee, ik wil ook geen electrocutie tijdens een speelafspraakje, logisch. Het zijn eigenlijk vooral de andere voorbeelden waarover ik tijdens het koken en afwassen meer en meer begon te vallen (niet letterlijk, hoor. Letterlijk val ik meer over Duplo en losrollende Barbiehoofden).
Met name die geborgen, positieve levenssfeer: mama mia, daar vraag je nogal niet wat op continubasis. Geen schuldgevoel, nooit haast maken, geen ruzies, altijd ergens tijd voor hebben en nooit roddelen. O, en een nietlezende moeder die alles hoort en ziet. Ik weet een ding zeker, wij kwamen niet door de selectie. En de gezinnen waar onze oudste regelmatig speelt ook niet.
Begrijp me goed, ik ben helemaal voor geborgen en positief. Ik vind zo'n restrictief speeldatebeleid alleen uiterst curieus. Bovendien (en dat zou ik belangrijker vinden dan kakelvers zwemwater) leert je kind toch ontzettend veel van het meemaken van een ander gezin?
Vanzelfsprekend (ik denk niet dat deze kanttekening erbij zou moeten, maar op basis van vijf jaar forumervaring doe ik het toch even) zou ik onze dochter niet laten logeren bij een meneer die graag kleine meisjes bepotelt.

Zo'n opmerking gaat te ver Mea: .....zou ik onze dochter niet laten logeren bij een meneer die graag kleine meisjes bepotelt........
En hopelijk hoef ik dat niet uit te leggen.

Annej

Graag uitleg. Wat is er zo vreselijk aan mijn opmerking? Ik had hem er nog wel bijgezet uit vrees dat Leuke Meid anders zou denken dat ons kind bij werkelijk iedereen mag spelen, ook enge meneren. Of mag je niets met een knipoog zeggen als het een Ernstig Onderwerp betreft?

Nadere uitleg

Een karikatuur valt per definitie heel makkelijk in het belachelijke te trekken. Zelfs ik kan er ook wel om lachen, hoor: hoe men hier probeert mijn betoog over het voorkomen van seksueel misbruik en andere ellende in diskrediet te brengen. Het getuigt wel van gevoel voor humor, als je op het idee komt de discussie zo´n wending te geven. Sterker nog: ik ben jullie zelfs wel dankbaar. Mijn huiver voor schamperende reacties blijkt terecht. Een duidelijker bewijs van mijn gelijk hadden jullie niet kunnen aandragen. Als je een beetje goed oplet, kun je bepaalde zaken wel zien aankomen.

Goedgehumeurd als ik daardoor nu ben, wil ik diegenen die mijn woorden om een andere reden verkeerd hebben opgevat, nog wel wat nadere uitleg geven.

Zoals ik al eerder schreef: een door angst gedreven, dwangmatige controlfreak ben ik zeker niet. Eerder een vrolijke, optimistische, leuke meid met een open opstelling naar mijn medemens. Met het overgrote merendeel van de ouders en hun kinderen, meesters en juffen staan mijn dochter en ik op heel goede voet. Zodoende raken wij ook goed geïnformeerd over die en gene.

Natuurlijk ga ik niet zozeer af op incidentele, op zichzelf staande indrukken. Net als bij iedereen is het meestal het totaalplaatje dat ertoe doet: de combinatie van indrukken. Slechts in uitzonderlijke gevallen is dit plaatje zo negatief, dat van afspraakjes geen sprake (meer) kan zijn.

Ik en mijn partner proberen onze dochter zoveel mogelijk op te voeden tot een zelfverzekerd, assertief en autonoom handelend individu. Dit lijkt ons aardig te lukken.

Ik heb mijn bijdrages aan dit draadje niet bedoeld om jou, Marrie, voor te schrijven wat te doen. Het idee alleen al! Ik heb me slechts laten leiden door de behoefte mij solidair met je te tonen. Naar aanleiding van jouw verhaal is er een soort van plaatsvervangende woede op jouw ex bij mij komen opborrelen. Ik vind dat hij jou op schandelijke wijze in een lastig parket heeft gebracht. Ik wens je er van harte heel veel sterkte mee.