vriend wordt erg kort gehouden door ouders

tsjor

"In het woordje 'nu' zit al een wereld van interpretaties."

Maak jij dat er niet zelf van?

en verder

"Lieverdje, in de uitleg van je vraag gaf je zelf al het antwoord aan: 'In het geval wat ik beschreef, hadden we (wij en de gemeenschappelijke vrienden) niet de indruk dat de ouders vonden dat er een potentieel probleem was.' Met andere woorden: je kwam niet met hulp, maar met een potentieel probleem."
Hoe kun je met hulp komen zonder te proberen het probleem bespreekbaar te maken?

"Mensen accepteren nooit oplossingen of adviezen of hulp als je het niet samen eens bent over de vraag wat nu het probleem is."
Dat snap ik ook wel. Dat was hier ook het geval.

Ik zei op een gegeven moment: 'sluit maar achteraan in de rij' toen de zoveelste zeer betrokken moeder van met mij kwam praten omdat zij zo'n goed gesprek had gehad met mijn stiefdochter en daarover met mij wilde praten. Niet wetende hoe ze zelf voor de gek gehouden werd."
Ja maar dát kun je de betrokken moeder toch niet kwalijk nemen, ook al is ze de zoveelste? Dat weet zij toch niet?

Mooi draadje inderdaad

Voor mij ook pijnlijk, gevoelig, emotioneel, herkenbaar.
Ik herken zo veel!
Sally, bijna alles wat je zegt!
Maar ik herken ook de andere kant, vrees ik.
Want ik kan wel raden hoe mensen over mij denken.
Ik denk dat er genoeg mensen zijn die over mij net zo goed denken 'hee, kan wel hulp gebruiken, maar helaas vraagt ze het niet'.
En er zijn vast ook wel mensen die denken dat ik 'de problemen niet zie' of niet wil zien. Of al die andere gedachten die hier zo door dit draadje heen buitelen.

Ik weet niet goed wat te schrijven. Ik zou er wel boeken van vol over kunnen schrijven vrees ik.
In ieder geval wil ik nog wel kwijt dat ik van nature zeer gesloten ben, dat is gewoon mijn aard. Mijn zorgenkind is nog veel meer gesloten dan ik ben. Voor ons is het echt ongelofelijk vermoeiend en vaak gewoon vervelend veel te delen. Maar met problemen verwacht echt iedereen dat je een open boek bent. Meestal tref je alleen al tig hulpverleners waarbij je even alles zo op tafel mag leggen. En dan verwacht ook nog je hele omgeving dat. Ik vind eigenlijk even niet zo de woorden om te beschrijven wat dat met je doet.

Nu. Lieverdje.

Als je vraagt:"hoe gaat het nu?" is dat heel normaal met een verkoudheidje.
Als je het vraagt aan een moeder met een iadh kind, dan is "nu" niet aan de orde. Een depressie of andere problematiek is niet over bij de volgende voetbaltraining waarbij je elkaar tegenkomt.

Met het woordje "nu" laat je al zien niets te hebben begrepen van de ernst van de situatie.

Daarom gaf ik ook aan dit een irritante vraag te vinden. Sommige dingen veranderen niet, gaan niet over.
Dus "nu" valt er niets te vertellen, hetzelfde als altijd. Maar daar hebben mensen geen zin in. Problemen moeten wel over gaan of minimaal verbeteren.
Tenslotte kreeg je bij het vorige gesprek vele goede tips, die hebben vast goed geholpen, toch?

Dus als mensen vragen:"hoe gaat het nu?".
Dan zeg ik:"goed hoor."

Het antwoord komt er bij mij ook vriendelijk uit, besef heel goed dat mensen het vaak goed bedoelen.

Goede bedoelingen

'Ja maar dát kun je de betrokken moeder toch niet kwalijk nemen, ook al is ze de zoveelste? Dat weet zij toch niet?'
Nee, ze weet niet dat ze de zoveelste is. Maar de irritante domheid is dat ze denkt dat zij beter inzicht heeft gekregen in mijn pleegdochter dan ik zou hebben. Terwijl zo'n situatie veel complexer is dan iemand die 'even' kontakt heeft ook maar kan vermoeden. Mijn pleegdochter wist feilloos de zwakke plekken van iemand te vinden en daarop haar verhalen te bouwen, die voor haar een gunstig effect op korte termijn konden bewerkstelligen. Het heeft tot makabere situaties geleid, bijvoorbeeld dat school de politie waarschuwde en de politie haar fietsroute volgde, omdat pleegdochter had verteld (zeer overtuigend) dat ze 's morgens achtervolgd werd door een vuilwitte auto met vier gemaskerde mannen erin. Nee, niet aan de ouders vertellen, want die geloven dat toch niet. Nee, natuurlijk geloofden we dat niet. Toen we het verhaal naliepen bleek, dat ze voor de derde keer te laat op schol was gekomen en bang was dat ze en rode kaart zou krijgen. 'Of wil je me iets vertellen?' was de vraag van een interne begeleidster. Dat wilde ze wel.
Ga ervan uit dat ouders hun kind het beste kennen en dus ook handelen naar hun beste vermogen. Dat voorkomt dat je op basis van je eigen beperkte waarnemingen problemen ziet en ongevraagd hulp gaat aanbieden voor de problemen die jij ziet. Want de echte problemen zouden wel eens heel anders kunnen zijn (in het voorbeeld van mijn dochter: manipuleren). En voor die echte problemen heb jij als buitenstaander vaak echt geen betere oplossing dan ouders, zeker niet als ouders al hulpverleners om zich heen hebben.

Tsjor

en zelfoverschatting

"Nee, ze weet niet dat ze de zoveelste is. Maar de irritante domheid is dat ze denkt dat zij beter inzicht heeft gekregen in mijn pleegdochter dan ik zou hebben."

En daar zit ook een flinke dosis zelfoverschatting bij. Het blijkt dat de meeste ouders vinden dat zij betere opvoeders zijn dan anderen. Idem voor bijvoorbeeld autorijden. Het zit blijkbaar in ons om onze eigen kwaliteiten nogal hoog in te schatten.

Dor deze draad moest ik weer denken aan cursussen die ik wel eens aan vrijwilligers (vaak 17/18/19-jarigen) heb gegeven, o.a. over 'omgaan met probleemgedrag'. Het ging om vrijwilligers die groepen kinderen begeleiden. Tijdens zo'n cursus kregen ze wat meer inzicht in het gedrag van kinderen en vooral de invloed die je als begeleider van een groep daarop hebt. En dan waren er nogal eens van die 18-jarigen die dan tevreden constateerden dat ze vanaf nu 'de ouders van probleemkinderen veel beter konden adviseren en begeleiden'. Ja, adviseren en begeleiden, dat zeiden ze echt ('want de meeste ouders snappen er gewoon helemaal niets van'). Met de beste bedoelingen maar met zo'n enorme dosis zelfoverschatting.

Dat mag

'Het blijkt dat de meeste ouders vinden dat zij betere opvoeders zijn dan anderen.' Dat mogen ouders denken, van hun eigen kinderen. Ze moeten wel, want anders moeten ze het beter doen. Irritant wordt het als ouders denken dat zij dat ook van mijn kinderen zijn. En gevaarlijk als 18-jarigen denken dat ze dat op basis van een cursus al zijn.

Tsjor

Moeilijk

Hoi, ik heb je verhaal een paar keer gelezen, en ik begon me een beetje af te vragen waarom je iets wilt veranderen in de structuur van die jongen. Ik lees over automutilatie, en dat hij begint op te krabbelen uit de depressie. Als doorgewinterde depressieklant, weet ik dat juist die periode er een is om te bewaken. Iemand geeft een goede indruk,het ergste is voorbij, vrolijk, doet mee etc. Dat is wat de omgeving ziet en ineens zijn er dan weer meteen verwachtingen. Dat is voor een volwassene al moeilijk, en als de situatie zo is voor die knul, kan ik begrijpen dat zijn ouders hem moeten begrenzen en beschermen. Voor een puber denk ik 2 keer zo zwaar.
Ik weet natuurlijk niet of dat de situatie is, maar van iemand met een depressie in remissie kun je weinig verwachten, al lijkt het anders.
Ik vind je betrokkenheid echt zo lief, dat moet ik wel even zeggen hoor! Misschien is het een idee dat jouw zoon de eerste tijd daar wat over de vloer komt? Dan is die jongen in zijn eigen omgeving. En ik weet niet hoe warm jouw contact is met zijn ouders, maar je kunt ze natuurlijk altijd vragen hoe het met hen als ouders gaat, en of je ze ergens mee kunt ondersteunen. Het zal voor hen ook niet makkelijk zijn. Persoonlijk zou ik er in ieder geval heel voorzichtig mee zijn. Maar goed, ik kan het ook helemaal verkeerd hebben. Moeilijk.

ijsvogeltje

"En dan waren er nogal eens van die 18-jarigen die dan tevreden constateerden dat ze vanaf nu 'de ouders van probleemkinderen veel beter konden adviseren en begeleiden'. Ja, adviseren en begeleiden, dat zeiden ze echt ('want de meeste ouders snappen er gewoon helemaal niets van'). "

Oh, echt waar...! Wat erg.