Vernederd door de gymjuf

Tonny,

Je hebt zo gelijk! leed vergelijken is pure waanzin.
anekdote om het te illustreren: ik zat in de trein en er ontstond een gesprekje met een medereizigster. Ik vertelde haar wat mij toen het meeste bezighield, omdat het toen nog maar een week geleden was: mijn zus is dood. Ze haalde haar schouders op, en zei 'nou en? mijn hond is dood' Toen al zag ik de humor van dat gesprek. En ik realiseerde me dat hier sprake was van 'quisque sibi proximus' : een ieder is zich zelf het naast. Dus laten we het oordelen over een ander maar laten. Je weet nooit waarom iets iemand zo raakt!

Ja maar

Ik vergelijk geen leed. Ik zou dat met hoofdletters willen schrijven. Ik vergelijk geen leed.
Het enige dat ik vergelijk is het verwerkingsproces na leed. En dat is, met helikopterview, best interessant. En kan bijzonder helpen bij het verwerken.
Maar ik vergelijk geen leed. Ik zeg nergens dat "onverwerkt" zich aanstelt, dat haar leed niets voorstelt of wat dan ook. Ik zeg alleen maar iets over het verwerkingsproces. En ik probeerde de reactie van Manda op een andere manier uit te leggen, dan tot daarvoor was gedaan. die andere uitleg hoeft niet te helpen, maar kan wel de reactie van Manda minder bot maken.
Maar ik vergelijk geen leed. Slechts het verwerkingsproces.

Recept

Wat ik las in Manda's stukje: is kom op doe er iets mee! Want meehuilen en herkenning kan wel troost geven, maar daarmee kom je niet veel verder. Wat Onverwerkt zocht is verhalen hoe je zoiets moet verwerken. Die zijn intussen aangedragen, ook al is er geen kan-ten-klaar recept voor.

Twee dingen

1. Liedje: Ik dacht dat kerst het feest van het licht is, de terugkeer van de zon, vanuit het prechristelijke denken. In de christelijke traditie is daarbij of eroverheen ieder jaar weer het feest gekomen van dat God zijn zoon naar de aarde heeft gestuurd, het grootst denkbare geschenk of hoe de betreffende christelijke zuil dat maar formuleert. God op aarde, onder de mensen, daar zijn heel veel beelden van. Bottom line is nu juist dat de Liefde daarbij zo belangrijk is - dus dat hoekje past bij mij to-taal niet in het Kerstconcept. Als geen ander feest gaat Kerst over delen, over licht in de duisternis, over gemeenschap.

2. Verwerkingsproces: pesten sluipt erin. Voor heel veel gepesten is het nu juist zo moeilijk om vanuit de houding dat het wel meevalt en dat het altijd erger kan en dat het wel weer over zal gaan en dat er nog veel leuke dingen zijn dicht bij zichzelf te blijven en hun gevoel te voelen en te volgen. Volgens mij is dat nu juist het eerste wat weggaat in die situatie, dat is ook vaak waardoor je weren zo ondoenlijk wordt. Je verliest je authenticiteit, een stuk van jezelf, je vanzelfsprekendheid. Juist door dat sluipende.
En dat is waarom ik het ook zo onhandig vind om ook jaren later nog de boel weg te gaan relativeren; daarmee breng je de gepeste juist weg van een oplossing.

Sure, ik denk ook wel eens als iemand klaagt "mens, wat een geluk dat dat alles is waar je over kan klagen". Maar echt, je moet weten wanneer je je mond moet houden. Ik vond de eerste posting van Manda erg onvriendelijk en ik hoopte door niet te reageren dat de draad weer terug zou veren naar het onderwerp. Niet dus.

Rode beuk

1 Ik heb het altijd gehoord dat hoe groot de afstand tussen mij en de ander ook kan zijn. dat het licht en dus de liefde van God voor ons allebei is....

2 Wat beschrijf je dit mooi.. ZO voelt het herstel ook als weer op weg zijn naar mezelf en alles aan mijzelf te omarmen.... Zonder schaamte..

Verwerkingsproces k.heksenvet

"Dus niet: stel je niet aan, maar wel: je kunt er dankbaar voor zijn dat je daarna niets ergers hebt meegemaakt dat die treiterende gymjuf deed vervagen.

En dat is een mooie, opbouwende gedachte."

Deze zin bleef mij bij en misschien denk ik gewoon te ver door. Want hier kan ik nou precies niets mee. "Het is fijn dat je niets ergers hebt meegemaakt dan gepest en afgezeken worden als kind door je gymjuf en daar een trauma`tje aan over houden."
Ik zie niet in wat hierbij moet helpen bij het verwerkingsproces voor önverwerkt".
Maar ik lees waarschijnlijk iets wat er niet staat. Dat kan. Ik ga er nog eens over nadenken.

Verwerkingsproces algemeen

Dat is een vorm van rouwen. Iets een plek geven en proberen los te laten. Dat is gebonden aan je opvoeding, je karakter, je cultuur,levenservaring enz. Hoe je dat doet en daarbij tips ontvangen is heel lastig.
Wat voor de èèn een mug is, kan voor de ander een olifant zijn. Iets pietluttigs in de ogen van een ander kan voor de betreffende persoon nèt die ene druppel zijn.

Rodebeuk

Ik snap nu hoe je het liedje ziet maar ik heb zelf nooit op die manier gezien. Meer inderdaad dat iedereen mag zijn wie hij is en vandaar uit een lichtje mag zijn. Maar je kan het inderdaad ook zo zien als jij.

Rodebeuk (even over dat liedje)

maar als je alle coupletjes bij elkaar ziet(heb ze even op google gezocht) ipv alleen coupletje 1, dan kom je er waarschijnlijk wel achter dat het juist omgekeerd bedoeld is.
Dat elk lichtje, in welk klein hoekje ook, wordt gezien, even belangrijk is om mee te helpen schijnen. Dat al onze bijdrages klein zijn, maar nooit onbelangrijk. Dat is toch een redelijk lichtgevende, lieve gedachte denk ik?

Jezus zegt dat hij hier van ons verwacht
dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht
hij wenst dat eenieder tot zijn ere schijn'
jij in jouw klein hoekje en ik in t mijn.
--------------------------------------------

Jezus zegt dat hij ieders kaarsje ziet
of het helder licht geeft, of ook bijna niet.
Hij ziet uit de hemel of wij lichtjes zijn
jij in jouw klein hoekje en ik in 't mijn.
--------------------------------------------

Jezus zegt ons ook dat 't zo donker is,
overal op aarde zonde en droevenis.
Laat ons dan in 't duister held're lichtjes zijn
jij in jouw klein hoekje en ik in 't mijn.

Njeuh... "overal op aarde zonde en droevenis" ... past niet zo goed in mijn geloofsopvatting. Maar ieder zijn ding! Mijn school was aanmerkelijk preciezer in de leer dan mijn kerkgenootschap, vandaar dat ik het toch zong. Ik vind die laatste regel gewoon niet leuk, dat is meer een gevoel dan een gedachte. Een jeugdherinnering, zo zullen mensen wel meer ergens iets anders van maken in hun hoofd.

Wil40

Zo zie ik het ook. Verwerken is een proces, evenals rouwen. Toen ik zo diep in het verdriet zat en er niet meer alleen uit kon komen, heb ik een weekend rouwverwerking gedaan. We kregen een map met daarin ondermeer de fasen die je bij langs gaat tijdens het rouwen. Het interessante was dat die fasen niet bij iedereen hetzelfde verlopen, en dat de volgorde ook verschillend is. Ook komt het voor dat je jaren later die fasen nogmaals doorloopt. Of nog veel vaker. De kenmerken van rouw en het besef dat het fases zijn, heeft mij heel goed geholpen.
Stel dat je iets moet verwerken, en je herkent de gevoelens/symptomen niet dan zou je er in kunnen blijven hangen. Ik denk dat er ondermeer een fase is waarin je diep in de put zit, en ook een fase waarin je klaar bent om er een streep onder te zetten. Dat je jezelf aan je kraag uit de put trekt. Anderen kunnen je daar bij helpen. Met compassie, en met de streep zetten. Misschien dat de opmerking van Manda bedoeld is om de streep te trekken, waar andere reageerders (raar woord) in dit draadje meer hulp bieden in de compassiefase.

Voor k. heksenvet

Hoofdletters zijn niet nodig hoor. je bent duidelijk en genuanceerd genoeg. je schreef het al eerder: reacties zijn hier erg gevoelig. Ik heb daar wel iets van geleerd: blijkbaar is dit geen onderwerp om van meerdere kanten te belichten of andere invalshoeken te laten zien. genant is nog wel het aardigste woord wat langs gekomen is. Eerst vond ik het niet in de haak, deze manier van verwijten en discussieren. Maar inmiddels denk ik dat het gewoon niet mogelijk is. Te erg, te dichtbij voor veel mensen. En dat het erg is, daar is iedereen het wel over eens.

Rodebeuk en tonny

Wat hebben jullie het goed en treffend verwoord. Ik heb zelf geen pestverleden, maar ook ik vind het een zeer wrang draadje geworden.

En voor mijk (ietwat ot)

Ik vond het al leuk om je bijna twee jaar geleden op een meeting te hebben ontmoet (jawel, die met de huisartsen), maar nu ik je verhaal heb gelezen moet het van mijn hart dat ik het heel,dapper van je vind, dat je naar een meeting bent gegaan. Lijkt me voor jou een hele drempel te zijn geweest.

En ondertussen... ;-)

... lees ik nog steeds mee. Het brengt wel wat teweeg, had ik niet verwacht... en gelukkig ook heel veel tips en ervaringen. Iedereen zal zelf een vorm moeten vinden om z'n ervaringen te verwerken, maar ik heb hier veel steun aan. Ik wil jullie allemaal bedanken. Ook voor de minder leuke reacties... want daarmee is wel een discussie op gang gebracht.
Zoals al is opgemerkt is het inderdaad zo dat het sinds kort weer naar boven is gekomen, ik heb het waarschijnlijk nooit echt afgesloten, maar er viel in de afgelopen jaren prima mee te leven! Ik hoop eigenlijk dat het vanzelf wel weer terug naar de achtergrond verdwijnt. Ik denk ook dat ik die juf geen brief ga sturen. Ik zou dan de school moeten bellen, wellicht kunnen ze in hun archieven meer informatie vinden. Als ze al een adres hebben, zullen ze het me waarschijnlijk niet geven. Het is me net een paar stappen te ver. Ik heb ook dat tv-programma gezien: "Ja sorry... ik vind het rot dat je psychisch in de vernieling ligt, maar ik kan me je niet eens meer herinneren...?!" was zo'n beetje de standaard reactie. Dat kan ik me goed voorstellen. Op een pester hebben die treiterijen nou eenmaal geen impact. Als ze die impact ook zouden ervaren, zouden ze het pesten namelijk wel uit hun hoofd hebben gelaten. :-(

Pestkoppen

Onverwerkt: "Ja sorry... ik vind het rot dat je psychisch in de vernieling ligt, maar ik kan me je niet eens meer herinneren...?!" was zo\'n beetje de standaard reactie.
Zo kwam ik ooit, inmiddels wel lang geleden, een grote pestkop tegen. Zij herkende mij direct, ik had pas later door dat zij het was. Ze wist alles nog, maar ze had nooit begrepen waarom ik plots niet meer op school kwam. Zij, en haar pestvriendinnen, wisten zeker dat het ging om een ander geloof, dat ik daarom naar een andere school was gegaan. Wat voor mij een pijnlijk pesten was (verbaal, fysiek en misselijke streken als gebruikte tampons in mijn schooltas), was voor de pestkoppen niet meer dan een geintje, een plagerijtje.
Dat maakt pesten ook zo link, de pester is zich vaak/soms van geen serieus kwaad bewust. Hij heeft lol en denkt niet verder na. Maar ook: het maakt mens-zijn zo link. Onbedoeld, oprecht onbedoeld doe je zo makkelijk iemand pijn, kwets je iemand, gebruik je net de verkeerde woorden, woorden die voor de ander een heel andere betekenis hebben.
Misschien heeft Meike gelijk, en kan je dan ook niet over zoiets (verwerken) praten, je trapt altijd wel op iemands pijn. Tegelijkertijd kan je er wel weer een stapje verder mee komen, en ik weet nu niet meer wie het zei, maar ik ben het er wel mee eens: ook als pestslachtoffer blijf je geen slachtoffer, je moet op een gegeven moment kunnen terugvallen op een stevige basis, waardoor je wel tegen een stootje kunt. En, denk ik, kunt praten over dit soort dingen, processen, ook als je het anders ziet. Zeker na jaren.

Wat er ook voor reacties nog komen, ik zal niet meer reageren, want ik ga morgen naar een ver oord! xxx

Cobi

Met die "hele interessante discussie" bedoel je denk ik niet wat in dat programma te zien was. Daar was het de pester die zich niets meer herinnert terwijl de gepeste er alles van weet op te halen. Dat lijkt me niet meer dan logisch, en zeker niet interessant. Geheugen is selectief.

De vraag waarom de ene mens meer geraakt wordt door iets dan de andere is een heel moderne vraag en is uiteindelijk een van de redenen voor de grote druk op de GGZ en het enorme verbruik aan antidepressiva. Je komt dan in de hoek van het maakbare leven, de idealen die tegenwoordig door de keuzevrijheid tot onrealistische hoogten worden opgeschroefd.

Voor individuen is dat een valkuil. Het is helemaal niet interessant of zelfs maar opportuun om je eindeloos te verdiepen in hoe anderen dingen ervaren. Van belang is dat je zelf je eigen weg zoekt en niet te veel, laten we zeggen alleen maar functioneel, blijft hangen. Vergelijken is een soort vergif omdat je altijd, altijd jezelf kunt vergelijken met mensen die een aspect van hun leven beter op een rijtje hebben.

Voor onderzoek is de vraag wel relevant omdat je uit de grote lijnen conclusies kunt trekken die die individuen kunnen helpen. Dat vind ik echt wat anders. Een van de onderzoeksconclusies is bijvoorbeeld dat mensen met een moeilijke jeugd die er goed uitkomen zich vaak hebben opgetrokken aan volwassenen buiten het gezinsverband, en daar is ook verder onderzoek naar gedaan. Die mensen hebben dan de gave, mogelijk een eigenschap die wel te ontwikkelen is, om zich op die volwassen buitenstaanders te richten, om hulpvaardige mensen te selecteren en de goede dingen te doen, waardoor ze die relatie versterken.

Impact cobi

Een en ander heeft te maken met bio-chemische processen in je lichaam (hormonen enzo), intelligentie (meer en dieper denken kan trauma-gevoeliger betekenen) en omgeving (hoeveel steun ervaar je) plus cultuur.
Maar zo interessant is het ook weer niet, het is net zoiets als gevoel voor humor, waar de een meer mee bedeeld is dan de ander. De een heeft meer olifantshuid dan de ander.

Lief sascha!

Dat was best een triomf! maar heel gezellig!

Mijk

Overigens ik heb van iemand excuus gehad.....

Een jaar of 9 geleden kwam ik op straat iemand tegen die nadrukkelijk bij de pestkoppen zat en die was wild enthousiast om mij te zien. Heel benieuwd naar foto's van mijn pasgeboren zoon. Ik was eigenlijk gewoon stomverbaasd. Tot ze ineens zei: Die tijd die we samen op school zaten toen ging het bij ons thuis heel slecht (met meer persoonlijke uitleg daar over maar dat hoef ik niet op het web te zetten). het was een echt excuus met begrip voor hoe het voor mij geweest moest zijn. Dat vond ik zo verschrikkelijk moedig en bijzonder. Het heeft ook echt geholpen.. Ook om me echt te realiseren dat al die kinderen hun eigen verhaal hebben en er waarschijnlijk maar een paar echte etters bij zitten...

Groeten Mijk

Tv programma

Jammer dat het eerder genoemde tv programma over pesten, als standaard, als meetlat wordt genomen om wel of geen contact met de pesters/leerkrachten.
Het is net of niemand meer ziet dat een commerciele omroep bij uitstek niet geschikt is om zo een gevoelig onderwerp te behandelen.
Ik vond het programma, zo oppervlakkig, zo tenenkrommend. Zoiets zou (als het uberhaupt gemaakt zou kunnen worden), veel diepgaander, veel oprechter gemaakt kunnen door bv een documentairemaker van de publieke omroep. Dat gaat vast een heel ander beeld oproepen dan rtl of wie het ook was. Waardoor je vervolgens een betere beslissing zou kunnen nemen over wel of niet benaderen van ex-pesters/leerkrachten.

Ik zou zeggen neem dat toch niet klakkeloos aan. Want mijn ervaring met leraren uit de pestperiode is zo anders. Als je zoiets goed aanpakt kan het zoveel goed doen.
Maar misschien dwaal ik nu teveel af van het onderwerp en heb ik het nu meer over de "verdomming" van het tv publiek, dat er zo zachtjes aan ingeslopen is dat bijna niemand het meer ziet.

Berichtje voor onverwerkt

Gepest worden op school is heel erg. Het is nog erger als een leerkracht mee gaat doen met de pesterijen. Je verwacht van een leerkracht dat hij of zij jou helpt en de pesters aanpakt. Maar in jouw geval deed zij gewoon mee! Je voelde je helemaal alleen en verlaten en werd als mikpunt van spot gezien tijdens de gymlessen. Een leerkracht beschikt over een autoriteit, daar ga je, zeker als een onzeker en faalangstig meisje, niet tegenin. En als een autoriteit bepaalde dingen benoemt, dan ervaar je dit als werkelijkheid, wat in dit geval vernederingen zijn. Jammer dat je dat altijd weggestopt hebt...
Je zoon gaat volgend jaar naar de middelbare school. Hierdoor zijn deze ervaringen weer naar boven gekomen. Jij bent moeder en wil hem voor de boze buitenwereld (in dat geval de school met die vreselijke leraren die je toch niet steunen bij pesterijen) beschermen. Helaas kan je het verleden niet meer veranderen, het was zoals het was. Ik merk dat je bang bent dat jouw zoon ook slachtoffer zal zijn van pesterijen (eventueel door leerkrachten). Toch had je destijds wat kunnen doen. Je zei zelf het volgende:
"Ik verwijt mezelf ook dat ik het allemaal maar heb laten gebeuren. Waarom heb ik dit thuis nooit verteld? Mijn moeder (ik heb het een half jaar geleden verteld) zei dat ze absoluut stappen had ondernomen als ze dit geweten had. Waarom ben ik niet naar de adjunct-directrice gegaan..."
ALS je dit had gedaan, dan was die leerkracht op het matje geroepen en had het nooit meer gedaan. Dan had dit ook niet zo'n impact gehad. Dit kan je als leermoment aan jouw zoon meegeven.
Jouw zoon heeft, zoals je hebt verteld, een heel ander (sterker) persoonlijkheid dan jij. Hij zal hoogstwaarschijnlijk weinig of geen last hebben van pesters. Maar tegen een leerkracht kan je jezelf niet wapenen. Geef aan jouw zoon mee dat jij er voor hem bent als hij een probleem heeft op school. Vertel hem dat hij zijn verhaal altijd kwijt kan bij jou en dat jij er dan voor hem zal zijn. Alleen DAN kan jij er wat aan doen, mocht er wat voorvallen. Je kan jouw verhaal aan hem vertellen als anekdote en daarbij vertellen dat het anders was verlopen als je thuis jouw verhaal had gedaan.
Groeten van Monique D, zelf ook met een pestverleden en bang was dat mijn kinderen (14 en 17) hetzelfde zou overkomen.. dit is nooit gebeurd, want ze beschikken over heel andere persoonlijkheden dan wat ik destijds had.