Vernederd door de gymjuf

Ach meike

en ik vind weer dat je in het licht van alle verhalen van gepeste mensen hier (en ja ik was er ook zo een en ja het beinvloedt me iedere dag) dat 'je overdrijft' wel de meest slechte woordkeus is die jij had kunnen gebruiken.

Het is precies wat iedereen zegt: meesters ouders klasgenoten. "Niet zo overdrijven, het was maar een grapje". letterlijk wat iemand tegen me zei over het in mijn gezicht smeren van secondelijm op de middelbare school

Je hebt me aan het huilen gemaakt en ja dat lijkt behoorlijk overdreven na 22 jaar.... maar echt pesten dat hakt er diep diep in en werkt zo lang door...

Mijk

Maar dumbledore

dan staat Onverwerkt minder stevig in je schoenen dan jij (en ik misschien ook wel) en dan? Waarom moet je haar dat dan zo in haar gezicht gooien? Daar schiet ze toch geen ene flikker mee op. Ze moet er mee aan de slag. Tuurlijk, maar daar vraagt ze toch advies voor. Je kunt wel zeggen dat ze zich anders moet voelen maar ja dan kan ik ook Manda wel in haar gezicht gooien dat ze nog steeds rookt omdat ik dat niet doe maar dat slaat toch nergens op?

Mijk

Mijk

Doe ik dat:
Waarom moet je haar dat dan zo in haar gezicht gooien?

Volgens mij niet.. Ik vind het alleen sneu dat iedereen zo over Manda heen valt. Het stond er misschien een beetje bot. Maar dat heeft ze vast niet zo bedoelt.

En daarnaast wilde ik ook een tegen geluid geven.. Dat het niet altijd zo is dat je een beetje een wrak bent als je dit hebt meegemaakt.

Het enige wat ik me oprecht afvraag over zoiets is dat Onverwacht er misschien teveel in blijft hangen.. Ga naar de huisarts denk ik dan... Praat erover met een therapeut. Als ze zich over 20 jaar nog zo voelt.. Dan heb je toch geen leven.

Mijn vraag aan jouw Mijk:
Is het zo dat het meerendeel van de gepeste personen zich zo voelen zoals Onverwerkt dat doet????

Mijk

Ik zeg volgens mij duidelijk genoeg dat ze overdrijft door te zeggen dat er gevoelens de grond in geboord worden. En ik blijf bij dat standpunt. ik vind het vervelend dat je hierom moet huilen en dat was zeker mijn bedoeling niet, maar voor de duidelijkheid: ik heb jou niet aan het huilen gemaakt. dat hebben anderen vroeger gedaan, maar schuif het niet in mijn schoenen door een woordkeus die bij jou herinneringen oproept. Hoe vervelend je herinneringen ook zijn, en hoe jammer het is dat mijn posting het bij je oproept: ik heb daar niets mee te maken.
Sterkte verder. Ik hoop dat je je snel beter voelt.

Je hebt natuurlijk pesten en pesten

Op de lagere school (bovenbouw) werd ik ook gepest, nooit in elkaar geslagen maar wel actief buitengesloten zeg maar.
Ik heb toen ik midden twintig was met 1 van mijn pesters van toen gesproken, haar kant van het verhaal gehoord en dat gaf mij een heel ander perspectief. Ik was er daarvoor ook nooit heel erg mee bezig maar was wel gevoelig voor bepaalde dingen. Na dat gesprek zit er voor mij een dekseltje op dat potje, het is deel van mij maar prima zo. Het heeft ook bijgedragen tot wie ik nu ben.
De pester van toen is nu trouwens een vriendin.
O, ik ben bij mijn eigen kinderen wel alert op pesten, maar dat is volgens mij normaal.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Meike

daar heb je helemaal gelijk in. Je hebt me helemaal niet aan het huilen gemaakt. Ik heb mezelf aan het huilen gemaakt..

Ik twijfelde om het op te schrijven maar deed het wel omdat ik bedoelde aan te geven hoe beladen het woord overdrijven is... voor mij in ieder geval. Het is zo beladen dat ik het niet meer kan horen zoals jij het bedoeld!

Overigens ik heb inderdaad hulp gezocht en ik ben een heel eind verder dan zeg 5 jaar geleden. Een pijnpunt blijft het wel.....

Mijk

Mijk

Ach, ik kan me er ook wel iets bij indenken. De ervaring die je beschreef klinkt ook echt afschuwelijk. Blij dat je hulp hebt gezocht en gekregen!

Veel wel denk ik dumbledore

Als je stelselmatig getreiterd bent door je klasgenoten en docenten dan wordt je wantrouwig. Je trekt je terug en houdt je in groepen en bij vreemden op de vlakte. Kortom je zult niet zomaar aan een wildvreemde vertellen dat je vroeger veel gepest bent. Zelfs bij behoorlijk goede vrienden komt het past laat ter sprake. Ik vind het nog steeds eng om er over te beginnen. Bang om mezelf toch weer mikpunt te maken. Nu kan ik dat rationaliseren en doe ik dat toch maar. Soms reageert er iemand die hetzelfde heeft meegemaakt en vaak herken ik dan veel.

Overigens in het dagelijks leven is dit een heel stuk naar de achtergrond gedrongen en functioneer ik heel behoorlijk maar het beïnvloed wel erg je kijk op de wereld en op jezelf..

Zo werkt het niet denk ik

Kaatje schreef dat Manda misschien bedoelde: "'het is eigenlijk heel luxe dat je je nog druk kunt maken over een treiterende gymjuf van zo'n 30 jaar geleden. Dat betekent namelijk dat je daarna niets echts heftigs hebt meegemaakt'. "
Zo werkt het niet. Er zijn mensen die de meest afschuwelijke zaken goed verwerken: de dood van een geliefde, ernstige ziektes, handicaps, dakloos zijn. Allemaal zaken die 'echt heftig' zijn. Maar dat wil niet zeggen dat mensen die iets 'echt heftigs' hebben meegemaakt en hebben verwerkt per definitie geen moeite hebben met ándere gebeurtenissen in hun leven. En omgekeerd, het betekent niet dat iemand die een verleden heeft als 'gepest kind' dat alléén niet goed verwerkt als er verder niets 'echt heftigs' in zijn/haar leven is gebeurd.
Want ja ook die mensen bestaan, die in het verleden gepest zijn, dat niet goed verwerkt hebben - of die jaren later alsnog ontdekken dat er oud zeer zit - maar die tegelijkertijd op andere vlakken prima in staat zijn te relativeren, verwerken en af te sluiten.

Eens sancy plus

het feit dat niemand weet wat TS heeft meegemaakt en daar dus ook niet over kan oordelen. Ellende meet je niet, dat ervaar je.
En soms kun je iets meemaken dat een druppel is, of dat idd oud zeer enorm doet oplaaien.
Zoals ik bv door het overlijden van een dierbare 2 weken geleden ineens ongelofelijk veel last heb dat ik een ander dierbaar familielid niet meer zie.
Normaal heb ik daar minder last van, nu komt dat heel hard naar boven. Niet alles in het leven is zomaar een keuze, niet bij elke gebeurtenis kun je precies kiezen hoe je met dingen omgaat.
En dat betekent echt niet dat je een pijnloos leven hebt. Ik bedoel dan kun je ook je mond wel houden over een verkoudheid die je dwars zit, want als dat het enige is waar je doorheen gaat.....Nou en dát weet dus niemand.

Wel bij de masai, sancy

Als een Masai klaagt over een pijnlijke duim, dan wordt er een teen afgehakt. Die zere duim voel je dan echt niet meer. Tenminste, dat was 30 jaar geleden zo.
En zo kán het ook werken bij psychische pijn, iets groots kan iets kleins overschaduwen. Maar ik vrees dat het voor veel mensen eerder een optelsom zal worden.
En toch is de hele Serious Request dit jaar wel op dit principe gebaseerd. Wij, mama's uit Nederland, hebben de luxe om te rouwen. De mama's uit de oorlogsgebieden niet. Dat maakt ons verdriet niet minder heftig, maar je kunt wel het verwerkingsproces in een ander licht plaatsen. En dat kan waardevol zijn.
En daar gaat in het in dit draadje om. Het gaat niet om de ernst van het trauma zelf, het gaat om het verwerkingsproces. "Onverwerkt" heeft blijkbaar de luxe om bij dit incident eindeloos stil te kunnen staan.

Toch niet

""Onverwerkt" heeft blijkbaar de luxe om bij dit incident eindeloos stil te kunnen staan. "
Nou, eindeloos lijkt me sterk overdreven aangezien in de beginposting al staat dat het oude zeer pas sinds kort weer boven is gekomen.
Alles is relatief.

Eindeloos stil staan?

Wat lezen sommigen slecht. Onverwerkt zegt in de beginposting dat ze er sinds kort last van heeft. En dan wordt hier gepraat over eindeloos stil staan of in blijven hangen? Kwetsend gewoon.

Andere interpretatie

Eindeloos lang bij dingen stilstaan, oud zeer van jaren terug naar boven halen om er heel veel last van te hebben, wat dan ook, hoe dan ook, dat maakt voor de essentie van mijn verhaal niets uit. De woordkeus was absoluut niet kwetsend bedoeld, is gewoon hoe het in ons land kan. Hoe wij mogen verwerken.
Bizar eigenlijk hoe keer op keer de dingen anders geinterpreteerd worden dan hoe ze bedoeld zijn. Gevoelig onderwerp, heel gevoelige reacties.

Als je nog leest, onverwerkt

"Eindeloos lang bij dingen stilstaan, oud zeer van jaren terug naar boven halen om er heel veel last van te hebben" dit doet Onverwerkt helemaal niet.
Haar vraag was "ik wil er wat mee, maar wat?"
Gelukkig dat er ook mensen zijn die suggesties geven.

Ik ben zoiemand die o.a. 2 leraressen gesproken heeft over pestgedrag van vroeger. Als je nog leest Onverwerkt. Mij deed het goed!

Het feit dat Onverwerkt stil wil staan bij het verwerkingsproces is velen hier al teveel.
Dat wordt luxe genoemd. Dan heeft iedereen hier boter op zijn hoofd. Dan hoeft niemand meer te schrijven en te lezen en kan Ouders Online wel sluiten.
Dan zijn al onze problemen in vergelijking tot de wereldproblemen peanuts.

Niet meten

en zeker niet spreken over luxe, want niemand weet wat Onverwerkt verder in haar leven heeft meegemaakt; ik vind dat een storende aanname.
Niet gaan meten in erg, erger, ergst, want voor een IEDER is er altijd iemand die het erger heeft meegemaakt, of liever zeg ik: anders.
Iemands verdriet, pijn mag er gewoon zijn, zoals het forum er hier voor heel veel mensen is, is geweest en nog zal zijn.

Genant

vind ik dit draadje.
Niet alles uitputtend gelezen maar kort samengevat maak ik op dat onverwerkt iets onverwerkts meldt en dat dat vervolgens krachtig wordt ontkracht door mensen die komen melden dat Het Altijd Erger Kan.
Ja, en?
Als ik nu tegen jullie ook weer ga zeggen dat wat je ook meegemaakt heb, dat het altijd nog erger kan dat wat jullie hebben meegemaakt, categorisch, wat het ook is? Hebben we dan een prettig gesprek? Is iemand daar mee geholpen?
Ik dacht dat het inmiddels wel algemeen bekend is dat leed vergelijken zinloos is. En ik vind niet dat onverwerkt zich zodanig over de toeren aan het opwinden is dat ze in haar hok gezet moet worden.
Een pestverleden kan een enorme impact hebben, en ik hoop dat onverwerkt daar haar weg in kan vinden. Er zijn meer mensen die dat meegemaakt hebben, ook op dit forum, maar op deze manier wordt het lastig om nog iets nuttigs opbouwends kwijt te kunnen.

Het doet met denken aan dat Kerstliedje vroeger in de kerk. Jezus zegt dat wij allen lichtjes zijn. Eindigt op "jij in jouw klein hoekje, en ik in 't mijn".
Heb ik altijd al een stom lied gevonden.
Onverwerkt: mijn zegen heb je. Zoek hulp, je kan hier echt verder mee komen. Voor alle anderen: ik wens jullie een gezegend kerstfeest.

Rodebeuk (ot)

Waarom vind je dat een stom liedje? Ik vind dat liedje over die lichtjes in de nacht juist zo schattig. Baken in de duisternis zijn voor anderen.

Grappig o.t.

Jij in jouw klein hoekje en ik in het mijn...

Daaruit heb ik altijd begrepen dat een ieder er zijn mag; zoals hij is, ieder heeft een plekje.

Nog nooit bedacht dat je dit anders, negatief uit kunt leggen. Grappig om te zien dat je vanuit een ander kader de tekst zo anders plaatst.

Haak in bij rodebeuk

Ik kom na dag werken en aansluitend een avondje vrijwillig gewerkt te hebben thuis en lees het vervolg van het draadje. Rodebeuk vertolkt redelijk wat ik erbij dacht.
A. Een aantal slaat inderdaad voor het gemak over dat de gevoelens rond het pesten terúg zijn gekomen en niet constant aanwezig zijn geweest.
B. Sommigen accepteren niet dat meerdere erge voorvallen in het leven naast elkaar kunnen staan en niet persé overschaduwd zullen worden door andere erge voorvallen in datzelfde leven. Als je in je jeugd heel erg gepest bent en je maakt later in je leven mee dat bijvoorbeeld een dierbare sterft zou je denken dat dat laatste zo erg is dat het pesten van vroeger daarbij in het niet valt. Maar dat werkt niet zo voor iedereen. Als je in je jeugd gepest bent en je bent daarna de rest van je leven gelukkig met een relatie en kinderen, zou je zeggen dat je zoveel geluk voelt dat je die pestperiode wel af kunt ronden, maar ook dat werkt niet zo voor iedereen.
Mijn conclusie is dat je hoe dan ook nooit voor een ander kunt bepalen hoe groot de impact van iets uit zijn jeugd nog 'mag' zijn na een leven vol geluk of juist diep verdriet. Als iemand het in de jeugd opgelopen leed nog als onverwerkt zeer ervaart IS dat zo en dan is praten een heel probaat middel. Met ons hier, of met een deskundige.

Serwe&janneke (o.t.)

Ja, midden in de winternacht daar kan je me het hele jaar door blij mee maken. Of in dulci jubilo, of Es war ein Ros entsprungen. Als er maar geen hoekjes in zitten!
Maar nu jullie het zeggen; toen we dat in de kerk zongen waren het de hoogtijdagen van mijn eigen pestervaringen. Gecombineerd met het overlijden van mijn lievelingstante aan kanker (krijg bijna de neiging om dit erbij te vermelden in het kader van het Grote Vergelijken).
Ik had alleen maar behoefte aan gemeenschappelijkheid toen, ik vond het zo kil, iedereen in zijn eigen hoekje.

En toch hè

Na het lezen van de reacties vind ik toch dat bijna iedereen iets anders leest dan ik bedoelde. Blijkbaar ben ik niet in staat om de essentie van mijn verhaal goed over te brengen. In elk geval bedoelde ik niets waar mensen nu verdrietig om worden, zich gekwetst om voelen, etc. Integendeel.
En over kleine hoekjes: ja, iedereen zit in een eigen klein hoekje. Dat hoekje kan wel door anderen verwarmd worden, dat dan weer wel.

Hoekjes, leed en licht

Hee, ik heb nooit een negatieve associatie gehad bij dat 'jij in jouw klein hoekje etcetera'. Heb het altijd opgevat als: als ieder op zijn eigen plek licht verspreidt, dan is er geen duisternis meer.
Voor jou Beuk is het ongetwijfeld verbonden met een zwarte tijd in je leven, en dat kan alle muziek een nare bijklank geven.
Kan trouwens ook veranderen, bij andere omstandigheden, heb ik ontdekt.

Leed vergelijken is pure waanzin. Zeggen dat iemand zich aanstelt omdat er véél ergere dingen bestaan is alleen maar een teken van weinig levenservaring, wijsheid en empathie.

Kaatje

ik bedacht gisteren juist dat dit onderwerp blijkbaar toch zo'n pijnpunt is dat het me moeilijk valt om over mijn eerste emotionele reactie heen te stappen en me af te vragen of iemand het ook zo bedoeld had. Vind ik normaal juist helemaal niet zo moeilijk.... Het voelt echt alsof mijn innerlijke kleine meisje stampvoetend de rede overschrijdt! Ik heb haar maar een kopje warme chocomel gegeven gisteravond!

Mijk

K.heksenvet

Door het lezen van de reacties komt er bij mij een verhaal naar boven. Jaren geleden toen mijn zoon een baby was moest ik met hem 3 dagen naar een kinderziekenhuis. Hij moest een operatie ondergaan waar ik natuurlijk bloedzenuwachtig om was. Ik had al een rondje gelopen over de kinderafdeling en zag veel ernstig zieke, gehandicapte kinderen.
Jeetje, waarom maakte ik me eigenlijk nerveus? Mijn kind was hollands welvaart en zijn operatie was een fluitje van een cent vergeleken met de ellende die ik om me heen zag.
Buiten ging ik met een stuk of 5 andere, voor mij vreemde moeders, een sigaretje roken. Wat een verhalen hoorde ik. Verdrietige moeders, waarvan de kinderen soms zware operaties moesten ondergaan, angst om hun kind te verliezen. Ik zei niets. Een moeder vroeg aan mij:"En jij, hoe gaat het met jou kindje,of wil je er liever niet over praten?" Ik zei:"Ach, laat mijn verhaal maar zitten, mijn kind is niet ernstig ziek gelukkig, van jullie is allemaal veel erger."
En toen zei ze:"Ja, misschien wel,maar jij komt hier voor jou kind, dat is jou gevoel, jou zorgen, die zijn net zo belangrijk als onze zogen, ernstig of minder ernstig, iedereen komt hier voor zijn eigen kind, wil je het nu wel vertellen?"
Ik heb hier van geleerd dat het ene verdriet niet erger is dan het andere verdriet. Want uiteindelijk voel je alleen je eigen verdriet. Als ik dus geen medeleven kan tonen voor het verdriet van een ander, wat in mijn ogen "klein" is, zal ik dat nooit zeggen.Ik kan het een "luxeprobleem" vinden, maar wat heeft "onverwerkt" daaraan? In het echte leven zou ik zeggen:"Wat vervelend voor je, veel sterkte ermee".
Dus ik begrijp je reactie heel goed, maar ik zou hem achterwege hebben gelaten.