Vernederd door de gymjuf

Schrijven

zoals jij het beschrijft heb ik het niet meegemaakt, maar de geur van sportzalen en zwembaden roept nog steeds niks positiefs in mij op.
Heel verdrietig, je verhaal!
Iemand die zoiets vernederends niet heeft meegemaakt, weet niet hoe het je duurzaam kan bezeren.

Ik zou die juf opsporen en haar schrijven. Zeker doen en wat mij betreft opsturen, waarom niet. Het zal niet leuk zijn die brief te ontvangen, maar als jij er nu met terugewerkende kracht opnieuw last van hebt, mag ze dat best weten.
Houd wat je schrijft bij jezelf, hoe jij je voelde.

Je zoon kun je er beter niet mee belasten. Geef hem je vertrouwen, leef met hem mee met zijn overstap naar de nieuwe school straks, luister goed naar hem. Er bestaan ook leuke sportleerkrachten en op pedagogisch gebied is er ook wel wat veranderd.

Twee dingen

ik denk dat het voor je verwerking van belang is te zien dat je eigenlijk met twee dingen dealt: het ene is het gedrag van je juf, en het tweede is het feit dat je niet voor jezelf bent opgekomen.

Misschien moet je voor beide dingen dan ook een aparte manier vinden om het te verwerken.

Zeker niet delen met zoon

De insteek om je verhaal te delen met je zoon ondersteun in zeker niet. Waarom zou je hem focus geven op iets wat hem waarschijnlijk niet overkomen zal? Om hem te waarschuwen? Daarmee impliceer je dat het kind in zo'n situatie (jij vroeger dus) bij machte zou zijn dit te voorkomen. Dat lijkt me onterecht. En dan zou ik ook dat signaal niet willen afgeven aan mijn kind. En daarmee dus aan jezelf als kind.
Het signaal dat je wel wilt afgeven -lijkt mij- is dat hij altijd bij je terecht kan over dit soort zaken. Maar dan lijkt het me veel beter om daar met een positief voorbeeld over te vertellen en hem zo te vertellen dat hij op je kan rekenen.

Misschien komt het omdat oudste hier erg gevoelig is op dit soort dingen en zich er zo mee zou vereenzelvigen dat hij zichzelf er bijna indenkt ( in zo'n situatie) (wat natuurlijk lang niet elk kind zal hebben) maar ik zie echt geen reden om je kind hiermee te belasten. Praat er dan over met een oude schoolvriendin ofzo. Dat heeft mij in ieder geval enorm geholpen en het lijkt me gelijkwaardiger dan met je kind.

Sterkte, ik hoop dat je het gauw los kunt laten.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hmmm manda,

ik begrijp niet dat je de negatieve toon niet kunt begrijpen, die je in je eerste posting tentoon spreidt. Je komt ronduit sarcastisch over in je laatste zin. Ook geef je aan dat je ook wel eens een akelige opmerking te horen hebt gekregen......bij Onverwerkt is dat structureel gebeurd. Dat is toch heel wat anders dan zo nu en dan eens een opmerking (en dan inderdaad denken "Truuuttt").

Jouw tip om haar zoon zichzelf te laten ontwikkelen etc., daar heb je helemaal gelijk in.

Onverwerkt: ik denk dat hulp zoeken het beste voor jou zou kunnen zijn. Ik wens je dan ook heel veel sterkte toe.

Onverwerkt

Eigenlijk ben je nu nog steeds te zachtaardig naar die gymjuf toe. Je verdedigt haar houding door in te vullen dat het mogelijk door onzekerheid kwam. Maar ik vind dat zeker geen excuus voor haar gedrag. Hoe raar ben je bezig als je het nodig hebt voor je gevoel van zekerheid om een KIND te kleineren en vernederen?
Ik weet eigenlijk niet wat nu een goede stap voor je zou zijn om dit achter je te kunnen laten. Erover praten, zoals hier en in je omgeving, helpt vast al. Misschien helpt het je ook om die juf een brief te sturen, als je haar kunt achterhalen tenminste. Misschien moet je geen antwoord verwachten, maar je hebt je hart gelucht. Stuur dan wel een schoolfoto uit die periode mee.
Ik heb een paar dingen op de lagere school meegemaakt, waar ik op zich geen last van heb, maar ik heb het zo goed onthouden dat ik het nu nog voor me zie alsof ik nog steeds in die situatie ben. Dat komt omdat het indruk op mij gemaakt heeft. Een ervan is dat de schooldirecteur naast mijn schoolbankje (noem je dat zo?) stond en naar beneden boog en opeens vroeg 'Krijg ik een kusje?" Wie weet was de vraag volstrekt onschuldig en dacht hij mij daarmee aan het lachen te krijgen, maar ik voel de ontzetting nog steeds. Een andere meester vond het grappig om met mijn naam rijmpjes te maken. Daar is mijn naam zeer geschikt voor. Ook van hem stel ik me zo voor dat het geen gemenigheid was, maar onnadenkendheid. Ik voelde me er niet prettig bij. Het zijn zomaar twee voorbeelden van gebeurtenissen uit een ver ver verleden. 40 jaar geleden om precies te zijn. Ik geloof je dus helemaal als je zegt dat het weer boven is gekomen en dat je er nu nog mee aan de gang moet. Doe dat vooral! Sterkte ermee.

Reactie van manda

Omdat de reactie van Manda zo'n grote rol speelt in dit draadje:
Ik vermoed dat Manda vindt dat haar start in het leven zo erg is dat verhalen als van Onverwerkt daarbij kinderspel zijn. Manda vertelt hier op OO openlijk hoe ze in Nederland terecht is gekomen, dus ik mag daar openlijk aan refereren geloof ik. En op de ladder van erg, erger, ergst, is dat heel heel erg. Ik zou een hork zijn als ik zei van niet. Maar ik vind dat je iemand zijn trauma moet gunnen zonder daarbij te vergelijken met eigen ervaringen. Als de vernederingen van een gymjuf een hele nare invloed op de rest van je leven heeft, mág je daar last van hebben.

Julie, de spijker op z'n kop

Je hebt gelijk... het zit me nog het meest dwars dat ik toen niet voor mezelf ben opgekomen! Als ik eraan terugdenk overvalt me een soort woede, maar ook schaamte dat ik dat heb laten gebeuren en die vrouw bij mijn weten niet op 't matje is geroepen. Maar ik ben echt niet meer zoals het meisje dat ik toen was. Dus in die zin heeft therapie geen zin.

Overigens heb ik het een keer aan mijn zoon verteld. Meer in de context dat ik het belangrijk vind dat hij naar een middelbare school gaat waar hij past en omdat ik zelf tussen vroegrijpe maar niet al te intelligente meiden werd gezet omdat mijn ouders dat wel goed vonden (jij trouwt en krijgt toch kinderen, dus LEAO is mooi zat). Toen kwam ook dat verhaal over de gymjuf voorbij. Gelukkig heeft hij nooit met iets dergelijks te maken gehad, dus was hij er niet echt van onder de indruk, er was meer een soort ongeloof over die juf en hoe 'dat vroeger ging'. Neu, over zoon maak ik me wat dat betreft geen zorgen... maar ik denk wel dat ik alert ben. Ik heb nog een jongere zoon, die hiervoor wat kwetsbaarder is.

Reactie van manda ii

Het was het eerste wat ik dacht toen ik Manda's eerste reactie las. Manda moet iets 'Veel Ergers' zijn overkomen. Dat kan heel goed en ik ken haar verhaal niet. Maar er zijn zo veel ergere dingen te bedenken, dat lukt mij ook zonder dat ik het zelf heb meegemaakt. Misschien ben ik in Manda's ogen wel een slappeling maar ik las ook ergens dat Manda niet kan stoppen met roken en hee... daar heb ik dan weer geen hulp bij nodig! Kortom, zoals al werd gezegd... iedereen zit anders in elkaar en ik hoop dat Manda dat inmiddels ook in ziet.

Onverwerkt

Ik vat uit tijdnood ook wel iets kort en bondig samen en dat is niet bot bedoeld. Het gaat natuurlijk niet om wie het ergste trauma heeft of hoe erg dit is. Vernedering door een leraar Is Erg. En verdriet vergelijken kan niet. Manda kwam wel tot de essentie: doe hier iets mee. Ik geloof niet dat Manda jou een slappeling vindt, dat maak jij er van.
Ik hoop dat je je nick nog eens kan wijzigen in 'Verwerkt'!

Zelfbeeld en manda

Ik ken ook Manda's verhaal niet en dat zal ontgetwijfeld erger zijn maar dat neemt niet weg dat ze zo hoeft te reageren op TS.
Ik kan je uit eigen ervaring vertellen wat dit soort dingen met je zelfbeeld doet als kind en puber.
Ook ik was de pispaal met gym, werd door de leraar uitgescholden voor 'slome' en nog steeds kan ik dat woord niet horen. Zelfs niet in een andere context.
Ik begrijp heel goed dat dingen weer boven komen nu de zoon van TS naar de middelbare school gaat.

Wat je zou kunnen doen..

Ik herken een deel van je gevoel. Bij mij gaat het over totaal iets anders, maar ik heb soms naar een bepaald persoon nog zo'n boos, wrokkig gevoel. Ik had toen ook voor mezelf moeten opkomen, waarom liet ik me zo behandelen. (vroegere vriendin, toen we zo'n 14 jaar oud waren, die me als oud vuil behandelde en ik bleef maar achter haar kont aan lopen) Dus ergens ben ik ook nog een beetje boos op mezelf, waarom ze ik er niets van, deed ik er niets mee?
Haar heb ik ooit nog gevonden op hyves en was zelfs opnieuw 'vriend' met haar geworden. Keek vaak op haar profiel, maar waarom eigenlijk?? ... om te zien of het slecht met haar ging, heel erg naar van me...
Uiteindelijk heb ik hier korte metten mee gemaakt, haar ontvriend en het is niet meer mogelijk dingen van haar te lezen en te bekijken.... afsluiten zeg maar.
Ik kon voor mezelf 2 dingen doen vond ik, of zeggen wat ik er toen van vond tegen haar, of er nu een grote streep onder zetten.
Ik heb het laatste kunnen doen, ik ben er klaar mee, en heb het ook werkelijk van me af kunnen zetten, maar in jouw geval zou je je juf kunnen opsporen, haar een brief kunnen sturen met je gevoel, wat er toen gebeurd is, wat dat met jou gedaan heeft (leg het gewoon allemaal lekker bij haar neer) en ik zou er geeneens een (e-mail) adres van jezelf bij zetten, het is namelijk niet nodig dat ze reageert (grote kans dat dat nog tegenvalt ook, of ze reageert helemaal niet, daar zou ik dan weer boos over worden....doet ze nog een keer onaardig).

En volgens mij voelt dat dan wel fijn hoor, laat haar maar achteraf weten wat ze je aangedaan heeft.

Lief voor het kind in jezelf

Onverwerkt, wat er met jou gebeurd is, is heel ingrijpend geweest. Juf heeft jou willens en wetens vernederd, in aanwezigheid van de hele klas. Dat is niet goed te praten.
Je schrijft dat je nu niet meer te vergelijken bent met het kind van toen (faalangstig e.d.). Dat is goed om te lezen. Je bent ondanks alles uitgegroeid tot een sterke volwassene.
Dat je als kind niet in staat was om voor jezelf op te komen, moet je je denk ik vergeven. Je was kind, je was bang, je had een volwassene en de hele klas tegen je. Je kón op dat moment denk ik weinig anders dan overleven tot de gymles weer voorbij was. Wees lief voor het kind dat je toen was en verwijt je nu niets! Met de kracht en wijsheid van nu is het heel gemakkelijk oordelen over wat je toen had moeten doen. Maar je situatie destijds was compleet anders.
n@nny

Onverwerkt, stop met jezelf verwijten te maken.

Mijn dochter draait prima mee op school, ik vind haar niet overmatig verlegen of een kind dat over zich heen laat lopen maar ze ziet haar leerkrachten, hoe toegankelijk die zich ook opstellen, nog als echte autoriteiten, een soort halfgoden die altijd het laatste woord hebben. Zelfs bij ogenschijnlijk brutale pubers kan dit nog het geval zijn en al helemaal als de leerkracht een kind intimideert. Ik denk dan ook niet dat je het jezelf moet verwijten dat je het allemaal hebt laten gebeuren. Natuurlijk denk je achteraf "had ik maar..." maar dat heeft iedereen wel eens.

Aan degene die afraadt om je zoon jouw verhaal te vertellen zou ik willen zeggen: hangt ervan af, als het op een redelijk luchtige toon gaat, als een soort anekdote, dan zie ik er geen kwaad in. Maar het is natuurlijk niet raadzaam een kind met je eigen onverwerkte jeugdtrauma's op te zadelen.

Ik heb heel veel gehad

in een vergelijkbare situatie aan EMDR. Eigenlijk was de aanleiding nog veel kleiner en ik was jonger maar het was een situatie die bleef hangen. Waarin ik me op school zo vreselijk geschaamd heb dat die herinnering met enige regelmaat zomaar heel sterk bovenkwam. Met alle onmachtige gevoelens. Heel naar. EN juist omdat ik heel goed kon beredeneren dat het eigenlijk wel meeviel heeft het heel lang geduurd voordat ik er iets mee deed. Een emdr sessie heeft me enorm geholpen om het te laten gaan...

Mijk

Voor n@nny

Wat een prachtige posting. Onverwerkt, print 'uit en hang 'm boven je bed. Je hebt jezelf echt niks te verwijten.

Tirza

N@nny,

wat een mooie posting.

"Wees lief voor het kind in jezelf"

Moet gewoon even slikken......ik werd vroeger gepest en toen mijn kinderen naar school gingen, heb ik daar aan terug moeten denken. Dus ik herken iets in Onverwerkt.....

Ik denk dat Manda het wat onomwonden zegt, maar dat ze niet bedoelt dat je een zeur bent , Onverwerkt, noch dat ze je niet serieus neemt.
Zelf ben ik ook met vlagen gepest, op de basisschool en op de middelbare. En ook op de HBO ging het niet altijd goed. Maar ik ben niet alleen gepest, er waren ook periodes bij waarin ik dik in de vriendinnen zat. Waardoor ik de volgende kijk erop heb gekregen: ik was niet degene die gepest werd, de pesters waren degenen die pestten. Dat was gedrag waar ik niet zoveel invoed op had, maar ik heb wel invloed op mijn eigen gedrag. En jouw nick geeft het ook al aan Onverwerkt: het probleem is vooral dat jij het niet hebt verwerkt. Laat die juf die juf maar zijn, maar kijk vooral naar jezelf. Bekijk de situatie en beeld je eens in dat je hem meemaakt als de persoon die je nu bent. Zou je het gewoon weer pikken? Of niet? Hoe zou je reageren? Zou je voor je zelf opkomen? Vast wel! Want nu ben je iemand anders dan je toen was. Je bent gegroeid als persoon en je kunt de dingen wel aan! Je bent nu mama!Je bent belangrijk, voor de mensen om je heen en voor jezelf!
Ik moet er eerlijkheidshalve wel bij vermelden dat mijn kijk op de zaken en het kunnen distantieren van de 'pestperiodes' ook enigszins voortkomt uit het feit dat ik een veilige thuissituatie had en ik ben er ook in gegroeid hoor. Om maar aan te geven dat het niet zo makkelijk is. Maar wel mogelijk!

Opkomen voor manda

En toch vind ik de reactie van Manda zinvol. Ze laat een andere kant van het verhaal zien. Begrip, verdriet, verontwaardiging en nadenken over wat je overkomen is, is goed. En daarna moet er een streep onder. Laat het je leven tig jaren na dato niet vergallen. Daarmee geef je de pestende persoon teveel macht. Het stukje over dat perfecte pijnloze leven vind ik onnodig hard.

Gepest worden als kind

Het is geen wereldprobleem, gepest worden als kind. En het pesten wordt vooral gedaan bij kinderen die daar gevoelig voor zijn. Het is net als waterpokken: de één krijgt een bultje, krabt en vergeet het, de ander zit zo vol plekken dat er littekens overblijven ;-)
En als je tot die laatste groep behoort, kan dat pesten wel eens levensbepalend zijn.
Ja, zo dramatisch is het: levensbepalend. Wie telkens te horen krijgt dat hij/zij niet goed is gaat vaak in geloven. Of het gevoel komt, zoals bij Onverwerkt, plotseling weer terug na jaren en blijkt behoorlijk heftig te zijn, ondanks jarenlang wegstoppen.
Het is dan geen gek idee om hulp te zoeken en "het een plekje te geven" met wat hulp want het is niet goed dat zo'n dom, tactloos mens (ook na jaren) je denken gaat beheersen.
Maar een opmerking als, ik quote: "Als dit het ergste is wat jouw ooit overkomen is dan mag je denk ik zelfs wel in je handjes wrijven, pfff zeg, wat een perfect pijnloos leven heb je dan gehad" vind ik veel te ver gaan. Dat is de situatie bagatelliseren. Iets waar gepeste mensen allesbehalve mee geholpen zijn.
Dan kan Manda honderd keer gelijk hebben, met die ene opmerking zorgt ze ervoor dat haar hele betoog totaal geen waarde meer heeft.

Belle

Ik denk dat het nu wel duidelijk is dat de laatste zin van Manda te ver gaat, moeten we daar nu over door blijven gaan en in herhaling vallen? Met de rest van het betoog ben ik het nog steeds eens. Als het je niet lukt om zelf die mindswitch te maken, kan hulp bijzonder zinvol zijn. Onmogelijk is het beslist niet, weet ik uit eigen ervaring.

Ja, het zit me echt hoog, merk ik.
En verder heb je wel gelijk natuurlijk. Ik zal er niet meer op terugkomen.

Ik vat het anders op belle epoque

Manda zegt:"Als dit het ergste is wat jouw ooit overkomen is dan mag je denk ik zelfs wel in je handjes wrijven, pfff zeg, wat een perfect pijnloos leven heb je dan gehad"
Belle Epoque: "vind ik veel te ver gaan. Dat is de situatie bagatelliseren. Iets waar gepeste mensen allesbehalve mee geholpen zijn."
Ik las helemaal niet dat Manda het pesten bagatelliseerde. Ik las iets anders. Iets als: 'het is eigenlijk heel luxe dat je je nog druk kunt maken over een treiterende gymjuf van zo'n 30 jaar geleden. Dat betekent namelijk dat je daarna niets echts heftigs hebt meegemaakt'.
Dus niet: stel je niet aan, maar wel: je kunt er dankbaar voor zijn dat je daarna niets ergers hebt meegemaakt dat die treiterende gymjuf deed vervagen.
En dat is een mooie, opbouwende gedachte.

Nou gepest

Ik vind dat je overdrijft. ik sta ook achter Manda's reactie maar om meteen te roepen dat er dus mensen zijn die gevoel de grond in boren!? Kom op zeg! Er zijn andere invalshoeken aan elk verhaal. En Manda's ractie is er daar 1 van. ik vind jouw laatste opmerking net zo goed ongepast en onnodg.

Precies!

Als iets uit je jeugd je zo lang achtervolgt, dan zou ik zeker hulp zoeken, je geeft anders het negatieve zo´n grote rol in je leven dat je slachtoffer bent (of blijft)die macht gun je de pester toch niet!?

Ik snap Manda haar reactie ook wel..ik snap ook wel dat er mensen zijn die gevoeliger zijn dan anderen, waarbij dingen harder binnenkomen dan bij anderen, maar ik denk ook dat wat voor mens je ook bent, dat je altijd baat hebt bij een stevige balans, een gevoel van eigenwaarde waaruit je je zelfvertrouwen kunt putten.

Als je dat zelf niet vindt, zoek dan hulp, het is doodzonde om de rest van je leven te laten verpesten door een pester (m/v) geen mens zou zich slachtoffer moeten blijven voelen!

Ik snap de reactie van Manda wel een beetje hoor.
Tuurlijk is het heftig om gepest te worden. Zeker door je juf. Maar ik vraag me toch eigenlijk af hoe stevig onverwerkt in haar schoenen staat als zoiets in je leven wat jaren geleden gebeurd is nog zo je leven beheersd.

Ik ben vroeger ontzettend gepest, in elkaar geslagen en weet ik wat allemaal (5 jaar lang) en dat is inderdaad heel erg. Ik had ook een leraar die weleens meedeed. Ik ben er alleen maar harder door geworden. Mocht ik nu een pestkop tegen komen dan kijk ik ze gewoon even vals aan (haha) en draai mijn hoofd om.. pffff Ze zijn het gewoon niet waard dat ik me daar nu nog druk over maak.

Ik weet niet wat Manda allemaal heeft meegemaakt maar ik kan me toch wel enigzins voorstellen dat ze zo reageert. Ik denk stiekem ook goh meis raap jezelf bij elkaar. Kop op!!