Veilig Thuis, hulp

Verstandig

Lijkt me inderdaad verstandig om op zoek te gaan naar een land dat beter bij je levensvisie past. Succes ermee.

Liza

Die brief over een basisschool kiezen, krijgt iedereen. Het is ook maar net hoe je dat opvat. Wij zagen het als een oja, moment. Misschien wel eens handig om te kijken welke basisscholen er zijn. Sommige scholen kennen lange wachtlijsten en als jij dan net je kind graag naar een Vrije school of Montessorischool wil laten gaan en de wachtlijst is al vol dan is dat toch jammer.

Als je kind een jaar of 10 is krijg je nog zo'n soort brief met een boekje erbij met informatie over scholen in het voortgezet onderwijs.

Wist je trouwens dat de meeste kinderen school heel erg leuk vinden?. Ook de thuis Poolssprekende kinderen bij mijn zoon in de klas vermaken zich prima. Het is niet nodig om je overal tegen af te zetten. Zo slecht is het in Nederland ook allemaal niet. En vind je van wel dan ga je samen met je man kijken naar mogelijkheden om weer in Estland te gaan wonen. Gelukkig ben je daar volledig vrij in om dat te beslissen.

Aangezien

Aangezien je echt nergens op reageert en en niemands inzet serieus neemt om het je uit te leggen, lijkt me dat idd het beste. Als Letland voor jou het paradijs op aarde is, dan zal dat zijn waar je je het gelukkigst voelt. Die Nederlanders zijn toch allemaal niet wijs en alleen jouw manier is goed.
De wereld is gek behalve ik.

Oh jee Liza

Je neemt nu alles wel heel negatief op...

Die brief van de gemeente lijkt wel heel erg overdreven, om nu al te gaan nadenken over een basisschool. Maar eigenlijk is het juist bedoeld als een tip. Jij ziet het als dwang.

In Nederland mogen ouders zelf een basisschool kiezen. Er zijn ook allerlei verschillende basisscholen, met andere achtergronden (openbaar, katholiek, gereformeerd, montessori, jenaplan, dalton, vrije school, enz. enz.). In sommige gemeenten lopen bepaalde scholen heel snel vol. Daarom is het handig om al vroeg te beginnen.

Weet je, je woont nu (al dan niet uit vrije keuze) wel in Nederland. En in Nederland gaan dingen over het algemeen op een bepaalde manier. Ik snap dat je er misschien aan moet wennen, als dat niet jouw achtergrond is.

Wij zijn een kleine tien jaar geleden naar Duitsland verhuist. Wij als typisch Nederlands en ook wel eigengereid gezin. Daar ben ik ook wel tegen dingen aangelopen, want ook in Duitsland zijn bepaalde dingen weer op een eigen manier geregeld.

In Nederland stroom je meestal in na je verjaardag, in Duitsland gaan alle kinderen van een bepaalde leeftijdsgroep na de zomervakantie voor het eerst naar school. Dat is een hele happening en dat wordt groots gevierd. Wist ik niets van, en dan kan ik me wel gaan verzetten omdat ik wil dat ons kind al na zijn vierde naar school gaat, maar dat te veranderen lukt mij echt niet. Je ertegen verzetten heeft totaal geen zin.

Wat ik je wel kan aanraden: pick your battles, ook met de instanties. Stel dat je ervoor kiest om wel in Nederland te blijven wonen, kies dan een school uit die zo goed mogelijk bij jouw denkbeelden past. Want lang niet alle scholen zijn hetzelfde. Je kunt kiezen voor een school met antroposifische denkbeelden, dan kies je voor een vrije (= antroposofische) school (die trouwens ook weer zo heel 'vrij' niet is). Daarom is het juist handig om je nu al te gaan verdiepen in Nederlandse scholen.

In Duitsland gaan kinderen pas met zes naar school. Dat vind jij misschien goed, maar ik, en vooral mijn kind om wie het toen ging, onze jongste, vonden het verschrikkelijk. Kind heeft zich echt kapot zitten vervelen op de Kindergarten. En zo zijn er dus in elk land gewoonten van dat land. Ook in Duitsland wordt er op ingezet om kinderen van anderstaligen zo snel mogelijk het Duits te laten leren. Dat betekent niet dat ze hun eigen taal moeten vergeten, maar wel dat ze zo snel mogelijk goed moeten kunnen functioneren in school. Want dat vergroot hun kansen.

En in Duitsland kon je niet zomaar kiezen voor een basisschool. Dat is net in het jaar dat wij gingen verhuizen veranderd, maar voorheen kon je alleen maar naar de basisschool in jouw postcodegebied. Hoewel dat dus net veranderd was, lukte het in de praktijk helemaal niet om zelf een school te kiezen. Want de wet was dan wel veranderd, maar het hele schoolsysteem wilde dit helemaal niet en bood passief verzet. Dus ik had wel gelijk, maar kwam er nergens mee. Gelijk hebben is dus niet altijd gelijk krijgen.

En inderdaad ondervond ik ook een nadeel omdat ik niet Duits was. Passieve discriminatie, racisme, ook daar (ik ben dan wel blank en Nederlands, maar de Turkse en Koerdische ouders hadden het veel en veel zwaarder).

Dan kun je wel heel erg met je kont tegen de krib gaan, het heeft geen zin en je wordt er doodmoe van. Dus ik raad je nogmaals aan: pick your battles. Wat is voor jou een levenskwestie, een belangrijk principe, en wat niet. Je kunt er een beetje mee spelen, geven en nemen zoals je al aan het doen bent: ze zeggen 'kinderdagverblijf' en jij doet dat niet, maar dan wel peuterspeelzaal en andere activiteiten.

Als ik heel eerlijk ben kan ik daar zelf ook niet echt een nadeel van zien. Het is nou eenmaal voor kindjes erg leuk en belangrijk om de wereld te ontdekken. Doe er je voordeel mee, je leert er bv . zelf ook nieuwe mensen door kennen, maakt misschien wel goede nieuwe vrienden.

En ik zou ook zeggen: leer goed Nederlands. Het is belangrijk om te kunnen communiceren met de mensen om je heen in een ander land. Je hebt gelijk, het is een recht om met je kind in je moedertaal te communiceren. Maar je woont niet op een eiland, je woont temidden van mensen, en het is gewoon handig en ook gewoon beleefd om met hen in de taal van het woonland te kunnen praten.

Consultatiebureau? Daarbij zou ik gewoon mee naar binnen gaan. Ga samen met je man. Laat je uitleggen wat ze doen en waarom. Twee van mijn vriendinnen zijn consultatiebureau-arts. Het zijn geen boemensen, echt niet.

Oh, en thuisonderwijs in Nederland mag niet. Er zijn uitzonderingen, maar het is niet zo dat je er gewoon voor kunt kiezen. En daarom wordt er geen informatie over gegeven. In Duitsland mag het bijvoorbeeld ook niet, maar in Engeland weer wel en in België ook. Maar dan gelden wel weer bepaalde voorwaarden.

Waarom heeft je kind eigenlijk niet de Nederlandse nationaliteit? (ik weet het gewoon niet...) Het is toch geboren in Nederland en de vader is toch wel Nederlands? Hoe zit dat dan? Als je kind wel een Nederlands paspoort zou mogen, zou ik dat altijd aanvragen. Het geeft juist meer mogelijkheden in plaats van minder. (twee paspoorten en twee nationaliteiten bedoel ik.)

Uiteindelijk hebben wij een compromis gevonden. Onze kinderen wonen dan wel in Duitsland, maar ze zitten inmiddels allemaal weer in Nederland op school. Gelukkig mag dat in onze streek wel, er gaan ook stemmen op om dat niet toe te staan ('dan had je maar niet in Duitsland moeten gaan wonen', populisme dus, want van de EU mag het gewoon en is het zelfs een recht...).

Kortom, je moet je weg zien te vinden binnen de regels en gewoonten van je nieuwe woonland. En als je dat niet lukt, dan moet je misschien wel terug naar je moederland...

ander land

In een ander land gelden andere wetten, ook voor schoolgang en jeugdzorg. Aangezien je in Estland nooit met een baby hebt gewoond, zou ik dat eerst even uitzoeken. Misschien zijn er nog wel meer regels dan in Nederland.

Wat betreft school: als je kind 4 is, stoppen peuterspeelzaal en kinderopvang. Dan verwacht een kind dat het naar school gaat, want het is nu "groot" en iedereen doet dat. Voordeel van nog niet leerplichtig zijn is dat je je kind makkelijker even thuis kan houden, bijvoorbeeld als de middagen nog teveel voor haar blijken te zijn. Als ze 5 wordt en echt leerplichtig, is ze dan al gewend op school en is het normaal gesproken geen probleem om de hele schooldag mee te doen.

Brief Amsterdam

Ik denk dat Liza in Amsterdam woont.
Die brief is standaard in Amsterdam.

Voelt heel vroeg aan inderdaad, je kind is dan net twee.
Maar is natuurlijk niet heel vroeg als je ruim de tijd wil om je te oriënteren, scholen te bezoeken en na te denken.

Overigens had het in ons deel van Amsterdam formeel geen zin om kind extra vroeg in te schrijven, omdat selectie niet op basis van inschrijvingdatum gebeurt maar op basis van afstand huis-school, postcode, loting, of zo. Informeel denk ik trouwens dat het wel zin kan hebben om al in een vroeg stadium contact met een school te hebben, dat je kind dan toch meer kans maakt.
NB voor leuke en goede basisscholen in Amsterdam zijn te veel inschrijvingen en wordt geloot of anderszins geselecteerd. Ook voor scholen met een speciale aanpak wordt geselecteerd. Wil je je kind graag naar een Vrije School of Montessori- of Daltonschool, dan lijkt het verstandig om al vroeg contact met de school op te nemen en te gaan kijken en praten

Twijfels over "Poets-poets! Poets je tanden!"

Momenteel zijn we al een rij zorginstellingen geweest. Heb een indruk dat de medewerkers die met kinderen omgaan zijn instrueerd om liedjes te zingen! (Overall behalve in kraamzorg hadden ze dat nog niet... inn het zwemles, peuterspeelzaal, ziekenhuis.)Heb ook gemerkt dat alle zorgmedewerkers zinden hetselfde repertoire! Zonder afwijking, hetselfde 6 of 8 liedjes gaan in rond... "Poets poets, poets je tanden..."In het ziekenhuis zongen ze dat bv. op een moment toen ze ging bloedtest nemen en kind schreeuwede. Op een zwemlest voor een achtergrond van activiteiten etc. "Dat is recht, dat is krom en nu draaien wijhet wieltje nog eens om om om..." Het werkt op een principe: begeleider zingt voor op een harde stem en eigenlijk is verwacht dat ouders en straks ook kinderen gaan mee zingen. (Klopt het?) Waarom zijn deze liedjes gekozen? Woorden, lyrics... liederen gaan niet over lief zijn tegen dieren of elkaar, of over vriendschap, niet afwal op grond gooien, minder kunststoffen en olie derivaten te consumeren, hoe om vrienden te behouden, bloemen planten... Lyrics geven ook lichte illusie alsof we op een tropische land wonen... " Jongens, meisjes, aan de kant, daar komt mama Olifant" of "ze kunnen zeggen wat ze willen maar op deze land... En het nijlpaard de aller-grootste bek bek bek." Zijn kinderpsychologen allemaal mee eens dat deze informatie op jonge leeftijd kinderen belangrijk is te weten? Ook heb twijfels over het harmonie van liederen: Ze zijn allemaal "adrenaline push ups"... niet melodien waarop kind rustig wordt en in het balans komt met zelf en omgeving, Het brengt hersens zeker in beweging en maakt wakker maar nogal zoals extasy pill of energie drank. Is het echt de bedoeling geweest? Tegenoversteld een opwarming voor groepshysterie. Is het goed onderzocht dat juist deze liederen essentiele basisvundament voor onderwijs moet gelegd worden? Waarom mogen begeleiders en zorgwerkers zelf niet bepalen wat ze zingen?

Vermoeiend

Liza, wat ben jij vermoeiend zeg. Werkelijk overal heb je commentaar op of stel je ter discussie en als iemand je iets vraagt geef je nergens antwoord op. Als je alles zo slecht vindt in Nederland, ga lekker in Letland je kind opvoeden.

Hier geldt denk ik het principe ...

"Never mind the words!"

Zie:

Intentie

De intentie is goed.

Dat jij alles stom vindt daar kunnen ze ook niks aan doen.

Zo was mijn zoon panisch voor van die verklede mensenpoppen. Die zie je dan ook overal. Nooit heb ik gedacht dat dat stom was. De meeste kinderen het wel leuk vinden. Zo ook met het zingen. De meeste kinderen vinden dat leuk. Mijn kinderrn vomden dat liedje met de grote bek van dat nijlpaard prachtig. Met klappende armen om de bek na te doen.

Maar dit wordt niks. Ga verhuizen naar een land waar je het wel naar je zin gaat hebben.

Liza, dat heet de cultuur van een land

De liedjes die jij noemt zijn 'onze' liedjes. Die horen bij ons. Die zijn deel van de geschiedenis van mijn kinderen en daarmee ook van mij. Ik ken ook liedjes van de geschiedenis van mijn moeder, die heeft ze mij geleerd. En ik ken ze nog steeds en heb ze ook met mijn kinderen gezongen.
Jammer dat jij onze liedjes niet goed genoeg vindt.
Wij hebben een tijd in een ander land gewoond. Wij vonden het leuk om daar de belangrijkste kinderliedjes te leren. Zo leerden wij een stukje geschiedenis van dat land. En de mensen in dat land waardeerden het erg dat wij hun liedjes wilden leren. Die liedjes heb ik ook aan mijn kinderen geleerd.

Ik heb twee adviezen:
1. Stop met al die kritiek. Richt je op dingen die echt belangrijk zijn, zoals je kind weghouden van de jeugdzorg.
2. Leer onze cultuur en onze taal kennen. Nederlandse kinderen zijn de gelukkigste kinderen van de wereld, volgens onderzoek. Er moet toch iets goed zijn in ons land.

ik geloof geen barst

van die hele Liza. Ik denk dat het iemand is met te veel vrije tijd. Een soort Pindar, zeg maar. Steeds komt er wat anders bij en wordt het een beetje extremer. En als ze wel echt is, dan snap ik de zorg van Velig Thuis zo onderhand wel...

als je naar ambulance moet bellen, doe het niet zo...

Het is moelijk om achteraf vast te stellen, wat zijn basis voor ongelukken. Waarom gebeuren ze op een plek en op andere niet. Duidelijk, als onze kind zou had in een rubbere speelzaalkamer onder scherpe cameras en begeleidsters oog, zou deze verhaal nooit gebeurd.Over ons, we zijn zon jonge stelletje, maar tegenwoordig beide boven 30. Beide hoog opgeleid thuis werkende zzp-ers. Ouders geworden had we beiden flink hobbys en projecten stop gezet. Ik zelf heb mama rol altijd onbewust gewacht dus hele dat nieuwe wereld met mooie kleertjes maken en sokken breien en liedjes zingen vulde vanaf dan mijn leven. Wat we niet wisten voor kleine geboren was, hoe verschillend we tegenwoordig naar wereld kijken. Voordat hadden we gewoon over cultuur en creatieve onderwerpen gepraat. Schijnde dat mijn man is dol op ambtenaren en regels. Hij heeft kennisen tussen politici en wetgevers en hij zou nooit persoonlijk iets doen wat tegen huidige regelgeving gaat. Hij is een senior proffesioneel. Het leven heeft hun bedankt voor het loyaliteit met stabiele comfort gevoel wat hij heel hoog bewardeert. "What you see is what you get." Normen en waarden. Diccipline. In andere hand, ik ben ook creatieveling maar ken geen ambtenaren, werk vooral op projecten wat zou liever "een linkse hobby" genoemen. Veel kleine projecten meegemaakt wat waardevol zijn maar geen grote geldstromen leveren. En ik zelf ben meer een tiep van "mislukte kunstenaar." Of over wat meer sceptisch persoon zou zeggen dat ze "kunstprojecten wat nooit niks op leveren." Ook hou ik heel erg van onze dochter en als daar zorgsysteem aspecten heeft waarop ik als moeder kwesties heb of wat mij niet mee vallen, vraag graag voor alternatief. (Filosofie van mijn man is meer: "je bent wat je verdient, je verdient niet veel dan heb je niet veel te zeggen wat je krijg...")Hij is altijd met mij mee eens. Bijna. Behalve als ik zeg: "ik heb alweer een regelgeving gevonden, kunnen we dat anders." Alles behalve dat. Frustrerend. Buiten dat is het leuk. Kleine groeit en we doen al een jaar radeloze poging om een bredere woning te vinden in een regio. (In het meest dichtgebouwd en een van de meest overbevolkt regio ter land.) Dus, we wonen nog steeds in dat 1 mens appartement wat ook een kantoor voor voltijd werkende zzp-er is. (Hij is erg goed in wat hij doet en werken van thuis is voor hun geen enkele probleem. Ook zou betaalbare kantoorrruimte in onze regio gewoon niet te krijgen zijn. Ook kan hij zo werk en hobby combineren. Zzp-er zijn of thuis kantoor hebben, trouwens betekent niet iemand die met computer in bed zit dagen lang maar iemdand die elk dag vanaf 9.00 achter de tafel zit, pak aan. Ik maak de boterham. Hij zou daarvoor niet meer tijd hebben.) Dagen besteed ik met kleine samen. De "kleine kamer" is een kinderkamer geworden en onze dagen besteden we met kind of in kinderkamer, in keuken, in gang of naast huis of op buitenactiviteiten. We gaan so veel mogelijk naar buiten. Veel naar het bos, veel mogelijk naar wilde omgevingen of omgevinden die niet met asfalt zijn bedekt. Kleine loopt goed maar is erg niewsgierig om nieuwe beweginen uit proberen en zie graag dat zij niet op steen valt. Ook is zij meer zon tiep die niet alleen kinderwagen zit maar die graag rond klimt. Heb zelf best veel ervaring met kinderen en kinderliteratuur dus tijd besteden met kleine is als een grote cadeau geweest. Dus we had alweer een leuke dat. We had al een tijd een discussie op tafel. Ik zei dat zou leuk zijn dat kind krijgt een mooie kast. Zon kast wat is een activiteitscentrum. Waar zij kan veel doen. Als tafel gebruiken en als een kledingkast. Zelf daar kleren op hangen of knuffels op rij zetten. Ga ik met dat verhaal dan naar man toe, hij is mee eens dat de kast is nodig. Wel ook wil hij echt dat tot we zijn niet naar bredere woonplek verhuisd zou ik niks kopen. Ik had andere idee. Verhuizen gaan we, dat duurt nog misschien half jaar. Tot dan moet ruimte nieuwe activiteitsmogelikheiden aan bieden. Maar ik had ook geen zin in dat "ja en nee en jaa en nee..." dus ik tekende zelf de bouwtekeningen voor dat kast, ging naar bouwwinkel, haalde timmermanshout. Had dat thuis gebracht. Toen kleine sliep in maat gezaagd. Hele gang was vol van zaagzel en zo... De slaaptijd van kleine varieert maar op deze dag was het iets rond 3-5 uur. En dan was kleine wakker omdat onze leelijke deurbel deed en postbode had een pak gebracht. Zon mooie enorm grote kartonnen doos. In onze familie is een traditie dat we sturen pakketen voor elkaar. Omdat het is nogal internationale volk. Veel omas en opas en neefjes en ze allemaal wonen in andere land. Dus pakken sturen met mooie spulletjes is allegewoonste zaak. Deze pak was vol van mooie kleren wat mijn ma had voor kind gekocht. Een mooie nieuwe t-shirt met Duitse vlag daarop. Een paarse ski-jas, teddybeer, gedroogde appels, pak met koekjes, schoenen met amerikaanse vlag etc etc. We meestal dancen veel rond dat pak. Nemen spullen uit. "Ohhoo" en "ahhaa" en dat duurt ook nog flink. Doos zelf is een grote attractie. Kleine kan daar in klimmen en uit klimmen. Etc etc. Ik was nogal blij voor het pak omdat ik dacht dat "jee, terwijl kind deze kleeren aan past en rommelt met spullen kan ik rustig mijn taak af maken. Stukken van hout verzamelen, op ruimen, dat ga nu met kleine spelen en ooit later dan maak dat kast af... van het volgende slaaptijd van haar, waarschijnlijk..." Wat ik dus deed was, een verzending van ma naar de kinderkamer zetten. Dat "je mag nu met dat doos effe spelen...". Maar blijkte dat in deze doos had moeder ook een kleine plastic zak ingedaan. En in een plastic zak had zij met beste bedoeling een klaine flesje gepakt. Voor schoonmaak. Het spul heet https://nl.wikipedia.org/wiki/Kaliumpermanganaat Dus onze slippe kind had het fles met dat kaaliumpermaganaat in een pak ontdekt. Zij haalde het uit een plastic en had dat open gemaakt. Volgens elk regelgeving van EU is gesteld dat medicijnen voor buitengebruik MAG NIET verkocht worden zonder kinderslot. Maar blijkbaar een producent van deze vles had dat niet gevolgd. De vles was bedekt met erg dunne plastic deksel. (Degene die op jaren 70 misschien nog toegestaan waren maar zeker niet 2017.) Deksel viel af. We met man ontdekte dat kind staat in kamer met mond vol van paarse poeder. Had mijn man gevraagd om ambulance bellen omdat daar moeten specialisten zijn die weten ons te zeggen, of inslikken van het stof gevaarlijk kan zijn. En dat het moet snel gebeuren. Het meest vervelend is, tussen moment toen ik nog kind onder mijn ogen had, blij, spelen met verzenddoos en moment toen zij al met open vles in hand, mond paars, dek paars, stond, waren minuten. Maar we had zelf niet gezien, of zij gewoon raakte stof aan met mond of zij had ook iets geslikt. Voor ambulance had mijn man uitgelegd, waarover dat gaat. "Onze kind is hier met kaliumpermaganaat, wat om te doen... we verdachten dat zij heeft dat ook in mond genomen." Destijds nam ik kind onder dousche en had haar mond flink gespoeld. Tot de ambulance kwam. 2 jonge meneren. Meneer medische specialist gaf kind een knuffel. Luisterde naar ons. Keek naar kind. (Kind was blij met knuffel en eigenlijk zat een beetje zo uit dat oehh, wat nuu, spannend, spannend... bleek rond kijken in de auto en zo... Zij is erg blij voor aandacht, altijd.) Meneer mediche specialist zei dat weet niet wat onze "kaliumpermanganaat is." Ik vertelde dat in ouderwets huishouden was het gebuikt als een schoonmaakmiddel, ontsmettingsmiddel. 2 kleine kruimels voor 1 liter water. Daarnaa had medische specialist ergens gebeld. Gevraagd of ze iets over dat middel weten. Hij kon niemand aan de lijn krijgen of ja. Herinner niet. Meneer medische specialist was niet tevreden doen zag dat kind niet Nederlandse maar Letse passpoort heeft. Ook was hij niet blij toen hij ontdekte dat kind niet mamas maar papas naam heeft. Ook zag hij dat ik Letse passpoort heeft en wou weten, wat is het een land. Mijn man, ik herinnerde, probeerde daarover iets uit leggen. Meneer medische specialist pakte een telefoon en rapporteerde daarin naar een ziekenhuis: "We hebben hier een kind die heft een stof geslikt van een buiterlandse afkomst." (Is deze uitdrukking niet overderven, dacht ik.) Op ieder geval zei hij niks ons over of het gevaarlijk is. Wel zei hij, we gaan kind verder goed controleren. Maak jullie geen zorgen. Hij zei me: "geef kind aan je man en breng kind nieuwe kleren van boven." Wat me niet goed tegen viel was hun "toon of voice". Ik ren nergens kleren brengen of wat dan ook als daar een kwestie is, of alles goed met kleine is. Ook is niet in onze familie traditie kind zomaar van hand in hand gooien. Het is geen bal. Dus ik zei, "nee, bedankt, we gaan samen met kleine aan kleden." Dus we gingen naar boven. We wonen niet op 1ste verdieping. Dus klimmen, deuren, naar kamer, kleding zoeken. Alles ging soepel. Schoene luiers mee. Het meneer medische specialist was nogal vreemd. Hij vond zaagzel op grond NIET LEUK. Hij bleek rond kijken alsof hij heeft in plan om bos spuiten ergens te ontdekken. Hij bleef rond kijken. Hoofd steken naar keuken etc. Hun besprek was nogal bot. Voor mijn man zei hij: "... maar u bent 50 jaar oud, is het niet te oud om kind te krijgen?" (vanaf deze moment bezefte ik dat vind hun niet meer aardige persoon.) En mijn man, het meest nette mens ter aarde begon excuses vragen over niet schoongemaakte huis. Dat "sorry, we hebben een rommeltje...sorry sorry, ik ben in deze dagen me niet goed gevoeld en niet kunnen so veel opruimen". Hij is een perfectionist. Als hij zou kunnen, zou hij willen dat onze huis zou vol tijd brandschoon zijn, zonder geen enkele vlek. Lege tafels, weinig spullen. Mijn man heeft passie voor lege tafel en lege aanrecht. En dat het zou geen enkele speelgoed nooit op vloer liggen. Het is ook een kwestie hoe om daarop te kijken. Wat is rommel voor een mens is belangrijke project voor andere. Veel van speelgoed wat kind speelt laat zij liggen en in 10 minuut speelt zij verder. Dus als ik zou altijd tussendoor gaan opruimen zou zij nooit concentreren. Eigenlijk was het helemaal geen rommel. Ik ruim elke dag op. Het is nooit een huis at zit huit als een interieur van een huis magazine maar een interieur waar zijn activiteitseilanden. Een plek waar 1 hoek is schoon, andere niet... andere wel... andere niet. Dus geen massale chaos. Gewoon ruimte die heel erg actief van alle kanten in gebruik is. Geen schimmel, geen paddestoelen. Geen bergen van niet afwegen stoff achter de koelkast. Geen dubbele laag stof onder vloertapijt. Ook visueel zit het niet gewoon uit omdat mijn man heeft een gewoonte om alle eigene spullen op hoge plaatsen zetten. Dat is genoeg om keuken een rommelige "look" geven. Of schoenen van kleine. Ze blijven nooit strak in rij. Nooit. Omdat kleine doet ze aan en uit 20x per dag. Het is gewoon zo. Meneer medische werker op ieder geval bleef bij ons in appartement niet meer dan 3 minuut. Ik trok kind nieuwe net als cadeau gekregen aan(nogal leelijke maar cadeau) en 5 minuut later had meneer medische werker ons al overgegevn naar ambulance wachtkamer. Hij had mij of mijn man NIET gezegd dat hij heeft plan om tegen ons een melding doen. Ook heb niemand in ziekenhuis ons gezegd dat tegen ons melding gedaan. Ook hebben ze niet ons toegegeven dat ze iets van ons weten. Hele rond begon vanaf begin! Ze vroeg "wat er is gebeurd?" "Wat is dat een spul, kaliumpermanganaat?" "Heeft kind dat in genomen?" Dan zei ze dat ze weten niet of het gevaarlijk is maar dat ze proberen om achter te komen. Denk dat een moment, toen we daar so zaten op een wachtkamer zag dat het ongeveer 23.00 is. Dan zate we nog ca. een uur. Ik moest dat verhaal, hoe dat allemaal gebeurde nog denk 2 of 3 keer herhalen. Ze stelde kwesties, watvoor pakket. Wie heb dat gestuurd. Kontroleert u als een ouder dan niet, wat staat in pakketten. Ik doe! Prikkelige vraagstelling. Mevrouw met grijse haar die me alle deze vragen stelt is heel goed daarin. Zij weet welk kewesties in welk volgorde te stellen. Ik blijf af wachten, wanneer zeggen ze eventueel, OF MIJN KIND OKEE IS, maar ze blijven mij controleren. Wat kind eet, wanneer slaapt. Ook komen nogal rare vragen. Of papa van kind een gezag heeft. Of we zijn getrouwd of waarom niet of hoe zit met onze gezin eigenlijk. Ik voel wel intuitief aan dat ze zonder woorden mij beschuldigen. Waarom mij kind papas naam heeft. Ik probeer ze ook uit leggen dat kijk mijn wens is geweest dat kleine papas naam heeft. Als ik zou dat willen veranderen zou het 800 euros kosten. Ook zou leuk zijn dat we beiden kunnen kind naam geven maar dat mag niet. Ik kijk naar de klok. Het is 00.00. Kind moet al lang slapen. We blijven in het wachtkamer. Kind probeert om te slapen. Het team van ziekenhuis komt en gaat. Ze doen de bloedtest wat voor kleine erg pijnlijk is. Medische werkers zingen vroolijk "zakdoeken leggen, niemand zeggen" en "op een maanenschijn, op een maanenschijn", zij prikken kind in totaal 2 keer. Kleine huilt zelf kapot. Haar hand is donkerblau geworden. (Blijkt dat de mens die bloed had genomen deed het voor het eerste keer of zo...) We bleven daar overnacht. Is het okee met de kleine? Mevrouw met grijse haar die heeft me duizend vragen gesteld zoekt kind door. Uitkleden. Zij zoekt op elk kras en puntje wat op een huid van mijn kind is en ik moet vertellen, wat het is en waar heeft zij dat gekrijgen. Bijvoorbeeld... het puntje achter de oor, waar komt het vandaan? Nou, leg me uit... elk puntje heeft een verhaal. Een punt heeft zij gekrijgen toen we door de bos rende en zij drentelde naast braam. Andere puntje omdat zij haalde een aroma-kaars uit mijn hand en steekte zelf. Punt op een voet? En deze rode? Zij heeft een kippenhok gaan knuffelen? Ik leg alles uit hoe dat is geweest. Onze kind is nogal beweeglijk. Veel krassen heeft zij niet. Wat is verdwijnen ook snel. Maar ik probeer mevrouw medische werker met grijse haar volledige overzicht geven. Ook controleren ze billen van onze kind. Luier uit en ze kijken daar tussen. Het is okee. Zij krijgt nooit thuis wegwerpluiers, alleen wasbare en altijd eenmalige luiers. Geen verhaal van 2x hetselfde luier aan. Gaat nog uur door. Komt mevrouw medische werker terug... met collega. En ze herhalen vragen en ze herhalen controle van puntjes en billen van kind. Midden van het nacht zuin we beide met kleine totaal uitgeput. Ze rijen ons naar een afdeling. Ik weet nog steeds een simpele antwoord op een vraag, is het Kaliumbermanganaat dan schadelijk of niet? Elk 3 of 4 uur komt binnen nieuwe medewerker. Voor wie ik leg opniew uit, wat is gebeurd. Ze vragen alweer ca. waarom heeft kind papas achternaam. Ik word moe. Het was voor mij de punt toen besloot dat eerste wat we doen, als we thuis zijn, we gaan deze 800 euros voor gemeente betalen en kind krijgt mijn achternaam. Ik kan niet meer leven zo dat elk zorgwerker mij deze vraag stelt. "Hoe, u bent een moeder maar kind heeft andere achternaam? Bent u ECHT moeder? ECHT? ECHT?" Het mevrouw medische werker met grijse haar komt vanochtend en zegt dat deze kaliumpermanganaat is INDERDAAD ERG GEVAARLIJK. (Ik kijk in haar ogen en heb soort van gevoel dat zij meen het niet serieus.) Daarna zegt zij... "daar zij echt veel mensen dood gegaan daardoor..." Voor mij bleek meer dat we so hard waren bedisseld... dat het niet veel kan met verkiftiging te maken zijn. Daar was geen procedures! Ze bleef gewoon komen naast onze bed en elk keer nieuwe vragen stellen! Plus, het hand van kind was donkerblau geworden van bloedtest. Daarop gaf ze geen enkele aandacht. Het mevrouw medische werker met grijse haar zei ook: "Om zeker zijn dat het kaliumpermanganaat niet in een lichaam is gekomenz zou ik jullie wel zeggen dat jullie nog voor 2 dagen hier blijven." Ik had soort van gevoel dat "als we langer blijven moet kleine nog bloed geven en zij heb al een blaue hand" dus zei ik zelf dat "bedankt, we gaan nu thuis, als mag." Dat kon. Daarvoor was nog 2 medische proffesionelen die had naar kind moeten kijken. 1ste kwam naar het bed. Keek naar kind. Ik moet alweer kind broek af doen. Ze liet alweer alle puntjes en krassen wat kind heeft 1x zien en ik moest vertellen, op welk gevallen zij had ze gekrijgen. (Kinderen vallen wel eens maar niet hard. Krassen waren klein. Wat soort van controle is dat? Had ze gewoon willen weten of ik ook weet waar komen ze vandaan of... was nogal raar.) Daarna kwam een jonge medische proffesioneel, een dame. Die zei "we weten niet wat deze kaliumpermanganaat doet. Het kan niet heel schadelijk zijn. "JE moet op komende dagen een poep van JE kind blijven kijken. Als het zwart is, dan contact met ons op nemen". En opletten, of kind niet koorts heeft. Niet vergeten, steek termometer voor kind in de kont niet in mond. Het is handiger." (Vond het ook nogal vreemde opmerking, wat hebben die zorgwerers altij met ....?)
We stapte uit het ziekenhuis. Viel een beetje als uit stappen van een film studio. Ziekenhuis was vol van cameras geweest. (Wat kijken ze daar so erg? Reacties van patienten?) Kleine had daar een mooie kinderwagen kunnen uit proberen dus we ging kijken of het lukt om haar ook zon stuk te kopen. Dat was daar in het winkel niet. Wel kreeg zij een houten puzzle en we ging thuis om daarmee te spelen. Papa vertellen hoe dat was. En eigenlijk waren we erg teleurgesteld, dat deze spul in zon belachelijke verpakking was. Dat het so los viel... We waren so blij dat het gelukkige ongeluk was. Ik begon een beetje opruimen, kind speelde. Happy end. En dan weekje later kreeg we deze Veilig Thuis brief waar stond dat ze beschuldigen ons niet maar komen wel controleren. Nog een controle was afgesproken. Toen we van ziekenhuis uit kwamen, kreeg we ook een afspraaktijd om kind nog een keer voor een arts laten zien. Het was een week later. Vreemd genoeg, emotioneel was het warrige bezoek. Had bedacht dat ze vragen over gezondheid van kind. Maar alweer, ze controleerde of haar billen schoon zijn en alweer een over lichaam controle. Of zij niet krassen heeft. (Misschien waren ze op zoek voor kenmerken van of we misschien kind slaan of zo...) Meneer medische werker had niet uitgelegd wat hij zoekt maar hij was wel iets aan het controleren. Ook vragen wat niks met gezondheid van kind of het redenen waardoor we zijn gekomen, niks te maken hebben. "Heeft kind wel eens een kinderwagen?" "Wat soort van transport jullie gebruiken?" "Vind u niet vreemd om borstvoeding geven? Daar is genoeg kunstvoeding soorten?" Ook best sappige opmerking van een dochter, als ik uit leg waarom ik borstvoeding geef grint hij: "dan ben je zelf een melkfabriek..." We bedanken voor hulp en ondersteun. Niemand van ons gecommuniceerde medische werkers had ons toe gegeven dat daar een melding tegen ons is gesteld. Maar iedereen die deze verhaal hoort en ons kent reageert so: "noujaa, logisch krijgen jullie een melding als jullie al 1 had... dan komt ook een andere..." Het eerste was helemaal geen melding, dat was een kraamzorger die probeerde me termomeeter in kont steken! En daarna melding doen. En dat was terug genomen! "Wat telt is wat op de papier staat, niet wat gebeurde..."

ik haak af

Ik herken me hier niet meer in.

Koekkoek

Duidelijk.

ik snap het

Dit is het verhaal van hoe het allemaal kwam dat VT op bezoek kwam. Inderdaad een heel naar verhaal en ik snap best dat je door zoiets mee te maken wantrouwig wordt tegenover alle "hulpverleners". Vooral dat ze meer geïnteresseerd leken in het vinden van "mishandeling" dan in de gezondheid van je kind is echt vreselijk.

Maar, Liza: je zal voorlopig toch te maken hebben met hulpverleners: VT, CB. En daarna komt de school, met hun ongetwijfeld goedbedoelde adviezen. Of dat in een ander land beter zou zijn weet ik niet. Ik vermoed eigenlijk van niet.

Ik volg het advies op van een familielid, dat overigens niet in Nederland woont: knik braaf, doe alsof je het eens bent met alle geweldige adviezen, maar trek ondertussen wel je eigen plan - tenzij het echt niet anders kan. Dan moet je of er tegenin gaan, of doen wat ze zeggen. Het is niet anders. Als je er slim mee omgaat en niet tegen alles protesteert, krijg je meer ruimte. En stuur je kind naar een Vrije School, daar vindt iedereen het normaal om een kast te timmeren of kleertjes te maken. Over vaccinaties wordt daar ook heel verschillend gedacht. Je zult daar minder problemen hebben dan op een "gewone" school, denk ik. Lees er maar eens wat over.

de kast van dat dag

De kast voor kinderkamer, wat toen, op dat dag van dat nare ongeluk gebouwd was, is nu klaar geworden. Erg mooi. Kind speelt met dat en gebruikt en zou zonder het ruimte niet meer voorstellen. Ook mijn man die meestal best kritisch is over wat ik knutsel of maak, vind het okee. Het is van hout. Bedenkt met papier mache en geverfd. En kind versiert het nog steeds met nieuwe tekeningen en zet daar met lijm stukjes papier op. En het lijkt naar een poppenhuis. Heeft verschillende verdiepingen en ramen. (Om toe te geven dat het niet alleen een berg zaagzel was wat voor iemand misschien hygiene of niet hygiene betekent. Voor ons werd het wat.) Ook bij deze VT schoonheids controles is helpvol geweest dat het bestaat. Daar bevaar ik grotere deel van spullen wat dagelijks in gebruik zijn.

de klacht tegen medicijn producent

We hebben het pot wat kind had los gekrijgen bewaard. Dus de dunne deksel voldoet geen regelgeving over hoe stoffen voor buitengebruik moet verpakt worden. Zou we tegen het fabrikant rechtzaak gaan trekken? Echt? Nee. Maar ben momenteel aan het brief voorbereiden, met onze verhaal en afbeeldingen. Ze worden naar fabrikant gestuurd met verzoek om daarover iets doen. Ook naar locale verpakkingsinspectie, daar in Letland. Hopelijk hoef niemand zon ongeluk meer mee maken.

Stuur ze

Alsjeblieft de samenvatting

Achternaam

Bizar verhaal.
In Nederland is het normaal (niet verplicht, maar gewoonte) dat kind de achternaam van de vader krijgt.
Ik kan me niet voorstellen dat er vragen of verbazing komen als kind de achternaam van de vader heeft.
Achternaam van de vader is namelijk volstrekt normaal.

Raar

'Over ons, we zijn zon jonge stelletje, maar tegenwoordig beide boven 30.'

'Voor mijn man zei hij: "... maar u bent 50 jaar oud, is het niet te oud om kind te krijgen?"'

Ik snap dit niet...

Verzonnen

Ik geloof het allemaal niet. Bij liza is iedereen vol vooroordelen. Volstrekt normale dingen zijn opeens bij haar raar en alle hulpverleners zijn idioten. Ook barst jan-en-alleman in gezang uit als ze een peuter zien.

Ook reageert liza totaal niet op onze uitleg of vragen.

eerlikheid...

Waarom zou ik in forum liegen? (In zang barstende zusters in het ziekenhuis is een waargebeurend! We waren in een wachtkamer, net gebracht met het ambulance wagen. Nog steeds niet wetend of het fles met dat Kaliumbermanganaat dan is gevaarlijk of niet en ze wou kind een bloedtest doen. En haar weins zijn nog klein en waren niet te vinden met naald. Ook vind kleine eng om vastgehouden zijn. Kind begon hard schreeuwen tijdens het bloedtest. Probeerde los schudden. Een van zusters hield haar vast en andere was op zoek voor een veen. En ze zang om sfeer te verbeteren.) Het eerlikheid van het verhaal... heb niet veel voor bewijs. Daar waren cameras in het ziekenhuis. Waarschijnlijk zijn nog opnames en rapports van het gebeurtenis. Als iemand wil me ooit testen of ik lieg kan mijn contacten geven. Het opschrijven van is gebeurd is ook een manier om andere ouders door geven wat KAN gebeuren. Ook om ons een beetje beschermen. (Momenteel heb niet veel garantie wat iemand ergens opgeschrijven of geraporteerd heeft.)

Liza

Je ziekenhuis verhaal zal best wel waar zijn. Ik vind het heel naar voor je dat het daar zo verkeerd gelopen is. Wat jij hierboven beschrijft, klinkt trouwens niet verkeerd maar goed bedoeld. Zingen tegen een angstig kind.

Maar volgens jou zingt iedereen overal tegen kinderen. Is iedereen tegen alternatieve opvoedingen en is elke hulpverlener in Nederland tegen Liza.

En dat is onzin.

goh

Is het nu Estland, Letland of allemaal gelogen. Het verhaal rammelt aan alle kanten. Er worden dingen beweerd die niet kunnen voorkomen in Nederland. Waarom zou iemand zoveel moeite hebben met het Nederlands als je zo'n enorme woordenschat hebt? Deur dicht op cb vanwege de taal? Waarom zoveel moeite met de achternaam van vader?